H e t V o o r t i j d i g T e s t a m e n t Laat ons Proberen ’t Leven ‘t Overleven
Columns, Essays, Gedichten, Kortverhalen, Alternatieven, Monologen, Dagboeken…
Deel Geloven is een zoektocht 7
Deel Herinneringen en zo 65
Deel Kortverhalen 135
Deel Gedichten - Citaten 193-215-220-242
Deel Filosofisch Verzet 270
Deel Filosofische Achtergronden 418
Gedichten, traktaten, vertelsels 483
Deel Ach ja de Liefde 531
Kort overzicht geschiedenis Filosofie 517
Deel Theatermonologen (zie filosofische achtergronden)
Deel English Texts also in between Dutch ones (tussen door of op aanvraag)
http://talespoemsessays.blogspot.be (English) en de twee expo's van Fotofilosofie
Deel Foto’s Thea zie Facebook Fotofilosofie 501
Teksten blogs ook via https://www.filosofischverzet.be en https://deblogfilosoof.blogspot.be
Deel Theatermonologen (zie filosofische achtergronden)
Zo'n tien, twaalf jaar geleden schreef ik de volgende zinnen :
"Er zal vrede komen in het hart van diegene(n) met een eerlijke ziel. Behoedt de wereld van vernietiging en leidt de mensen naar betere levens. Vergeet nooit dat de wereld onverdeelbaar is. Er is maar één leven en één wereld, neem verantwoording en leef zo intens mogelijk. Wees licht om te kunnen gidsen. Ga naar de mensen toe en spreek over toekomstige vreugden. Jouw plaats zal zijn waar jij je vrij zult voelen. Leg hun het verschil tussen de materiële wereld en de spirituele materie uit. De waarheid is eenvoudig. Ze verbergt zich in het verleden, leeft in het heden en heeft de toekomst nodig. Waarom vindt men zo weinig vreugde tussen veel mensen ? Mensen verwonderen zich niet genoeg over wie ze eigenlijk zijn en over wat het leven dat ze leiden eigenlijk betekent. Ze zouden meer filosoof dan materialist moeten zijn, ze zouden zich de vraag moeten stellen waarom ze in een wereld van rijkdom en armoede, oorlog en vrede, stress op het werk en werkeloosheid leven. Maar er zijn andere redenen voor het gebrek aan vreugde...redenen waarover men nog niet kan schrijven en redenen waarover niemand kan schrijven.”
ps : een zeer beperkt aantal essays, artikels, gedichten, zijn twee maal gepost
Deel A. Geloven, een zoektocht 7
1.Zij, de miereneters, wij de mieren
2.De Werklozenkrijg
3.Allerzielen en Euro-shima
4.Kiezen voor Mensela
5.Hoe tem je stieren?
6..Karel Kompel 's 'referendumroman
7.Kerk, Kapitaal en Corruptie
8.Eeuwige ontwikkelingen
9.Ik wens U allen
10.Eeuwige ontwikkelingen
11. Moment verbonden observaties
12.ver dingen die verdriet niet minderen
13.Aan moment verbonden observaties
14.Angst om dood te gaan en lief te hebben
15.Boekbespreking pillenpsychologie
16.We zijn hier om mekaar te troosten
17.Al dertig jaar schrijf ik
18.Het geloof, moderne versie I
Middeltjes om iets te onthouden
Ik dacht in deze week even En toen en toen en toen
Vandaag genoeg om te beginnen zeker ?
Innerlijke dialogen.
Axioma's ' Het geloof, moderne versie
19.'GOD', dat zijn de anderen...plus 'troost...'
20.Verborgen stukjes puzzel Waarnemen
WOI en WOII-bompa’s bompa
Jijzelf bent alleen diegene die…
21.Het leven is een eindeloze test
22.Het geloof, moderne versie zet zich door
23.Liefdesaxioma
24.vader 25.Een dag zit altijd zo vol met allerlei
Tijd voor een lading theoretische praktijk
Nu proefbuis : waar verleden toekomst baart
Ieders verhaal trekt lijnen door het onze
De echte details, geheimen voor eenieder
26.Denk nooit dat je sterker bent dan tranen
27.Droomopbouw 28.Bezoek aan het begijnhof
Kloosters, tuinen en Augustus-onthullingen
Tora, Bijbel, Koran...dezelfde profeten
Dromen tikkel meer dan andere Dromen
Een andere plaats, dezelfde voortzetting
Met z'n allen één uit mekaar vallend wezen
De passende partner ? de van af 2006-citaten
Overwegingen Theo-logisch gissen
Nog wat bijzondere energie
Bijzondere ervaring -scenario
29.The way our mind works in a spiritual way
Dagboek poetry 2007 . Er is.
- Zoeken naar mogelijkheden. Kerstborrelbabbel
Kunst kan niet anders
31.De 'rode draden' 32. Notaboek -De wijsheid in pacht
33.Abeltje 34.De duizendjarige eik
- Iedere dag eindeloze energie voelen
36.Verveling 37. Ze noemen me soms een dromer
38."Wat deed jij op oudejaarsavond"...?
39.Wie dagelijks schrijft
40.In 47 jaar getrouwd zijn
41.Voyage to the sources of our mind
42.The bridge over the old history collapses
43.Al spreek je vele talen. Schets Leiddraden mensenziel
44.Erkennen
Deel Andere Herinneringen 65
- ontstaansgeschiedenis 'het voortijdig testament'
2.Op weg naar innerlijke rust
- FILOSOFISCHE terugblik
- de manier waarop zingeving werkt
- Nieuwe manier van verkiezingen
- the 12 commandments
- 'het voortijdig testament
- Alles begon met een grote knal
9.Wereldgenoot
- Je roerde alles tot diep in de kern
- dichter bij de geest
- Iedere tekst is een ander kind
- voortijdig testament
- Die van de pomp, de baron en de beervaten
- zoveelste voorwoord
- De ontmoeting van twee toekomstige ouders
- Een school anno ongeveer 1973
- Ach, wat een ellende die oorlogen.
- Zin
- Er zijn geen foto's van.
21.De ronde karamel
22.De wijsheid in pacht, zonder erover hebben nagedacht
23.Het houten-bakken paradijs
- De inplanting van melancholische illusies
25.Het observeerspel
- De nieuwe baronnen
- Aan iedereen
- GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER
‘Kiezen voor Mensela’ theatermonoloog
- Plaats voor een zin van U
- Een telecommunicatiefirma te lande
31 ‘inlichtingen'- anekdoten
32 Veertien en in een zetel, mijmerend
33 troosters en troosteressen der bedrukten
- 30/01/2101Ruth
- gedichten : zie verder
- De duidelijkheid der dood. DDDD.
37 Het houten ruimteschip in het woud
- Hij had een beetje krullokken van zijn eigen
39 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water
40 De tekenen overleven hen.
41 Leren beseffen wat de geest is
42 Naar de kern van het wezenlijke
43 Zegen het nieuwe jaar ook zelf.
44.Liefhebben, in platonische zin
- Aan onze Depressieve medemensen
- God zij dank, ‘god’, dat zijn de anderen
- Morgen kan ze er niet meer zijn
48 .Het verdriet om zijn broer
- Spreken met ouderen
- Je ziel zit ook bij wie je ze gaf, geeft ,zult geven
- Celibaat en andere praat
- They said he would send us the holy spirit
53 raadpleeg mijn overzichten van filosofie en geschiedenis
- Ach ja , de liefde : onuitgegeven roman
- Gotlev en het leven
- lees ook mijn Kortverhalen
- Vliegen zonder vleugels
- Genetische wijsheid
- Telepathie
- Weer tussen het vorige schrijven en dat van nu
- Dennenwezens in de sneeuw
- Symbolische fantasieën
- Kreta 2012
- Paranormaal romanidee
- nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al
- philosophical resistance (PR)
- filosofisch verzet citaten +to all those…
67 Startdocument 1-44
68.New set of statements or axioma’s-higher level
- beminde gelovigen, anno 2008
70.liefdesrecept
71.Het grappige aan onze evolutie
72 Lees mijn honderden Filosofisch Verzet Columns over binnen-en buitenlandse actualiteit tussen 2006 en 2010 en later via gastauteurs en commentaar op facebook
- bis Eindelijk er achter gekomen !
- Lees mijn filosofische essays
- Neem contact via philosophicalresistance&gmail.com
- Organiseer uw eigen filosofisch verzetsvorm
- Schoolse herinneringen
- mijn buitenlandse gasten Chinezen, Koerden, Algerijnen, …
- Citaten, vertellingen, humor en andere ernstige dingen
- Zuidoost Spanje, Andalusië Sierra Nevada 2013
- 81. http://talespoemsessays.blogspot.be/
- On the border of impressionism
- LESSONS FROM HISTORY
85.Losing Loves
9 juni 2011
87.dinsdag 7 juni 2011 Letter to a father
88 a Have a taste of spirituality.
88b The energy of consciousness plays a telepathic game
88 C .Poems 88 D. Between soul and spirit a
88 E. Between soul and spirit b
88 E1.Boodschap van de planeet Krito
88 F. Daily Waves in modern inkt
88 G. Notities over Liefde
Deel Kortverhalen 135
Tussen Allerzielen En Euroshima 136
Geachte Mede Maatschappijer 151
De Blogfilosofen 157
BLOGKUNSTENAAR. BLOGNOVELLEN 172
Karel Kompel’s referendumpamfletten 179
Er was dus toch leven na de dood 186
There was life after dead: see English edition
Deel Gedichten 193
- a) Menselijke emoties in hun tocht naar gevoelens en inner communicatie- 196
het houten ruimteschip in het woud van haast glazen bomen
stenen mannelijk, schelpen vrouwelijk
zicht van in de duinen
de anijs in m’n raki
zo schoon, zo wreed, zo onmogelijk
de volle-maan-dagen
weet iemand wanneer het stopt ?
ontwaken in een zetel
het labyrint genoemd 'leidraad'
was ik dan toch mis ?
waarom sterven sommige mannen op middelbare leeftijd ?
puntjes op de i
april op een oude bank
de kersenboom
de laatste veroveringspoging
octoschets
anoniem afscheid
dolend
te veel ikken
op reis
het gezicht
het ergerlijke
mensen, wensen, wonen
verzoening en geweten
de twaalf geboden
u bent van geen tel
uitgeschreven
gelukkige verjaardag, vriendin-in
verlangen naar eerlijkheid
voedsel voor de geest
zodanig zot schepselke
lessen van aan de Lesse
pa's nieuwe-eeuw-boodschap
inzicht in dit zijn
tussen ogen en benen1
subtiele geheimen des levens
voor pa René
iets blonk als gouden glas in het gras
de taal van het dichten
bang om de eindigheid
in een gedicht kan je alles kwijt
op de koffie
doe niet mottig
got this jiny, jiny, jiny-grid good feeling
Indonesian night
openingssymfonie 2x4 week
paarden- hoef- jes niet te koud of te heet
analyse / veelzijdig en toch zo gezellig rond
- b) De wereld van de arbeid 205
telecommunicatie
het welke is jouw nummer ?
de echte kunstenaars
intro octo-politico
questions for workers, dear comrades
gelijktijdig
't gaat soms te ver
al jullie gemarchendeer met pillen
email reclame
het waanzin
niet ons lot
madness
het sterven van de rupsen
voting
song for the worker
text for the worker
niks meer te koop
opa indiaan
lessons from history
kameraad Arabier
meer arbeidenden in actie
ontmoeting met het Lommels Friedhof
intermezzo
you call yourself a president ?
while it is so silent here...
disarmement
to the new generation
Middle East madness
toerisme in het beloofde land
Detroit's protest against the invasion
wordt het al een beetje duidelijker ?
besef
een strookje land onderaan een Oosters continent
Max Havelaar
politiek via filosofische invalshoek
Kanä schuilkelder
Labour Party versie sociale democraten GB 2006
uit jezelf leren werken
linkse hergroepering ?
zoutontziltingsfabrieken
fictieve vogel
de politiek van den ouwe tijden
Congo
burgeroorlog in Mesopotamië
terreur maniakken
inzet van ons voor hen
mind control
terwijl we onze families verzorgen
neonazischurft
uitgeteld
de stem-voor-mij-rage
toch minder oorlog op komst ?
gij die oproept tot geweld
zacht tegen hard
onvervulde wensen
rechtse overlopers, ...sociaal zijn is altijd beter
Belgenlandje
gemeentehuiskoorts
0110_2006 waves
donkere fruitplukkers
Christophe l. hulp op kleine schaal
c)Filosofische gedichten, overdenkingen, citaten
215-220-242
dankbaar blijven
geroosterde boterhammen
ode aan een punt
na de dood
hoopje ellende
doorgeven
definities van dichten uit geest en tuinieren op grond
de essentie
dichterseucharistie, zeg maar gewoon 'dichtersmis'
innervoice
everybody has a name
innerlijke overdenkingen
Peace will come in the heart of the one with the honest soul.
evolutie van het bewustzijn.
fietstocht naar de notenberg
aan iedereen die...
spiritualiteit is ...
philosophy
beschouwende citaten
voortijdig testament
Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water
(d)English poems & new quotes(in between Dutch Poems) 226
intro-octo politico
questions for workers, dear comrades 80
madness
voting
song for the worker
text for the worker
you call yourself a president ?
while it is so silent here...
disarmament
to the new generation
Middle East Madness
everybody has a name
philosophy
peace will come in the heart of the one with honnest soul
innervoice
Energetic quotes to meditate upon
e)mensen aller landen 231
gedicht voor A en A x50
alles, ook een café, moet opbrengen
competitie onder mannen
Paula's eetchalet
man met varkenshartklep
de inmiddels oude koster
van 1700 staat ze in het oosten, om 0700 in 't westen
f)Dieren natuurlijk 232
de vliegende spin
de dromende kikker
de hommelende bijen
de bosduiven
kakelen
het eendeoog
de Stimp :hij was-is een groot Kat
kattengedicht in winter
adieu Porto, getemde oerhond
- g) In memoriam 233
afscheid van een wijs en goed man
allerlei innige deelneming kaartjes
de doden
- h) Dagboekpoëzie vanaf 2007 237
dit is ons Leven 110
Roodborstje noem je
zo tussen mensen van niet alle dagen 111
eindelijk likt de zon me weer
Zinnen Zetten.
Fijnzinnig wezen
Het ligt tussen de dennenbomen
vader fysica en moeder chemie
vlieg redt vlieg
gastdichteres
stadsmusje
Liefdes verliezen en zielen die heengaan
De huidnood
57 jaar, een tussenstopje
Dan een gedicht : getiteld 17de verjaardaggedicht
88 jarige moeder, oma
Merelsnaren
Opstaan
Citaten
Remedie ter voorkoming verstoorde harten//zonneschijn 1
Toemaatje130
Eindelijk er acht-er gekomen ! na de dood
ode aan een punt
voortijdig testament God zij dank, ‘god’, zijn de anderen Het verdriet om zijn broer J e ziel zit ook bij wie je ze… Nood aan vrouw Over de maat. Overmaat The heat is gone New couple
Left my wood one day Back in my wood
De oude god Gedicht voor de allumetten
Poëzietieve vertelsels Welk verhaal blijft te vertellen ? ze’s nog geen zestig
Er was eens een kip Kleinnootjes
De hellen van onmensdom Vandaag kwam er weer een beetje meer van jou Schoenen Routine Reis Wezens Nieuwsankers Windstil Windspel -Letterkes maken- Ga zitten, vertel me je verhaal Internationale gasten uit hele wereld
zijn beruchtste vers Flip konijn Reiger in Regen
Europe united in Minerals
Dit is ons Leven
In order to
New pages
Té dicht voor een dichter
Roodborstje noem je
zo tussen mensen van niet alle dagen
De stilte die om antwoorden vraagt
De stilte die antwoorden geeft
Genetische genegenheid
levende stenen
Vermijd slapeloze nachten
vierkant in de lucht
kijk toch eens hoe je doet
Zanguur of klaagmuur intens gedicht161
Té dicht voor een dichter
In order too :
top van het opstoken Losing loves
ZEN, Zinnen Zetten
i)erotische poëzie 259
Erotisch Ballet in acht gedichten
Zalige voldoening
Koppelliefhebbers
Groen werd het water
Missen en de vrouwelijke eros
V-heuvel
Woorden, minnen en zinnen
Vaste banen om ons heen
erotisch ballet
erotische poëzie deel II
een essentiële Mis.
Piemku
Wandelen bij avond
Ero Roezen
Ero Angel Vibes
Friese paarden en Volle maan
Speels tussendoortje
L’amour sur l’herbe au bord du pont
Caresses érotiques
Eindelijk schijnt de zon weer op m’n gat
Moge steeds opnieuw worden
Gewoon gezwind haar zelve
Wij houden van ons
een 300tal gedichten zonder de honderden citaten
nieuwste gedichten 261
Bedankt voor de Aandacht en de Muze !
Deel Filosofisch Verzet 270
Inhoudstafel titels zie essay 56 van :
Deel filosofische achtergronden
Inleiding : Ach Mens !
- De filosofie staat weer eens voor een revolutie
- FILOSOFIE , GESCHIEDENIS EN KUNST ALS VOEDSEL VOOR DE GEEST
3.filosofisch V O O R S P E L : de geest, één met de stof
- De hoofdreden waarom wij bestaan
5.het leven is een eindeloze test (theatermonoloog –historie van filosofie) ZIE HOGER deel1
- de zin van m'n levenskrachten
7.Wie we waren
8.NU
9.HET POSITIEVE DAT HET NEGATIEVE NIET VOEDEN MAG
10.Het oorspronkelijke in ons
11.Waarom nog schrijven ? 12. het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart
13.LEREN DOOR UITWISSELING
14.vijftig geworden
15.de snelheid van licht en de micro-en macrokosmos
16.het bewijs van het eeuwige leven 17 "in den beginne was er het woord" én de wetenschap 18.het bestaan 19.de symboliek die in gebeurtenissen, woorden en beelden zit 20.Woorden als tekens van een teken 21.handleiding tot het begrijpen van de werkelijkheid 22.over verschillen tussen godsdiensten 23.evolutie in het bewustzijn 24.Ach mens ! zie einde vorig deel Filosofisch Verzet 25. t' is ni makkelijk van hier nu messias te zijn 26.hier staan we dan, eeuwig oud, voor altijd jong (cabaretvorm) 27.Ook jij en zelfs een kleine gemeenschap kunt de wereld verbeteren 28.vanwaar we komen 29.doodongewoon -geen fictie
30 Zie ook Er was dus toch leven na de dood (fictie
- roman voor de rode man
32.Geen slaven van negatieve emoties blijven
33.innerlight 1. Degrees of consciousness, 'emotional evolution' and other conceptions
34.innerlight 2. everything as an evolution of energy
35.camerades, frères et soeurs Arabes comrades, Arab brothers and sisters :
zie filosofisch verzet, hier BOVEN en 36 sociaal politieke alternatieven en analyses https://deblogfilosoof.blogspot.be
37.the way life operates 38.special kinds of observations 39.how even you and a small community can save the world 40.What we really are and where we came from. 41.We are also family, friends and lovers 42.there was life after dead 43.innercommunication Zie http://zoveelsteromanidee.skynetblogs.be 44.Hello Humanity 45. Même toi et une petite communauté peut sauvegarder le monde
- http://fotofilosofie.skynetblogs.be (met behulp fotografe T.) 47.het lijkt soms of het verboden is van verliefd te worden
Zie http://achjadeliefde.skynetblogs.be Als ook voor 48.Tijd, relativiteit en liefde
- voor Nihilisten
- Filosofisch Nawoord
51.Licht op ons leven
52 Het échte zijn
- Tracht naar objectieve kennis. Ach mens !
54 Afscheid van het zoeken
- Epiloog, filosofie in de praktijk
- Inhoudstabel deel Filosofisch Verzet
57 geschiedenis filosofie via verhaal
-het leven is een eindeloze test-
58.filosofie nieuwe reeks 477
59 de manier waarop zingeving werkt
60 Als mijn vader niet placht te zeggen, misschien onderbewust wist
61 Op weg naar innerlijke rust
62 Jouw Hoger Bewuste in verhouding tot je zelf en de wereld
63 how to create a Collective Conscious Union movement
64 Het geheim van de piramide van de ziel
65 Het ‘Central Control Unit’ in … U ?
66 Alles is eenheid met eeuwigheid
67 Kleine vertelsels-gedichten, filosofische traktaten en zo meer
68 De mens achter de druggebruiker
69 We zouden naar Bokrijk gaan
70 Toekomst van de uitvaart
72 CITATEN O.C100 Beste,
73 de twaalf geboden
74 Wandelend in een bos
Filosofische traktaten, psychologische schetsen, gedichten…
75 Kruis aan wand
76 Illusies loslaten, vaak een heel lang proces
77 Machtig gevoel op momenten dat alles achter je waarachtig zin had
78 Het leven gaat nooit dood
79 Brief aan de toen 59 jarige vader van toen –van voor 1983
80 Blijven Bedenkingen Bouwen verhoogt weerbaarheid
81 Dagboekreeks eind 2017-2018
82 de zeven G’s
- 108 JAAR !
84 Levens en symboliek
85 Woord zoekt beeld (foto’s T.S. 2015-2017; teksten ’filosofisch verzet’, blogfilosoof
86 Het veranderende uur
87 Mag ik eens een paar uur uw kerk lenen padre ?
88 Droomtoestanden
89 Het leven en wie het is Vindt sterkte in de vreugde in U zelf.
90 Laat ons het leven proberen te overleven
91 Het Nieuwe Schrijven
92 Elke dag weer een dag na een andere
93 Zag je foto
94 Kijk eens naar de hemel met al zijn …
95 Epilogen als verjaardagsgeschenk
96 gelukwensen, laat het écht jaar van verandering zijn
97 Beste papier, hier nog wat woorden
98 ZA15OKTO2016 99 Zusjes, maar niet maar zo
100 Beste,Mijn werk bestaat uit …
101Theatermonoloog intermezzo
102 de blog per titels
103 2de overzicht geschiedenis filosofie 510
104 meditatiezinnen
105 Afscheid van personen, mensen, opvattingen
106 De ziel als samengestelde compositie
107 Aan de werkende mens gericht
108 Verdiensten
109 Mededeling in verband met Congres 2020 516
110 Filosofisch Verzet nieuwe start 517
111 111 het Octaaf van de politiek en de filosofie
112’t Pilotenbrilletje
113DAGnotenBOEK
114Ook de Kerk evolueert 521
115 Weer uit één of ander notaschrift periode 2018-2020116 116 Zie ‘de Geest’ eens anders 525
117 Tere Bloem 118 Qi
119 Deel Ach ja, de Liefde 527
120 Aan de werkende mens
pagina 7 Deel Geloven is een zoektocht
- Ruth begon te bladeren in een stapeltje geschriften die ze nog niet gelezen had. Ze ontdekte dat opa Octaaf het idee opgevat had van een 'referendumroman' te schrijven. Een roman waarin hij uitlegde hoe hij aanvankelijk door het schrijven van sociaal bewogen werken zijn medemensen had willen attent maken op al die armoede en oorlog in de wereld. Die roman werd op 't einde gevolgd door een compleet internationaal verkiezingsprogramma waarvoor of waartegen zijn lezers zouden kunnen stemmen. Hij drong er bij zijn lezers ook op aan dat ze hun traditionele vertegenwoordigers massaal zouden schrijven of mailen om de voorstellen voor 'internationale projectverkiezingen' in de praktijk in te voeren Ruth werkte zich doorheen het overzicht van zijn literaire pogingen om de wereld te verbeteren
1. Zij, de miereneters, wij de mieren Een fabel rond de wereldpolitiek.
Hun hoofdwet was : denk niet na over het feit waarom je zoveel stresserende productieve arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de niet werkende Mieren, jacht word gemaakt om ze te kunnen betrappen op werk. Het was een soort economisch mekaar opgebruiken. Gelukkig waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet zo blindelings gehoorzaamden aan de Mierenwetten.
Het merendeel van de mieren liet zich vangen aan de strikt-pro-Mierenetersmedia en zolang de Miereneters ergens nog wat suikergeld voor ze hadden, haasten ze zich naar hun werkplaatsen. Waar dan ook ergens anders mieren creveerden of voor minder suikergeld moesten werken...een geslaagde poging om de Miereneters van de commandoposten te krijgen, kwam er niet; ondanks vele goed bedoelde pogingen in die richting. Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren. Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld.
De meeste, militair best uitgeruste groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzag : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten, fanatieke religieuzen; die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden; de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers. Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen…’lees’, aan te wakkeren, of in een hun genegen regeringsvorm te gieten. Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn. Want er waren toen zo’n soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang. In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld al naargelang de plaats van afkomst van hun sponsors. Zo waren er de petroleummiereneters uit de halfdorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner Midden-Oosten- geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen en bendes die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening van de rijkste der oorspronkelijk koloniserende Miereneterslanden blijven uit te buiten. Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en economische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig.
Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken.
Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden. Steeds bezorgd om markten en groei leidden de Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld : in de richting van onder andere wapenproductie, crisis, groei en oorlog. Grootvader Octaaf werd een tiental jaar na de tweede wereldoorlog geboren. Ruth snuffelde verder in de teksten die hij had nagelaten. De stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het stoffelijke leven biologisch ‘werd’; dan artikels en pamfletten en poëzie die met geschiedenis en sociaal-politieke strijd te maken hadden... en tenslotte studies en literatuur rond al die energieën die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben. Het stond voor een deel op zijn homepage, waarvan Ruth het adres op zijn grafschriftgedenkplaat had gezet. : https://www.filofischverzet.skynet.be
Octo's grootvader Franciscus langs vaders kant, werd eind achttienhonderd -in- de -negentig geboren en was een jongeman toen de eerste wereldoorlog uitbrak. Zijn zoon Bonifaas was ook zo'n zeventien toen de tweede wereldoorlog ook België teisterde. Toen Octaaf ‘s zonen zeventien werden zat de mensheid volop in een periode van vermenigvuldiging van politieke conflicten , oorlogen : Joegoslavië, Irak, een aantal deelgebieden van de voormalige Sovjetunie, het Midden-Oosten, Rwanda, Kongo en andere grote gebieden in Afrika. Ook in grote delen van Zuid-Amerika waren er conflicten en als je de onderontwikkeling en honger en armoede meetelt was er ook in grote delen van Azië zoals het Indisch continent, Indonesië en de Filipijnen, 'oorlog'. Ook in het welvarender stuk van de wereld, was er een soort oorlog bezig, enerzijds stresserende werktoestanden en anderzijds miljoenen werklozen met een pover inkomen.
pagina 8
2.De Werklozenkrijg. Dit verhaal ging over de lotgevallen van een gezin (de familie Vandewereld) waarin de verschillende sociale standpunten en stellingnamen van de gezinsleden via persoonlijke gebeurtenissen of verkiezingen of stakingen geschetst worden.
"Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk. Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel- en heersspel draaiende te houden. Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven". "Een tweehonderd werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal. Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de 'staatskoningin' een stempeltje in het raster zonder honing te smeren. Wat een verkwisting van talent !
3.Tussen Allerzielen en Euroshima
Een sciencefiction verhaal over het een planeet waar men de aardse problemen overwonnen heeft. "Wij hebben het vermoeden dat aardbewoners jullie breinen niet voldoende benutten. Jullie gaan geen communicatie met het collectieve onderbewustzijn aan. Jullie leven in de schaduw van de eindigheid. Alles waarvan jij denkt dat je het vergeten bent, zit nog ergens in je brein opgeslagen. Jullie doen weinig beroep op jullie collectieve geheugen, jullie geschiedenis. Inzicht is onze grootste waarde. Dat is niet altijd zo geweest, wij hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden doorleefd. Wij hebben onze 'klassenstrijd' reeds lang overwonnen. We wensen je een verhelderend verblijf op Krito toe." "Hij schreef eerder uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting tegen te gaan." "De brave, over rechtvaardige grootvader beschouwde de catechismusvragen als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden. Toch wist hij dat er veel meer achter 't leven stak." "Het werd ons sinds generaties lang, de eeuwen door ingepompt dat we ons niet teveel, rechtstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen mochten stellen. 'Naar boven staren' was de haast romantische, goddelijke boodschap". "Finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde wenselijke toestanden nooit zonder 'verlangen naar' én vaste afspraken én organisatie tot stand zult zien komen".
"De waarheden die onder glitter, armoe en gedrag verborgen gaan. Personen en instellingen die zich in een kunststoffen onfeilbaarheid wikkelen...die voeling met het oorspronkelijke, op de natuur gerichte stammenverband helpen verduisteren". "Vader 's moeder. Zeventien en aan 't eind van wereldoorlog twee, op 't platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijvlees joeg. Een bloedend verwond meisje in paniek. Nooit opgenomen Vietnam beelden in Vlaanderen. Of niet emotioneel uitgedrukt : een gevolg van waanzinnige imperialistische belangenbotsingen, gedirigeerd door Staat en Kapitaal en al hun aanhangsels waar wij tot in het naïeve blijven in geloven omdat het geheel niet begrepen wordt of de alternatieven niet helder en praktisch genoeg zijn". "De tijd dat m'n overgrootvader z'n beesten met van bij de kloosters opgehaald, rijkelijk afval vetmestte. De oude, lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de Hagelandse hagen, de kasseiwegen, de Brabantse trekpaarden... binnen een tijdspanne van tien jaar...folklore. Er schoten grotere en grotere vleesfabrieken uit de grond en dertig jaar later kon je het aantal boeren in het dorp op één hand tellen...terwijl de honger in de wereld groeide...werden diegene met welvaart in slaap gewiegd". "Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, kan je niet tot een rechtvaardige en bekwame sociale organisatie komen. Ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk geput hebt. Dan domineren de groepen die ten dienste van het grootkapitaal staan. Als in een lichaam de groepen (organen) het geheel domineren, krijg je kanker". "Een afvlakkingsproces doorboorde het denken. De Kritiskers waren veelal die individuen die daar het hevigst weerstand tegen opbouwden". "Een paar generaties later, waren de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, werd een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen stelden, was het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard wedden kon. Nog anderen, de 'schatplichtigen' probeerden door allerlei leuke activiteiten te bewijzen dat de 'massapartijen' wel degelijk geen lege schelpen waren. Weinig was veranderd. Vroeger had je een paar belangrijke mensen of alleen de pastoor nodig als je naar werk zocht. Net zoals men vroeger de macht van een 'geestelijke' niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de politieke macht van de op arrivisme berekende 'systeemintellectuelen' tornen. Het breken met die manier van denken zou eerst door een niet te stuiten economische wereldcrisis in een stroomversnelling komen. De zwarthemden van vroeger droegen ondertussen maatpakken en mobiliseerden antifascisten omdat de burgerlijke democratie weer moest worden gered. Weinigen zagen nog in waar het werkelijk om ging"... . "Zij, waarvoor alle ellende in de wereld, geen reden was om hun onbezorgd bestaan door gewetensvragen te laten vertroebelen. Zij die, dankzij de klassieke structuren hun rol in het drama van de wereldgeschiedenis niet kenden. Zij die vluchten en tot allerlei goden baden, doch niets ondernamen of niets ondernemen konden...stonden erbij en keken ernaar.
Als onze wereld vergaat omdat men 'vergat'...is er geen eeuwigheid meer weggelegd voor onze kinderen".
"Vast stond, dat er op het initiatief tot beginnen spreken, precies een hypotheek rustte". "Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren er die zochten. Er waren er die niet meer zochten".
"OK, alles draaide rond functioneel zijn. Maar zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat en men eigenlijk functioneel zat te zijn, was duidelijk geen gesprek meer waard". "De ontmanteling van de politieke rookmachine". ... "Waarom zou hij ook niet gewoon meedoen met de strijd om het meeste plaats onder de zon"? ..."Door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen kon je nog iets bijleren". "Een toekomst die onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn". "Ongebreideld individualisme en onoordeelkundig oordelen, leken Alfred soms zo onlosmakelijk met mekaar verbonden, dat je die maskers niet kon afrukken zonder als een ambetanterik beschouwd te worden. Ook dat moest hij leren verdragen, alhoewel hij van nature geen 'wringer' was". "Kiezen voor Mensela" ...was opa's eerste theaterdialoog.
"Geachte Medemaatschappijer, een 200-tal sociale organisaties uit onze streek en ander kontreien kregen deze uitnodiging voor de eerste voorstelling van 'Kiezen voor Mensela'. De elf theatermonologen van 'Mensela' (=de aarde als gemeenschappelijke woning) zijn filosofisch en sociaal bewogen en zeer ruim van inhoud. Ze worden telkens door een ander personage gebracht. Ze gaan over de oneigenlijke onmacht van het individu ten overstaan van oorlog, honger, armoede, vervuiling en een 'crisis' die er geen hoeft te zijn...en andere soorten onderontwikkeling. Ook over het doorbreken van de onmacht om als groep aan dat alles niets fundamenteels kunnen te veranderen. De eerste voorstelling zal ter ere van alle oorlogsslachtoffers in Meensel-Kiezegem, opgevoerd worden. Hoe komt het dat er heden ten dage nog meer gemeenten bestaan die onder de oorlog te lijden hebben dan nu ? Weinigen staan er bij stil...kameraden, broeders en zusters en alle andere mogelijke bondgenoten". "Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven. 'Inzicht verkrijgen in', is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder niveau kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aanpast aan de noden van de gehele wereldbevolking". "Biologisch zijn wij hetgeen anderen ononderbroken lichamelijk doorgaven. Vermits de geest zich uit de materie ontwikkeld heeft en die materie ook geest is, zijn die anderen in een welbepaalde, stoffelijke betekenis...nooit gestorven. We kunnen alleen maar vaststellen dat 'zijn' 'zijn' is. De geschiedenis wordt bepaald door de omstandigheden waarin men leeft en de stimulansen van zij die erover nadenken.
De groei van het individuele welzijn hangt af van de uitbreiding en de verfijning van het collectieve". "Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn. Economisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen. Wie leidt de strijd om 't bezit van geld en werk, van voedsel en oorlogstuigen? De zwaksten niet. De bezittende dringen zich nu nog op, de afhankelijken organiseren is moeilijker. Zelfs de minst beklagenswaardige onder hen die het uiterlijk goed hebben, zijn slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. Hebzucht en doodsbesef baarden al te lang doodslag binnen de eigen soort". "Noem mij hier terstond duizend redenen om in de medemens ontgoocheld te raken...als je ze vanuit objectieve invalshoeken ontleed en op positieve ontwikkelingen richt, blijf je niet mopperen. We hebben erediensten en vedettecultussen tot in de politiek toe. Bijna geen politieke vergaderingen waar het voornaamste besproken en gestemd wordt. Miljarden zijn tegen oorlogen en toch gaan ze door. Welke partijtop vraagt zijn leden zich voor of tegen een oorlog uit te spreken ?... Samengekomen, onmondig...hopend op het aards of hemels gouden kalf...zien we de ezel in onszelf niet"..."Het asociale werkt nefast. De twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste, de leidraad overhoud. Het geloof in de macht van de rede, de rechtvaardigheid en de verantwoordelijkheid."..."Er is een behoefte en men produceert niet. De grenzen van de adel waren te eng voor de burgerij. De adel 'had to go'. Het is tijd dat de burgerij ook ophoepelt indien ze de wereldproblemen alleen maar doet verergeren. Mogelijkheden onder een systeem van en voor werkenden...zijn veel boeiender en veiliger".
pagina 10
- Hoe tem je stieren ? Over de lotgevallen van een vakbondsmilitant en een leraar zedenleer ...en Achilles, de voetloze wereldoorlog 1-veteraan...en Fille die door Brussel wandelt en er de bedelaars helpt.
"Niemand gaf leiding aan het feit dat mensen geen greep op hun leven hadden. Hadden partijen en vakbonden een passend strategisch antwoord, een wereldproject dat aan de capaciteiten en zwakheden van tientallen factoren beantwoordde" ? "De koppeling van inzicht hebben in en uitzicht hebben op...noemt men een programma...onontbeerlijk gewoon". "Na je diploma moest je nog steeds examens met duizenden deelnemers doorlopen" "De herinnering aan de vlotte manier waarop ze in hun jeugd contact maakten, was in de hoofden van volwassenen 'aangepast' uitgewist". "Ze hadden van marktmannen die Leuven en Diest te paard aandeden wel horen zeggen dat sommige socialisten daar tegen de oorlog waren...maar wat konden die mannen daar nu tegen beginnen ? Op dienstweigering stond de dood met de kogel. Het gros van de verkeerde voormannen der Duitse roden had de oorlogskredieten voor de eerste wereldoorlog goedgekeurd. Als het proletariaat de oorlog van de burgerij niet vechten wil heb je een veralgemeende machtsovername en fabrieksbezettingen nodig. Als je patatten wil oogsten, moet je een patattenveld hebben. Heel velden schoon patatten zou Schille, de voetloze soldaat daar onder water zien lopen tijdens de oorlog aan de Ijzer vlakte. Om te wenen...rotte patatten en creveren van de honger. Hij bleef aan 't werk na de oorlog en versleet alle jaren drie paar eiken invalidekrukken...terwijl hij als ouderling toezag hoe het Duits werkvolk zich in de jaren dertig en in de tweede wereldoorlog weer beetnemen liet...". "Tussen de neonlichten zat Fatima en haar kleine, in doeken gewikkelde baby, te assimileren zonder geld". "Als ge niet gaat ophouden met je tegen de sluiting van jullie callcenter te verzetten, zal ik je uit deze zaal en uit ONS vakbondsgebouw laten zetten. Hoe is het mogelijk." ?
pagina 10
5.Inspiratiemap
Ruth vond een map met een aantal artikels en notities en begon erin te bladeren. 'Inspiratiemap' stond op er op de farde. Haar grootvader had het er precies 'in het wilde weg' met een stift op neer geschilderd.
Uit 'Inspiratiemap' "'Adolf H.', valse zak uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand. Hij hield er iets aan over. Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden. Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen. Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn. Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad".
"De angst voor stilte, spreken en doordenken, overwonnen door de media-hoempapa in de landen van de welvarende en verpauperde 'democraten'. Grootgrondbezit, fabriekopkoperij, directeurs van bergen papier, politieke lieden : bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm. Speculatie enorm. Wij mogen kiezen uit de democratie richting Kroatië begin jaren negentig. Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ".
"Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... . Help, ik ben een dichter...ik sta dichter".
"De oude, gerimpelde man stapt naar de lottovrouw tussen de pulpse en wulpse lectuur. Altijd sparen en werken, nooit de grote poen. Hij kijkt in de ogen van de jonge vrouw achter de toog en straks alleen maar naar haar borsten en de rest in zijn pornoblad...als een pendel die naar water zoekt". "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen misschien.
We weten dat allemaal maar soms, zoals nu vandaag met jou in het hoge gras en de rest".
"Herinneringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan". "Alle mensen zijn buitenlanders". "Vroeger verklaarde de conservatieven onder de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat in plaats van de mensen en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit concurrentieel genoeg zijn".
"Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met liberale of sociaaldemocratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten. Kunnen wij echt geen objectiever samenlevingsvormen organiseren ?
De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart". "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard. Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard".
"Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden. Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid. Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen. De symboliek van de aap, verklaart alles. Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan machtssystemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande. Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren. We hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de speculatie die de productie beheerst. Hebben wij nu echt dwang en geld en loonarbeid nodig om deze maatschappij draaiende te houden" ?
"Hoezo...gevaar voor 'fascisme'...er is nog nooit zoveel fascisme geweest". "Het valt niet mee om in 't Westen voor de werkmens op te komen. Zijn politiek bewustzijn wordt door de werkomstandigheden en de dreiging met ontslag en zo meer...vernauwd gehouden...terwijl de media het spel over 't algemeen meespelen...iedereen zit gevangen in regeltjes en heeft bazen…weet je wel. In het geval van kranten en TV is dat erg. Hoe welvarend en welzijnd, hoe verburgerlijkt, zijn wij en wat doen we eraan ? Je bent werkloos en hebt tijd om je af te vragen waarom je geen werk hebt ? Je werkt al teveel en moet alle maanden meer produceren ? Je vindt dat het onderwijs je de wereld niet voldoende verklaart heeft ? Je ziet de zin van het werk dat je doet niet zitten ? Je relaties zijn niet gebaat met al die sociale omstandigheden ? Zoek dan contact met anderen om eens uit te vissen hoe dat allemaal komt en hoe dat duren blijft : philosophicalresistance@gmail.com
"Ontwaakt, gehypnotiseerden der aarde ! De werkers werken en geven uit en betalen ondertussen via hun Staat voor mijnen die overal ter wereld doden en verminken. Sommige mijnen worden zelfs zo 'intelligent' ontworpen dat ze voor het ontploffen tot buikhoogte of bij kinderen tot gezichtshoogte, omhoog springen, alvorens ze hun criminele, maar door onze wapenproducenten en regimes gesteunde 'opdrachten' kunnen uitvoeren. Aangezien mijnen moeten ontmijnd worden, ontwierpen de door winst en niet door logica en menselijkheid gedreven aandeelhoudersvergaderingen en de door hun bezoldigde denktanken van de woekergeldeconomie een markt aan absurd-vernuftige, kleine, zowel als grote, tankachtige machines om de wereld weer eens te ontmijnen, terwijl er op veel plaatsen weer andere oorlogen in mekaar geknutseld worden. Vermits ook het ontmijnen geld kost en de staat meer en meer geld tekortkomt zetten liefdadigheidsorganisaties steuncampagnes op om de werkers en de aandeelhouders van een inkomen te blijven voorzien. Het absurde systeem hierachter, wordt niet afgeschaft. Het kanonnenvlees en de woekergeldeconomie blijven bestaan. 'Een rijstveld ontmijnen kost vijftig cent per vierkante meter'...zo kunnen we nog jaren doorgaan. De gruwelen die de planeet ontsieren blijven voortduren en riskeren toe te nemen. Een bomaanslag op een kerkhof of kinderarbeid en een miljoen mensen met de dood bedreigd...het kan allemaal in één journaal. En wij maar braaf witte-marsen in België" ! "De mensheid verbindt zijn lot nog altijd met de waarde van het geld." "Het imperialisme wil geen systeem instaleren met wereldwijd gunstige arbeidsvoorwaarden...en de aan die logica verbonden burgerlijke partijen ook niet...ze durven zelfs de grote ondernemingen niet 'onverkoopbaar' te maken en kunnen geen sluitingen verhinderen...omdat ze een positie binnen het Staatsapparaat of het Super Management te verdedigen hebben ? Indien we ervan uitgaan dat het grootkapitaal crisis en oorlog zal blijven produceren, heeft het geen zin om nog alleen maar looneisen en arbeidsduurvermindering naar voor te schuiven...we moeten minstens wereldwijd gelijke lonen eisen...en daarrond desnoods een televoting organiseren".
"Het is ronduit absurd, al die Supermanagers die in naam van de heilige Competitie de concurrerende bedrijven tot de vijand uitroepen...en hun 'onderdanen' tot de strijd...ja zelfs letterlijk tot de 'economische oorlog' oproepen. De partijapparaten democratie mag dan nadien de stuiptrekkingen van het kapitalisme na een zoveelste herstructurering gaan oplappen. De personeel adviesbureaus zoeken dan uit de verslagen generaals en soldaten de beste krachten om terug de oorlog in te sturen". "Hoe gaan we die oorlogen niet stopzetten ?
Als we de vakbondsbonzen volgen gaan we sector per sector of bedrijf per bedrijf af en toe eens staken...en alles blijft bij het oude.
Alternatieven dringen zich op. Wie zal er de werkers in heel deze tragikomedie verdedigen ? De vakbondstussenkomsten beperken zich tot een aantal over administratieve eisen die met de kern van de zaak niet veel te maken heeft. De kern van de zaak : het weigeren van uitbuiting en armoede en oorlog hier en elders in de wereld". "Een hele reeks tests wachten de werkmens, alhoewel hij en zij reeds zoveel hebben doorstaan en alhoewel een relatieve welvaart hem en haar op een steeds kleiner deel van deze aarde, tijdelijk 'toegestaan' lijken te zijn. Hoe gaan we reageren op de verdere verrechtsing van de maatschappij, zeker nu alle openbaar bezit verpatst wordt en de ontmenselijking van de arbeid ons als een doodgewoon iets opgedrongen wordt. Er komt een dag dat bepaalde machtsverhoudingen in vraag zullen moeten worden gesteld. Zo niet gaan allerhande basisgroepen nog decennia lang ijveren voor hulp aan slachtoffers van mijnen of om ergens een politieke gevangene uit de cel te krijgen of doodseskaders of werkeloosheid of vervuiling te stoppen...of de schuldenlast van de armere landen te schrappen...enz...zonder dat er veel verandert. Te midden van een zich uitbreidende oorlogschaos die een teken van een decadent kapitalisme lijkt te zijn, of je het nu Staatskapitalisme of wat dan ook noemt, het is wereldwijd een systeem in crisis, een systeem gebaseerd op loonarbeid , handel en speculatie...een systeem dat zich bedient van een burgerlijke partij democratie die schermt met humanistische waarden terwijl de helft van de wereld wegzinkt in oorlog en armoede. Het fascisme lanceert zich de dag van vandaag opnieuw en is weer geen oplossing voor de moeilijkheden waarin het systeem is verzeilt...het wordt alleen gebruikt als dreigmiddel door andere, minder rechtse partijen die zich minder openlijk anti sociaal en voordoen. Wat zitten ze toch allemaal gezellig in het salon wat te keuvelen terwijl de kogels om de oren van zovelen vliegen. Alsof de werkmens nog niet genoeg verdeelt is, laat hij zich nog maar eens op de werkvloer verdelen tussen elkaar en de ploegbaas of werknemer met een voordeliger contract voor hetzelfde geld...of in kwaliteitscirkels, bedoeld om het werk zelf meer en meer uit te schakelen...om het eens tegelijk sarcastisch en humoristisch te zeggen. Verder zijn er dan nog al die andere geestelijke en fysieke en gezondheids-en relatieproblemen waarnaar zoveel energie gaat...zodat er na de pletwals van pers- en consumptiemaatschappij geen ruimte meer voor analyse overblijft. Gelukkig zijn we op de werkvloer nog niet racistisch geworden. "Tisten aller landen verenig jullie, zou... oh 'Marx bidt voor ons' zeggen als hij ons bezig ziet. De enen hebben teveel vertrouwen in organiseren zonder hiërarchie. Anderen verwachten dan weer alles van de leiding van een beweging alleen. Nog anderen denken dat ze hun kar uitsluitend aan de burgerlijke of de radenistische democratie moeten hangen...zo hebben de Britten de oorlog in Irak ook niet kunnen voorkomen. Er moet een geweldloze manier zijn om al die aan onze maagzweren nijpende wereldproblemen aan te pakken.
"Het gevoel van zich één en solidair te voelen met z'n klasse, zoals een boer zich met de natuur verbonden weten kan...is dringend aan een herleving toe. Zelfs voor de 'kansarmen' is door fortuinlijker klassegenoten weinig positiefs kunnen bekomen worden...al wordt er al wel eens iets voor de deftigheid georganiseerd. Als iedereen eens op de werkvloer zou komen en zeggen zou "dat dat toch niet bedoeling kan zijn dat wij hier zo ons kas moeten afdraaien en dat er zoveel aan den dop staan"...en dan eens allemaal tegelijk zorgden dat ze zelf volk konden bij aannemen".
"Nog niet in de krant gelezen : Alle eerst ministers ter wereld kwamen samen in één zaal en kozen een voorzitter voor de eerste wereldvergadering aller landen. Na de stemming begaf deze uitvoerende wereldmacht zich aan de arbeid. Eerste punt op de vergadering : hoe tot één niet-speculatieve wereldmunt overgaan ? Bij hun thuiskomst zullen alle eerste ministers hun ministers voor financiën opdragen van allen naar de startvergadering voor een nieuwe, op administratieve basis gebruikte wereldmunt te gaan. Alle ministers voor financiën en alle directeurs van de nationale banken zullen op die vergadering tevens vergezeld zijn van de ministers van economische zaken die de maandelijks te bepalen wedde voor elke wereldburger zullen vastleggen, rekening houdend met het feit dat zo'n wedde voldoende moet zijn om iedereen via een automatisch van het loon af te houden abonnementensysteem toegang te verschaffen tot alle vervoer- en telecommunicatie infrastructuur en voldoend ook om de overige, ecologisch verantwoorde levenskosten te kunnen betalen. Als leidraad om dit nieuwe geld in een numerieke waarde uit te drukken wordt de gemiddelde wedde van de middenklasse uit het meest welvarende land genomen. De ministers van economische zaken zullen ook een controlesysteem uitwerken dat toeziet op de regel dat voor éénzelfde product, éénzelfde prijs betaalt wordt; via een systeem van de wereldwijd gestandaardiseerde wedden. Alle ministers van Binnenlandse Zaken zullen de nodige maatregelen uitwerken opdat de wedden via de staten en de banken aan de wereldbevolking uitbetaald worden. De ministers van tewerkstelling zullen alle werklozen tewerkstellen in die sektoren waar zo'n tewerkstelling het meest het algemeen belang dient. Aangezien het argument 'concurrentie' wegvalt is zulks financieel geen probleem, temeer omdat de kostprijs van een product gewoon aangepast wordt aan het aantal werknemers dat een bepaalde sector komt vervoegen.
De tewerkstellings-ministers zullen ook via de directe verantwoordelijken in de bedrijven en instellingen kunnen reageren tegen mensen die zich niet aan een billijke verdeling van het werk kunnen aanpassen. De ministers van sociale zaken, onderwijs en andere 'gratis-diensten' zullen de kostprijs van hun sector door verrekenen onder de vorm van een percentage van de kostprijs van elk product (hetgeen nog bijkomende belastingen overbodig maakt).
De ministers van buitenlandse zaken zullen samen met de ministers van Landsverdediging wereldwijd de ombouw van alle legers begeleiden : op termijn zullen ze enkel nog voor taken van algemeen nut ingezet worden : versterken dijken, bestrijding natuurrampen, aanleg bossen en kinderboerderijen enz.. . De ministers van milieu en volksgezondheid zullen op termijn niet-schadelijke energiebronnen algemeen goed maken. De ministers van justitie zullen wereldwijd de wetgeving aanpassen aan het volledige programma voor een gemeenschappelijk wereldbeleid. dat op aanvraag verkrijgbaar is en dat ter goedkeuring wordt voorgelegd. Via een wereldwijd referendum zal dit programma ten gunste van iedereen goedgekeurd moeten worden, waarna de eerste internationale verkiezingen kunnen worden georganiseerd. Deze verkiezingen zullen zodanig worden opgevat dat de te verkiezen politieke verantwoordelijken zich niet langer per partij, maar op 'projectlijsten' (wonen, werken, telecommunicatie, financiën,...)aan de kiezer voorstellen.
Zodoende zal men voor het eerst echt van een uitvoerende macht kunnen spreken. De nieuwe, internationale verkiezingen zullen alleen op gemeentelijk, provinciaal, landelijk en continentaal vlak worden georganiseerd, zodat door afvaardiging uiteindelijk de 'wereldregering' kan worden samengesteld. Einde persmededeling van het agentschap Keuters".
"De bewuste keuze. Ik wil me best inzetten voor een betere wereld, zonder armoede, oorlog, werkloosheid en allerhande vervuiling. Als die wereld dan maar niet wordt zoals het rijke gedeelte van de wereld nu. Afgejakker op het werk, teveel gebrek aan interesse voor de rest van de wereld. Plat imbeciel vermaak, sensatie voor alles. Carrièrebeesten, shows over hoe men mensen elimineert, zodat jij overblijft en met de poen gaat lopen...een bestudering van de menselijke psychologie om er geld mee te verdienen...hoera, hoera...wat amuseren we ons binnen het kader van het geldimperialisme. Valse spanning opbouwen om nog meer reclame in
onze hoofden te jagen. Quizen met belangrijke leiders die als bonbon-bons worden verkocht...en in feite alleen de dienstdoende bedienden van het uitzuigerapparaat zijn. Ik wil dan ook geen wereld waar, als er over politiek gepraat wordt, waar men dan goochelt met halve waarheden en bedrog, het beschermen van machtsposities indachtig. Ik wil dan ook geen wereld waar men het rijke filosofische erfgoed achter woorden zoals religie, god, natie, socialisme enz... misbruikt.
Maar een wereld waar je uiteindelijk niks moet kopen, waar je niet moet werken voor loon of winst. Waar je gewoon mag 'zijn'. 'Zijn' is er altijd geweest...maar nier zoals dat er nu soms uitziet of aanvoelt. We hebben ten slotte niet voor niks al zoveel geschiedenis overleefd.
Laat ons het werk van de geschiedenis op een ethische manier afmaken...voor de geschiedenis ons afmaakt.
6.Karel Kompel 's revolutie, 'referendumroman' '...is een werkstuk vol praktische ervaringen uit grootvaders verleden' "In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg. Zwarte, doordrenkte sparren voor de nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriekers, droegen de stroom. Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven. Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil. Die palen hebben in feite de richting van m'n leven be-'paald'. De telefoonpalen, omdat ik me opwerp als verdediger van de meest efficiënte, naar het gemeenschappelijk nut gerichte aanpak van de telematica-uitdagingen.
De elektriciteit palen, omdat ik als politiek geïnspireerd gewezen vakbondsmilitant vaak op plaktocht geweest ben en ik ook op dat domein tot een reeks besluiten gekomen ben. Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald. Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon ik niet. Je moet dat allemaal van je afwerpen en je in de praktijk gooien. Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...was niet genoeg. Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn. Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappelijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden.
Ook de psychologie heb ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhindert om zijn sociaal geweten te volgen. Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, wel wetend dat in een onze cultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen. Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou. Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van m'n leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig. U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door het vakbonds-en staatsapparaat. Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij' 'democratie',...is. Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomst gerichte veranderingen noodzakelijkerwijze niet via de klassieke politieke denkbeelden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. "
Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 2000... nog altijd miljarden in armoede zullen leven. Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ? Omdat alles van bovenaf op een mist verspreidende manier uitgelegd wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden zijn...in plaats van de zaken op te lossen. Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien. Er moet iets in de plaats komen. Surf dus naar de https://www.filosofischverzet.be en breng je stem uit voor of tegen het voorgestelde programma van de CONSCIENCE- commitees . (Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more Equality). Met het resultaat van dit referendum zullen we onze regeerders confronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van initiatieven te nemen die een organisatie van wereldwijde verkiezingen op basis van projecten in plaats van 'partijen' , mogelijk maakt. De politiek en de bedrijfswereld 'herstructureren' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek gaan herstructureren. Als ze met onze eisen geen rekening houden zullen onze mensen die op de tv-zenders werken eens tegen de orders van hun management in een televoting voor of tegen gelijke lonen in West en Oost-Europa organiseren bijvoorbeeld. Anders globalisten, grijp deze kans !
pagina 13
7.Kerk, Kapitaal en Corruptie soms een blok aan ons been ? Waarom het collectivisme nog steeds ondergewaardeerd wordt. In Kerken vindt je mensen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van een hïerarchie die de meest pessimistische idealen in de mensen hun geest pompt. Om te beginnen zeggen zij dat wij geen band met de materie, de natuur hebben. Dat het geestelijke 'apart' en 'zwevend', vormloos bestaat. Kerken gedragen zich als 'kerkers'. Ze willen de mens van zijn intuïtieve manieren van denken afhouden en misbruiken daardoor de rijkdom die in sommige Bijbelse teksten ligt...ter verdediging van andere rijkdom. Omdat men niet onder ogen kon zien dat het leven door de kennis en de lust om zich samen te voegen ontstond, gebruikte men het verhaal van Adam en Eva als didactisch materiaal. Omdat seksualiteit taboe was en omdat de totstandkoming van nieuw leven als alleen een mechanisch proces gezien werd, moest zo nodig ook de 'maagd' Maria uitgevonden worden. Verder maakten men de mensen wijs dat ze voor hun geestelijke zorgen alleen bij de eredienstenleiders terecht konden ...of ieder bij z'n engel...weer zo’n geslachtsloos iemand...dat niemand kon definiëren. De Kerken onderdrukten de mensen. De mannen onderdrukten de vrouwen...en de kinderen werden opgevoed in angst. Men leerde ons niet hoe je in mekaar en in jezelf kracht vinden kon...en gaf dat generatie op generatie door. Angst voor de dood, angst voor de eindigheid van het leven, angst omdat het hemels alternatief even fabelachtig als het maagddom leek. Een filosofie die op dit moment van de menselijke kennis eindigheid en hemelse, niet-materiële 'steriliteit' predikt, is gedoemd om te verdwijnen. " Oneindig goed, oneindig wijs, oneindig...was God", onderwees men. 'God' kon ook niemand definiëren. Je zou in de 20ste eeuw voor minder je geloof verliezen. De Kerktheologen verloren alle oog voor de samenhang met de andere disciplines van de kennis : economie, sociologie, fysica, chemie, biologie psychologie en 'fysische, chemische en etherische vormen van energetisch bewustzijn. Intuïtief weet iedereen dat alles een grote eenheid vormt, en de andere 9 geboden ...dat verstaat ook iedereen. Alhoewel het geestelijk aspect van het ' zijn' heiligen dag houden ('de dag des heren heiligen') meer met kennis en vaardiger communiceren te maken zou moeten hebben ; dan met erediensten die aftandse manieren om aan bewustwording te doen geworden zijn. Het doemdenken, het denken in termen van straf en beloning , heeft de menselijke geest gekoloniseerd. Verdienen deze methoden als productiestimuli enige bestaansreden, als geestelijke groeimiddelen kan je er weinig mee aanvangen. Bewustzijn, onderbewustzijn en onbewuste en bovenbewuste...herbergen dergelijke mogelijkheden tot exploitatie en bewustzijnsverrijking van jezelf en je medemensen...en toch wordt de beschouwing en de kennis van die dingen verwaarloosd. Dromen en gedachten, verlangens...allemaal zijn zij taboe in de wereld van de orthodoxe denkers. Alleen rekenkundige uitingen zijn toegelaten. De schoonheid van de samenloop van omstandigheden telt niet mee
in het oordeel dat men Kerks vakkundig over iemand velt. Het Kerks bewustwordingsproces is nog altijd een rechte lijn van de papschool naar de paphemel na de dood, ver weg van de hemelse tijdloosheid die in het midden van de anti-materiehemel tussen de anti materie van materie en eterie te vinden is. Al wat van het klassieke, geïsoleerde paphemelmodel op zich, afweek, dat waren (en' zijn' in kerkse ogen) de slechte voorbeelden...nooit beschouwd als de echte weg naar de geestelijke pap. De God waar men ons deed in geloven was een vormeloze God, een god die niets kon misdoen, een god die zelf geen groeiproces achter de rug had, een god die alles op onze 'zondigheid' stak ,een god die met onmondigheid en klassenstructuren geen rekening hield...dat is niet de god van het leven ...het leven vertrekt uit het kleine en groeit...en sterft af...en vertrekt als een rijpere energie naar de antimaterie ...van waar die energie naar 'beneden' hunkert, zoals wij naar 'boven', 1 lichaam, het beneden lichaam en het bovenlichaam
zijn er de symbolen van...het hart het midden, het achtvormige bloedsomloop het transportmiddel, de angsten uit de materie...voor diegenen die nog angst nodig hebben om te groeien, de vreugden, voor diegenen die vanuit hun hart al vanboven door de eterie breken kunnen,
het zien, horen en spreken voorbij. Dat is de ware betekenis van het woord hoop.
Als je de waardevolle onder de spirituele teksten opnieuw leest,
zal je ze nu beter verstaan...of mankeert het je nog aan levenspraktijk om het ware hiervan in te zien . de groene draden ,OVER GEESTRIJKE ENERGIEËN In deze geschriften ontdekt de auteur samen met een aantal mensen dat de klassieke opvattingen over 'eeuwigheid', en dood gaan en geboren worden aan herziening toe zijn. Eerst geloven ze bepaalde baanbrekende literatuur rond allerlei bewustzijnsenergie niet. Maar wanneer ze ontspannen over hun eigen levens gaan beginnen nadenken en hun eigen manier van waarnemen beginnen te analyseren, merken ze dat hun leven ineens veel 'rijker' aan waarnemingen en ervaringen wordt. Ook hun manier van waarnemen verandert. Hoe meer ze zichzelf transformeren en meer openlijk zichzelf worden, des te meer breken de mensen rondom hun hen af...of breken zelf op een of andere manier 'open'. Sommigen ontdekken dat liefde in feite ook een zoektocht naar het uitstijgen boven negatieve emoties is. Anderen beginnen maar al te goed te beseffen dat gelukkig worden wel eens genetisch bepaald zou kunnen zijn...en dat
kinderen altijd weer moeten afrekenen met de eigen onverwerkte emoties van henzelf en de ouders en de geestelijk onvervulde betrachtingen van hun voorouders. Nog anderen beginnen te snappen dat hun 'ziek' zijn wel eens aan hun denken of hun relaties gekoppeld zou kunnen zijn en dat hun lichaam hen dwingt van hun geest te zoeken en volledig zichzelf te leren zijn...hun denken en voelen tot hun intuïtieve 'derde oog', hun geest te brengen. Wat denk jij er zelf van ? Wie ben jij eigenlijk ? Beheers jij al de kunst van je dromen te kunnen verklaren, of denk je dat je niet 'droomt', en hoe komt dat dan ? Versta je de kunst om het wezenlijke achter beelden of gedachten die je binnenkrijgt te snappen ? Zeg je wel wat je wil zeggen, of vindt je dat je soms teveel zegt, of zou je het soms niet kalmer en anders willen formuleren ? Voel jij dan de essentie en de gevolgen van woorden, zinnen en dialogen soms al aan ? Voel je soms ook dat je bewustzijn je subtiel dwingen wil om het te verrijken ? Heb je in je lijf al eens zo'n zalig brandend, warm gevoel van gelukzaligheid 'getast' ? Heb je al eens een soort magnetisme door je lijf voelen gaan ? Alsof alle cellen weten dat ze je bewustzijn dragen en uitstralen. Heb jij al iemand of 'iets' als 'iets' na een verASing magnetisch door je lijf voelen trekken om er vanboven als een versneld wegflitsende, lichtende piramidevorm uit te gaan ? Wist je dat wij eigenlijk zeer gevoelige elektromagnetische antennes zijn en ons door overbezorgd of jaloers... te zijn... energie laten aftappen ? Weet je hoe je op zeven met de lichaamszones verbonden levensvlakken een soort 'onverschillig evenwicht' hanteren kan ,waardoor je veel beter waarneemt ? Ken jij soms ook iemand waarbij je heel uitzonderlijk merkt dat er precies een soort energie boven zijn (of haar) kruin hangt ? Of merk jij ook dat mensen soms meer 'uit hun ogen stralen' dan anders ? Op welke manier heeft dat dan met onze chakra’s en aura's te maken en hoe houden we hen (ons) gezond en welke
essentiële rol speelt de liefde, de levensbeschouwing en het sociale hierin ? Heb je al eens iemand zo bezielend liefgehad dat je zijn (haar) veranderingen van aura duidelijk merken kunt ? Weet je hoe het komt dat je niet met iedereen evengoed dialogeren kunt ? Weet je eigenlijk wel in welke verhouding jouw geluk van dat van anderen afhankelijk is ? Heeft de gevestigde medische industrie schrik voor alternatieve geneeswijzen ? Zou het niet kunnen dat wanneer mensen in mekaars nabijheid komen dat ze dan op een elektromagnetische manier al informatie doorgegeven hebben voor ze met praten beginnen ? Op welke manier kunnen wij mekaars energie zuiveren en welke gevolgen heeft dit voor de klassieke geneeskunde die nog aarzelt te geloven dat een gemis aan levensbeschouwelijk denken en niet omgepoolde negatieve gemoedstoestanden de eigenlijke kiem van veel symptomen zijn ? Sommigen beweren dat vooral de waarheid omtrent 'iemands leven te midden van zijn omgeving' geneest...aan wat denk jij bij het horen van deze vraag ? Anderen peilen nog verder en proberen het verband met de eeuwigheidsduur van het atomaire na te gaan. Als onze geest zich 'materieel' op de antimaterie van elektronen, protonen en neutronen bevindt, dan is onze geest wellicht ook onsterfelijk en ook gedreven door de wetten van voortdurende ontwikkeling en verandering :'alles verandert, niets gaat verloren' . Vervalt je lichaam uiteindelijk in niet afbreekbare elektronen die nog iets van jouw vibraties bevatten en die een heel nieuw evolutieavontuur aanvatten, (ja, logisch) en neemt het geestelijke een andere vorm aan na het fysische overlijden,(ja, kleuren en vormen al gezien)...kan het al of niet reïncarneren ? Wat is er van aan ? Waarschijnlijk zijn al je vorige levens genetisch gesublimeerd in dit leven en is teruggaan (onder de vorm van beelden) in het verleden onmogelijk. Je kan er natuurlijk wel grappige dingen rond verzinnen. Wat er met de in jouw NU aanwezige bewuste energie gebeurt is van belang. Eens je de controle over je energiestromen verworven hebt, kan je onder andere via zeven verschillende bewuste manieren van elektrisch 'onverschillig evenwicht' je manier van waarnemen en bewustzijn verrijken. Deze 7 bewustheidstoestanden komen overeen met 7 zones in je lichaam. De mens heeft geen 'tempels', maar zichzelf en zijn omgeving nodig. Hij moet leren begrijpen in welk een immense totaliteit die omgeving ingekaderd is. Je kan beter en beter leren voelen welk 'materiaal' er in iemands aura zit. Het aanleren van het beleven en aanvoelen van het NU-moment is de beste manier om het eigen aura te sterken. De kunst om zich 'jong' te houden betekent zich te kunnen vrijwaren van energieën die met oude, niet meer passende, overbodige, ongelouterde delen geladen zijn, of de kunst om deze onder meer door middel van energieën als observeren, beelden, gedachten en liefde gezuiverd terug buiten te laten gaan. Nogmaals, daartoe moet men op zeven verschillende terreinen leren wat er met een energetisch 'onverschillig evenwicht' bedoeld wordt.
pagina 15
8.EEUWIGE ONTWIKKELINGEN
Het AANVOELEN EN BEHEERSEN VAN ENERGIEËN
Het ERVEN VAN DE BEKWAAMHEID TOT GELUKKIG ZIJN
Het WEZENLIJKE ACHTER BEELDEN EN WOORDEN
Het DROMEN ALS speciale UITING VAN DE ZIENSKRACHT VAN DE GEEST
Het BEZINNEN EN BESPREKEN VAN KULTUUR DIE ZELF CREATIEF MAAKT
Het BELEVEN VAN DE LIEFDE OM NEGATIEVE EMOTIES TE BANNEN
Het COLLECTIEF ALTERNATIEF of de richting van de geschiedenis
Het handelen of niet-handelen vanuit het onverschillig evenwicht,
is de nieuwe kunst.
Graag leven is de grootste kunst, maar .....systemen en mensen maken
het mekaar moeilijk . Onze kinderen verwachten van ons dat wij het allemaal weten...maar de ouders van onze generatie zaten ook al met die uitdaging.
Geloof of wanhoop, Liefde of haat, Werk of vernietiging.
pagina 15
9.Ik wens U allen
Bovenmenselijke krachten toe. Het enige wat je daarvoor moet doen, is ze vragen.
Van binnenuit naar buiten toe...en er wat ook...in blijven geloven. Die krachten bestaan. Ze draaien rondom ieder atoom, en zijn even onvergankelijk en eeuwig als hun dragers, de elektronen dat zijn.
Net zoals in de natuur en in de mens zijn ze het water, de wind en het vuur van het leven. Ik geloof niet in dood. Alleen in het leven...dat een energievorm is die altijd in andere vormen overgaat. Sommigen blijven maar kort en vertrekken naar oorden rondom ons, waar kleine slapende babies in hun zalige dromen korter-bij-zijn, dan volwassenen die vaak de voeling met de intuïtie van dat ook -stoffelijke-bovenmenselijke verloren hebben. Hun energie gaat niet verloren, want die energie, die liefde onder al zijn bewustheidsvormen is, wil altijd uit liefde om anderen terug komen. Maar op dit moment moet je die liefde die jullie verloren,
proberen loslaten, want ze wil zich hoe dan ook verderzetten. Indien iedereen zozeer om mekaar zou geven , dan een moeder die haar nog niet geboren baby koestert; dan zou interesse en verandering pas tot het geboren worden van ieders eigenlijke wezen kunnen leiden. Oh krachten van een andere dimensie, vanuit deze anders stoffelijke wereld, vindt ik m'n middelpunt niet meer, van waaruit de werelden 1 worden, . Alhoewel ik hier naar niets grijp, wordt ik naar beneden getrokken...door een teveel dat ik weer op m'n schouders nam...ik , die de fout van atlas meende te hebben doorzien. Nog steeds wil ik strijden tegen onwetendheid,
tegen allerlei soorten taboes in politiek, liefde en filosofie...maar ik ben moe vandaag...ik kan geen zinnig web meer weven...want ik ben zelf weer te zeer met andere levens verweefd geraakt. Ik ben m'n rode, groene en blauwe draden even kwijt, en alleen als ik dat voor mezelf toegeef en er voorlopig in berust, kan ik hier uitraken. Ik weet het, misschien hef ik in plaats van velen, en krijgt iemand niet meer dan hij aankan...maar ik hunker naar die materie van heel fijne kwaliteit die iemand in z'n middelpunt voelen kan.
pagina 15
10.Messages from a callcenter Een meisje zit gehurkt tegen de cafégevel van het kleine tussenstraatje, haar fototoestel in aanslag, gemikt op de uit het fietsenrek gevallen fiets voor het postgebouw. Ze is heel gypsy gekleed, zo met een veelkleurig soort tulband rond haar hoofdje gedraaid. Ze ziet me wachten om haar shot niet te bederven, maar doet teken dat ik rustig doorwandelen kan. Ik hou even halt, want binnen vijftien minuten moet ik beginnen werken. Ik vertel haar van het enthousiasme op de Gentse betoging tegen het Europese deel van de imperialistische oorlogsmachine en van de knappe beelden daarvan die ik via Indymedia, Internationaal Verzet en anderen reeds binnenkreeg; en het korte filmpje dat ikzelf van die manifestatie schoot. Ze wist ook dat een dichte betoging van bijna vijf kilometer 3x meer dan de 8OOO in de gevestigde media genoemde mensen omvatte. We praten nog een beetje over een paar kunstfoto's die we hadden gemaakt en ze wenste me veel nieuwe inspiratie.
Ik pikkelde verder door naar 't werk. Vanachter m'n bureau las ik een nota over de 150.000 telefoonnummers per dag die onze dienst op nationaal gebied gaf.
Ik zette me aan 't rekenen en werd me weer bewust van het feit dat men de mensen op die dienst makkelijk tot tweemaal meer kon betalen voor de vaak meer dan 700 oproepen per dag die ze per man te verwerken hadden. Bovendien becijferde ik dat mits een administratieve herstructurering meer mensen voor het geven van inlichtingen zelf zouden kunnen worden ingeschakeld...en zodoende de huidige werkdruk zou kunnen worden gehalveerd. Een operatie die na de volledige privatisering van ons nog semioverheidsbedrijf ook zal worden doorgevoerd, maar met dien verstande dat de te 'duur geworden statutairen' er wel zullen uitvliegen...of ze nu administratief werk doen of operator zijn. Onder een compleet privéregime zal men met een maximum uitgebuite kleine groep contractuele operatoren en een klein administratief kader verder werken. Voorlopig werkt men verder met een kleine groep operatoren (een kleine 400 tegenover een grotere groep louter administratieven en probeert men het de eigenlijke opbrengers van meerwaarde het zo onhoudbaar mogelijk te maken...misschien omdat ze binnenkort van miserie de veelsoortige afvloeiingsplannen toch zouden aanvaarden ? Ik kan me moeilijk voorstellen dat het managment zich menselijkerwijze goed voelt in dit soort opdrachten...maar ook zij weten dat het zwaard van de afvloeiingen ook boven hun hoofden hangt, en daarom putten ze zich zo uit om hun vooropgestelde cijfers te halen. Ook managers zijn concurrenten van mekaar. Ze roepen mensen die luttele minuten te weinig ingelogd zijn op het matje (ja zelfs diegenen die teveel ingelogd zijn passeren de revue, want ook dat schaadt de inlogcijfers. Ze maken statistieken en vergelijken het percentage toilettijd van de verschillende callcenters in toch oh zo knap ontworpen grafieken. Heimelijk hopen ze dat er een concurrentie ronde het minste 'pistijd' ontstaat tussen de verschillende werkzetels. Kwestie van achteraf op één van hun vergaderingen te kunnen gaan dwepen met de 0,9 percent van die zetel waarvoor zij of hij verantwoordelijk is. Ik wil geen groepen werkers tegen mekaar opzetten, maar waarschijnlijk praten sommigen in de hoge regionen over diegenen van beneden als over een soort kleuters die ze moeten indoctrineren...terwijl de meerderheid van de operatoren-snelheidsduivels niets meer willen dan mensen op een sociale manier aan een telefoonnummer te helpen. Maar de tijd dat men al eens een kwinkslag in een gesprek kon lassen is al lang voorbij. Telkens ik de uitroep "it's time for a revolution " ergens opvang denk ik bij mezelf : 'wanneer gaan we cijfers die met geld te maken hebben gewoon administratief in plaats van speculatief kunnen gaan gebruiken' ? Gelukkig zijn er al stakingen geweest in callcenters in Italië en Berlijn en ...het werkvolk houden zelfs de LISTIGSTE imperial i s t e n niet klein. “Moet wel oppassen dat ik niet buiten vlieg op ’t werk, denken er nog te velen noodgedwongen”. Wat moet gebeuren gebeurt. Zoals een ster eens door onhoudbare druk ontploft, zo is ook het leven voor een groot stuk gebonden aan de mogelijkheden die het biedt. Die mogelijkheden zijn dan weer verbonden aan zoveel toestanden en levens van andere mensen dat er in tijd en ruimte altijd maar één ding tegelijk mogelijk is, namelijk datgene wat op een bepaalde dag of een bepaald moment gebeurt.
“Wat zijn dit hier …dagboeknotities ? , vroeg Ruth zich af.
Op 01 augustus 2001 zal ik 16778 dagen geleefd hebben
16778 01/08/2001 de ontslagdag van -Iemand-, sympathiek en rebels, hij ging van ons heen, voor de topadministratie van het 'geldzijn' een blok aan het been. Al azen nu een paar op promotiekansen, de meesten zagen hem graag op zijn manier door de bureau dansen, al lag hij met enkelen overhoop, voor hem is vertrekken misschien ook een soort doop. Ondertussen gebeuren een aantal dingen versneld in het leven van X en anderen maar of je je genetische code van bestemming kan veranderen ? We blijven voor mekaar die rol spelen die het evaluatiespel van onze bezielde genen met ons delen, van managers met geen oog voor het verborgen schoon der te observeren dingen; tot al diegenen die mekaar proberen ringen.
We kuisen onze huizen en beginnen steeds opnieuw met het krijgen onder de knie...van al die levenstukken die mekaars wezen en ontplooiing versterken, wat we daarvoor ook moeten doen, gaan werken of ons afzonderen of familiaal dialogeren, wat we leren moeten zullen we leren...dat zal niet mankeren.
Van het doorgronden van allerlei persoonlijke achtergronden, raak je meer met de collectiviteit van eenieders leven verbonden. Vanuit de 'tears' over de ethische schoonheid van het leven als drama en blijspel, leer je snel vanuit onverschillig evenwicht genieten. Zo is een oude moerbeiboom die alle jaren machtig veel celstructuur achtige vruchten produceert iets wat de volgende vergelijking schept : die van de half verlamde oude man, nooit veel stilgezeten, altijd enorm gewerkt, nu wijze woorden sprekend tot diegenen overwerkt. Of het gevoelen na het aanschouwen van een volle maan op een kruispunt in je leven, je gegeven als symbolische parabel over je volle sterkte, als je wordt 'capabel'. Iemand opende een Cubaans café 'Ernesto' en X wenste hem moed, niet met het woordje 'succes', maar met de woordjes veel 'Plezier' ermee...want niet altijd zit het de moderne goudzoekers zo maar mee. In de hiërarchie der wetmatigheden zit de emotionele versterking nog altijd te primeren op het gestresseerde of ander soortig onmenselijke sociale leven van velen. Het leren praten brengt niets dan baten. Welke ook de pijnlijke achtergronden, communicatie en beslist en op zijn eigen tijd handelen heelt alle wonden. Zo krijgt men iedereen on his ‘road’, wellicht nog tot ver na ‘ones’ dood. Dag 16779 02 08 20001
Midden Oostenkinderen Dag 16779 02 08 20001
Van ' s morgens pissen tegen de pruimenboom in de tuin, krijg je gegarandeerd een goede luim. Van al die goeie lucht, verjaag je meteen alle eventueel nachtelijk gezucht. De beelden van geterroriseerde Midden Oosten kinderen verdwijnen op rekening van Sharon, Arafat, Hamas en de hunnen, die van mij de pot op kunnen. Wat zijn ze u gebaat met een zelfstandige Staat erbij, nu de wereld zich verenigen gaat ? Al de daardoor veroorzaakte ellende van al de geldheersers en hun benden, moeten we voorgoed naar 't groot vuil zenden. Geprevel van beurswaarden en veilingtoestanden vervangt de echte waarde van goederen en ideeën, laat zakken en dwalen en doet ons werkenden in stresstoestanden verdwalen. Vroeg ik bij de conference-call een minuut stilte voor iemands ontslag, daarna droomde al een collega dat hem aan het strand van Bredene lag. Ik pulk wat neusstofslijm uit m'n neus en rol het tot een rots samen, keil het in de kartonnen papierwand en hoor het dreunen tegen 't karton...m' n neus is een paar ton lichter en de lucht komt in dikke drommen dichter en dichter binnen en buiten, er is weer ruimte in m'n kanalen en ik adem weer lucht met volle zalen...lang leve de Walen en andere nationaliteiten...'t chauvinisme van 't eigen volk doet ons... bleiten.
pagina 17
11.Moment verbonden Observaties
16780 ZODANIG ZOT ZCHEPSELKE
ZODANIG ZONNIG ZOMERS ZOENDE ZIJ ZIJDELINGGS M'N ZIJ.
ZODANIG ZIMPEL ZOOG ZE ZOMAAR ZOMER BOVEN IN HIJ.
ZULKSE ZALIGE ZEGENINGEN ZITTEN ZEKER HEEL ZIEP IN HAAR.
ZONDER ZORGEN ZEGEVIERT DE ZEVENDE ZEMEL IN ELK GEBAAR.
HOOG BOVEN ELK TE ZWAAR ZWOEL VERLANGEN NAAR,
WENKEN AL DIE DINGEN VAN ROND JE EIGEN EVENAAR.
VER BOVEN HET OVEREMOTIONEEL BESTAAN
TROONT AL HETGEEN JE EENS OP JE BEST HEBT GEDAAN.
ROND DE DONKERSTE VAN ONS AURA 's CIRKELEN IN WIJZERE KRINGEN
AL DIE WOORDEN DIE JE BINNESTE WEER LATEN ZINGEN.
TEGEN ELKE CEL VAN ONZE HUID ,
BOTST ZOWEL NOORD, OOST, WEST als ZUID.
ZO KOMT IEDER ALLES EN IEDEREEN IN HET LEVEN TEGEN,
ZO LIGGEN ALLE KAARTEN ANDERS GAAN WE TOCH IEDER EIGEN WEGEN
ZO ONTDEKKEN EN ONTGINNEN WE ALLEMAAL DIVERSE DINGEN
ZO ZIJN WE ALLEN TOCH OOK NIET DEZELFDE VANBINNEN.
ZE WEET DAT ZE WEER VERJAART EN HAAR JONGOGEN BEWAART
ZE WEET VAN EEN KAMERAAD DAT ZULK EEN ETHIEK NIET VERGAAT
ZE VOELT DAT ZE BESTAAT EN SPEURT NAAR DE TWIJFEL IN M'N GELAAT
IK HOOP DAT HET HAAR TOT VOLGENDE FEESTDAG WEER GOED GAAT
12 Over dingen die 't verdriet niet verminderen.
We lagen lekker naast mekaar als kleine gezworen kameraden en wie van ons zou er iets willen doen dat onze huidige emotionele dingen zou schaden. Want zonder spontaniteit verdwijnen in al te dichte aardse biologie lag me nu niet. M'n door m'n isolatie gecreëerde ruimte zou zich achteraf heel intuïtief vermoedelijk tegen mij keren , want het spelen zonder kleren zou zeker een aantal instincten doen vibreren...en door het hersmeden en hersmeden van de bio intieme band raken we tegenwoordig niet meer vanzelf in die andere intimiteit aan land. Kon ik haar nu maar overtuigen dat ook zonder likken, zuigen en kussen alle zware emoties zich zoetjes laten blussen. Al keek ze dikwijls verwonderd hoe ze met tientallen mondelinge, inmiddels vergeten verzen blij werd overdonderd, deze verzen kwamen voor het fijne sneetje dat ik heb bewonderd. Had ik me door andere aura's van beneden laten inpalmen, had ik nu zeer zeker niet dat hele trage hersengolven kalme, maar zou m'n geest zich via 't lichamelijke hebben laten verbinden als de aarde aan de linde. Gelukkig zijn we gewoon dikke vrienden die niet veel meer hoeven leren en weten hoe alles kan verkeren als emoties ons dreigen te deren. Tot slot van dit gedicht eet ik nu, niet van haar perzik, maar van eentje die ze meebracht uit de winkel; en al vindt ze me misschien een kinkel die niet vrijen wou, ze weet hoe veel ik van haar hou.
DAG 16781 Hoofdschmerz verjagen. Man hat zo van die dagen dat men niet de kracht heeft om wat dan ook voor nobels na te jagen. Iets onbestemd trekt dan je circuits naar beneden, net of je geest van al het lekkers in het bloed is afgesneden. Hoe je het dan ook draait of keert 't lijkt of je innerlijke fijne communicatie niet meer weerkeert. Wat mist men op zo'n uitgedroogde momenten dan : de uitwisseling van eros of een te weinig aan cholesterol, of wordt je dan zo dof in je bol omdat er ergens een maat is vol ? Ik hoef het niet echt te weten waarom vandaag en houdt me in voor ik me iets afvraag, want ben ik niet fit naar ljf en leden, raak ik toch te moeilijk bij het waarom van het heden. Ook heb ik nog een aantal dingen ineen te knutselen, zo'n pleziertjes laat ik me zelfs door vermoeidheid niet ontfutselen. Af en toe wat rusten en niet dromen over waarmee men nog zowel kan puzzelen. De goede lucht in en misschien de fiets op.
DAG 16781 De vlieg op m’n ’n laptop.
Ze heeft er geen benul van, maar ze loopt op de abstracte samenvatting van het leven...wat men al dan niet met die tekens kan doen...zij herkent vooral 't gezoem.
Wil ik mailen ...wat kan haar dat schelen, zij wil alleen wat rondhangen en zich niet door spinnen laten vangen. Wil ik m’n box leegmaken...daar kan zij zeker geen nest voor haar larven van maken.
13. aan het moment verbonden observaties Definities, beschouwende gedachten, storietjes(2004-2007)
-ochtendanalyse : de zelfvernietigingsdrang van sommige mensen, doordat ze hun geest en lichaam niet volgen, sleept anderen voor een stuk of totaal met zich mee...in het laatste geval is het ook vernietiging op afstand...elke dag van niet liefde beleving ondermijnt en takelt dan af...soms kan het zijn in 't leven dat je geen beloning verdient of neemt...dan wordt het leven inderdaad meer straf
-iemand echt graag zien is lijkt op termijn wel een straf als je mekaar isoleert
-hoe noem jij ? Het is al laat...het wordt de laatste maanden alsmaar later. 't Is al laat dus en 'k weet niet meer je naam, hoe je heet...hoe je noemde. Was het nimf of tang of hemels gezang...of liefste of zwaarmoedigheid. Vroeger heette je gewoon, niet zomaar één uit een reeks. Stuurde je warrige handelen al je namen in m'n hoofd wandelen ?
't Is al laat en 'k weet niet meer jou naam. Onkreukbaar ?Ofwel vanwege de jeugd en de volgehouden aard. Ofwel vanwege al teveel barmhartig en dan de peer. Het heden, gedetermineerd door het verleden, afgesneden van elke mogelijke andere...indien ik me kan bewegen om opnieuw achter een wonder te zoeken...ben jij de eerste die het weten zal...extra spanning kan je missen in verval. Het wordt binnenkort weer voor de 12de maal lente. Ik, m'n hond en alles daarrond op wandel...de kernmotivatie 's morgens en 's avonds...waar zit die weer ?
-dwang : Dwang is geen Chinees. Dwang is vrees. Vlees met teveel lood in 't bloed en schoenen. Dwang is boeten. Dwang is wroeten.
-zich niet laten doen : Je hebt dus dit en dat en nog etwat. Het doet zus en zo en je krijgt je kop niet stil. Maar je pakt die en die en dan die andere pil. Gekruid met wat getril, kinesiste, spiritiste? en allerlei vitamienen...wanneer ga je eindelijk eens bemiennen, wanneer nog een vrijen om te bevrijen ? Misschien bestaat voor alles dan toch een te laat.
-wat mij rest : het blad vrijt met de bik. Ik heb in het alleen zijn weer een blad met niks gevonden. Wat vrijen met de kop van de stift zodat de vloeistof het vrouwelijke zachte papier doordrenkt.
-dagen
geniet van elke dag...ge krijgt er genoeg...maar doe ze niet naar de vaantjes...zoek niet alleen naar de verschillen en de moeilijkheden, maar ook naar de gelijkenis
-scherp : Ik moet m'n eigen scherp en helder kunnen zien...weten wie ik ben...waar ik voor sta...welke rol ik voor wie spelen wil…of moet. De spiegel binnen en de spiegels van alle anderen...voortdurend proper houden...op tijd het vette weer laten blinken.
-de energie van landschappen
van een paysage wordt je sage, laat alles rond je in je dringen en voel ineens de ruimte vanbinnen, zuig je longen vol goeie lucht en wandel zonder zucht van het ene perspectief naar het andere...je zal zien...alles in je zal veranderen
-de bibliotheek in m'n hoofd : Bevat alles wat ik ooit heb geloofd, het leven zij geloofd, zit alles redelijk op orde daarbinnen.
M'n kritische zin ruimt op tijd op. M'n fantasie is de olie. Mijnheer Ratio die domineert leeft er samen met mevrouw Logica. M'n gevoelens ontdoe ik op tijd van negatieve emoties.
Binnen. De spiegel van buiten. Allemaal angst om dood te gaan en lief te hebben
Het bos aan de vijver wacht weer op mij. Gisteren 'wandelden', niet-'marcheerden' naar verluid 80.000 mensen door Brussel om hun ongenoegen tegen een brutale (zijn er andere?) moord kenbaar te maken. Goed dat ze wandelden tegen zo'n 'zinloos' geweld...is er soms 'zinnig' geweld ook ? Voor mijn part mochten er politieke slogans meegedragen worden, maar dan alleen in de zin van 'verbied het belachelijk geweld in tv- feuilletons, films en computerspelletjes' en zeker geen nationalistische of racistische praat. 'Computerspelletjes' noemen ze ook die 'onschuldige' brood en spelen waar de jeugd al van vroeg geleerd wordt om te messteken en schieten...verkleinwoordjes gebruiken, dan is het zo erg niet. Moordjes.
Ik ben niet mee in de mars opgestapt, mijn dag zag er anders uit. Sinds mijn en onze vader vorig jaar vóór Pasen stierf, ben ik bijna één op twee zondagen naar de mis geweest omdat er een door iemand betaalde mis voor hem of een kennis was. Een alternatief om iemand gezamenlijk te herdenken is er nog niet, vandaar dat ik tegen m'n natuur in een beetje met de heersende geplogenheden meedoe.
Beter is natuurlijk iemand individueel of in kleine groep te herdenken. De mis.
Het werd een gewoonte...vermits mensen de dag van vandaag zelfs in een dorp, zo weinig voeling hebben met mekaar, was het zelfs aangenaam zo eens in stilte tussen muren als hoge structuren met mekaar aanwezig zijn, af en toe toch een zinnige lezing of preek...aan de uitgang wat met mensen babbelen na de mis. Nu was het weer Pasen geweest vorige week en voor de verandering was ik toen naar de basiliek van Koekelberg geweest...prachtige architectuur en wijds panorama vanboven. Er liep een zwart nonneke rond met één van de meest prachtige glimlachen die ik ooit gezien heb. Ze hinkte een beetje...misschien verborg ze een dikke voet onder haar wit-blauwe pij...of misschien was haar één been korter.
pagina 18
14.Angst om dood
Gisteren dus, nieuwe zondagmorgen, de eerste na Pasen 2006. Het ontwaken...geen zin
om naar de dorpsmis te gaan. Verdorie, waarom altijd die klemtoon op Jezus als bovennatuurlijke zoon van God en niet gewoon als mens en dan die brave vrouw Maria als toonbeeld van maagdelijk laten geboren worden...dat dat allemaal zo letterlijk opgenomen moet worden. Ik zou naar een evangelische dienst van de protestanten in 't stad kunnen gaan, maar ja, daar is het ook al 'ons Here van hier en van daar misschien'...zou ik daar bijvoorbeeld als kerkbezoeker zelf eens iets poëtisch dat ik in de bijbel vond, van Sirach bijvoorbeeld, mogen voorlezen of het hebben over een commentaar op het Evangelie van Thomas door Barend van der Meer ? Ik was echt in zo'n stemming waarin je voor je eigen goesting en overtuiging wil opkomen. Toch besloot ik eerst nog van in een naburig dorp naar de mis te gaan. De ruimte en stilte als je binnenkomt, vind ik altijd geweldig. Er zaten alleen oudere mensen in de kerk, een twintigtal, een vijftal oude mannen stonden buiten wat te praten. Ik had de sfeer opgesnoven en verkoos mijn eigen thuis in het chalet aan het bos aan de vijver. Ik ben zo'n mens die als de zon schijnt precies een zonnepaneel wordt dat het licht in energie omzet...ook dat vindt ik religieus...zo te zitten aan de waterkant en te filosoferen over al die mensen die in de mis zitten...of over een eekhoorn die door de bebloemde kersenboom vliegt. Ik had gisteren al besloten om niet naar de mars tegen zinloos geweld te gaan, toch knipte ik een foto van een knappe Ethiopische ingenieur uit die in Duitsland door neo nazis in de coma geklopt was...en ik hing de foto aan de muur van m'n huis met zicht op bos. Misschien is religie ook wel gissen of dat zoiets op afstand ook helpen kan ?
Ah ja, nu weet ik weer waarom ik besloot van niet naar Brussel te gaan...ik moest met ons moeder naar een oude, demente dame in een rusthuis en we zouden ook nog een tante meenemen. Ik liet dit dus aan een kameraad die wel naar de mars ging per mail weten en bezon mij over waar de rest van de dag weer allemaal goed ging voor zijn. In het aannemen van de meest niet sensationele dingen ligt vaak achteraf de waarheid en het inzicht dat je zocht, verborgen. Dementie, wat was 'dementie' eigenlijk ? De ene helft van m'n grootouders waren de laatste paar jaar van hun leven, 'dement' geweest...de gruwel van de twintigste eeuw, waarin ze twee oorlogen meemaakten, de zorg om de kinderen, het overleven...of wordt je nog om andere redenen dement...en als er leven na de dood is...hoe kom je daar dan aan ?
Volgens een kameraad bewaren die demente mensen het kernstukje in henzelf...misschien is dat kernstukje reeds eventjes wandelen...wie zal het zeggen ? We vroegen de weg aan wat groene mensen en een zondags nonneke en vonden het rusthuis. De namen van de bewoners hingen in lijsten naast mekaar...per vleugel van het gebouw gerangschikt onder een poëtische naam. Zaten de homebewoners in functie van hun verschillende geestesvermogens afgescheiden van mekaar en was zoiets wel bevorderlijk. Sommige fittere konden de meer in zichzelf opgeslotene misschien wel helpen hun isolement een beetje te doorbreken.
Om te beletten dat een al te fysiek bekwame dementerende bejaarde zou kunnen ontsnappen waren de deuren met controlesystemen voorzien. We vonden de dame in kwestie, een nicht
van m'n vader. De uitstraling harer 'zijn' was wel een stukje van de lijn van m'n vader en de vader van zijn nicht in kwestie. Sommige trajecten in schedellijn en huidlook ook. Haar woorden verbonden met het dialect van het landschap en dan specifiek dat van de streek rond Kapellen, Molenbeek, Waanrode en ook een stukje meer naar Linter op. Ik was blij bij één van de laatste getuigen hiervan te kunnen zijn. Eigenlijk worden we eens allemaal bijna een laatste stukje getuigenis van een bepaalde periode in het leven van een bepaalde streek en z'n mensen. De dame had dan wel deels een kalme uitstraling, toch was ze wat zenuwachtig ook...lijk als gedreven om ergens te geraken waar ze nog niet was...een bang vasthouden van het leven ook. Ze is 86 en weduwe toch al enkele jaren. Raak je door een stuk eenzaamheid en vertwijfeling over wat er na je leven volgt ook niet een stukje dement ? Haar dochter had het geweldige idee om het rusthuiskamertje met de toch enigszins professioneel verdoezelde niet-buitenlucht geur voor het terras met de eerste echte warme lentezon te ruilen. Ik gaf haar moeder een arm en we wandelden ernaar toe. Ze was er niet graag, zei ze. Eerst bij mijn vertrek zou ik begrijpen waarom. Waarom gaan mensen mekaar bezoeken ? Soms zijn ze zo onwennig met mekaar als ze daar dan zo bij elkaar zitten. Dan doet iedereen op zijn eigen manier pogingen om het ijs te breken. De ene haalt een tafeltje en stoelen en wat drank uit de cafétaria, de andere polst naar de gezondheidstoestand waarop er dan al of niet geklaagd wordt...een derde stelt voortdurend vragen aan de dame. Een vierde durft ook al eens zwanzen en haar aanraken. Soms herinnert ze zich veel en diep en lacht heel bewust. Soms voelt ze zich moe en gaan haar ogen even dicht of zegt ze dat ze het koud heeft of dat er regendruppels vallen...alhoewel er geen wolkje aan de lucht is." Heb je kou gehad in de winter" ? "Heb je hier ook geburen"? "Wat zie je graag op TV", "Is hier goed eten" ? Ze antwoordde er kort en soms weinig vinnig maar beslist op. Het diepste antwoord kwam er toe ze vernam dat Julia dood was...daar stond ze echt bij stil door bijna driemaal ongelovig "Is Julia dood" te vragen. Ze had haar gekend...nooit geweten dat ook zij dement geworden was waarschijnlijk. Dan moet je natuurlijk vragen of ze met Julia vroeger naar de kermis geweest was en zo. Moet ze lang over nadenken en toch zie je in haar "ja" dat ze er nog iets van weet, dat ze voeling met Julia heeft...al twijfelt het cynisch beestje in een mens wel eens even of niet iedereen geleerd is van te vragen of "Julia dood is" van zodra iemand zegt dat ze dood is. Nee, m'n intuïtie zegt dat ze er voeling mee had. Raar voeling hebben met bepaalde mensen. 'Herinner me zoals ik was...ben...wordt', zou de laatste boodschap van eenieder voor eenieder moeten zijn. Maar ja, over al die diepe dingen kunnen wij mensen niet zomaar praten...we hebben schrik dat er dan met ons gelachen wordt. Zoals ons ma nog gisteren zei toen ik suggereerde van eens een mis voor de volgende generatie of niet-spiritueel geïnteresseerde mensen te doen..."jaja en dan de mensen die met jouw gaan lachen zeker". In 't dialect klinkt dat natuurlijk in een andere kleur. Tussen de persoonlijke vragen en antwoorden door, de uitwisselingen over hoe het met de gekende mensen is en wat ze doen kwamen ook nog de gewijzigde zeden aan bod enzoverder. Het 'verkeren' dat vroeger met zedig handje vasthouden begon en zo. Eigenlijk wou de dame met regelmatige tussenpozen 'naar huis'...ze dacht dat ze niet 'thuis' was...ah ja, ze had weer gelijk als demente eigenlijk want in haar oude eigenlijke huisje woonde ze niet meer. Nog een reden waarom sommige mensen niet dement worden...ze zitten altijd maar met zeer aardse zaken bezig misschien en kunnen alleen hun verstand en minder hun gevoel gebruiken ? Nog een derde categorie wordt niet dement maar eindigt enigszins verdwaasd, afwezig. Toen ik de dame naar de etenstijd begeleidde en door de hele groep heen wandelde...overviel me hun angst en afwezigheid...het gebrek aan lach...een paar uur eerder nog gecompenseerd door de vrouw die orgel speelde of de bangelijk enthousiaste dame achter de toog. Ach, goed dat we niet perfect zijn...en mekaar aanvullen. De een heeft bijna geen geheugen meer maar geen pijnlijke voeten, de ander juist omgekeerd. De een kust graag, de ander geeft dat niet zo toe. Inmiddels, op deze regenachtige morgen na gisteren, in dit bos met lentegeuren erdoor ontwaakt, hangt de foto van de Ethiopische Europeaan in de boom wiens kelken maar een kleine week bloeien, z'n gezicht naar de vijver gekeerd nu...maar omdat het krantenpapier nu nat is zie ik vanbinnen vanachter deze ook door evolutie van de natuur geschapen laptop van en voor mij, zijn stralend gezicht en reggaehaar...nog net al zappend vernomen gisteren op de Duitse tv, dat het beter met hem gaat...méér bestaat ?! Zeker...al zit ik er liefst voor zo weinig mogelijk tussen...vooral in periodes dat er alleen donkere tekens des levens zijn. Er viel een grote Aziatische kersenbloemkelk af toen ik vanmorgen de natte foto in de boom hing...loodrecht met puntje raakte ze de grond...'weer willen aarden' zou dat moeilijk zijn vanuit een coma ?
Hopelijk lukt het. Hier brandt alvast boven de kelk in water, een kaarsje...het idee is vast besmettelijk, want ik zit hier niet zo ver van het bedevaartsoord Scherpenheuvel.
De kelk in 't water binnen houdt z'n schoonheid langer dan die daarbuiten aan de boom denk ik. Welk een symboliek hieraan weer te verbinden ? Kortdurende schoonheid duurt het langst afgescheiden van de stam ? Zoals men bijvoorbeeld ook niet de hele tijd met z'n neus op z'n familie moet zitten om 'stralend' te kunnen blijven...soms wat afstand nemen van de grootste uitdaging.
pagina 19
15.boekbesprekingMM
IN ESSENTIE GAAT HET HIER OOK OM FILOSOFIE...wat was er eerst, de kip of het ei, de materie of het idee.
MM heeft, indien hij met zijn medicatie-voorschriften meer dan de aangehaalde successen bereikt, zeker de verdienste van alle chemische, hormonale... hoofdrolspelers en hun functies in verhouding tot bepaalde tekorten of te velen te schetsen. In het geval van fybromyalgie neurotransmitters die in aantal toenemen(waardoor pijnsignalen van verdere gebieden
worden versterkt) Daar er veel soorten neurotransmitters en pijnreceptoren zijn moeten patiënten veel combinaties medicijnen uitproberen soms) Slaapgebrek één van de onderliggende factoren...hoe komt het dat men slecht slaapt ? Bij depressie geen daling van drie aminozuren die energie aan de spieren geven, bij fybromyalgie wel. Hij wijst vooral infecties en zo (zelfs banale keelinfecties) en zo aan als opstarters van depressie, cvs, fybromyalgie(in mindere mate),...enz. Ook een over activering van het immuunsysteem.(psychisch vertaald :zo radeloos dat men teveel troepen(afweercellen) mobiliseert. Inhoud van tandvullingen, ongevallen (whiplash voor fybro.)enz zouden ook oorzaak kunnen zijn van tekorten of tevelen. Ook 'triggerfactoren' (rouwproces, overlijden, stress, relatieproblemen...) kunnen een ondermijning van het immuunsysteem in gang zetten en het stoffen-evenwicht verstoren. (Dus MM, moet je Freud niet te vlug afschrijven...in je voorbeelden geef je ook aan dat mensen tot gunstige beslissingen komen die deze stressfactoren uitschakelen eens hun evenwicht hersteld) Maar MM niet en niemand niet kan bewijzen dat alle stoffelijke verschuivingen in het lichaam geen uitstaans hebben met de psychologe van de mens...die in grote
mate mee die verschuivingen bepaald. Soms schrijft hij in 't begin ook de dingen voor die psychiaters voorschrijven. Ik voor m’n eigen ben intuïtief tegen kunstmatige medicamenten zolang je geen felle pijn hebt en geloof dat leren weten wat men wil en waar men van komt en wat men maar aankan en waar je plaats en taak ligt sterkere hulpmiddelen zijn. Ik kan niet voor anderen oordelen of omega3 enzoverder hen meer kan helpen dan de kracht die ze in hun eigen en anderen vinden. Welke mensen in onze omgeving veroorzaken stress voor ons, voor welke mensen veroorzaken wij stress...? Dat soort stress is voor een groot deel door geven en nemen op te lossen. Indien niet is samenwonen moeilijk en stresserend. Maar : Is niet het opgefokte haasten en consumeren en produceren de belangrijkste stressverwekker ? Het op de lange baan schuiven van beslissingen die goed voor iemand zouden kunnen zijn is ook niet gezond, evenmin als mekaar in een onevenwichtige emotionele toestand aandoen door tees of 't geen. Bloed- en urine-ontledingen wijzen op veel en testen weten welke producten welke wijzigingen met zich meebrengen...en dan zal je je beter voelen...iemand die depressief is raad ik zelfs aan hierin te geloven...geloven in iets op zich helpt iemand al vooruit...zeker als je niet meer weet wat te geloven of te doen als de klachten blijven. Het is natuurlijk mogelijk dat de volgorde is 1.virusinfektie bijvb. 2.verzwakking immuunsysteem door overreaktie3.depressie ...indien het virus blijft sluimeren. Raar is dat het immuunsysteem ook zo overdreven kan worden gestimuleerd dat het voor het lichaam schadelijke stoffen gaat aanmaken (is dat psychisch geen proces van overdreven angst dat dit proces in gang zet ?) Raar is ook dat depressief zij in die mate gezond zou zijn omdat het lichaam de rust vindt om zijn stoffelijke on evenwichten recht te zetten. Raar is dat Cytokines moleculen (bij stijging door ontstekingen én een over reactie van het immuunsysteem)depressies veroorzaken. Is dit in mensentaal uitgedrukt niet hetzelfde als dat je kalm moet blijven en niet overreageren...(onder stressfactoren en anderen). Stoppen met werken, minder werken, ander werk, andere HET IS spijtig DAT EEN PROF IN DE PSYCHIATRIE CARL JUNG BELACHELIJK MAAKT OP PAGINA 25. De droomwereld bevat soms belangrijke elementen die niet iedereen voor een ander interpreteren kan. Hij denkt dat alleen zijn biologische psychiatrie zaligmakend is...maar het is de ziel die voor een groot deel de stoffen in ons lichaam dirigeert (ook externe factoren als het werkritme enz...) Vóór zijn geweldige moleculen en stoffen delen de genen, de ziel en de omgeving volgens mij de lakens uit. Ok, daling serotinen, stijging cytokines, over activering immuunsysteem...depressie...wat mij interesseert zijn de menselijke-psychische factoren die eraan voorafgaan...als die tegelijk verbeteren met het innemen van de voeding supplementen kan hij niet bewijzen dat hij mensen geneest...het zou kunnen ingeval van depressie als eindresultaat van ontstekingen en tekorten en te velen dat zijn producten wel helpen...maar wie gaat dat aantonen welke depressie nu juist bij een bepaald iemand het gevolg was van die en die bepaalde ontsteking...niet te vroeg victorie kraaien MM.
Omega3 remt ontstekingen af Omega 6 bevordert ze omdat ze de activering van het immuunsysteem aanwakkert, indien teveel Omega zes : over activatie immuun systeem en teveel cytokines, te weinig serotines... .Zou evenwichtig en intuïtief eten niet beter zijn dan deze ingewikkelde constructie (zeker als het hier niet om virus infecties gaat...kan ik niet over oordelen). Leve de vis, hoe meer vis hoe minder depressies(visolie-omega 3) Dus dat zit niet alleen in pillen. Zijn er ook mensen die dat MM en branchegenoten in Duitsland niet kunnen helpen hebben. Staan niet in de boek.
pagina 19
16.We zijn hier om mekaar te troosten omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn.
Troosten kunnen we op velerlei manieren doen. Het voorzien in ons levensonderhoud, het leren van talen, het liefhebben van allerlei, van onszelf tot de ander, tot en met de vele kunstvormen. Troost me omdat ik voor de moment wel inspiratie heb, maar ze niet kan uitdrukken. Het lijkt wel of de literatuur en paranormale vergelijkingen die in m'n hoofd tot stand komen aan de hand van wat ik beleef en denk daar alleen maar voor een reeds gestorven, genetisch nog levend, vertakt 'lezerspubliek' tot stand komen. Heden en verleden blijven prachtige constructies opleveren, zelfs gecombineerd met de toekomst...er zit natuurlijk ook drama en pijn en onmacht om wat er aan barbaars in de wereld gebeurd tussen, maar daar moet je dan telkens weer proberen van af te geraken door je inzicht in de realiteit van het geheel der dingen op tijd voor ogen te blijven houden. Niet iedereen is even politiek met onrecht bezig bijvoorbeeld, daarom zijn onze politiekers maar het resultaat van onze omstandigheden en onze wil, niet van ons idealisme. Troost me die dagen van donker en nattigheid en koude, zonder dat de zon eens piepen komt en het ergens in m'n lijf soms stram aanvoelt. Troost me, muziek, als ik de door m'n maagzweren teweeg gebrachte vermoeidheid weg rust. Troost me vrouw, met het reizen naar en beleven van de seks. Troost me liefde.
In de week zag ik een documentaire over de eerste cellen die zich alleen aangetrokken voelden tot cellen met een andere inhoud dan de hunne. De bedoeling van het leven lijkt te zijn van door contradictie tot nieuwe eenheden te komen die niet alleen een optelsom van de vorige twee zijn, maar ook een nieuw gegeven of nieuwe gegevens in zich besloten houden...wat tot nieuwe aantrekkingskracht en nieuwe tegenstellingen leidt, waardoor de oude uitgezuiverd worden en de toekomstige zich aan de wijzigende omstandigheden kunnen aanpassen. De scenarioschrijvers van het leven, de geaardheid van de elementen, het 'goede', of noem het zoals je wil, houdt van een beetje spanning allerhande.
Ik heb eens een muziekleraar gehad, die zijn lessen nogal meetkundig, houterig, bracht.
Een paar weken terug, kreeg ik een beeld van hem binnen, en de boodschap dat muziek een soort wiskunde was. Zelfs het meest esthetische is kind van dezelfde grondverhoudingen dacht ik dat het betekende. Er is niks dat zonder vorm kan bestaan, al wat kleiner of gelijk aan nul is, het zinloze,...ontploft toch vroeg of laat...of het nu om maatschappelijke systemen of menselijke relaties of rotsen gaat.
't Leven gaat voort. Een grootmoeder hoopt stilletjes op een ongecompliceerd leven voor haar kleinkinderen en kinderen. Houden van, trouwen, kindjes. Geen alleenstaande moeders en zo. Wat indien er in haar familiesituatie toch een situatie moest ontstaan waar haar kleinkind alleenstaande moeder is ?
Sociale weetjes. De ene betaalt z'n vakbond niet meer, niet zozeer wegens de collaboratie van de vakbondsleidingen met het kapitalisme en z'n ingewikkelde juridische wetten om iedereen verdeelt te houden, maar vanuit een 'waarom is dat allemaal nodig'-houding. Hij mist dan al eens een maand werkloosheidsgeld.
De andere maakt gebruik van de praktische voordelen die een aansluiting kan bieden. Indien beiden een geschiedkundig bewustzijn hadden, eisten ze het recht op een inkomen. Zoals men dagelijks in armoedige omstandigheden zonder sociale vangnetten in het armste deel van de wereld probeert te overleven, zo blijven we hier ook maar doorwerken zonder ons over de eenheid van alles te bekommeren. We bekommeren ons misschien soms, maar de initiatieven om de kaders van het oude denken te doorbreken, hebben nog onvoldoende navolging.
Tadzjikistan-documentaire. Mensen gezien die geleken op tante Bertha en Everard-zaliger (grootoom en groottante). We komen van ver. Hun kleindochter heeft trekken van één van de kinderen die in Ossetië (Beslan )vermoord werden...en waarvan een foto aan één van m'n muren hangt.
Om achter een bepaalde waarheid te komen over iets of iemand waar je mee bezig bent krijg je soms een beeld van iemand binnen of weet je intuïtief naar wie je toe moet of droom je of redeneer je met al die dingen, zonder vooraf te weten waarom je dat doet. Alles lijkt altijd door een andere gebeurtenis te worden aangekondigd...je snapt het eerst achteraf. Op termijn wordt alles duidelijker. Buiten praktische dingen kon ik niet goed met m'n vader communiceren. In mezelf wist ik dat wanneer ik ooit kinderen zou hebben, dat dat dan wel het geval zou zijn. Alhoewel je dan niet verwacht dat daar scheidingen en van alles nog aan te pas gaan komen, besef ik wel dat ik die gedachte, of dat gevoel van destijds wél uitgekomen is...voor een deel althans, het kan nog altijd veel beter, maar iedereen moet eerst zijn ervaringen opdoen...en van zijn illusies afraken...alhoewel die illusies soms zijn nodig geweest en er altijd gesofisticeerder op je afkomen. Het belang van dat sommige dingen tussen sommige mensen moeten blijven en soms ook niet...het waarom van het niet kunnen zwijgen...ben ik aan het achterhalen.
Zoals een schrijver geniet van te schrijven of afziet van te schrijven en de lezers daarvan kunnen genieten, zo genieten diegenen die dood zijn ook bij het meebeleven der
gelijkgestemden hunner levens, leren nog bij door ons geprobeer misschien. Zij en wij één.
Ik geef de signalen van de noodlijdenden en gelukkigen aan hun door…of…??? Geloven is een zoektocht.
De liefde en de biljart, wie duwt wie naar wie ?
Gisteren zag ik de eerste keer de maan (de halve) door m'n sterekijker, de toppen aan de bovenhoek, keken me verleidelijk aan...het universum bestaat...er werd nog iets meer echt geboren tussen ons...is zijn geld en getaffel (geknoei) toch waard geweest. Ontwaken, de ontwaakfase is elke dag weer vergelijkbaar met een geboorte...op een rij zetten wat de betekenis van je dromen was en wat je vandaag te doen staat.
Zag in beeld tijdens ontwaakfase geest van Indiaan uit Nevada 1840 Nowan Warior of zoiets. Ook het beeld van een vrouw uit 1929... vergezellen ze me vandaag ? Wij zijn zielen, zij al geesten...zolang de genetica ons voortzet zal dat zo zijn...tot alles weer geest zal zijn. ??? In de droom was de dochter van m'n jongste oom een Indiaanse, of beter gesteld, vergezeld van een Indiaanse. M'n oudste oom wou eindelijk m'n werk lezen. Heerlijke namiddag vader-zoon in bos. In de mate van mijn mogelijke hem af en toe geholpen.
pagina 21
17.AL DERTIG JAAR
SCHRIJF IK IN M'N VRIJE TIJD OVER ALLES WAT MET OORLOG/ ARMOEDE/ WERKELOOSHEID /WERKSTRESS/ RELATIES OF DE ZIN VAN HET LEVEN IN ZIJN BREEDSTE BETEKENIS TE MAKEN HEEFT. IK GOOT DAT ALLES IN EEN VORM : POEZIE/ESSAYS/THEATERMONOLOGEN/KORTVERHALEN/PAMFLETTEN/CITATEN enz
IK OBSERVEERDE DE GESCHIEDENIS VAN DE MENSHEID VANUIT EEN FILOSOFISCHE INGESTELDHEID EN MAAKTE ER LITERATUUR VAN. VERMITS IK TOTNOGTOE NIET VIA BOEKVORM PUBLICEERDE MAAR ZO'N 500 pagina's van mijn werk OP HET INTERNET GEZET HEB, KWAM IK ONDER ANDERE OP DIE MANIER SOMS IN KONTAKT MET GROEPEN EN INDIVIDUEN DIE OOK IN DERGELIJKE DINGEN GEINTRESSEERD ZIJN. NU IK GESTOPT BEN MET SCHRIJVEN? REGEL IK SOMS ONTMOETINGEN TUSSEN MENSEN OF NODIG IK HEN UIT OM _IN _EEN MIDDEN DE NATUUR GELEGEN LOKATIE delen van MIJN WERK TE KOMEN LEZEN OF MIJN UITGEBREIDE DOCUMENTATIE ALLERHANDE TE KOMEN RAADPLEGEN, wat al eens tot vraag en antwoord en discussie leidt. WE hebben het gewoonlijk opzettelijk minder over de gevolgen van allerlei toestanden waarover de media berichten, MAAR MEER over oorzaken en mogelijke alternatieven (zoals de promotie van een internationaal syteem van verkiezingen in twee ronden, eerst de goedkeuring van een de basisnoden van de wereldbevolking aangepast programma, daarna de verkiezing van de verantwoordelijken, rechtstreeks op projectlijsten ipv partijlijsten te kiezen of over het afdwingen van gelijke lonen voor hetzelfde werk in heel de wereld) OP DIE MANIER PROBEER IK VIA DE FILOSOFIE EN DE KUNST ANTWOORDEN AAN TE REIKEN AAN DIEGENEN VOOR WIE IN DE POLITIEK of zelfs in de RELIGIE ONVOLDOENDE ANTWOORDEN VINDEN.DOOR OP DIE MANIER TE WERKEN KWAM IK ERACHTER DAT DE MENSEN DIE IK ONTMOETTE VAAK ZELF MET EEN OF ANDERE KUNSTUITING BEZIG WAREN. IK BEN DAN OOK CONTENT DAT IK HEN KAN AANMOEDIGEN OF HEN EEN SOORT NIET-COMMERCIEEL PODIUM voor vrienden onder mekar KAN AANBIEDEN. Onze contact email kan je vinden via de homepage van https://www.filosofischverzet.be die vinden dat wat er nu met de wereld gebeurt niet meer kan kunnen ook voor een afspraak via mail terecht. Voedsel voor de Geest verstrekken is de dag van vandaag meer dan nodig zou ik zeggen. Niet alleen door uitleg geven en kunst als je dat niks zegt maar ook door het vertonen van documentaires over natuur en mens overal ter wereld, zorgvuldig geselecteerd te midden van veel nonsens.
en toen en toen en toen...was de dag van gisteren weer geschiedenis En toen...na het lezen van de woensdageditie van de Morgen...besloot hij zelf nog eens iets te schrijven. Over de krant die hij meer dan twintig jaar geleden via een Hagelandse benefiet nog mee hielp te overleven ? Over de andere, meer linkse pers ? Over bepaalde nummers van Willem Vermandere ? Over de kopers van een oud huis gisterenavond ? Over de ultieme geheimen van het liefdesleven in tachtig percent van zijn verschijningsvormen (was niet 1op vijf niet-hetero) ? Over mogelijk leven tijdens en na het leven ? Over de zin van het leven ? Over het recept waarop familie -en vriendschapsbanden gebaseerd zijn ? Over brandende Franse auto's ? (20percent werklozen, hoeveel percent oma's en opa's zijn dat ?)Ach er werd en wordt al zoveel over geschreven. Had hij daar al niet honderden filosofische en andere bladzijden in alle literaire stijlen op zijn wereld verbeterende internet-thuispagina's over staan ? Had hij al niet honderd zaken uitgeprobeerd om 's mensen interesse en geweten op te wekken ?
-Hij wandelde door een straat die in Tienen op de Koeimarkt uitgeeft. Die markt verwarde hij altijd met naam met de Hennenmarkt...als die daar al bestond. Hij heeft mij pijn gedaan", zei een peuter tegen de kleuterleidster over een jongen als had hij haar een levensles gegeven ? Wie weet welk een decennialange herinnering ontstond er in het hoofd van die enkele jonge mensjes wiens jeugdige geestjes van duizenden eeuwen oud, toch al zoveel anders op te slagen hadden
Er was daar op die markt op de hoek van de straat een café met vele heiligenbeelden voor het raam. Het was negen november in het vijfde jaar van na 2000. De winter leek een stuk van de uitzonderlijk mooie herfst te hebben opgekocht om zich een entree aan te meten. De jonge cafébaas had enkele maten opgevorderd om de terrasstoelen naar een overwinteringsoord te voeren.
De occasionele werkgasten moesten natuurlijk vóór- en nadat ze boegeerden hun drank hebben gehad. De vriendin van de cafébaas, een toonbeeld van alle deugden, verenigd in een eenvoudige en vriendelijke uitstraling, modereerde de gesprekken. Af en toe klonk er een met overdreven mannelijke hormonen gekruide, gezamenlijke lachaanval die de geoefende observeerder van dit alles even uit zijn onverschillig evenwicht bracht. In een andere hoek van het café zat een dertiger een lijvig boek te lezen. "De waanzinnige twintigste eeuw". Het bleek een schilder-restaurateur te zijn die momenteel een kerk in Meerbeek of zo, bij Ninove in ieder geval aan 't restaureren was. Iemand is natuurlijk veel veel meer dan wat hij om den brode doet...en vóór ik naar hem toe ging om over het boek te praten...waren er al een aantal afwegingen op mijn weegschaaltje gepasseerd. Het extraverte ik van de schrijver won het van zijn 'onverschillig evenwicht'- kant...ook omdat de sfeer rond de tafel naast hem er één van complete platte verlamming was. Een hoogbejaarde man, zat er eerst aan tafel met een ouderdom collega en toen was er daarna een nog niet-uitgebluste blanke vrouw van een generatie lager mee aan hun tafel komen aanzitten. De aurahemel boven haar mediterrane-afkomst bruine balkon verried dat alhoewel de tijd van droogte rond het gebied van Venus was aangebroken...er zeker nog veel elektriciteit uit de geconcentreerde zenuwcellen daar hoog boven, moest te verwekken zijn. De hoogbejaarde man had daar duidelijk geen boodschap aan...vond hij haar misschien een 'gevaarlijke' vrouw ? Zo keek hij alleszins...zeker nadat zijn buur uit het decor verdween, het decor dat ook dit café, deze plaats op aarde, vandaag weer werd. Een tweede vrouw van nog een generatie jonger, kwam aan tafel zitten...ergens deed ze de schrijver aan een Turkse buurvrouw van zijn jaren in de stad denken. Deze vrouw echter, had niet het malse van zijn buurvrouw destijds...of werd dit malse niet ook tegengehouden door de stroeve houding van de bejaarde man ? Bijna geen woord werd er gewisseld. Was er een geldprobleem of een emotioneel conflict tussen de vrouwen ? Uiteindelijk stond de bejaarde man op en warempel...hij kon ook goedgemutst praten...in het buitengaan, tegen een paar bejaarde mannelijke kennissen van hem... zijn boodschap, na enkele clichés over het weer en 't leven : 'optimistisch blijven'. Hoe het met de achterblijvende vrouwen afliep ontging de schrijver, omdat hij ondertussen aan de tafel van de lezer-schilder gaan zitten was. Eindelijk nog eens iemand die zich op een hogere frequentie van het leven bewust was. Zo'n kans tot een meerwaarde-babbel was altijd een geschenk van wie weet waar. De schrijver had ook niét naar zijn tafel toe kunnen gaan, bijvb.om niet te storen, maar de man leek toch uitgelezen. De schrijver had direct in de gaten dat deze mens een kunstenaar was. Soms heeft iemand genoeg aan zijn eigen binnenpretjes...soms wil er een rechtstreekse ontmoeting plaats vinden. De schrijver 's laatste binnenpretje kon tellen. Gisteren had hij naar een cd van Vermandere geluisterd, één nummer daarop ging over een pater bij de Tobasco-indianen in Canada...welnu, de kerel die in 't kortste zichtveld van hem zat, had een slip met het woord 'tobasco' aan...zoals z'n afgezakte jeans vertelde. Alzo ging het alle dagen maar door in het hoofd van de schrijver die schreef terwijl hij niet schreef en als ie schreef meestal enkel en alleen de grote lijnen van zijn gedachtenbomen kon schetsen alhoewel hij in zijn geest tot de diepste nerven van de bladeren van het wezenlijke rondom hem doordrong. De sprong terug naar de wortels van z'n gedachten en de wezens en gebeurtenissen die hem omringden, leidde hem altijd te ver terug in het verleden van al die verschillende feiten en hun personages. Eigenlijk moest hij het verleden als één met het heden kunnen zien...en de toekomst als uitdaging van een nooit voltooid actueel verleden. Welke karaktereigenschappen in een bepaald personage hadden nog een toekomst...welke eigenschappen zouden een gevecht met eigenschappen van anderen moeten aangaan om daar ergens positiever uit te komen ? Welke toekomst had deze op geld gebaseerde samenleving nog ? Waarom liepen mensen met dikke lagen vernis op hun huid geplakt rond ? Waren de politiekers die de wereld regeerden het gevolg van hun onderdanen hun visie op het leven, gekoppeld aan het negatieve deel in hen ? Is het daarom dat men geld nog niet afschaffen kan ? Het verleden, nooit helemaal voorbij.
Via het gesprek met de schilder kwamen er antwoorden uit beider perspectief. Al was de schilder minder optimistisch over de toekomst van de mensheid, het licht in z'n ogen of welk een energie dan ook, deed me denken aan de lichtinval van een schilderij van Pieter Vermeer aan een raam met een dienstmeisje.
Dezelfde dag nog, kwam de schrijver op een andere plaats iemand uit z'n verleden tegen. Iemand die hij ooit eens het boekje 'Lenin voor beginners' gegeven had. De man had een heel verhaal klaar. Dat de schrijver content moest zijn dat hij op het bedrijf waar ze vroeger samen werkten op één van de gangbare manieren buiten gestructureerd werd...want dat de sfeer binnen het bedrijf nog verder in de richting van de robotisering van de werknemers evolueerde. Ze hadden het over de tijd van toen, toen de schrijver via de solidariteit van zijn collega's, de vakbonden en bedrijfshiërarchie gedwongen had van meer mensen aan te nemen. Dat was al jaren geleden...net vandaag staakte het bedrijf waar hij vroeger werkte tegen het verplicht thuis zetten van mensen. Sommige mensen werden de dag van vandaag haast gek of depressief bij die gedachte...niet alleen omdat ze er financieel en materieel slecht voorstonden, maar omdat ze niet de hele tijd bij hun partner wilden zijn, de gedachte alleen al...of omdat ze geen sociaal leven meer zouden hebben...net of er op de meeste bedrijven nog echt aan sociaal leven kan gedaan worden...de dag van vandaag. De schrik voor verveling hield een aantal mensen in de tred van het overproductie denken. Die mensen moesten dringend leren lezen en zelfstandig denken, dacht de schrijver. En toen, de morgen na een nieuwe dag, nadat de boodschappen van de vorige dag 's morgens bij de ochtendbeschouwing nog duidelijker geworden waren, zette de schrijver zich weer achter zijn tweedehandsbureau.
-Het was gisterenavond Sint Maarten-vuur verbranding in de gemeente geweest, niet dat hij daar was, het tv-debat over het vuur in Frankrijk 's straten leek hem belangrijker. Het vuur in Frankrijk heeft niets te maken met het 'oude' te verbranden, zoals we ook in onze hoofden op tijd eens moeten doen. Het zal rechts eerder versterken, waardoor we weer met z'n allen een aantal stappen terugzetten en het risico op een bondgenootschap met de us-dollarstaat in dit of dat putch avontuur weer groter wordt. Hopelijk belanden we niet ooit in een toestand waarbij, vergeleken met het stenen tijdperk de situatie toen nog paradijselijk was. Men zegt wel dat we onszelf terug naar het stenen tijdperk kunnen bombarderen...maar in dit geval, we zien het trouwens al op veel plaatsen in de wereld...verkiezen we toch maar best het echte stenen tijdperk indien we konden kiezen. Ook intellectueel lijkt men een sprong terug in de geschiedenis te willen maken, daar waar men de evolutieleer in vraag stelt voor de zogenaamde theorie van het intelligent ontwerp...alsof de evolutietheorie geen intelligent ontwerp zou zijn.
Het is niet zozeer dat bepaalde mensen geen fantasie genoeg zouden hebben om zich de ontwikkeling van een cel naar een organisme en een lichaam in te beelden...nee, er zit weer een complot tegen het linkse denken achter...we moeten weer nog meer in de pas van het grote geld gaan marcheren. Is er niet een revolutie mogelijk in de zin van...op tv niet meer naar onzin kijken, trager gaan werken en bewust minder kopen...meer sociaal en politiek bewustzijn opdoen...totdat de machthebbers ons programma voor werk voor iedereen en inzet van het verenigd wereldleger alleen bij natuurrampen of armoedebestrijding aanvaard ?
Zo niet moeten we maar zelf internationale verkiezingen organiseren, eerst voor de goedkeuring van ons eigen programma, daarna verkiezingen per projectlijsten in plaats van partijlijsten... . 'Wat schrijf je nu weer', dacht de schrijver...'ik dacht dat je van het wereld verbeteren bekomen was', zei hij zonder woorden tegen zijn eigen.
Teveel mensen zitten gevangen in hun emotionele problemen, dat weet je toch. Sommigen lijken wel op van die Indische mythische figuren die hier zogezegd op aarde gekomen zijn om een leven lang 'mede te lijden' met het verdriet van persoon x of y...zonder dat die persoon zelf het belachelijke van zijn emotioneel verdriet of negatieve emotie inziet. Als dat allemaal belangeloos is, wel, proficiat, chapeau (hoed). Maar hoe zit het met de uiteindelijke zin, vertaald die zich gewoon via de levens van hen die om bepaalde redenen genetisch gelinkt zijn met mekaar of nemen sommige mensen het beste van zichzelf of alleen het beste va
hopeloos lijdende medemensen met zich naar een geesteswereld na de dood en gebeurt de opbouw daarvan al niet tijdens dit leven zelf ? Komt iedereen die hier beneden moet rondlopen niet tot stand door zo'n met de dagelijkse wereld verbonden symmetrische processen in de geesteswereld ? Je kan die dingen alleen op heel heldere kruispunten van details en hoofdzaken van voorvallen begrijpen, waarna ze weer vervliegen maar 's anderendaags toch weer een vervolg aan het geheel 'breien'...zoals we al van in de 'brij' en lang daarvoor, begrepen. Daar ging hij weer...hij was het ontstaan tussen niet NUL willen worden en ontploffen en als straling het eerste atoom ontwerpen en dan de eerste cel en zo weer aan 't beschrijven. Alle dagen gebeurden er dingen waardoor je alles veel scherper en langs alle kanten bekeken leerde zien. Soms meende hij zelfs bepaalde vormen van ongekende energie te ontdekken. Als hij bijvoorbeeld het bewust niet had over de opleiding tot bakker van een persoon...begon één van zijn twee gespreksgenoten plots wel over een bepaalde bakker die met verlof was. Hij zou nog maar eens zijn collectief en individueel verleden op een rijtje zetten en herbekijken. In een poging de mensheid, waaronder hemzelf, nog meer bij te brengen over zichzelf en de zin van zijn bestaan, zal ik proberen, dacht hij, een diepere benadering van het psychologische leven de dag van vandaag in kaart te brengen. Ik ga proberen hetgeen ik reeds met mijn homepage https://deblogfilosoof.blogspot.be (zie filosofische essays) begon, verder uit te werken. Zoals alle grote vernieuwers verstaan in 't begin weinigen waar je mee bezig bent. Aan mij om te blijven bewijzen dat er meer achter het leven zit dan we vermoeden.
Ditmaal ga ik niet vertrekken met eerst een filosofische uitleg over het go(e)dheidsbeginsel en het ontstaan van het leven, de atomen en de moleculen, de eerste cellen en de 'intuïtie' van de eerste afgestorven cellen die de zich nieuw uit de natuur vormende cellen, leerden van zich te delen en alzo de seks deden ontstaan.
Die uitleg was bedoeld voor al diegenen die op een fanatieke manier een uitleg over het leven alleenlijk in de godsdiensten blijven zoeken. Godsdiensten zijn een poging om enerzijds, een deel waardevolle uitgangspunten in een vorm te gieten en anderzijds om de twijfelende en zoekende mens te misleiden en te overheersen. Diegenen die zich laten overheersen, vragen er trouwens gewoon om, op alle gebieden van het leven. Het overheerst worden, is een stap in de groei; of het nu om de werkende mens of de emotioneel gebonden mens gaat. Omdat niet iedereen in zijn ontwikkeling even ver staat, zijn het ook diegenen die die overheersing niet meer nodig hebben die toch ook nog overheerst worden door de anderen. Vandaar dat het moeilijk is om zowel werkloosheid, uitbuiting, armoede, oorlog...als individuele emotionele problemen tussen mensen op te lossen. Alles is zo door het verleden bepaald dat de toekomst soms al lijkt vast te liggen. De holbewoners moesten wel landbouwgemeenschappen beginnen om te overleven. De eerste stammen konden er niet buiten van zich in grotere structuren te verenigen en later de adel en de clerus als hun leiding te nemen, ze waren niet rijp voor een alternatief; ondanks de vele pogingen in die richting. De burgerij; een woord voor die klasse die door de zich ontwikkelende industrie aan het feodale probeerde te ontsnappen, en daarvoor een nieuwe klasse van moderne slaven ontwikkelde...niet de slaven van de adel (pachters, lijfeigenen..); maar de loontrekkers. Op hun beurt ging dat proletariaat zich 68 organiseren om zoveel mogelijk voordelen af te dwingen...maar hun vertegenwoordigers, partijen en vakbonden waren al zo nauw met de superstam 'Staat' verweven dat de macht in de handen van die Staat en de economische machten die die Staat beheersten en beheersen ...bleef...en blijft. Nog altijd is een deel van dat proletariaat zo zot om zich in Irak gaan laten op te blazen. De volgende stap in de geschiedenis van de mensheid zal er één zijn van gewoon produceren en verdelen in functie van de noden en gewoon administratief in plaats van speculatief met geld omgaan. Ook de burgerlijke manier van verkiezingen organiseren is aan vervanging toe. Omdat we de moed niet hebben om daarmee bezig te zijn, kan dat nog wel tot 2040 duren. (zie' Rode Kermis')
Ook op het persoonlijke vlak ligt de toekomst voor een deel vast. Vanuit een bepaald punt in hun ontwikkeling ontmoeten mensen mensen tot wie ze zich meer of minder aangetrokken voelen; hetzij lichamelijk, hetzij emotioneel, hetzij intellectueel of kunstminnend. De soorten energie die mensen bezitten bepaald hun aantrekkingskracht zowel tot dezelfde als andere dan hun soort energie. Naargelang het verleden en het levensverloop kan men zich zowel tot gelijke als verschillende soorten menselijke energie aangetrokken voelen. Zelfs de meest oerlijke energie, de seksuele energie, is verschillend naar gelang het soort mens dat je vertegenwoordigt. Terwijl men die periodes vroeger streng door huwelijken inbond; kwam er de laatste decennia meer een verschuiving naar lossere verhoudingen op gang. Die lossere verhoudingen zouden geen probleem mogen zijn, ware daar niet de sterke emotionele reacties van derden op het feit dat twee of meer mensen het goed met mekaar kunnen vinden. Het zijn niet alleen de hormonen die dit spel dirigeren. Er is meer aan de hand. De verhaallijn van de voorouders trekt zich door in de volgende generaties, en wel dusdanig dat er steeds een soort tegenstelling 'in het leven geroepen' wordt, die al van voor de geboorte van iemand in de twee ouderlichamen tot stand komt. Het punt van de verwekking van de eersteling is nooit hetzelfde als dat van de volgende spruiten. Waarom verschillen we van onze ouders en willen we de dingen anders aanpakken...? Omdat we een nieuwe kombinatie zijn van twee vroegere zelfstandige lichamen die op hun beurt weer. We zijn eigenlijk als mensen-en dierenrijk één verbonden geheel dat zich tot in het oneindige verleden doortrekt...en het 'Nu' is slechts een bushalte naar de toekomst toe. Vermits die toekomst ook al voor een stuk vastligt; telt elke dag weer het NU mee; als een verbinding tussen verleden en toekomst. Hoe beter je dit snapt, hoe meer je de toekomst aanvoelen kan. vandaag zal al wel genoeg zijn om mee te beginnen zeker ?
innervoice-registratie :welke instrumenten reikt de geest ons aan om onze innerlijke stem te verstaan ? wat vraagt die stem niet allemaal van mij, soms echt om verward van te worden :
Ik besluit m'n gedachten, beelden, gevoelens, verbanden duidelijker te noteren en er dagelijks verslag van te doen, om de wetmatigheid ervan proberen te achterhalen. Ook van maar één bestand voor alle schrijven te gebruiken. Ga proberen langzamer te leven en niet vooruit te lopen op de dingen, zoals of ik nog wel bekwaam ben om te gaan werken of wat te doen met alle plannen die ik nog heb. Ik ga een onderscheid maken tussen de praktische dingen die een mens dagelijks moet doen en de grotere plannen zoals :
-project A: weer gaan samenleven met een vrouw in kombinatie met de platonisch geworden vriendschappen met vrouwen en de enkele, voornamelijk mannelijke kunstenaarsvrienden die ik heb. Moet ik echt zoveel alleen zijn om te kunnen schrijven en vorsen ? Moet het ook iemand zijn die wie weet ooit trekkend wil reizen ? Als internet multimediareporter ?
-wat met het project B. 'levensentoesiasme' via kunst en filosofie, ...lanceer ik hier een telefoonlijn voor? Dichtavonden ? Humor, cabaretvorm ?
-wat met project C.'
Een internationale beweging voor inhoudelijke programmaverkiezingen' ?
Moet ik al de rest laten vallen en me daarop toespitsen ? Of volg ik m'n kontakten en de media op en probeer ik hier en daar wat van m'n ervaring door te geven ?
-wat met project D, dit 'dagboek' eigenlijk, m'n onderzoek naar de BE (bijzondere energieën)?, gewoon in m'n geest opvolgen zonder noteren; uitleg hoeft niet, men verklaart je toch maar gek...of blijven noteren en uitleggen. Gedichten in die zin schrijven, is ook een oplossing...zoals voor ieder project natuurlijk.
-project E. een roman beginnen, al kan ik dit leven ook als een roman beschouwen
-project F. gewoon filosoferen en mediteren ... zonder veel te schrijven.
In kombinatie met m'n klassieke om-den-brode-werk of niet...zal moeten blijken. Waar ik niet op m'n plaats ben, zal ik wel gek worden en moeten vertrekken.
-project G.getting vocal : In Real Art Rillaar lezingen geven en media watchen en uitleggen wat er met de wereld aan de hand is. De verrechtsing aanpakken door met mobilhome op pleintjes info te geven ?, in kombinatie met een paar kamers te verhuren
-project J.. de ideale combinatie (van de vorige, een deel op reis, een deel thuis en in lezing-cabaretvorm de vorige 7 uitdragen, observeren, 'doorgeven', handelen...en vooral : innervoice registratie, geschreven of niet.
Innerlijke dialogen.
Soms kan er in de liefde iets met iemand niet doorgaan omdat andere mensen en activiteiten op je dagprogramma staan, zelfs zonder dat je dat zelf op voorhand weet. Soms heb je beiden geen zin om naar het op een andere plaats gelegen liefdesnest te gaan omdat er iemand van de kinderen juist die avond, zonder dat we het weten, onze aanwezigheid nodig heeft.
Het moment waarop je vindt dat niets meer je kan ergeren, hou je dan maar vast voor wat er op je afkomt en geniet er eerst maar van. Zonder schuldgevoel is veel mogelijk in liefde beleving, maar buiten het paar valt het praktisch te moeilijk uit voor iedereen goed te doen en geen negatieve emoties op te wekken...we stammen zoals gezegd misschien af van die tweeslachtige vissen die mekaars zaad lozer afbijten om zelf de eieren van de andere kunnen te bevruchten.
Door anderen constant iets willen laten in te zien, ben ik zelf wijzer geworden.
de evolutie van de wijsheid : natuurlijke levensbeschouwing/ religieuze levensbeschouwing/ filosofische lb/ energetische lb. Net zoals de volgorde bewustzijn-/fysica/chemie/biologie/bewustzijn +
Of de volgende : straling, materie en eterie en hun gast : esoterie
Of deze : Instincten, Emoties, Gevoelens, Verstand, Intuïtie, Liefde, Energetisch Innerlijke Rust
Hoe meer je iets probeert echt te doen , des te verder verwijder je je er soms van, als het niet echt de bedoeling is dat je het doet. Hoe meer bladeren er nog op een boom staan voor de eerste zware storm, hoe meer kans dat hij omvalt, omdat hij meer wind vangt, al is z'n bladeren lang kunnen houden, ook een bewijs van kracht en zal het dus nog wel meevallen. De materie heeft zich tot ons geschapen om als fijnste instrumenten te getuigen van de geest die langzaam in haar en uit haar straling is gegroeid en er weer naartoe keren zal. Dit proces van bewustzijn is nu op een hoogtepunt gekomen . De veelzijdigheid aan interesse, maakt soms periodes van lezen, docu's, films nodig; ook omdat het gebrek aan vooruitgang van
anderen op de gebieden waar ik mee bezig ben toch tot perioden van óók entertainment leidt, noopt, dwingt.
Sterven is weten wanneer je geen hout meer bij op het vuur moet gooien, omdat je weet dat de nacht begint en je de slaap in gaat onder de warme deken van de barmhartigheid, warmachtigheid.
Bij het uitdoven van de vuurkrikken dacht ik aan alle continenten, mensen, dieren, doden, levenden en toekomstige, zielen en geesten en zond m'n goede energie naar hen uit. De zin van het leven is het beleven van de zin van het leven. Geschreven naar aanleiding van een ervaring op de Pico de Nieves. (eiland Las Palmas) Nieves betekent in mijn dialect : nieuw en nergens(in 't Spaans 'sneeuw', wit). De evolutie van het onhoudbare naar het leefbare persoonlijk en sociaal.
Ik heb een soort alfabet voor de soms abstracte, soms concrete symboliek waarmee de geest werkt, nodig, In functie van inzichten die door gebeurtenissen en waarnemingen allerhande, niet altijd in rechte lijn groeien, perfectioneer je alle dagen je visie op de werkelijkheid. Zal ik nog eens even een filosofische theorie- tekst schrijven ? Nee, voor ik daaraan begin, moet ik nog een aantal dingen op een rijtje zetten, de oer zin en de beweging van de zin van het leven door kunst en alleenlijk waarneming vertalen...en dan kunnen we proberen korter bij de heel gewone dingen, maar mysteries van onze geest proberen te geraken...en zo raken we dan weer korter bij de theorie. Wondere scheppingskracht.
Enkele uren na het schrijven van een gedicht over onze gestorven kater, dacht ik er ineens aan dat ik nog een duivennest moest repareren. Terwijl ik dit deed, ontdekte ik dat er onder een kartonnen doos waar een gat in was gemaakt een kattekop kwam kijken. Het was een kat met zes jongen van allerlei kleuren. Had ik me niet zo ingeleefd in dit gedicht, had ik ze waarschijnlijk niet ontdekt, of ligt alles toch op voorhand vast ?
Ik ben vandaag ziek thuisgebleven, omdat ik met een paar ontstekingen zit en het werkritme niet meer aankan. Mijn gemiddelde per stuk werk, per inlichting, moet van 36,5 seconden naar 31 seconden voor een nationaaltelefoonnummer en voor een internationaal van 89,5 seconden naar 6O, terwijl men op m'n kwaliteit niets aan te merken heeft. Beter kan ik niet, zelfs als ik nergens last van heb dan van de verwarring die m'n fysieke klachten soms meebrengen...of is het andersom ? Of zijn beiden waar ? Dwaze kapitalismeplaneet. Omdat wij bijvoorbeeld 600 in plaats van 500 inlichtingen per dag moeten geven...zijn wij en soms ook de klant de dupe. Het komt er op neer dat als de klant niet direct de nodige informatie 'binnenvalt' dat we hem dan 'beleefd' afwimpelen en hem niet teveel bijkomende vragen mogen stellen. Binnenkort worden wij dan ook nog eens in de helft van de gevallen volledig door een stemcomputer vervangen...waarbij de klant nog minder waar voor zijn geld zal krijgen. Ook mag je van een tiental buitenlandse telecombedrijven geen nummers meer opvragen, zogezegd omdat die landen moeilijk te bereiken zijn...maar waarom schrijft men hen niet aan met de vraag hoe we hun nummers dan wel kunnen verkrijgen...desnoods via de internationale unie van telecommunicatie. Het duurt te lang en kost te veel geld is altijd het klassieke bezwaar van het kapitalisme, naast dat van 'onze concurrentiepositie'.
Nog dezelfde avond sms-bericht 'bangelijk schoon' over het gedicht voor 'Stimp' gehad.
Tijdens avondwandeling paar bloesems geplukt om huis te belentenen; wat ik één keer zeker per jaar doe.
Vreemd was ook de volgende namiddag-anekdote : de sympa-dochter van de oude cafébaas en de zonnebril die ik op weg naar het fritkot vond. Ik legde hem op haar brievenbus en wist dat ik ze ging tegenkomen als ik terug zou komen. 'Haar tegengekomen', wat in een heel jaar niet gebeurd, dus nu wel.
Wi slecht geslapen door docudrama... of heb ik 'doorgegolfd hoe fijn het zou zijn samen te reizen na het zien van een reportage over de Cookeilanden, ik heb die idee noch thans direct los gelaten. Miss Awie wil komen rusten en de platonische Miss Brasil-Helenita van op de trein wil waarschijnlijk bellen om te komen wandelen. Wat voor volgende week zal zijn. Later is dit allemaal niet of later doorgegaan. Allemaal illusies, gebruikt om me te laten overleven in deze voor gevoelige mensen harde, onvruchtbare en dan toch vruchtbare wereld. Wat ben ik blij dat ik me voor de moment platonisch opstel. Als er iets tussen twee mensen uit is, mag diegene die losgelaten heeft, niet te hevig naar d' andere verlangen of de andere heeft een slapeloze nacht...zo dacht ik vandaag na rondvraag. Uiteindelijk alleen bezoek van een sportieve roeier gehad, hij gaat misschien iets bijstuderen. Twee geweldige verhalen gehoord na de witloof bij Paula in de chalet aan de busstatie. Over een wijfje-Mechelse scheper die in den tijd alle katten die op de boerderij kwamen doodbeet...tot er ergens een kattin gejongd had die bij de bevalling gestorven was; toen haalde zij de jongen naar haar nest en vermits de hond schijnzwanger was, heeft zij ze gezoogd en allemaal grootgebracht. Haar eigen jongen die ze samen met een Duitse scheper had waren vroeger aan mensen in de Walen gegeven, maar die hebben de jonge honden ook moeten afmaken omdat ze van jongs af aan al beten, hier én ginder dus. Ik vraag me af of dat niet in de tijd was dat Paula haar man nog vijf varkens per dag overal ging slachten...je kan hier veel energetische en symbolische dingen achter zien. Marokkaan die zich geen Marokkaan zoals z'n vader voelt ontmoet...(voorspelling rond later deel ‘ astra nova’ van een liefdesroman die ik schrijven zou ?) Ook zij hebben soms echtelijke problemen . Ook koppel sukkelende mensen die mekaar recht houden. Morgen regen. Een paar weken terug door bloemenboomgaarden gewandeld met wens om met ega die zou willen inwonen, samen door de velden te wandelen...een projectie gebruikt om mij thuis aan 't schrijven te krijgen ?
zo18/04/04
Toog anekdote : Ik ben net aan m'n tweede vruchtenkorf bezig en een man van ongeveer 50 met een rond werkmanpetje, een weinig krullend haar dat eronder door komt vanachter, brede handen; zet zich naast me; precies een beetje stijfachtig. De cafébazin weet dat ze een pintje moet tappen. Het is stil tussen ons. Gewoonlijk spreek ik al eens een tooggebuur aan...de rare keren dat men mij in een café ziet. Maar hij begint met te vragen of ik een Harley Davidson heb. Een kennis van me wel. Met zo'n priemende halfgesloten ogen en niet geremd in spreken omdat hij al van een andere café kwam, zegt hij dat tegen me dat hij denkt dat ik een artiest ben, nen denker, ene die meer weet dan hij, maar hij kan herkennen wat mensen doen omdat hij dat aan de huid kan zien. Zij huid is wel merkwaardig gaaf, in tegenstelling tot z'n handen, ik vermoedt dat hij metser is, en dat is hij ook, hij zet wel 2OOO façadestenen per dag , als hij geen deur of venster tegenkomt, en als ge gaat metsen dan moet ge metsen en ge kunt niet anders, want dat zit in 't bloed. Wee ook diegene die hem komt vertellen dat hij niet metsen kan. Ik zeg hem dat ik eens een gedicht geschreven heb in de zin van 'wandel door de dorpen en steden en kijk rond, alles wat ge ziet is kunst door werkmanhanden tot stand gekomen'. Hij geeft me gelijk, 'een architect zonder metser' is niks, zegt hij.
In de krant heeft iemand het over vermoeidheid als drug. De metser herhaalt teveel dat iedereen 2000 stenen per dag kan metsen, net zoals de roeier van gisteren weer iets zou willen gaan studeren in plaats van altijd hetzelfde bandwerk te doen. Maar ja jongens, de staat en das capital stelt zijn grenzen.
DROOM. Ik droomde dus van twee gouden Promedia gidsen en één nieuwe gids...misschien sinds ik anekdoten over mensen schrijf bedoelde de droom dat mensen méér dan namen in een telefoonboek zijn en ik een nieuw telefoonboek aan 't schrijven ben. Het telefoonboek van de aarde in de hemel.
Dan droomde ik nog dat ik uit een gebouw moest raken en ik vroeg de weg aan een vrouw, maar zei het woord 'madame' op een boerse toon, en herpakte me met 'mevrouw'...eens uit het gebouw legde ik in het park de symboliek van beeldhouwwerken aan kinderen uit, de beeldhouwwerken stelden aldus hun eigen voor.
In mijn wakker worden nam het idee in mij vorm aan dat het met iedereen in m'n omgeving 'goed ging' en ik eigenlijk geen zorgen hoefde te maken.
Chinees eten gaan halen . Met andere klanten gepraat. Eerst die oudere Rillaarse dame die er zelf Chinees uitzag. Dan de moeder met de twee kinderen en de man alleen en man met zoon. De woorden waarmee ik hen tot een dialoog uitnodigde, kan ik me niet herinneren, ze zijn als humor. Drie soorten soep laten proeven aan grootvader en kleinzoon. Voor het eerst vragen gehad over mijn scheiding, mijn antwoorden gingen veel verder dan het simplisme van hun moeder. Mijn besluit : iedereen verdringt een aantal zaken om verder te kunnen, en de stand van zaken van relaties is niet gebaat om teveel in het verleden te blijven pluizen, eens dat dat je duidelijk is. De derde generatie moet wel weten dat een aantal onverwerkte dingen uit het verleden van vorige generaties zich ook voor hun kunnen aandienen...in die zin zijn die vorige generaties niet dood. De kinderen die niet losraken van het negatieve deel van hun ouders, kunnen ook kinderen hebben die dat ook niet gaan kunnen, of juist wel kinderen hebben die dat wel kunnen. Met mensen is het soms zoals met vliegtuigen...plak wat tape op het radaroog dat de snelheid en de hoogte aan de boordapparatuur doorgeeft en de piloot, de mens dus zal verkeerde gegevens doorkrijgen en crashen. Eenieder moet zien dat de ander zijn manier van observeren niet belemmerd. Sommige dingen in het onderwijs en sommige media-momenten en monumenten doen dat soms al genoeg. MA19/04/04 Vandaag een auto gezien, met de sticker Save Our Souls, SOS, iets dat betekent dat ingeval van ongeval een priester er moet bij geroepen worden om de ziel te redden. Doet me denken aan de hindoe-filosofie dat de laatste uren in je leven belangrijk zouden zijn, bepalend voor wat komen zou. Mijn eerste gedacht daarvan is, 'als het dan nog moet gebeuren'; en mij eerste gedacht is er niet veel naast. DI 20/04/O4 Tegengekomen, de dorpspolitiekers die CDV naar de toekomst toe van uitzenden troepen gaat behoeden. Teksten vertalen naar 't Engels, soms verbeter je de teksten dan en moet je blijven vertalen. Vissen uit laagvijvertje geschept , twee donkerode en één ander goudvis geselecteerd voor Rillaar en er evenveel laten zitten. De zusjes vd buur hebben ze willen te water laten, en graag eieren dat ze rapen, een plezier om te zien WO21/04/04 Deze houdt zich deze week tussen het moe zijn door bezig met kleine klusjes buiten en binnen. Sommigen komen op hun weg mensen tegen met een verleden waardoor mensen soms echt verminkt raken als ze niet sterk kunnen blijven, incest, 'overspel', driehoeksverhouding met kind van iemand anders... noem maar op. Zij weten, zij dragen, zij zwijgen...omdat anderen niet zouden moeten dragen. Zij boeten onterecht, gewoon omdat zij familie of andere relatie zijn . Laat het verleden dan snel het verleden zijn. Deze wereld wordt niet alleen verziekt door de geldzucht maar ook door de half dierlijke prutsers dat aan hun kinderen of aan jongens of meisjes van zoveel jaar jonger zitten. Soms trekken hun prooien met ongeveer dezelfde achtergrond mekaar aan en hebben ze door de moeilijkheden en omstandigheden heen iets op te bouwen...of zijn bepaalde wegen nu eenmaal ondoorgrondelijk.
Dus vandaar ...zijn behoedzaamheid misschien...hoe groter de liefde, hoe dieper het dal. OK, 't moet soms zo zijn en oprakelen heeft geen zin. De echte zin is dat iedereen er achteraf wijzer uitkomt en dat de volgende generatie in de psychische omgang niet te goed wil zijn, meer rationeel, ja zelfs meer egoïstisch durft te zijn.
Wat echt ondragelijk soms is, is het journaal. In het kattengedicht dat hij voor iemand aan telefoon voorlas, zit het woord 'mensenjournaal'. Toen hij het uitsprak, brak er iets in hem...en moest even ophouden. Waarschijnlijk ligt zijn taak in de politiek, want vooral dat maakt hem ziek.
Misschien moet hij nog een stuk politiek, cultureel en emotioneel isolement door...voor hij het volgend stuk van de weg vindt. Je denkt waarschijnlijk, 'klassiek probleem, nog niet los van, kan z'n eigen niet vinden'...we zijn mensen en slagen daar maar met perioden in, definitief overwinnen, dat weet hij nog zo niet. Hij daagt het lot niet meer uit...hem zal je niet veel meer horen zeggen : dat niet of dit niet. Misschien denkt men, 'ach hij verschuilt zich voor de emotionele problemen achter z'n werk'. Hij denkt het omgekeerde: omdat hij echt helemaal met politiek en zo zou kunnen bezig zijn...moet hij het zo te verduren krijgen dat hij het emotionele, de esoterie, het dichten,...helemaal laat schieten.
De mens O is een rebel, een kind dat de volwassenen appelleert van niet zomaar 'geleefd' te willen worden.
Overal waar hij komt en waar een vreemde stilte hing, als tussen levenslang veroordeelden voor iets dat ze zelf niet weten , breekt hij de stilte en laat iedereen loskomen, ook mailsgewijs. O laat zowel mondhoeken uit grimmige of teruggetrokken posities loskomen als dat hij de mensen op een subtiele manier met hun bestaan of niet-bestaan confronteert. Hij wil afstand omdat hij zich niet meer in de pijn van anderen inleven wil en hij wil niet dat anderen zich omgekeerd inleven in alle mogelijke vormen van zingeving waar hij mee bezig is. Hij kent voor de moment vier vrouwen waarmee hij vriendschappelijk mee omgaat, één mediterrane(de dichteres), één Afrikaanse Aziate, één rode uitgebuite Indiaanse (die dreigt te ver'blanken'in commerciële zin) maar gelukkig knappe tekeningen blijven maakt. Als hij zou willen, hij zou ze allen kunnen verleiden, of herverleiden, maar dat doet hij bewust niet. Hij ziet ze nog heel zelden, zal zelf niet als eerste contact opnemen, hetzij hij iets over d' een of d' andere droom wil weten. De, vierde vrouw en nu bedoelt hij jou, komt uit het noorden, van boven zijn hoofd, kwam op een één april (humor, hoogste trap van intelligentie)in z'n leven binnenvallen. Ze analyseert heel helder, haar stromen komen veel meer overwegend van boven en van het midden. Hij heeft niks tegen stromen van beneden, maar 'overwegend' van beneden da's op termijn geen zegen. Om het plaatje compleet te maken, hangt er op z'n kamer nog een foto van de Aziatische die voor non studeerde : "I'll go to China tomorrow, hope to see you one day in China" een kaartje uit 1995 . Zo is zijn wereldkaartbeeld dah-gesteld...hij heeft het niet gepland, het is hem 'overkomen'. Zoete dromen. NB. Alleen als er iemand mij een tijd nodig heeft is mijn eerste indruk van iemand niet echt diegene die het meeste met de realiteit overeenkomt. Vandaar dat ik me laat foppen...zowel door de Noordelijke kalmte alsook door de Zuidelijke, op hol kunnen slagende passie...soms wordt het Noorden even passioneel als het zuiden en kan het zuiden even beredeneerd zijn als het noorden...met man en vrouw idem dito...man en vrouw, tegelijk noorden en zuiden en mengeling. M'n laatste inlichting, die volksmens die me bedankte en zei dat ik het rap gevonden had, is het een aanwijzing dat het mijn laatste inlichting was...of een spiegelprojectie van m'n evaluatierapport waar ik zogezegd te traag werk ?
DO22/04/04 Wandeling gisteravond deed me goed, naar Kapellen en terug via tramspoor.
Teveel dingen om een verslag of bijzonderheden van te schrijven
Ga er mee stoppen. Eens zien of ik m'n historische roman kan voortschrijven.
ZA24/04/04 de niet voorkombare fouten van het Trotskisme en Stalinisme en zo meer
Z025/04/04 revolutie Portugal, toch knap in één dag, maar... ma26/04/04 goed geslapen, niet getwijfeld over al of niet verlengen, ben gewoon niet bekwaam om weer te klas-ziek te werken Na theatermonoloog paar uur aan gewerkt weer vreselijk moe. Wat rusten, wat richting zoeken. Enorm veel dikkopjes in water naast boot zien zwemmen, zat juist midden de spermatozoïden.
WOE28/04/04 tot nu toe altijd gedacht dat een stuk van de wereld gek was en hij niet...dit is een wereld waar de zachtaardigen, de rebellen en kunstminnende naar rechtvaardigheid strevenden het moeten afleggen tegen zij die alleen de rede en het eigenbelang volgen...vanuit welke hoek dat eigenbelang ook komt. Radionieuws : 36O mensen staken bij Tupperware tegen afschaffing plaspauze in Aalst...is hem bij zijn laatste poging niet gelukt...omdat hij op 't eind wel wist in welke bereidheidsstaat z'n collega's waren.
1/07/04-31/07/04AXIOMA'schouwtoneel' : via de elementen zijn diegenen met een andere stoffelijke dimensie één met hun gelijkgezinden of tegenpolen/ze krijgen een schouwspel aangeboden, misschien 'zien ze het wel mee', een schouwspel dat wij opvoeren...al wat voor hen verborgen bleef en wat zij nog moesten leren wordt nu voor hen ook duidelijk in dingen die ons overkomen...realiseren we die toekomst bij leven dan ziet onze aardse toekomst er ook beter uit. Waar of niet waar ? Wie zal 't zeggen.
Een voorbeeld. Voor de dood van haar moeder stond een bepaalde vrouw haar eens zo passionele verhouding op een nulpunt. Na de dood van haar moeder begon de hele cyclus van haar verhouding opnieuw : vriendschap, literaire interesse, uitstapjes, reizen, passie...en terug naar af omwille van andere lessen te leren in dit leven...in enkele weken tijd. DE OVERLEDEN MOEDER HAD NOOIT VAN DIE RELATIE GEWETEN.
voor wat nu juist op welke dag gebeurde, zie mijn dagboekschriften die ik vanaf 2007 leesbaarder ga proberen bijhouden. Achter het gebeurde, gedachte, gevoelde, waargenomene zit altijd veel meer dan het op z'n eigen zegt, de kunst is van niet vermoeid te worden van je inner communicatie
AXIOMA 'vierlijnen' : 1.de aarde is een theater voor het geestenrijk (de ziel is diegene die NU is, de geest diegene die was en samen zijn ze wat wordt).
2.Er is een wisselwerking tussen de zielen onderling en 3.de inner communicatie van de ziel zelf (die communicatie valt uiteen in praktische en intuïtieve dingen) 4. het inhoudsloze kan geen stand houden, of het nu een struik is die niet genoeg licht krijgt of iemand wiens rol op aarde als ziel is uitgespeeld. Ook een ziel kan net als een struik niet genoeg 'licht' meer krijgen en overschaduwd worden...soms zoekt hij of zij het zelf...tegenstrijdig genoeg om zijn eigen groei mogelijk te maken. Wat je jezelf als opdracht geeft gebeurt.
AXIOMA 'voorbestemming' Alles ligt op voorhand vast, als je zelf 'vast' zit...dan kan je niet sturen en ingrijpen. Dit speelt allemaal mee bij 'psychoanalyse'.
AXIOMA 'ouwe dag' soms worden mensen heel oud omdat ze hier voor enkelen nog een rol te spelen hebben, soms omdat ze nog niet klaar zijn om het theater van de anders-levenden mee te beleven
AXIOMA 'uitvindingen' elke nieuwe bijna-uitvindingen wordt door intuïtie na het leven van de would-be-uitvinders aan anderen doorgegeven
De julidagen daarop. De ontdekking van een soort gelaten rust in m'n eigen. Was het alleen die zalige warmte ?
Ik was dus thuis in mei en juni en nu ook juli. Bijna bezweken onder het gewicht van m'n persoonlijke en de wereld. Opgetornd tegen de praktische overlevingsvereisten van deze wereld. 360 maanden bijna ononderbroken als volwassene gewerkt en nog een zeker maanden als kind en dan nog de school niet meegerekend. Opgetornd tegen de controle op de zieken en het donkere in die politieke wereld van ons. Langzaam weer sterker worden, durven...moeten rusten in de dag. M'n filosofische opdracht hervat. Heb ik dan uiteindelijk geleerd de zware emoties van anderen te counteren ? Moet ik dit niet leren ? Kan ik ze niet gewoon vermijden door zelf emotioneel gelukkig te zijn ?
Ik werk aan vertalingen van m'n veelzijdig werk (niet teveel ineens) om naar groepen en individuen die bezig zijn met wat ik bezig ben door te sturen...of ben ik niet de eerste die daar zo allesomvattend en diepgaand mee bezig is ? De response is bedroefend, maar dat zal na de publicatie van m'n advertentie begin september, misschien beter zijn...(noppes zal achteraf in september blijken, zelfs na een radio interview van tien minuten op de Vlaamse radio. Maar nu zijn we nog begin augustus. Augustus begon met het verhaal van iemands vader die voor de oorlog in Duitsland aan de spoorwegen gewerkt had en die op de plaatselijke tramlijn tegengehouden werd als machinist door een drietal Duitse soldaten, waarvan één hem herkende als vroegere werkmakker. Hij mocht doorrijden. Internationale solidariteit.
vrije liefde' Wat is de bedoeling: van zij die jaloers zijn het eten van de verboden vrucht en het zwaar-emotionele af te leren ? Lokken ze daardoor hun eigen miserie uit ? Kan een vrouw die de man waarop ze verliefd is en die voor haar kiezen wil...wel nog emotioneel gelukkig worden als ze hem niet volgt of 'bedriegt' ? ' Vrije liefde' kan die ook wel een duurzaam lichamelijk verlengstuk hebben ? Of kan dit niet omdat het waarom van bepaalde symbolische tegenstellingen tussen de aantrekkingskracht tussen wezens van mensen dan duidelijk worden ? Als een man zijn vrouw verstoot, kan ze dan naar een andere man als de zielsreden voor haar verstoting bij haar ligt , zal ze dan nog gemakkelijk meer gelukkig worden ? Is een zielsreden niet een iets dat niet zozeer met de praktische maar symbolische psychologische dingen in het leven te maken heeft ? Ik weet het 'niet graag eten meer maken voor iemand' is ook al symbolisch. In gelukkig worden speelt de genetica ook een rol ...zelfs voor de opvoeding in huis en school begint. Als je licht en sterk genoeg bent spring je wel over de hindernissen der genetica denk ik. In hoeverre leven wij via de tegenstellingen in onze genetische erfenissen verder ? De positieve emoties moeten het op de negatieve emoties halen en die kunnen van alle kanten komen.
De scheppende kracht der natuur...hét theatergenie.
Zoals een boom zijn sap omhoogtrekt, trek ik de gedachten naar boven en beneden,
omdat de wereld kan verder bestaan. De echte details ... geheimen voor eenieder...in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg.
Onze gemeente haalt vijf sterren : een wereldkaart op blauwe plastic op een voetbalveld met een vierduizend man. Een reproductie van een 15-tal gekende wereldbouwwerken. 1OO klaargemaakte gerechten uit heel de wereld. 100 cadeaus vanuit heel de wereld naar ons gestuurd. 100 typische klederdrachten. De opening en sluiting van de Olympische Spelen in Griekenland, was ook heel mooi. Terwijl het geweld in de wereld voortduurt, hoop ik op de eerste Olympische Spelen zonder dat er ergens nog honger of ellende of oorlog is. Er is zelfs een uitzending over het schilderij 'déjeuner sur l'herbe' , waar ik in 't school een stuk over schreef...
het zal één van die levensbepalende herinneringen zijn. De avond van het vuurwerk in Aarschot was ook heel ok...zonder het te hebben gezien veel energie gekregen.
Er is maar één ding dat niet bestaat en het is krachtiger dan alles : tijd..
meisje in kiosk, meisje van een jaar of zeven
leuk rokje, bloesje, krantenkiosk
knietjes tot aan het domme wereldnieuws
starend naar de grote mensen daarboven
blote mannen , maar vooral veel vrouwen op die foto’s blikken die ze niet begrijpt,
stout uitgeworpen tongen, ogen die stout kijken en die ze niet begrijpt
ze zal het haar mamma vragen
en horen dat die alleen maar kijken om geld...
niet lief kunnen zijn
Op 't internet een site van een Japanse die aan het wereldgeweld en ook persoonlijke dingen lijkt ten onder te gaan, maar zich weer hersteld.
In september vooral m'n dromen kort genoteerd...daarover niks, zou dit schrijven veel te ver leiden. Welke bijblijven : de waterput die ineens rond mijn pomp stond :mijn eigen overtuigingen blijven volgen.
pagina 29
18.het geloof, moderne versie
Ochtendwandeling op het oktoberplatteland. Zacht weer met een wind die naar de zee ruikt, alhoewel 150 maal duizend meter verwijderd. Ik kom Euafi, een meisje van achttien tegen. Beetje Berbers, beetje Vlaams, haar overgrootvader was nog onderwijzer en gelegenheidsschrijver en spreker op feesten, terwijl mijn grootvader er dan zong of liet dansen. Vannacht is ze naar het concert van de jongerengroepjes geweest.
Metal, Punk, Hardcore...maar spijtig genoeg niets tussen Beethoven en alles sindsdien. Rauwe, moeilijk verstaanbare kreten, 'why must we die', liefdespijn in de standaardtaal, maar geen contestatie...soms een dansen dat aan videospelletjes met geweld doet denken. Ook haar ding niet...maar ook de nieuwe generatie moet leren het onderscheid tussen massaconsumptie en kunst te maken. Ik vertel haar dat sommige groepen uit de arme dorpen van het zuiden misschien voor een vernieuwende inbreng kunnen zorgen...en waar ze hun optredens via het internet kan vinden. Je moet ze gaan zien...niet alleen downloaden.
"Oh ja", zegt ze..."mama en ik hebben op jouw site proberen geraken, maar het lukte niet". "Dan zal ik mijn programmeur er bij ons thuis er eens moeten laten naar kijken", zeg ik...niets vermoedend van de latere astra nova-fenomenen. Terwijl ik dan alleen langs de leeggeplukte fruitboomgaarden wandel en voel dat land en zee één zijn, maar het ene gewoon zonder zeewater, bedenk ik dat ik Euafi misschien een kopie van m'n filosofisch werk en gedichten en zo kan geven...of m'n teksten die een inzicht in geschiedenis proberen geven...dat heeft de jeugd; en niet alleen de jeugd; dringend nodig. Soms hangt er uitzonderlijk nog een aan de boom rijp geworden peer van de ene of andere zeldzame soort, verleidelijk te zijn. Van in het veld heb je een mooi zicht op het dorp met al z'n huizen en levensverhalen. Alle verhalen gaan heel lang terug, toch is het alleen het NU dat je voor ogen moet houden...als je het niet te moeilijk maken wil.
Er is de economische toestand van de mensen en de zielstoestand van de mensen. Indien ze een gegarandeerd inkomen hadden, zouden ze dan niet geruster zielen zijn ...of hebben ze die uitdaging 'om er te komen' nodig ?
De kleine boeren van na de vijftiger jaren en nog een paar decennia later zijn bijna verdwenen. Voor akker en veeteelt schieten er nog een paar over. Op nog enkele grote fruitboeren en enkele kleinere na zijn de meeste tot het leger loon- of vervangingsinkomens gaan behoren...als je sommige vrije beroepen buiten beschouwing laat. Iedere dag speelt het klimaat een klein stukje van een seizoen met de wind, de zon en de regen. Eng is het pas als de nattigheid langer dan enkele dagen voortduurt. Niemand slaapt er nog onder de blote zolderpannen zoals m'n grootouders in de tijd. De Europeanen vechten niet meer onder mekaar en de wegen zitten vaak vol auto's. De kerktoren domineert het dorpsbeeld en lokt alleen bij begrafenissen nog vrij veel volk. Er zijn nog wel huwelijken maar zeker zoveel relaties vallen na enkele jaren uiteen. Het is een voorrecht mensen te kennen binnen een dorpsgemeenschap. Te zien hoe ze toch er proberen er het beste van te maken.
We zijn hier om mekaar te troosten, omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn.
Troosten kunnen we op velerlei manieren doen. Het voorzien in ons levensonderhoud, het leren van talen, het liefhebben van allerlei, van onszelf tot de ander, tot en met de vele kunstvormen. Troost me omdat ik voor de moment wel inspiratie heb, maar ze niet kan uitdrukken. Het lijkt wel of de literatuur en paranormale vergelijkingen die in m'n hoofd tot stand komen aan de hand van wat ik beleef en denk daar alleen maar voor een reeds gestorven 'lezerspubliek' tot stand komen. Heden en verleden blijven prachtige constructies opleveren, zelfs gecombineerd met de toekomst...er zit natuurlijk ook drama en pijn en onmacht om wat er aan barbaars in de wereld gebeurd tussen, maar daar moet je dan telkens weer proberen van af te geraken door je inzicht in de realiteit van het geheel der dingen op tijd voor ogen te blijven houden. Niet iedereen is even politiek met onrecht bezig bijvoorbeeld, daarom zijn onze politiekers maar het resultaat van onze omstandigheden en onze wil, niet van ons idealisme.
Troost me die dagen van donker en nattigheid en koude, zonder dat de zon eens piepen komt en het ergens in m'n lijf soms stram aanvoelt. Troost me, muziek, als ik de door m'n maagzweren teweeg gebrachte vermoeidheid weg rust. Troost me vrouw, met het reizen naar en beleven van de seks. Troost me liefde.
19.‘GOD', dat zijn de anderen...
jijzelf bent alleen diegene die je 'zijn' soms helemaal zelf bepaalt
24FEB.2005 Donderdagochtend. Tot nog toe ging ik om het gegeven 'God', te duiden, uit van de door m'n eigen geformuleerde vraag of er ' een stof bestaat die de hele evolutie niet heeft nodig gehad om te komen tot het soort bewustzijn dat wij hebben ?'. Het niet met klassieke middelen bewijsbare antwoord hierop is misschien nee. Gevolg is dat er vele 'stukjes' van 'God', van 'bewustzijn' in alles wat leeft en waar het vandaan komt, zitten. Ik vroeg het aan mezelf vóór ik slapen ging. Laat me nu eens dromen van wie diegene is tegen wie je soms als kind meent te moeten praten. Het kind-zijn, de tijd dat men je bestookt met romantische foto's en beelden van oude wijze mannen met lange baarden die ofwel te streng of te lief kijken. In je ziel nestelt zich ondertussen wel een beeld van God. Niet de grootouders, ouders enz..., maar 'God als een perfect, almachtig iets'...dat je voortdurend oordeelt en bedreigt en waar je toch steun moogt aan vragen in je binnenste. Wel, ik geloof in het evolutieverhaal en de bewuste reis naar meer en meer bewustzijn, begeleid door bewustzijn die onder mijn vorm verderging van toen ik verwekt werd...die verwant is met de rest van de menselijke genetica en naast de mineralen en het licht, de golven enz. waarin je uiteenvalt daarin verder zal bestaan.
De droom die ik had ging over 'de anderen' in een stuk van hun politieke dimensie. Een heel pak volk van het bedrijf waar ik voor werkte en anderen ook, zaten in een soort arena samengepakt. Hun bedrijfsmanagers kondigden een soort ontslagplan af en door allerlei beloften en trucs werd het ontslag beperkt tot diegenen die daar in die arena openlijk tegen protesteerden waaronder mezelf en iemand van een kleine linkse partij. Er waren zelfs bekenden die me openlijk aanvielen, waarvan ik dat niet gedacht zou hebben. Toen ik wakker werd, was de link vlug gelegd...diegenen waartegen je soms praat binnen jezelf...eigenlijk zijn dat de anderen...je eigenlijke zelf, dat is alleen die innerlijke rust in je zelf...de rest zijn referentiepunten...is 'god', verzamelwoord voor alle anderen die je leven bepalen. Al had ik liever gehad dat het 'goede' dat je vanbinnen kan voelen zijn weg langs de materie gezocht had en zoekt...om zich daarin te uiten. Alle schepselen die uit dat verhaal voortgekomen zijn vormen één grote geest waarbinnen eenieder aan verfijning van zijn bewustzijn zou moeten werken. Hoe meer mensen hun bewustzijn verfijnen en hoe dichter het bij het oorspronkelijke en eeuwige goede komt, hoe meer geluk er voor iedereen mogelijk wordt...op persoonlijk en politiek vlak zowel als cultureel. Hoe mijn gezoek in die richting afliep lees je in het filosofisch essay 'in den beginne was er het woord én de wetenschap' 28FEB.05 Maandag, een nieuwe week wenkt. Ochtendwandeling. Sneeuw en ijs op de landwegen onderweg. Rust in het hoofd. De zon op alles. Alles op een rijtje zetten. Scherp proberen zien. Vrouwen en mannen, ze laten soms goede en brave mannen en vrouwen zitten omdat die te goed en te braaf en te breed zijn...of hun genen of ervaringen zo in mekaar zitten, dat ze niet anders kunnen. Om zeer bezit gebonden redenen ook 'natuurlijk'...als dat al 'natuurlijk' is...maar je zoiets niet alleen op de natuur steken om een alibi te hebben. Daar moeten toch nog andere redenen voor zijn dan de hormonale...de hormonen zijn misschien de scenaristen die mensen andere wegen opsturen om nieuwe inzichten over relaties op te doen...om hen uiteindelijk doen te beseffen dat ze eerst en vooral de rust in hun eigen moeten zoeken...en eigenlijk in hun aanvankelijke relatie de onrust binnenlieten.
Onze gedachten brengen zonder dat we dat altijd klaar inzien veel van die dingen tot stand. Verlangen naar iemand anders bijvoorbeeld ? Waarom ? Misschien is dit voor sommige mensen niet tegen te houden, daar ze misschien in een evolutie zitten waarbij ze de confrontatie met de lessen uit een andere genenkombinatie aan moeten gaan. Vaak begint zoiets met de liefde, rechtstreeks in zijn romantische of lichamelijke context. Beide contexten zijn onafscheidelijk maar hun graad van vertegenwoordiging in het geheel kan nogal ver uiteen liggen. Reizen, mijn drang om te reizen in de natuur, door dorpen...af en toe een contact met iemand, oppervlakkig en toch voldoende, niet van hun persoonlijke diepe gronden wetend willen. Nog te vlug moe, ik voel het als ik thuiskom van m'n wandeling, ik voelde het ook al even opkomen na de weldaad van de ochtendrust. Morgen begint een nieuwe maand...weer 6OOinlichtingen en meer per dag gaan geven, zal niet gaan. Waar licht het gedicht van gisteren, dat ik het hier even overtyp...of in het bestand recente poëzie zet.
01MAA.05 Dinsdag. Fijne ochtendsneeuw verborg de bevroren plassen op het wandelpad. Vandaar dat ik in de bergaf onderuit ging. Een mooie slidetekening als gevolg. De blauwe en groene steentjes op de zandkleur van het pad waren fraai gedecoreerd met het wit. Je zou zo moeten elke dag een foto van dezelfde vierkante meter trekken en die dan na elkaar leggen. Geen zonneschijn vandaag.
Gisteren nog gepraat met iemand die binnen een maand via een brief weet hoe lang hij nog te leven heeft, kaal geworden, trekt het zich niet meer aan...zou hij dat wel moeten doen en zou hij dan beteren ? Zal hij de vijftig halen...had er niet minstens één vrouw in z'n leven moeten zijn ? Is hij niet gewoon té zachtaardig voor een man. Zou het niet beter geweest zijn indien hij niet zijn hele leven bij z'n ouders gebleven was ? Is het Tsjernobil ? Honderden vragen kan je je zo stellen...ze delen hun leven met mekaar...de vader met de blauwe ogen en het zwarte, zuiderse haar, de oorlogsweduwe die de tweede helft van haar leven veel ziek geweest is. De dochter die haar in de oorlog gebleven vader nooit heeft gekend. Het is in ieder geval altijd het imperialisme van de wolven van het geld dat oorlogen...en ook ziekte... uitlokt.
Ons persoonlijk omgaan met ons lichaam en onze ziel natuurlijk ook. Om onze negatieve emoties uitgezuiverd te krijgen gebeuren er de raarste dingen in ons leven. Voor we echt rust vinden worden we soms nogal rondgesmeten in onszelf, terwijl we in onze kern eigenlijk één en al rust zijn. Vinden sommigen in hun kern dan helemaal geen rust meer terug ?
pagina 30
- de verborgen stukjes van de puzzel van het waarnemen
ZA20/12/2004 Inleiding. België. 't Nederlandstalige deel. Een vrouw, een oorlogsweduwe in 't dorp, wordt in het dorp begraven. Net op de dag dat er in een Franstalige stad in dat land een herdenking van de eindgruwelen van de tweede wereldoorlog plaatsvindt.
Ze had geen mooiere dag kunnen kiezen om de eenheid van haar leven en haar land uit te drukken en het nationalisme een vuist te maken. Weduwe van twee mannen. De eerste als eerste in een verre oorlog op grond van het dorp zelf gevallen.
De tweede zijn schoonzuster tot zijn vrouw makend. Het mislukken van de Duitse revolutie na de eerste wereldoorlog was het begin van het proces dat tot het aan de macht komen van het nazisme leidde. Het rechtstreekse gevolg daarvan, was dat het leven van tientallen jonge mensen in het dorp in de zomer van 1944 helemaal overhoop gegooid werd...zoals zo dikwijls in de geschiedenis van de mensheid daarvoor. De overlevenden troosten mekaar of verscherpten hun vetes, de latere, welvarender generaties begrepen niet goed soms wat er tussen een aantal mensen aan de hand geweest was. Teveel werd alles toegespitst op wie wat had gedaan en niet op het economische en politieke waarom van een oorlog. Sommigen vragen zich wel af waarom er zestig jaar later in de wereld meer dorpen met burgerlijke oorlogsslachtoffers zijn dan toen. Waarschijnlijk ben ik in het dorp de enige die het antwoord weet en op mijn homesite ook de remedie verspreid. Iedereen met een zekere ouderdom hangt wel één van de versies van een stuk waarheid aan, maar voor de jongere generaties is dat allemaal gedaan...ze leven nu in een vredig Europa. Ik hoop voor hen dat dat echt zo blijven mag. Destijds, toen m'n grootvader ongeveer dezelfde halve-eeuw leeftijd had als ik,
had hij als boer en fruitteler ook een café waar je ook aan volksspelen zoals kegelen en wipschieten kon doen. Hij was ook keizer van de volksdansgroep en onafhankelijk gemeenteraadslid. Alhoewel hij een Engelse piloot het leven redde door hem te verbergen of al eens iets deed voor mensen die niet in de aanvallende Staat wilden gaan werken, was de boodschap die van hem in z'n café uitging duidelijk zowel voor de weinigen die openlijk of verdoken met de collaboratie betrokken waren als voor de velen die het verzet genegen waren : HOU JULLIE GEDEISD, de oorlog is bijna gedaan. Bompa werd opgepakt en verhoord en wist de bezetter en z'n trawanten op z'n eigen filosofische manier ervan te overtuigen dat ze op een moment waarop de geallieerden voor hun deur stonden hun tijd niet in het onbeduidende van het verzet in zijn dorp moesten steken. Hij moet niks hebben verraden, net zoals niemand wist dat hij een Engels piloot en een paar weerstanders verborg. Van een andere in het dorp verborgen piloot wisten teveel mensen dat hij daar verborgen was, die werd dan ook bij een razzia een tijd later na de desastreuze moord op de leider van de collaboratie mee opgepakt. Waarschijnlijk kwam grootvader ook vrij door toedoen van een vrouw die mijn oudste tante kende en die daar werkte waar de patriotten ondervraagd én of gefolterd werden. Soms komen dingen raar tot stand : m'n oudste tante was in de kliniek voor een appendix en leerde daar een andere jonge vrouw kennen die later in 't verzet zou gaan...langs die weg zond men onder andere een piloot naar m'n grootvader.
Tijdens de razzia vond men ook zijn ook in de hof grond of elders ingegraven zonen of hemzelf of zijn collega-verzetsman-gebuur niet. Niettegenstaande grootvaders eerlijke bedoelingen, waren er in het dorp wel enkele mensen met dode mannen of kinderen die bompa als verzetsman verdachten van gegevens over het verzet te hebben doorgegeven. Dat sleet wel na een tijd want op den duur komt de waarheid toch altijd bovendrijven. Die kinderen van m'n grootouders die in het dorp bleven zaten ergens met een gevoel van te willen bewijzen dat een andere wereld dan die waarin zij geboren waren, mogelijk was...zonder dat ze zich daar zelf bewust van waren eigenlijk. Van in de jaren zestig voerden zij het fruit van de streek die door de bezetter zo was aangevallen...uit naar het land van die bezetter. Als om te zeggen dat oorlog geen oplossing is, altijd een gevolg van beetgenomen krijgers die de burgers onder hen enorm veel schade berokkenen. Het leven ging verder. Bompa werd nog altijd bij gestorven dorpsgenoten geroepen om hen 'af te leggen' of om twisten bij te leggen. Eén van zijn zonen die geen werk vond en de koloniale school gevolgd had, ging uiteindelijk niet naar Kongo en begon een handelszaak in fruit van de streek, waaronder ook het hunne. Hun vader, mijn grootvader dus, had op zijn beurt een vader die z'n eerste vrouw verloor. Later, na lange tijd alleen met z'n
zoon, m'n grootvader langs vader's kant, geleefd te hebben, hertrouwde hij met een weduwe uit 'Kumtich' (ich kummere mich um dich) Het lijkt er soms op dat oorlog de genetische intelligentie van 'wie vindt wie' om zich (en de lijnen vóór hen) voort te planten, roet in het spel gooien komt...toch is dat niet zo...want wie iedereen die hier moet rondlopen komt hier waarschijnlijk uiteindelijk toch door een hergroepering der genen op de wereld en deze wezens zijn geen genetische ziele-resultaten die ergens afwijken van wat normaal in de lijn der scenarioverwachtingen lag, omdat bijvoorbeeld de oorlogsweduwen aan andere mannen beginnen. Hetzelfde verhaal gaat met gelijkaardige personages verder, zo lijkt het mij. Dit is een gigantisch dominospel dat al zo oud als de mensheid en ouder is. Een andere grootvader, langs ma's kant had voor een stuk meer noordelijke roots en werkte met z'n schoonbroer in de zaak van z'n vader. Ze maakten van maïs en zo veevoeder aan de kanten van Keerbergen en Kampenhout. Zo leerde bompa II zijn vrouw kennen, want die haar vader was beestenkoopman uit Stok, een dorp tegen 't begin van Limburg. 't Moet wat geweest zijn in die tijd. Men keerde het hooi nog manueel...het moest zo dikwijls rondgesmeten worden dat een bekend gezegde in die tijd was : 'het hooi moet op de vork drogen'. Een zeker Viktor nam dit eens letterlijk en terwijl hij rustte en wat hooi op z'n vork legde, zei hij "onze pa heeft gezegd dat het hooi op de vork drogen moet".
Liefdesverhoudingen, het gevolg van voorgeschiedenissen die over de generaties heen voortduren
Twee zusjes groeiden voor Wereldoorlog twee op. Hun ouders, de vader, een Noorders type met grijze ogen, de moeder met een Siberisch-Indiaans uiterlijk. Hun oudste dochter Nathalie, beetje mediterraan voorkomen, de jongste dochter Emilie grijze ogen, olijker dan de oudste. In de tak langs moederskant hadden beide zussen nichten van de Siberisch-Indiaanse lijn met duidelijk veel passie in het bloed.
Eén van de nichten, Helena, trouwde en haar man bezweek nog voor zijn pensioen op de wc-pot aan een hartaanval. Na enkele jaren schikte de vrouw zich in een minnares rol...uit noodzaak om de passie in haar alsnog kwijt te raken. De vrouw van haar minnaar vond de driehoek wel in orde, zolang haar man bij haar bleef wonen, wat hij ook deed. Na een tijd ging die toestand voor Helena niet meer en iedere avond bad ze 'God' om een oplossing. Die oplossing kwam er ook, want een andere, vrije weduwenaar begon interesse voor Helena te tonen. Toch zat ze weer met keuzes die haar moeilijk vielen. Voor haar nichten en hun dochters was het een simpele kwestie...'ze had maar niet met een getrouwde man iets moeten beginnen'.
Opmerkelijk was dat een paar jaar terug, de dag nadat Helena's begraven werd, de man van haar nichtje Emilie een hersenberoerte kreeg die hij overleefde, maar waar hij niet helemaal van herstelde. Misschien leefde in de rustige, olijke maar nuchtere Emilie die haar man nu al zestig jaar kent, via de genetica dat verlangen naar veel passie in het leven, alhoewel je het haar andere kant niet zou nageven. Misschien verlangde ook haar meer op passie ingestelde man ook naar die soort energie die mensen hevig naar mekaar doet verlangen zonder dat hun verstand in de weg staat. Daarom ook dat één van haar kinderen die passie wél onder de vorm van driehoeksverhoudingen en andere tegenkwam...en daarom ook eerst iemand warmbloedig, maar toch overwegend zakelijk ingesteld iemand tegenkwam. Wat niet wordt opgelost, werkt zich op een andere manier uit...vaak door andere verwanten of hun nakomelingen. Ieder is zo een stukje van het geheel van anderen. Een andere nicht van Emilie was dan iemand die 'ja...maar' tegen de passie zei, waarop haar lief haar een brief schreef...'als je nieuwe schoenen koopt wil je ze toch eens passen'.
21.het leven is een eindeloze test (niet te verwarren met mijn filosofisch kortverhaal over de geschiedenis van de filosofie in http://deblogfilosofen.skynetblogs.be Zoeken naar mogelijkheden. Versmelten van cellen met tegengestelde inhoud. Scheppen van organismen, daarna planten en organen en door ons, door de natuur dus, bezielde wezens. Daarna de mens, de stammen, de koninkrijken, de republieken en ooit één wereld zonder grenzen. Eerst moet het bewustzijn van de mens zich van de geld speculatie en de negatieve emoties ontdoen. Groeien naar een nieuwe politieke organisatievorm toe. Een hiërarchie die niet op het bezit gebaseerd is, dringt zich op. Het verval van dat geldspeculatiesysteem zal de nodige stimulansen aan de bewustzijnsverhoging geven. Intussen blijven we voor een flink stuk ingedommeld, gevangenen van levensgewoonten, gebonden aan de strijd om het economische overleven van het oude systeem en het emotioneel onrijp reageren. We worden dus tegengehouden om zowel sociaal als persoonlijk te groeien. We moeten allerlei filosofische inzichten doorgeven zowel als rijp worden om de verwarring die onze geslachtsdrift met zich meebrengt op te lossen. Ook onze lichamelijke sterfelijkheid mogen we niet langer meer als iets onbegrijpelijks en angstaanjagends ervaren. Alleen in theorie begrijp je dit niet, je moet alles ervaren, de ene wat meer dan de andere...zodat je er achteraf op terugkijken kan.
pagina 32
22.Het geloof, moderne versie. II..zet zich door
EENS GOED BEZINNEN ROND DE TSUNAMI MENSHEID ! De wereld was één continent en ging en gaat uitéén...maar de mensheid moet één worden. Ze toonde ook dat ze één kon worden. Een dinsdag in de week overliep ik wie er al wat gekregen had van m'n oude collega's. Vier dagen later hoor ik dat de AA-voorzitter en ex-collega een infarct gekregen had. Hij was er bijna aan.
Uit een gesprek de avond na een begrafenis van de grootmoeder van een vriendin vernam ik dat de ene mens langer in de kamer waar hij in overlijdt blijft hangen dan de andere. Haar grootmoeder was vrij vlug weg, zei ze.
De man wiens broer in de oorlog bleef zei dat een op jouw afstormende hond gestopt kon worden door stokstijf te blijven staan. Mijn tactiek is in zijn richting te gaan en veel autoritaire geluiden in zijn richting te maken, zelfs als hij na een keer afdruipen weer terugkomt. Of je verstoppen...zoals voor de nazi's in den tijd.
Lezen en leven is zoals wanneer je leerde schrijven of rekenen, oefenen, veel oefenen, altijd oefenen om steeds opnieuw helderder leren te observeren. Observeren in de directe omgeving. Ze heeft er zovelen zien gaan, ze heeft er zovelen geholpen, wat zwaar was maakte ze licht. Ze is een levende encyclopedie die heel veel weet van mensen die in de tijd hun fruit op het bedrijf kwamen leveren. Ze werd er door de genetische voorzienigheid gedropt om voor veel mensen veel te betekenen omdat ze alles zo goed aanvoelden...ons ma.
Hij bijt geen katten dood, hij gaat geen zwaardere en hogere mannelijke rashonden uit de weg als zwerf stratier (zwerfhond)...en iemand met goede bedoelingen doet hij geen kwaad...onzen hond.
Een droom kan een voorspelling, een lied gecomponeerd met de noten van de verwarring en de inzichten van de dag zijn, of telepathische liefdesontmoetingen zonder de plichtplegingen van de dag.
Een psychiater is een soort moderne pastoor...maar ik weiger hun vakjes denken...er is meer. De filosofie kan het nieuwe uit de samenhang van de oude bundeling ontdekken...alleen vanuit het geheim van de juiste attitude. Is iedereen wel gemaakt om alle dagen met mekaar te slapen. Ook daar kan je geen gestandaardiseerde lijn in trekken. Dat ligt nu eenmaal voor sommigen mensen anders. Bepaald het geestelijk leven ook de hormonen, vraag ik mij nu ineens af...in plaats van omgekeerd. Mensen denken in termen van wettig en onwettig, ook in de dimensie van het gevoelen. Voor Sirach, die van 170vr Christus zijn plaats in de Bijbel bijeen schreef was het gewoon een wit-zwart iets, dit kon en mocht man en vrouw en dat niet...chapeau als ge dat allebei kunt...maar zo loopt het met bepaalde bedoelingen niet altijd...vrees ik.
AUGUSTUS SEPTEMBER ? Kan de zon voor de wolken staan ? Nee, voor alles is maar één uitleg, alhoewel het leven complex in mekaar zit. Beelden van vroeger. Hardwerkend familiedespoot, weinig tijd voor persoonlijke dingen. Biologische aanleg voor herseninfarcten of ziele-roerselen met hun bron nog in de stamboom en door hem nog niet onschadelijk gemaakt ? Moet ik dat dan soms doen ? Hij, altijd opgejaagdheid vertalen in werken. 't Had zijn zin, ik weet het. Ik, mee in dat ritme, maar me afvragend waarom. Dat alles maar een onderdeel van de som. Ik heb me wel emotioneel leren uiten. Ik heb geleerd dat het niet alleen de schuld was van anderen, alles wat me overkwam, maar noodzakelijk voor eenieder, omwille van ik weet niet altijd waarom. Spijtig voor hem, want zonder de gestresseerde kanten was, is hij de goedtigheid zelf. Eén raad over de liefde van hem, zal ik nooit vergeten 'Speel niet met dat maske haar voeten' en toen ik eens uitzonderlijk teveel gedronken had 'zijt gij wel mans genoeg om getrouwd te zijn'. Het ene leven is het andere niet pa.' In het leven is het zo dat je maar één keer iets moet gedaan hebben dat, onafgezien van de omstandigheden niet past en je wordt er soms lang op nagekeken. Achteraf bekeken kon het gewoon niet anders...al kan ik hier niet alleen tot mijn eigen verwijt dan toch wel eens mis zitten, nietwaar Sirach ? Angst krijg je nooit helemaal weg uit iemand. Een peerwesp wou van mijn boterham met verse kaas en confituur mee eten...alsof dat nu niet een wesp uitdagen is. Toch reageer je dan nog verschrikt en windt je op : 'trap het af of ik maak je dood'. Volgende keer eens testen of ze niet gewoon mee eet en het aftrapt. Het lijkt wel alsof in alle mensen meerdere figuren schuilen. De ene vrouw als voorbeeld hoe passie kan verscheuren en die dan toch in feite een poëtische aanleg van de zuiverste grond bezit. Een andere als symbool voor de cultuur die de voeling met de natuur en menselijke psychologie is kwijtgeraakt en daardoor wat ze te bieden heeft, niet kwijt kan. Een derde als symbool van de oer rust van vroeger, van waar we komen, zonder veel geletterdheid of franjes...onthecht maar toch verknocht aan de stof. Voeg daarbij het raadsel van de aantrekkingskracht van wat je in onbekenden denkt te vinden en je hebt een heel scala van tegenstellingen die een spel met mensen spelen. Mensen kunnen schaduwen over elkaars leven werpen waardoor er onvoldoende licht voor je eigen doorkomt.
De gemeente waar ik woon gaat een internationale uitdaging aan : 100 mensen en recepten van overal ter wereld verzamelen. Ik kan er misschien met een affiche van Oxfam naartoe gaan.
Mailresultaat naar Wie, het telefoneren is gestopt. Enerzijds uitleg rond zich oud voelen en ziek zijn en niets aankunnen, anderzijds de herinnering aan twee nachten in Andalusië waar ze helemaal niet oud was. Iemand met verhuizen geholpen... enorme literatuurkenner...hele goeie gesprekken...ze heeft te lang geen lichamelijke liefde meer gehad, opgeslorpt door zoonverplichting...ze zit eronderdoor...zullen we verder gaan of niet, het is allemaal zo veelbelovend...maar velen durven er gelukkig niet meer aan beginnen of het op dagelijkse basis met meer dan één vriend of vriendin delen. Weer iemand goede raad geven en ze zien achteruitgaan omdat ze hem niet opvolgt ? Gelukkig redt Awie me dan weer ook nog met haar rustgevende onvoorwaardelijke liefde.
Drie eenzame vrouwen op tijd gelukkig maken , zal dat wel blijven lukken ? Dezelfde houden lijkt het ongecompliceerdst. Aangezien ik me voor de moment toch nergens echt thuis voel en er voor m'n cultuurproject weinig of geen reactie zal zijn, zal ik misschien toch beter beginnen reizen of alles combineren, werken, reizen en al de rest. Alhoewel ook reizen op zich, trekken...werken is. Ik zal ooit nog eens mijn verslag van m'n solotrip naar Noorwegen moeten uittypen...dan zal je dat wel verstaan...U die dit waarschijnlijk nooit lezen zult ? Goede muziek, gedichten, verkennende aanrakingen allerhande...goed onstuitbaar gevoel, heel volle ero-auro, koesteren goed voelen...alleen slapen, vermoeid opstaan, hunkeren naar lichamelijke liefde. Vermoeiende dromen gehad ?
Meer zin om te beleven dan tot in detail te beschrijven, gaat te diep.
AW vond anti oorlogssite voor gedichten voor me. Vriendin, ex-geliefde ? Vandaag vraagt ze me van haar in haar soep te laten koken (in haar karma ?). Gisteren liet ik iemand haar lichaam herontwaken. Vandaag blijkt dat de situatie door voor mij onbekende factoren geblokkeerd zit, want ik zie of hoor ze niet meer om de liefdeshymne voor het eerst voluit te spelen. Weet maar al te duidelijk dat een vrouw en alles wat ze te bieden heeft me veel energie geven kan...en dat 'open' met iedereen zijn...zijn grenzen heeft. ik val in herhaling, maar... :
pagina 33
23.Liefdesaxioma : Is het niet de bedoeling van het leven van zij die fysiek of geestelijk jaloers zijn dat af te leren...of is dit een genetisch bepaald iets en kan dat niet anders ?
Tegenaxioma : Zit een mens niet zo in mekaar dat indien hij of zij, goed menend iemand lief heeft en dat wederzijds is, dat dan 'bedrog' ...of niet volledig voor mekaar kiezen afgestraft wordt door het niet meer of moeilijker kunnen gelukkig worden van diegene die de boot afhouden blijft ?
Is vrije liefde niet alleen mogelijk onder niet-jaloerse biseksuelen ? Voor hetero's heeft dat eigenlijk niet veel zin, zeker niet als het om meer dan seks gaat en de ene klaar komt als een leeuw en de minder in de wereld van de andere ingeleefde, of gekwetste als een lichaam met pijn. De natuur heeft als echt geniaal theaterschrijver toch zijn best gedaan om drama voort te brengen. Kan als een man zijn vrouw verstoot om redenen die niet alleen bij haar liggen , maar ook bij hem, kan die man dan nog wel emotioneel gelukkig worden?
En omgekeerd. Kan een derde, mensen met dergelijke menselijke ervaringen nog wel helpen gelukkig maken ? In welke mate speelt de genetica hier een generatie overschrijdende rol in ...en duiken de problemen in een andere 'mensenvorm' op ? Zou het niet allemaal simpeler zijn indien we werden als kinderen in onze buiten man-vrouwrelatie ? Mag men z'n kinderen achterlaten bij iemand die je onterecht of voorbarig verlaten heeft ? Misschien moeten die kinderen in dat stadium eerst met het nieuwe koppel wel de voor hun verdere leven nodige ervaringen opdoen. In hoeverre is dit alles duidelijk voor de gemiddelde mens ? Mannen ondereen en vrouwen ondereen hebben duidelijke visies over het vreemdgaan van de andere sekse. Waarom wekt 'geestelijk bedrog' (beter kunnen praten met iemand anders) soms nog meer jaloezie op ?
Kinderen van nu die vroeger met de volledige liefdesbeleving beginnen hebben duidelijk al vroeger problemen met hun ex-geliefden los te laten. Langzaam groeit er een cultuur waarover daar meer en meer gepraat kan worden. Zelfwaarde, geloven in goede toekomst, kracht vragen aan iets sterkers in je, niet blijven analyseren, vooruit denken, werk en vrouw vinden...of tijdje alleen blijven. Het verleden niet blijven analyseren is zo makkelijk niet, je moet de juiste lessen trekken. Welk voorbeeld hun te geven. Een platonische vriendin en ook een lichamelijke ...een moeilijk haalbare kaart ? Ieder situatie is anders en toch hetzelfde. De veranderde man-vrouw-relatie brengt nieuwe uitdagingen en bekwaamheden met zich mee. We moeten onze kinderen alle dagen proberen een aanzet voor ZIN in het leven te helpen vinden meegeven. Het hoeft niet altijd met veel woorden daarom. Misschien heeft m'n geschrijf over de liefde toch voor iemand zin...als het maar niet als een alibi voor banale vrijpostigheid gezien wordt.
Het antwoord op de vraag naar de plaats van man of vrouw, bij de kinderen of bij de geliefde...laat ik aan iedereen individueel over te beoordelen nadat de schade en de voordelen door elke partij opgemeten zijn. Soms is het goed voor de zelfkennis dat men ziet dat niet alles in het leven koek en ei is.
Grootvader Frans had in 'den' tijd ook café. Een bezoeker vroeg hem om raad ivm zijn lief dat in verwachting was van iemand anders. "Ach jong, ge gaat er misschien dan toch een goei vrouw aan hebben". Een andere keer vroeg iemand z'n lief of hij niet met haar wandelen wou. Haar vriend trakteerde m'n grootvader later een pint omdat hij nu wist dat ze niet te vertrouwen was . Straf verhaal van die tijd.
Ook nog gisteren 23/11/04. Bezoek aan vriendin-psycholoog om haar door mijn ervaringen beter doen te begrijpen hoe de menselijke geest werkt en hoe de lijdende maar ook de heldere geest in mekaar zit. Heb een paar definities van verwarring en uitputting gegeven en gespecifieerd met vergelijkingen. Kunnen gevolg zijn van teveel lijden en teveel tobben en denken omdat de geest voor een deel aan lichamelijke beperkingen gebonden is...kan voor een deel verslijten, maar toch altijd weer genezen...ook door z'n leven en z'n dromen te gaan begrijpen en door het lichte het zware te doen verjagen. Ik zou met haar mijn bestand 'dromen-op-aanvraag' eens moeten bespreken.
Themaävond Kaukasus op Arte, wat een ellende zich aan het nationalisme en krijgsheren te laten vangen...als we naar één wereld gaan ooit... hoeft het niet langs weer kleinere stukjes...begeleid door de anachronistische rol van de godsdienst in de politiek. We zijn ver weg van de sovjet-volkeren-eenheid.
24NOV04 's morgens op weg naar Rillaar kreeg ik beelden van vogels met een heldere blik binnen, vogels die me met hun ogen echt bekeken. Een uur later achter m'n kachel komt er iemand van natuurpunt binnen om te vragen of hij geen vogelkastjes mag komen hangen.
Hij kwam enkele keren langs. Eens vroeg hij me een gedicht te schrijven voor z'n tante nonneke. Ik vraag me tot op nu af waarom hij niet meer afkwam. Omdat ik er weken niet was wegens ziekte en m'n vader die diezelfde winter stierf ? Andere visie op politiek of liefde ? Later diezelfde dag ook nog bezoek dichteres met jonge bordercolli hond, machtig wezen. Bij bezoek bibliotheek gestuit op nieuw boek 'een klein dorp, een grote tol met ook rond pagina 59 TOT 62 iets over het filosofische en verzoenende rol van m'n grootvader aan pa's kant met z'n landbouw, fruit, café en caféspelen. Z'n ondervraging in de oorlog, z'n vrijlating en achteraf na een zinloze moord door iemand van buiten het dorp, de represailles op het dorp die hij ditmaal niet meer afwenden kon. M'n grootmoeder werd geslagen en ging schuilen in Kapellen, ze sliep er in de trog van de beesten in de stal omdat de collaborateurs m'n grootvader zochten, z'n zonen verstaken zich onder de prei in de hof en in het stro. De laatste paar jaar van hun leven eindigden die dierbare grootouders dement, kan men niet dement worden van teveel afzien en zich schuldig voelen omdat men iets niet heeft kunnen tegenhouden ?
25NOV04wo. Volledig boek over 'klein dorp, grote tol gelezen. Werden de schrijvers daarvan destijds gespaard om dit te kunnen schrijven, soort blauwdruk van wat er tijdens oorlog, collaboratie, verzet en repressie gebeurd. De verhoudingen tussen mensen in een dorp voor, tijdens en na de oorlog zijn goed weergegeven. Niet volledig akkoord sommige met omschrijvingen. Er staan ook een paar dikke fouten in...zie 'Rode Kermis.'-verhaal deel I. Ochtendbuffet trein, eenzame mollige met punch. Trein dappere moeder met kleine met ogen vol vragen. Eenzaam wandelende Aziaat. Twee Belgen zonder dak boven het hoofd. Van in de boogie waarin hij zit rijdt de kleine met z'n arm over de grond mee met het autootje dat hij in z'n handen houdt. Ambtenaren in alle uitvoeringen. Eindejaarspremie en uitzicht op moeten derven. Warmte, problemen vergeten, muziek, mekaar eens goed goed doen zonder dan van wat dan ook bang te zijn.
Dialoog tussen twee grootmoeders over een kleinzoon z'n ex-lief : "ze had al iemand anders voor hij het afgemaakt heeft" ,"zo zie je maar dat zelfs indien een meisje de dag van vandaag kookt en kuist, dat dat dan nog geen garantie is voor een goei te hebben". Toen grootvader in de veertig was, was z'n oudste zoon ziek en vocht drie jaar tijdens die vervloekte oorlog om in leven te blijven, sinds 1940 al. De zoon was pas genezen of zijn vader zat midden in een storm om zijn dorpelingen van de collaboratie te behoeden.
In België zou een nieuwe Belgische wel willen dat haar enige kind dat niet bij haar in 't noorden leeft het goed zou gaan. Ik beloofde voor hem te bidden...op mijn manier, bijvoorbeeld een stukje van een heel mooi landschap aan of twee stieren voor een ondergaande herfstwinterzon...aan hem opdragen van hieruit.
Het heeft soms geen zin dit allemaal in een verhaal te gieten...dat alleen maar aan gebeurtenissen zou opgehangen zijn. Soms wel, dan denk je er klaar voor te zijn...en doe je het toch niet, je energie verdwijnend naar anderen die er wel meer mee kunnen doen dan alleen maar van genieten ?
Zuid Brussel vroegmarkt op zondag. Je moet niet ver om de hele wereld te ontmoeten.
"Zet je voeten eens tegoei madammeke" zei een moeder tegen haar dochtertje op de fiets.
Waarom werken ? Om dure auto's te kunnen kopen...hou toch eens op.
Soms is alles heel helder hoe het is en kan je creativiteit alle kanten uit en toch wordt die heel speciale waarheid achter de dingen altijd weer overschaduwd door de hardnekkigheid van de realiteit die de dingen weer donkerder en onherkenbaarder maakt.
Weer rusten en dromen en ontwaken, helderheid opbouwen , handelen en goed proberen zitten...zodat er geen bewolking in je hoofd komt. Daarna tevreden naar zonsondergang toe wandelen.
Verhaal van oude vrouw met maagzweren ,daarna maagbloeding en als remedie elke dag een glas paardenmelk drinken, na periode kon je terug alles eten. Toen ze jong was verloor ze haar ouders en vier broers en zusters aan tbc na ze te hebben verzorgd. Haar latere man dwong haar voor hem te kiezen voor ze het ook zo krijgen. Haar nog in leven zijnde broer drinkt teveel en zit in kliniek.
De AA begeleider en zijn financiële zorgen en pendelliefde ontmoet.
Op het perron in de grote stad. Een duif pikt hier en daar een minuscuul stukje kruimel. Ik heb één maiskorrel op zak. Ik gooi het en ze loopt er naartoe, maar kent het niet en spuwt het uit. De stad, niks voor duiven ?...daarom dat ze mankte misschien.
Socialisme, communisme en 'christenen' zijn de woorden die het meest misbruikt werden in de geschiedenis.
In 't Spaans is het 'doel' : el fin.
In een programma over arbeidsinvaliditeit sprak er een Heselmans (Herstelmans)
In de wereld hierachter zijn de kinderen misschien de hoogste hiërarchie.
Clémence was een volksvrouw die thuis nog gewerkt heeft om fruit te sorteren en zo. Op een dag bij de koffie en de speculaas na 't eten 's noenens zei ze tegen mijn ma : "Hebt ge dat gezien ? Die vent die z'n vrouw laten zitten heeft voor die donkerharige dat straks bij hem was 'ja choeke, es 't goe choeke' en zij maar smoren en koeken eten...en wij dat de hele dag moeten werken en als 't ni goe is nog op tijd tegen ons voeten krijgen van ons mannen" Dat ons ma dat nog weet, da's misschien veertig jaar geleden en 't schijnt dat die madam en hare vent ons van toen nog 2000 frank moeten.
Soms is een boek pas goed als de lezer de dingen die de schrijver zelf niet helemaal doorheeft, beter begrijpt.
Op TV een docu gezien over een proef met een man in een winkelstraat. Hij had een plakkaat waarop stond "Dump me niet meer, laat me niet in de steek ...en dan de naam van een vrouw". Natuurlijk vond negentig percent van de mannelijke voorbijgangers het maar flauw en zwak...terwijl er veel meer vrouwen positief tegenover stonden. In theorie kan je achter de mannelijke opinie staan, in de praktijk laat je goede inborst of je ijdelheid zich toch vaak vangen aan het spel van afgewezen worden, zich alleen voelen, de andere weer sterken en zo verder. Iedereen gebruikt iedereen wel eens...als troost.
Het enige spijtige is dat mensen die door en door bij mekaar passen en zouden verder kunnen toch niet voor mekaar kiezen...gewoonlijk ligt dat aan één van de twee. In sommige gevallen blijkt het wel zo te zijn dat ze toch apart blijven wonen en toch kiezen voor mekaar. We sterven eigenlijk alleen als we niet voor onszelf of mekaar kiezen...op termijn blijkt toch altijd of het dan toch uiteindelijk al of wel niet de bedoeling was.
Gelukkig samenleven is zoals alle dagen thee met honing drinken en ook mede daardoor nooit verkouden worden...als je dan toch verkouden wordt moet ge die goede gewoonte niet stopzetten...je moet niet ophouden met gelukkig samenleven als er eens haar in de boter is.
Mop : Opiniepeiling. "Bent U voor of tegen het verbieden van herdenkingen van oorlogsmisdadigers" "Tegen. Van zodra de manifestanten verzameld hebben mogen ze van mij worden opgepakt en een paar jaar het leven in Auswitsch naspelen voor één of ander TV-programma. Als bewakers mogen ook geestelijk gestoorde sadisten worden ingezet".
Mop: Op het bureau 'voor evaluatie van het stemgedrag tijdens het leven' in het hiernamaals, kreeg men van de afdeling 'helmanagment' de vraag binnen wat milder te zijn voor overleden Bush-stemmers, want dat er bijna plaatsgebrek in de hel was.
Mop: Hertrouwde weduwe tot pastoor : " hoe zal dat met ons moeten gaan als ik nu kom te sterven en mijn vent in den hemel tegenkom en dan mijnen huidige vent ook daar gaat bij mij willen komen ?
Chinees vriendinnetje in den tijd. Ze brak glas en van de stukken leerde ze me in m'n chalet in de bos het Chinese woord voor boom schrijven. Waarom dit allemaal neerpennen ? Zal iemand het ooit lezen. Ik neem hetgeen ik er van nodig heb toch mee na m'n dood. Het schrijven dient misschien vooral om je nog meer bewust te worden van al die gevoelens en gedachten in je hoofd, zoals wanneer je een droom in geschreven taal vertaald en er zodoende veel meer van die droom terugkomt zodat je op 't eind met zo'n gedetailleerde associaties en ondergronden zit dat je bewustzijn weer tijdelijk een enorme 'boost' krijgt.
pagina 35
24.de vader
Iemand genaamd ik, wou onze vader op wat misschien z'n sterfbed zou kunnen zijn, iets voorlezen, want de tv hoefde voor hem niet meer. Het was een stuk uit een nieuw testament dat hij in de kliniek vond. Hij wou eigenlijk misschien niet meer dat ik iets voorlas en echt van mens tot mens kunnen klappen lukte tijdens zijn leven weinig. Aan stilte had hij vaak genoeg...gevolg van niet-uiten kunnen ...of gevolg van teveel weten...het grootste deel van z'n leven had hij teveel werk en draaide haast alle gesprekken om het werk. Daarna was er misschien de ontgoocheling dat hij geen opvolger voor z'n groothandel had en één van z'n kinderen gescheiden raakte. Hun gesprekken gingen veelal alleen over het bedrijf, de fruitteelt, de fruithandel...en dan bleef het gewoonlijk bij bevelen, niet veel complimenten en als de één zelf al eens initiatieven pakte...was het nogal eens verkeerd want de plukkers bijvoorbeeld moesten niet aan de oostkant maar aan de westkant van de boomgaard beginnen plukken hebben bijvoorbeeld. De zoon was hem nog altijd dankbaar voor de manier waarop hij was...anders had hij in het bedrijf gebleven en nooit geschreven wat hij al heel z'n leven geschreven heb. De mens had het gewoon te druk om rustig te zijn. Het stuk dat de zoon had willen voorlezen ging over de echtscheiding, onder 'Korintiërs' geloof ik. Waarom wou hij juist dat stuk voorlezen ?
Omdat hij het enige gescheiden kind in de familie was ? Je mocht een vrouw alleen als echtgenoot verstoten wegens 'hoererij' stond in de bijbel. Mozes had nog wel andere redenen toegestaan, maar dat was volgens de grote meester omwille van het harde gemoed van de mens. Er blijken wel een aantal raadsels in dat testament te staan, ook omtrent de man - vrouw -relatie. Zo vroegen de apostelen of iemand die z'n vrouw wegens wat men 'hoererij' noemt, verstoten had weer iemand anders mocht nemen...het antwoord was ja... maar de apostelen waren er niet tevreden mee...dus zei de leermeester : iets in de zin van " er zijn drie soorten gesnedenen...de eerste worden gesneden geboren, de tweede worden door de mens gesneden en de derde snijden zichzelf omwille van het koninkrijk Gods. Wat wilt dat zeggen...bedoelt men dat de filosofen toen dachten dat er mensen zijn die vanaf hun geboorte geen behoefte hebben aan seks, dat er zijn die na hun huwelijkservaringen daar geen behoefte meer aan hebben en dat er ook zijn die er zich vrijwillig van onthouden ? Subtiele uitdrukkingsvormen hadden de nog niet in de huidige religies verdeelde Arabieren toen. Als ik een evangelie zou moeten schrijven rond de man-vrouw-relatie zou daar instaan dat 'Sommige mannen hun vrouw geschikter voor hun volgende man maken ' (zie m'n roman 'ach ja, de liefde')...al weet ik dat zij die hierin een vrijgeleide voor 'doe-maar-aan-vrije-liefde zien'...zich achter zo'n uitspraak zullen verschuilen om hun ego-streven te kunnen botvieren.
Vroeger reed hij 's nachts met z'n vrachtwagen volgeladen met het fruit van door de seizoenen heen of terug met de lege bakken door de nacht van het buitenland. Bij avond keerde hij eens voor de laatste maal terug van de dokter van het hart die hem niet veel goeds te melden had. Hoe lang was het geleden dat hij nog een in een auto gezeten had 's avonds ? Ik zag dat het hem goed deed, alleszins toen hij van het doktersbezoek af was en we terugkeerden. Misschien zegt hij in 't vervolg wel eens ja als ik hem overdag wat van zijn buiten zijn kamer wereld wil laten zien. Zelden was hij norse de gevangene van het idee 'een rolstoel, dat had mij niet mogen overkomen, ik ben toch een goed mens'. Hij nam z'n situatie overwegend positief op. Hij is een goed mens. Maar de jacht van soms in iemands hoofd heeft heel veel redenen van voorbijgaande aard...en wordt eens op welke manier dan ook...gestopt. Als je 21 bent en je moet je verstoppen om niet door fascisten naar oorlogskampen versleept te worden terwijl je net te midden van die waanzin in de vochtige sluipkelder opgelopen tbc overwonnen hebt...ga je kei nuchter tegen de wereld aankijken, geen tijd voor romantiek, kunst...je wil blijven overleven. Iets graag doen is dan niks...het is je werk dat telt om het werk, geen tijd om over het leven te filosoferen. Een dag werd het duidelijk dat de oude man stervende was. Je zegt hem dat hij geen schrik mag hebben...wat gebeuren gaat gaat gebeuren...je stuurde me toch naar kerk en school ook om te leren dat er leven na de dood was...iets waarvan ik de ware toedracht later zelf ontdekte...en nog ontdek...ook nu je lijkt te gaan sterven...ook in februari zoals jouw vader ? Als je rechtstreeks met doodgaan geconfronteerd wordt is de eerste indruk van 'daar is niet aan uit te kunnen dat mensen van de wereld vertrekken...' geboortes liggen me veel beter. Zelf kiezen, nadat je het verleden doorhebt, ik begin erin te geloven. Na iedere oorlog weer heropbouw, de geschiedenis van de dwang, is niet mijn weg. Het politieke wordt door het biologische en psychologische bepaald, voor het door het economische bepaald wordt...met alle mogelijke negativiteit vooraf ingebakken. Een avond terug op m'n oude jongenskamer. M'n oude meubilair vervangen door dat van oma en opa van ma's kant. Wat gitaar proberen spelen, geneusd in doodsprentjes. Waar zijn ze allen naartoe ? Vertakt in genetica. Voorgoed verdwijnen kan niet.(zie m'n filosofische artikels).
Doodsgeluiden Men weegt méér met water op de longen. Men is echt fataal moe. Het hart heeft moeite met de wil om nog verder te leven, om niet dood te gaan. Vandaar het borrelend protest van keel en neus...zoals een pomp die het water in een ondergelegen kelder probeert leeg te trekken en pruttelt omdat er teveel lucht op zit. Ook als een motor die moeilijk start...weer iets waarbij ik later aan hem denken zal. Hij die sterft is in ons...maar laat hem alleen in ongeschonden, stralende, lachende vorm toe...niet in zijn pijnkanten en moeilijk zijn. Een man sterft. Een man lijdt. Nu niet meer wakker maken als hij dit door slapen vergeet. De overkant lijkt niet te wenken. De overkant is in ons. Nog zoveel te bespreken ?Nee. Alles is gespeeld, gezegd, gevoeld, voltrokken om in de nog levenden doorgetrokken te worden. De oude leeuw, zijn vel nog bijna jong. De laatste kwinkslag, een paar dagen geleden toen ie aan z'n schoonzuster vroeg of ze dat nog kon 'kaasvlaa' (taart) maken, zoals ze voorgesteld had. De eindgeluiden kabbelen intussen door als een te dikke vloeistof op een verroeste bedding. In de nabijheid van sterven lijkt het leven soms zo onbegrijpelijk als makkelijk, zo zwaar als licht. Niets heeft nieuwswaarde meer. Alles is. Krant ? Journaal ? Who cares...even respectvol stilstaan bij het uitbollen van dit unieke leven dat aan zovelen zoveel heeft gegeven...tot en met deze zin van hem en van m'n eigen. Wat hebben we gemeen ? We zijn eigenlijk zowel gelijken als tegengestelden. Of gelijken met een andere levensloop. 's Morgens. De lege kliniek. Zoals heel laat en heel vroeg op eender welk ander werk. Veel minder drukte. Fijn, we zijn in de dag met teveel overbodige dingen bezig. Vliegen de jaren eigenlijk, zoals ze zeggen ? Zeker als je terugkijkt op een leven, op levens. Zeker als je het geheel van de opdrachten beseft en de oneindigheid in verbindingen tussen mensen. Geen illusies. Nee. Dat zijn het niet. De droom vermomd als dag of nacht...als slaap of wakker verklaart zich 24 uur lang opnieuw en opnieuw tot de eerste indrukken bij 't ontwaken echt begrepen worden, herdacht, hervoeld, herleefd, INGEZIEN. Vandaaruit bestel je dan de bouwstenen voor de nieuwe dag. Opeens een herseninfarct, de dag na een begrafenis in de aangetrouwde familie. Niet meer, moeilijk, beter en weer niet meer kunnen stappen. Van niet meer kunnen wandelen en praten naar stappen en spreken...hij zette een geweldige prestatie neer. Na het terug vooruitgaan, het weer achteruit gaan als men het leven op allerlei manieren leren doorleven heeft.
Vragen bij het sterven. Doodsgeluid en z'n variaties. Ineens het geluid van een bijtje in z'n neus, zacht gezoem...waarvoor is leven vandoen ? De weg naar de eerste cel is dezelfde als de weg naar de eerste natte zoen. Het leven, zich herhalend en verrijkend. Proces van trachten en waardigheid. Zacht vel, oud hoofd als het niet lacht. Bijgeloof. Alles wat na de tand des tijds geen herinnering meer is. Werken en leven. Het is niet zozeer dat werken dat we hier komen doen, maar wel de indrukken die we opdoen en nalaten...of wie weet meenemen. Alleen het positieve heeft hierin belang. Blijft de zachte mens uiteindelijk over...bevrijd van al dat wantrouwige opgejaagd zijn door 't systeem en door negatieve emoties ?
Streng-strong...maar de andere kant kan ook sterk zijn. Men stelde ons kinderen een God voor, streng...zoals Pa's soms met al hun angsten streng zijn...gezegend zijn dan een aantal ma's die niet alleen streng maar zacht kunnen zijn. Klinisch. Alle dagen bloed pakken en tests blijven doen, moet dat wel ?
Met mijn verse paardenmelk als symbool, komt hij de tunnel beter door...en ik heb de luxe van hem gewoon pa te noemen , de verplegers en dokters zeggen altijd mijnheer X. Behalve later op de palliatieve afdeling van de eindbestemming van het leven. Dames, heren zo'n infarct, komt die niet ook door al die pillenbrol ?
In de kamer met het kruisje, mee wachten op dood...een barst in het bezetsel van al die keren dat het leven hier reeds kapot barstte, de lijdende bevrijdend ? Zijn schoenen staan nog warm aan de radiator, zal hij er nog ooit mee vertrekken ? "Ik hou het niet meer vol", zei hij maar toch nog dankbaar om de luchtmatras die men hem gegeven had. "Trek het je niet aan. Je krijgt zeker een hoge post in de hemel".
Er komt een moment dat men de strijd wel moet opgeven, tegen dat moment heeft hij altijd gevochten. De mens wikt...,je eigen conditie en veel iemanden beschikken. Een neutrale filosofie en een sociaal-politiek systeem in evenwicht...en inzicht in ons gevoelsleven en dat van anderen...en er zou veel minder vermijdbare onrust zijn. Een afdeling in het hiernamaals 'stemgedrag bij verkiezingen' zou moeten bestaan...idee voor een roman. In realiteit zal het wel zo zijn dat de nazaten altijd weer een tijd met dezelfde dingen gaan geconfronteerd worden...waartegen de optimistische ik al van bij het typen protesteert en hier bij een nalezing in volhard. Als iemand zelf niet aangemoedigd wordt, ga je later de mensen meer aanmoedigen... .
Dank aan de kinesist die de fluimen zacht kon lossen en het spuitje waardoor hij weer zichtbaar van z'n slaap genoot. "Ga je werk maar doen, ga maar weg", tegen teveel masseren kon hij ook niet meer, nooit gewoon geweest veel lichamelijk contact te maken. Als ge vertrekt Pa, niet kwaad vertrekken...want in feite zit in U een beminnelijke mens. Niemand moet iemand iets verwijten...want hoe het komt dat je zo of zo bent, dat is een veel te lang verhaal. Een vrouw voelt hoe het haar man en kind gaat en zal daar ook geen enorm lange uitleg aanhangen. "Da ne beminnelijke mens zo moet afzien...betekent misschien dat de beminnelijke mens zelf al vertrokken is...terwijl de moeilijke mens zijn bevende arm probeert tot rust te brengen. Geen schrik hebben , ne mens kan ni sterven en zeker gij niet ". "Als ik je niet meer moest zien is' t de laatste keer zeggen ze altijd...maar ik zal je blijven zien, denk daar maar eens over na."
"Is er nog iets dat je geire had willen doen en dat ik in jouw plaats kan doen ?"
"GEIRE is NIKS" ? antwoordt hij, waarmee mijn geduld met hem op is...altijd heeft alleen wat je MOET doen, het werk voor hem geteld...geen plaats voor mijn filosofie... . Hij mag z'n nuttige kijk op het leven hebben , ieder vlucht wel voor iets anders. Alle laatste dagen in de kliniek brengen een ander facet van 'onze vader' zijn zijn naar boven. Heeft hij zichzelf wijsgemaakt dat anderen hem door hun gedrag mede immobiel maakten...of is dat zo ? Ik besef het en durf er aan denken...da’s toch al iets.
VRIJDAG 18 MAART 2005, de dag dat vader helemaal vertrok
's Morgens te negenen, het hele dorp ineens zonder elektriciteit na enkele minuten wereldnieuws.
Ontbijt. Ik maak ook wat fruitsap voor m'n jongste. Hij geeft me wat van de confituur van z’n moeder 's moeder. Martillen, gemaakt door de vrouw van iemand getrouwd met het geslacht Tillen. Groeit deze boom van het familiebos in de richting van de kant van de ex-ega ? Hij neemt afscheid en gaat werk zoeken want men wil hem in 't zwart doen werken, daar waar hij vorige week solliciteerde. Dag zoon, wat zal de dag van vandaag brengen" ? Voor hem werk en een lief, voor mij, mijn vader bij het sterven bijstaan...al wist ik dat nog niet.
Bijna alle vensters van het huis eens opengezet. Met de kat en de hond wat bijgepraat. "Vraag niet wat je baas kan doen voor jou, maar wat jij kunt doen voor je baas". De hond leek er niet mee akkoord en de kat keek heel onverstoord. Gaan eten bij ons ma...de afwas en het praten over de toestand van pa in de kliniek. Uitzonderlijk zou ze in de namiddag niet met mij naar de kliniek rijden maar met de man van m'n oudste zus. Ik zou eerst om 1600uur arriveren...na ook in mijn filosofenchalet wat opgeruimd te hebben. Ik nam er ook twee hele mooie cd's met klassieke gitaar en vogelgeluiden mee. Gehad van een lieve dichteres een door haar genen en omstandigheden soms verscheurde vrouw.
Nadat ons ma weer een aantal verhalen over vroeger had verteld naast het bed van haar man, bleef ik alleen met pa. Gisteren nog was hij bediend. Met Lucas de pastor hadden we over het leven van onze pa en ons moeder zijn partner sinds 62 jaar, verteld. Toen de pastoor zei 'we zullen nu samen het kruisteken maken 'vertrok' vader' s hand omhoog tot z'n voorhoofd...hij hoorde nog alles wat we
zeiden. Moeder of de pastor, ik weet het niet meer, bracht z'n hand naar de rest van de windrichtingen. Heel mooi, ze was blij dat ze daar was om het te beleven...ook al was het soms zwaar voor haar.
De eerste paar uur toen ik daar 's anderendaags was, van vier tot zes, sliep hij heel rustig, al zag je dat hij het soms moeilijk had. Hij legde z'n rechterhand op z'n hart en bleef zo heel lang liggen...met de mooie muziek op de achtergrond. Op een bepaald moment werd hij meer en meer wakker. Ik vertelde hem dat toen ik en ons ma en m'n schoonbroer daar rond vieren zaten, ik van hem een heel mooi beeld binnen gekregen had, van toen hij nog jong was en op z'n camion stond in z'n marktkleding...zo met z'n marktportefeuille met allerlei bonnen en papiertjes van bestellingen en zo in. Dit was achteraf misschien het teken dat hij vandaag volledig hersteld zou zijn. Telkens als ik nog zo'n beeld zal krijgen, zal ik misschien weten dat hij kortbij is. Al wat je hoeft te doen is misschien warm aan hem te denken...of hoef je dat niet te doen en komt die nog rondzwevende energie van hem... vanzelf binnen ? Z'n jongste dochter en haar man en m'n jongste zoon waren al geweest en men middelste zoon kwam ook binnen nadat ik vader had verteld van het treineindstation, waar afstappen ook nog mogelijk is. Een eindstation ligt gewoonlijk aan zee, aan het begin van een andere materie dus. "Jij zult afstappen en ook in een eindstation is er nog iets...jij zal vóór ons weten wat." Door het onstuimige adolescentenverleden van de middelste zoon, en de omstandigheid dat ik moest profiteren van het wakker zijn van m'n vader en hem al lang nog een aantal dingen probeerde mee te geven, kwamen er tranen bij me op die me nadien nog makkelijker deden praten. Ook m'n middelste zoon begon te praten en we hadden een gesprek waaruit bleek dat onze stervende voorzaat zich om hem geen zorgen moest maken. Wat later zou ik met m'n zoon vertrekken want ik zou de nacht met ons vader komen doen. M'n oudste zus en haar man zouden me voor een viertal uur aflossen. M'n tweede zoon zou nog eens bij z'n bomma binnengaan en ik wat rusten. M'n jongste was in de dag geweest. Ik was nog maar een halfuur terug thuis of ik kreeg telefoon dat ik en m'n zus toch maar best zouden opkomen. Zo beleefden we toch nog het laatste halfuur van het moedige gevecht van vader. Het leek of hij op ons had gewacht. Ook m'n oudste zoon was aanwezig bij dit heel mooi gevecht dat eindigde in een overwinning van een veel kalmer gelaatsuitdrukking dan de kalmte zelf. Wij, drie kinderen, hadden ieder een hand op hem en ik streelde voortdurend z'n linkerslaap.
De mannen bleven traan loos, (bij déze gelegenheid dan toch) de vrouwen moedigden hem onder hun tranen aan nu niet meer te vechten en zacht te gaan. Ineens de vóór laatste adem...het lucht zuigen stopte...het leek z'n laatste adem, maar hij herpakte zich nog eenmaal, nog één teug, nog één hartklop....en dan de rust, het helemaal overglijden naar het vervolg, de afstap in het eindstation.
In stilte zaten we lange tijd rondom hem...en later wisselden we onze gevoelens en praten ook nog met hem alsof hij er nog was...de rest is niet zo belangrijk, praktische zaken. Hij was heel mooi, de laatste keer aangekleed op z'n best, met z'n sportschoenen...als je z'n been aanraakte leek het wel weer een jongen. Onze jongen. De dans van het lijden ontsprongen. 82 en nog bijna geen rimpels. Nu ik dit herlees realiseer ik me dat het herseninfarct dat hij negen jaar eerder heeft gemaakt aan zijn linkerkant gebeurde, de kant van zijn denken, de emotionele wereld, waar hij weinig tijd voor maakte was nog niet versleten...eerst sinds dan heeft hij vooral de eerste paar jaar daarna kunnen wenen telkens hij iets te emotioneels zag of hoorde.
Nee, hij was niet naar Congo gegaan. Hij had hier in België zijn strijd gestreden.
19MAA.2005. Zaterdag. Droom vader, zonen, kleinzonen, ridders.
Dag. Mekaar weer ontmoeten als familie en te vlug tot de praktische dingen moeten overgaan. Het proces van wie moet worden verwittigd en het waarom ervan. Ook hoe feilloos iedereen bepaalde taken op zich nam. De figuur 'manager' van een begrafenisondernemer die tactvol was, een viertal uur later de drukker al, daarna de pastoor. De pastoor met een Aziatisch uitzicht, een oude 75er die, het sierde hem, nog dienst deed. Alhoewel hij m'n pa niet was kunnen komen bezoeken gedurende die negen jaar dat hij ziek was, was hij vol lof voor de zorg in de klinieken en hun palliatieve afdelingen...die nog maar enkele jaren door een nonnetje gesticht waren. Weer het praktische gepraat over van alles maar niets over de preek die hij voor de overledene ging houden. We gingen naar de man die heel zijn leven de broer en zakenvennoot van m'n vader geweest was.
Die mannen namen al hun beslissingen op fruitkisten voor de muur van het bedrijfshuis, overleggend met mekaar. Toen ik hem alleen in de keuken had en tegen hem zei " dat wij, hij en ik, onze pa toch echt goed gekend hadden, zag ik hem als tachtiger voor het eerst wenen. "Je moest dat al eens meer doen", zei ik hem. Ik vertelde hem over hoe z'n broer 'vertrokken' en niet 'gestorven' was. Hij had dat wel nodig. Hij sukkelde namelijk zelf met zijn gezondheid en zijn vrouw nog harder.
20MAA05 Droom. Een meisje, 'Sandra Massa' zat op een schoolbank les te volgen. Dag. Wandelen met de hond in een landschap met fruitbomen waarvan de peren hier en daar hun eerste spuitbeurt gehad hadden. Het leek wel een witte namaakwinter, bomen in hun kerstpak. Dan schrijven, eindelijk een soort vorm vinden waarin ik hetgeen ik nog niet schreef in zijn verscheidenheid kan bundelen.
Middageten met ma en zonen 's zondags. Eerste keer sinds pa vertrok. Er werden goede raad en ervaringen uitgewisseld en toch zal ieder zelf zijn leven moeten gaan. Ze moesten weer lachen met m'n schoenen waar 'speed-king' opstaat, toen de oudste zei "alzo sprak speed-king", nadat ik weer eens iets filosofisch gezegd had...en niet omdat de hunnere modieuzer zijn maar waarschijnlijk omdat ik me meestal trager dan zij voortbeweeg. Ons ma is dan een tikkel ongerust dat ze met mij lachen. 't Schijnt dat m'n grootvader, de pa van m'n pa nogal streng was voor z'n kinderen.
Ik zal eens even iets over hem vertellen :
19/03/05ZATER Praktische voorbereidingen begrafenis. Adressen zoeken. Tekst Augustinius over hoe dat die van de andere kant er nog gewoon zijn. Iedereen vond het een mooie tekst...waarom moest ik dan weer zo nodig het woelige leven van die schrijver toelichten ? M'n oudste zus maakte vloeiende tekst van haar eigen in combinatie met inbreng de rest van de rest van de familie.
'Oosterse' oudere pastoor., begrafenisondernemer enz.
20/03/05ZOND Brievenbedeling voor de uitvaart, we rijden door ma's geboortedorp...we moeten de huizen waar ze een brief instak misschien onthouden voor als het ons ma haar beurt is...of ze zal ze wel zelf opschrijven...iemand die iets moet weten komt het trouwens te weten. Ik kan me dat weer niet inbeelden dat het ooit eens haar beurt zal zijn als ik ze zo naar TV zie kijken en ze voor het welzijn van de goede personages zit te supporteren.
21/03/05MAAN. De man met vier vriendinnen, één voor de academische literatuur (die hij bijna nooit ziet), één voor het vleugje exotisme, één voor de poëzie van het moment en de schoonheid die in ongeluk en geluk verborgen licht en één voor de dans en het genieten van warmte...voor hij weer alleen of met de dichteres wil kunnen reizen. Hij weet nog niet dat zijn combinatiecapaciteiten dra, waarschijnlijk weer voorlopig...verleden tijd zullen zijn. Twee lege bierglazen, die van de danseres en de
mijne, die fris gewassen klaar stonden, sneuvelen door een plank die er op valt. Ze symboliseerden onze volgende ontmoeting. Einde van het ontmoeten van de 'vlinderende? krullebol' die vanmorgen de deur uitging ? 's Avonds een kruisje gegeven in familieverband. Verscheurde broer van pa wordt het te machtig.
Hij schudt de handen van z'n broer intens. Daarna ben ik aan de beurt, geef een zeer langzaam kruisje en hou z'n dode handen een tijd rustig vast. Iets dat m'n moeder en een viertal andere mensen meer ook nog zullen doen. Heb vandaag een dorpsgenoot, kankerpatiënt in zijn pruimenboomgaard met kippen van speciale rassen en duiven van allerlei vorm en pluimage ontmoet en vooral hem laten praten. Toen we schoolkinderen waren verzamelden we de omhooggekomen teer uit de voegen van de beton, hij wist het nog. Morgen weet hij of hij nog een kans heeft. 22/03/05DINSD 's avonds waren er een kerk vol mensen in de moderne rozenkrans-uitvoering (vroeger was dat meer een eentonige litanie) Daarna een kruisje geven, eerst de familie, daarna schudden we de hand van een honderdtal dorpsgenoten en daar zouden er morgen drie keer zoveel bijkomen tijdens de begrafenis. 23/03/05WOEN. Begrafenis. De kinderen groeten de kist. Ik pak een bloem van de grond die blijft liggen als men met de kist en de kransen vertrekt. Voor later in het open graf, maar dat weet ik nog niet. We volgen de witte lijkwagen in twee auto's ,de rest van de familie wacht. Onderweg de wielrenner die een kruisteken maakte. Pa was een verwoed wielerfan van in zijn rolstoel in z'n laatste jaren. Toen we te voet de kist volgden kwam er een camion voorbijgereden (met 'globbetrotter' opgeschreven...iets wat ik ook nog wil doen ) Alhoewel ik niemand van 't werk verwittigd had was er toch een delegatie en een pak geschreven 'innige deelnemingen' zo bleek achteraf...hun zicht boorde een ander soort verdriet van mijn militante inzet voor hun en hun 'eigen-belang-eerst' mentaliteit aan, waar ik tranenvrij, even tegen vocht...De mooie mis met de mooie tekst over de trouw van m'n vader aan z'n gezin en werk (had de familie zelf gemaakt). Het uitgaan uit de kerk, ik gun niemand tranen, het leven wordt te zwaar gemaakt door zij die hun goede hart leefgenoten danig pijn kunnen doen. Ik moet er wel verschrikkelijk moe en getekend uitgezien hebben besef ik later bij de begrafeniskoffie waar ik een heel goed gesprek heb met de man van m'n nicht, een Congolees, die een paar Belgische progressieve auteurs over Congo, goed kent. Het ware gelaat van Kongo zag ik destijds in de eenvoudige rust en dorpsgeaardheid van zijn twintig jaar geleden al bejaarde ouders. Er zal nog veel gebeuren voor die rust over Afrika zal weergekeerd zijn. "Verkiezingen of revolutie", beide en van diverse aard.
Ik vroeg stilte aan de deelnemers van de koffietafel om een gebed voor het eten te zeggen, men had me gevraagd een’ wees gegroet ‘te zeggen...dat zei ik dan ook, gevolgd door het beginstuk...achteraf begreep ik waarom ik een black out had voor het stuk 'heilige Maria, moeder Gods, bid voor ons arme zondaars...ik kon mezelf en heel de zaal toch niet voor zondaars gaan uitmaken'. Ik hield wel van 'gezegend is de vrucht van U lichaam Jezus...wiens moeder wel met de geest van...omging. Een zus van me en ons ma hadden de poëtische vriendin van hun zoon meegevraagd...ineens leek het of hij nu ook een vriendin had, terwijl hij bijna nooit met iemand gezien werd. Zo werd de man misschien weer behoed voor plannen met andere vrouwen die niet in zijn levensloop lagen.
pagina 39
25.Een dag zit altijd met vol allerlei
24/03/05DONDER Mobilhome van begin maart op de grote éénmalige tweedehandsbeurs gekocht gaan afhalen. 25/03/05VRIJ VEEL moeten rusten in de dag. Op 't gemak gerecupereerd. Naar ouders geweest van iemand geweest die zo graag met m'n vader tussen de bomen werkte in zijn schooltijd...hij leerde tolk en ging daarna nog voor advocaat en kan acht talen. Hij en onze pa verstonden mekaar goed, het waren echte ras werkers met weinig woorden nodig om mekaar te verstaan. Zijn ma kan onderhoudend vertellen terwijl haar man, reeds vier jaar te bed na een herseninfarct meer en meer op een stervende begint te lijken...hij is ook iemand dat vroeger altijd zo streng keek...het is me opgevallen dat die mensen en zij die zich door anderen laten overwoekeren precies vlugger iets krijgen.
Al rustend, mooie documentaires gezien over Corsica en over het dagelijks rondkomen van werklozen in Duitsland. 's Avonds na uitgerust te zijn nog tijdens een wandeling langs ons ma geweest. Ik had gezegd dat ik haar het nieuws ging komen uitleggen, dat ze die miserie meer begrijpt.
Misschien wil die broer van Bush via die show rond die vrouw die al 15 jaar in coma ligt, binnen vier jaar een gooi naar de presidentsstoel doen. Die daar zo tegen die euthanasie betogen, zouden daar geen voorstanders van de oorlog in Irak tussen zitten ? 26/03/05ZATER Prachtige ochtendwandeling terwijl de zon zich een weg door de mist zocht. Tussen de mistwolken op de akkers en de fruitbomen wenste ik de vermoeidheid op m'n maag weg. De laatste week, na de weken kliniekbezoek voor vader is het terug heel erg. Ik zal nog fel moeten rusten voor ik al eens langer op reis kan. Een goeie fles borstsiroop zou ook niet slecht zijn. Niet navertelbare indrukken over mensen, dieren en toestanden...of gewoon vergelijkingen tussen de dingen die ik zag en de geestelijke dingen. Het willen leven bijvoorbeeld, geïllustreerd door een gevallen boom die nog in bloei wil staan. Het onbezorgd geluk van de hond en vanmorgen de subtiele verschillen in karakter tussen ons huidige kat en de vorige. Maar vooral de wetenschap dat 'trouw en niet verlangen naar een ander noodzakelijk zijn als je van iemand houdt. Voor de enen niet makkelijk vanwege erfelijke factoren en teveel zwaar dingen gebeurd in hun leven. Voor de meesten absoluut noodzakelijk. Terug thuis, dit alles beginnen schrijven in bed met laptop op knieën want nog te moe. Bij ons ma gaan eten. Zus1 had veel volk in de winkel. Zus 2 zag er wat moe uit. De zon deed me goed, zodat ik in de namiddag wat kon klussen. En nu ga ik m'n gazet lezen. Daarna Wi's gedichten voor een stuk herlezen. Toen ik later op de avond terug in 't dorp kwam vloog er na het vóór-Pasen avondlijk bezoek aan pa's graf een uil uit de toren. Opgeschrikt door de mensen die de kerk verlieten ?
27/03/05ZON PASEN Een nacht met van drie tot vijf in de morgen verhelderende dingen over uitspraken en gebeurtenissen van de vorige dag. Van vijf tot acht muziek van radio classique 21 ('when rock also becomes classic') Heel ontspannend. Nagedacht over het feit dat Noord-Amerika eens aan Europa vastgezeten heeft, zoals heel duidelijk gemaakt in het jeugd-wetenschap-programma van de rtbf.(radio Belge)
De plaat die onder Afrika vertrekt heeft de Alpen destijds omhoog gestoten en brengt Afrika ieder jaar twee mm korter bij Europa. Madagascar was eens een stuk van India dat vertrok om tegen Azië te botsen en de Himalaya doen te ontstaan. De Mount Everest groeit naar 8888meter toe, ook een drietal mm per jaar. Dat is pas echt geloof dat bergen verzet. We moeten weer meer als kinderen vragen gaan stellen over het waarom van alles. Net zoals ik me vragen stel wanneer ik de liturgieën op de verschillende zenders volg...ik herken mezelf en de wereld onvoldoende in sommige uitdrukkingen die men daar gebruikt...daarom in de namiddag dat ik m'n eigen filosofische teksten eens in m'n chalet ging herlezen. Daar bezoek gehad van Wi, die haar zwaarte afpraatte terwijl we naar de muziek met de vogels en de gitaar luisterden, muziek waarop onze pa vertrokken is de dag dat ik die muziek speciaal voor hem meenam vanuit het chalet. Ook de Griekse muziek deed ons deugd. Toen was het tijd voor de stilte... Na een paar uur zette er zich een revival op alle vlakken in tussen Wi en mij, ingeluid door het lichamelijke gemis...de gezonde toestand waarin ze daarna terechtkwam bewees eens te meer wat ik haar al jaren zeg. Reisplannen en andere plannen en dialogen over wat er nu van ons vanuit de hemel gezegd werd vulden de kamer met de spiegel boven het bed. Haar aura was weer zoals bij het begin van onze literaire en filosofische idylle in het vorige chalet aan het woud. Zal dit wel blijven duren ? Nee, natuurlijk niet Sirach.
28/03/05Hopelijk erven de onbaatzuchtigen de aarde meer en meer. In Zuid-Amerika is er meer verzet tegen de privatiseringen van gas en olie dan in de ex-USSR.
29/03/05 VOOR ' T VERVOLG ZIE GESCHREVEN DAGBOEK met sommige gebeurtenissen en gedachten of beelden WAARVAN IK DENK dat ze heel niet-toevallig mooi zijn...zoals bijvoorbeeld toen ik en Wi in Brussel het boek over Congo gingen kopen dat mijn Congolees familielid me aangeraden had. In een modern café in het Brusselse Zuidstation gingen we nog even iets drinken vóór we onze trein terug hadden. Tegen één van de muren stonden allemaal oude fruitbakken als decoratie...heel veel bakken die in een vroegere periode in het bedrijf van m'n pa en z'n broer gebruikt werden.
Ik legde me de volgende dagen toe op de studie van wat er in Congo de laatste vijftien jaar gebeurd is. In m'n politieke analyses zal je de volgende maanden wel een verslag vinden van dit pionierswerk van L.M. in Kongo. Omdat die mens tot één van de uit de media gehouden partijen behoort wordt er geen publiciteit gemaakt voor dit boek dat enorm veel imperialistische intriges ontmaskert en het waarom van het voorlopig niet van de grond komen van een alternatief verklaard. Zolang men niet in functie van eerst verkiezingen voor een programma en dan verkiezingen per projectlijst voor de verantwoordelijken van het programma gaat denken...gaat men de partijbelangen en de intriges niet kunnen tegenhouden denk ik.
Toen ik pralines naar de palliatieve afdeling waar men vader stierf bracht...zat er op zijn kamer 204 een man niet veel ouder dan ik, die z'n bed naar het magistraal uitzicht op Leuven geschoven had. Ik die zo dikwijls liggen denken had van 'als ik onze pa zijn bed nu eens tot tegen de venster mocht schuiven'.
De dagen daarachter herlas en herschikte ik m'n werk...het genas me ergens en het deed me, overtuigd van wat me hier op de wereld nog te doen staat, meer geloven dat het geen zin heeft om nog een paar jaar proberen het ritme op het werk te volgen en dan buiten te vliegen.
De dag toen de brief kwam waarin de dokters van de pensioencommissie me afkeurden om nog te 'werken', had ik gedroomd dat ik dit op het werk aankondigde...het was wel de bureau waarin ik vroeger werkte, begin jaren tachtig, toen ik tussen allemaal mensen zat die al eens een depressie hadden gehad...en ik kende dat nog niet. De wolken schoven voorbij m'n raam...het zonlicht reflecteerde m'n gezicht af en aan op de ruit...het had geen zin om tegen die brief in beroep te gaan...zei de Sjamaanse zekerte op m'n gezicht tot mij. Een begaafd iemand die veel moeten afzien heeft en niet meer geschikt is voor bandwerk...zo stond het niet in de brief, wel 'draagkracht ernstig verminderd, blijft hardnekkig voortduren waardoor veel rust nodig is'.
Ik slaagde er voor de eerste keer langzaam in te recupereren en geraakte nog maar voor de tweede keer dit jaar te voet in het andere dorp van de kleine deelgemeente...wel driekwartier te voet verder op een plaats die ik de Notenberg noem. De kleuren van de eerste lentevreugde, lachten me tegemoet. Ieder graad hoger op een heuvel gaf een ander uitzicht. Enkele dagen later ging Wi mee voor een wandeling met de hond. Het was sinds Qi geleden dat ik nog zo een lange lentewandeling met een vrouw erbij in mijn streek gedaan had. De nacht tevoren had ik gedroomd van een reizend toneelgezelschap en iets van een camper. Zal ik dan toch nog eens met Wi op reis vertrekken ? Nee, natuurlijk niet Sirach. 't Mag niet zijn.
Ook naar de tentoonstelling rond Einstein en z'n tijdgenoten geweest in die eerste aprildagen. Hoe meer men een metaal opwarmt, hoe meer het van rood naar geel over blauw enz...tot wit gaat...of hoe meer men weet hoe meer men zwijgt ? (en symbolisch extract daaruit : hoe ouder men wordt...tot en met men sterft...op de duur weet je zoveel (sommigen althans) dat men zwijgt. Of het dan nog van belang is van te weten of het heelal uitdeint of niet...moet je dan maar eens aan Lemaitre of Einstein vragen als je ze tegenkomt.
Nu het al of niet op pensioen gaan beslist is...op 1mei ...zoals op een helder moment na een droom enkele maanden geleden iets mij voorspelde...kreeg ik eindelijk een politieke droom...geen, soms amusant gezeur meer over het werk en zo. Ik droomde van een palet anti-imperialistische boeken in Afrika en op de boeken bovenaan stond de naam Luanda (de stad), verder van iemand met een T-shirt met de foto van Mulele op. Na tien dagen die Congoboek intensief te lezen, droom ik daar toch wel over zeker. Zoals de avond voor ik het Congo-museum bezocht ik droomde van magere vogels en ze 's anderendaags als geraamten in het museum zag hangen...waarop ik me mijn droom herinnerde.
11/04/05MAAN. Droomde van een twintigtal soldaten die een 150jaar terug uitrusten tegen een donkere kathedraal. Ineens kwamen daar slachters een aantal varkens slachten en verstoorden de rust van de soldaten.
Op een avondlijke wandeling naar ons ma, dacht ik na over een mail die ik vandaag verstuurde en waarin dat ik een vriend-zanger schreef dat er misschien maar zeven zielen waren, net zoals er zeven noten zijn...maar duizenden liederen...en zeven grote muziekgenres ?
Zo wandelde ik verder en ik eindigde in gedachten bij één van m'n kernideeën : de vraag of er een stof is die niet de hele evolutie heeft nodig gehad om tot hetzelfde bewustzijn te komen als wij...indien JA...dan noemt die stof het GOEDE (zie m'n filosofisch artikel over 'het oorspronkelijke'
12/04/05DINS. Al wat je hierboven leest eens nagelezen en aangevuld, onderbroken door de fysieke en ziellijke aanwezigheid van het bezoek van de boezemvriendin.
13/04/05WOEN. 's Morgens...stuk twijfel...zal je wel toekomen met je pensioentje als je dat papier morgen tekent ? Toen een gedachte...van waar ? ' Je goesting om te werken zal wel overgaan als je nu de tv eens even opzet'. Gedachte eens gevolgd. De minister van sociale zekerheid stond uit te leggen dat de pillen tegen maagzweerleed weer alleen verkrijgbaar zouden worden na een bewijs dat je verkrijgt door één maal per jaar via iemand met een kabel tot in je maag te filmen...alsof éénmaal niet genoeg is. Mijn intuïtie over m'n maagzweren zit dus goed...weer gaan werken...nog meer last van maagzweren...enz.
Ik moet terug met mijn studie over het verband tussen wetenschap, filosofie en geloof beginnen. Ik hoorde uitleggen dat het in de katholieke eredienst gemeend wordt, wanneer men zegt dat je met de hostie ook het lichaam van Christus tot je neemt. Consecratie noemt men dat. (zie mijn wetenschappelijke filosofische teksten). Misschien is dit alles vertrokken met een etentje dat de apostelen gaven ter herdenking van Christus en roepen ze hem aan telkens ze hem herdenken...en misschien is hij daar dan wel, ...maar ook in de hostie ? Reizen geesten per lucht en licht ?
Ook de erfzonde is een speciaal iets...ik heb nooit geloofd dat een kind van bij de wording al belast is met een erfzonde...ik heb dat eigenlijk nooit in die zin begrepen...misschien is dit best uit te leggen via het feit zoals ik al vaak trachtte in m'n artikels te omschrijven, dat sommige negatieve emoties waar de ouders of verder terug, last van hadden, ook doorgegeven worden...om in een volgende generatie uitgepolijsd te worden.
De keuze van de partner waarmee je door het leven gaat...is een mysterieus iets. Daar was eens een vrouw die van drie broers er twee heel aardig vond en toch scheep ging met de iets minder aardige toen in de tijd. De vrouw kreeg suikerziekte en niet lang na de bevalling van haar zoon problemen met de baarmoeder. Haar zoon werd als puber niet lang na de oorlog door een ziekte verlamd. Zijzelf en haar man ontsnapten tijdens de oorlog nipt aan deportatie. Onrechtstreeks psychosomatische slachtoffers van de oorlog ? Van enorme onverwerkte spanning ? Mensen wiens humeur daardoor al wel eens totaal de mist in ging...als tijdbommetjes dat nog dagelijks ontploffen. Met een zoon naar spoedopname geweest voor z'n ogen...hij had zonder lasbril zitten lassen en zag bijna niks meer. De atmosfeer bracht me terug in de tijd bij het laatste bed, de laatste dag van vader. Ik en diezelfde zoon een drietal uur voor zijn dood..."als ge in de hemel aankomt, rust dan maar eerst, en als ge tijd hebt en ge kunt iets voor ons doen als wij aan 't knoeien zijn...geef ons dan maar een steuntje." In 't dialect klonk dat natuurlijk heel anders. We gaven hem toen een zoen vóór we later reeds terug opgeroepen werden. M'n zoon en ik hadden vandaag in de kliniek een goed gesprek over jonge mannen en teveel risico's pakken en 's anderendaags 's morgens was ik zo moe dat ik er niet meer aan twijfelde
m'n aanvraag voor het pensioentje te tekenen. Eindelijk melde men mij het bedrag dat ik zou trekken. Ik was content dat de sociaal assistente langs kwam om me administratief uit te waaien...beter dan altijd die zakelijke brieven op afstand. Vandaag was er een herdenkingsmis voor m'n vader, betaald door de gepensioneerden van het dorp. Als jonge gepensioneerde zat ik tussen al die ouwe rakkers aan één kant en de vrouwen aan de andere kant. De priester die een boek over oorlogsverleden van het dorp geschreven had, loofde onze pa als een wijs man die niet veel sprak...maar als hij iets zei...had het een speciale betekenis. Volgende zondag viert men zijn vijftigjarig priesterschap...hij die ook ternauwernood aan de dood in het
concentratiekamp ontsnapt was. Misschien gespaard om het verhaal van het dorp te schrijven , alhoewel er een paar kemels instaan? Gebeurtenissen dwingen mensen soms om wegen in te slaan die ze achteraf eerst begrijpen. Het was uiterst menselijk van al die oude vrouwtjes en mannen bijeen te zien en voelen zitten...een betere inleving in het gevoel van onze eindbestemming af te wachten...kan je moeilijk vinden. Staf had een mooie tekst ter huldiging van de pastoor klaar. Zijn stem brak even toen hij het in één zin over het oorlogsverleden van het dorp had. Vreemd dat onze pa en de pastoor op dezelfde dag eigenlijk 'herdacht' werden. Ooit kwamen ze eens samen van wegen m'n mindere resultaten op school...in die tijd dat ik kritischer en kritischer werd en vragen had bij hun rituelen in 't leven...hun uitleg van wat oorlog was. (zie 'Rhode kermis' onder politieke teksten van 'onderzoek naar de geschiedenis' )
als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald?
Dat was de kern van m'n droom in de nacht van 21 op 22 april 2005. Vooraleer een droom me aan het schrijven krijgt, moet hij echt sterk zijn. Vooraleer je terug in een periode komt waar je als filosoof weer dromen op niveau binnenkrijgt...daar kan een hele tijd overgaan...een tijd om de dingen te laten rijpen. Dat kan een seconde zijn, een minuut, een uur, een dag, dagen, maanden...
dat kan winter en zomer zijn. Daar liggen boeken en nieuwsberichten en documentaires en de evoluties tussen de mensen waarmee je omgaat tussen.
Ik zal vandaag proberen van dezelfde voorwaarden die gisteren de droom van vandaag mogelijk maakten, vandaag terug te scheppen...al weet ik uit ervaring dat dat niet altijd lukt.
Gisteren was een prachtige dag. Het begin van 2005 is koud en vochtig geweest in België. We zijn bijna eind april en tot nu toe kan je de zomerse dagen op één hand tellen. In de winter uitwijken is een optie. M'n kleine mobilcar staat klaar...maar er komt nog een stuk lente en zomer en herfst voor het zover is...met ook nog donkere dagen om eens naar andere landschappen te vertrekken...zoals de prachtige wegels naar het Eifelgebergte via de Ardennen...het adembenemende van de Moesel en zijn wijngaarden aan beide kanten. De koude deert je minder als je op reis bent en je goed voelt. De koude en nattigheid deert je ook minder als je bezig bent met wat je graag doet...maar als de zon van 's morgens warm schijnt...breek je soms door een grens binnen je eigen. Je begint een lenteschoonmaak, smijt een aantal dingen weg, je bevrijdt je van de opgehoopte sleur...het lijkt wel of je een zonnepaneel geworden bent dat bundels sturingsenergie binnenkrijgt.
Onder het kuisen door, krijg je vele gedachten. 'Hoe pak ik het vandaag aan' ? Hoe wijk ik niet af van m'n leitmotiv 'van de wereld een plaats zonder oorlog en armoede maken, een plaats waarin de filosofie en de kunst belangrijker dan producten produceren wordt'. Na enkele dagen de problematiek in Congo bestudeerd te hebben en uitzonderlijk aan een paar onafgemaakte romans begonnen te zijn is wandelen en fysiek bezig zijn iets dat me tegen de middag doet herleven. Met m'n gedwongen pensioen voor de deur en het goede weer heb ik vanaf de namiddag weer de kans om te genieten van de rust...en een zalige rust in m'n eigen
toe te laten. In de kano rond de vijver aan de chalet diep ik die rust nog meer uit terwijl ik me al drijvend tussen het ontluikende groen in het bos naast de vijver drijven laat. Ik wil een poster met de namen van tal van vogels op het chalet plakken...maar vindt geen plaklint en berg hem in een lade.
Ik lees de krant die weer vol pausnieuws staat...samengevat zou het kunnen zijn dat de nieuwe paus ons misschien wil verplichten van terug allemaal witte onderbroeken gaan aan te doen of zo. Hoe dat geweld in de wereld stoppen...ik probeerde het al op allerhande zuiver politieke manieren...van bestudering van de politieke krachten in de maatschappij...tot het schrijven van een alternatief verkiezingsprogramma...van religieuze twistpunten via de filosofie te ontzenuwen tot het blootleggen van het waarom van verscheurde menselijke emoties. Alleen aan dat laatste raak ik soms alleen uit door heel dat soms hulpeloze emotionele gedoe met een dikke korrel zout te nemen en maar te denken dat je niet meer toelaat dat je door toedoen van iemand anders zelf emotioneel op de sukkel raken wil.
Een noodlot vriendin belde me met de boodschap dat Honing dood was. Honing was een gescheiden man die gedurende jaren dezelfde getrouwde ' bij' al eens bij hem op bezoek had. Haar man wist ervan en tussen haar en haar man werd er niet over gepraat. Honing kreeg vroeg kanker en moest ergens tussen 50 en 60 euthanasie aanvragen. De paar laatste weken van z'n leven had hij de bij alleen voor zich. Ondanks het hemelse dat zo'n driehoek soms hebben kan, bedank ik wel voor de helse kanten ervan...wat doorklonk in m'n boodschap naar de noodlot vriendin die zich niet te best voelde : "zie dat je je maar verzorgt, want ik heb geen zin om naar bij jouw thuis te komen en je de laatste weken van je leven te verzorgen". In feite had ik het omgekeerd moeten zeggen want ik ben diegene die leeft zoals Honing.
Al de dingen die ze zei rond het serene van sterven en de dochter van 'Bij' die nogal afwijzend tegenover de relatie van haar moeder met Honing stond en die Honing de laatste dag toch bedankte voor zijn rol in het leven van haar moeder, voor de goeie momenten enz... konden me die moment gestolen worden.
Ik wilde ook niet met de noodlot vriendin mee naar het concert en zei zonder dat ik 1 mei in Brussel zou kunnen gaan vieren. Ik trok me van haar gevoelens daaromtrent op dat moment niks aan...was het daardoor dat er tot een paar uur tevoren zo'n rust in me geweest was...was het de voorspelling van mijn kordaat gedrag ? Was het misschien een boodschap die de geest geworden Honing me gaf ? In ieder geval met al dat gedoe was m'n rust weg. Ik hervond ze doordat ik iets uitvond met langs een in een buis afglijdende maïs voor kieken en niet voor muizen uit te vinden. Of was dat vóór de telefoon ?
Na de zekerheid besluipt je de onzekerheid. Ik had de telefoon buiten op de gsm gekregen.
Had ik niet opgenomen en haar rustig binnen gaan bellen, had ik de druk niet gevoeld die dat dure bellen met zich bracht ...allemaal gedoe in je kop waar je niks mee doen kan. Ik slaagde erin het voorval te klasseren en niet te oordelen over de noodzaak van het al of niet juist zijn van het gaan samen wonen van Honing en Bij. Het was mijn zaak niet, de 'groei' of de gezondheid van mensen die ik nauwelijks kende. Of was het mijn zaak wel, want mijn naam was ook voor een deel honing en m'n relatie met het noodlot en tegelijkertijd de nooTlot vriendin (waar niet alleen pijn maar ook muziek in zat) vertoonde sommige, dezelfde kenmerken. Een verschil was dat er wél gepraat werd over het waarom en de haalbaarheid tussen alle drie elementen van de driehoek en later van de uitgebreide driehoek...een fase waar je door moet, maar die toch weer uitmondt in het verlangen naar de monogamie...omdat mensen zich toch zo vlug ergens buitengesloten voelen. Als ik sterk en kordaat blijf kom ik nog wel een andere geestgenoot dan de noodlot vriendin tegen...zo niet...het zij zo...achteraf bekeken heeft het toch altijd ergens zin gehad. Ik wil in ieder geval niet eindigen zoals Honing. Van de mensen met kanker die ik ken, waarvan er sommigen al dood zijn is de meerderheid emotioneel alleen of ongelukkig of bedrogen od vol verdriet om een verlies. Zeer ingewikkelde zaken. Je kan geen voor iedereen gelijke oordelen vellen over het waarom van hun trouw of ontrouw. Soms moeten dingen gebeuren omdat het domino effect dat al generaties bezig is...zou stilvallen. Geef mij maar lucht en landschappen. Ik liet het allemaal bezinken en ging m'n Eifelzaden in m'n hofje planten. Op de kleine zakjes met verschillende soorten zaad, stonden de zaaitijden en de afstand die je bij het planten moest laten. In de natuur gaat dat allemaal spontaan...dus ik heb ze meer intuïtief in hun kuiltjes gelegd, de diepte op de zakjes voorgeschreven, wel enigszins volgend.
's Avonds prachtige BBC-documentaire gezien. Over het ontstaan van ruggengraat, ledematen, vingers, ogen, oren,...via wormachtigen en reptielen enz... . De volgende keer moet ik die documentaire zeker opnemen voor m'n collectie. Er zit een prachtige geest-dirigent achter het hele verhaal van de talrijke manieren om bijvoorbeeld eitjes aan land te krijgen en ze niet te laten uitdrogen. Wat me bij m'n droomboodschap terugbrengt...'als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt'. Je bent dan geen elektron meer die rond de kern draait, maar gaat deel uitmaken van de kern zelf. En ik die altijd dacht dat
je zelf bij leven de 'onverschillig-evenwicht'-neutronhouding of de actie-protonhouding van de atoomkern aannemen kon. Toch weet ik dat dat bij leven al mogelijk is...misschien omdat er geen verschil is tussen de micro- en de macrowereld...net zoals ' tijd 'niet bestaat...en toch bestaat...of leven en dood één is.
'Als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald' kan misschien ook eicel of zaadcel betekenen...die zijn ook een soort ster...of is de zaadcel ook een ster ? Of een planeet ?
Tijdens een wandeling in de voormiddag zag ik een boer voor de tweede maal ploegen op een pas geakkerd veld. Vóór zijn tractor maalden scherpe schijven het verleden week . Achter z'n ploeg hingen weer schijven met metalen knobbels om de aarde nog fijner te krijgen. Daarachter hing een zaaibak met het zaaigoed...in enkele oogwenken wist ik welke symboliek hier achter zat... : het veld klein krijgen was de evolutie...het zaaigoed de mens. Halverwege de wandeling rustte ik uit op een stapel dakpannen naast het oude vervallen platen kot op de Notenberg. Een oase van niet willen en alleen 'zijn' opende zich voor mij. Ik liet me ook op het gras liggen toen het droog was en de hond kwam soms onder m'n handen stoten om zijn door het gras nat geworden pels te strelen, wijl hij m'n vingertoppen likte. Op de terugweg schoten er weer hier en daar patrijzen en fazanten en hazen weg. Even zat ik op de gesnoeide knotwilg aan één van de beken die naar mekaar toelopen en af en toe in de grond verdwijnen daar waar de mens ze in buizen verder laat open om van het ene veld op het andere te kunnen rijden. De fruitbomen hun bloemen, verschillend van kleur per soort, stonden er weer adembenemend en adem gevend bij tegen de hellingen en in de dalen.
Het werd middag en ik zou bij het oude vrouwtje dat m'n moeder is, gaan eten. Al wandelend in 't buitenland is me dat maar eens overkomen, een boerderij tegenkomen waar je uitgenodigd wordt om te eten. De buurvrouw, wiens moeder ik soms bezocht om haar over de oorlog horen te vertellen, was er ook. Er waren weer een paar vrouwen van hun man weg en omgekeerd. 'We kunnen daar niet over oordelen' was mijn repliek. In één van de twee gevallen ging het om een koppel waarvan geen van beiden een ander had. De vrouw die verhuisd was kwam gewoon nog bij haar man aan huis..."Eén van de dagen wordt hij misschien weer vader als ze zo voortdoen, maar van wie is het kind dan", zei de buurvrouw ? Eén van de tafelgenoten merkte op dat een zesvoudig tourwinnaar nog een zevende keer ging proberen winnen. Ze hoopte dat het hem niet zou lukken want hij had z'n vrouw en kinderen voor een andere vrouw in de steek gelaten..."hij laat die vrouw in de steek die hem bijgestaan heeft toen hij kanker had", klonk het. Hingen de elektronen van het niet vertelde verhaal van 'Honing en de bij' misschien in de lucht ? Ik vouwde m'n krant bijeen en vertrok met het nieuws onder m'n arm. Vijf ecologisten krijgen een soort Nobelprijs voor hun werk op vijf verschillende continenten. In Alaska zijn drie miljoen meren.
's Avonds door m'n sterekijker naar de volle maan gekeken. Wat een streling...en niet alleen voor het oog. In de lente staat de volle maan precies al lager dan in de herfst en in de winter...van het vast punt waar ik kijk. Ook groette een ster me van heel ver...en ik haar terug. Is een ster zoals een eicel dan toch vrouwelijk ? En wij mannen om haar cirkelende planeten ? Observerend valt een mens toch veel binnen.
Net zoals de eerste sterrenkundigen neem ik me weer eens voor door observatie van m'n omgeving uiteindelijk te weten hoe de geest in mekaar zit. 'Observerend' vanuit mezelf als vast punt is een goed uitgangspunt. Als schrijver kan ik me natuurlijk ook verplaatsen en vanuit het standpunt van m'n hond vertellen. De dag erna. In het bos waar ik schrijf stond een boom waar een viertal houten richtingaanwijzers op aangebracht waren. Ze wezen naar bepaalde gedeelten van het bos waar ofwel filosofische, sociale, psychologische of teksten uit nog een vierde dimensie, de 'innercommunikatie' aan de bomen hingen.
Eigen creaties, essays, gedichten, kortverhalen en zo. Ik deed de plakaatjes af omdat niet alleen de belangstelling van de welvarende westerling miniem en niet blijvend was. Ook de boom was dor en had zijn tijd gehad. M'n jongste heeft de boom omgehakt en in mootjes gehakt en ik heb hem vandaag naar hier getransporteerd om onze kachel mee te plezieren.
De natuur zij dank dat er hier toch nog wat gebeurd in de streek. Morgen hebben hier drie georganiseerde wandelingen plaats. Eén van de gezinsbond, één van de wandelclub en één van toeristen met honden, een paar dorpen verder ook één van Natuurpunt. Vanavond is er ook een cocktailavond of zoiets van de jeugdbond om hun kas te spijzen. Zouden ze er zoals wij in de tijd bijvoorbeeld mee naar een betoging tegen de staatsgreep in Chili in 1973 durven gaan ? eind april 2005 Vermits het leitmotiv van de rest van m'n leven zal zijn dat ik het nog wil meemaken dat er geen oorlog en armoede meer is in de wereld, ben ik benieuwd welke gebeurtenissen me in de volgende dagen me in die richting gaan duwen. De laatste zondag van april herontdekten de dichteres en ik een deel van de gedichten die ik voor haar bijgehouden heb...zal ze ze publiceren ? Ik heb ze op computer gezet en haar toegestuurd, nu is het aan haar. Thuis heeft er ene zijn huissleutel verloren en een andere is graag op z'n gemak alleen met z'n lief thuis, merk ik. Ik las een boek met een goede uitwerking van hoe je de negatieve dingen die je naar anderen stuurt, terug op je dak kunt krijgen en welk een symboliek er in de praktijk achter gebeurtenissen kan zitten. Goed beschreven, weer iets waar ik me mee bezig houdt en iets dat ik niet meer moet doen, al ben ik het niet eens met de klassieke in plaats van de genetische verklaring van reïncarnatie. De dichteres had een droom dat ze in een supermarkt een bospaadje volgde en zo met haar waren buiten kwam te staan...en aangesproken werd voor winkeldiefstal. Vermits ik in bossen woon zal dat wel te maken hebben met haar vrees dat als ze zich te nauw met mij verbind dat ze dan financieel wel eens onder water zou kunnen gaan. Mijn Nederlandse correspondente die wél in de klassieke reïncarnatie geloofd, laat op een flauwe manier van zich horen. Bovendien moet ze me nog een boek teruggeven...waar ze niet over rept.
Soms kunnen anderen wél in plaats van niet zoals ik in een boek lees, schuld hebben aan jouw toestand en dan hebben ze ook macht over jouw leven. Bovendien is het niet altijd noodzakelijk dat 'echte liefde' 'onvolmaaktheid' altijd omarmt en accepteert.
Sirach zou een hekel hebben aan vrouwen of mannen waarvan je geen verwachtingen mag hebben en zeker aan hen die hun schoonheid en maatschappelijke zekerheid belangrijker vinden dan hoe ze met mekaar omgaan. In een uitzending over Congo zie ik onder een mikroskoop een wormachtige bacterie of virus die slaapziekte veroorzaakt. Vermits het leven, voordat het botten had, 'wormen' waren wijst het niet uitgeroeide van die ziekte misschien symbolisch op het qua ontwikkeling blijven hangen in de sociale evolutie...waar wij de welvarende wereld, mede door ons gebrek aan belangstelling voor de armere wereld 'medeschuldig' aan zijn.
Ons ma is 81 en heeft als weduwe die haar man niet meer moet opletten op z'n ziekbed de tijd om te wandelen...al raakt het menske niet ver meer. Ze heeft nu ook ontdekt dat notenbomen en eiken het laatste hun bladeren ontplooien. Noten staan symbool voor hersenen en eiken voor taaiheid en duurzaamheid. Symbolisch heeft ze m'n filosofie begrepen...het doel van de evolutie is de ontwikkeling van het enige echte duurzame...'het spirituele'. In de Sint Germanus kerk brandde ik een kaarsje ter ere van de vernietiging van het fascisme. Een vrouw zei me dat ik het kaarsje niet mocht zetten waar ik het gezet had. Ze toonde me de weg naar waar de kaarsjes stonden...op een metalen tafel...die net toen belicht werd door het zonnelicht dat van achter de dikke wolken door het kleurrijke rozet van het glasraam binnen scheen. M'n wens was zeer diep...die moet ooit eens uitkomen...zeker omdat ik weet dat ik een samenlevingsmodel en tactieken ontworpen heb om zonder burgeroorlog naar een betere wereld te gaan.
Op 't ex -werk blijkt men een subtiele tactiek gevonden te hebben om iedere statutair aangeworvene buiten te wippen, na alles wat men daarvoor al geprobeerd heeft...uiteindelijk beland je op de dop natuurlijk. Er zijn meer en meer tekenen dat er meer arbeidsplaatsen naar landen met lage lonen verhuizen en dat goedkopere producten de klassiek sterke economieën 'bedreigen'. Wij westerse loontrekkers betalen nu voor al die jaren dat we niet gestaakt hebben tegen de lage lonen in de rest van de wereld of tegen oorlogsvoering of werkeloosheid en uitsluiting in onze eigen rangen...we krijgen het deksel op onze kop. Verder heb ik de één of andere slimme uit de bankwereld horen zeggen dat het twintig of dertig jaar gaat duren voordat men in het Oostblok op ons loonpeil gaat zitten. Kan het kapitalisme zich dan toch niet meer redden en sleurt het ons mee in zijn ondergang of is er nog een overgangsoplossing zoals de mijne mogelijk ? Al deze tekens bepalen misschien mee de beslissing van het koppeltje dat morgen komt zien of ze m'n natuurstulp en bos en vijver misschien kunnen kopen of huren. Blijf ik plaatselijk m'n filosofie uitdragen of moet ik meer de rest van de wereld in. Ik ben vol vertrouwen in m'n lot zoals ik mensen lijk te helpen door vol vertrouwen in hen te zijn...meer dan door te zeggen wat ze best kunnen doen.
Een sleutel laten bijmaken. Als vrouw en man slot en sleutel zijn hoeft er aan de sleutel maar één klein stukje verschillend te zijn en de sleutel past niet in het slot.
Drie vissen van iemand met een kapot aquarium in m'n vijver gelaten..."die kunnen er misschien niet bij" grapte ik...terwijl ik daarna in m'n eigen weer een nieuwe vergelijking liet geboren worden : als alles niet zo onder de heerschappij van het geld zuchtte...was er veel meer mogelijk op de wereld. Maar een andere vergelijking verdrong die eerste : voor liefde is er altijd tijd genoeg...de vissen hebben plaats zat, de oceanen zijn groot genoeg...laat maar vloeien die liefde.
Als je een sterke binding hebt met iemand en er dus veel koorden, draadjes of touwen...wie weet kettingen tussen mensen bestaan...is het natuurlijk moeilijk losraken. Eigenlijk zijn deze verbindingen voor het oog gedeeltelijk onzichtbaar en zal de camera die ze kan zien nooit uitgevonden worden.
Tweemei05. Monday morning. Donder in de lucht...de hond blijft kort bij me, want donder betrouwt hij niet...hij kijkt alle kanten uit, maar kan niets zien dat de donder voorstelt. Zoals wij ook moeilijk om kunnen met al die dingen die je niet zien kan. In Mons was de laatste dag van mijn burgerlijk arbeidend leven (30/05/05) een tentoonstelling over de geschiedenis van alle soorten 'anarchisme'. Ik ga aan de hand van het programmaboek en de internetadressen eens zien wie allemaal een bijdrage geleverd heeft aan de het anarchistisch deel van de zoektocht naar een betere samenleving en een beschouwing van wat geloof en de man-vrouw-verhouding filosofisch betekent. Als je de reuzengrote affiches van de jaren dertig leest waarmee men bijvoorbeeld in Frankrijk de proleten verwittigd van niet in dezelfde val van de eerste wereldoorlog te lopen...dan sta je toch wel even stil bij de vraag naar onvermijdelijkheid of vermijdelijkheid van de dingen. Terug buiten...al zijn de anarchisten nog niet aan de macht, hetgeen ze per definitie niet willen...de burgerij heeft toch mede onder druk van de anarcho's toegestaan dat de ellende van vroeger voor de meesten althans in het rijkere deel van de wereld werd verlicht. Om hen van de nodige solidariteit met de onderdrukten in de armere wereld af te houden (ook met de armere wereld in de rijke wereld), organiseert men allerhande brood en spelen met soms veel decibels lawaai en journalistiek van een zogezegde onpartijdigheid. Ook rekent men op de biologische instincten van de onderdanen : het ik of wij-eerst gevoel. Met m'n mobilhometje reed ik van Mons ook lans Quaregnon, plaatsje waar een etappe in het 'vierkantig'-socialisme geschreven werd...non quaré, het socialisme, de ronde aspecten ervan, het subjectieve, telt ook mee...en die moeten we ook onder de knie krijgen...de objectieve wetmatigheden zijn nu al lang genoeg. Ik voelde me geweldig, alleen reizend onderweg...ik kreeg er een enorme rust van die zelfs niet vernietigd kon worden door een gekwelde Wi die ik op m'n terugweg zal ik maar zeggen tegenkwam. Ik miste een conférence over Congo, maar ik zal het boek wel kopen. De socialisten, communisten, anarchisten en al hun onderverdelingen...begrijpen één ding niet, en dat is dat we een programma en tactieken moeten uitdragen die én burgeroorlog vermijd én een verdere opsplitsing in -ISTEN van allerlei aard onmogelijk maakt.
De picnic aan de zoetwaterkapel in 't Meerdaalwoud was ook mooi.
maand.09/05/05 De voorbije dagen is m'n innerkommunikatie gekelderd door weer eens een bronchitis denk ik, na drie jaar niks nu ineens al drie keer op enkele maanden dit jaar. Hopelijk duurt deze geen weken zoals de twee vorige. Ik weiger dokters en pillen en bijt door. Tijdens het doorbreken van de aanval van mijn buiten-lichaam-deeltjes een beetje sterke drank (die ik anders niet gebruik) om me niet compleet kapot te hoesten en beroerd te vinden...enkel de eerste paar dagen tot mijn verdediging goed losgekomen is. En zeggen dat ik me op dertig april nog zo goed voelde...'op mijn weg', één mei ging nog, twee mei ging er een ontmoeting in de namiddag niet door...de ontmoeting werd naar de derde verschoven, maar toen was het verlangen er niet meer. Ik had het al moeten weten van mijn I.K. (innercommunicatie) die voormiddag op de knotwilg boven de beek. Vóór m'n studie van de brochure over de tentoonstelling van het anarchisme dacht ik zeer sterk aan Ernest VN , een overleden kameraad van me. Onverklaarbaar. Een voorspelling van de week 'onder de voet zijn' die zou volgen of iets met mijn studie van de rtbf-brochure die voor me lag ? (radio Belge)
Pa zijn is veelal naarmate je ouder wordt een beetje Vaticaan worden...het been stijf houden zodat men niet te veel afwijkt van de regels...teveel ruimte geven is niet altijd voordelig voor persoonlijke ontwikkeling. Veel vertrouwen blijven hebben ...helpt. Misschien zijn er wel krachten bezig die hetzelfde met mij voor hebben...(in de 'hemel' en op 'aarde'). Met hemel bedoel ik bijvoorbeeld aanwezigheid van lucht en licht en golven...van gelijk geaarde 'heengegane' energieën of onuitgesproken zaken waarover in een gesprek iemand anders begint omdat jij ze vergeten was...ze hingen in de lucht. Naar de mis voor mijn voorouders en die van anderen geweest. Als de pastoor niet meezong in de micro, dan zou de mis mooier zijn...omdat de koster zo schoon zingen kan. Ne zachte mens de koster van ons dorp, wordt alleen kwaad als de rechtvaardigheid het vereist. Onze pastoor doet eigenlijk ook z'n best. Goed dat er tijdens deze vaak bewolkte donker-weer-dagen goede documentaires op tv waren, want mijn creativiteit of lang kunnen lezen staan op een laag pitje.
Zijn de benamingen die we gebruiken wel passend bij hun werkelijke inhoud ? 'Mijn vrouw' = iemand waarmee je kinderen hebt. 'Mijn echtgenote' = iemand waarmee je een contract hebt. 'Mijn minnares'= iemand waarmee je al dan niet buiten het medeweten van haar man of echtgenoot een hopelijk meer dan erotische relatie mee hebt. 'Mijn vriendin' = een platonische verhouding. Mijn vrij vriendin : een erotische verhouding met een niet gebonden iemand. De zon ziet al de elektronen die rond haar draaien heel graag. De zon bezoekt de aarde tweemaal daags en al is het op veel plaatsen koud en nat overdag...de wolken hangen in haar weg. Misschien moet ons weer wel ons weer zijn om het leven in stand te houden op aarde ? Toen er nog geen mikroskoop uitgevonden was bestond er al misschien een tuinder die gewoon was om met verschillende soorten plantenzaden om te gaan en die ook het leven in het water observeerde en toen hij de kikker-dikkopjes in het water zag de vergelijking naar het uitzicht van het mannelijk sperma doortrok. Zo iemand voel ik me met al onze huidige kennis, wanneer ik achter de ontbrekende inzichten tussen leven en dood probeer te komen, wanneer ik dingen lees of sterrenstelsels op tv bezig zie of in een oude tronk een kolonie van 't één of 't ander ontdek ... .
Nog te vertalen dromen van mezelf en anderen
-Brigitte op droombezoek in de wittebroodsweken. Te gevaarlijk om uit te leggen.
-De koe die grootmoeder als kind opslokte(droom gehad door GVC als kind. Voorspellende droom. Op hoge leeftijd weet ze hem nog(ondanks tweetalig geschoold en op gemeenteadministratie werkzaam zowel bij ouders als schoonouders aanvankelijk op de boerderij ingeschakeld, later in fruitteelt en handel en ouderenverzorging)
-Vervolgdromen : 1.vader wil weer kunnen gaan 2.verjongde vader blij pikketten aan 't maken
Tijd voor weer een lading theorie
Te volgen methode. Dag notities in 't rood in een schrift. Gebeurtenissen. Dromen. Gedachten. Beelden. Dialogen. Woorden.
Aan de andere kant in 't blauw in 't kort de theorie die er uit te distilleren valt. Dan het allemaal opschrijven waardoor er weer diepere inzichten en verbanden geboren worden. Heel je omgeving speelt al van toen de personages ervan mekaar nog niet kenden, generaties lang al een rol in de zich steeds ontwikkelende toekomst. De volgende vondsten vloeien voort uit een reis naar Noorwegen, alleen met m'n mobilcaartje en gaan de verderzetting van het NU-dagboek vooraf. Sommige vondsten zijn al in het voorafgaandelijke stuk over een grootvader van mij verwerkt...als resultaat van de dagen na de reis. Een praktisch verslag van de reis heb ik in geschreven vorm aan een groot ruitschrift toevertrouwd. Het is lectuur voor diegene die me niet wenst gek te verklaren. Dit is andere koek.
Het regent te lang, 'wat een weer zou je zeggen'. Bedenk dat de totstandkoming van het biologische leven een veelheid van verschillende weersgordels nodig gehad heeft. Bij een temperatuur van twintig graden overal was het misschien niet gelukt.
Het genie der schepping voorzag ook meerdere soorten geografische omstandigheden opdat de biologische soorten en de mens verschillende soorten weerstand zouden kunnen opbouwen...nuttig in geval van nieuwe ziekten en wijzigingen in voedingspatronen.
We zitten in de fase dat de dorpsgrenzen en hun combinaties opengebroken worden naar de rest van de wereld toe. De genetica beleefd nu al een tijd één van zijn revoluties die mede door de geschiedenis tot stand gekomen is. Als de mensheid één geest is, één met de rest van het heelal, één en verbonden...dan is de immigratie van de continenten waar de mensheid vandaan komt naar de continenten met het blanke deel van het ras, niet alleen een gevolg van economische en amoereuse omstandigheden, maar ook een bewuste zet van de genetische wijsheid en alle daarmee verbonden ziele roerselen. De continenten dreven uitéén terwijl de jonge mensheid zich van het ene continent naar het andere haastte...de mensheid doet pogingen om weer van alfa bij omega te raken. Van het begin tot het einde.
In de vroegste perioden van de geschiedenis, gebeurden zulke bewegingen binnen één continent of een gedeelte daarvan. Vanaf 600na C tot de elfde, twaalfde eeuw landen de Vikingen bijvoorbeeld op delen van Groot-Brittannië, Ierland en heel Noord Europa en verder. Ze zijn niet in vrede gekomen en we hebben ze niet kunnen verwelkomen. Teveel drift moest nog worden uitgezuiverd. Dus kon de geschiedenis moeilijk in een humanere zin verlopen hebben. Ondertussen is die vrede wel min of meer bereikt en is er een gemeenschappelijke wereldtaal uit voortgekomen. Als tegengewicht en andere manier van uiten zijn er gelukkig ook nog het Frans en het Spaans en alle andere talen en dialecten overgebleven. Misschien daarom dat de Vikingen in Zuid Europa een blauwtje opliepen. Heerlijk hoe een aantal verwante talen op mekaar lijken en anderen totaal verschillend zijn. Boeiend om over heel Europa bijvoorbeeld mensen proberen te verstaan...ik hou dan van die mensen die voor de gelegenheid traag praten willen. Laat ons in 's hemelsnaam iets doen aan ons filosofisch en sociaal bewustzijn zodat we oorlog en armoede uitschakelen kunnen en ons meer met onze ware bestaansredenen kunnen bezig houden. Onze politiekers zijn het resultaat van ons bewustzijn, dus is er nog veel werk aan de winkel.
Laat ons niet teveel dromen over 'zo zou het moeten zijn' en ook niet teveel in 't verleden blijven steken; maar er de lessen uit trekken en het NU ontleden en een strategie ter verbetering van toestanden uitwerken.
De ruimte draagt de aarde, deze draagt de zee, deze draagt het schip. Ons lichaam onze kajuit in het heelal.
Genetisch is er van vele anderen in ons iets terug te vinden. Onze stamboom loopt langs dezelfde lijnen als die van de geschiedenis.
Het is een waterloop met watervallen die alles en iedereen meesleurden...met uitzonderingen op die plaatsen waar een schuine steen tegen de richting van de waterloop omhoogstak, waardoor het water er in een boog overheen stroomde...een plek met alleenlijk lucht scheppend...een oase voor denkers wiens gedachten al wat meegesleurd werd bestudeerden. Zo zit ik hier ook in mijn chalet met zeventig percent water en 30 percent aarde en bos errond. Met een bibliotheek en digitaal en kabeluitzicht op de wereld waarin ik al in tal van situaties vertoefde. Na mijn scheiding ging ik eens alleen op reis en ontdekte de verschillende genetische achtergronden in mezelf : de artiest, de wereldverbeteraar, de liefhebbende mens...
Bij de start van m'n pensioen deed ik hetzelfde en ontdekte dat de alles relativerende schoonheid van de natuur slechts de vonk van de verborgen geesteswereld is en dat de psychologie en geneeskunde alleen de kapitein van ons schip zien, niet wie er nog allemaal genetisch aan boord is. De kapitein moet weten naar waar de reis gaat en waar de klippen liggen...loopt het verkeerd helpen geen pillen maar inzicht in relaties, in de maatschappij en in het goede in de mens de ziektebeeldoorzaken weg.
Zowel de platonische als de goed lopende monogame als alle andere soorten relaties, zijn afhankelijk van iemands in de genen ingezalfde zieler roerselen en allerlei omstandigheden...die de voltooiing van de innerlijke zoektocht naar rust als einddoel hebben. Of je nu in een driehoek functioneert of helemaal alleen door het leven gaat...je kan er niet aan ontkomen. Hoe je je voelt en wat je achter de rug hebt valt uit de spanning van je pezen, je stem, je handdruk en honderden anderen tekenen af te lezen...om van je woorden nog maar te zwijgen. Er zijn wel aanrakingen en woorden en ervaringen die die pezen, stem, woorden...tijdelijk in form kunnen brengen...maar de echt blijvende aanrakingen heeft ieder door middel van anderen in zichzelf te ontdekken...schreven al mijn talenten op deze hoogdag van goed voelen samen. Talenten al door tal van levens uit de grote stamboom der genetica en verder verzamelt. Al die dingen opgebouwd door het goede in ons, oorsprong van de micro-en macrowereld...einde en begin van elk verdienstelijk leven.
Zet je ergens rustig en beeld je jezelf in relatie tot dat goede in en stel je vragen over alles waar je mee zit en probeer de antwoorden laten binnen te stromen...neem je een aantal gezonde levensgewoonten voor zodat je fysiek in form komt om meer kennis over de wereld op te doen. Als je voor al je problemen een overgangsoplossing of meer dan dat gevonden hebt beeld je dan de zon in en de planeten die er ronddraaien...ken je de volgorde al vanbuiten ? Denk aan het goede, wens het goede, wordt het goede. Denk aan hen die je omgeven en wil het goede voor hen. Zodoende 'leeg gemediteerd’ en toch boordevol goed gevoel...krijg je misschien een beeld binnen waarover je je verwondert en dat je niet zozeer moet verklaren maar waar je uit putten kan...misschien een fantasie of iemand waarvan je ooit genetisch deel van uitmaakte. Als je reist kan je onderweg heelder landschappen in gedachten aan mensen opdragen...soms denk je zelf eerst aan iemand en dan staat daar plots een landschap voor je dat met die persoon z'n symboliek overeenkomt...'een afgezonderde chalet met een ketting voor de oprit met daarop nog een verboden-toegang teken bijvoorbeeld'.
Elk macrogegeven heeft ontelbare micro gegevens als je ze naar kleinere punten leidt...de menselijke geest is tot geniale metaforen allerhande in staat. Tot geniale misleidingen of omleidingen ook natuurlijk. .
Ik zong 'alle Menschen werden Brüder op zeven verschillende manieren' op één van de mooiste tochten door Noorwegen...toen ik die dag een Franstalige Belg per fiets tegenkwam...een filosoof die ooit op dezelfde camping gewoond had als ik, maar dan voor mijn tijd. Hij had meer dan 2000km op zijn kilometrik staan. Het was de dag dat ik een roodgeelzwart belegde boterham at. Rode choco, gele honing en zwarte siroop...eerst achteraf toen ik aan 't eten was viel mijn oude Belgische frank. Mensen die mekaar moeten ontmoeten zullen mekaar ontmoeten al moeten ze ervoor tot in Congo gaan. De wijsheid van de genen lost dat allemaal via zijwegen op. Mede door toedoen van de vele plannen ontredderende oorlog gingen mijn ouders dan toch niet naar Congo. Ondertussen heeft een nicht van mij via haar man en kinderen en kleinkinderen wel een twintigtal directe connecties in Afrika opgebouwd.
Ik vertelde iemand dat het toch wel een straffe moet geweest zijn die Jezus in den tijd. Geen letter geschreven, kameraden die weinig gestudeerd hadden en den heilige geest die hij beloofde...en die mannen die de grootste schrijvers van hun tijd werden.
Alles is taal. Van de oerkreet tot het Latijn en Grieks en verder tot wat de ijsvogel ons allemaal leren kan. Je moet alleen leren luisteren.
Dan zegt de vuilbak internationaal 'garbidge' zowel als 'poubelle' als je hem dichtklapt en betekent hetzelfde woord een ander ziele roersel in een andere mond, in een andere zin, in een andere context. Je moet ook leren observeren en interpreteren...dan versta je dromen en stemmen die je iets aankondigen, niet alleen buiten, maar ook in jezelf. Je moet leren van als je een echt goed standpunt of gevoel hebt dat te koesteren...begin je te twijfelen dan nodig je de telepathie in de lucht uit om bij je binnen te dringen en je uit koers te brengen of te verzwakken. Je moet niet altijd motten krijgen om je onderuit te krijgen...agressie werkt ook op afstand. Als je dat genoeg oefent werkt dat zoals bij een waarschijnlijk heel vervelende gsm-oproep die je niet wenst op te nemen. Echt bedreven mensen in die dingen nemen bijna altijd op, behalve als er iemand in een bepaalde situatie voor zich nodig heeft dat er niet opgenomen wordt. De geest is inderdaad onpeilbaar vertakt en zit vaak verrassend mooi in mekaar...als je geloof maar groot genoeg is. Op 't einde van m'n reis, bezocht ik een uitroeiingskamp en riep er heel hard 'smeerlappen' voor al wie dit destijds niet had gekund. Terug in m'n dorp, bezocht ik ook het kerkhof ter hunner ere. Ik verliet het met in m'n hoofd hun stil gefluister...niet in 't verleden blijven steken, lessen leren, het NU ontleden, strategie plannen, geduld hebben...kordaat zijn. Toen kwam ik het echtpaar tegen dat de graven delft.
"Jullie hebben één van de speciaalste beroepen", zei ik . "Dat van jullie en dat van vroedvrouw". "Misschien schaffen ze het op een dag ook af en laat men ons in proefbuizen geboren worden en schiet men onze asse de ruimte in". Ze vertelden me veel van wat er aan hun beroep te pas kwam. Ik hun over noordelijker kerkhoven met veel groen en minder steen op de heengegaanen. Zijn de heengegaanen het volk op de boot en niet de kapitein op het schip van hun nog genetisch levende afstammelingen, vroeg ik me af . Bestaan die heengegaanen wel afzonderlijk in een Hiernamaals en is dat hiernamaals slechts een proefperiode om het Daarnamaals te bereiken ? Kwam vandaag iemand tegen wie ik de 'eerste progressieve vrouw van het dorp noemde' omdat ze vergaderingen tegen van alles en nog wat bijeenriep. Al heeft iedere generatie zijn eigen progressieven, dertig en meer jaar geleden ging het tegen de aankoop van gevechtsvliegtuigen en staatsgrepen in Chili en zo. Dat progressieve zat ook in haar zus en broer en de mensen met wie die mensen scheep gingen. Hun ouders, waarvan één koster met hemelse stem en zijn pronte vrouw waren er ook. Hun grootvader werd een uur na mijn opa begraven. In hun naam verborgen 'sta'...sta op voor recht, tegen onrecht. Anderen met die naam in andere takken van de familie vulden dit natuurlijk in met 'sta alleen op voor je eigen recht'. Een afstammeling daarvan zei me ooit dat een bepaald iemand me graag zag...aan de domino's daarvan terugdenken is boren in de ondoorgrondelijkheid met een boor die nooit lang genoeg is. Het was zijn tip, maar het was wel mijn keuze...omdat het lot toch perfect verklaarbaar maar ook veelal ondoorgrondelijk is. Van al de duizenden mensen die ik leerde kennen kan ik me niet de namen herinneren. Als ik hun namen lees kan ik er wel altijd een gezicht en belangrijke anekdoten bij bedenken. Van alle dromen die ik had herinner ik me er weinig, maar als ik in m'n droombestand kijk en ze herlees, komen ze bijna allemaal terug. Alleen de voor je koers belangrijke blijven je altijd zonder schrijven bij. Het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart
De zondagmis Graag had hij zovele andere woorden gebruikt om het geloof in het leven uit te drukken. Meer communicatie inbouwen tussen de tempelbezoekers zou ook niet slecht zijn want ieder trekt zich in zijn op familiebanden gebaseerde stulpen terug, eens de hostie die Christus zou meebrengen geconsumeerd. Hij zette na zijn moeder nog een buurtvrouw bij haar huis af. Eens trotse kleine boerin...nu levend in de reuk van het grootschalige zwijnenfabriek. Zonder dat ze het weet klaagt ze ook de grootschaligheid van een ander bedrijf aan. Haar voordeurbel op pillen dreef op het water van de overstroming...eigenlijk woonde ze daar niet meer.
Storm over het Hageland Vrijdagnamiddag. Een oud vrouwtje die ergens te midden veel beton in het groen woont. Al het water van de omgevende daken vloeit naar het lager deel waar ze woont. Haar ene dochter in 't buitenland. Haar tweede dochter op verplaatsing voor familie. Dus legde ze zelf de zandzakjes, want veel buren zijn er daar niet te bekennen...begon ze zelf wat water weg te keren. Dag na dag andere en dezelfde maar nooit dezelfde gebeurtenissen. Aan zee, goed weer, binnenland overstroming net zoals de zee dagelijks overstroomt. Onze levens bestaan uit ontelbare andere kanten.
Het blonde meisje Van acht. Woonde bij haar vader in. Vroeger verdiende haar vader veel centjes toen hij nog bij zijn eerste vrouw getrouwd was. Hij werkte hele lange dagen lang en één keer de week ging hij uit en bleef hij hangen. Zo kreeg hij het idee dat er toch nog meer in't leven was en dat een huwelijk met weinig sex geen huwelijk meer is. Een Tenerifiaanse schone veroverde toen zijn hart, haar mamma. Drie jaar werkten papa en mamma in de frituur samen. Het voortdurend Spaans in de te snelle en te hevige vorm gebruiken, was er eigenlijk te veel aan met twee tantes en oma ook in huis. Zo bleef ze uiteindelijk alleen met pappa over. Papa heeft nu een vriendin die niet bij hem woont...omdat ze veel te jaloers is, zegt pappa zelf. Laatst kwam er een mijnheer een frietje halen...omdat de toog gesloten was, tilde hij me erover want papa was bezig. Toen deed pappa zijn verhaal aan die man...ik denk dat hij een schrijver was...hij heeft zeker gezien dat mijn broek vuil was en gefantaseerd hoe en waar ik die dag overal met mijn kameraadjes gespeeld heb. Papa vertelde ook nog over mijn halfbroer die al groot is...misschien ziet diens mamma pappa ook nog wel graag.
Oude beroemdheid in Tienen Hij had net de woensdagkrant gekocht en dacht een paar uur in de wagen onder een boom te gaan lezen. Er kwam een statig serieus kijkend figuur in m'n richting...hij stapte zuur en permantig door, zonder naar Jan en klein Pierke te kijken...dus ook naar hem niet. Hij kende hem toch van ergens...ah ja, toen hij gepasseerd was, wist ik het...die omroeper van de televisiejaren stillekes. Waarschijnlijk geen grote afscheidspremie gehad. Wat is beroemd zijn toch zielig. In plaats van in de wagen zette hij zich deze keer met z'n krant op het verlaten terras van een café...een half uur voor het open ging. Sommige dagen staan er voor twintig minuten interessante dingen in de krant...andere dagen voor twee uur. Laten we voor vandaag onthouden dat de helft van de mannen van 25 nog bij hun thuis wonen.
Het café ging open. Binnenin na een tijdje twee maal twee mensen die een praat duo vormden en drie enkelingen. Hij aan de toog. 'Mensen die mekaar niet kennen mogen mekaar in een café niet aanspreken', zo'n atmosfeer hing er in de kroeg...en 't was nog wel een theaterkroeg...echt theater dan. Na een tijdje ging hij naast een man van 58 zitten. Vanop het terras had hij hem zien aankomen en hij vroeg zich af waarom iemand zo zuur kon zijn...zo tegen zijn goesting bestaand. Hij lanceerde een aantal onderwerpen. De vlooienmarkt in Tienen. "Sinds die vreemden hier rondlopen ga ik er niet meer naar toe, mensen van hier die op de dop staan worden van de markt geweerd en die vreemde van de ocmw (openbare ondersteuning) mogen hier staan". "Is dat wel zo jong?" Hij zei hem dat hij iemand kende wiens dochter een prachtfamilie met kinderen en kleinkinderen had al sinds ze als jonge maagd met een Congolees getrouwd was". Tegen Congolezen had hij niets. "Het zijn die van daar en van daar die...". Het ging ook nog over op pensioen gaan, waarbij hij zich weer afvroeg hoe het mogelijk is dat mensen denken dat ze geen macht hebben om af te dwingen dat ze vroeger op pensioen zouden mogen gaan. Sommigen zouden ze best langer laten werken want die weten toch niet wat doen met hun tijd dan zuurheid te verspreiden...of anders zou je ze naar een herscholingsproject moeten sturen. Hij had beter bij die oude warm lachende vrouw gaan zitten. Net als de man vertrok ze. "Je vriendin is zeker met vakantie", zei hij en passant. "Ja, met ne caravan...en da's niks voor mij", zei ze toen hem duidelijk werd dat er toch ook een stroef iemand achter dat uiterlijk schuilging. Zij ging in september op hotel. Hij betaalde de magere invallende cafévrouw met het punkkapsel en vertrok na een babbel met iemand die er als een gediplomeerde Sikh uitzag maar vloeiend Tiens dialect praatte. Op het T-shirt van de cafébazin ? stond in 't Engels 'Ik ben nog altijd maagd'...met één regel erbij...'dit is wel een heel oud T-shirt'.Ze was wel héél vlijtig, maar moest zijns inziens toch geen schrik hebben om meer met de klanten te dialogeren...zeker als je zo een bloesje durft dragen...het was misschien haar eerste stap naar het aanleren van communiceren met mensen...ze had eens iets gedurfd.
Iedereen z'n verhaal trekt lijnen door het onze. Zelfs de man vóór hem in de krantenwinkel, die dat pak sigaretten voor z'n vrouw ging kopen trok een lijntje door z'n leven : "Zit ze weer zonder ?" , zei de verkoper..."Ja, en zeggen dat ik zo achter haar gelopen heb...en ik ga nog regelmatig naar Scherpenheuvel om die kaars uit te krijgen die ik daar vroeger voor gebrand heb".
Tot daar voorbeelden van kleine lijnen die een dagelijks leven doorkruisen...de grote en grotere lijnen zijn die die mensen ongeacht grenzen van landen en echtelijke status toch zo'n leven doen leiden dat ze uiteindelijk mekaars pad kruisen. Je eigen lijn loopt altijd alleen...net zoals je sterft...iets wat je ook alleen doet. Soms lopen lijnen een tijdlang samen maar uiteengaan doen ze toch... als ze niet vrijwillig samen verder willen doorlopen...zoals je met de ene bik over de andere schrijft. Welk is de ideale tijd om samen als lijn te lopen...dat zal voor iedereen anders zijn en afhankelijke van de kinderlijntjes die de lijnen zelf ontwerpen. Afhankelijk ook van 'instelling' tegenover 'de andere' en het leven, een instelling die het resultaat is van zoveel deelleventjes die men langs genetische weg meestal onbewust beleefd heeft. Verbetering van dingen die ongelukkig maken komt er alleen als de mensen, de 'domino's', die NU aan 't leven zijn de kracht hebben om te blijven staan...en de domino's die zij uitkiezen om aan te tikken, zelf uitkiezen...in zoverre dit al mogelijk is en de regels van het spel al dan niet bepaald worden door een hiërarchie van wetmatigheden binnen de verbondenheid van bepaalde groepen van mensen...met ieder hun eigen functie. Net zoals de elektrische draden van een chauffageketel maar op één manier de onderdelen ervan verbindt...kunnen mensen onder mekaar ook voor kortsluiting zorgen...ze moeten alleen weten wat ze moeten doen om dat te vermijden...als ze warm en aangenaam willen blijven. De echte details ... geheimen voor eenieder... in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg. Het water rimpelde, zonder dat de wind de oorzaak was.
De eenden stonden op misschien wat brood te wachten. 't Was een karper die door het wateroppervlak uitkwam. Als protest tegen de massale vissterfte in Noord-Frankrijk. Het lijkje van het lelijke eendje dat bovendien niet kon slikken, aan de geurige bosgrond toevertrouwd. Aan de rand van het water gaan zitten.
Ik heb wat ik een PIA noem, passing it all, diepe analyse en indrukken volgen mekaar op
opgaan in de natuur terwijl al de rest in vrede de revue passeert.
De eekhoorn op tien meter van, komt nog altijd dichter bij.
Als het gedeelte lucht en licht...dat na m'n dood overblijft ook zo'n bewustzijn heeft, zo'n zalig gevoel geeft, wil ik daar voor tekenen. 't Lijkt op zoiets als na zalige seks, maar anders...NOG STERKER.
Wat me met m'n geliefden bindt is het genieten van haast kinderlijke dingen. Die zo vluchtig zijn dat je ze zelfs niet kunt onthouden. Zoals ware speciale energie ook moeilijk bereikbaar en vluchtig is.
Weet je nog onze kinderen, die waren ook vindingrijk in uitspraken.
Eerst kakken in het bos, dan terug een PIA-gevoel opbouwen
en wat zwemmen. Misschien voor de eerste keer dit jaar, de kachel aan na 't zwemmen.
Er zonder is eerst koud hebben en dan toch beginnen gloeien, zonder kachel.
Benieuwd welke gedachtegang er tijdens het zwemmen zal zijn.
Moet ik die of die auteur geen mail meer sturen ? 'Als je gekakt hebt kan je beter ademen en stroomt er precies weer licht je ogen binnen', dacht de sjamaan. 'Sjamaan' : op bepaalde tijdstippen in welbepaalde ruimten bepaalde aard gebonden zaken doen waar men z'n handen en de rest van z'n ziel moet voor gebruiken ten einde de nodige rimpels in het telepathisch netwerk te brengen.
Twee takken van één boom in het water. De rest heeft nu meer kans om overeind te blijven. Eén stuk van de berk gaf het verticaal zijn op. Het met de zaag onder water zagen, een totaal nieuwe ervaring voor mij en de zaag. De berk liet zich blij op het water trekken en in de winter blij opbranden.
Zoals vroeger, toen hij trots in de lucht stond en naar het licht reikte,
kan de berk nu weer naar boven gaan; terwijl z'n asse beneden zal blijven.
Hij die vroeger uitstraalde zal zich nu laten uitstrooien.
M'n vegetarisme heeft z'n grenzen, als de oude hond Porto hier een eend pakt, zal ik ze wel opeten. Wel raar dat sommige honden katten doodbijten en anderen er mee kunnen leven. Een domme vis die bijt, doet dat misschien omdat er beneden eentje te veel zit. Net terug van het zwemmen. Twee achten van elk honderd meter gezwommen en in 't midden aan de koorden over de vijver gehangen en me voortgetrokken om het koude water nog meer te voelen. De herfst begint zijn mooie vergankelijkheid in steeds heller en donkerder kleuren tentoon te stellen. Uit het water komend, heb je geen kou, scherpte van zien en bewustzijn is heel helder. Nu regende het en ik ging binnen in m'n blote thee zetten.
Nu zou ik heerlijk willen gaan slapen, maar het werk om den brode wacht.
Ze ziet er extra mals uit. Heeft waarschijnlijk veel zin in me. Denkt ze dat ik het met Awi gedaan heb ? Nee, het komt van die andere vorm van natuurbeleving meisje.
Ik heb het met de natuur gedaan, vandaar. Wat gebeurd er met de energie van niet-uitgesproken zinnen : zoals : "Een vrouw aankunnen is niet zozeer een kwestie van potentie, maar van invoeling...er komen geen dwaze fantasmen bij kijken". "Dwaze fantasmen duiken vaak vanuit onvoldoende inleving op...of uit tijdelijke of definitieve onevenwichten tussen mensen"...”of uit absoluut toch willen klaarkomen ,“Stresseert allemaal jullie eigen, niet meer met mij...mijn maagmieren ontwaken als dit te lang duurt".
"Haar mimiek wordt weer als honing, maar deze jonge heeft er voorlopig geen zin meer in". Kringlopen der liefdesbeleving.
pagina 48
26.Denk nooit dat je sterker bent dan tranen.
Prelude. Dinsdagavond. Gebedswake. Geen tranen. Zelfverzekerdheid, Blije uitstraling. Verdeeldheid tussen zussen overledenen. De dode, nog altijd merkbaar het verschieten van wat hem plots overkwam. Twee van z'n zonen. De oudste en jongste condoleerden mee. Rustige onbewogenheid. Het harde deel van m'n schoonmoeder in die oude vrouw haar ogen. Jongensachtigheid in die van haar man. Verdwijn oh alle last van vroeger. Neven en nichten van z'n ex begroet.
"Dat morgen alle duiven een keer langs de toren mogen vliegen. En dat de fanfare spelen mag...want het was toch een duivenmelker en muzikant...zowel als één die tussen de fruitbomen toefde"...zei hen de gescheiden man. Begrafenis. Een kaartje geschreven : Aan de rouwenden : Zoals een duif niet kan stilstaan terwijl ze vliegt. Zoals de muziek van de fanfare niet even bevriest...zo zal ook de dode z'n zachtaardigheid niet verdwijnen".
Aan wie het kaartje geven ? Aan een zoon om het voor te lezen aan de weduwe ? Aan de ex ? Aan een begrafenisbediende ? De familie kwam de kerk binnen...al minder verdeeld dan gisteren. Slechts één zus zat achteraan in de kerk in haar sinds kort...invalidenstoel. Hij zag ook twee van z'n zonen...de twee jongsten...de jongste naast z'n moeder. Haar achterkant. Lange lichtdonkere haren. Haar ogen zag ik niet...maar ze wandelde zoals ze wandelde toe mekaar zien nog gewoon was...met de lichte gang van het onschuldige meisje...met de blijheid en het speelse in haar gang waar hij werd op verliefd. Z'n ogen werden door het vocht van de weemoed...of was het de ontroering of was het zoveel meer anders dat al onze levens bevindt bevangen. Hij herstelde en werd weer nuchterder. Zette z'n licht gekleurde glazen op en weer af.
Communiegang. Wandelend met de armen naast het lichaam...rust en evenwicht in z'n blik. De hostie...teruggaan...handen vouwen...niemand aangekeken. De mis ging verder...het groeten van de dode.
Hij zag z'n moeder in haar terugkomen de handen van een paar oude vrouwen uit de opgaande rij schudden en ook de ontroerende nuchterheid van z'n oudste zus zoals het oprechte mede voelen van z'n jongste zus gisteren. M'n verwekster monsterde m'n heldere? blik en even zag ik haar twijfelen of dit wel goed voor me was. Hij bewoog zich verder als vertegenwoordiger van zichzelf en van de zoon die er niet was. Hij legde z'n hand op de kist aan de voeten. Serene buiging met het hoofd aan het hoofd. Teruggaan. Een hand op de schouder van schoonmoeder...ontroerd ditmaal. Toen de blik waar je onbewust en vandaag bewust drie jaar op wacht. De ex, ditmaal niet de hardheid van haar moeder in haar ogen van toen ze van communie weerkeerde...maar het vocht dat ik al eerder schetste. Toen werd het heel erger om het mijne tegen te houden...toch raakte hij niet verwaterd op z'n stoel om de rest van de mis uit te zitten. Daarstraks had hij nog in de wereld van de poëzie vertoefd...op het kunstwerk van de Onze Lieve Vrouw...nog de ROUW in het woord VROUW gelezen. Toen wist hij het zeker...tranen zijn voor vrouwen. Of voelde hij ook de rouw in de ogen van de z'n vrouw ...of deed de aanraking van haar moeder haar iets...of...of. Hij dacht, nee hij voelde in een milliseconde dat ze beiden het onuitsprekelijke voelden. Het moet zijn dat hij ook een gedeelte rouw in zijn blauwe hemel zitten heeft, want het regende vanuit z'n blauw. Hij die gedacht had van na de mis haar nog te condoleren...stond op en vertrok...hij kon daar toch niet met de hand voor het hoofd blijven zitten. Hij stak z'n gedicht in de kartonnen tas met rouwbetuigingen en vertrok naar zijn tuin waar hij pas echt voluit echt snikkend kon rouwen...terwijl de hond hem troostte met z'n kop en dan zich spelend in het gras vleide...alsof om hem te tonen dat er niks aan de hand was. Hij plukte een conducta van z'n pruimenboom en zette zich aan het schrijven...de diepste wortelen van dit bestaan met z'n haast onverklaarbare wegen beroerend. Is het leven niet zoals hij al lang geleden heeft geschreven... een echt gemeend theater dat we met elkaar spelen. De liefde gemeend, de haat ...oude overgeërfde angst. We proberen geometrisch en sterk te zijn en perfect als de vormen van de zon en maan...maar zitten soms nodeloos, soms verplicht gevangen in duistere emotionele poelen en donkere wolken...die eigenlijk door toedoen van die objectieve geometrische vormen (het denken) en het subjectieve stoffelijke (de aarde, het water, ons lichaam) verwekt worden.
'Men maakt ons verliefd opdat de volgende generatie er telkens sterker uitkomt. Plus en min...aantrekking en afstoting met wederzijdse voor-en nadelen...maar tezamen de sleutel om alle codes te verklaren. Hij dankte allen voor pijn en genot, voor vriendschap en haat...overtuigd dat hij boven alle stoffelijke drijfveren stond en juist daarom zo kwetsbaar was...daarom is het onverschillig evenwicht voor hem nog de grootste kracht. Pure observatie en de hoop dat er in anderen ook in stuk van zijn eigen overvloedige liefde zit...die het ijskoude in ogen soms ook nodig doen lachen en wenen kan...als is dat niet altijd nodig'.
27.Droomopbouw Hij had gisteren in de namiddag van de dag van z'n tranen nog gedacht aan wat het oude vrouwtje over de 'speech' van de pastoor gezegd had ('preek' is een mooi oud woord maar dat heeft een betuttelende bijklank gekregen). "Niemand verdiend het om ziek te worden. Ziekte is een even normaal iets als gezond zijn". Het oude vrouwtje haar overleden man was de laatste jaren van z'n leven wel ziek geweest...misschien troosten de woorden haar...spijtig dat de pastoor deze woorden nooit aan haar en haar man komen uitleggen was. Misschien bedoelde de pastoor dat ziek zijn van genetische gegevens afhangt, van in het verleden gebeurde dingen waar we slechts voor een klein stukje verantwoordelijk voor zijn. 'Maar als we gezond zijn', zo vroeg hij zich af, 'kunnen we ons eigen toch ook ziek maken'...'als we zonder en met pillen geen rust in ons eigen vinden'. Ook anderen kunnen ons ferm belasten natuurlijk...maar zelfs al ben je een goedzak, je blijft altijd de hoofdverantwoordelijke voor je eigen gezondheid. Zo ging zijn gedachtegang maar verder. Hij moest na de dreun van gisteren wat vermoeidheid weg rusten...maar zelfs om te kunnen rusten moet je eerst rust vinden. Hij had de rust niet in z'n krant gevonden. Misschien wat verder doen met de zijn weer opgenomen studie van religieuze teksten. Het evangelie lag verregend op de grond waar hij het gisteren verloren was. Daarom dat iemand er ooit een plastieken kaftje overgetrokken had...net voor die ene dag van gisteren ? Daar het een schoolboek van z'n oudste zoon was, die had er tenminste z'n naam in geschreven... misschien wel z'n ex-vrouw ? Toch fascinerend dat er tweeduizend jaar geleden mannen rond reisden om over van alles hun gedacht te geven en dit soms op een diep dichterlijke manier konden.
Hij kreeg er weer sterkte van. 's Avonds op TV was er een documentaire over sommige nadelen van het Chinese experiment met socialisme ten tijde van de grote en op de duur zoals iedereen versleten roerganger van voor en na de tweede wereldoorlog. 'Hopelijk zendt men die dingen niet uit om ons schrik van 'de' Chinezen doen te krijgen zoals men ons jarenlang schrik voor de 'Russen' inboezemde'. Hij zag in het wezen van de non-fictie acteurs dezelfde diepmenselijke zielen die zich gewoon soms een beetje op een andere manier uiten dan hier. Verder was er ook nog een parallel te trekken tussen een terreuraanslag van de CCC op 1 mei, waarbij een familielid van z'n ex omgekomen was en de vraag van een Nederlandse vrouw op de TV om een Duitse vrijgelaten terrorist die twintig jaar in Duitsland gebromd had ook voor de moord op haar man nog twintig jaar in Nederland te laten uitzitten. Net op de dag dat hij z'n ex na drie jaar terugzag. Als dat maar geen politieke droom zou worden...vroeg hij zich voor het slapen gaan af...zeker nadat hij een vredesmars tegen atoomwapens gezien had, waar iemand van de 'derde internationale' vertelde dat een atoomoorlog nog wel bijna niet onvermijdelijk was, maar toch. Zou de droom onze 'hem' hier niet even wat meer duidelijkheid kunnen over geven ? In de droom van gisteren moest hij een examen doen waarbij z'n eigen en teksten van anderen gewogen werden. De droom van gisteren was nog net niet weggedeemsterd...hij had hem nog net te pakken...maar een droom waar je lang kan van nagenieten was het niet geweest. Vanmorgen wel. Iemand van de 'vierde internationale' ging z'n bureau inrichten in een woning waar de dromer in verbleven had...hij ontving er jonge gasten die met de vrede in de wereld bezig waren...een vrede waarbij de meer linkse sociaal ingestelde mensen aan belang gingen inwinnen. Atoomoorlogen zouden tegengehouden worden..
" Zoek eerst de liefde en bekwaam U dan in de profetie", las hij gisterenavond nog in het evangelie. Over de liefde had hij gisteren ook nog met zonen gepraat. "Hoe was het van na al die jaren je ex terug te zien"...daar moet je wel op antwoorden. Hij had een niet macho-antwoord klaar. Durven toegeven dat hij niet in de mis kunnen blijven was gisteren...mooi toch ? Eens was hij in Portugal geweest en had er de TV aangezet...op het journaal was net iemand van zijn dorp die in een autofabriek ontslagen was aan 't wenen...die man was nog met z'n ex bij de lijst van de tweede internationale opgekomen. Zoveel jaar later was het dus gisteren zijn beurt geweest als lid van de internationale zonder nummer, om een traan weg te pinken toen hij samen met de bruggepensioneerde arbeider(toch gemeenteraadslid geraakt) een traan weg te pinken.
pagina 49
28.Bezoek aan het begijnhof
De oude vrouw had honderden mensen leren kennen sinds ze getrouwd was en een groot deel van het fruit van het Hageland de hele dag lang in boeken genoteerd had als het in de groothandelszaak geleverd werd. Zo wist ze enorm veel dingen goed te vertalen en vertellen over al die mensen al die jaren. Ze wist met wie ze getrouwd waren, uit welke boerderijen afkomstig, hoe iemand aan z'n eind was gekomen en vele honderden tientallen leuke en minder leuke dingen die er gebeurd waren.
Ze had heel de evolutie van de verschuiving naar vijftig jaar getrouwd geraken en al na enkele jaren uiteengaan meegemaakt. Op haar best was ze als ze haar zakelijker kant even kon afleggen en met leuke anekdoten voor de dag kwam...of de dag door de blije dingen die er gezegd of gebeurd waren aan anderen doorgeven kon. Ook hij was daar goed in. Het was een speciaal iets met haar ook over dood gaan te kunnen praten en de mogelijke verklaringen van het waarom van leven en dood met haar wereld en visie te vergelijken. Voor haar was geloof voldoende...voor hem uitleg en geloof...en door uitleg dingen doen te veranderen. Als er geen vraag naar uitleg komt lijk je soms echter vast te zitten en begin je te geloven dat ook het positieve en negatieve voorbeeld dat elk van ons op zijn eigen manier geeft soms zelfs bijna niet-waarneembaar tot stichting bijdraagt. Het dichterlijke dat zo maar gebeurd, draagt ook tot verlichting van het bestaan bij, zoals het groepje jonge kinderen die over de grafgedenkstenen van de begijnen dansten : "Als dat niet de dood overwinnen is". Hij stond naast deze weduwe op de plek waar een gedenkteken voor de twee laatste begijnen van het hof stond . Van in 1923 waren er al geen meer. Dus was de oude vrouw eigenlijk ook reeds in een progressief tijdperk geboren. Alles is relatief. Begijn zijn kan je ook als progressief uitleggen. Vrouwen die in gemeenschap leven.
Opmerkelijke dingen
-sommigen mensen hun hoofden zitten zo vol cijfers en wetteksten dat ze soms even heel lang met gesloten oogleden spreken kunnen
-sommigen hebben het veel te druk met de strijd om het 'kastje' van de tv om nog te leren lezen en praten en mediteren
-anderen zijn in situaties waar ze te gast zijn veel te vrolijk en inventief om anderen toch maar los te krijgen
-een foetus met een moeder die in coma ligt kan overleven, (krantenbericht 'hersendode moeder', drie maand)
Zoals ik al dacht komt de ziel niet in het lichaam bij de geboorte eerst zoals men in sommige religies denkt, maar wordt ze onophoudelijk doorgegeven, komend van een immens vertakt netwerk van ontwikkeling naar geboorte toe.
-Als takken van een overleden iemand zonder kinderen over het fietspad groeien, zullen de buren niet zelf die takken afknippen. De fietsers vinden het plezant ermee over de haren worden te gestreeld of zich even te bukken.
-Dat de mensheid toegelaten heeft dat er atoombomproeven gebeurden. Sinds 16mei1956 is er ni weten hoeveel radioactiviteit en strontium de atoomsfeer in gekomen. Geruststellend zegt men ons nu dat we er allemaal kleine hoeveelheden van in onze botten enz...zitten hebben...die ongevaarlijk zouden zijn. De Australische onderzoeker Marson, die op de dag van zijn pensioen stierf en vele andere niet-politieke wetenschappers wisten wel dat het aantal kankergevallen in de proefregio’s en daarbuiten onrustwekkend toenam. En wij maar vrolijk niet-politiek 'kom op tegen kankeren'.
-Dromen over hoe je in een mijnenveld overleven kunt.
-dat sommigen zo jachtig zijn dat ze hun werk echt nodig hebben...zelfs schrijvers
-dat tijdens een gesprek tussen één of meerdere personen alles wat zich in levens of in een jaar of een maan of een dag of een uur of een second heeft voorbereid, al wat tijdens dat gesprek nodig en mogelijk is...bovenkomt
-'stort massaal voor de honger in Afrika' staat nergens op een spandoek in 't westen te lezen
-met iemand in een taverne in het begijnhof zitten en er kapelmuziek beluisteren en er luistert naar het verhaal van een weduwe die daar vroeger met haar man zat
-de krekel die op m'n nachtkast kwam zitten toen ik na het ochtendlijk bezoek van die twee mensen in blauw uniform die tekst over het wegzenden van de onvrije vrouw en haar zoon las (onvrij : een niet trouwe-vrouw, zou Sirach misschien zeggen)
-Kloosters, tuinen en Augustus-onthullingen
Averbode. Tongerlo. Postel. Norbertus was rond1030 naar rijkdom strevende sommige hogere en lagere geestelijken moe, sticht naar theorie Augustus (400) kloostergemeenschap, gemeenschap van goederen. Trok zich tijdelijk op berg Premontrer (voorspellen) terug (departement Aisne) ...Prémontrer koos bij schisma links en rechts in kerk voor links. Er heeft ook een zekere Maarten Groenvingers of zo, afkomstig uit Linter en door de nonnen verkozen als raadgever boven een andere typ een boek van een 500-tal bladzijden daarover geschreven...onder de schuilnaam Marten de Linter natuurlijk...als je je kop niet wil verliezen moet je soms omwille van de vooruitgang...pseudo doen. Averbode. Salomon...destijds koning in Israël...wilde verrijking met andere culturen...de halstarrigen onder de Joden waren tegen. Boeken ter bestudering en vergelijking godsdiensten gekocht...variaties en tegenstellingen tussen dezelfde lijnen.
Belang van woorden en hun betekenis, bijvoorbeeld 'slaven'...leven volgens wereldse wetten, 'vrijen' leven volgens hemelse wetten. Over de liefde oordeelt men best niet te fundamentalistisch...mensen die zich vrij en gelukkig voelen en tevreden met wie ze hebben-niemand is volmaakt, 'volmaakt' zijn wordt ons opgedrongen...gaan minder problemen hebben dan mensen die met een gedeeltelijk genetische ballast uit het verleden zitten en anderen nodig hebben om er van af te geraken...kan soms niet anders en lijkt wel genetische predestinatie...een taak die je via de liefde en later de tegensstellingen die daaruit groeien, op je neemt. Mensen die een binding hebben en ze niet kunnen onderhouden en in hun band verslappen...kunnen nooit volledig van nul beginnen. Niemand kan van nul beginnen. Nul is het enige dat niet bestaat. Nul is iets of iemand zonder voorgeschiedenis. In Postel staat een prachtige kruidentuin met honderden verschillende soorten genezende en ziekte -voorkomende planten, waarvan er slechts een beperkt deel in kunstmatige medicijnen verwerkt worden. Misschien is het soms beter ze op te eten dan te koken...misschien helpt er aan denken al. De plant die ik enkele dagen voor het bezoek aan de tuin op knabbelde, Kamille, denk ik dat hij heet, is goed tegen maagzweren, zo las ik in de tuin. Tora, Bijbel, Koran...voor een deel steunend op dezelfde profeten Drie godsdiensten met veel gelijkenissen en gemeenschappelijke profeten en toch nog al die ambras om theoretische verschillen rond geld, gebruiken en vrouw-man verhouding enz... . David' s son, niet de compagnon van Harley maar de vader van Salomon (Soelayman voor de Arabieren) wilde de Joodse cultuur met een aantal andere culturen verrijken en haalde ze naar zijn hof. De fundamentalisten onder de Joden vonden dat maar niks. Voor de Islamieten is Christus een hele belangrijke profeet, voor de christenen iemand die gekomen is om de zonden van de wereld op zich te nemen. Christus wordt in de Koran meer vermeld dan Mohammed. Voor Christenen is er een laatste oordeel (voor katholieke althans), voor Islamieten een laatste uur ('als sombere kamelenherders zich in paleizen misdragen'...slaat misschien op die duizend superrijke sjeiks dat voor de winning van petroleum herders waren(?) en als het slavinnenmeisje haar meester zal baren...(de volgende generatie die weer meer met echte spiritualiteit dan met wereldlijke macht bezig wil zijn...of slaat het op de Islamitische visie dat de profeet Jezus nog eenmaal terugkomt om het laatste profetisch rijk te leiden ? De Islam is qua richtingen zo verdeeld geraakt dat men vergeten is dat het als basisregel heeft dat het geloof niet met dwang mag worden opgelegd. In de Koran geeft 'God' 'Satan' de toelating de afstammelingen van de profeet Adam te beproeven (en men geeft toe dat de zondeval in het paradijs ook de schuld van Adam was)... en ook de beloning of straf heeft met het ongenuanceerde goed en kwaad te maken : hemel of hel. Genetische predestinatie of erfzonde, bestaat niet voor de Islam. Wel is men qua hoofdstromingen verdeeld in Soennieten (die niet noodzakelijk afstammelingen van de profeet willen laten regeren ...en Sijieten die daar wel een punt van maken. In zijn origine staat zowel de christelijke leer als de Islam dicht bij de Westerse aanpak van een systeem van sociale zekerheid...die volgens de teksten meer inbreng van diegenen die te rijk zijn vraagt. Woekerwinsten en rente zijn zelfs uit den boze. Als vrouw moet je in de Islam wel kunnen wachten tot je grootmoeder bent...dan heb je veel over familiekwesties te zeggen...althans naar hetgeen auteur Omar Luc Van Den Broeck er in zijn boek over zegt. De perfecte mens, 'Insan-al-Kamil', de gelijke aan Allah, is één van de jongste twistpunten. Wat er ons doet aan denken dat we daar als kind proberen naar te streven, maar hoe ouder men wordt, hoe minder haalbaar dit lijkt. Liturgie en Bijbel-of Koranteksten alleen maken iemand nog geen spiritueel mens...de dagelijks praktijk van het leven in al zijn facetten, van wat groeit en bloeit of vervalt tussen mensen in hun sociale omgeving zijn eerst na de inzichten die daaruit voortvloeien de inspiratie voor zo'n teksten. Waren en zijn en worden. Er staat van alles in de Bijbel...voor de liefhebber van krijgskunst zowel als voor de liefhebber van gedichten en stichtende verhalen uit die tijd en tijdeloze dingen.
Als je de Bijbel zo eens overloopt zijn de meeste dingen die de hedendaagse mens eventueel nog zouden aanspreken, naast het Nieuwe testament, vooral sommige passages uit de Psalmen van David en de spreuken van zijn zoon Salomon (2, 7...10, 22, 25 . Daarnaast ook sommige delen van Job en Prediker (wel aparte stijl...een debat met vrienden over hoe een rechtvaardig leven ook met nare dingen kan gepaard gaan) , Hosea 1,2, Sirach,2de deel vanaf 23, het Hooglied...en nog wel een deel. Vooral de wijsheidsliteratuur uit het oude testament. Vele dingen die als door en door negatief en onvergevelijk bestempeld worden...zouden later na het leven van Christus milder en vergevelijker omschreven worden. Gisteren de selectie gemaakt. Vandaag alles eens op m'n gemak BEGINNEN lezen. Midden de fruitbomen onder een grote aan-de-rand-van-de-weg boom op een pak fruitpalen die als bank dienstdeden. Ergens waar je de geluiden van het dorp beneden goed en toch niet-storend hoort. Hierbij valt nog te bedenken dat de teksten die wél de Bijbel haalden geselectioneerd zijn door de toenmalige aartsbisschop van Alexandrie (Athanisus :'Ah da niet dus'295-373na Christus). Dromen met een hele tikkel meer dan andere dromen
Ik heb een heel bestand met dromen, gedurende lange tijd bijgehouden...te moeilijk voor de buitenwereld om te publiceren of je zou de auteur moeten kennen zoals hij zich kent.
-8/8/2005 Je kan zo'n periode hebben dat je weer zo van die symbolische dromen krijgt.
Iemand probeert onder water houten palen te klieven en door het feit van het water dat zijn bijl van koers doet afwijken, brengt hij er niks van terecht. Water symboliseert emoties...emoties brengen je daadkracht uit de richting. De tweeling droom van die droom ging over het met een beitel losmaken van gemetste stenen...dat lukte beter. Elke steen van de muur (die eigenlijk ingevallen was), symboliseerde een letter en er ontstond in de droom een parallel met de cellen in ons lichaam die ook bouwstenen zijn.
Onwillekeurig dacht ik aan de Kabala...de betekenis van woorden en letters enz... . Onze lichamen, ontstaan uit het metselwerk van diegenen die ons genetisch voorafgegaan zijn.
-Als je een beroemde bv-kop hebt mag je in de krant allerlei onzin verkopen...zoals die bourgeois ex vu, ex vld en eigenlijk 'Vlaams'(hier een belediging voor Vlamingen)-blokker die het socialisme de oorzaak van het fascisme noemt...zelf denkt hij dat hij een liberaal is. Hij heeft ook nog een parlementaire vriend die nog niet bij de liberalen is buitengesmeten, een aantal bedrijven heeft en ook nog de dikste post na jaagt en die ook denkt dat het nazisme links was...terwijl miljoenen gratis voor de grote bedrijven moesten werken. Hoe blind kan een stuk van de bevolking zijn, dat ze zoiets blijven slikken ? Velen in 't parlement zouden stuk voor stuk buizen voor geschiedenis...ze zuigen hem liever tot eigen voordeel zelf uit de duim.
-Bij de post was er vandaag een stuk waarin het neerslaan van 'opstanden' besproken werd vanuit de eerste stap naar oogluikend toegestane doodseskaders in geval de economische toestand in het Westen nog eens voor situaties zorgt zoals tijdens de eerste wereldoorlog en daarna, toen de proleten genoeg van mistoestanden hadden en de macht wilden grijpen, maar bij duizenden gedood werden...waarna verrechtsing die naar 't nazisme leidde, doorzetten kon. Een andere plaats, dezelfde voortzetting van vroeger Haar eerste man dronk. Ik weet niet waarom. Soms denkt ze "was ik er maar bij gebleven" Hij stierf, z'n tijd was gekomen. Er moest nu alleen voor hun zoon worden gezorgd. Ze werd verliefd op een student die zijn statuut boven dat van kostwinner verkoos. Toen kwam ze de vader van haar drie volgende kinderen tegen.
Haar tweede man schonk haar drie kinderen... Opnieuw moest ze beginnen...eerst een hele zware man die nog onder moeder 's sloef lag...daarna een denker die eeuwig studeren wou...en nooit voor lange tijd voor een monogamie met haar koos...maar haar nooit beloog en nooit iets beloofde...zo iemand moet je op de duur wel het deksel op de neus geven...zeker als je 'vooruit' wil in 't leven...in de betekenis van dat 'vooruit' willen, verschilden ze...daarom bleef het niet duren. Nog een andere vrouw had een brave man, ze koos voor een andere en had er op de duur zo'n spijt van dat ze, ditmaal, hopeloos naar nog zo'n brave zocht.
Nog een andere werd de slavin van haar zoon. Wat je niet allemaal hoort.
-Met z'n allen één voortdurend uit mekaar vallend wezen. Uit dezelfde bronnen van opbouwen. Atomair wezen. Biologisch wezen. Altijd weer het vermogen om iets op een andere manier uit te proberen. Als we in een ander wat meer deeltjes van ons eigen zagen, zouden we wat meer in mekaar geïnteresseerd zijn. Boeren uit Mali die bijna niets voor hun katoen krijgen, zijn verwant met de Amerikaanse boeren die voor hun katoenwinning op subsidies aangewezen zijn. Fabrieksarbeiders uit het Westen hebben gemeenschappelijke belangen met de onderbetaalden aller landen. Zelfs de symboliek die we door onze woorden kunnen laten ontstaan heeft een vorm...gemaakt uit de stoffen waar we naar wederkeren. Taal is niet een louter verstandelijk fenomeen.
-Tijd en ruimte. Teruggegooid worden is niet mogelijk. Alles is progressieve beweging, al is tijdelijk in het oude hervallen mogelijk. Wetten weerspiegelen altijd een beperkte poging om buiten het geloof in het goede om bij meer rechtvaardigheid te raken. Wetten blijven nodig. Het geloof is onontbeerlijk. Geloof ligt overal in verscholen...in wetenschap, in gerechtigheid, in vredes-streven, in wijsheid, in dagdagelijkse dingen.
'Ooievaars zijn zes maand op vakantie', las ik. Toen ik die dag aan m'n ouderlijk huis kwam zag ik eerst het plankje dat nog door een voorvader aan het dak gemaakt was om de zwaluwnest van weleer te ondersteunen.
'Voor een dier is het leven een les in overleven', las ik,...voor de mensheid zou het ook meer een les in goedheid en belangeloosheid moeten worden. Zelfs de armen zijn in het rijke Westen georganiseerd opgegaan in structuren die hen in hun armoede houden en hen af en toe wat meer minimum toegooien. Kom verdorie op voor volledige rechten : recht op werk en al de andere mensenrechten !
Het Paterke van Hasselt en andere verschijnselen
Rond zijn crypte hing net van hetzelfde als rond het sterfbed van m'n vader...of de plaats waar hij opgebaard lag. Misschien gewoon mensen die bezinnend tezamen zijn-energie.
Aan zijn graf voel ik dat niet zo. De intensiteit ervan is niet even groot bij alle personen van
diegenen die ik al heb weten dood zijn vóór het begraven worden. Soms hangt er in de dag bij momenten ook zo'n gevoel over de natuur. Natuurlijk...want ze zijn toch ook in het lucht en het licht opgenomen. We kunnen ze bereiken zoals we onze radio op één of ander station afstemmen. De zon ziet één van haar elektronen heel graag, maar ze kan maar één maal per dag langskomen. Zo zal altijd contact hebben niet altijd volledig mogelijk zijn. Alles heeft zijn tijd nodig. Vóór de uitvinding van de mikroskoop konden we nog niet weten hoe zaadcellen er uitzagen...al heeft er al wel eens iemand het toen geweten bij het observeren van dikkopjes. Wij zijn allemaal zon die één of meerder van onze elektronen om diverse redenen allemaal graag zien. De 'Maagd' in Banneux, liet zeggen dat ze vooral de armen graag zag...oh gelovigen zou gij U niet meer sociaal engageren ?
Wederom Opmerkelijk. Ieder heeft z'n eigen datum om te 'gaan'. Arafat op de dag van de wapenstilstand, maar niemand heeft het begrepen. Een andere op de dag met het cijfer van de geboortedag van de kleinzoon die in tegenstellingen het meest op hem lijkt ...of hebben ze juist het minste aantal tegenstellingen ?.
Zelfs hun voornamen lezen bijna van links naar rechts en omgekeerd. In de liefde kunnen vergeven heeft soms geen grenzen dan het eigen lichamelijk draagvermogen. Soms lijkt er weinig te veranderen, maar iedere dag zit boordevol veranderingen. In het begin van de maand kan je nog zittend van in de kaalgeschoren knotwilg de beek en het landschap bewonderen...enkele maanden later is ie al zo weer uitgeschoten dat je niets meer van zijn kaalheid ziet en alleen de vogels er nog in kunnen om te nesten. In alles zit een boodschap, niet alleen in die film met die onbaatzuchtige kinderen die de mensen in hun dorp rond het treinstation hielpen, maar ook in de tranen van geluk die over de kaken van de kijker lopen. Alles werkt voortdurend op mekaar in en is één. Dus zie wat je zegt, wat je eet, wat je wenst, waarover je wil dromen...als die al niet zomaar tot je komen.
De complexiteit van waar en niet waar, van schuld en onschuld...is alleen voor diegenen met het geoefend innerlijk gehoor, de geoefende innerlijke blik en het geoefend verstand...hoorbaar, zichtbaar, verstandelijk verstaanbaar...maar vooral...voelbaar.
Genoteerd na niet uitlegbare omweg :
- 'Geniet elke dag zo min mogelijk staat makend op de volgende'.
-''Weet dat BEGRIP soms in het woord zelf niet ligt'
-'Wat wil je in de liefde m'n jongen ? Een jongen blijven of jongleren. Weet hoeveel een mens dragen kan'
-'Je kunt niet voorkomen wat op je weg ligt'
-'Geef toe dat het leven je altijd te vlug af is'
-'Waar wij ons bevinden'? Wij zijn een geestelijke aanleg...met jullie verbonden'
-'Als onze en jullie tijd rijp is, komen we jullie ontvoeren'. Wij zijn het openbaar ministerie...jullie je eigen verdediging...het onuitsprekelijk geheel van alles is als toekomst rechter. Alles is altijd voorbereiding en uitvoering tegelijk. De drie delen voegen zich tezamen en alles leeft. Alle negatieve emoties, jaloezie, angst, wantrouwen, hebzucht...moeten worden gezuiverd. Alles ligt vast, de kinderen die komen, de stervensdag, de jaren van vrede voor de oorlog...de definitieve vrede, waarmee niet de dood wordt bedoeld. Grosso Modo 2000-2100 ?... zoveel mogelijkheden en toch blijft de mensheid slabakken in de aanpak van de grote wereldproblemen ...tegen 2040 zou er serieuze verandering moeten gekomen zijn...maar niet zonder groeipijnen ...een algemene consensus volgens het CONSCIENCE-plan (zie referendumblog)
Stap één : Het goede en kennis goed gebruiken. Stap twee : weer meer verbonden met de natuur en het overtollige van de winstcultuur laten vallen. Stap drie...luisteren naar een goede tekst die oproept tot verandering'.
-Joeri GAGA ER IN, in de ruimte (eerste mens) SHEP art (schep kunst)(de aarde vanuit een ruimteschip voor tweede maal door mens gezien)
pagina 55
-29 filosoferen
-Echt geloof is weten wanneer je om kracht mag vragen. Geloven is ook een innerlijke sprong wagen...of je nu een godsdienst volgt of niet.
-Een geslaagd leven heeft niet zozeer met goud te maken maar meer met het overwinnen van alle illusies ie je op je weg zult tegenkomen
-Praten met iemand gaat beter als er wederzijdse interesse en aanvaarding is...van zodra het aspect 'goedkeuring' opduikt...wordt het al wat moeilijker.
-Laat het in een relatie nooit zover komen dat je om jezelf te beschermen de andere of mekaar in gradaties moet beginnen haten om jezelf of de andere of beiden te beschermen.
-Er zij duidelijk twee luiken in het schilderij van het leven : het ene wat er in de dag gebeur t, gezien, gedacht, gezegd, gegeten, gedronken, gehoord wordt en het andere wat er 's nachts en 's morgens herbegrepen, herzien, herzegd, herhoord en herpland wordt. Is het niet onze taak om het waarom van dit alles op een hoger niveau dan van de angst om te leven te krijgen en ons naar de blijheid, billijkheid en verwondering en nieuwsgierigheid om dat alles te richten ?
-Net zoals bij een reis en kaartlezen willen we ook voortdurend weten waar we ons in het leven bevinden...op welk punt in de wereldgeschiedenis, op welk punt in ons persoonlijk leven ? Net als op de kaart heb je de grote lijnen en de kleine deelgebiedjes van iedere streek van de kaart. We maken al sinds altijd deel uit van die kaart van het leven.
-overwegingen
-goed dat geld bestaat en slecht dat geld bestaat, goed, want anders zouden we onszelf uitsloven om te bewijzen dat we evenveel terugdoen voor iemand (als we al zouden werken)en slecht omdat grote speculaties met geld veel kapot maken
-theologisch gissen :Na alle mogelijke door de ontketende natuurkrachten aangerichte schade en menselijk leed, herziet de alleen in God gelovige mens zijn mening nog niet, vaak denkt hij dat aardbevingen en zo hem straffen...de natuur heeft ook z’n onvolkomenheden, het was al een wonder genoeg dat wij tot stand kwamen ,hoe erg ‘t ook is natuurlijk
-Voor te velen onder ons is het woord 'mirakel' echter iets dat met bijvoorbeeld een 'onverklaarbare' genezing te maken heeft. Zag Bernadette in Lourdes echt een stralende vrouw of was ze niet eerder zelf een stralend meisje dat zich van haar kameraadjes onderscheiden wou ? De rots van Massa-bi-elle, was het de materie die voor een stuk straling liet zien of niet eerder de massa die meende twee soorten Bernadette te zien ? De massa-bij-haar groeide inderdaad dag na dag...maar het meest sexy meisje van de streek werd het kloosterleven ingeduwd...waar ze onder de 'lijden symboliek' van de kerk in die tijd...wegkwijnde. Lijden...ondergaan...subir...Soubirous...noemdze...toch schiep ze ook een mythe.
de passende partner, een evoluerend of statisch gegeven ?
-Sommige mensen blazen zelf hun kaars vroeger uit, anderen minder...maar dan zorgen nog anderen er wel weer voor dat ze bijna uitgaat. Best is er zelf voor te zorgen dat ze niet bijna uitgaat.
Laatst las ik een citaat van Multatuli. "De hoogste wijsheid is levend te doen wat we stervend zouden wensen gedaan te hebben". Inderdaad...maar om welbepaalde redenen loopt het leven niet altijd zo...en ligt niet altijd alles wat we zouden wensen...binnen onze mogelijkheden. We kunnen onze mogelijkheden aanzienlijk vergroten als we boven onze dagdagelijkse beslommeringen uit de tijd zouden nemen om ons ook met filosofische zaken bezig te houden...een beetje intellectueel en wijsgerig gebruik makend van de mogelijkheden van onze geest...zou ons opliften en die dagdagelijkse beslommeringen in hun ware licht zien.
We verwijten mekaar de oorzaak te zijn van spanningen die we zelf opwekken en voor de oorzaken zelf vinden we geen oplossing. Als we eens begonnen met gelukkig te zijn met een ander gelukkig te zien en onze eigenwaarde optrokken in plaats van jaloers op mekaar te zijn.
-Van de vele ontwikkelingen die er met mensen gebeuren en hoe je ook hun woorden en gedragingen leert interpreteren; zelfs hoe wat ze zeggen antwoorden geeft aan wat er zich eigenlijk in je eigen hoofd als vragen vormt...de eigenlijke betekenis snap je eerst in de loop van de tijd...ook omdat je je telkens vanuit een goed bedoelde liefde al eens in de maling laat nemen. Relaties tussen mensen werken ook volgens het principe 'these', 'antithese' en 'synthese'...de eigenlijke betekenis van die verschillende evoluties snap je eerst in het verloop van de tijd. Er zijn veel mensen die terugvallen in een these, nadat ze de synthese al onder ogen hebben gezien...zo'n mensen laten anderen die op eigen kracht in hun eigen kracht moeten komen van hun energie eten zonder er vaak iets voor terug te krijgen. Tussen die drie verschillende fasen zijn er nog een aantal tussenlagen van niet altijd rechtlijnig groeiend inzicht in je eigen emotionele situatie en die van anderen. Hoe beter het met de totaalsom daarvan gaat...hoe beter je de stap van emotionele naar 'geesteswereld' zetten kunt. Al zijn we chemisch gezien allen van dezelfde oorsprong, één en hetzelfde element kan zwaarder of lichter gebouwd zijn, het heeft niet zozeer met mager en dik te maken maar met het kunnen loslaten van negatieve emoties of niet. Waterstof kan één of meerdere elektronen in de baan rond z'n kern hebben...hoe meer elektronen hoe zwaarder het atoom. Hoe meer relaties de kern (jezelf) te onderhouden heeft...des te zwaarder de structuur dreigt te worden...alhoewel je wanneer je met één iemand in relatie bent die zelf in negatieve zin emotioneel nog aan vele anderen vasthangt...dezelfde zwaarte te dragen kunt hebben. Je gaat nooit een relatie aan met een persoon zelf, maar ook met de kwaliteit van alle mogelijke relaties van die persoon (familie e.a.). Hoe zelfstandiger of des te meer eigenwaarde de twee componenten van een relatie hebben...hoe minder negatieve gevoelens een kans krijgen. Veel meer energie in een relatie stoppen dan je terugkrijgt is zelden een goeie zaak voor iemands eigen weg...maar zo'n zaken zijn niet altijd even objectief meetbaar...maar geweldig ondoorgrondelijk vanwege het samenspel met anderen die in dezelfde ontwikkeling betrokken zijn.
-Uiteengaan van relaties...of bijeenkomen van relaties...beide voortdurend voorafgegaan of gevolgd door een soort aftasten aan de hand van gebeurtenissen (beweging), woorden en andere energie.
Soms is de 'tactiek' af-is-af-uit-is-uit of 'monogamie of niks' voor één of twee van de betrokkene de beste, vanwege het feit dat twee mensen zich heel rustig en gelukkig tegenover mekaar kunnen gedragen en gewoon geen complicaties nodig hebben om verder te evolueren of vanwege het feit dat een te grote confrontatie met de ware achtergronden uit iemands leven...niet wenselijk is...zoals het neuron in de kern van een atoom een houding van onverschillig evenwicht inneemt...reageren dan ook wij.
Soms is nog een beetje schipperen heilzaam voor één van de twee of meerdere betrokken 'partijen'...zo'n beetje zoals de protonkernen van een atoomkern die naar een evenwicht met de elektronen trachten. Men is nog niet zeker over al of niet uiteengaan of samen iets beginnen of herbeginnen.
Eén persoon, kan zoals een politieke partij een deel van de bevolking vertegenwoordigt in 't klein een ganse verzameling genetische voorouderlijke en ouderlijke componenten vertegenwoordigen...(...behalve in 't geval die vertegenwoordiger het eigenbelang laat primeren...hetgeen in sommige situaties een juiste keuze is, een keuze om iets dat nog in het verleden wortelt recht te trekken of iets dat nog in het verleden wortelt een positieve invloed op het nu te laten hebben. Zo kunnen de negatieve eigenschappen van een grootvader door het kind of kleinkind verbeterd, verslechterd of gewoon genegeerd worden...al naargelang de personages die ze in hun leven tegenkomen, vanuit hun eigenschappen met hen gaan interageren...net zoals neutronen, protonen en elektronen een elektromagnetisch atomair doorgegeven spel spelen...doen personages ook verhalen ontstaan.
Het alleen-zijn heeft vele kanten. Je kan je op je kunst concentreren. Je kan iemand missen als je thuiskomt. Er is het 'had ik toch nooit zo intens liefgehad-gevoel'...het raken aan herinneringen...dat een mens zijn neutronen verplicht van heel koel te blijven en geen Valentijnverwachtingen naar iemand toe te hebben...en de nog occasionele ontmoetingen als puur platonisch of uitsluitend lichamelijk te zien...terwijl je de laag emoties mijdt zoals een eend het water van haar pluimen afschudt.
Zelfs als een geliefd iemand er om een bepaalde reden niet meer zal zijn, kan je de vreugden van vroeger (landschappen, vrijpartijen...)nog altijd in je 'hart' met iemand delen...maar naar anderen toe is het aangeraden alles opnieuw met de eigen ogen enz...leren waar te nemen. Een vrouw, een man, ze kunnen zo dodelijk voor mekaar zijn als een oorlog. Hun teloorgang kan doorgaan of ze kunnen zich herpakken.Als andere alternatieve mensen in hun leven gradaties van illusies blijken te zijn, zijn ze wel op mekaar aangewezen om hun inzichten af te maken. Soms past niet elk deksel op elke pot. Wat belangrijk is is de graad van echtheid en eerlijkheid in iemands aanvoelen en handelen...je kan moeilijk tegen je gevoel ingaan zonder jezelf te schaden. Fakegedoe is een stom en belachelijk iets. Wat is er mooier dan een bende spelende peuters en kleuters voor wie alles nog zo spontaan en simpel is. Wat is er mooier dan een moeder die haar kinderen naar school brengt en een boer die naar zijn veld rijdt en een arbeider die niet uitgebuit wordt.
bijzondere energie -ergens loopt een tam konijn in 't wild rond, m'n hond ziet het niet, ruikt het niet (de oorzaak : windrichting, zijn desinteresse voor konijnen...ik heb er al andere gehad...of 'konijnenchance')
-als de damp van het warm water in de moor fluit, dan het fluiten verzwakt...moet je hout op de kachel bijdoen
-als je al een stuk gereisd heb en je kijkt thuis in een boek naar beelden van Noord-Amerika en je weet dat continenten ééns één waren...voel je de stukjes Noorwegen in Canada, waar je nog niet bent geweest
-roman schrijven over de andere mogelijkheden dan het geleide leven, beleefd door anderen
dromen -een rijke Amerikaan met lange sigaar gevolgd door beelden van m'n pa en z'n broer die me vroegen hun zaak over te nemen en dan begonnen lachen 'omdat rijk worden toch niet de eigenlijke bedoeling van het leven was'...en eigenlijk was ik , ben ik toch met die zaken die wel tellen bezig...ook dankzij hen...in het verlengde van hun inspanningen /dromen, soms symbolische boodschappen; gemaakt van tijdloos materiaal...verleden, heden, toekomst, gescheiden of door mekaar of één...geen probleem
nog te schrijven gedichten mijn vier soorten notenkrakers/warme voeten in de sofa/machineke zendt door de koude nacht een warme groet naar m'n ex-reisvrindinneke/het leven is als een gitaar(zie blauwe agenda 9/2/06)/zien blindgeborenen beelden ?/de kern van een gedachte overhouden
familie-en dorpskronieken -Een zwaarmoedige vrouw zei toen ze na de kerkdienst het mooie nieuwe, zelfgemaakte pakje van m'n grootmoeder Hermelinde zag '...dat is te jong voor jou.' Vanuit de materie afgunstig op het door m'n blije grootmoeder omarmde kleurige zomerlicht tussen de linden. Een gevoelig 'lichtdragend' iemand moet leren tegen zo'n zwaarmoedigheid te kunnen. Gehoord "een braaf meisje leent haar gsm al eens uit" meegemaakt de documentaires van David Attenborough over insecten : prachtig in beeld gebrachte psychische instellingen van insecten : vaak dom-genadeloos, soms mooi revancheus...soms uitbuiting, soms samenwerking, soms bondgenoot, soms vijand...de vlinders en olv-heersbeestjes en bijen kwamen er nog het beste uit...en de prijs voor de humoristische maar ook sadistische instelling gat naar die woestijndabber waar ik de naam niet meer van weet : eerst wuiven met z'n schaartjes naar mieren, dan hen lokken met een soort zoete stof waarachter die mieren liggen zoeken, dan op de achterpoten staan zodat de mieren de tap waar de zoetstof uitkomt kunnen zien...van zodra ze aan z'n borstkas beginnen likken, klapt de val toe. Polsoceconoom -het 'laatste nieuws' meer en meer de mediamotor voor de verrechtsing in Vlaanderen plat, platter, platst -hoe dom kan je zijn als je alleen op rijkdom aast : eerst fundamentalistische gekken die zich durven moslim noemen betalen om tegen Iran en de Russen in Afghanistan enz. te vechten, dan keert dat zich natuurlijk tegen het Westen zelf...en achteraf de USA en GB en enkele bondgenoten die in dezelfde stommiteiten volharden en hun eigen verkiezingssysteem introduceren om er terug fundamentalisten aan de macht te brengen. -ook hier moeten we een ander systeem van verkiezingen gaan invoeren om extreem rechts en zogezegde 'godsdienstige' fundamentalisten te stoppen : eerst verkiezingen voor een bindend programma : recht op een degelijk inkomen voor iedereen, gelijk werk gelijk loon-wereldwijd, rechtvaardig belastingsysteem...enz...daarna rechtstreeks per project ipv per partij verkiezen.
-als men in New-York kan staken in de metro voor sommige sectoriele voordelen, waar niks mis mee is...waarom staakte men dan niet in 2003 tegen de nakende Irak-oorlog...de enige manier om die oorlog tegen te houden-het is eigenlijk stom dat er om olie gestreden wordt...veilige kernfusie (niet-kernsplitsing waarbij radioactiviteit vrijkomt) is onuitputtelijk-de reportages van 'zwerfroute' en andere zeggen vaak veel meer dan onze politieke debatten om punten en komma's van lapmiddelen-soms moet je vaststellen dat er over veel Europese en niet-Europese sociale strijd niet wordt bericht terwijl het journaal soms doet of het boulevardpers is. Rare streken. -het is pervers een system te willen behouden dat alleen kan bestaan als er een bepaald aantal goederen worden geproduceerd en verkocht
oprichting filosofische partij : nieuw verkiezingssysteem eerst verkiezingen voor een bindend
programma; daarna rechtstreeks per project de dirigenten verkiezen
legers omvormen tot andere taken : armoedebestrijding, bouw, /hoeveelheid werk verdelen/universeel sociaal zekerheidssysteem/gestandaardiseerd wereldwijd rechtvaardig taksysteem/recht op werk/ecologische productie/stoppen met onnodige productie en overbodige bureaucratie /recht op werk of inkomen/ gelijk werk gelijk loon-wereldwijd
ook dat nog -een deel vd Europese rechterzijde wil de communistische partijen buiten de wet stellen...12percent vd stemmen kregen ze hier in België na de oorlog omwille van hun verdiensten in de strijd tegen het fascisme/miljoenen werden er in Zuid Amerika en Indonesië en overal wereldwijd uit de weg geruimd omdat ze de strijd tegen de uitbuiting en armoede aangingen... . Aan de andere kant ijveren sommige van die rechtse zakken voor de rehabilitatie van de meest rechtse zakken van voor en na de tweede wereldoorlog
-elke dag bereiden de verschijnselen van de volgende dagen zich al voor
-waarom worden die huizen die door Israël ontruimd worden...afgebroken ? Hou toch op met die onzin gebouwd op het verleden. Wordt één land oh wereld... . Laat het verleden los. De Palestijnse boeren betaalden pacht aan het Ottomaanse rijk dat hun gronden later dan aan 250 rijke families verkocht waar aan de Palestijnse boeren dan weer moesten betalen. Ook de Joden werden rond die tijd van 1800 tot ver over 1900 vervolgd ...ze kochten de Palestijnse grond over en raakten vanaf de tijd dat er Britten dan weer baas waren in Palestina, slaags met de Palestijnen...alsof zij de bloedige wraak voor al hun tegenslagen moesten ondergaan. Iedereen in de geschiedenis is al wel eens genoeg slachtoffer geweest. Begraaf het verleden en begin opnieuw...als het niet anders kan ...'omwille van uw hardheid' met één staat, dan maar met twee...alhoewel hij op een kaas met gaten zal gaan lijken(zie map Lucas Cathérine:'Palestina'
-het doet goed dat enthousiasme en die informatie en inzet op een derdewereldfeest te zien
-vrije metselaars :we haalden nog net met z'n vieren de trein in Brussel waren we met bijna dertig
omdoor de gids te horen vertellen van de vrije metselaars; vrij om te vertrekken, als de bouwheren dwarslagen
niet als lijfeigenen toendertijd; zon en toerisme onder de laatste zomerzonnen
de magie van zeven en één, witte en zwarte magie, over het wel en wee van dogma's
bijzondere ervaring De wetenschap leert ons onder andere dat zowel fotonen (straling), atomen en later cellen bepaalde dingen gemeen hebben. Ze schikken en herschikken en vormen voortdurend nieuwe combinaties.
Al die combinaties hebben een voorgeschiedenis. Al die combinaties waren en zijn en zullen voortdurend afhankelijk van bepaalde levensomstandigheden zijn. Onze genen zijn een actueel dossier van alles wat er daarvoor al meegemaakt is. Ook onze huidige zielsgesteldheden zijn aan dezelfde wetten onderhevig. Als je je eigen familie en omgeving bestudeert dan lijkt het wel of sommige eigenschappen van mensen al voor hun geboorte voorgeprogrammeerd in de genen van hun ouders moeten zijn ingeprent, afhankelijk van de toestand van de verwekkers destijds. De energie van licht en andere stralingsenergie ontwierp het leven en waarschijnlijk verworden we terug tot die bron, voegen we ons bij het licht, worden we licht dat stroomt daar waar het binnengelaten wordt...letterlijk en figuurlijk...zoals de kracht vervat in het WOORD...dat niet alleen een klank, een trilling maar ook een betekenis is. Alles is betekenis...en een drang naar voortdurende herstabilisatie van verbroken symmetrie. Het individueel wezen is een tot stand gekomen collectief, tot stand gekomen door zij die geleefd hebben en leven, het individuele wezen, een progressieve, voorgeprogrammeerde incarnatie doorheen de tijd, als noten die je onder een boom zoekt, zo wordt gevonden alles wat je je maar afvraagt, als je maar aandacht hebt
29. way our mind works in a spiritual way Wish I could write this in every language and dialect ; each with it' s own charm. 'Charm' is already French...we are one big family with the same roots. One morning, a million years ago, the descendants from 'African Lucy in the sky with diamonds', saw the sun rising in the east and went to Asia. Then people followed the sun towards the West, and discovered Europe and America .Everything is always on it' s way to expression. Nature, since the very beginning worked endlessly on a system of reproduction and finer fcommunication...not only bussines-communication. People learn to express who they are and what they have with each other. In order to understand themselves they have to observe how their mind works. The system even works without words and has many different forms of expression. Everything is experience and expression. The most difficult experiences will have to sink to the bodem of the river of life...in order to keep on feeling strong enough to continue ones road in life. On such moments we can think positive again... on such moments we can write again for example. The muse is then bigger then the a-muse. One must always pick the best words to express something; when one writes a birth card to a new born one does not put on it : 'welcome to the world, come and collect your scars'. If we really discover the beauty in our self, no one ever shall go and fight wars or nobody will get emotionally hurt.
pagina 55
30.Zoeken naar mogelijkheden. Versmelten van cellen met tegengestelde inhoud. Scheppen van organismen, daarna planten en organen en door ons, door de natuur dus, bezielde wezens. Daarna de mens, de stammen, de koninkrijken, de republieken en ooit één wereld zonder grenzen. Eerst moet het bewustzijn van de mens zich van de geldspeculatie en de negatieve emoties ontdoen. Groeien naar een nieuwe politieke organisatievorm toe. Een hiërarchie die niet op het bezit gebaseerd is, dringt zich op. Het verval van dat geldspeculatiesysteem zal de nodige stimulansen aan de bewustzijnsverhoging geven. Intussen blijven we voor een flink stuk ingedommeld, gevangenen van levensgewoonten, gebonden aan de strijd om het economische overleven van het oude systeem en emotioneel onrijp reageren. We worden dus tegengehouden om zowel sociaal als persoonlijk te groeien. We moeten allerlei filosofische inzichten doorgeven zowel als rijp worden om de verwarring die onze geslachtsdrift met zich meebrengt op te lossen.
Ook onze lichamelijke sterfelijkheid mogen we niet langer meer als iets onbegrijpelijks en angstaanjagends ervaren. Alleen in theorie begrijp je dit niet, je moet alles ervaren, de ene wat meer dan de andere...zodat je er achteraf op terugkijken kan
Vorige volle maan, toe ik op m'n sterkst was, wist ik dat alles in een stroomversnelling zou komen. Ik heb m'n sterkte het voorbije jaar en vooral deze zomer door wilskracht, voldoende opgebouwd om nu door te breken, lijkt het...ik weet aan wie en wat en aan welke toestanden ik me zou kunnen ergeren, maar ik doe het niet meer. Ik kan me niet meer geven in wat ik niet meer aanvoel en beoordeel alles naar de energie die ik op het moment zelf aanvoel...in overeenstemming met m'n opties naar de toekomst toe. Met iedereen eerlijk kunnen zijn, betekent voor sommigen een ondragelijk iets...zeker als het met lichamelijke liefde te maken heeft. Waarschijnlijk wordt m'n huidige niet-seksuele verlangen nog verlengd...voor het weer overspringt naar een nieuwe monogame relatie, of de huidige weer ontvlammen. Waarom neigen bedrogen mannen (en bedrogen vrouwen )er naar ofwel hun liefde te verdelen of extra trouw te zijn ? Waarom vaak die spijt en toch geen spijt om het verleden(de momenten of perioden dat je beseft dat je dankbaar moet zijn voor ál je ervaringen (negatief en positief) om dingen waarvan duidelijk werd dat men ze niet had moeten doen...omdat men er achteraf emotioneel niet beter aan toe was ? Is dit een experiment in nieuwe vormen van samenleven of ...afgang ? Echte oude bomen hebben door veel te verduren te hebben gehad, jarenlang overleefd...en daarom zijn ze zo sterk en zo breed en wijs geworden...dat men op een dag vindt dat ze in de weg staan.
Tweede kerstbabbel met borrel
Iemand nodigde me uit voor een kerstborrel. Wij thuis noemen hem allemaal met z'n familienaam.
Blijkt dat hij een hekel aan z'n vader heeft. Die zou hem eens niet zijn zoon niet genoemd hebben.
Heeft zijn kleindochter nog niet gezien. Gaf hem een voorbeeld van een gelijkaardige situatie bij mensen die hij toch niet kent...om het stomme daarvan leren in te zien. Beklemtoonde het belang van over generaties doorgegeven conflicten leren te begrijpen...soms doorgaan...soms breken. Niet te vlug iemand opgeven. Het gaat immers niet om politieke besluiten, maar om mensen. De eigenkennis ook van belang. Indien we onze persoonlijke conflicten niet overwinnen, verrechtsen we bovendien.
Kunst kan niet anders dan links, progressief, de ethiek dienend zijn.
Zelfs de godsdiensten hebben het sociale voor een stuk mee helpen ontwikkelen, zowel als tegenhouden.
De dag van vandaag, nu de filosofie en de wetenschap de oneindigheid hebben verklaard, het belang van niet niets te willen worden als wetmatigheid numéro uno van materie en geest...komt het belang van wat mensen met mekaar hebben meer op de voorgrond als leitmotief van ons leven...het zoekt zich een weg doorheen alle consumptiekitsch van onze tijd. Z'n eigen te leren kennen loopt altijd via het leren begrijpen van anderen om. Kinderen zijn nog altijd het vervolg van de verhoudingen tussen hun voorouders.
Zeg nooit nooit...voor je al die dingen tussen mensen en jezelf doorhebt. Al zijn er crisissen tussen mensen,
en denk je voor altijd met hen te breken, vóór de bedoeling van een band met iemand volledig is uitgewerkt, verandert de intensiteit tussen mensen niet zomaar. De klassieke scheidingsregelingen tussen partners zullen mits een gunstige evolutie meer opschuiven naar het meer 'dulden van anderen in iemands leven'.
De klassieke scheidingsregelingen rond woonsten, waarbij de kinderen van de ene partner naar de andere verhuizen gaan minder voorkomen daar de nieuwe partners ook meer in het huis van hun nieuwe geliefden meer thuis kunnen leren zijn. De vader of moeder van de kinderen kan er ook gewoon als oude vriend worden ontvangen. Wat niet makkelijk is soms, maar achteraf beter voor de groei van iedereen. Je moet met niemand conflict zoeken, maar soms lijken de conflicten in relaties wel ingebouwd om te groeien...groeien...het is delicaat iemand te adviseren over wanneer daar ook breken bij hoort.
Iemands mimiek, uitstraling, woorden ...zijn niet altijd even energierijk bij ieder samenzijn...alleen diegenen die intiem met mekaar omgaan zouden moeten weten in welke fase van hun ontwikkeling ze zitten...en vaak weet eerst één van beiden dit bewust na een bepaalde tijd. Soms is een mens in perioden dat er te veel tijd in uitleg wordt gestoken, alleen al blij dat hij of zij eens gewoon in stilte van de ander z'n evenwicht kan genieten. Dan kan je weer gewoon een lijn in je relatie krijgen, gewoonten inbouwen...als je al zo in mekaar zit dat je heel de tijd met één iemand samen wil wonen natuurlijk.
Te velen die bij mekaar wonen, spelen gewoonlijk een spel van Domino en Submido. Een spel dat sommigen met wisselend aanvoelen spelen kunnen, anderen zijn er eenzijdiger in...teveel van het ene verstikt het andere en houdt alle groei tegen. Soms stormen sommigen met volle kracht en alle vertrouwen door het leven,...de rest van de maand is het dan een geleidelijk opbouwen dat de overhand haalt...allemaal beter dan deprimerender reacties op het leven.
Koud- en warmbloedig, zit hem niet zozeer in het bloed...maar in het willen bezitten en het kunnen loslaten. Op het eerste zicht zachtaardige mensen worden soms zo door hun soms teenpolige partners overschaduwd dat je er soms dingen van hoort vertellen die van die 'eerste zachtaardige indruk' afwijken. Een eerste indruk is niet vaak verkeerd als je op het moment van de waarneming 'goed' 'zit '('ziet'). 'Een maske dat het geire heeft'...kun je na een downperiode weer tot leven wekken. Alleen de geest die banden boven de dood uit doorleefd en doorstaat, stort zijn geest uit over de materie.
Laat ons eenvoudig en blij proberen blijven, een leven lang...leren doen wat we kunnen en geen te hoge verwachtingen aan een ander opdringen. Vaak probeerde iemand ons in 't verleden zelf hoge verwachtingen op te dringen en blijven we dit gewoon maar op een ander uitwerken.
31. De 'rode draden' -lees ook Het COLLEKTIEF ALTERNATIEF :Deze pennenvruchten peilen naar onze sociaal-economische relaties, anno eind 20ste eeuw. Waarom zijn onze politiekers het resultaat van ons bewustzijn ? Net als U vindt de auteur dat een samenleving moet voorzien in alles wat te maken heeft met : Samenlevingsbeheer/ Telematica/Veiligheid/ Voedsel/ Wonen/ Werk/ Energie/ Onderwijs/Gezondheid/ Milieu / Goederenproductie/ Goederendistributie/Transport/ Ontspanning/ Geld ...en alle objectieve relaties die hieruit voortvloeien. Dit alternatief samenlevingsbeheer vangt aan met een bondige schets over hoe we als mensheid tot onze huidige wereld met zijn vele obstakels en mogelijkheden geëvolueerd zijn.
Allerlei voorbijgestreefde structuren lijken aan radicale veranderingen toe. De sterk verdeelde hoofdpersonages (de Werkers), vinden veelal dat ons doen, laten en denken voor een belangrijk deel door een uitgediend systeem bepaald worden...maar de heersende ideologie is nog veel beter georganiseerd. Een aanrader voor iedereen die nog gelooft dat het op internationale basis best mogelijk is om op een ecologisch aanvaardbare wijze in het materiele welzijn van de mensheid te voorzien. ' Collectivisten aller landen... verenig jullie'! 'Oorlog, verspilling van menselijke talenten , armoe en verontreiniging', ...het is nu wel geweest ...het collectief bewustzijn leeft.
pagina 57
32 Notaboek-bedenkingen
-Gedachten, woorden, beelden , emoties, droombeelden, aanrakingen, ervaringen, sociale structuren, zijn allemaal middelen om ons bewust te worden van het feit dat een deel van de werkelijkheid ook langs de rust in je innerlijke zelf gevonden kan worden.
Vanuit de rust in jezelf ga je die instrumenten heel anders gebruiken en bekijken, ga je anders gaan gewaarworden. Jezelf en anderen observeren wordt dan een hele kunst. Iedereen heeft ergens af te rekenen met hetgeen zijn voorzaten om de een of andere individuele, relationele of sociale redenen
dienden te onderdrukken. Al wat niet wordt opgelost, dient zich soms onder dezelfde of een tegengestelde vorm terug aan. -Pak sommige mensen hun schrik weg en ze kunnen eerst dan echt naar iemand verlangen.
-"oproerkraaier" wordt hij genoemd die de werkgelegenheid verdedigt, enkele maanden later wordt hij wel aangeduid omdat niemand in de zaal een vraag beantwoorden wil"
-"indien je een kind van iemand anders wil, ben je dan als vrouw wel bij de juiste partner"
-"als test is 'ontrouw' een hele zware", -"neem mij weg , misschien valt er dan wel een huwelijk in duigen"
-"ben ik niet nog altijd "later zal ik leven" aan 't zeggen"
-"liefde kan tot medelijden evolueren als je niet genoeg bij mekaar kunt zijn"
-"laat ieder zijn eigen leven leiden, maar wat ze ontwijken zullen ze blijven tegenkomen"
-"welke is jouw godsdienst pa :zelfverkenning aan die van anderen toetsen"
-"ik wens dat ik kan blijven benaderen wat ik aan energie kan voelen, 'waarnemen' wordt dan een zalig openbaren van dingen die zo diep zijn dat ik het schrijven zal moeten opgeven"
-"sommige mensen wonen inderdaad beter niet bij mekaar
-"nog zelden tijd om te schrijven" ,"observeren eist me helemaal op"
-"ik had de laagste elektrische weerstand in de klas, daar kan het meeste energie door passeren"
-"dag vriendin, totdat je weer m'n vrouw bent"
-"klassenbewustzijn verdwijnt door teveel opslorping door werk en verkeerd mediagebruik, overconsumptie...interesseloosheid"
-"kennis en ervaringen op gebied van bijzondere energieën dienden om deze te leren beheersen, om echt jezelf te blijven als je boven de stroom bent" "om niet af te wijken van eigen uitgangspunten" "de ervaring leert DAT IEDEREEN DIE JIJ PERSOONLIJK WIL HELPEN HET TOCH UITEINDELIJK ALLEEN MOET DOEN, IEDEREEN EN ALLES MOET JE KUNNEN LOSLATEN EN ER UITSLUITEND OBSERVEREND OP REAGEREN...dan vindt je je weg""
-"SCHRIJVEN IS MISSCHIEN ALLEEN MAAR EEN MIDDEL OM EEN NOODZAKELIJKE HOEVEELHEID TELEPATIE OP EEN BEPAALD MOMENT VRIJ TE MAKEN ("zoals bidden in de tijd")
-de speculatieve kapitaalbewegingen zijn 60 tot 100 maal belangrijker geworden.
-"ik droomde dat een stalen neushoorn (symbool voor vervreemdende geldcultuur) op 'de mens' afstormde
-"systeem werking motor = 1 vast punt heb je nodig"
-3de maal vibrerende kleuren rond m'n ogen gezien"
-"SOMS MOET JE ECHT IEMAND GEKEND HEBBEN OM IETS KUNNEN DOOR TE GEVEN AAN EEN ANDER
-alles is licht, donker is slechts schijn, donker is een illusie... donker is de zon die aan de andere kant voorbijtrekt, -het DUIs t e r is niet de DUIvel. de duivel noemt ILLusie, een illusie is een waanvoorstelling.
ill is ziek-waan is wijsheid met teveel of te weinig emotie en verstand. het leidende licht, is niet zoals donker en zonlicht, De wijsheid in pacht, zonder erover te hebben nagedacht
pagina 57
33.Abeltje Sommige mensen kunnen liegen en bedriegen alsof ze gewoon een bijrolletje in een gangsterfilm spelen. Abeltje niet. Hij vatte het leven heel ernstig op. Het leven was immers een geschenk. Iets dat je van God en je ouders en zo verder gekregen had. Iets vol geheimen en dingen die je diende te eerbiedigen. Iets dat niet zomaar vanzelf kwam, maar waarvoor men zich op alle mogelijke manieren inzetten moest. Ook iets dat bij gebrek aan goede wil, via een straf naargelang het vergrijp ...'bijgestuurd' werd. Al van toen Abel de eerste keer de borst kreeg, was het voor iedereen ,behalve hemzelf, duidelijk welke levensfilosofie hij aannemen zou : 'het leven was er, het werd je aangeboden...alles wat je nog hoefde te doen...was je goede wil te laten zien...en te zuigen of...af te sterven'. Zoals ook de vrouw het zaad van de man uitzuigen moet om vrucht te verwekken. Abel's karakter ontwikkelde zich in de richting van teveel goede wil (hij bleef te graag lang en dikwijls zuigen) en te grote stoute schoenen. Hij ontdekte namelijk dat er naast melk nog andere dingen in het leven waren. Al van in zijn kleutertijd werd hij door het katholieke kerk apparaat opgemerkt en uitgepikt om een belangrijke rol in allerlei rituelen te gaan spelen. Het was een hele struis gebouwde non met sandalen© maat 45© die hem 'ontdekte'. De dag na de nacht dat Sinterklaas was langs geweest wou Abel maar wat graag Indiaan zijn. Dat trok hem toen al aan. Hij tooide zich met de veren die de man met de witte baard waarschijnlijk via een Broederlijk Delen actie van de paters buitgemaakt had; en begon in het kleuterklasje rond te hollen. Kreten jubelend op zijn Indiaans. A la cowboyfilms van op de TV bij de overburen; de familie Oversteins, die als eersten in het dorp een beeldbuis hadden. Niet dat tabaksgigant Belga veelbetaalde, maar Andre had na zijn uren poten aan zijn lijf en een thuiswerkende vrouw. Op het platteland kan dat tellen. Door toedoen van de overgrote dosis energie die hem toen al kenmerkte kwakte dus de mooiste vaas van de klas aan diggelen. Hij zou geweten hebben dat het zijn fout wel weer eens was. De non met de mannelijke naam ,die anders zo lief lachen kon, trapte verwoed in de richting van zijn kleuterkont. Hij, Abeltje , rende voor zijn leven. Kon hij het helpen dat dat in 't zwart ingekapselde mens de kleuterstoeltjes zo dicht bij de kasten met breekbare dingen erop zette? Ja : "Vooruit gij z'n duvel, kom hier kleine rappe pallieter...wanneer ga jij nu eens leren stilzitten...onbeschoft stukske zoon van ne marchanderende
groenteboer". Had Abel toen twintig jaar ouder geweest, dan had hij misschien het volgende geantwoord : "Hoe is het mogelijk dat de opvoeding van kinderen toevertrouwd wordt aan vrouwen die geen kinderen willen krijgen ! Van toen af lag Abel 's lot al vast. Deze rebel moest misdienaar worden. Zuster Michael gaf de beslissende tip aan eerwaarde heer Robert, pas 'ingehaald' priester van de nieuwe lichting in zwarte maatpakken geklede ziele oversten, die de oude lichting zwartrokken kwam vervangen. Hun filosofie was er geen van 'geniet maar van het leven'... alhoewel dat henzelf toch wel duidelijk lag. Geen gezinslast, Hun ingesteldheid was er eentje die duidelijk verried dat zij dachten dat zij 'alles beter wisten'. Velen geloofden dat. Ook Abeltje aanvankelijk. Bezorgde de Roomse kerk onder de vleugels van de jonge dynamische Managers Michael en Robert hem niet zijn eerste inkomen : Een deeltje van het kleingeld dat bij de enkele trouwpartijen in het kerkelijke mandje viel. De enige manier om als kinderen van plattelandsmensen die
enigszins met de boerenstiel te maken hebben aan het werk op het land te ontsnappen was ofwel zeggen dat je teveel huiswerk had, ofwel zeggen dat je iets voor de pastoor moest rond dragen of zo. Niet dat Abel en kornuiten dat werk niet graag deden . Maar de kinderen van arbeiders die de boerenactiviteiten financieel niet meer nodig hadden, konden de hele week sjotten, ravotten of zich vervelen. Daarmee susten Willy en Abel zich op momenten dat ze zogezegd actief ten dienste van school of pastoor stonden. Iedere namiddag in de helft van de week dronken ze stiekem een paar glazen wijn. Hun onbevangenheid bracht hen dan tot menige constatatie die de verbeelding aan de realiteit onttrekken kan.
"Een engel...wat is dat voor een beest Abel ? Een mens met vleugels, zoals dat schilderij in 't school ? Je weet wel van dat kind dat in de afgrond dreigt te vallen. 't Schijnt dat wij allemaal ergens zo'n beest rondlopen hebben" "N'en engelbewaarder da's geen beest jong , volgens mij is dat een soort kompas binnenin ieders kop. Een stuur om jezelf uit domme situaties te houden en uit iedere situatie het beste voor iedereen te halen. Onthoud 1 ding joeng. We zijn hier allemaal om gelukkig te worden op deze wereld. Alles wat belet dat iedereen het hier op deze wereld naar zijn zin heeft zal geen
lang leven meer beschoren zijn denk ik. Iedereen eten en drinken, werk en een schoon dak boven z'n hoofd en dan nog veel natuur en cultuur in de geburen. Meer moet dat niet zijn ! Sante!" "Gij hebt gemakkelijk zeggen manneke...en de 'duivel' dan, die bestaat toch ook ," "Gij zeveraar. Dommerik. Hebt ge nu nog niet gesnapt waarom ik in de catechismus les voor mijn plechtige communie buitengevlogen ben ? Natuurlijk kon de pastoor daar niet mee lachen toen ik zei dat er in het aards paradijs vroeger geen duvel was. Er was genoeg van alles en alles werd onder mekaar verdeeld kadee. De eerste mensen hun 'kompas' was nog niet ontregeld, dat kwam later pas toen ze begonnen badderen om 't bezit van den overschot waarvoor dat ze weer andere dingen konden krijgen. Afgunst, haat en jaloezie krijgt ge elk goed menselijk kompas kapot en sleept ge nog ander mensen mee manneke". "Feitelijk zou gij eens ne preek moeten houden Abel jong. Van wie wette gij dat allemaal ?" "Da's toch niet moeilijk om dat te weten. Ge gelooft gewoon zo weinig mogelijk van waar dat iedereen die 't beter weet mee afkomt. Alleen wat echt kan zijn houdt je over. Als je je dan nog afvraagt waarom en voor wie dat ze daar eigenlijk staan te liegen, dan heb je al half gewonnen. De pastoors willen blijven wijn drinken en deken worden. De onderwijzers zijn ons na enkele jaren allemaal moe en willen directeur of inspecteur worden. Daar hebben ze dan weer de politiek voor vandoen. Waarom denk je dan dat ze in de geschiedenislessen niet juist uitleggen hoe dat 't komt dat de politiekers er altijd in slagen van de mensen naar den oorlog te sturen ! De mensen mogen de waarheid niet weten jong, of het systeem valt in." "Maar in God, daar geloofde toch in eh Abel ?""Ach joeng. Laat menne kop gerust ! Gij met Uw vragen altijd. God da's gewoon de optelsom van iedereen zijn kompas... en staat dat kompas op 't verdedigen van 't grondgebied in plaats van 't verdedigen van de pree dan hebben ze de werkman bij z'n gelee. Dat zegt m'n grootvader altijd. Die is nog mijnwerker geweest voor hij kasseien voor de gemeente begon te leggen.
Loving live is the greatest art. Living together also. Een enorm bewustmakend gevoelen zal je deel worden eens je via studie en ervaring ontdekt en beleeft welke band, jezelf en
de collectiviteit rond je, met de geschiedenis van het ontstaan en die van het zijn en die van het worden deelt.
Scheiding tussen verleden (ontstaan), heden (zijn) en toekomst (worden) , heeft echter geen zin. In het heden zit immers zo wel' wat was' als het alternatief vervat. Dat leren zien is leren met andere ogen kijken of...dimensionaal leren begrijpen. Het gaat er in 't leven om van te leren hoe je met je verstand en je andere antennes kunt leren aanvoelen wie wat en WAT wat eigenlijk betekent. Hoe passen wij daar NU echter individueel in...in dat collectieve verhaal dat zich op deels identieke, deels verschillende manier in ons vertaald ? Hoe beweegt en werkt en herwerkt onze, onder bepaalde omstandigheden zo soms zo negatief beïnvloedbare en soms zo conservatieve geest ? Welke invloed heeft dat op onze individuele en collectieve besluitvorming ? Onder welke voorwaarden zijn wij bereid ons echt voor iets collectiefs of voor individuele relaties in te zetten ? Hoe zwaar weegt het bewustzijn van vergankelijkheid op ons ? Waarom ervaren sommigen het bestaan als zinloos : omdat zij de link met de wetenschappelijke en intuïtieve kennis daarrond niet willen of kunnen opnemen...of gewoon omdat biologische, economische en andere culturele verschijnselen nog teveel op ons psychologisch gedragspatroon drukken ?
Korter gezegd : hij of zij die de vrijheid van denken en de liefde niet ontwikkelen kan...piekert teveel.
Over energieën als 'geluk' en 'vrijheid' Je kan maar echt gelukkig zijn als je geen pijn en negatieve emoties als onvermijdelijk leraar meer nodig hebt. Wees je ervan bewust dat je deel uitmaakt van 1 grote energie die in grotere en kleinere delen tussen wezens en objecten onderling beweegt. Alles wat je denkt en zegt is een mengeling van energie en verlaat je gedeeltelijk onder de vorm van weer een andere kompositie als die mengeling die op een of andere manier door je aura drong...jij en niemand anders moet dit proces leren sturen. Jouw persoonlijke geluk hangt samen met de graad en verscheidenheid aan soorten van bewustzijn in jouw omgeving. Liefde is een energie die iedereen die ervoor open staat dwingt van steeds nieuwe dingen over haar te leren...indien je je kan leegmaken van al de oude ballast, overstroomt ze je met voelbare gelukzaligheid. Laat niemand zomaar over je beslissen. Net als jij is de samenleving voortdurend in evolutie, zelfs als de oude structuren lijken vast te zitten. Alles wat je ziet is 1 geest die zijn liefde op zeer verschillende, soms schijnbaar schokerende manieren probeert duidelijk te maken. OP zoveel mogelijk manieren als er combinaties tussen het aantal wezens en objecten mogelijk zijn. Iedereen vindt er altijd wel een bondige samenvatting in zijn omgeving van. Er is niet zo zeer 'goed ' of 'slecht' , alleen verschillende stadiums in evolutie naar meer en meer energie. De meest aangewezen manier om relaties te verdiepen is de onbevangen conversatie tussen mensen die onbevangen in mekaars ogen durven kijken.
34. de duizendjarige eik
Duizelingwekkend veel momenten lang, vreet deze rust zich diep in de grond en schraagt zijn stam het open gewelf van de zacht ruisende vertakkingen der wijsheid. De kracht van deze onopgemerkte explosie biedt een woonst aan zijn verscheiden bewoners. Een verpozing aan zijn bezoekers. Steek je hoofd eens in het door wegrotting geamputeerde stamstukje van de steeds kolossaal stille olifant.
Het ruikt er naar een huis met oude, doorleefde meubelen, doorleefde levens. Ik zocht naar woorden om de realiteit vast te nagelen ,ik vond ze. Ik balde ze samen in 'een waarheid over God' (later 'voedsel voor de Geest). Ik voorzag de toekomst van een alternatief. Ik schreef over een liefde. Ik blijf met sommige verstarden aan de versleten wetten van NU gebonden....tot hun ware sterkte uit hun oude harnassen breekt 'Wat betekent mijn aanwezigheid hier', is een vraag die je op alle gebieden moet blijven bezighouden.
Niet iedereen heeft evenveel bewustzijn. Niet iedereen heeft de tijd, de middelen en de gewoonte om zich 'beschouwend' (filosofisch) met het totaalbestaan bezig te houden. Niet iedereen slaagt erin om zich blijvend over de totstandkoming en het zijn en worden van het leven te verwonderen. Voor anderen blijft het bij onderzoeken en begrijpen en raakt men niet aan het stadium van beleven en uitdragen toe. Waarom niet ? Omdat de vraag naar de zin van 't bestaan( gelukkig) geen marktwaarde heeft. Onze samenleving steekt geen tijd in zich afvragen wat nu wel de bedoeling van dit dagelijkse samenleven is...er wordt ons alleen gevraagd van te functioneren. Mijn aanwezigheid hier, betekent voor mij, groeien naar meer en
meer bewustzijn van het feit dat men leeft om te ervaren welke soort energieën me dagelijks proberen verrijken. Of dat nu beelden, dromen, woorden, kleuren, klanken gedachten of andere soorten materie en andere gewaarwordingen zijn of of dat nu mensen zijn...we mogen ons niet laten vangen door al die structuren en mensen die ons bewustzijn vernauwd houden willen. Bewustzijn is meer dan als mens en maatschappij weten waar je vandaan komt, waar je staat en waar je naar toe wil...eenmaal je die kennis verworven hebt komt er meer ruimte voor het dialogeren met het bovenbewuste vrij.
pagina 59
35. iedere dag kan je als een eindeloze energie aanvoelen
Voor je nachtrust aanbreekt, vertrek je vanuit de gedachte dat je zeker 1 symbolische droom *zou willen hebben en dat de nieuwe dag zeker weer vol energierijke ervaringen zal zitten. De materieel bestaande geestelijke energiebron die we best als' inspirerende liefde' beschrijven, wil zich op honderden manieren tonen...hoe meer we ons daar van bewust zijn, hoe meer onze energiecircuits geactiveerd worden...hoe beter je ook iemands aura aanvoelt......hoe zuiverder de energie van de ene mens in de andere kan overlopen...hoe minder energie er door 'medelijden' met de tijdelijk minder energierijke mens verloren gaat. Indien je ergens ter hoogte van een bepaalde chakra een tijdelijke energieblokkering hebt, zal je minder goed kunnen ontwaken : je dromen zweven in stukken en brokken voor het beeldscherm van je geest. Ze vormen geen geheel en je kan ze moeilijk interpreteren. Droominterpretatie laat iemand volop genieten van het soort bewustzijn dat hij 's nachts beleefde. Je zet je wekker als je die nodig hebt, best een uur voordat je aan je 'uit bedse' leven begint.
36.Verveling Het lijkt wel, in feite is het ook zo, dat enorm veel mensen met een ongelofelijk ONBESTEMD, doelloos gevoel in hun wezen zitten. Ze trekken zich aan hun medemensen op om te kunnen voelen wie ze eigenlijk zijn. Ze kunnen niet meer stil worden en zich rustig voelen...zonder dat ze met iets bezig zijn. Bezig zijn is een vorm van meditatie, maar moet toch ergens zonder feitelijke inhoud aangewend. Zo hebben veel mensen een ongelofelijke nood om voortdurend 'weg' te zijn, op zich niets mee aan de hand, als dit maar niet duid op een vlucht van de innerlijke confrontatie met zichzelf. Anderen vluchten uren en
uren in soap-feuilletons en geweldfilms, vol 'actie', terwijl ze zich voor hun 'innerlijke' actie verstoppen.
De minderwaardigheid dat het vluchten voor zichzelf meebrengt, wordt doorgeschoven en uitgewerkt op de omgeving. Alles is voortdurend niet de eigen schuld, maar diegene van de omgeving. Natuurlijk, structureel is dit waar als je bijvoorbeeld zonder job zit, of je moet te hard werken. Maar gaat het over opruimen of opgeruimd zijn of zich goed voelen, dan vinden veel te velen dat ze constant 'bemoederd' moeten worden om zich gelukkig te voelen. Wie wil er de dag van vandaag nog iets aan zijn onwetendheid doen ? Welk een rijke wereld is er op politiek of spiritueel gebied bijvoorbeeld nog niet ontdekt ? Men beseft helemaal niet dat men niet gewapend is tegen het nieuws dat alle dagen op ons afkomt. Men raakt gedegouteerd, zonder dat men nog interpreteert, omdat men het gewoon niet meer kan opbrengen. Het systeem stort al zijn ellende in woord en beeld over ons uit en maakt ons bewust moedeloos omdat er toch geen alternatief voor een systeem dat vervreemding en oorlog produceert bestaan zou. Laat ons ons in dit essay beperken tot 1 vorm van vervreemding : de vervreemding van de mens met zijn eigen innerlijk : gevangen tussen emoties, media en verstand, zich niet bewust dat er zoiets als intuïtief contact met je eigen bestaat. Als je genoeg wilskracht hebt, en je kan je eigen losmaken van allerlei vormen van onbewust leven, dan kan je je onderbewustzijn zo stimuleren dat het je alle antwoorden geeft die je vanuit je binnenste diep vraagt…Intuïtief contact heeft niets met zweven, maar alles met zich op je eigenste trilling kunnen houden. Een punt van waaruit je de anderen kunt helpen door ze compleet als wezens die hun eigen kunnen helpen te beschouwen, in plaats van als hulpbehoevend. Je kan iemand wel 'dorstig' naar kennis of overstijging van het verstandelijke en emotionele maken, maar 'helpen' begint vanuit het innerlijk van iedereen zelf.
36.Verveling : Kan stom zijn of een nieuw begin voorbereiden
pagina 60
- Ze noemen me soms een dromer
Ik werd in 1956, dus 16 jaar na het begin van de derdewereldoorlog geboren. In de tweede wereldoorlog viel er een granaat op het dorpscafé waar mijn moeder toen met haar tante was. Mijn draagster hield er een ei grote krater in haar boven dijbeen vlees aan over. Een paar centimeter meer naar links had het kanaal langs waar ik(?) (toen al?) gekozen had van op deze wereld te komen, voorgoed verminkt. Een jong zwaar bloedend meisje werd nipt van een Vietnamees of Irakeesachtige oorlogsdood gered. De man die , afgaande op de vibraties van mijn moeder, mijn verwekker is, leefde in een dorp dat qua burgerlijke slachtoffers
het derde zwaarst door de tweede wereldoorlog getroffen werd. In die tijd had men in die vredige dorpen niet alleen veel cafés en boeren, maar ook veel jonge en oudere mensen die aan tuberculose bezweken. Sommige vorsers zeggen heden ten dage dat gevoelige mensen soms vatbaarder voor ziekten zijn, andere wetenschappers gaan zelfs verder. Feit is dat mijn vader in die oorlog drie jaar zwaar ziek werd, en niet zoals de helft van de mannelijke dorpsbevolking naar het concentratiekamp Neuengamme afgevoerd werd. Hij overleefde nipt, en leeft sinds toen op 1 long verder. Ik begrijp nog altijd niet hoe hij
later nog zo'n enorme werkkracht kunnen aan de dag leggen heeft of waar hij, die normaal zacht praat, de lucht vandaan haalde wanneer hij zich luidkeels kwaad maakte. Nadat het imperialisme van de geallieerden voorlopig tegen het imperialisme van de nazigeallieerden gewonnen had, vonden beide 'oorlogsgewonden' mekaar. Ze 'verkeerden' 6 jaar lang, en 'huwden'. Toen bepaalde levenswillen die eicel en die zaadcel, van waar dan ook in hun lichamen binnengedrongen waren , en rond de tijd van de zomerse zonnewende versmolten, was de kans groot dat daar een explosieve mengeling van voortkomen kon. Ik was er dus, en trok me behalve van wat maagkrampjes na het zogen, niets van pijn aan. Heelder dagen genoot ik van een slaap, waarvan ik nu, bijna 40 jaar later, eerst de inhoud besef. Je kan dat echter meteen vatten als je een baby van slapen
genieten ziet...de vibraties die je dan tegemoet komen lijken dan als vanuit een verborgen wereld te komen.
Soms vraag ik me af of een deel van mij reeds al dan niet 'gewond' werd toen mijn moeder die granaatscherf tussen haar benen kreeg, nog voor ik verwekt ben dus... of of dat dat ander deel van mij, toen tijdens de oorlog misschien in mijn vader, die in ' zo'n' wereld leefde, niet meer leven wilde. Als dat zo is, is er nog hoop voor diegenen die nu nog steeds door oorlog verminkt worden. Als dat zo is hebben de wetenschappelijke vorsers nog bergen werk voor de boeg. Ik heb alle theorie en praktijk overleefd.
Aansluitend op deze laatste zin wordt dit verhaal in de eerste plaats geen gedetailleerde beschrijving van 'wat en met wie er wat gebeurde', maar eerder een zoeken naar welke invloeden een mens aan oude denkbeelden gekluisterd houden...en welke factoren een mens van zijn 'intuïtiviteit' proberen af te houden. Net zoals andere volwassenen praten ma en pa nooit over die oorlog die in feite niet de hunne, maar die van de machthebbers was. Ik heb dat allemaal eerst op latere leeftijd vernomen. Ook dat er toen alweer gauw nog een keer weinig werk was, of dat er toen, zoals grootmoeder zei, "witten en zwarten in de oorlog waren" leerde ik niet van de schoolboeken, of vernam ik niet uit volwassen monden. Volwassenen hadden op elk mogelijk gebied hun
zorgvuldig afgeschermde taboes. Hoe die 'witten en zwarten', die fascisten en anti-fascisten' de 'redders-in-nood' van een stervend systeem waren, begrepen ze niet. Hoe mannen en vrouwen lichamelijk en emotioneel in mekaar zitten; begrepen ze niet. Wat ze met hun 'God' en hun 'Kerk' bedoelden begrepen ze niet. Daar wou ik allemaal wel achter komen, maar dat wist ik toen eigenlijk nog niet bewust. Hoe dat ik dat wel meer en meer bewust wilde, zal ik je uitleggen. Als kind zat ik in een zelfstandigenmilieu, waar keihard moest gewerkt worden om te overleven en vooruit te komen. De zelfstandigen waarbij de veer uit economische(zogezegd verstandelijke) , emotionele, of lichamelijke omstandigheden 'brak' vervoegden de klasse van niet-middenstandwerkers. Nog anderen werden na zware investeringen de loonslaven van
banken. Ik heb me dat als kind keihard leren werken nooit beklaagd. Als zoon van een fruitkweker en groothandelaar in fruit en kleinzoon van een boer met alle soorten beesten en plantaardige organismen deed ik allerlei soorten werk. Van schapen scheren, op markten werken en transport tot en met alles wat met fruit behandelen te maken heeft. Ik was 'vroedjongen' bij het werpen van varkensbiggen...en heb nog koeien gemolken. Ik leerde wat metsen en wat elektriciteit.
Ik genoot van de omgang met de loonarbeiders op het familiaal bedrijf. Ik kwam op binnenlandse en buitenlandse groenten-en fruitmarkten. Toch trok het spirituele, meer bepaald het schrijverschap me sterker aan. Niet omdat ik dat fameus humanioradiploma behaalde, maar omdat ik toen al intuïtief vond dat er iets met die economische -en menswetenschappen mis was.
Het onderwijs vond Christus een superheilige, maar vergat dat de betekenis van dat woord niets met de klassiek 'vrome' mentaliteiten te maken had, maar alles wat met echt 'helende', gezond makende dingen te maken had. Ze snapten gewoon niet dat het spirituele ook iets materieels is. Ze snapten wel hoe ze de mens schuldgevoelens en onderdanigheid aan een uitgediend systeem moesten aanpraten. Dat onderwijs was van mening dat een man als Marx van de mensen een soort robotachtige werkezels maken wilde...maar liet ons nooit iets van zijn teksten lezen. De geschiedenis van de twintigste eeuw sprak noch thans bloedige boekdelen.
Datzelfde onderwijs huldigde de stelling dat het lichamelijke en het emotionele (o.a. dat gene wat men dacht dat liefde was) strikt gescheiden moesten blijven en veroordeelde de eerste schuchtere pogingen tot nader inzicht, van psycho-analysten als Freud en Jung, tot pervers geëxperimenteer . Van de materiele krachtvelden die menselijke relaties verbinden en die in een primitief stadium tot verschillende vormen van jaloersheid en ongezonde wedijver leiden, kon men toen ,zelfs na drie theorieën van Einstein en de kwantumtheorie nog niets weten. De enige manier om orde , discipline en vooruitgang in de maatschappij te houden liep langs de overgankelijke wegen van Staat, Kapitalisme ,Gezin en Kerk. Het systeem als rem op de maturiteit of liever op het rijpingsproces van zijn onderhorigen. Blind vertrouwen op de Staat en zijn heilige burgerlijke democratie die oh toch zo onbegrijpelijk weer in een andere vorm van burgerlijke dictatuur lijkt om te slaan. Algehele gehoorzaamheid aan het Kapitalisme en al zijn zegeningen die de mens meer tijd geven om zich te ontwikkelen tot UNO-konvooihelpers, Artsen zonder Grenzen, gestresseerde werkers, doppers, migranten en vluchtelingen. Alsof de collectivisten geen uitleg en geen alternatief zouden hebben... .
Ik heb altijd al geweten dat het leven ergens zin had, ik zat namelijk met het gevoel dat ik ergens een opdracht had tegenover mezelf en de samenleving. Voor dat je die opdracht aankan moet je die twee laatsten via kennis en ervaringen doorgronden en je ijdelheid overwinnen...anders wordt je een carrièrejager of een opgeblazen intellectueel die zijn plaatsje bemachtigd heeft. Ook als je je ontvette emotionaliteit en je spiritualiteit blindelings aan overdreven consumptie opoffert, hou je op je eigen bewustzijn te ontwikkelen. Over het collectieve bewustzijn het volgende : Naast macht is Onbegrip ook oorzaak van het in stand houden of verergeren van achteruitgang. Kennis , Liefde tot diegenen voor wiens persoonlijke ontplooiing we instaan (of we er al dan niet biologisch kort bijstaan) of Liefde tot het geheel van alle soortgenoten en daadwerkelijke Inzet; zijn de remedies waarvan echte vooruitgang zich soms op een bijna ondoorgrondelijke manier
bedient. Die kennis, die liefde en die inzet moet zich echter in woord en daad leren vertalen. Onze instinctieve roots hebben bepaalde organische functies, maar mogen ons denken en handelen niet overheersen.
Hoe meer we erin slagen van iedereen op een zinnige manier en in een zinnige mate van het materiële te voorzien...hoe meer tijd er voor onze individuele en dus collectieve bewustwording vrijkomen zal. De materiele mogelijkheden tot verandering zijn reeds aanwezig...maar zitten gevangen in oude macht structuren omdat Inzicht , Lef en Methoden achterop hinken.
pagina 61
38 "Wat deed jij op oudejaarsavond"...?
...is een van de vele inleidingen tot gesprekken die je op de eerste dag van het jaar hebt. Ik zou als volgt antwoorden : Vorige oudejaarsavond zat ik al lezend en schrijvend na te denken over de vraag wanneer men via de drie relativiteit theorieën en de kwantumtheorie eens zal kunnen bewijzen dat de geest de lichtste MATERIE uit het universum is. Alle materie bestaat uit onsterfelijke elektronen, dus is de geest ook eeuwig. Het is alleen maar de vraag of er uit de
elektronen van iemands asse na miljarden jaren evolutie terug intelligent leven kan ontstaan of de vraag of de geestelijke materie apart en ononderbroken kan bestaan. (zie ganse reeks artikels daarover na dit artikel...tussen 1991 en 2006) Op termijn zullen dergelijke vragen misschien wel door onze natuur- en scheikundigen opgelost worden. Misschien is het voor de wetenschappers beter dat vragen in verband met de geest nooit wetenschappelijk opgelost worden, want anders kunnen deze
zich misschien niet over hun ontdekkingen blijven verwonderen. Je hoeft trouwens geen geleerde te zijn om te begrijpen waar dit over gaat. Gisteren vroeg Sunnyboy mij welke 'godsdienst' ik had. Ik had kunnen antwoorden dat priesters overal ter wereldtegen hun kerkgangers zeggen dat de geest niet iets stoffelijks
zou zijn en dat ik dat niet geloof en dus een atheïst of een niet-aan-'God 'gelovige ben. Maar ik dwong mijn eigen binnen de tien seconden een alles beantwoordend woord uit te vinden. "Ik heb geen godsdienst, ik ben een ZELFVERKENNER", zei ik. Een 'zelfverkenner' observeert alle mogelijke energie van hemzelf en van anderen in, en buiten zichzelf...op alle mogelijke terreinen van het leven. Hoe bewuster en spontaner je het leven durft beleven, des te intenser kun je van jezelf en de mensen
rondom je genieten. Hoe meer je de gevolgen van de oorzaken scheiden kunt, hoe meer tijd en energie er voor de beleving van de mensen rondom je vrijkomen kan. Twee jaar geleden, oudejaarsavond schreef ik in 1 van m'n correspondenties met mensen die zich IN DE PLAATS VAN de arbeidende mensheid met politiek bezighouden, dat die arbeidende mensheid zich best zelf met de politiek bezig zou
houden, buiten versleten instellingen en mentaliteiten om. Het 'Collectivistisch Alternatief' dat ik toen vanuit mijn politieke ervaringen beginnen ontwikkelen was, leunde aan bij de bevindingen van een internationaal ingeplante groep mensen, nog minder talrijk en nog minder bekend dan andere groepen, maar met een analytische geest die deze eeuw overleven zal, zelfs al werd en wordt die geest deze eeuw als nooit tevoren vervolgd. Het is het soort geest dat zich niet aan enge belangen bindt.
Iedereen die op een klassieke manier met politiek bezig is, is bezig met illusies uit het verleden en geeft voedsel aan de hel van allerlei soorten achteruitgang. Net zoals iemand die illusies in een toekomst zonder onbaatzuchtigheid koestert , de enige realiteit, het heden, niet veranderen kan. De politiekers die het voor het zeggen hebben zijn het resultaat van ons op velerlei wijzen afhankelijk gehouden bewustzijn...en helpen een hele reeks absurde toestanden in stand houden. Het is soms niet makkelijk om de objectieve, de theoretische helft van de bol van nieuwe inzichten met de subjectieve helft ,de praktijk, te laten versmelten, maar als je dat kan, LEEF je.
pagina 62
39.Wie dagelijks schrijft, kan dag na dag vertellen wat er allemaal 'gebeurde'. Van tal van voorvallen die aan bepaalde relaties gekoppeld zijn, vertrekken een hele reeks naar
verscheidene richtingen lopende rode denkdraden die nauw met groene gevoelstakken verweven zijn.
Elke dag is dit kluwen van denken en voelen verschillend, maar velen onder ons ervaren dit op een heel oppervlakkige manier. Het denken en voelen verwerken de energieën die vanuit de buitenwereld in het lichaam stromen uiteindelijk via de linker en de rechterhersenhelft, en stralen na verwerking ook een deel intuïtieve' energie de ruimte in. Hoe zelfstandiger deze 'intuïtieve' energie van het door externe persoonlijkheden beïnvloedde denken en voelen geraakt, hoe sterker iemands inwendige energiecircuits worden,...des te meer positieve uitstraling je via je aura en het proces van auravermenging voor anderen produceert...zonder dat je je energie 'uitzuigen' laat. Als je voor je eigen een positie van 'elektrisch neutraal'
'onverschillig evenwicht' leren hanteren hebt, kan je aldus verschillende soorten niet© alledaagse energieën leren aanvoelen. Zodoende realiseren de 'elektronen van de geest' hun doel : bewustzijnsverruiming via allerhande haast onnavolgbare, ondoorgrondelijke wegen. Hierover is al op uiteenlopende academische en prozaïsche manieren geschreven en gefilmd... . Mijn bedoeling is het om een aantal 'dingen des levens' op een intuïtieve manier 'samen' en 'over' te brengen.
40."In 47 jaar getrouwd zijn niet zien wenen" zei ons ma.”
Hij was 15 in 1938. Enkelen van zijn kameraden in het dorp kregen TBC, hij ook. Hij overleefde, was een tweetal jaren ziek, ademde voortaan met 1 long en ontwikkelde een groter hart. De oorlog brak uit en hij moest zich onder prei in de hof in de grond verschuilen om ook niet naar Duitsland te worden gedeporteerd. Pas hersteld, werkte hij weer keihard in het boerenbedrijf van z'n vader, om na de oorlog een eigen handelszaak en een fruitkwekerijbedrijf uit te bouwen. Bijna was hij naar Afrika vertrokken om er een plantage op te zetten; omdat de boerderij volgens de vrijemarktnormen eigenlijk te klein was voor 3 broers. Hij huwde eerst op latere leeftijd met zijn meisje, dat bijna aan een granaatscherf tijdens de oorlog bezweek. Er bleef weinig tijd voor ontspanning, want de zaak mocht niet overkop gaan en er moest maandelijks een inkomen voor al zijn arbeiders op tafel liggen. Zijn zoon had geen 'commerce geest' en onderzocht het verband tussen oorlog en armoede en de dochters belanden in de zaak, zij het dat dezen het kleinschaliger konden aanpakken Grootvader begon zich in boeken te verdiepen en was de kalmte zelf, hij straalde een ongelofelijke kranigheid uit en probeerde sommige mensen van het belang van in hun eigen te geloven te overtuigen. Hij bezat een bewonderenswaardige kalmte, ondanks alle onrust die hij als bedrijfsleider vaak te trotseren had.
Dat kon echter niet beletten dat hij op z'n 73 een lichte beroerte kreeg. Weer wil hij bewijzen dat de geest sterker dan het lichaam is, maar de man heeft nog teveel verdriet om wat HEM nu overkomen is...hij moet eerst berusten voordat hij weer zijn rust en innerlijke weg vinden zal. Voor wijze mensen is veel praten niet meer nodig, maar toch had ik graag dat hij weer zo verstaanbaar als vroeger worden zou. Ik zou hem nog veel willen vertellen over het genetisch doorgeven van emoties en kracht, over onsterfelijke materie.
Start Een blauwzwarte duif pikt tussen de steentjes naar de kleinere mineralen die als bouwstenen voor z'n volgende eieren moeten dienen. Nu broedt hij al halftime op de door hem bevruchte eieren van zijn ega en voederen ze samen tussendoor twee van hun opgeschoten telgen. Het om het overvloedige eten vechten met de andere koppels en enkelingen en het verzorgen van
zijn te respecteren pluimage behoren tot de grootste geneugten zijner duivenbestaan. Waarschijnlijk beseft hij niet dat wij ook wel zouden willen vliegen. Een snelle wagen met zoveel snelheid als 'house-decibels', vertraagt nochthans, want zijn robotbestuurder nadert het 't kruispunt waar de blauwzwarte duif zijn laatste zwarte steentjes van de aarde plukt; voordat de rijdende fabrieksmuziek box, hem met een klein zwenkinkje van het stuur nog even de blauwe lucht in knalt. Met een schedelbreuk belandt hij op het beton.
Een paar centimeter van een jeepband, die nog nooit van een veldweg proefde, duwt wat later het simpele duivenhartje en zijn lever waar zo weinig op lag, naar het licht toe. Een baardige veertiger met een rood wagentje, komt thuis van een 1mei- feest in Keulen. Hij begraaft de duif en zet wat gemalen mais en water bij de twee jongen van de weduwe die de nieuwe embryo’s waarschijnlijk koud zal laten worden. De baardige man staat ook in voor jongeren, maar hij zal op zijn eieren, op zijn geschreven woorden blijven broeden tot ze klaar zijn voor de buitenwereld... maar ja, zijn zoons hebben al hun pluimen al. De veertiger heeft iets tegen de 'stress' en het 'zich niet meer kunnen verwonderen om het leven' van deze tijd, hij heeft iets tegen het werken voor anonieme aandeelhouders en ook iets tegen overbodig werk. Hij stelt zich vragen over de oorsprong, de evolutie en de eindigheid van het leven en al zijn mogelijke relaties en wil de antwoorden die hij overal bij verschillende individuele mensen en groeperingen vond, maar die tenslotte atijd het resultaat van een soort collektief gebeuren zijn; aan zijn praktische ervaringen toetsen...wat resulteert in het jonge 'kuiken', dat eerst nog groeien en vliegen leren moet, maar het heeft al een naam : 'een collectief alternatief'. Hij schotelt het je voor onder de vorm van een monoloog, een monoloog ter bevordering van het innerlijke leven en de woorden , de beelden en de handelingen die vandaaruit in de buitenwereld geboren worden. Het eerste deel brengt een aantal filosofische benaderingen van diverse sociaal, economische en politieke standpunten tot mekaar , in het tweede deel overwegen de overige relaties tussen mensen en de innerlijke spiritualiteit.
pagina 63
41.Voyage to the sources of our mind
Imagine nothing, no thing, no stars, no planets, no image only the force of the uncombined elements of nature, that had to build all those structures of which they already carried the micro-atomary blueprint.
There were already undestroyable everlasting electrons circling around the nucleon of each atom. Each kind of atom already had his own weight. Nobody invented this game that would lead to a series of combinations that gave birth to the cells where all biological live comes from. So what gave birth to the game of - and + in the atoms ? Pressure . A quantity of matter, wanting to take a volume equal to nul ...explodes, bursts, divides...big bangs continue, even in our cells that renew. Nihilisme doesn't exist...something without a form cannot be, is an illusion. Illusions lead to suffering, suffering sometimes is necessary for some ones. Only light exists. Dark doesn't. Why should explaining where our spirit came from, be any more difficult then explaining what happens when we die ? We came from the elements and we will go back to them. We were every element you can find in earth, water, air and light, and we'll accordingly again join them, to fertilize them with our atoms. The consciousness we will then have is the one of the pure elements again, who are and feel, but don't know about the trap called 'time'. We don't just die the last day of our life, we die every day, every day we give back the elements we take in nature. We were and are a process of burning, an atomic fire that produces high quality atoms. This chemical and physical process reaches a spiritual level when this result of mineral, vegetative and biological awareness becomes more than just a calculating mind that has to plan and fight in order to biologically survive. Our mind deals with knowledge, our spirit tries to feel and love and contemplate. We should more wonder about that enormous voyage that our 'intelligence' made, starting from the
'intelligence' that is present in the raw materials until we as an individual part of that collective unity.
It's useless trying to understand the world from one point of view, there are several : there isn't any 'God', there is only 'energy' and if we understand that 'energy', that 'energy' will take care of us if we take the right steps towards it. If we understand why we must put an end to the exploitation of men and nature, we will try to find out what we can do to improve our relations with them. All the atoms off our cells all their nucleons and electrons continuously search to find an indifferent equilibrium between - and +, a kind of rest, a 'not wanting any more'...but they cannot keep this condition, because they play a part in a collective game. So that's why life basically is about rising and descending. Only when we give up the old ideas about 'loving life and living together' the new ones , the alternatives, can have a chance. We must find real independence
and strength in ourselves, before we can survive in this money guided world of ours.
42.The bridge over the old history collapses
...we have to move on . That bridge should have had it 's use. The past and the present should lead us to the collective conciousness of the fact that for decades now already, it is possible to feed and to cloth and to lodge everybody in a comfortable way and to make more time to discover and develop the real human needs in us. Our money minded rulers don't see things this way. Before the religions changed the word 'healing' in 'holy', some primitive tribes considered the water, the air ,and everything that contributed to our existence as 'holy'. Nowadays everything and everyone has his price, the right to work isn't considered as an healing thing any more. In our decisions towards the outer world we can take an attitude of solidarity or we can follow our instinct, the individual need to take as much as possible for our own sake,
without sharing too much of what we took as our part. People who gave guidance to the process of exploitation of others always have surrounded themselves with loyal servants. Exploitation has always been the motor of technological progress, but especially this century also of more and more of destruction of lives and jobs. Our money dominated system cannot develop the world without the destruction of jobs any more.
43.AL SPREEK JE VELE TALEN
EN AL KEN JE ALLE TAKKEN VAN WETENSCHAPPEN ,RELIGIES EN andere SPIRITUELE UITINGEN...
AL BEDRIJF JE EENDER HETWELK BEROEP of studie EN HEEFT DESAMENLEVING VOOR JOU GEEN POLITIEKE EN SOCIALE GEHEIMEN MEER...AL BELEEF JE HET LEVEN VIA 1 VAN DE 7 KUNSTEN...AL HEB JE BERGEN ,RAVIJNEN EN VLAKTEN AAN ERVARINGEN MET ALLE MOGELIJKE MENSELIJKE RELATIES OPGEDAAN... AL BESEF JE HEEL GOED WAT JE 5 zintuigen en het zesde zintuig(organenzintuigen :pijn, goed voelen...) je vertellen, over WAT HET ZEVENDE, innerlijke (lichtmaterie-ZINTUIG) JE OVER je totaalbewustzijn leert...daar is nog weinig om te doen. AL DAT is hetzij buitenwereld, hetzij inwendig,(mineraal of organisch) is zintuigelijk, is maar een deel van de stof, is een stuk van de vastmaterie en de etermaterie. Een diepere dimensie van de materie ,is de antimaterie... miljoenen graden vuur per kubieke millimeter. Antistof, maar nog altijd stof. Alleen bereikbaar door atoomsplitsing. Of door brug tussen materie en anti materie te zijn : lichtmaterie…of individueel beleefd collectief bewustzijn. Elke cel in ons lichaam heeft een andere aard van bewustzijn. Het bloed brengt alle 7 soorten bewustzijn tezamen, en het hoofdkantoor van het bloed...is het hart, de liefde. Bewustzijn geeft richting, overstijgt, uit zich langs daadkracht, die soms alleen gewoon 'aanwezigheid' is...vereniging van mineralen, water, lucht, bloed, licht, geluid en vuur...niet materieel, niet anti-materieel, maar in 't midden...in de lichtroes van de lichtmaterie. BEWUSTZIJN IS TEGELIJK ONTHECHT EN GEBONDEN, tegelijk leegte en volheid, strevend naar echte vragen en antwoorden...totdat uiteindelijk alles gewoon 'beleving' wordt. ALLES IS ENERGIE, is TRILLING DIE VERSCHILT IN DICHTHEID. De dichtheid van alle lagen en tussenlagen van mineraal, plant en dier, is niet dezelfde dichtheid als die van het vuur van het atomaire. Elke cel is zich in meer of mindere mate bewust van alle lagen van het atomaire bestaan. Samen voorzien ze de dirigerende cellen van een organisme van een capaciteit die iemand of iets toelaat voortdurend de AKTUELE SOORT ENERGIE VAN EEN BEPAALDE SITUATIE TE ERKENNEN. Een voorbeeld. Komt het vrijen alleen uit de onderbuik en de bovenbuik, dan is het zuiver seksueel, emotioneel en verstandelijk, dan is het paren. Verstandelijke bespiegelingen vermengen zich dan met een aantal emoties die ook in niet seksuele relaties een mens 'den duvel aandoen' (=met illusies opzadelen). Welke emoties :driftlust, angst, jaloezie ,ijdelheid hebzucht, egoïsme, onwetendheid. In plaats van een nuttig werkinstrument verzwakt het verstand het lichaam en zijn bewustzijn dan. Vrijt men vanuit het hart, dan maakt men zich voor ook andere stromen toegankelijk ...beekjes, rivieren en stromen die ontspringen bij de bron van woorden en verbeelding en die kleine kameraatjes op de vingertoppen toveren. De mens kan niet meer bij zijn levensvreugde omdat hij zich niet openstelt voor het ontdekken, voor het verruimen van zijn bewustzijn. Wie wil groeien moet soms tegen pijn kunnen en moet in de eerste plaats zichzelf overwinnen. Er komt een punt in je leven waarop groeien geen pijn meer doet. Dit punt valt samen met de momenten waarop je je energie niet uitsluitend meer uit de materie haalt, maar ook uit het bewustzijn over die materie en het 'bewustzijn' van die materie zelf; individueel en collectief bewustzijn overlappen mekaar dan. Dit punt is het punt waarop je geen roofbouw op de energie van anderen meer pleegt. Vanuit dit punt HERKEN je de aard en afkomst van alle krachten rond je en ERKEN je uiteindelijk de gloed die dat wezen in en buiten jezelf probeert uit te stralen. Aarde, water, vuur (buiken)en lucht (ademhaling),geluidsgolven (spreken en luisteren), lichtgolven (zien)...we hebben ze allen nodig om te kunnen stralen en spreken en tot INzicht komen. 7 dagen en de weelde van tijdloosheid ,.. de beweging der planeten schenkt ze ons 7 kleuren en de kracht van intens innerlijk licht,...de lichtatomen stralen ze ons 7 klanken en het comfort van de stilte ...'tonen' ons telkens weer een andere expressie 7 kunsten en het orgasme van het scheppen ...gebracht door artiesten in zielelijf en in materie7 chakra’s versmelten met het hart ...in 't bijzijn van het intuïtieve voorhoofdsoog.5 zintuigen brengen aldus het zien, het horen, het ruiken, het smaken, het tasten,... het zesde :
HET I N W E N D I G E ,ORGANISCHE AANVOELEN VAN PIJNEN en GlOEDEN als gevolg van de wisselwerking van positieve en negatieve emoties, vermengd met het' verstand' dat altijd weer de nodige rust en onrust veroorzaakt. De + emoties (moed, durf, opgewektheid, blijheid, vreugde, openheid, KENNIS) en de -emoties
(ANGST, driftlust , jaloezie, hebzucht, ijdelheid, egoïsme, ONWETENDHEID zijn materiele emoties en willen hun etherisch gelouterde tegenkrachten in het hart ontmoeten , om van daaruit via andere woorden en andere ogen en oren hun oude ballast op te branden en zo door te stoten naar het voorhoofd, de intuïtie, die , niet zoals het hart verenigt, die niet zoals het verstand plannen 'beraamt' en uitvoert, maar die VOORUITZIEN en leiden wil. Terwijl het hart het midden van materie en eterie is, is het 'derde oog' de individuele spiegel ' de spiegel die het totale wezen van een mens integreert en 'hem haar' voor het overige collectieve, voor andere mensen openstelt en beschermt.
als 7dezintuig brengt HET I N N E R L I J K E GEESTESLEVEN verbinding. bondige schets der leiddraden ener menschenziel
Is er een kracht die evenveel of meer bewustzijn heeft dan wij...en die heel die weg van atoom tot cel en mens niet heeft moeten afleggen om dat bewustzijn te verkrijgen ?
Waarom is er nog geen samenlevingsmodel zonder oorlog en armoede en zo meer ?
Hoe komt het dat de uitkomst van iets altijd op voorhand lijkt vast te liggen ?
Waarom is de relatie tussen mannen en vrouwen soms meer problematisch vanaf een bepaald punt na het punt waarin vriendschap en liefde met de seksuele beleving ervan aangevuld worden ? God, geschiedenis, geld, gebeurtenissen, genot. De mens heeft het er moeilijk mee.
Wat ik er nu van weet, en op het internet gepubliceerd heb, weet ik niet alleen uit geschriften vanuit verschillende invalshoeken, maar ook door me in het soms helse van de praktijk van het dagelijkse leven te wagen. Ik wou antwoorden en ze kwamen, soms zelfs via wegen die ik logischerwijze niet zou bewandeld hebben. Voor iedereen staan er een aantal gelijkaardige dingen op het menu van het leven. Wat je voorgeschoteld krijgt is voor een deel wat je besteld...en te vaak zitten er teveel resten van vroeger bij...dit vroeger is dan een mengsel van onze individuele emotionele leefwereld en onze collectieve geschiedenis. Meer bestellen dan je aankunt, is dom...maar zo moet het zijn, want anders raak je niet slimmer.
Ik wist niet dat deze gedachten, zonder dat ik ze toen als kind, zo kon vertalen; in feite het hoofdmotief van mijn leven zou worden. Als kind wilde ik het 'goede' doen, het was evident dat je mee hielp planten, bemesten, snoeien, plukken, bewaren, verhandelen en zo veel meer verder. Ik had met niemand ruzie en kon met iedereen om en was een nieuwsgierig kind. Wat gebeurde er als je stierf ? Adam en Eva, was dat wel waar ?
Die verhalen over die Christus die veel te goed was waren wel inspirerend, maar zonder die verhalen was me misschien een hoop leed bespaard gebleven en had ik me veel terughoudender tegenover de lijdende mens opgesteld. Ik heb eigenlijk altijd al geloofd dat ik uit mijn eigen wist wat goed en slecht was, dat ik daar; alhoewel ze natuurlijk nut heeft , geen school voor vandoen had. Onderwijs heb je nodig, maar de interpretatie van de filosofie achter het leven laat je best niet over aan scholen alleen en zeker niet aan kerken. Op dit punt van deze tekst, zou het handig zijn om mijn boek VOEDSEL VOOR DE GEEST te lezen. Tenminste als je een mens bent die nog geïnteresseerd is in filosofie, geschiedenis, samenleving, psychologie. Als je nog de moeite wil doen om al die zaken via essays, poëzie, citaten, proza en uitleg te willen begrijpen tenminste. Indien je nog geen mens geworden bent die zijn kop in het zand steekt en jammert over alles en zegt dat niks zin heeft en dat je toch nergens iets kan aan doen...dan vindt je een deel van de antwoorden die ik zocht op : http://blogfilosoof.skynetblogs.be en een vierentwintigtal bloggen daarrond. Dus zoals gezegd, ging ik zelf op zoek naar antwoorden .
pagina 65
44.Erkennen.
Een woord uitvinden voor een toestand waarin je je alleen kan voelen als je je je eigen innerlijk tegelijkertijd
volledig op zijn scherpst, hardst , zachtst en fijnst kan tunen. Een aangepast , gekend woord, zou 'leegte' kunnen zijn. Maar dan een leegte die niet zinloos is, maar een voelbare fysische ruimte ,nodig om tot schepping van zingeving over te gaan. Woorden als 'intuitie' en 'inspiratie' zijn niet geschikt, want ze zijn op die momenten waarvan ik spreek, slechts de voorboden van de kracht van de rust en omwoeling die ik bedoel. Die kracht is iets waar iedereen op een andere manier naar hunkert, maar
zonder juist te weten wat ze eigenlijk is en hoe ze eigenlijk aanvoelt. Sommigen staan korter bij die kracht en hebben precies al een moeilijk in tijd uit te drukken voorsprong op anderen. Liefde is slechts de voorbode van die kracht, liefde drukt zich uit als een uitnodiging tot beminnen , een invitatie tot het noodzakelijke opzoeken van roes tot het penetreren van elkaars geest. Als de liefde op medelijden en eigen onzekerheid moet groeien, moeten eerst het lijden en de haat en nog andere kinderen van allerhande emoties hun werk kunnen doen. Een dier kan ook emoties hebben, kan ook jaloers en egoïstisch zijn...maar niet hebberig...dat is alleen de mens overkomen...omdat hij zich van dier tot mens ontwikkelen zou. En nu ? Hoevelen van diegenen met vervulde stoffelijke behoeften weten al dat ze kort bij de ongekende kracht die ik bedoel kunnen komen te staan, in zover deze mensen zich al niet door oude , maar in nieuwe kleedjes verpakte structuren en
parasitaire relaties laten 'begraven' hebben. 'Parasitair' is maar altijd progressief (vooruitstrevend, bevorderlijk voor het kwalitatievere tot op een bepaald punt, Het parasitaire profiteert alleen tot het bewuste het vernietigd, of er zelf door medelijden of domheid of slapte aan ten onder gaat. Soms lijkt het wel dat , om te groeien, iedereen zijn eigen parasieten nodig heeft. Dat besef brengt me tot de vaststelling dat ik nog altijd geen woord gevonden heb voor die soort van kracht die iedereen hebben wil en
die afgunstig en parasitair maakt als mensen die zich in die kracht willen
voelen ze uitstralen. Eigenlijk zal het uiteindelijk een woord moeten worden dat veel met het erkennen van al die dingen te maken heeft. Als je dit nog niet snapt, trek het je niet aan ,het heeft ook allemaal met
ervaring en bewustzijn en zoeken en durven aan je innerlijke te vragen vandoen
pagina 65-66-67 inhoudstabel
Deel Andere Herinneringen
- ontstaansgeschiedenis 'het voortijdig testament'
2.Op weg naar innerlijke rust
- FILOSOFISCHE terugblik
- de manier waarop zingeving werkt
- Nieuwe manier van verkiezingen
- the 12 commandments
- 'het voortijdig testament
- Alles begon met een grote knal
9.Wereldgenoot
- Je roerde alles tot diep in de kern
- dichter bij de geest
- Iedere tekst is een ander kind
- voortijdig testament
- Die van de pomp, de baron en de beervaten
- zoveelste voorwoord
- De ontmoeting van twee toekomstige ouders
- Een school anno ongeveer 1973
- Ach, wat een ellende die oorlogen.
- Zin
- Er zijn geen foto's van.
21.De ronde karamel
22.De wijsheid in pacht, zonder erover hebben nagedacht
23.Het houten-bakken paradijs
- De inplanting van melancholische illusies
25.Het observeerspel
- De nieuwe baronnen
- Aan iedereen
- GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER
‘Kiezen voor Mensela’ theatermonoloog
- Plaats voor een zin van U
- Een telecommunicatiefirma te lande
31 ‘inlichtingen'- anekdoten
32 Veertien en in een zetel, mijmerend
33 troosters en troosteressen der bedrukten
- 30/01/2101Ruth
- gedichten : zie verder
- De duidelijkheid der dood. DDDD.
37 Het houten ruimteschip in het woud
- Hij had een beetje krullokken van zijn eigen
39 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water
40 De tekenen overleven hen.
41 Leren beseffen wat de geest is
42 Naar de kern van het wezenlijke
43 Zegen het nieuwe jaar ook zelf.
44.Liefhebben, in platonische zin
- Aan onze Depressieve medemensen
- God zij dank, ‘god’, dat zijn de anderen
- Morgen kan ze er niet meer zijn
48 .Het verdriet om zijn broer
- Spreken met ouderen
- Je ziel zit ook bij wie je ze gaf, geeft ,zult geven
- Celibaat en andere praat
- They said he would send us the holy spirit
53 raadpleeg mijn overzichten van filosofie en geschiedenis
- Ach ja , de liefde : onuitgegeven roman
- Gotlev en het leven
- lees ook mijn Kortverhalen
- Vliegen zonder vleugels
- Genetische wijsheid
- Telepathie
- Weer tussen het vorige schrijven en dat van nu
- Dennenwezens in de sneeuw
- Symbolische fantasieën
- Kreta 2012
- Paranormaal romanidee
- nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al
- philosophical resistance (PR)
- filosofisch verzet citaten + To all those…
67 Startdocument 1-44
68.New set of statements or axioma’s-higher level
- beminde gelovigen, anno 2008
70.liefdesrecept
71.Het grappige aan onze evolutie
72 Lees mijn honderden Filosofisch Verzet Columns over binnen-en buitenlandse actualiteit tussen 2006 en 2010 en later via gastauteurs en commentaar op facebook
- Eindelijk er achter gekomen !
- Lees mijn filosofische essays
- Neem contact via philosophicalresistance&gmail.com
- Organiseer uw eigen filosofisch verzetsvorm
- Schoolse herinneringen
- mijn buitenlandse gasten Chinezen, Koerden, Algerijnen, …
- Citaten, vertellingen, humor en andere ernstige dingen
- Zuidoost Spanje, Andalusië Sierra Nevada 2013
- 81. http://talespoemsessays.blogspot.be/
- On the border of impressionism
- LESSONS FROM HISTORY
- Losing Loves
9 juni 2011
87.dinsdag 7 juni 2011
88 a Have a taste of spirituality.
88b The energy of consciousness plays a telepathic game
88 C .Poems
88 D. Between soul and spirit a
88 E. Between soul and spirit b
88 E1.Boodschap van de planeet Krito
88 F. Daily Waves in modern inkt
88 G. Notities over Liefde
1.de blog, ontstaansgeschiedenis 'het voortijdig testament'
Zie via linken facebook onder Fotofilosofie
pagina 67
2.Op weg naar innerlijke rust
Het is niet omdat we al huilend op de wereld komen en er misschien kermend van verdwijnen, dat alles daartussen geen zin heeft. Je hoeft alleen al maar de wetenschappen te bestuderen en de symboliek er van te vatten om de diepere zin van het leven op alle vlakken te begrijpen. Je moet wel ontsnappen uit de wereld van het oppervlakkige die men de mens probeert op te dringen. Indien je in je kleine en persoonlijke omgeving een positieve rol wil spelen of voor nog anderen tevens een positieve inbreng wil doen op het meer collectieve vlak, dan kan je best ook eerst bestuderen hoe economische, sociale en politieke gegevens met mekaar verbonden zijn, gelinkt aan de meer subjectieve aspecten van onze leefwerelden ben je dan bezig met meer en meer bewustzijn aan te kweken. Heb je dat allemaal op punt dan komt er ook meer ruimte niet alleen voor de gewone gedachten en dialogen maar ook voor de innerlijke communicatie met je zelf. Je komt in een mooi landschap en er overvalt je een innerlijke rust als decor waardoor je na het voorbijtrekken van de vreugden en zorgen aanbelandt bij een punt tussen vroeger nu en de volgende momenten, een zich steeds verschuivend moment van zijn waar al het negatieve op de duur uit je voelen en denken wegdeemstert en er zich een aantal andere perspectieven rond de zin achter ‘leven’ aandienen. Het leven, met zijn meest prachtige wet : van zodra de zinloosheid benaderd wordt, krijg je of wel nog meer onzin of een weg daaruit weg. Hoe minder je bij één of andere vorm van smart blijft zitten, hoe vlugger je je eigen los kan maken van veel afzien dat met het in rondjes blijven draaien te maken heeft. Om dit te kunnen moet je wel je eigen leven snappen, kritiek en zelfkritiek aanvaarden, niet in zelfmedelijden blijven zitten of aan overdreven medelijven met anderen ten onder dreigen te gaan. De situatie waarin je je bevindt is altijd een eerste stap naar minder of meer inzicht in de verbondenheid van mensen onderling, mensen van vroeger en mensen van nu. Indien je je teveel laat leiden door een teveel aan een verlangen dat alleen op lusten en roes of bezit is gebaseerd, ben je misschien wel af en toe niet ongelukkig, maar de innerlijke rust die je nodig hebt om anderen en jezelf aan te kunnen, komt er niet korter bij door. Het zou me niets verbazen dat die staat van innerlijke rust en tevredenheid waar naar we allen in meer of mindere mate trachten, te maken heeft met zij die er op een niet biologische manier meer zijn. Het deel negatievere erfenis van hen proberen we door onze levens zelf te milderen of te minderen en daar is levenservaring en kracht voor nodig, relativering en durven ook, leren omgaan met alles en iedereen die een invloed op ons heeft. Onze gevoelens leren verwoorden ook en vragen om kracht aan de voorbije en aanwezige energie van het goede zoals die zo simpel in de stilte van de natuur aanwezig zijn kan, in de nederigheid van herkennen en erkennen van al die tekenen in mensen dat ze gewoon gelukkig willen zijn zonder een teveel aan complexe roerselen der ziel die gewoonlijk vertrekken uit alle mogelijke vormen van angst, angst om niet voldoende bemind te worden, te kort aan van alles en iedereen te komen, ziekelijke hebberigheid, onzekerheid, op de spits gedreven concurrentie en zo veel meer. Al die in vorige zinnen opgenoemde wezenlijkheden vertalen zich dan in een aantal ideologische tegenstellingen die onze filosofische kijk op de dingen vertroebelen en die hoogstens, kunnen leiden tot een verbetering van de praktische levensomstandigheden (niets op tegen zolang deze maar ecologisch verantwoord blijven), maar ten kostte van levens die ten dienste van een enorme uitbuiting staan en met vervreemding en vaak bloedige conflicten gepaard gaan. Maar genoeg daarover in vorige essays en kunstuitingen allerhande. Indien de samenleving volgens ethischer normen zou worden beheerd, zou de mens ook meer ruimte krijgen voor zijn mentale en spirituele evolutie, daar alles met elkaar verbonden is. Voorwaarde tot groei is dat men de uitdagingen die het leven je op persoonlijk vlak stelt ook durft aan te pakken en niet in zelfbeklag blijft steken of je blijft ergeren zonder dat er oplossingen in zicht komen…’oplossing’ van onnodig zware negatieve emoties.
- FILOSOFISCHE terugblik
Ik zit op een bol/de bol is een planeet/de planeet is door duizenden evoluties geschikt gemaakt om een biologische cel tot stand te laten komen/een biologische cel haar voorgangers zijn de molecule en het atoom en de straling na de big bang/de big bang staat symbolisch voor het principe van het zijn, namelijk iets kleiner of gelijk aan nul kan niet bestaan, of anders gezegd, als het zinloze benaderd wordt, het niet-zijn, staat de zin voor de deur/een deur moet je wel willen opendoen of je blijft in een toestand zitten die onhoudbaar wordt/worden, is de code op alle levensprocessen/levensprocessen worden al van in de big bang gebeurtenissen steeds verfijnder vormen van zijn en bewustzijn/bewustzijn is het hoogste goed, van het eenvoudige, praktische, logische rationele tot en met eenieders hoogtepunten van aanvoelen van het al/het al heeft altijd al bestaan en wie weet is deze periode een herbeginnen van alle aanwezige energie van de vorige big bang cyclus, een opnieuw schudden van de kaarten met dezelfde of andere personages ?/ dat is natuurlijk dé vraag, krijgen we één keer per big bang cyclus de kans om weer onze zelfde of een gelijkaardige rol te spelen…en dat met dezelfde of een anders samengestelde wezensenergie ?/wezensenergie is de unieke samenstelling van je eigen zijn, dat niet alleen genetisch vertakt terug te vinden is in andere verwante wezens, maar misschien wel gewoon op een andere dan genetische manier na de dood blijft verder bestaan/ verder bestaan door hetgeen de levenden aan de vorige verhalen nog toe te voegen hebben/toevoegen alle vorige evoluties, verhalen, woorden en numerieke energie die eigenlijk geleid hebben tot alle bestaan/ ons bestaan reist dus onophoudelijk tussen straling (na de big bang) en de straling na de dood van de eerste cel aan het begin van de biologische evolutie, tot en met onze eigen lichamen, die ook uiteenvallen in mineralen en straling, alles is in feite min of meer verdichte vormen van straling doorheen de tijd die echter niet bestaat, een soort logisch hulpmiddel is zoals het woord God dat we kunnen vervangen door het totaal aan zijnswezen en de evolutie daarvan in functie van het individuele en collectieve bewustzijn/bewustzijn leert ons te beschouwen en onze negatieve emoties in positievere om te zetten/zich tegen dat omzetten verzetten brengt ons met zekerheid in een negatieve spiraal, alhoewel diegenen die er zich niet tegen verzetten vaak ook door een berg niet makkelijke ervaringen moeten/ervaringen zijn er zowel op beroepsmatig als relationeel persoonlijk en innerlijk vlak/het innerlijke is het meest intieme in een wezen, niet in de zin van het persoonlijke met zijn gevoelswereld en lichamelijke beleving of het zakelijke beroepsmatige, maar in de zin van de graad van innerlijk bewustzijn die allerhande gebeurtenissen en evoluties in het eigen leven en dat van anderen begrijpt/begrijpen is niet alleen verbanden kunnen leggen maar uiteindelijk ook op zeer intensieve wijze zin beleven aan de dagelijkse voortschrijding der dingen en wezenlijke evoluties waarvan de symboliek begrepen dient te worden/worden, …naar de eeuwige toekomst toe.
pagina 68
- de manier waarop zingeving werkt
Hoe voorzienigheid werkt.
Het regent. 'Het regent. Wat is dat 'het' zou men kunnen denken. Waar wordt je wakker vanmorgen? In een appartement gedeeld met familie of vrienden, in de buurt van een weg met veel verkeer of alleen in een kamer in de bush? ‘Het’ waarom en waar’ men met die en die persoon is of alleen, waarom doet men een het werk dat men doet en welk werk men zou wensen te doen? Probeer te begrijpen wat er gebeurt in elke dag in je leven en dat van anderen. Ben je omringd met mensen die de manier waarop je over het leven voelt begrijpen en ondervindt je dat vanaf jonge leeftijd er reeds een soort van controverse tussen jezelf en een heleboel personages in je leven is? In hoeverre heeft iemand een vrije wil in het spel dat begon voor jezelf... zelfs wanneer je nog niet aanwezig was, nog niet geboren, was je er al in andere vorm . Op een bepaalde manier ben je net als alles wat er gebeurt een energie die constant op zoek is naar combinaties met een tegenovergestelde of enigszins dezelfde energie, ... nog steeds een beetje zoals het basissysteem van onze structuur: proton, neutron, elektron. Maar voordat we weer met te veel wetenschap eindigen, laten we proberen om erachter te komen hoe het deel van de voorzienigheid in ons leven werkt. (zie filosofisch-wetenschappelijke essays op http://deblogfilosofen.skynetblogs.be )
Licht is drager van informatie van alles wat levend was en nu een soort van licht, deel uitmakend van ons leven. We moeten meer onze eigenlijke kracht worden, in onze kracht komen om ons niet op een negatieve manier te laten beïnvloeden.
- Nieuwe manier van verkiezingen, eerst het programma, dan de dirigenten zie het waarom hiervoor :
https://www.filosofischverzet.skynetblogs.be
breng Uw stem uit :
-reconversie militaire industrie wereldwijd
-rechtvaardige fiscaliteit; één internationaal taxatiesysteem
-redelijke huurprijzen--ecologische energiewinning
-recht op universele sociale zekerheid Simple Social Security Systems
-recht op werk; gestandaardiseerde lonen per sector wereldwijd
-naar een administratief gebruik van geld
-afschaffing van speculatie met geld, grondstoffen, schulden
- the 12 commandments
develop the stronger part in yourself
search for objective knowledge
overcome your negative emotions
do your part of the work
take the time for silence and nature
money was a means of, not a purpose
discover the true meaning of faith and faithfulness
don’t life only for working for money
too much consumption spoils yourself
discover the symbolism of the meaning of life
life brings you closer to the heart of life : separating sense from nonsense
- 'het voortijdig testament'
Het begint al veel vroeger 'het'. 'Het', de oorzaken van om 't even wat of wie. We leven nog altijd in exact hetzelfde moment, maar de inhoud is veranderd. Bij de studie van menselijke en objectieve wetenschappen merken we dat alles en iedereen eigenlijk een klein mirakel is. Het leven als een proces van steeds meer of minder bewustzijn. Het leven is een aaneenschakeling van lichte tot moeilijke tot heel moeilijke dingen in relatie tot een aantal mensen. Het sociale en politieke al buiten beschouwing gelaten, kan het leven op zich al een onontwarbaar kluwen lijken bij wijlen. De antwoorden op al wat men niet begrijpt, liggen gewoonlijk in de huidige situatie naar een aantal mensen toe ingebakken. Los van alle culturele invloeden die ons leven mede bepalen, want zo en zo moeten we zijn en zo en zo moeten we ons gedragen, is het eenvoudiger om als individu echt naar je omgeving toe te communiceren over hoe je je eigenlijk echt voelt. Je kan een eigen idee hebben over je eigen en eenieder ziet jou in zijn perspectief als een tegenstelling, invulling of aanvulling op een tekort in hun leven...of ...als te vermijden...wat een tijd soms niet vermeden kan worden...tot wegen soms wel scheiden moeten...wanneer ofwel het zinloze benaderd wordt...of de zin begrepen wordt.
pagina 69
- Alles begon met een grote knal
Stof en materie ontsnappend.
Ontploffende ruimte op zoek naar zin.
Straling werd atomen
en cellen leerden zich te delen.
De stof verschool zich niet meer alleen in stenen
Fysica werd meer en meer chemie.
Sterren gaven licht
En we gingen door met onszelf te scheppen
Voor altijd aanwezig in het verleden en altijd levend in het NU
Lerend hoe samen te leven, houdend van het leven,
onze voornaamste opdracht
Het was niet altijd makkelijk
Negatieve emoties bleven strijden met positievere
Het persoonlijke met het collectieve
Hebzucht baarde oorlogen
Soldaten werden uitgezonden, denken en voelen verboden
De beschaving probeerde zich te handhaven
Nog veel rest te doen
- Filosofisch Verzet
WERELDGENOOT
FILOSOFISCH VERZET/VOEDSEL VOOR DE GEEST, bijna alles voor mensen met interesse in filosofie, geschiedenis, politieke actualiteit & analyse & cultuur & linken daarnaar met 500 eigen artikels en honderden linken, foto's, film...,kunsten en reisverslagen, tips, annonces, sociale strijd, actuele toestanden in de wereld, vanuit een filosofische hoek.
Filosofisch Verzet is een speurtocht via artikels, proza, poëzie, essays, pamfletten, citaat boeken-en filmtips, voornamelijk over hoe een planeet één natie kan worden. Over hoe filosoferen ook persoonlijke zingeving wordt. Over hoe graag leven mogelijk wordt.
WERELDGENOOT, werkloos ?Tijd om je af te vragen waarom? Teveel werk? Altijd meer op minder tijd presteren? Je wordt tot een helse concurrentie met andere collega's, boeren of andere kleine ondernemers verplicht? Je hebt vragen naar het waarom van armoede en oorlogsverspillingen, terreur? Je vindt het maar niks dat de oorlogsmachine via 1man,1president,1premierin gang kan gestoken worden, tegen zijn congres of partij in? Je denkt, leven en werken in zo een wereld, dat kan toch niet de bedoeling zijn ?Je ziet de zin van het werk dat je doet niet meer zitten...en je vindt zo dadelijk maar niets anders. Je vindt geen partij of vakbond die een allesomvattende uitleg heeft, een globale aanpak voor de wereldproblemen voorstelt? Of de tegenkrachten die je ontmoet lijken versnipperd ? Je ondervindt dat sommige media of het onderwijs je het hoe en waarom van de geschiedenis en het hedendaagse niet genoeg duiden kunnen? Ook je sociale omstandigheden zijn niet gebaat met al die omstandigheden? Je bent een aantal uitzendingen, kranten of ongezonde leefgewoonten moe en je wil daar om te beginnen bij je eigen iets aan doen? Je beseft dat een mens niet alleen gemaakt is om te werken en je wil opkomen voor jezelf en anderen? Omdat ook bij andere mensen, andere gezinnen, werkeenheden, landen...dezelfde vragen zich nog schrijnender en dringender lijken te stellen. Jij hebt geen drug meer nodig, je weet uit eigen en gedeelde ervaring heel goed dat op ijdelheid en zelfmedelijden gebaseerde consumptiedrang, je kritische zin en je innerlijke verdieping in de weg staan.
Kortom je bent je bewust van een aantal zaken die je bewustwording vernauwen.
Je realiseert je dat je medestanders nodig hebt om al dat inzicht in vernieuwende groei en daden om te zetten. Een bewuste keuze dringt zich op voor meer en meer mensen. Je wil je best inzetten voor een betere wereld zonder armoede, oorlog, werkloosheid en allerhande vervuiling als die wereld er dan maar niet uitziet als nu: afgejakker op het werk, te weinig interesse voor de rest van de wereld, te weinig tijd voor lezen, studeren.
Het leven niet meer als zingevend kunnen ervaren. Dom amusement, sensatie voor alles. Steeds meer mensen willen diepgang en inhoud vinden. Shows over hoe men mensen elimineert, zodat het individu dat overblijft met de poen of lotto gaat lopen. Bestudering van de psychologie om er geld mee te verdienen en ieder op zijn plaatsje te houden. HOERA? HOERA? Wat amuseren we ons rot binnen het kader van het geldimperialisme en de casinoëconomie. Valse spanningen opbouwen om ons van onze anderskleurige of klassegenoten of andersgelovigen af te scheiden. Nog meer reclame in onze hoofden jagen om ons nog meer doen te kopen...dat proces mag niet stilvallen of het geldsysteem valt op zijn gat. Je inzetten voor een wereld waar dan geen gekken om een oorlog om afzetmarkten vragen omdat een oorlog weer voor werk ZOU zorgen. Een wereld waar men niet met halve waarheden goochelt, het beschermen van machtsposities indachtig. Men misbruikt het rijke filosofische erfgoed achter woorden zoals religie, geloof, god socialisme enz...voor de doeleinden van de zotste speculaties. 't Kan niet de bedoeling zijn dat dat allemaal zo blijft. Alles evolueert. Misschien maken we het nog wel mee: Een modern systeem voor toekomstige verkiezingen via het internet, een soort internetreferendum om eerst een globaal programma goed te keuren en daarna op projectlijsten de vertegenwoordigers ervan aan te duiden(politieke analyses over de strijd tot nu en een blauwdruk zie link filosofisch verzet via facebook Fotofilosofie
VOOR HET WAAROM HIERVAN zie de honderden linken van mijn columns via Facebook Fotofilosofie
pagina 70
- Je roerde alles tot diep in de kern
, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Ideeën laten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek, anderen met bewustzijn wapenen, streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening, 't einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt. Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid voor een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit, onbegrip, verveling ,negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstructuur van het algemeen belang vergift, daar is welvaart niet ok. OCTO
- dichter bij de geest
Overmorgen, bijna 55 geleden, koos ik er voor, koos de resultante van toestanden die aan mij voorafgingen, er voor, om een negen maand en twee weken ouder eitje als woonst in te nemen. Je kan natuurlijk ook stellen dat ik er voor koos om twee delen van één eenheid samen te voegen of dat het andere deel van mezelf me wenkte. Je kan je natuurlijk ook afvragen in welke mate je zelf iets te willen hebt en er niet een meer dirigerende dimensie aan het roer der wezenlijke gebeurtenissen tussen mensen staat. Ik zat aan de ene kant dus nog in die andere wereld van één van de teelballenuniversums die rondliepen als levende museums van eenieder van het mannelijke kunnen en zijn vertakkingen, die ooit in de xy geschiedenis van de biologische historie een rol hadden gespeeld. Ik vertoefde dus aan de andere kant dus ook op het eiland ‘eitje’. Er moet wel enige telepathie al geweest zijn tussen het teelbaluniversum van mijn vader en het ei eiland van ons ma…op die moment in de geschiedenis die in dergelijk universum in maanden wordt verteld. Via voornamelijk de aanzet van mijn vader of én mijn eigen aanzet in beider universums, verliet ik de wereld der voorvaderlijke zaden, op zoek naar andere chromosomenparen van reeksen van 23 in de xx wereld van het vrouwelijke, ook omdat de reeksen van 46 van mijn vader, mijn oorspronkelijke 23 reeksen als vreemdelingen beschouwden…of als handlangers in het aangaan van nieuwe, toch verwante scheppingen rond 46 chromosomen bevattende cellen eigenlijk. Ook mijn moeder wilde haar eitje weg. Op zoek dus naar een eitje, zijn eigen toekomstige wederhelft, voelt men zich misschien als een man met zin in seks, de zin in seks gaat in die zin misschien ‘gepaard’ met uitstoting en zoeken naar nieuwe creaties op basis van nieuwe gegevens…zeker altijd een opwindend gegeven. Het feit dat ik een mannetje zou worden, wordt volgens de wetenschap bepaald door het spermatozoïde …de xy structuur, niet het oudste geslachtelijk gegeven in de bio wereld de xx- structuur maar het zaadje predestineert in feite al honderd duizenden jaren ons' hij' of' zij' wedervaren. In school 40 jaar terug leerde mij het omgekeerde, maar intuïtief wist ik dat het zo niet was…dat het eitje wel een voorkeur kon hebben. Het xx verlangen om te worden overrompeld met duizenden aanbidders waarvan er in de meeste gevallen slechts één niet wordt afgewezen, moet wel geweldig zijn. Een heel pak sperma renners komt niet in een massaspurt gewoon bij het eitje als over een rechte lijn, nee ze omsingelen het, haar en proberen hun kop binnen te duwen; is het een soort fysieke overmachtige die het haalt, of werkt het eitje die of die keuze meer subtiel naar binnen dan het dat voor een ander rennertje zou doen ? Vormen de renners een soort samenwerkende ploegen naargelang de geaardheden van diegenen die mededingen voor de zege of zijn het allemaal koppige artiesten die zelf hun schepping willen zien gerealiseerd ? Scheppingen, nieuwe individuen, zijn één ding; misschien gaan er achter de nieuwe personages scenario’ s schuil van voltooiingen van verhaallijnen van beide ouders en hun ouders en zo verder…of zijn scheppingen altijd een uitdrukking van de wederzijdse zielstoestanden op het moment van verwekking ? Misschien ging het in sommige gevallen ook over verhaallijnen die ergens gestopt waren, keuzen die ze niet hadden gemaakt, dingen waar ze nog mee moesten worden geconfronteerd, dat bepalen hoe iemand er uit zou zie, hoe iemand zou worden en of hij of zij zich al of niet goed in zijn of haar lichaam zou voelen in het latere leven. Welk was het verband met een tekst die ik ongeveer 48 jaar later zou schrijven ? Was er een verband ? Je kan dit nalezen na deze gedeeltelijk persoonlijke, gedeeltelijk collectieve autobiografie.
Dat zijn allemaal filosofische vragen en voorlopig was ik daar nog niet aan toe, een heleboel praktische dingen stonden me te wachten. Dingen bijvoorbeeld als gevolg van geboren worden in de jaren vijftig, nu 2011, 55 jaar geleden; een soort overgang tussen oudere en modernere tijden. Want oh ja, ik heb de kasseiwegen nog gekend in het Hageland, maar de tweede grote oorlog van de twintigste eeuw niet als mezelf meegemaakt, alhoewel mijn moeder een scherf van een vliegtuiggranaat in haar malse meisjesdij kreeg, gevaarlijk dicht bij de venuszone…die oorlog had het dus ook op mij gemunt en eitje na eitje zou ik afwachten om alle redenen van oorlogsgeweld te onderzoeken en alleszins theoretisch proberen te neutraliseren via de lange weg waarlangs mijn sociale betrokkenheid en militantisme me zou leiden. De vrouwen wilde me August, Norbert of Freddy noemen, mijn vader verkoos ‘Octaaf’ , ‘Octaaf’, zoals er ook al iemand in het door de oorlog geteisterde dorp woonde: iemand die als jongetje de massadeportatie van een tachtigtal mensen uit het dorp had meegemaakt en zijn eigen vader nooit had teruggezien. Hij en anderen lieten geen middel onverlet om de oorlog van toen aan te klagen en alles een cultureel vervolg te geven. Ik zelf zou voortdurend de huidige oorlogen aanklagen, de vraag blijven opgooien waarom er zo veel oorlog was geweest.
Mijn moeder kwam van een nuchtere familie van boeren, haar ouders, mijn grootvader, precies een oude Zweed en zijn vrouw lijk iemand met Indiaanse roots van vóór de prehistorie. Wat natuurlijk resulteerde in een dochter met grijze ogen en eentje met donkerder ogen, maar toch niet Indiaans donker meer. Ook de ouders van mijn vader hadden een boerenachtergrond, beide blauwe ogen, bompa meer een Rus van tegen China en oma meer zuidelijker Europees warm. Ik heb er ooit wat over geschreven om het één én ander te duiden. Qua levenslijnen is het opvallend hoe een meisje dat oorlogsslachtoffer werd, samenkomt met iemand uit een dorp van ontzettend veel meer burgerlijke slachtoffers. Mekaar in 1943 ontmoet, midden de oorlog die alles over hoop gooide. Rond het begin van de oorlog raakte het tussen mijn vader en zijn eerste lief uit een naburig dorp af, mijn eerste lief kwam uit de verre familielijn van het eerste lief van mijn vader. In het scenario van met mekaar scheep gaan lijken tekorten teveel aan te trekken en gelijkaardige pijnen en vreugden ook…of verhalen die niet afgemaakt werden omwille van stoorzenders zoals oorlogen en andere , te weinig begrepen dingen tussen mensen en hun hopeloze aanmodderen soms.
pagina 71
- Iedere tekst is een ander kind, want woorden zijn levende wezens
De avond vergleed in de nacht en er was, zoals de ochtend toen vader zijn eerste ochtend dood was, geen elektriciteit, maar echt donker nu dus. En een wandelzoektocht door het dorp, van niet dorpsgenoten zo te horen. Ik heb een zaklantaarn zonder batterijen gewonnen vandaag, wat me doet denken aan de zoektocht die het leven eigenlijk is. Geboren worden en sterven , alles ertussen en ervoor kunnen we achterhalen, maar beiden blijven in feite een soort half opgelost mysterie; met alleen de zekerheid dat je beiden niet kan tegenhouden, indien het lot, waar alles op geschoven wordt, het geboren worden toch niet verhinderd natuurlijk. Zo, de eerste zinnen in mijn recent opgeruimde kamer zitten er op. Het oude behangpapier van een jaar of twintig verwijderd en gekozen voor het blanke witte bezet van de muren; stille wijze getuigen van veel. Ik zou naar buiten kunnen gaan naar waar ik heb gehoord dat Oost Europese gastarbeiders samen komen of in stilte weer eens kunnen genieten van de rust van zo veel momenteel in deze periode van mijn leven. Of verder schrijven over de niet economische verbanden tussen mensen, linken en waaroms die je wel kan beschrijven, maar dan moet je te diep graven en mensen kwetsen waarschijnlijk of ook weer niet, in ’t beste geval zijn ze zelf op zoek, al kabbelen de minst bewusten vaak rustiger door het leven… .
Je kan me vragen hoe het met me gaat en het antwoord zal afhankelijk zijn van de persoon die het vraagt, niet dat ik het type ben dat zo maar iets verzint of wil voorwenden, het tegengestelde eigenlijk, maar vooral omdat niet iedereen hetzelfde aankan of verstaat of recht op heeft. Van iedereen gaat ook een andere muze uit zo lijkt het wel, allen samen een prachtig geheel van ongelofelijke aanvullingen in een spel te samen.
Het is zo een ochtend in oktober met zacht weertje, al kan oktober wel voor verassingen zorgen, deze is er één met een beetje mist en een vroeg fluitende vogel, terwijl je je eigen vogel mineralen laat wateren aan de boom waarvan de kat zelfs weet dat het je plaatsje is. Is dit nu mijn weer zelf geschapen plaats onder het weer zelf gebouwde huis al waar ik zinnen zoals deze op hun plaats ga krijgen ? Of zal ik er weer voor moeten reizen of gewoon nog verder weg van dit dorp hier de bos aan het water intrekken, waar het veel stiller is of heb ik niet een nog veel stillere plek nodig hoog boven op een beboste berg met stromend water in de buurt en nog een uitzicht op zee als het even kan ? Ach, het zal hier ook wel gaan zeker ? Maar waarover schrijf je in een wereld waar er velen leven als of alles reeds is verteld en zomaar wat vervolg breien aan hun levens zonder inzicht in veel meer dan de praktische dingen en met weinig gevoel voor symboliek en verwondering ? Veel van de stof waar van een dichter met weinig genoeg van heeft om één van de essenties van te vatten, zegt anderen weinig tot absoluut niks. Bij elke opruimbeurt krijgt alles een nieuwe plaats en zelfs een stukje gebroken hout boven op een kast, lacht je blij en verscheurd tegelijk toe als verhaalde het over de essentie van leven.
Hoe het met me gaat, lezer in ’t algemeen, wel in ’t algemeen zoals altijd goed en als dat al minder is dan zit die gekke wereld waar ik van uit mijn perspectief nu soms overdreven veel om gaf daar wel voor veel tussen zoals in tal van geschriften die ik al schreef en in tal van literaire stijlen en vormen staat te lezen en in meer dan één taal en ook die taal die er alleen één van de eigen innerlijke communicatie is, zelden doeltreffend met iemand anders te delen. Iedere tekst is een ander kind, want woorden zijn levende wezens.
Woorden drukken uiteindelijk niet alleen uit hoeveel ochtendkoekjes er aan welke prijs bij de bakker liggen, maar ook hoe U zich voelt. Bent U een kettingroker of rookt U er maar een viertal per dag in zeven keren met een klein sigaartje er tussen dat ook overmorgen nog kan worden opgerookt in twee keren…en ervaar je dan dat halve of hele dagen zonder kunnen ook heerlijk kan zijn ? Dat is nou net het probleem met velen…niet zonder die of die of dat meer kunnen…al is het natuurlijk niet altijd een probleem, het hangt van de verhalen en de bedoelingen van de persoonlijke en onderlinge levens af.
Als alles wiskunde is, inbegrepen muziek, dan zijn woorden de harmonie van de ziel, zonder harmonie, ondanks de wiskunde geen muziek, zonder gevoelens weinig woorden. Zonder bewuste beleving, geen muze.
- voortijdig testament http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be
Op velerlei gezichten staat geschreven dat men nog weinig fascinerends aan het leven vindt. Nochtans, zelfs alle uitleg omtrent elke discipline van het denken, niet meegerekend, het leven is inderdaad fascinerend. Hoe meer fascinatie je door hebt, hoe voorspelbaarder alles af en toe wordt, maar daarom niet minder boeiend. Tegen de tijd dat iets uitkomt ben je alweer vergeten dat je het had aangevoeld. Ieder heeft een eigen levensverhaal met een prehistorie...het kan jaren, een leven lang duren, voor men beseft dat de tijd tussen de houten tralies van het kinderpark en de ijzeren staven van het sterfbed vervliegt als een kartonnen doos op een aantal windvlagen in een straat bij dag en nacht. De baby die wil leren lopen wil de wereld in, de bejaarde die onder de medicijnen de pijn en de realiteit vergeet, wil de wereld uit. Welk een verschil tussen mensjes grootbrengen en naar de uitgang begeleiden...en toch is het één lange, kronkelige lijn. Soms heeft het leven ons verblijd, soms sloeg, slaat het ons met verstomming. Er is heel veel zin te vinden tussen al die onzin in het leven. Een stuk in het leven is bepaald door voorgeschiedenissen, het zich daar van bewust worden verloopt in een aantal gelijklopende episodes die jij zelf en anderen doorlopen. Sommige punten komen bijeen, andere nauwelijks. In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf bepalen ?
pagina 72
- Die van de pomp, de baron en de beervaten
Een 150-tal jaar eerder dan vandaag, midden negentiende eeuw, woonde Jozef met zijn pa in een klein huisje aan de dorpspomp in de buurt van het dorp van zijn latere nageslacht. Zijn vader moest weer eens met paard en beerkar naar de nabijgelegen stad om bij de stadsbewoners drek te gaan scheppen. Niet de drek van de beesten van de boerderijen, maar mensendrek. De stadsbewoners werkten in grote getale bij de plaatselijke suikerfabriek en woonden armoedig, leefden hun volgens de clerus en burgerij te dragen lot uit in huizen die eigenlijk best gesloopt zouden worden. Terug met paard en kar in het pompdorp van de baron aangekomen, begon hij de drek op een akker uit te gieten. Telkens weer met de emmer één van de vaten in, uitkappen en daarna het paard weer aanporren om een aantal meters verder te sleuren. Mesuur, zo was de bijnaam van de vader van Jef, omdat hij nogal bekend was voor de nauwgezetheid waarmee hij zijn werk en het leven opvatte, was zijn slavenarbeid ten dienste van de elite meer dan beu die dag. Zijn lijfspreuk 'alles met mate' ('mesurer', het Frans voor 'meten') was aan herziening of beter nog, aan 'ijking', bijstelling toe. Na het voorval dat ik zo dadelijk ga beschrijven, zou hij weten dat de aanleiding om dat te doen, hem luttele minuten daarna in de het gezicht zou worden geslingerd. Met dank aan de baron van het kasteel.
Midden de werkzaamheden kwam de baron, handen op de rug, inspecteren. “Mesuur, die mest ligt precies niet erg dik”, zei de man met zijn kasteel in het panorama achter zijn rug. Mesuur was heel dat leven van hem ineens op een zeer besliste manier beu. Geen tijd om van het goed weer te genieten, altijd dat verdomde geld dat moest worden verdiend, nooit voldoende tijd voor de eigen luttele perceeltjes grond en de paar koebeesten, varkens en de plannen met konijnen en kiekens en fruitbomen. De pachter en loonslaaf van de baron stapte af en schreed in de richting van de baron. “Lig ' t hem niet dik genoeg mijnheer de baron”, vroeg hij op de man af, als ware ze volstrekt gelijken en dat was in feite zo. Vóór dat de baron kon antwoorden had Mesuur hem al bij zijn kruis beet en tilde hem bijna tot borsthoogte en met een krachtstoot waarop menig kogelstoter trots zou zijn, lanceerde hij de landheer richting akker en drek...al waar hij met een smak neerplofte. Dit had de baron niet verwacht van die brave, hardwerkende Mesuur. Hij klauterde rechtop en wist dat hij geen verhaal had tegen de kracht van zijn labeurder. Eén en al paniek probeerde hij de stinkende smurrie van zich af te wrijven, waardoor hij het nog erger maakte, want heel zijn vest werd één grote stinkende bruine brij. Mesuur onderdrukte zijn innerlijke plezier en het resultaat van zijn durf en opstand. De baron maakte zich schrijlings uit de voeten en riep Mesuur wanhopig na dat hij dit zich nog zou beklagen. “Loopt schijten en zoekt iemand anders voor die strontjob” !, keelde Mesuur hem achterna.
In gedachten verzonken keerde Messuur met paard en kar terug in de richting van het boerderijtje aan de pomp, gelukkig nog eigen goed van vader op zoon. Hij zou voortaan wel zonder de baron aan zijn geld geraken. Die dag werd ook de toekomst van zijn nageslacht beslist. Voortaan zouden zijn nakomelingen allen hun kost op hun eigen verdienen. Al zouden ze moeten zweten zoals in de bijbel aan Adam en Eva was voorspeld. Wat was er eigenlijk waar aan dat verhaal ? Was die God in dat verhaal niet ook een baron geweest die die mensen gewoon verjaagd had omdat ze eens een appeltje meer wilden van hem ?
Mesuur was niet alleen met zijn verzet. Onder de Tsaren en zijn edelen zwichten miljoenen Russische boeren en de boeren van Napoleon in Frankrijk waren nog maar juist terug thuis of gesneuveld in één of andere oorlog tegen die arme Russische boeren of ander werkmensen uit één of ander Europees land. “Miljaarde, miljaarde, wat een ellende, 't is goed geweest”, was zijn goeiendag toen hij de bijna vermolmde deur van zijn huisje opentrok en het huis met drekwalm vulde”.
“Zoniet eeh manneke, welke wesp heeft 'jouw' gebeten ? ('oech' zegden ze toen) “Normaal gezien ga je je toch altijd eerst wassen in het houten vat onder 't dak buiten”, zei zijn vrouw ietwat zorgelijk.
Mesuur vertelde zijn verhaal en voegde er voor vrouw Jeanneke en zoon Jozef aan toe, dat nadat de baron tussen de smurrie lag, hij de plaatselijke potentaat nog gevraagd had of “de mest nu wel dik genoeg lag”. Het gezin zat er na het verhaal over de verzetsdaad van pa en de verbouwereerdheid van de rest van het gezin bij alsof iedereen al in spannig uitkeek naar wat hierop volgen zou. “Het heeft geen zin hier nog veel drukte om te maken”, zei pa Mesuur. Er is nog werk genoeg in de hof en met de beesten. In plaats van met de strond van een ander rond te zeulen ga ik voortaan met onze eigen groenten en fruit en wat gepekeld vlees en kippen en eieren naar 't stad met 't paard”. Jeanneke sloot zich aan bij de plantrekkerij van haar man en tot eenieders verbazing nam ze het woord op een wel heel erg besliste overkomende toon : “dat ze hun was en strijk op 't kasteel voortaan maar zelf doen...ik zal wel zien dat ge om de week op de marktdagen van de omtrek hier tomaten en patatten en bonen genoeg hebt om mee te nemen.” Ook Jozef had plannen : “ Als gij me dat stuk nat grond aan de Bemdbos geeft kan ik daar de klei uithalen om bakstenen te maken, ik heb dat al genoeg zien doen bij Camiel. Een paard om ze te vervoeren heb ik niet nodig, ze zullen van ver komen voor mijn bakstenen, let maar op. En daarbij, de Camiel dat is een plezante grote boer om voor te werken, die leent me zijn beste Brabants paard wel als dat nodig moest zijn. Ik kan op één van de putten die ik daar ga uithalen eenden kweken en kikkers, 't schijnt dat het schoon volk in 't stad die zelfs eet. Gedaan met slaven voor een ander ! Ik zal op tijd een deel stenen voor mijn eigen opzijzetten en me hoger op de Bemdbos een eigen boerderij bouwen. Die patatten dat daar staan die kunt ge op grond van Camiel zetten, hij heeft nog grond braak liggen die je kan pachten...de wurger van 't kasteel zal je pacht toch opzeggen.”
Er werd op de deur geklopt. De veldwachter al van 't kasteel gestuurd om te proberen Messuur schrik aan te jagen, mat zich een geweldige graad van overmoed aan om gewoon te komen zeggen dat de baron klacht indiende. Bij het tweede geneverke dat hij aangeboden kreeg liet hij zijn gestrengheid varen en omdat hij, zoals bijna iedereen in 't dorp, Mesuur altijd al als een heel behulpzaam en wijs mens had ervaren, verklapte hij de familie onder voorbehoud 'van te kunnen zwijgen' dat hij gestuurd was om die 'rebellen aan de pomp'(zo had de baron hun genoemd) eens goed schrik aan te jagen. “ Ook de adel begint schrik voor ons te krijgen”, zei Arthur de overwegend goedlachse veldwachter. “ De baron, die leest alle dagen gazettenpraat en hetgeen er allemaal in de wereld gebeurt, de dag van vandaag Mesuur jonge, ge zou er van verschieten. Een paar maand terug neep de baron ze nogal. Terwijl hij even buiten ging kijken naar zijn werkvolk en ik bij hem, ook burgemeester zijnde, op de facteur moest wachten voor een dringend stuk van de directie van 'binnenlandse zaken', las ik in één van zijn gazetten van 1844 begin juni, dat boze Silezische wevers hoger lonen eisten. Hun lonen werden voortdurend verlaagd door de dikke mannen ginder omdat die anders niet genoeg winst meer maakten sinds andere bedrijven met de mechanische weefstoel beginnen werken zijn. Die wevers hebben zich daar georganiseerd en op één plaats hebben ze het huis en de fabriek van een eigenaar bezet toen die niet op hun eisen wou ingaan. Bij een andere fabrikant kregen ze wel geld en spek, maar ondertussen had die eerste fabrikant zijn contacten in het leger al verwittigd. De één of andere doorgedraaide majoor liet op den duur heelder dorpen omsingelen en het vuur openen, waarbij elf man omkwamen. Er zouden daar meer dan 100 mensen meegenomen zijn. Goed dat het hier in 't dorp veelal kleine brave keuterboeren zijn of ik zou nogal gewetensproblemen krijgen als ik van hogerhand iets tegen mijn goesting moest doen.
Jaren vergingen en Jozef kreeg op zijn boerderij ook een zoon, Frans die het dorp van de pomp en de baron verliet om zich in een naburig dorp met zijn ega te gaan vestigen. Als jonge gast maakte hij het in 1914 mee dat men in Europa ter wille van de centen miljoenen mensen de dood in joeg. Net een paar jaar te jong om te worden opgeroepen, de vlucht naar Nederland meegemaakt. Daar hoorde hij voor het eerst over de arbeidersbeweging die zich vruchteloos tegen die oorlog had verzet, over de tweede internationale en zo. Als boer was je daar allemaal zo niet bij betrokken. Ook hij maakte plannen om zich zelfstandig van een inkomen te voorzien en dat lukte aardig al kwam de recessie in de jaren dertig roet in het eten gooien. Zijn kinderen groeiden vóór de tweede wereldoorlog op in de filosofie van het om den brode harde werken. Als onafhankelijk verzetsman, gewaardeerd door de verschillende strekkingen in het verzet, slaagde hij er in van werkweigeraars en piloten te verbergen en op de duur moest hij zichzelf verbergen nadat hij tijdelijk opgepakt was en zijn vrouw Lin in troggen (voederbakken) sliep nadat ze van lieden van het uiterst rechtse misantropendom der mensheid slaag gekregen had. Ook dat deel der geschiedenis overwonnen de afstammelingen van Mesuur.
De oorlog ging voorbij. De zonen van Frans en Lin begonnen fruit te kweken en nationaal en internationaal te verhandelen en ook hun kinderen leerden werken en zich een toekomst maken. Remco, de zoon die op de ouderlijke boerderij bleef had weer onder meer een zoon, Gust, de eerste die weer uit werken zou gaan, afhankelijk zijn van een inkomen. Hij stelde zich vragen over de zin van de geschiedenis en nam de draad van zijn grootvader Frans in Nederland weer op om de gang van de wereld leren te interpreteren. Ook de geschiedenis van de filosofie moest hij daarvoor na zijn klassieke werkuren bestuderen. Het verband tussen praktijk en theorie leren doorgronden, op elk mogelijk terrein van het leven van mensen. Mensenkennis opdoen, gegevens leren verbinden, 'relier', religie...ging veel verder dan gewoon wat de godsdienst voor waar hield of wat de evangelisten vertelden. Gust dus, de kleinzoon van Frans begon met schrijven over alles wat hem en de wereld bezig hield, met begrijpen ook waarom de meerderheid van de medemensen aan de diepten des levens op collectief en persoonlijk vlak ,totaal of weinig boodschap had. Geen enkele literaire stijl liet hij onbenut. Simpel was hij bijwijlen niet, getuige daarvan het volgende fragmentje, een soort inleiding op het daaropvolgend filosofisch essay over het ontstaan van het leven en wat het verband met de dood zou kunnen zijn. Waar dat de voorvaderen voor dit verhaal vandaan kwamen ? Een oom zocht het op en ik maakte er een verhaal over dat in de zestiende eeuw begint : http://closertothesoulblogspot.com
- zoveelste voorwoord pagina 73
Toestanden zitten over het algemeen anders in mekaar dan er oppervlakkig over wordt geschreven en verteld. Mensen zitten over het algemeen anders in mekaar dan ze van zichzelf denken. Alleen ervaringen opdoen en leren observeren, luisteren en praten kan ons helpen. Onafhankelijkheid is alleen mogelijk als men het algemeen belang van de hele wereld op sociaal en ecologisch gebied vooropstelt en breekt met alle tactieken die daar tegenin gaan. Feiten in een breder kader kunnen zetten, insinuaties ontkrachten, daar komt het op aan. Pas dan kan krijgen een echt alternatief en de mogelijke wegen naar nieuwe, vooruitstrevende methoden om het sociale en ecologische te bevorderen een kans. Dan krijgen ook de blauwe lijnen die onze persoonlijke relaties verbinden meer ruimte. Als je alle kleurschakeringen van de rode lijnen die ons politieke en sociale leven verbinden onder de geschiedkundige loep neemt, merk je dat die aan een heroriëntering van hun programma en methoden toe zijn...willen ze niet nog eens terrein aan rechts en uiterst-rechts verliezen. pagina 74
- De ontmoeting van twee toekomstige ouders op Rhode Kermis
Zoals elk ontmoeten geschiedde het kruisen hunner wegen enerzijds onder de door de wereldgeschiedenis geschapen voorwaarden én onder de begeleiding van de wetten van de aantrekkingskracht der wegen die zielen met mekaar omgaan doen. We schrijven juni-juli 1943. Het was weer rond de tijd van de jaarlijkse kermis in het gehucht Rhode, waar, zoals in de andere gehuchten nog een meerderheid van de bevolking de kost met boeren verdiende. De meeste boeren hadden een klein boerderijtje met een paar koeien en zo meer en verdienden, zelfs in oorlogstijd geen fortuinen, zoals al eens geschreven wordt. Het gros van hen en hun afstammelingen zou na de wereldoorlog de rangen van de loonafhankelijken gaan vervoegen. Een gehucht was toendertijd nog zoiets als een deelgemeente nu. De tijd van vóór de TV, toen ieder dorp minstens twee cafés per gehucht telde. Oorlogstijd, ook in België. Toen reeds hadden sommige extreem rechtse Vlamingen het niet zo hoog op met twee gemeenschappen die erin slaagden één natie te vormen. In de tweede grootste stad van Antwerpen orakelde rond die tijd een Vlaamse, toen noch 'Vlaamsche' priester tegen het voornamelijk als goddeloos afgeschilderde communisme. Een man van God was hij duidelijk niet en hij moet nattigheid gevoeld hebben toen hij iets zei over "Vlaanderen sterf en verrijs weer". Het Vlaanderen zoals hij dat zag was aan zijn doodsreutels begonnen...geen enkel gehucht, geen enkel dorp, géén regio, géén land kan alleen bestaan.
Na de ellende die de in soldatenpakken gestopte Duitse en Russische werkmensen in Stalingrad in januari hadden uitgestaan, betekende de slag bij Koersk het einde van de plannen van de naar de buitenwereld als arbeiderspartij gepresenteerde fanclub van de toenmalige Duitse wapenproducenten. In Italië werd er een fascist die zich voor de misleiding van het volk eerst misleidend als 'socialist' probeerde te vermommen... opgehangen. Had de bewapeningseconomie aanvankelijk de Duitse werkgelegenheid driest vooruit geholpen, nu werd de recessie van de jaren dertig er onder meer in de USA door opgelost. Toppunt van debiliteit van zo'n wapeneconomiesysteem ,waren die lieden die in tijden van naoorlogse werkloosheidspieken meenden iets als "ne goeien oorlog, dat hebben we vandoen" te moeten uitkotsen. Ze zijn wel goed bediend geweest in de jaren na de tweede wereldoorlog, met Vietnam voorop...dan zijn de zogezegde goddelozen en de zogezegde communisten veel braver geweest...maar dat wist ik als ongeboren zoon van mijn ouders op de kermis in Rode nog niet. Het moet nogal een tijd geweest zijn, besef ik nu eens te meer in 2006, 62 jaar later als prille vijftiger. Het oorlogsverzet kwam van gewetensvolle mensen zoals m'n grootouders die 'onwettelijk'-verklaarde personen een schuiloord boden. Of ze nu gewoon wilden verder boeren en niet voor de oorlogsindustrie wilden werken of als overzees piloot uit zo goed als opgejaagd wild waren...geholpen werden ze. Het was de tijd dat je moest kunnen zwijgen als een graf en hopen in het beste van binnenin de mens...en uit je doppen kijken dat je door geen enkele strekking van het verzet gedomineerd werd...of dat de collaboratie niets in de gaten kreeg. Nu, nu we niet meer moeten zwijgen, zwijgen er te velen en schrijven er te weinigen over al die streken in de wereld die nog een hel op aarde zijn...en waar m'n z'n leven nog waagt als men z'n nek voor een verbetering van toestanden uitsteekt.
De toekomstige ouders hadden geen idee van de verschrikkingen die de oorlog hen nog zou brengen. Ze zaten samen gezellig een pintje te drinken in een cafeetje.
Zij was nog maar pas hersteld van een granaatscherf die haar dijbeenvlees vanboven had doorboord. Hij was niet in 't leger gemoeten omdat hij, misschien ook ziek van al die oorlogsellende, dat jaar voor één van z'n longen vocht. Met de foto's van zijn long in de hand slaagde zijn broer er in van zich aan de opeissingen van de bezetter te onttrekken. Mijn ouders kwamen beide uit een ander dorp.
Zijn dorp, waar een jaar later, net na de invasie van de geallieerden in Frankrijk, iemand tegen de raad die m'n grootvader gewoonlijk aan het plaatselijk verzet gaf in, iemand uit de collaboratie van het leven benam; dit dorp zou het toneel worden van een vooraf geplande dramatische omsingeling.
Het Vlaamse brein achter die omsingeling zou later voor de CIA en nog andere buitenlandse diensten gaan werken. Zijn uitlevering werd nooit bekomen. Rechtse milieus zijn vaak zo verstrengeld dat ze onder een bezetting vaak én samenwerken met de bezetter én het verzet proberen orders te geven. Alhoewel hij nergens lid van was, leunde hij meer bij het linkse deel van het verzet aan...zoals zijn buurman waar de vergaderingen van de partizanen plaatsvonden.
Het soort fascisme dat vóór de tweede wereldoorlog ontstond, vertrok van rijke hebzuchtige mensen die een deel middenklasse en een deel armere mensen meesleurden in hun haat die ze in mensonterende houdingen tegenover vreemdelingen en meer bepaald toen 'Joden', propageerden. Het was voor hun de enige manier om het systeem dat niet zonder superwinsten draaien kan, in stand te houden. Het soort fascisme dat nu de kop opsteekt in welvarender maatschappijen dan vroeger, is veel gevaarlijker...het kijkt niet afgunstig naar de rijken maar neerbuigend naar diegenen die uit de boot vallen. Indien we er niet in slagen het blijven in te dijken, riskeren we ingekapseld te blijven in een uitbreiding van het oorlog denken van de dag van vandaag...het op voorhand aanvallen van Staten als dat de burgerij van andere Staten goed uitkomt.
Mensen lijken soms verbonden in het lot te zijn. Diegenen die in de jaren veertig een jaar of vijftig waren en waar de vergaderingen van het verzet plaatsvonden bijvoorbeeld. Twee van de drie verzetsmensen waarover ik het heb, ( derde ontsnapte), werden opgepakt en respectievelijk in Breendonk en in Leuven weer vrijgelaten, wat na de oorlog leidde tot speculaties over wat zij onder foltering al of niet hadden losgelaten, terwijl zij zelf het waren die na foltering en loslippigheid vanwege hun voortrekkersrol aangehouden werden. De represailles op het dorp worden soms niet als wraak voor één bepaalde moord op een collaborateur uitgelegd, maar als een plan dat maanden op voorhand al klaarlag omdat men met de opkomst van de geallieerden in zicht alle sabotageacties van het verzet tegen de mogelijke terugtrekking van de bezettende troepen vóór wou zijn. In Normandië had dit de bezetters al vele verliezen gekost...gedynamiteerde bruggen waarover men niet meer kon terugtrekken en zo in de val zat enzoverder. In het boek met de visie al zou de represaille dus in een militaire strategie tot terugtrekking gepast hebben, dweilt men de vloer aan met de represaille-theorie...waarom omsingelt men dan één dorp...omdat de verzetsmensen meer en meer uit de steden trokken en zich in de dorpen verborgen, stelt men. Mensen die hun leven op het spel hebben gezet om het verzet te steunen waaronder de drie waarvan ik sprak, mijn grootvader ook, een mens wiens vrouw van de één of andere fasco-schurk slaag kreeg en met een kind van haar in een naburig dorp ondergedoken in koe troggen(eetbakken) slapen moest terwijl hun andere kinderen elders ingegraven waren. Ik speelde als jeugdige gast nog tolk voor één van de twee Engelse piloten die m'n grootvader bij hem thuis en in de buurt verborg. Ze zijn beiden kunnen ontsnappen. M'n vaders vader...een mens die voor en na de oorlog bij burenruzies geroepen werd om te bemiddelen, een mens die men bijhaalde om doden af te leggen, iemand die kon zwijgen als een graf en om zijn filosofische zwijgzaamheid bekend stond, iemand die een café met volksspelen had en die in allerhande amoureuse en andere perikelen om raad gevraagd werd...iemand die het belang van zwijgen kende omdat wit én zwart soms samen in z'n café zaten, zo iemand staat dan ergens in een boek met het woordje verraad geassocieerd. Ironisch dat de aanleiding voor het feit dat iemand hem onder foltering aangaf een liefdesaffaire van iemand die hij verstopte was...hij die mensen naar mekaar toebracht als er kinderen werden verwacht...van wie ze ook waren trouwens. Als men geweten had dat hij ook piloten verborg dan had men die zeker gaan zoeken.
Er waren zoveel versteekplaatsen bij hem, tot onder de prei in de hof...ook voor werkweigeraars...dus heeft hij niets over die piloten gelost...wat zou hij dan meer hebben verteld dan de bezetter al niet maanden van tevoren via zijn infiltranten wist ? Net als vele anderen heeft hij alleen mensen in nood willen helpen en was hij uiterst sceptisch tegenover ordewoorden van om 't even welke verzetsgroep of hun overkoepelingen. Omdat de kennis van iemand uit zijn omgeving als hulp bij iemand van de bezetting werkte kwam hij vervroegd vrij, niet omdat hij de pagina's met namen van inwoners uit de gemeente zou ondertekend hebben. Het zullen bijna alle namen van de gemeentebewoners geweest zijn, vermits sommige van veertig pagina's spreken.
Daar krijg je makkelijk duizend namen op...en zovelen waren het er toen niet. Men vroeg aan alle aangehouden of men die of die kende, natuurlijk kende iedereen iedereen. Wie weet zette diegenen die bij Himmler en ga zo de ladder dan maar af, op een goed blaadje wilden komen niet gewoon een geweer tegen iemands hoofd als je dan niet tekende. Na de oorlog werd hij telkens weer door de dorpsbewoners in de gemeenteraad her verkozen. Als keizer en keizerin van de volksdansgroep dansten ze nog op de wereldtentoonstelling in Brussel. Zijn zonen zouden later bewijzen op welke manier vrede hier op aarde mogelijk is. Ze zouden hun leven lang het in de streek geoogste en in hun frigo's bewaarde en in de streekveilingen verzamelde fruit naar binnen-en buitenland verhandelen en voeren.
Analyses van wat er werkelijk gebeurde, mogen er niet toe leiden van al diegenen die aan het verzet deelnamen nu tegen mekaar op te zetten. Het zijn altijd diegenen aan de top die de kleine man gebruiken en doen marcheren...in de tijden van bewapening in de jaren dertig werden de vakbonden zelfs ingeschakeld om de bewapeningswedlopen mogelijk te maken, en niet alleen in Duitsland. Het volk had overal principieel tegen zo'n dingen moeten zijn. Net zoals men nu tegen de huidige bewapening zou moeten ageren, maar dan met een actieplan dat door miljoenen betogers wereldwijd aan alle regeringen kan worden opgelegd.
- Een school anno ongeveer 1973. pagina 75
In de les Frans heeft de leraar z'n dagje niet. Hij is niet te spreken over de schriften die hij opvraagt. Geen enkel schrift waar hij geen negatieve opmerking over maakt. Tot hij bij de laatste bank komt. Hij neemt men schrift en kijkt het na. Geen wonder dat hij tevreden is, literatuur, in welke taal ook, interesseert mij en dan doe je er ook iets voor. Zijn prijzende woorden gaan me wel iets te ver...ik begin me een beetje té voorgetrokken te voelen. Geen nood, hier haalt m'n intuïtie me wel uit. Naast de datum moesten we in de kantlijn elke dag de initialen H.M.H. schrijven. Waar die letters voor stonden, stond voluit in grote letters geschreven boven het grote podium in de centrale zaal van de school : 'Hij moet Heerschen' stond er. Mij deed het een beetje denken aan hoe tijdens de oorlog sommigen de heilgroet maakten...dus vroeg ik de leraar Frans doodgemoedereerd of dat nu echt nodig was dat we dat elke dag moesten schrijven. Hij barstte in een driftbui uit : "Dan is er eens ene wiens schrift in orde is en dan dit". Hij stuurde me kwaad de klas uit en ik moest naar de perfect van de school. Ik deed daar m'n verhaal en nam de gelegenheid te baat om het over de grote collectie aan concentratiekampboeken van de in de oorlog bijna gedeporteerde man te hebben. Destijds waren er velen lid van het koningsgezinde verzet geweest. Een brede beweging met zowel een deel boeren als katholieke arbeiders die zich eigenlijk meestal onbewust richtte op het autoritaire anti-parlementaire van de houding van de oorlogskoning. Aan de touwtjes trokken lieden die in feite na de oorlog een autoritair conservatief regime aan de macht wilden brengen. De dupe van hun streven waren die gewone boeren en arbeiders en mensen uit andere lagen van de bevolking die de pers van hun beweging moesten helpen verspreiden of de collaborateurs hier en daar spaken in de wielen moesten steken. Daar mochten ze dan ook niet te ver in gaan want de top van de koningsgezinde beweging wedde eigenlijk op twee paarden. Er was toen ook het onafhankelijkheidsfront waaronder de partizanen die heel actief in 't verzet waren, soms te actief...met nodeloos uitgelokte represailles tot gevolg. Ze vergaderden bij m'n opa's buurman, maar hij en zijn buurman waren er geen lid van, ze wilden echt neutraal blijven en gewoon piloten en werkweigeraars verstoppen. Een boerderij waarvan vermoed werd dat men er via een contact hogerhand aan bepaalde opeisingen ontsnapt was werd daarom alleen al bijna overvallen. Ten onrechte dachten misschien een paar mensen dat m'n opa en z'n buur er voor iets tussen zaten. Vandaar misschien de later verspreidde absurde beschuldigingen over de na een verhoor ondertekende pagina's met namen van dorpsbewoners...dat later in een paar boeken over het verzet heel onterecht overgenomen werd. pagina 76
- Ach, wat een ellende die oorlogen.
De recentste is altijd een gevolg van de vorige. Hadden de oorlogsmoede arbeiders en soldaten in Duitsland op 't einde en na de eerste wereldoorlog hun revolutie in macht kunnen omzetten, dan hadden de paramilitairen nooit jaren later kunnen uitgroeien tot de stoottroepen waarvan het nazisme zich aanvankelijk bedienen kon. Als jongeman maakte m'n grootvader de eerste wereldoorlog mee, als vijftiger zat hij midden de tweede...en eigenlijk wou hij gewoon boeren en z'n producten verhandelen, een goed mens tussen mensen zijn, iets wat de meeste onder ons toch willen. Die 'vrede' heeft hij dus serieus onderuitgehaald gezien.
In 't onderwijs dat ik genoot, werden oorlogen altijd alleen gezien als iets van 'goeden' en 'slechten', niet als het resultaat van sociale spanningen. Een Staat die een andere aanvalt, dat deugd natuurlijk niet...maar dat heeft toch meer te maken met het ongebreideld winstbejag van de top van de bezittende klasse in die Staat dan met de zogezegde 'slechte' mensen die de aanvallende Staat bewonen zouden. Als de eigen pers en het onderwijs dan nog in het teken staan van de verheerlijking van 'het eigen volk' in plaats van het humanisme...kan het in een land natuurlijk vlugger mislopen.
Generatie na generatie proberen ouderen hun ervaringen rond alles wat scheef loopt en beter kan, door te geven. Wat de niet-zakelijke relaties tussen mensen betreft, is dat al een hele dobber soms...het gaat makkelijker zodra je snapt dat we met z'n allen samen in een soort groeiproces naar onszelf leren uiten zitten. Vaak durven we ons niet uiten en moeten we de dominantie van enkele mensen rondom ons leren doorbreken, door die dominantie eerst en vooral in vraag te stellen. Zo is het ook met sociale en politieke relaties...ofwel zit je in een regime of een bedrijf waarvan je de hiërarchie erkend omdat je er wel bij vaart, ofwel val je uit de boot en moet je daar iets aan doen...niet zoals zovelen door de rechterzijde van het politieke spectrum te versterken (hoe rechtser hoe meer pro- topklasse en ego-gerichter), maar door tot een aangepaste analyse van het linkse politieke veld te komen. Probleem bij uitstek is dat de wereld een eenheid is en alle toestanden mekaar op korte of lange termijn beïnvloeden. Zo komt het dat ook diegenen die niet uit de welvaartsboot vallen zich moeten interesseren voor hen die het niet voor de wind gaat. Hoe kan je zoiets actief en georganiseerd doen ? Door wat je niet zint aan te klagen. Je moet eerst wél weten of hetgeen je als 'onzinnig' aanklacht of dat voor de meesten wel 'onzinnig' is. Het kan in de jeugdbeweging, in boerenmiddens, in je straat of bedrijf of waar dan ook. Zo raken de meest gewone, ongevaarlijke ongemakken opgelost. Gewoonlijk is het zo dat, omdat we niet over onze eigen voordelen heen kunnen kijken we niet voldoende solidariteit met anderen ontwikkelen kunnen. Als we de armoede wereldwijd kunnen uitschakelen door de leidende economische en de politieke toplaag te dwingen van hun economisch en bijgevolg militair oorlog denken af te stappen...kunnen we alle toekomstige soorten oorlogen verhinderen.
In een op kennis en geluk gerichte wereld waar niet naar ongebreidelde welvaart wordt gestreefd, maar waar we het met z'n allen goed hebben en niet als over streste loonslaven door het leven moeten gaan, zal er meer tijd voor 'inzicht' in onszelf en de wereld, inzicht tussen mensen dus, komen. Geen enkele 'toplaag' kan het zich veroorloven een oorlog te beginnen als hun 'onderdanen' als protest daartegen het werk neerleggen. Het miljoenenprotest tegen de 21ste-eeuwse oorlog in Irak, internationaal werd er betoogd, hield de oorlog niet tegen. Van wandelingen hebben de toplagen geen schrik. Alleen algemene stakingen tot de oorlogsplannen van het aanvallend land zouden worden ingetrokken geweest zijn, hadden die oorlog kunnen stoppen.
In hoeverre kunnen partijen en bonden achter deze stellingnamen gebracht worden ? Door druk van hun leden zijn er openingen naar stellingnamen en actie mogelijk. Als de toplaag niet wil plooien, zullen we ze zelf moeten vervangen. In de tijd dat ik noch bij de landelijke jeugdbeweging was, betoogden we tegen de nieuwe straaljagers van het leger, tegen de achteruitgang van de kleine boeren, tegen de aanleg van teveel snelwegen, tegen te grote gemeenten, tegen jeugdwerkloosheid, tegen onderontwikkeling en tegen oorlog. Waar we dus vóór waren, was vrij duidelijk...toch konden we het nooit in één programma naar buiten uit toe promoten. Er waren natuurlijk toen ook al die partijen en partijtjes waarvan de inhoudelijke kwaliteit van hun werk en programma niet rechtstreeks aan het aantal leden dat ze hadden of aan hun stemmenaantal, af te meten was. Ofwel verzekerden ze de grootste bezitters van de economie een veel te overdreven deel van de koek, ofwel eisten ze voor de producenten aan de basis zelf een deel waardoor ze niet meer 'concurrentieel' zouden zijn. Niemand eiste een wereldwijd productiesysteem dat onder dezelfde loonvoorwaarden produceren moest. Het iedereen tegen mekaar opzetten bleef en blijft zolang ik al leef de stelregel. Uit schrik voor de verkiezingen bespaart men ook al heel die tijd vooral op de inkomsten van zij die het al niet te breed hebben...toch weer een groeiende minderheid, zelfs in onze welvarende kontreien dezer dagen. Zo'n vijfentwintig jaar geleden schreef ik een tekst om naar aanleiding van een microgebeurtenis, namelijk gemeenteraadsverkiezingen de mensen meer bewust te maken van hun macro-omgeving. "De uitdrukking 'vandaag is de eerste dag waarmee de toekomst begint', geldt zeker voor dagen waarop verkiezingen, voornamelijk 'parlementaire' dan, gehouden worden. Teneinde deze bewering te staven, nodig ik U uit om met het geschreven woord als contactmiddel eens even na te denken over de maatschappij waarin we leven. Welke zijn de algemene grondbeginselen van een goed functionerende samenleving ?
De fundamenten die we voor een voor iedereen goed functionerend systeem nodig hebben, zijn rechtvaardigheid en menselijkheid. Daarom moeten we reeds op gemeentelijk vlak de juiste standpunten innemen, teneinde ze op een hoger niveau te kunnen doordrukken. We zouden moeten komen tot een maatschappij die de ontplooiingsmogelijkheden van de mens niet beknot. Zowel als iedereen (na een lange onvoltooide strijd) recht heeft op voeding, kleding, huisvesting ,energie, communicatie, transport... zo zou ook iedereen moeten kunnen genieten van goed onderwijs, zinvol werk en creatieve ontspanning om onszelf te ontplooien. Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het in het jaar 2000 nog altijd vanzelfsprekend vinden dat 1/5 van de Westerse wereld werkloos zal zijn of nep jobs zal hebben en dat 1/3 van de wereldbevolking ondervoed of werkloos zal zijn." "Het politiek klimaat om hogervermelde gedachten te verwezenlijken mag : niet nationalistisch gericht zijn : dit omdat een overdreven Vlaamse, Waalse, Brusselse, Belgische...houding tot doelbewuste discriminaties leidt. Indelingen volgens taal, ras, land, streek, geloof, (of ook nog oud, jong, man, vrouw...)zijn alleen maar bedoeld om de mensen opzettelijk verdeeld te houden ten gunste van abstracte idealen of in het voordeel van de toplaag van de politieke en economische wereld. Telkens de sociaal democratie verrechtst, verrechtst ook zijn kiezerspubliek. Het politiek klimaat mag ook niet totalitair collectivistisch zijn : omdat de individuele mens soepel de kans moet krijgen om via kleinschalige initiatieven ook zijn economische inbreng te doen." Wat bijna drie decennia en een privatiseringsgolf later nog steeds niet uitsluit dat de grote economische sektoren ten gunste van het algemeen belang zouden moeten worden beheerd...geen massaontslagen om het aandeel op één dag 10percent te zien stijgen,...de opbrengst van de grondstoffen zou ten gunste van het sociale gebruikt moeten worden, een systeem van faire belastingen zou moeten worden ingesteld...allemaal dingen waar de sociaaldemocratie zich van verwijdert terwijl ze zich aan de neoliberale globalisatie aanpast en de linkerzijde een antwoord zoekt. "Het politiek klimaat mag dus ook niet-liberalistisch gericht zijn : omdat een ongecontroleerde wildgroeiconcurrentie op termijn altijd tot een economische en sociale puinhoop leidt, wat de wereldeconomie maar blijft bewijzen. Het politieke denken mag ok niet eenzijdig confessioneel gericht zijn, omdat godsdienst een individuele zaak is die maar al te vaak voor politieke doeleinden misbruikt wordt". 'Confessionele middens worden ook vaak door het rechtse en nationalistische denken beïnvloed. Ook via de filosofie en de wetenschap is het bestaan van hogere waarden of het eeuwigheidsbeginsel aantoonbaar, zou ik er nu, 25 jaar later kunnen aan toevoegen...wat ik door menig essay al schriftelijk proberen aantonen heb "Daarom zou men, indien men met zichzelf en met zijn gemeenschap eerlijk wil blijven, zich best niet bewegen in partijen die zich nationalistisch en neoliberaal oriënteren". "De meeste mensen hebben geen interesse voor politiek. Eigenlijk wil iedereen eenvoudige en gelijkvormige regelingen. We zitten gevangen in het steeds met minder mensen meer produceren- systeem dat uiteindelijk tot economische oorlogsvoering leidt, tot steeds meer stress en na ijver. Anderen worden dan weer verplicht zich te vervelen of kunnen geen gezin starten of onderhouden. De techniek zou ten dienste van de mensen moeten staan...dan is pas echte vrijheid en vooruitgang mogelijk". "De werknemers, de kleine middenstander en de boeren en migranten zijn al jaren de dupe van ons falend groot kapitalistisch systeem...in of buiten ons land. Indien men de regels van het systeem mondiaal aan het Europees sociale zekerheidssysteem zou aanpassen en overal dezelfde lonen voor hetzelfde werk zou betalen, zou een eerste belangrijke stap naar armoedebestrijding en het voorkomen van oorlogen genomen zijn. Indien men dan ook nog wereldwijd per soort van goederen alle aandelen in één groep zou integreren, zouden er veel onnodige speculatie en absurde concurrentieoorlogen overbodig worden. Zo zou iedereen in een functionele in plaats van een speculatieve economie tewerkgesteld kunnen worden...het speculatieve aspekt van de wet van vraag en aanbod zou net als alle andere wildwassen van het liberalisme door een gepast internationaal overheidsingrijpen worden uitgeschakeld". pagina 77
- Zin
Ik wandel naar de Notenberg. Enorme rust. De rust zet zich op me over. Geen onrust vanwege politieke situaties. Geen gedoe om emotionele negativiteit. Geen verstrikking in overreageren van anderen. Geen lichamelijke noden. Geen praktisch te regelen dingen. Toch zullen ze terugkomen. Dan pas zal ik ze weer aanpakken...weer op een rechtstreekse manier tussen mensen. Dit is de onrechtstreekse dus. Alleen door je soms niet teveel zorgen te maken raak je aan de meeste problemen uit. Als je iets wil weten is het soms beter het niet te weten want je moet altijd de ervaringen door die je het doen begrijpen...en dat kan aanvankelijk serieus tegenvallen. Oorlogen blijven maar voortduren, niet alleen omwille van economische tegenstellingen en machtsverhoudingen, maar ook omwille van filosofisch achterhaalde tegenstellingen over het ontstaan en vergaan van alles. Het woord 'religie' leidt nog al te vaak tot een verrechtsing van het politieke denken. Daarom dat ik met een aantal tussenstappen via andere teksten uiteindelijk de volgende filosofische uitgangspunten ontwikkelde. pagina 78
- Er zijn geen foto's van.
Alleen beelden en herinneringen in onze hoofden. Waarden waaraan we hechten. Omdat alles een zin en een bedoeling had en heeft. Omdat alles altijd is zoals het op een bepaald moment kan zijn. Ongeveer 1943. Een slanke zwartharige jongeman rijdt per zware fiets met petrollamp doorheen veldwegen van zijn dorp naar het dorp van zijn blonde lief een fietsuur verder. Zijn dorp zou een jaar later omsingeld worden door meestal collaborateurs en nazifascisten die een dorp van weduwen zouden achterlaten. Een verdwaald stukje van een soort bom zou haar raken. Hij had met zijn broers ook bij Cockerill in Seraing geen werk gevonden, maar wilde naar Kongo emigreren met zijn, na de werkuren op het landbouwbedrijf van zijn vader behaalde diploma in exotische landbouw. Zij had hem overal ter wereld willen volgen. Toch kozen ze na een zestal jaar verkering voor het fruitkweken en het verhandelen van hun producten en die van andere boeren. De uit Engeland overgewaaide laagstamplantages vervingen de hoogstam, de veestapel van hun ouders maakte meer plaats voor handel. De kar met paard naar de markt in Leuven;( wie kan het zich nu nog inbeelden), werd op een dag vervangen door een automobiel waar nog een stuk hout in het chasis verwerkt was. Dan kochten ze samen met hun broer en schoonbroer een Magirus camion waarmee ze een plaats op de binnenlandse markten van Mechelen veroverden. Begin jaren zestig was het dan tijd voor de handel met het land dat door de mensen van voor hun generatie nog 'Pruisen' genoemd werd. Die' Pruisissche' mensen hun grote politiekers hadden een deel van hun volk al tweemaal op de rest van Europa afgestuurd, maar ons pa en ma en compagnie bewezen dat het beter is met fruit naar ergens te gaan dan met wapens. We weten het nog goed. Ons ma vanaf juni alle dagen om vijf uur op om de meer dan honderd families boeren en mensen die na en voor hun werk iets wilden bijverdienen te ontvangen; hun aardbeienleveringen volgens categorieën in boekjes met carbon te noteren. Sommige leveringen met extra punten 'sterretjes', andere daarom niet minderwaardig. De oogst stopte niet voor oktober door was en het leveren ging de hele winter door toen zijzelf en andere fruitkwekers hun frigo's begonnen bouwen. Eén camion per dag bleek in de piekmaanden niet meer genoeg om alles naar binnen -en buitenland verscheept te krijgen. De aardbeien waren nog niet af of de rode bessen kwamen er al aan. Stekelbessen en kersen kondigden dan het hoogtepunt van de zomer aan. Dan staken de eerste vroege appelsoorten hun kop steeds duidelijker op, de James Grieve, Stark, de Tydeman en dan de pruimen en de Cox Orange ; de zure Jac le Bel , de Golden; de Boscop en de Winterbanan en de tien soorten peren en de anekdoten over de oude stencilmachine voor de etiketten, waarover ik het wel een andere keer zal hebben. Kortom, iedereen was altijd bezig, iets dat ook onze pa in zijn latere leven zo moeilijk afgeleerd kreeg; omdat , als hij niet op de baan of de veiling of thuis tussen de kisten of papieren zat; hij ook nog op allerlei mogelijke manieren tussen de bomen en zelfs tussen de ‘koei en de schapen’ van de oudjes in Stok te vinden was. We moesten wel keihard leren werken, anders had hij het misschien niet overleefd. Naarmate het bedrijf groeide nam hij een aantal mensen in dienst. Mensen waar ik ooit al eens iets over geschreven heb ; Frans en Tuur mijnwerkers die blij waren boven de grond te kunnen werken, Hagelandse plattelandsvrouwen als Clemence en Sieke en anderen, of de jongste van 'Louis van Sisses.' Jarenlang waren zij als familie aan huis en de middagmaaltijden waren dan altijd een vrolijke bedoening. Eerst maakte ons grootmoe 'Lin' nog het eten, toen ze vier jaar ziek was deed ons ma dat er ook nog maar weer bij. Het was niet alleen een bedrijf waarvan de bedrijfsleiders moesten zorgen driemaal per week op de binnenlandse groothandelsmarkt te staan met eigen en geleverd of op veilingen gekocht fruit; er moesten niet alleen een aantal eigen plantages worden onderhouden en in het hoogseizoen tot zesmaal per dag naar het buitenland gereden...ook de oudere generatie van de familie werd de laatste jaren van hun leven waardig naar hun aardse einde begeleid. Ons ma heeft zoals wij wel ver alle stielen gedaan. Had ze zoals haar oudste kleindochter met de auto leren rijden, dan hadden we het haar misschien wel niet kwalijk genomen dat we ze nooit meer hadden weergezien. Maar ja, iedereen moet zijn eigen uitdagingen aannemen …en iedereen maakt voor zijn eigen op tijd de balans ervan op. ‘Waar is de tijd naartoe’ zegt men zo dikwijls, is hij niet gewoon samengebald in dit materiele en genetische heden ? De houten onderleggers voor de honderden aardbeienkistenstapels die dagelijks met steekkarren tot bij de camions werden gebracht en dan met de hand geladen werden. Ik was nog jong en stak meer keren drie en vier dan twee kisten tegelijk omhoog. ‘’Ge gaat uw ‘was’ breken’’; zeiden Tuur en Frans van Schunnebroek me altijd. Later reden we met de karren de nu tot invalidenlift omgebouwde laadbrug omhoog tot op laadbakhoogte. In Mechelen trokken we tussen de rook van de diesels om vier uur ’s morgens al karren met twintig kisten peren van twintig kilo naar de camions van Lemaire uit Bastogne en Hostin uit Virton en ‘diehe anti-takscontroleurs’ gezinde roodblozende dikke Marcel uit Arlon of gewoon de Frans van Boortmeerbeek. In Keulen bij Birkenheimer, in Dusseldorf bij Wittenberg, in Duisburg bij frau Hoffman, in Koblenz tot in ergens een Daf fabriek toen de camion in pan viel, overal kwamen we dezelfde mensen als hier tegen…ze zeggen en doen het gewoon op een andere manier, maar het gaat om hetzelfde. Over het enige echte theater dat het werkelijke leven is.
Ondertussen en tegelijk werden er boomgaarden gesnoeid en gerooid; snoeihout bijeen gekeerd en met een soort vorkmachine zonder naam uit de rijen gestoten en opgestookt. Na de winters wanneer het nieuwe leven op de takken weer uitbrak; moest er weer gemaaid en gesproeid worden want de klant wilde ‘mooi’ fruit zonder ‘plekken’ en maakte een onderscheid tussen dik en klein fruit. Het was eerst in de tijd van onze jongste zus en haar man dat onze pa met Onze-Lieve-Heersbeestjes en zo begon te experimenteren; dik tegen de goesting van de chemie industrie en onder toezicht van een juffrouw van het ministerie van tuinbouw geloof ik, maar daarvoor zal ik weer eens op ons ma haar langetermijngeheugen voor mensen en families moeten beroep doen. Zijn broer en neef, ontlastte onze pa meer en meer als camioneur en de introductie van clarck (heftruck) en paletten maakte handlangers zoals onder meer ik of mijn neven die meereisden om alles met de hand te laden en te lossen meer en meer overbodig. Merkwaardig was wel, dat alhoewel er in de frigo's niet meer zo met de hand moest gestapeld worden, het aantal werkuren wegens de voortdurende schaalvergroting niet daalde. Machines om zes kisten appelen driemaal op zes andere kisten te zetten werden vervangen door de clark; waar zelf al een apart hoofdstuk over te schrijven valt; camions werden groter, tractoren verouderd of versleten…zoals onzen eerste die we nog moesten in gang pompen. We mogen echt dankbaar zijn, denk ik soms dat we in een tijd tussen het oude en nieuwe zijn opgebracht…omdat je alles verschillende facetten van het leven dan misschien beter naar waarde kunt schatten. Maar misschien is deze tijd dan ook weer een overgang .
Al van in de tijd dat m'n oudste zus nog naar school ging en de mensen zondag voormiddag 's aanschoven om het geld voor hun fruit af te halen; sprong zij in de boekhouding bij...tot en met het behalen van een avondschooldiploma A1. Ook haar man sprong haar zo nodig bij. Waren wij allemaal content dat wij met al die paperassen niet moesten bezig zijn. Naarmate de groothandelsdistributie meer en meer door de grootwarenhuizen zelf opgeslorpt werd en de ketens zelf hun fruit op de veilingen kochten en men in Duitsland meer eigen fruit ging telen verschoven ook de verhoudingen op de markten. Kinderen trouwden en bouwden toen door allerlei economische en subjectieve omstandigheden meer dan nu en gingen hun eigen weg, met of zonder mekaar doorheen het zich wijzigende landschap van de wereld met z'n oude en nieuwe opvattingen . Het is nu weer aan de zes kleinkinderen om uit de ervaringen van de vorige generaties de te leren en hun eigen weg te gaan. Onder meer de samenhorigheid van de jarige bejaarden mag hier model voor staan.
Laat ons met al onze moderniteit het hoofdstuk dat aan de kleinkinderen voorafging nooit vergeten…dat kan zelfs niet denk ik, want we zullen er de rest van onze levens nog op tal van manieren aan terugdenken. Geen wet, geen afscheid, geen afstand, geen dood kan ons scheiden. Laat de machine de mens maar voor een stuk vervangen, hem als mens vervangen kan 'het', de 'machine', toch niet. Laat ons het werk dat we doen, niet alleen doen voor het geld, maar omdat we het graag doen...zoals alle personen waarover ik sprak , en anderen...het graag deden.
Laat ons de mensen die we graag hebben in al hun onvolmaaktheid waarderen...want alleen in het dagelijkse leven als geheel; tezamen zijn we volmaakt. Of je nu bommasoep maakt of als oude wijze man, ondanks je lichamelijke beperkingen het zachte in jezelf nog kunt uitstralen. Of je fruit kweekt of de jongeren laat sporten of alle soorten jobs aankan of auto’s herstelt of programma’s schrijft. Of je mensen gezond wil leren eten of het half land van koelte of warmte voorziet en in je vrije tijd bouwt . Of je telefoonnummers van waar dan ook opzoekt of denkt te moeten schrijven. Of je nu studeert en je ouders en mensen in een kliniek of een school helpt... . Laat ons niet oordelen over anderen, maar ons verwonderen over anderen en de wegen die zij bewandelen. De ene heeft zijn vrouw of man of werk nodig, de andere kan niet zonder filosoferen over werkelijk alles. Zijn we niet allen moedige nakomelingen, schepselen van de eeuwige kracht van het goede...die we op allerlei verschillende manieren proberen doorgeven tegen al het negatieve in. Zoals de jubilarissen van vandaag dat nog altijd doen. Gesteund, zoals ze dat verdienen door onder meer diegenen waar we vandaag weer te gast zijn.
Naast z’n vorig en huidige beroep ook filosoof, advocaat vd werkende mens, kunstenaar, maar ook zoon, broer, schoonbroer, ex, vader, vriend enz... . Niet iedereen legt het leven in veel woorden uit. Gelukkig maar. Het gaat om de daden, gevoelens en gedachten ,de levens die zijn en worden geleefd. Wij zijn een puzzel van iedereen die doorheen generaties heen tijdloos door werd gegeven. Zelfs wijzelf weten niet altijd waarom.
21De Lijkstoet
Vanachter de ruiten van de kleuterklas , zag de knaap een door een paard getrokken lijkwagen voor het schooltjesspeelplein richting kerkhof voorbijtrekken. Een groep donker geklede volgers bengelde d’ erachteraan. Als je op de tippen van je teentjes stond ,kon je zien dat de kist open gelaten was. Die opgestreken gordijnachtige witte zoom van de zwarte kist…het leek alsof de onzichtbare dode in een rijdend bed zou liggen. Zou men de kist dichtschroeven, zodat de vijzen zich in stilte in het hout zouden eten of zou men de nagels voor de dekplaat van de kist gewoon met luidruchtig hamergeweld door het hout rammen ? Hij probeerde zich zo'n tafereel voor te stellen. Voorstellingsvermogen en fantasie had hij genoeg. Hij groeide immers op te midden van alle mogelijke dingen en wezens die boeren, fruitkwekers en handelaars toen nodig hadden om uit de voeten te kunnen. Hij had zelf immers al geprobeerd van zijn eerste nagel in hout te doen verzinken. Hij had zelf al dode dieren in dozen begraven. Hij vond zijn al dan niet gevederde vrienden toch liefst nadat de wormen al hun werk al helemaal hadden gedaan…en half werk deden die in de rotstinkende wereld vretende minihyena’s niet. Naar waar die griezelige wriemelaars achteraf verdwenen was hem een raadsel. Als ze uit eieren van vliegen tevoorschijn kwamen, zouden ze stukken van afgestorven levende materie door de lucht laten zoemen misschien. Hij nam tijdens mijn éénmansuitvaarten dan kort eerbiedwaardig afscheid van iets van hen dat er toch al niet meer in was, maar alleen nog maar even in hem leek voort te bestaan om vijf minuten later ; op enkele uitzonderingen na tot op de dag van dit schrijven ; ergens in z’n hersencelarchieven te blijven rusten. Als kind kijk je nog vanop een grote afstand naar wat er in de grote mensenwereld gebeurt, je kent nog niet het detail van de belangen en rivaliteiten die zich achter alles en iedereen verschuilen. Men probeert je zo vroeg mogelijk te leren werken en voed je op met allerhande gangbare spijzen voor de buik en het hoofd.
21.De ronde karamel Beginjaren zesde decennium, einde tweede millennium, winter. De achtjarige knaap rijdt met z’n zelf geverfde oude kinderfiets richting kerk. In z'n mond een ronde bol, (of was 't een karamel ?), die hij van zijn grootmoeder kreeg. Een warmmollige vrolijke vrouw die hem al eens spek met eieren maakte omdat hij altijd zo vroeg voor die mis op moest. Op hoogte gekomen van het stuk weiland waar hij een vijftiental jaren later een huis zou zetten; zakte de bol zomaar in z'n keelgat, maar het verkeerde misschien. Dapper bleef hij doormalen, het weiland waar hij vele jaren later nog in andere soorten van ademnood zou komen, liet hij achter zich, de kerk kwam in 't zicht. Vijf minuten later zat ie de mis te dienen. Ergens bleef die bol hangen en iets begon meer en meer te klemmen. Hij kreeg het warmer en warmer en moest juist rinkelen met zo'n kerkelijk ringedingdinges voor d' een of d' ander mystiek gebeuren...toen hij overal sterretjes zag. Het volgend ogenblik was men hem water aan 't laten drinken in de aankleedruimte van de kerk. Zo'n aankleedruimte had een aparte naam en klonk als 'sakrestijn'...een soort in onbruik geraakt woord. De knaap wist het nog niet; maar zou zijn leven wijden aan alles wat niet in een soort vergeetput verdwijnen mag. Bepaald geen makkelijke taak als je geboren bent in het midden van de eeuw waarin nog nooit op zo'n korte tijd zoveel veranderde. Dat houten sorteerbakken voor patatten of koestallen voor vier beesten verdwenen, bleek niet tegen te houden, maar niet onoverkomelijk, want wie de grootschalige landbouw maar niks vond, kon het nog altijd kleiner proberen als hij of zij tenminste veel van al dat moderne ontberen kon. Goeie gewoonten planten zichzelf toch voort, zelfs als daar eerst dertig jaar antibiotica kuren en hormonen gespuit op dieren moet tussenliggen. Wat was er dan uit dat verleden dat de knaap wilde redden voor de toekomst en waarmee hij het heden wilde begrijpen ? De knaap was niet alleen geïnteresseerd in wat men nu eigenlijk met 'god' bedoelde of waarom er in z'n geboortedorp zoveel oorlogsweduwen waren, maar ook in simpele uitspraken van grote mensen, woorden en situaties die hij niet begreep. Bijvoorbeeld dat verhaal over die bepaalde voor hem onbekende familie waar de man z'n vrouw verbood van met blote armen rond te lopen. Hij was nog maar een knaap, maar toch zou hij dat alles eens op een dag grondig uitgespit hebben; want als je als kind echt iets diep van binnen wenst, heb je meer kans dat zo'n wensen scheuten krijgen, dan wanneer je jezelf door omstandigheden daar te oud voor voelt. Dat hij om pijn en dergelijke te begrijpen zelf de pijn in moest wist hij toen (spijtig genoeg?) nog niet. In hoeverre waren dingen die gebeuren onontbeerlijk en afwendbaar ?
pagina 80
23.Het houten-bakken paradijs. Wij, de klein mannen van de boerderijtjes,, hadden weer eens een huis van houten bakken gebouwd. Compleet met vensters en al. Als je bij ons binnenkeek zag je de keukentafel, ook al van bakken, en het gras en de paardenbloemen die de groenten moesten voorstellen. De TV, die nog maar pas opgang maakte, was dan weer een houten kist zonder bodem die op een bakkenverhoog op haar kant stond. Wij maakten onze nieuwsberichten zelf. Als één van de jongens of meisjes dan achter de bodemloze bak kroop, kon je het wereldnieuws overlopen. Ofwel pleegden we een stuk plagiaat op wat we op de radio hoorden : "Vandaag om 17 uur is president Kennedy aan z'n verwondingen overleden", ofwel brachten we het plaatselijke nieuws dat we in de krant hadden gelezen : "Onze door de voorbije oorlog geteisterde gemeente heeft vanaf de recente verkiezingen de jongste burgemeester van heel België". Op ons best waren we echter als we zelf improviseerden : "Het kalf van boer Pieeh z'n rosse koei, trekt geweldig op het 'bakkes' van Jeppe van de Witte...". Deze eerste en laatste dialect TV-uitzendingen, hadden qua klank soms veel meer weg van het Zweeds, dan van de Algemeen beschaafde, Nederlandse taal, en zullen waarschijnlijk altijd uniek blijven, daar de regionale TV-zenders van nu (eigenlijk maar best), ook in 't ABN uitzenden. Dialecten hebben wel een klankkleur en oer binding en betekenis die je zomaar niet vervangt. Maar goed dat wij dat jaar nog veel kunnen spelen hebben, want het jaar daarop konden sommigen onder ons al lichte volle bakken fruit dragen en werden we in allerlei landelijke processen ingeschakeld...wat ons veel bijbracht en tof kon zijn als het allemaal niet teveel werd, want er moest steeds meer en meer worden geproduceerd 'om te kunnen overleven' 'zogezeid'. Ach ja, ...en bovendien was het wel ergens onze eigen schuld...daar we allemaal wel wat wilden bewijzen tegenover ouderen en tegenover mekaar. Wat wisten wij eigenlijk toen van 't leven ? De verre voorvader van grootvader was waarschijnlijk een 'grotvader' daar hij in spelonken leefde. Eens om de zoveel jaren was er wel ergens een oorlog en dat zou naar 't schijnt altijd blijven duren, want het was altijd zo geweest. De pa van onze pa, die af en toe eens in ons bakkenhuis kwam kijken, beloofde ons dat hij zijn boomgaard met hoogstammen tot een paradijs met vijver en zo zou maken, maar voor ons was dat al. Grootva heeft ook de tijd niet kunnen stilzetten...en ook de andere grootva's uit de buurt niet. De grootschaligheid rukte op en beroofde de dieren van de vrijheid om gezond te leven. Hoogstammen werden gegeerd openhaardvoedsel, terwijl de kachelverkoop terugliep en de mijnen 'gereorganiseerd' werden. Het hardfruit zou voortaan makkelijker op laagstam gewonnen worden en in steeds grotere en grotere vries-en luchtledige ruimten worden bewaard. Hetgeen onze-lieve-heersbeestjes en andere geleedpotigen al jaren deden : het neerslaan van witte en rode spinnen epidemie’ s, schurft, ...zou voortaan worden overgenomen door een alsmaar gigantisch wordende verdelgingsindustrie die zowel rijke verdelers als waarschijnlijk hier en daar zieke boeren voortbracht. Eigenlijk een stuk de schuld van de consument, die fruit met rare plekjes niet moest hebben...wat was de mens toch kieskeurig geworden. Ziektes werden meer en meer door antibiotica genezen...maar ook die te bestrijden beestjes zouden jaren later versterkt uit de strijd komen. Wat zal er van het huidig gepruts met genen te verwachten zijn ? Waarschijnlijk alleen dat waar het hele opzet om te doen is : hogere winstcijfers. Paarden en kasseien zouden worden vervangen door beton en asfalt en immer zwaarder wordend vervoer. De simpele beestenhokken werden vleesfabrieken. De romantische boerenschuren hangaars. De bij mekaar gespaarde centen om het boerderijtje uit te breiden werden dure bankleningen waar de meeste boeren zich krom voor werkten. Ook in de fabrieken werd het werkritme alsmaar opgedreven...en dit probleem zou de volgende veertig jaar niet in het programma van onze meest gemediatiseerde politieke partijen aangekaart worden. Hongersnood en vernietiging van voedsel pasten perfect samen in de wereld die wij erfden. De groot speculanten en hun vazallen trekken overal aan de touwtjes. Wij wisten echter niet beter dan dat president Kennedy een vriendelijke man was; een 'eerlijke', die doodgeschoten werd...de film over de moord (J.F.), zou dertig jaar later duidelijk maken dat het systeem desnoods zijn eigen slippendragers vermoord. Wij wisten niet beter dan dat de jongste burgemeester van België; onze sympathieke buur met z'n onafhankelijke lijst, na de fusies ook door de grotere lijsten zou worden opgegeten...om uiteindelijk misschien uit afkeer van de grote belangen politiek terug met z'n lijst 'gemeentebelangen' op te komen. Het zou niet in ons hoofd hebben opgekomen dat de mensen eerst beter voor een algemeen programma van openbaar nut zouden kunnen kiezen en daarna voor bekwame mensen op lijsten per projekt in plaats van per partij. De term 'openbaar nut' zou veertig jaar later tot bijna helemaal synoniem met de 'belangen van het groot kapitaal 'worden.
pagina 81
- De inplanting van melancholische illusies
Eerst de grote God de vader, dan de zoon en vervolgens de heilige geest. "Laat ons zeggen grootvader, zoon en kleinzoon", dacht de knaap in de godsdienstles. Bompa als diegene die in het slechtste geval het gevoel heeft van z'n strijd verloren te hebben. De zoon die maar nauwelijks de frustraties van z'n vader ontworstelt is. De kleinzoon als de nieuwe hoop die eindelijk heel zijn voorgeschiedenis op een rijtje krijgt; conclusies trekt, en een ander, gelouterd vader en grootvader zijn kan. De objectieve levensdraden. De strijd om 't bestaan. Grootvader, eind vorige eeuw geboren, teenager bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog. De grote machthebbers slaagden erin van het werkvolk van voornamelijk Europese landen mekaar te doen afslachten en haten. Wiens 'strijd' om het bestaan was dat eigenlijk ? Het was de strijd van diegenen wiens geld niet meer genoeg opbracht op de beurzen. Hun vertegenwoordigers in eigenlijk hun Staat wilden van hun Staat de leidende economische macht maken. Diegenen die melancholisch dachten dat ze hun leven voor hun vaderland gaven; stierven in feite voor de geldwaanzin van de Grootgeldheren. Grootvaders vader werkte nog voor een grootgrondbezitter voordat hij op z'n eigen lapjes grond kon beginnen. Het was de tijd van de 5, de 10 en de 14 kinderen per gezin. De tijd ook dat de uitbuiting en de 'ontwikkeling' van de verre, meestal overzeese gebieden tot in de kleinste parochie 'gesteund' werd; zonder dat het merendeel van de boerkes wist welke industriële groepen ze eigenlijk steunden en in welke mate ze bezig waren met het leven van die andere, overzeese boerkes te ontwrichten. Hoe zouden ze het ook geweten hebben, werken en voortdurend uitbreiden of verdwijnen en honger lijden , was hun deel. Om de geschiedenis te leren interpreteren was er geen tijd : de pastoors, de baronnen, de fabrieksbazen en al hun politiek personeel hadden toch het eerste en het laatste woord; en niet alleen omdat zij het waren die betaalden en betaald werden; maar ook omdat zij het nog altijd voor het zeggen hadden; zelfs na de invoering van het algemeen stemrecht :...de ultieme burgerlijk democratische illusie van medezeggenschap over wie het uitbuitingsproces leiden mocht. Vader kwam eraan...juist toen de jaren twintig al een beetje op gang gekomen waren. De Russische revolutie werd door 14 buitenlandse machten zwaar belegerd en de Duitse revolutie, mede als reactie op de slachtpartij van de eerste wereldoorlog en allerlei ontbering; was nog maar net bloedig neergeslagen of de burgerij tilde het fascisme langzaamaan in een positie van waaruit het de rol van de in crisisjaren opgebruikte burgerlijke democratie kon gaan verdringen. De ene illusie als oplossing voor de andere gebruiken, bleek de remedie om te voorkomen dat de werkers de macht zouden grijpen. De verpaupering deed weer haar werk, de arbeidersklasse, fysiek en organisatorisch verslagen , liet zich weer vangen en trok weer tegen de buurlanden ten strijde in plaats van de macht in eigen land te grijpen en de oude draken naar de 'vuilnisbak van de geschiedenis' te verwijzen. Deze keer waren het niet de opstandige arbeiders-soldaten die met hun revolutionaire dreiging het einde van de oorlog hadden ingeluid. Nee, het ene imperialistische beest had gewoon het andere verslagen; de oorlogsindustrie had haar centen binnen en er was alweer een plan klaar om geld te verdienen met de wederopbouw. De voornaamste hoofdoorlogsmisdadigers van 't ene beest werden bestraft of ingelijfd in de spionagediensten van het andere beest; en de plannen van sommige politieke strategen om als twee beesten te samen door te stoten naar het oosten...VOORLOPIG OPGEBORGEN. De vader vond geen werk in het Waalse industriebekken en, nog maar net ontsnapt aan het lot van een kleine honderd door concentratiekampen gedode dorpsgenoten, diende hij zich door keihard werken een plaats in de fruitteelt en de handel te veroveren. Zijn plannen om in de Kongo te gaan werken had hij na de koloniale school in Brussel, definitief opgeborgen. De kleinzoon kwam...midden jaren vijftig. Zijn moeder had na een granaatinslag een ei grote krater in haar boven dij vlees overgehouden...een paar centimeter naar links...en onze knaap was nooit geboren. Een jong, zwaar bloedend meisje, nipt van een Vietnam - of Irakachtige of... oorlogsdood gered. The 'golden sixties' kwamen eraan. De bruto nationale producten begonnen weer te stijgen, in 't Westen meer dan in een deel van het Oosten en in schril contrast met het zuiden. Niets zou de vooruitgang nog kunnen tegenhouden : overproductie ? onverkoopbare stocks ? ...nooit van gehoord. Met zo min mogelijk mensen produceren werd de nieuwe geloofsbelijdenis. De uitbuiting in de zogezegde ex kolonies werd geperfectioneerd via collaborerende elites, en methoden die men in het Westen niet meer durft te gebruiken. De kleinzoon had aanvankelijk nog niet door dat dit alles niet met wat gewoon 'broederlijk delen' op te lossen was. Politiek...wat was dat, niemand die een echte uitleg had; soms leek het op het verschil tussen een aantal kranten; soms bij de dorpsverkiezingen op het verschil tussen een aantal min of meer sympathieke figuren. Ook de kleinzoon zou een gezin stichten en moest z'n boterham gaan verdienen. Hij had wel graag op 't land blijven werken, maar die kapitalen daarvoor nodig en die commerce daarrond waren er teveel aan. Zwaar werk als sjouwer van fruitkisten lag hem, maar hij wou meer tijd om het leven te bestuderen...en niet alleen op de manier die de school hem had bijgebracht. Het leven zou hem alles leren wat hij nodig had...bijvoorbeeld het ...reizen per trein.
25.Het observeerspel
Op 't perron van d' aloude provinciestad stonden, kamen en vertrokken honderden ochtendlijke kostwinners. Ritmisch, door tamelijk nauwkeurige tijdsintervallen gescheiden; stapten de stuk voor stuk, naamloze, boeiende, zwijgzame gezichten in en uit. Zij die stonden en naar overal rondkeken, speelden het observeerspel...of keken hun korte of lange persorganen in. Het observeerspel had slechts één gulden regel. 't Leek verboden een bepaald iemand die vooraan in 't gezichtsveld van een ander kwam, daar langer dan twee seconden in te houden. Tijdens dit micromoment diende je precies best zo snel mogelijk het hoofd af te wenden. Indien iemand iemand anders langer dan die liliput limiet bekeek, kon je duidelijk zien dat één van de betrokken gezichtsvelden niet door de andere waargenomen kon worden. De individuen die het waagden van de spelcode buitensporig te overtreden werden veelal met afkeurende blikken op hun barbaars, openlijk voyeurisme gewezen. Net of dat je hun vrouw of man of henzelf als man of vrouw, te lang in de ogen zat te kijken. Eenmaal in de trein, bereikte het anonieme sfeertje zijn hoogtepunt. De recht tegenover mekaar geplooide wezens sliepen, of staken hun hoofden en blikken tussen de nog door beelden en blikken te vertalen symbolen van de aan hun smaak en kunnen aangepaste opiniemakers. Die uitgelezen afstandsdoders bevestigden waarschijnlijk wat ze over de wereld dachten of waar ze meenden zeker over te zijn. Iedereen was zijn eigen voer zo gewoon, dat er niet één met verwondering, verbazing of verontwaardiging op de stijl of de inhoud van een bepaald artikel reageerde. De lezers en slapers waren hopeloos verzoend met diegenen die warmte houdende draden aan mekaar probeerden te breien door een gigantisch netwerk van knoopjes te linken. Zo slaagde men er zo onopvallend mogelijk in om het observeerspel zo ontwijkend mogelijk te spelen. Een tweede, zilveren gedragsregel hing als een onhoorbare klemtoon in de wagons : de ietwat te lange anonieme blikken mochten bijna nooit door uitgesproken taal bezegeld worden. Zij die mekaar treinshalve kenden en bijna dagelijks ontmoeten, waren veelal gauw uitgepraat. Vooral bij grote wagonstiltes viel het hen kennelijk zwaar om met twee of drie een wagoncabaret weg te geven. Tussen mekaar bekende personen met totaal verschillende interessesferen, zag je al gauw dat één van de partijen zijn toevlucht gedeeltelijk in een creativiteit van zijn keuze zocht. Uit het venster staren, proberen te lezen, pogen te slapen of liefst ongemerkt observeren wie er dan vandaag wel zat. Alleen de kaarters en de mensen die echt van een, om 't even welk, boeiend onderwerp knabbelden kwamen bovenop een soort algemene, spontane aandacht te zitten. Deze laatste groep én de toeristische treingebruikers scoorden qua enthousiasme 't hoogst. Diegenen die niet behendig op mekaars golf zaten, of niet wilden of konden zitten; hadden dan toch nog één zichtbaar ding gemeen met de anderen. In één wagon op twee zat het treinvolk met al zijn verwachtingen, achtergronden en zorgen...in een door verbranding van verdorde plantaardigen verspreidde mist. In het andere gedeelte van de treinboxen, kon je de lucht dan weer niet snijden. De lieden van de met duurder meubilair uitgeruste treingedeelten, hadden wel meer ruimte dan diegenen die met vijftien of dertig in de zitloze tussenafdelinkjes opgestapeld stonden...toch straalden ze ergens een moeilijk te omschrijven beperktheid uit. Een ingebouwde rem verhinderde sommigen onder hen waarschijnlijk om vanuit het met de tweedeklassers gemeenschappelijke, collectieve verleden; aan een waardebepaling van het heden gaan te doen. Verschillende kleine graadjes bezit, gezag en gedrag (of de ambities daarvoor) , scheidden de twee treiningezetenen en iedere groep op zich, onderling, vertoonde waarschijnlijk dezelfde symptomen. Men zou zich kunnen afvragen waar de treinconducteur 't liefst zijn ronde deed. Wel wetend dat je het niet te veralgemenen antwoord, niet zo zeer in een politiek-ideologische, dan wel in een zielsuithoek van de betrokkene zou moeten gaan zoeken. Misschien gelukkig dat de psychologische wetten al die dingen haast automatisch voor ons coördineren en corrigeren zodat onze intuïtie en verbeelding soms kunnen genieten van al die soorten van observeren. Om kort te gaan, op het initiatief tot beginnen spreken rustte precies een hypotheek. Een hypotheek die bij het demonstreren van contactnood, wel eens verhoogd zou kunnen worden. Omdat je nooit wist in welke mate spreken wel eens genant zou kunnen zijn, hoefde het natuurlijk niet zo nodig. De anonieme geluidloze schuttingen slopen, wekte wel de blikken en de geesten, maar vermocht zelden dat er eventueel een aantal communicatie speelkaarten geschud...en uitgedeeld werden. Daar zaten ze dan zo dus. Glijdend samen. ZE, het duizendtal, dat, op 't eerste zicht, niets aan mekaar had, en wilde hebben. Op één trein uit de duizend, lagen ze, veilig van mekaar afgeschermd, al dan niet wakker, ...te dommelen.
Er waren er onder hen, die van de landelijke gebieden kwamen. Er waren er die in kleine en grote steden woonden. Er waren er die zelden zochten wat ze vonden en vonden wat ze zochten. Er waren er die niet meer zochten. Er waren er die niet wisten wat ze zochten. Er waren er voor wie niet zoeken heel gemakkelijk was. Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren de ontgoochelden die, teveel ineens of te onhandig gezocht hadden. Er waren er die, gelukkig genoeg, niet zo zeer meer hoefden te zoeken, maar vooral innerlijk genoten.
Er waren er die gelukkig nooit zouden zoeken. Er waren er die teveel en te weinig of niet het juiste tot zich namen, vast, vloeibaar of zielsmatig. Hun groei altijd corresponderend met alle omstandigheden in acht genomen. Hun eigen groei en afgang versnellend of vertragend zoals het komen en gaan van ziekten. Op weg naar werk of drank of vrouwen enz… . Voor de meesten was zoeken ergens als te moeilijk en nergens naar toe leidend ingebakken : hun motto : 'leve het concrete, praktische leven...en weg met abstracties, analyses en de taal als heiligdom'. Van hun geestdrift af te lezen, zaten velen precies levenslang aan een, hetzij zinloze of overbodige, hetzij een te veeleisende functie vast. Of een nuttige functie, maar binnen een slecht georganiseerde structuur. Overbetaald of onderbetaald, zinloos of niet...iedereen was een functioneel lid van de naar de 21ste eeuw opschuivende 20ste eeuw. Alles draaide rond het functioneel zijn. Zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat men eigenlijk functioneel zat te zijn, was veel te gewaagd om met andere, misschien minder sociaal bewustzijnslozen, over te spreken. Enfin, dan maar gezwegen. pagina 82
- De nieuwe baronnen «
De grootvader van onze inmiddels volgroeide knaap had de oude baronnen nog gekend. Ze waren met de clerus en de cleruspartij of de zogezegde 'liberalen' vergroeid en verwachten in die tijd nog een soort eerbetoon van hun 'minderen'. Een overgrootvader van de knaap had nog op een kleine hoeve gewerkt die aan 't kasteel toebehoorde. Op de laatste dag dat hij voor de baron werkte; zei deze hem dat de mest niet dik genoeg op de akkers gegoten was. Hij had de baron daarop met z'n klikken en klakken in de zeik gegooid en hem gevraagd of "de mest er nu dik genoeg op lag, mijnheer de baron". De baron had zijn knecht en diens kruiwagen zelfs niet kunnen zien vertrekken van de stront in z'n ogen. Een paar generaties later, zijn de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, is een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de grootste groep van nieuwe lijfeigenen stellen, is het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, heeft het voordeel dat je, naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard kan wedden. Nog anderen, de schatplichtigen, proberen het door zich in één van de klassieke partijen verdienstelijk te maken...al hebben die activiteiten inhoudelijk weinig met politiek in de geschiedkundige betekenis van het woord te maken (pensenkermissen; naai-en snit...). Deze inzet is veelal meer een weloverwogen speculatieve carrièrezet dan idealisme : veelal meer een soort ongeschreven code dat je dankbaar mag zijn dat je via één van de politieke zuilen en hun mutualiteiten, scholen of staatsjobs werk hebt. Zelfs in de privésector heb je dikwijls 'voorspraak' nodig om aan werk te geraken. Wie komt er over al die grenzen heen tegen zijn eigen broodheren in, eisen dat werk een recht zou moeten zijn ? Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel -en heersspel gaande te houden. Je aanpassen aan de heersende machtsverhoudingen lijkt heel natuurlijk te zijn...maar de natuur zelf zit veel subtieler en menselijker in mekaar dan we denken. Net zoals men veelal vroeger de macht van een geestelijke niet in vraag mocht stellen, zo dierf men ook nauwelijks te tornen aan de macht van vaak louter op arrivisme berekende intellectuelen.
De politiekers die we hebben en het politiek systeem dat we hebben zijn diegenen en is datgene die en dat we met z'n allen tezamen genomen, verdienen, omdat deze een product van ons gezamenlijk bewustzijn zijn. Het werd de hoogste tijd dat onze knaap zijn politiek militantisme in redevoeringen om ging zetten. Elke rede vertegenwoordigde een bepaalde periode in zijn eigen ontwikkelingsproces dat onlosmakelijk aan de totaliteit van de wereld rondom hem verbonden leek. Hij schreef uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting en het gebrek aan enthousiasme tegen te gaan. Uit noodzaak omdat er nog altijd te weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen van werkvolk bestond; omdat hij zich geen bijenkorf kon voorstellen met bijen met en zonder toelating om te werken; en met bijen die niet moesten werken en met honingpotten beloond werden...die niet tevreden waren met de kleine hoeveelheden stuifmeel achter hun poten. Hij schreef omdat men zonder een gepaste, overkoepelend ingestelde mentaliteit, niet tot een rechtvaardige en sociale organisatie kan komen...ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk hebt geput...en gezeefd en nog eens gezeefd. Hij schreef omdat als in een maatschappij de groepen op het geheel primeren, dat je dan een soort kanker krijgt, net zoals in bepaalde cellen van organen kanker begint als het deel geen rekening meer houdt met het geheel. Hoe noemt men trouwens een beperkt gedeelte dat een groot geheel al herhaaldelijk heeft uitgeroeid : kanker of oorlogsimperialisme ? Hij schreef omdat je door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen men nog iets bijleren kan. Hij schreef om door het collectieve verleden versplinterde groepen een werkzaam gemeenschappelijk alternatief kunnen aan te bieden. Verleden, heden, toekomst...een toekomst die, onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn. Word de geschiedenis immers niet bepaald door de omstandigheden waarin mensen leven en de stimulansen van hen die daarover nadenken ?
pagina 83
- Aan iedereen
Die het leven hongerig liefhebben blijft. Die weet dat er niets zonder gekende of nog onbekende vormen van energie kan bestaan. Die weet dat leegte niet bestaat, maar dat je ze in je leven wel oproepen en scheppen of overkomen kan. Die zich niet door de heersende ideologie laten overwoekeren heeft. Die in het bestaan allerhande soorten bewustmakende en levensnoodzakelijke evoluties naar meer zin ontdekt. Die weet dat het nieuwe en het oerlijke, alhoewel verschillend van uiterlijk en inhoud nog altijd één willen zijn. Die denkt dat de dood slechts gedeeltelijke onbereikbaarheid is. Die vanuit diverse tastbare werkelijkheden zoals allerhande soorten wetenschappelijke kennis en diepgaand geanalyseerde gevoelens, reeds de kunst van het intuïtieve innerlijke observeren beheerst. Die vanuit de kracht van deze innercommunicatie probeert te communiceren. Die de waan en de echtheid, het kaf en het koren, al onderscheiden kan. Die weet dat ook de eenvoudigen van geest je kunnen vooruit stuwen en dat eenvoud de sleutel tot het begrijpen van het complexe is. Die de 'aanraking' en het 'betoverende' in het lezen en uitspreken en vergelijken van woorden ervaart. Die de samenhang van de gebeurtenissen in z'n leven als wisselwerking met de totale eenheid van alles kan zien...en daardoor zijn individueel en collektief bewustzijn verhoogt. Die weet dat het denken over z'n eigen leefwereld onlosmakelijk verbonden is met het denken over de wereld en het heelal in z'n totaliteit. Die, misschien onderbroken, maar immer constant aan de kwaliteit van de communicatie rondom zich werkt.
Die begrijpt dat al het vorige in een nieuwe manier van met mekaar en zichzelf omgaan zal resulteren. Die beseft dat het beheersen van de dynamiek achter het persoonlijke samenleven van mensen; van de kleinste kernen tot de algehele wereldmaatschappij; dat dit alles al op zich een nieuwe vorm van kunst is... een kunst die van een gezonde innercommunicatie vertrekt. Die weet dat het individuele en collectieve kennen tot een hogere mate van bewustzijn leidt...en dat dit bewustzijn de wegen naar het kwantitatief en kwalitatief betere opent. Die weet dat bepaalde juridische en morele wetten naargelang de omstandigheden zowel veiligheid als bedreiging kunnen zijn. Die weet dat alles zich uiteindelijk toch ontwikkeld in de richting van wat het optimaal zijn kan. Die weet dat gedachten en structuren die het nefaste deel va het oude willen in leven houden op kleine en grote schaal schade aanrichten .Die beseft dat sommigen die dit alles nog niet goed verwoorden kunnen, soms meer bereiken en soms meer uitstralen dan zij die dit alles snappen en uitleggen kunnen. Die met dit alles begaan wil zijn...omdat je er uiteindelijk niet meer los van geraken wil. Die de ware inhoud van het woord vrijheid snapt. Die vanuit zichzelf en anderen tot volle rijping komen wil. Die op positieve en negatieve manier tot het opbouwen van mijn begrijpen heeft bijgedragen, van de holbewoner tot en met mijn huidige buur. Die weet dat geld alleen niet gelukkig maakt. Die weet dat we met het woord 'God' eigenlijk de boven dierlijke eigenschappen in onszelf bedoelen. Die weet dat alles wat bestaat zowel natuur en cultuur tegelijk is...en dat er niets anders kan bestaan. Kortom : Graag leven, net als samenleven is de grootste kunst...innerkommunikatie is de nieuwste kunst.
pagina 84
- Geachte Mede Maatschappijer zie onder deel filosofische achtergronden of via
http://deblogfilosofen.skynetblogs.be in archieven onder
‘Kiezen voor Mensela’ (categorie theatermonlogen)
- 29. publiciteit voor mijn totaalwerk via de linken van Fotofilosofie op facebook
- Een telecommunicatiefirma te lande 24 Nederlandse en een aantal Engelstalige blogs pagina 84
Waar zal ik mijn verhaal laten vertrekken ? Met een oud-directeur die zowel in de eerste als tweede wereldoorlog verzet strijder was en in januari 1944 doodgeschoten werd ? Of vertrekkend van mijn eerste bureau-ervaringen ? Hoe ik daar geraakte ? Hopelijk komt er ooit een samenleving die iedereen werk en inkomen kan verschaffen...zonder dat je constant moet bezig zijn met de zoektocht naar werk...als naar een schaars voedsel. Een samenleving waar de vrije tijd ten andere belangrijker dan stresserend produceren zal zijn. Trouwens, de verhandeling waarmee ik in 1979 in Gent als 32ste op 9000 deelnemers eindigde, ging over het thema 'vrije tijd'. Stel je voor, al die duizenden afgestudeerden of mensen die wilden promoveren, die over een paar zittingen gespreid voor enkele schaarse honderden jobs concureerden. Het was niet voldoende dat je op school een diploma had gehaald, nee overal, zowel in de private sector als in de publieke kwamen er nog een soort afvalwedstrijden aan te pas. Allen wilden 'correspondent' (het equivalent van 'opsteller 'bij de ministeries) worden. De jobs waren zeer begeerd vanwege hun vaste statuut. Zo'n statuut was een overblijfsel van de sociale strijd en de toegevingen die de Staten uit schrik voor de sociale bewegingen deed. Zo konden de conservatieve burgerlijke partijen aan een soort politieke 'klantenbinding' doen. Ik had al wel gemerkt dat het examen voor een job bij een naburig gemeentebestuur waar ik aan meedeed alleen schriftelijk een succes voor me was. Er volgde geen mondeling examen. Van zodra er echter iemand aangeduid moest worden, had je schijnbaar politieke steun nodig. Dat ik bereid was om te verhuizen hielp zelfs niet. Iemand die achter mij gerangschikt stond kreeg de job. Ik bevond me in dezelfde situatie als miljarden anderen met mij. Je bent pas getrouwd en wil een huis huren of bouwen en een gezin stichten en zoekt een inkomen. Daar wij aan 't bouwen waren en het familiebedrijf door macro economische omstandigheden niet alle broers en zusters en neven en nichten aan een inkomen helpen kon, vond ik het raadzaam het spel van de wereld van de machtigen te ondergaan en zei ja toen een simpele militant, gemeenteraadslid van een andere gemeente me zijn 'steun' en die van het 'sociaaldemocratisch ’apparaat aanbood. Zo zat ik dus een tijdje erna op mijn eerste 'mondeling' examen. Als eindwerk voor mijn humaniora had ik het thema 'Japan' genomen omdat ik er een boek over had gelezen. Dus voor dat onderdeel van het examen wist ik meer dan de jury die uit een directeur-generaal en nog een drietal mensen bestond. Later vernam ik dat die directeur veel rond de oorlogsmiserie van het dorp vanwaar ik kwam wist. Had hij misschien ook Waltere Dewee nog gekend ? Toenertijd had ik nog geen ervaring met het feit dat directeurs een bepaalde kleur als politieke achtergrond hadden. Diegenen die nu, anno 2002 beweren dat dit nu niet of veel minder het geval is, denken best eens dubbel na. De managers die zich de dag van vandaag niet tot een politieke kleur bekennen, hangen in veel gevallen allemaal de super vrije marktideologie aan...uiterlijk althans, ze hebben weinig keuze, en wat maakt hen dat...'neutralen' zeker ? Sommige vakbondsbonzen en de kleine kringen rond hen profiteerden ook van de overgang van het oude Staatsbedrijf naar het reeds half geprivatiseerde Belgacom. Zo werd een roze topman grote baas op de Human Resources (de oude personeelsdienst). Toen hij later bij een andere maatschappij nog meer wilde verdienen door daar mee aan het banen snoeien te werken, snoeide men hem uiteindelijk zelf. Zo'n mechanisme van 'doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt', in een wereld van 'wie kent wie' zorgt soms toch al eens voor een klein beetje symbolische rechtvaardigheid. Terug naar toen. Ik kon dus aan beginnen, op het hoofdbestuur, departement Public Relations. Doch, wat bleek ? Eerst een scholing van drie maanden en dan een schriftelijk en een mondeling examen. Ik slaagde voor het schriftelijke examen en in afwachting van het mondelinge werkte ik na mijn dagtaak druk voort aan de bouw van ons huis. Ik begreep eerst echt niet waarom ik voor het mondelinge examen zakte. In de wandelgangen van de Paleizenstraat waren er al wel mensen die al eens een taboe durfden doorbreken en me vroegen of ik al bij een vakbond aangesloten was. Bleek dat dat voor een mondeling examen wel belangrijk kon zijn. Ah zo. Ik sloot me na het schriftelijke herkansingsexamen, waar ik weer door was, bij een vakbond aan. Achteraf werd me duidelijk dat van iedere, toen representatieve vakbond er één belangrijke figuur in de jury zat. Beide grijzende heren, zowel de kameraad als de 'broeder' behandelden me een beetje vanuit de hoogte; zo'n beetje sadistisch, we gaan die hier eens een beetje pesten die jonge gast. "Hoe zo...je interesses zijn de Public Relations en de Informatica...wat weet gij daar nu over jong...zever niet." Bon...na die symbolische slagen slaagde ik er toch in te 'slagen'. Later werd me een bepaalde uitspraak van een blauwe sectiechef tijdens onze scholing duidelijk. "Je moet niet voor die examens studeren, men zal er jullie wel doorlaten", zie die kerel. Later begreep ik waarom. Zijn kleur zat niet in de toenmalige regering en de klas waar hij voor onderwees zat vol oranje en roze partijbeschermelingen. Dus feitelijk kon het hem niks bommen dat we er zouden doorraken en amuseerde hij zich subtiel met zand in de machine van de concurrenten te strooien. Van zodra zijn vakbond representatief werd zou hij zich, af te meten aan zijn latere promoties, ook met het zich specialiseren in koehandeltjes tussen partijen en bonden bezig houden. Met als toppunt van sarcasme dat de toppen van de bonden zeer bedreven leken te zijn om ons gewone leden of afgevaardigden en anderen via bepaalde, ‘gebruikte’ delegees tegen mekaar op te zetten. Als er al eens van boven georkestreerd gestaakt werd en er werd iets gewonnen dan was dat altijd niet dankzij de andere vakbonden...want die en die hadden bij het overleg maar dat of dat voorgesteld. Als er al eens een algemene staking kwam was dat bijna altijd omdat de ene of de andere kleur weer in de regering wou. Namen van individuen en partijen en gebeurtenissen...je kan ze zelf natrekken in anekdoten en geschiedenisboeken. Hoe meer ik merkte dat iemands persoonlijke leven door een hoop stomme mechanismen bepaald werd, hoe meer ik me voor de geschiedenis interesseren ging. Hadden wij, zelfstandigen en werkers de leidende klassen die wij door ons gebrek aan politiek bewustzijn verdienden...of waren die leidende klassen gewoon de lakeien van die bezittende klasse die niet voor een inkomen hoefde te werken ? Wanneer ging die bezittende klasse ons en het deel van de wereld dat er pas erg aan toe was eens op een normale manier in welzijn en welvaart laten delen zonder aan het eigen groepsbelang en subgroepsbelang te denken ? Was zo'n uitgangspunt eigenlijk wel haalbaar zonder gans het systeem in vraag te stellen ? …en je eigen baan te verliezen en te ‘marginaliseren’ ?
Het was in die tijd in Brussel dat de oude wijken aan het noordstation nog maar enkele jaren na vergeefs verzet platgelegd werden om een stuk van Brussel in een meer New York-achtig landschap om te toveren. Jaren hebben er bouwgronden die als speelterreinen konden dienen, braak bijgelegen. De kleine rechtse kringen rond een saucissenkoning die later premier werd en wiens entourage later in veel schandalen vernoemd werd en tot op vandaag gerechtelijk beschermd wordt, besliste over hoe, wat, waar, wanneer, met wie en hoeveel. Het was die periode in ons aller geschiedenis waar de eerste zaden voor roze balletten en Nijvelse bendes of zelfs wraakroepende kinderhandel… wortel schoten. Mijn eerste bureauervaringen. Als je het werk in een familiebedrijf gewoon bent, weet je waar je aan toe bent. Of je nu fruitkisten in vrachtwagens stapelde of de fruitplantage onderhield of opruimde of de boekhouding deed of naar de groothandelsmarkten en veilingen reed of de dieren verzorgde...je had altijd werk en wist dat je als een team vanzelfsprekend op mekaar rekenen kon. Je had genoeg aan de buitenlucht en het werk dat rechtstreeks, zonder te veel omwegen, nuttig was. Je hoefde je niet te vervelen en de stress was nog te doen. Zo niet in een steeds kleiner deel van de oude staatsstructuren en in de over gestresseerde privésector. Wijze leidinggevenden in een bedrijf zijn stipt en objectief en zorgen voor discipline en geen te grote werkdruk. De staatsstructuren en privémanagers gunnen hun echter weinig kans daartoe. Privémanagers bij de Staat gunnen zichzelf wel riante ontslagpremies…waar zelfs de politiekers en de supervoetballers jaloers zouden kunnen van worden. Wij moeten dat allemaal maar aanzien en geen afkeer van de politiek krijgen. Amaai .
Maar terug naar den bureau. Aan de verscheidenheid van de karakters en hun positieve en negatieve eigenschappen , lag het niet dat het geheel van onze taken op een te bureaucratische manier aan mekaar geweven werd. Die te logge structuur van teveel leidinggevende tussenposten heeft het vroegere staatsbedrijf gedeeltelijk aan het technologisch vernieuwde, maar sociaal verarmde Belgacom doorgegeven. Op de manier waarop het management nu met de voortdurende herstructureringen bezig is, kost hun job nog wel een dag hun kop. De klant werd een goedkopere telecommunicatie voorgeschoteld, maar betaalt nu veel meer dan weleer. Bedankt oh zaligmakende concurrenten ...die zich toch allemaal zo gretig bij het grootste monopolie inkopen willen. Wat een absurde wereld...we hadden een monopolie en werken nu terug in de richting van een monopolie, maar dan één waar de winsten naar de beleggers versluisd worden. Toppunt van absurditeit : de leiding van de bonden die al vijftien jaren om de haverklap in hun pamfletten de verdediging van de openbare diensten promoten en zich nu in woelige vergaderingen; nu alles toch bijna zo ver is; als voorstanders van de 'onafwendbare' liberalisering bekennen. Zij, in onze sector haast voor het leven benoemd, hun wedde’ s door het bedrijf betaald. Hun bestaansreden was en is het zich nestelen in hun door de staat en privéeigenaren toegelaten cocon van zo weinig mogelijk doen...ten koste van al de mensen die het eigenlijke werk moeten doen. Hebben wij ons dermate aan de levensstijl van de upper class gespiegeld, dat wij door onze politieke inactiviteit echt zo'n leiders voortbrengen ? Blijven wij echt stresserende werkomstandigheden en absurde toestanden en de wereldwijde onrechten aanvaarden om een geweldige materiele levensstandaard kunnen aan te houden ? Hoe lang kan ons enig sociaal streven nog zijn van een zo goed mogelijke ontslagregeling af te dwingen voor de enen en mekaar om werk te beconcurreren voor de anderen. Diegenen die het ritme volhouden, de ‘ sterke schakels ‘van vandaag zijn meer en meer de depressies en familiale moeilijkheden van morgen. Een geheimzinnige kracht, de kracht van de gulzigheid ten bate van de geldmagnaten stuwt dit proces naar overproductie naar ongekende tegenstellingen Wachten we met z'n allen op het overkookpunt waarvan we de nieuwe oorlogen en armoedebubbels vanuit onze welvaart al wel zien opborrelen ? Volgen we weer meer en meer het nu ‘beschaafd’ gebrachte rechtse gedachtengoed (al of niet links verpakt) of leren we van de lessen van de echt linkse mensen en groepen ? Maar vooral : wanneer gaan we beseffen dat we ook zonder de door het kapitalisme en de staten opgelegde discipline zelf eerlijk produceren en verdelen kunnen ? Wanneer gaan we de juiste tactieken vinden om ons eigen 'gewone mensenprogramma' internationaal ter stemming voor te leggen en daarna internationaal verkiezingen voor de dirigenten van onze verschillende projecten te houden. Voorlopig is dit een utopie, maar de toestanden en gebeurtenissen die deze woelige wereld nog voor de boeg heeft, zullen diegenen die alleen nog de klassieke partijverkiezingen en vakbondswegen willen bewandelen en diegenen die de pers van de machthebbers en hun methoden napraten en navolgen ;ofwel tot een machtsgreep in hun oude structuren of een breken met de oude structuren dwingen. Decennialang bestookt de moderne media ons met allerlei verschrikkelijke toestanden zonder een logische verklaring ervoor te geven. Ze willen echt de machtigen der aarde niet choqueren of ze liggen misschien zelf buiten. Buitengezet door hun minister of privémanager.
Al hebben enigszins progressieve kranten soms de verdienste om bepaalde wanpraktijken aan te tonen, veel ruimte voor een politiek alternatief buiten dit systeem wordt nog niet ingenomen door de linksere berichtgeving van de ideologisch verdeelde uiterste linkerzijde van het apparaat. Die linkerzijde borduurt dan nog voort op al het oude dat door de rechterzijde in stand gehouden wordt. In konkreto betekent dit in ons dagelijkse leven een aantal simpele dingen. Als je ziek bent moet je een door een papierenberg om alles in orde te krijgen. Recht op werk is er alleen voor wie flexibel en stressbestendig is. Op uitkeringen wordt bijna altijd bespaard. Huurprijzen zijn alles behalve sociaal. Staatsbedrijven en openbaar bezit worden uitverkocht…het heeft zelfs geen zin er nog op te richten of in stand te houden…in een internationale context zouden ze toch niet kunnen concurreren. Daarom moet alle grootschalige productie en dienstverlening eerst per project in één organisatorische groep; internationaal worden ondergebracht. De inning van belastingen is veel te complex. Zowel op gemeentelijk als op nationaal of internationaal vlak. Voor elke openbare dienstverlening kan er gewoon een bepaald percentage van het loon aan de bron afgehouden worden…voor iedereen gelijk. Zo zou eventueel iedereen in feite ‘gratis’ kunnen reizen, telefoneren, onderwijs genieten, … Je kan dit systeem uitbreiden met nog veel meer. De staat zou dan via de lonen die door de banken betaald worden rechtstreeks aan inning en uitbetaling kunnen doen. Het onderwijs besteed te weinig aandacht aan filosofie en psychologie en geschiedenis…en kan daarom ook geen duidelijke motivatie aan de jeugd doorgeven. De speculatie laat enorme bedragen in rook verdwijnen en schept torenhoge inkomens voor hen die het niet meer nodig hebben. Wereldwijd zijn investeringen in landbouw, onderwijs woningbouw, infrastructuur en economie in arme gebieden nodig en toch slagen de kapitalistische investeerders er niet in om NODEN EEN OPLOSSING TE BIEDEN. Waarom zouden ze ? Hun geld brengt toch genoeg op via verzekeringen en andere beleggingen. En als niets meer opbrengt scheppen ze via de klassieke politiek maar meer markt voor de wapeneconomie, drugs…
Zij die het voorbijgestreefde van het systeem doorhebben en hier en daar plaatselijk, nationaal en toch ook al internationaal initiatieven nemen; zij die dus tegenwerk bieden, worden teveel door het gebrek aan het bewustzijn en durf van anderen gedwongen van zich bij de macht van de geldmaatschappij neer te leggen. Ze organiseren een fuif en betalen taks om muziek te mogen spelen. Ze hebben een hekel aan reclame en toch zijn er geen radio of TV-zenders met alleen maar reclame voor die die er niet genoeg van kunnen krijgen. Ze zijn levenslang op zoek naar een job en inkomen, en worden van de ware zingeving die het leven te bieden heeft afgehouden. Vandaar de vlucht in pepmiddelen van velen. Wij hebben genoeg van overbodig werk en fake jobs. Net zoals diegenen wier emotionele problemen door het leven in dit grote geldsysteem nog versterkt worden dreigen ook zij fatalistisch te worden. Hoogtijd voor filosofische en politieke herbronning dus. We nodigen jullie allen uit om hieraan deel te nemen. Een sein volstaat. We zijn het aan onszelf en iedereen verplicht van een halt toe te roepen aan oorlogen en armoede; aan stresstoestanden en sluitingen à la Sabena, Renault, Fiat, Ford… . Laat ons onszelf verenigen en alle absurde toestanden afbouwen. Iedereen die werkloos of werkend, studerend of gepensioneerd, meer wil bezig zijn dan met zijn eigen totaalsituatie alleen; kan ons hiervoor contacteren. Via studie en dialoog willen we een nieuwe werkmens cultuur laten geboren worden.
Heb je een goede pen of kan je componeren of schilderen....of heb je een pak ervaringen waar je geen weg mee weet…kom maar af…dan kunnen we het samen over jouw ervaringen en deze en andere teksten en de onderwerpen in de bijlagen bovenaan hebben. Zoals de volgende mail die ik aan Italiaanse call-center-mensen stuurde :
“From 13 CCENTERS 3 CLOSE. The operators move to other cc; farther away from home . Only the once closing striked for 3 days. I myself on a national meeting of the red social democrat union was told that if I did continue to defend the not-closure of any callcenter he (the national president) would phone security to have me thrown out of the unionbuilding in Brussels place Fontainas. Six months earlier the building we worked in who was property of the State was sold...so we had to get out. The union never reacts and plays the same game as managment. The only thing they did was obtaining 7O percent from their wage when people starting from 49 YEARS OLD accepted to stay at home. Ten years ago the Belgacom telecomcomp from Belgium counted 26000 workforce First 6000 WENT Now another 4000 I'm 46 AND as a supervisor I will have to look for another job in my own company...but I think there aren't any? So I will have to travel from one place in Belgium to another to fill the gaps like in an interim buro. Positive news is that recently the callcenter managers hired 14 interims for two weeks, thinking of giving them another contract for some months more afterwards. These peolpe, with universitydiploma's all refused after two weeks...they had never seen such workingconditions before.!!!!! The whole world should refuse to work as a wage slafe...it will be the only sulotion in the end. But the world is based on the fear of the individual to lose his job. It is this fear that I want to find a way of overcoming it on a large scale. Give our regards to the Italian workers. We understand each other’s misery. At Belgacom only official leaflets are allowed . While striking they interviewed me for the radio. Next morning at the pikket line the local secretary of the red union said in public to me that if I did not watched what I said the firm would throw me out and that the union would not defend me. The strikers could not believe this was really happening to me and I got their support. But the next day the national unions had signed the deal.
31 ‘inlichtingen'- anekdotes pagina 87
Nog een jaar en ook in België komt de stemcomputer er aan. Het heeft geen zin hem stuk te slagen zoals de textielwerkers destijds met de weefgetouwen probeerden. Hopelijk mondt de menselijke geschiedenis uit in een sociale organisatie waar zinvol en menselijk werken gepaard gaan met alles wat de cultuur ons aan intellectuele en psychologische zelfverrijking te bieden heeft. Weer verdwijnt een stuk menselijk contact met het werk; waar het vroeger bij de weefgetouwen om het contact met de grondstoffen ging; ligt het verlies vandaag in het geval van de inlichtingen in andere dingen : het plezier dat je kunt doen om iemand aan een nummer te helpen en de woordspelingen en anekdotes die het werk soms meebrengt. Over eventuele sociale implicaties gaan we het even niet hebben. Al zou de computer 70 percent van de inlichtingen kunnen vinden; wat we betwijfelen omdat hij bijvoorbeeld geen ziel heeft om dialecten te verstaan en zich in finesses in te leven; toch zal hij volgens ons een pak foute nummers gaan afgeven. Als wij al eens een verkeerd nummer op een dag zouden geven of iets niet vinden, kan je dat aan een stresserend moment wijten of aan de database; de toekomstige fouten van de stemcomputer zal je kunnen wijten aan het gebrek aan echte dialoog : U praat toch ook niet met uw rekenmachientje over die bakker die waarschijnlijk Rudi noemt en ofwel in die of in die straat moet wonen ? We gaan niet het teveel aan werk; maar vooral de anekdotes missen. Het onder de mensen zijn. Hier volgt een overzicht van het laatste half jaar aan opmerkelijke klantkontakten :
-"Kan je me het nummer geven van...onzen hond heeft een stuk van den telefoonboek opgeknabbeld", spijtig dat je dat niet kan antwoorden met 'geeft dat beest eten', maar de binnenpretjes maken dat goed.
-"geef me eens het nummer van dokter Kiekens, want ik ben hier aan 't kotsen"
-"ik heb hier een nummer in Antwerpen dat met 031 begint, welk is het nieuwe nummer ?" Al heb ik nog een boekje van voor 1975, ik heb het er zonder gevonden.
-"ik ben een oud menske van 94 jaar en ik zou graag het nummer van Radio Donna willen"
-"heeft U mij het nummer van zaadhandel Pieterpikzonen in Holland " ?
- een Oostvlaming : "het nummer van de Gentse GGGeftrucks aub
-"ik moe dat veldrijden opnemen van menne vent en den televise es kapot menierre"
-na een tijdje zoeken "exkuses, het es ni de ezelstroate, moa de mezenstroat"
-wat niet stukkan :klant die én dronken is én in een lawaaierig café staat én met z'n gsm bel
-"ik zoek Frank Tytgat en heb geen tijd gehad om in de telefoonboek te zoeken"
-'heeft U mij het nummer van het kantoor 'Pycke en Leenen' 'Is dat een bank Mr ?'
-'het nummer van motorclub De Ronkers' aub'
-"Smeerebbe , ligt da bij Vuylsteke mijnheer"
-op de achtergrond achteraf 'da was es ne vrindelijke meinsch'
-opmerkelijke famillienamen : Grietje Schoonooghe en Naaktgeboren
-minder aangenaam : "menne zoon heeft kanker en ik zou es willen babbellen"
-"Ik versta U niet, wacht, ik zal menne stofzuiger afzetten voor ik er over val"
-kinderstem : "hoe moet ik een condoom aantrekken?"
-"Ik loop op krukken en kom altijd te laat aan de telefoon""Met een twist op zak; bent U nooit meer alleen mevrouw"; had ik willen zeggen, maar formuleerde het toch maar even anders
-"spel eens even aub" "..met de E van Isidoor"
-"waar is dat mijnheer?" "waar ? ge gaat hier nie beginnen zeveren eh"
-"weet gij soms de nummer van de barbecue vd wielerbond"
-reaktie op een niet gevonden nummer "Metteko!"
-1204-oproep; eerste en laatste woord wat klant zegt "Klootzak", 'bijgedachte operator 'dat kost U dan 2euro om me te beledigen idemdito'
PS 95percent vd klanten zijn fijne mensen
-"Ik zoek de Drie Biggetjes in de Zeugsteeg" Bestond nog wel
-"Het nummer van El Warda""Waar da""ehwel El Warda","maar waar dat" "eh wel ik zeg het toch El Warda"enz enz werd vervolgd
-Gewoonlijk belt men vanin een lawaaierig kafe voor een ander, ditmaal 'het Hemelshuis', niet gevonden, dacht 'alleszins niet waar dat gij zit'
-iemand vroeg 'de nieuwe beer'maar wist niet of het een varkenshouder of cafe..
-"het nummer van mijne vriend Gerard de Vogelaer in de Denayerstraat
-"autokerkhof autoterminus"
-"ne nummer om mijne poedel te scheren zou ik willen hebben"
-"textielwinkel Dat is tof"
"het is in de Gregoire Hartenstraat of de Gregroire Ruitenstraat, ik zou het begot niet weten"
-bruiloft: "ik had vandaag moeten trouwen maar mijn madame is weggelopen, as ge ze kunt vinden moogt ge ze hebben"
-"Zijn ze aan 't rondgaan voor den elektric mijnheer ?"
-"Ik heb 22 jaar geleden bij mijn trouw 'kastrollen' gehad en daar is nu iets aan"
-"Dokter Aers" "bijgedachte : moet ge dringend en kunt ge niet meer"?
-"ik zoek Nazzi Sylvain met dubbel Z" "bijgedachte, goed dat het dubbel Z is."
-"ik zoek nen drinkbak voor vissen" blijkt te bestaan, da's 't strafste
-"de nummer van het kerkhof van..."µ
-"50 jaar geleden woonden ze daar" ...In Engeland én gevonden
-terwijl hij dobbelde a volonté moest ik meeluisteren naar het weerbericht
-"hedde gij gin vettige lijn" op zijn Antwerps "Wat moet U hebben; een frituur?"
-15 JUNI 2003 25 graden, iedereen puf , oproep van een gejaagd iemand :
-"het nummer van zonnebankcenter..."
-"jullie op de inlichtingen vinden alles, heb je soms de lottocijfers niet" "4 9 17 28 32 40 42 ...en wij vragen maar 15 percent van de winst"
-"café de 'kleine beurs'",...uiteindelijk "ik heb geen 'kleine beurs'...gevonden Mr"
-"de nummer van Schietgat Rita aub" kalm blijven operatorXYXX, kalm blijven
-"het nummer van de familie 'CLOPTEROP' bestaat
-"ik zoek een prostitutiehuis; mijn moeder werkt daar "welk adres"; "wacht ik zal het eens aan onze pa gaan vragen" "welke naam" "Romantika"
-een klant die zich aanmelde met 'Piet Uytebroeck' en aan een soort astma leek te lijden, waardoor hij...en dat was het grappige-niet opzettelijk-hijgde terwijl hij zijn gegevens opgaf (met mijn exkuses voor deze mens)
-vrouw tegen haar kinderen, terwijl ze niet weet dat ik me al aangekondigd heb "zit eens effekes stil" "Ik zit stil mevrouw" klant voor 't zelfde geld aan't lachen gemaakt
-"de nummer van nen 'baar'; de 'Philip den Tweide'; minne vent zit doar; 'k weit het, het es 'spittig'...
-OVARIO in de Eikelstaatr bestaat
-vrouw over haar toeren wil 'zenuwdokter Gielen' "Rustig, mevrouw"
-en dan de onvergetelijke knaller van het jaar ; een oudje zoekt een rusthuis in een straat in Malle die NOOITRUST noemt...ik had niet mogen lachen want ze begon aan haar keuze te twijfelen. BELANGRIJK: van al deze anekdoten is er geen één uitgevonden. Is er ergens één programmeur die een programma over het gebruik van humor in communicatie voor een stemcomputer schrijven kan ? Dat willen we nog es zien. BIJ al deze , Als je er nog weet…
32 Veertien en in een zetel, mijmerend pagina 88
Hij kan het zich nog altijd herinneren, liggend in zo een korte goedkope Louis de zoveelste rondingen zetel in de ‘voorplaats’, eigenlijk, wou hij rondtrekken, de wereld in. Een groot deel in hem nog altijd trouwens, 44 jaar later. Van waar dat verlangen ? Terwijl alle wijsheid die je hier kan komen opdoen toch noodzakelijkerwijze wellicht, tussen zijn geboorte en nu liep, langs de wegen die hij nam. Niet zozeer lag alles op voorhand vast vanwege een onzichtbare kracht, maar was alles sterk afhankelijk van alle beslissingen van vorige generaties. In wat je daar mee deed, lag voor een stuk je vrijheid. Op alle mogelijke literaire wijzen en met alle audiovisuele middelen, door het leven met al zijn gebeurtenissen en debatten heen, had hij zich een weg gebaand tot een heel hoog inzicht in het wat en hoe en waarom van de dingen. Zou hij de wereld gewoon zijn creaties in blog vorm doorgeven of er een literair filosofisch werk rond schrijven ? Een soort testament, zoals het oude en het nieuwe testament, geschreven van uit de inzichten van toen, maar nu weer anders, in een poging het hele leven te verklaren aan de hand van essays, vertelsels en poëzie. Voortijdig, omdat er wel altijd nog zal geschreven worden en de evolutie verder gaat. Niet meer met de woorden van toen, ‘de Heer die ons geschapen heeft’, al blijft ‘in den beginne was het woord’ een echte kanjer als openingszin. Eigenlijk zou het eerste hoofdstuk moeten gaan over de ontstaansgeschiedenis van de huidige big bang cyclus, over de symboliek die achter deze wording verborgen zit, maar daarmee gaan we wachten tot op het einde…toch even een voorproefje uit de meer dan vijftig essays ?
33 troosters en troosteressen der bedrukten
Ook al eens vermoeidheid weg gerust na een gesprek om iemand terug in het innerlijke evenwicht te brengen. Wegen dreigen soms te scheiden wegens onverdragelijkheid. Vanwege iemands rust ? Afzonderlijk, samen en voorouderlijk opgebouwde levenservaringen ? Voelen mensen zonder uitspreken van dingen, zaken van mekaar aan die hen in de richting van andere wegen dwingen ? Maar ja, als alles dan toch uitgesproken werd. Misschien kan je niet op tegen sommige vormen van ziek zijn en het ongeluk dat er uit voort komt. Waar ging het fout ? De lange rechte weg zonder 'fouten' bestaat niet, al zijn er nog zovele wijze regels geformuleerd. Onverdragelijkheid, niet meer draagbaar zijn, het gevolg van levenslopen en levens, woorden en daden. Innerlijke conflicten van vroeger tijden en nu, leiden tot boze geesten...best zo snel los te laten. Een serene sfeer opzoeken is er goed voor als je anderen of je zelf niet meer helpen kunt. 's Morgens. Ochtendlicht 5u30. De mist van een heldere augustusmorgen, hangt sierlijk mooi tussen de bomen en het al van het landschap met de kerk en de stilte en de boerderijen en huizen en zo. Zwarte vogels vliegen in paren uit en naast mekaar boven naar de kapel toe, van zuid naar noord, wat vanuit het Westen een prachtspektakel is. De kapel was open. Mensen moeten wel veel komen vragen daar, want er hing een aangename warmte van de vele tientallen vlammetjes van de novenen en de gewone kaarsjes. Of er moet een flauwe plezante ze allen aangestoken hebben. Nee, op weg naar de verlichting moet een mens soms door zware emoties, waar hij wel eens van verlicht wil worden. De natuur, een kapel, eenzaamheid én menselijke contacten zijn er al eens goed voor. Bedrukt zijn vertraagt positieve evoluties van Uzelf en anderen. Er is zoveel om je over te verheugen en zoveel dat in zinniger toestanden kan worden omgezet. Overal het beste van proberen maken lijkt gecompliceerder
- 30/01/2101Ruth (zie1 .)(vervolg van 1) pagina 89
Terwijl ze het neerschrijft, herinnert de 9Ojarige kleindochter Ruth zich nog heel goed hoe haar opa Octo op een koude januariochtend in 2044 uit een bootje op de vijver aan het Real Art-chaletje gehaald werd. Ze was toen zelf 33 en verstoken zag ze hoe 2 gewapende agenten van de 'staatsveiligheid' hem aanmaanden naar de kant te varen. Waarom was een man van 88 jaar oud nog zo gevaarlijk ? Vanuit de vleugel voor politieke gevangenen zou hij later op een dag in de lente nog willen schrijven over die bewuste dag waarop hij er toen even aan dacht van naar de oever te roepen dat ze “maar best de boot konden lekschieten” en hem maar beter spoorloos konden laten verzuipen, want dat hij toch niet kon zwemmen,” gelogen in de hoop een soort verdwijntruc toe te kunnen passen. Uiteindelijk werd hij dan toch meegenomen.
Veel kans om nog veel te schrijven kreeg hij niet want ze hebben hem haast ongemerkt zo één van die prik pikuurtjes toegediend waarvan je na enkele dagen spoorloos ‘verdwijnt’ omdat je hartspier ervan plots na een tijd verstijft. Voor hij stierf dacht hij eraan hoe hij het van hen met een oude verdwijntruc uit de avonturenfilms van de 21ste eeuw nog had willen winnen...en aan zijn stukje over de Mierenetersbendes : ‘Zij’, de Miereneters, ‘Wij’, de Mieren. Gelukkig waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet blindelings gehoorzaamden aan de wetten die de Miereneters na hun haast wereldwijde staatsgreep in 1999 opgelegd hadden. Hun hoofdwet was : denk niet na over het feit waarom je vaak op de moeilijkste momenten van de dag zoveel stresserende productieve arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de niet werkende Mieren, jacht werd gemaakt , teneinde ze te kunnen betrappen op werk. Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren. Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld. De meeste, militair best uitgeruste groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzagen : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten, fanatieke religieuzen die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden, de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers. Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen ,’lees’, aan te wakkeren. Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn. Want er waren toen zo’n soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang. In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld al naar gelang de plaats van afkomst van hun sponsors. Zo waren er de $-M.-eters, de petroleum$-M.-eters uit dorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening van de rijkste der oorspronkelijke Miereneterslanden blijven uit te buiten. Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en economische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig. Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken. Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden. Steeds bezorgd om markten en groei leidden de Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld : in de richting van onder andere wapenproductie, crisis, groei en oorlog.
Een tiental jaar na de tweede grote oorlog uit de twintigste eeuw werd grootvader Octaaf geboren. Ruth snuffelde in de teksten die hij had nagelaten. Ze besloot ze in plaats van louter chronologisch eerder filosofisch te rangschikken : eerst die stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het leven ‘werd’; dan die artikels en pamfletten of betogen over ’t geld en de politiek errond als één deel, de stoffelijke bestaansvoorwaarden dus(de stukken over de collectieve geschiedenis van het ‘hebben’ ); en tenslotte over al die energieën die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben. Over ‘worden’, ‘hebben’ en ‘zijn’ daar ging het altijd over. Pamfletten en nog veel meer, vond ze terug. 'Hadden we al maar een ander systeem om de samenleving te beheren, dacht ze.' Ze vond een kaartje in z'n gedichtenbundel die openviel :
- gedichten, zie de gedichtenblogs onder andere : zie linken de blogfilosoof via facebook Fotofilosofie
of verder in deze boek
pagina 90
- De duidelijkheid der dood. DDDD. De eerste zin.
De eerste zin van een nieuw geheel van zinnen die een boodschap dragen waar weer maanden is naar toe geleefd, is niet altijd zo maar een gegeven dat zo maar plotseling zonder aanleiding binnen zoeft. Gewoonlijk, bij het teveel trachten naar weer kunnen schrijven, komt er weinig; maar dan enkele dagen na een vreemde droom, komt er dan toch iets bovendrijven. Zo droomde hij van drie schriften. Het eerste was een blauw ruitjesschrift, voor hem symbool van de logica, het verstandige meetkundige denken, verbonden met wetmatigheden die hij in een deel van zijn werken al voldoende literair had belicht. Blauw staat ook symbool voor ‘straling’, lichtmaterie waar uit alle andere materie en de daar uit volgende rode wetmatigheden zich ontwikkelden. Het tweede schrift was een rood lijntjesschrift, lijntjes, door hem al zo vaak gebruikt om de meer subjectieve dingen des levens op alle mogelijke literaire manieren te proberen vertalen zonder te veel in cynisme te vervallen, maar integendeel begeestering voor het leven mee te geven, verwondering ook. Het derde schrift, merkwaardige genoeg, bestond uit geen lijntjes of ruitjes; maar uit een wit blad, waar met de regelmaat van een soort evolutionaire, geen wetmatige tijd een soort op wiskundig op een monitor voorgestelde hersengolven verschenen, continu eigenlijk, met zeer verschillende patronen soms, zoals je in van die uitzendingen ziet rond de verschillende soorten slaap en de dito activiteit in iemands brein. Dit was het sluitstuk van de droom dus : papier is vergankelijk, maar de geestelijke wereld, de stand van zaken qua objectieve kennis en bewustwording van wat je hier tijdens het leven met wie te leren hebt en wat dat met het doodgaan te maken heeft; dat was naast die objectieve logische kennis en al die uitdagingen om anderen en onszelf boven negatieve emoties uit te krijgen, wel nog andere koek om te begrijpen…of liever, aan te voelen. Het gaat hier immers om het achterhalen van hele verhaallijnen van mensen die met mekaar vermengd geraakt zijn, emotionele evoluties die al generaties doorgegeven werden en nog dagelijks in ons leven een vertaling zoeken. De droomboodschap, de ‘nachtelijke email aan je eigen’ zoals hij die al een paar dagen tot nu dit moment met zich meedroeg, was gewoon, ‘niet te zeer fixeren op nog willen schrijven’, de interpretatie van alle mogelijke observaties om je heen is belangrijker ; of is nog een tijd belangrijker dan willen te schrijven. Bovendien er was altijd dat praktische werk dat tussen door nog moest worden gedaan. De dagelijkse praktische beslommeringen leidde soms wel wat af van de centrale diepgang van de opdrachten die hij zich nog naar zijn leven toe gesteld had; ‘afleiden’ in positieve en negatieve betekenis eigenlijk. Je hebt wel praktijk nodig om de theorie te begrijpen, maar je kan je er als schrijver of vorser ook in vast komen te zitten. Niet alleen de praktisch te stellen daden maar ook, laat ons ze de Emodinges noemen in het leven, werken in twee richtingen, ze kunnen je zowel teveel belasten als verlichten. Al dat mekaar willen bewijzen van dit of dat of mekaar willen domineren dat het niet mooi meer is of noem maar op; je krijgt er indien je boven de negatieve emoties uit blijven kan wel een beter zicht op…maar het kan je ook zo immens vermoeien, zeker als je je ook sommige collectieve sociale en politieke toestanden in de wereld aantrekt en al dat dragen niet juist hebt leren doseren. Soms hoop je dan weleens dat er met de dood op het einde van al deze blauwe en rode en witte lijnen een toestand intreedt waar je niemand iets nog hoeft uit te leggen en waar het feit dat je overwegend van goede wil en vol positieve energie was, gewoon terechtkomt bij diegenen die dat nog niet snapten, of ze nu in een al of niet denkbeeldig hiernamaals met of zonder finale justitie zitten of niet. Na het hier en het hiernamaals, een daarnamaals, dat zou pas mooi zijn, maar daarvoor moet je al zijn essay-kortverhaal ‘er was dus toch leven na de dood’ gelezen hebben om te begrijpen eigenlijk dat de inspiratie van de eerste cel die zich leerde delen om niet van voren af aan te moeten beginnen met weer een cel te vormen, dat die intuïtie daarvoor nodig eigenlijk van de al afgestorven cellen kwam…of van sommige of van één, wie zal het zeggen ? Energie is een nog weinig begrepen toestand, als je leest wek je ze op en zelfs als je schrijft en niet gelezen wordt, wie weet in hoeverre zelfs…en ’t is tevens mooi meegenomen dat je de dingen voor jezelf op tijd eens ordent of gewoon literaire vondsten waarvan je normaal gezien alleen in dat derde schrift van de droom van hierboven geniet, dan toch ook in de tweede schrift krijgt. En het eerste schrift ? Af misschien of tijd voor een ander deel ooit eens. Zie mijn linken onder Fotofilosofie of Facebook
(Deel nul tot zeven, ruitjes en lijntjes zijn er wel verweven)
filoview pictures, '20 years later' (in 2020 met grond gelijkgemaakt door Vader Staat)---ik schreef er onder meer dit :
pagina 91
37 Het houten ruimteschip in het woud van haast glazen bomen
Hier vond ik een soort onbeschrijfelijke rust in m'n eigen. Hier kon ik de eenheid met de natuur smaken en kon het ruwe, het nog niet tot het rijpbewuste ontwikkelde, me minder raken. Hier werd tussen hemel en aarde in gevreeën, gestudeerd en gezonnebaad. Hier werd intens gedroomd en geanalyseerd en gewandeld. Hier kon je je eigen gedachtengolven laten smaken wat er in de wereld te observeren viel. Deze plaats leek een paraboolantenne die dingen ontving en doorgaf. Deze plaats laat zovele planten stralen en vogels bestaan. Hier ontwaken is je eigen op de trilling van het draaien van de planeten zetten. Hier slapen is weten dat de schors van de bomen in je dromen meer dan echt zal zijn.
Hier dagelijks vertrekken en dagelijks terugkomen is ondertussen weten wat die dromen voorspelden. Hier ontwaken is de groeipijnen van mensen met uitdagingen die problemen werden, gezuiverd terug de lucht insturen. Hier zijn is weten dat er niet altijd even aanvoelbare vormen van heel sterk licht bestaan...is weten dat zogenaamd dood en zogenaamd leven één zijn; één middelpunt voor wie het voelen kan. Hier leven is ook gewoon in een hangmat liggen zowel als vier maal per jaar de overlast van ook anderen hun riolering opruimen. Hier leven is beseffen hoeveel meer er door niet overvloedig eten, vrijkomen kan. Hier leven is weten dat je voornamelijk van liefde, water, planten en bomen of struiken-extracten, fruit en kaas en af en toe wat vis en zo, leven kan. Hier drinken is alles met mate genieten, een wijntje, een pintje...en hoe minder suiker, hoe minder je zomers puffen moet. Hier leven is mensen met financiële en emotionele problemen tegenkomen, die ook daardoor de schoonheid hier niet meer aanvoelen kunnen...zomin als sommige mensen zonder financiële problemen dat soms kunnen.
Hier leven is de tirannie van privéeigenaars van elektriciteit en andere aardse telecommunicatiewegen ondergaan. De Staat die mensen wegjagen wil, ook die in orde met bouwvergunningen zijn.
Hier sterven moet zijn zoals een boot die op het water brandt of een kiem waaruit nieuw leven komt. Hier zie je wat je mist, als de mist ochtendlijk zweeft tussen de bossen. Hier staat de zon soms buiten haar cirkel in brand als twee mensen in hun midden uit het donkere woud komen gewandeld.
Hier fluit een bepaalde vogel dag en nacht...tot de dag dat die over bronstige nationalist in de caravan naast die bepaalde boom wonen kwam. Toen galmden hier smartlappen van 'laat me nu toch niet in de steek, ik kan niet zonder jou' door de eter. Hier vibreert alles. Hier kunnen ook de zwakke doden, genetische energie uit het verleden, je bereiken als je niet sterk genoeg staat.
Hier is voor het sterke in je, het verleden helder, het NU een beetje toekomst reeds. Hier kan je verleden en toekomst doen verdwijnen in het NU...dan focust alles wat bestaat zich in jouw middelpunt. Je wordt onbeweeglijk, vast punt, je straalt door je ogen en geeft een soort onbegrijpelijke levensenergie door.
Die momenten zijn uniek en niet voortdurend en je moet altijd weer door het aardse lijden, altijd weer een beetje sterven om weer kiem en om weer straal te kunnen zijn. Straal, want een plant of dier ben je niet meer. Hier ontlast men zich met de deugd die het afscheiden van het oude, bewust geven kan. Hier wordt adem verbinding met aura. Hier worden organen spiegels van universele krachten, met elk een ander gezicht. Hier gaat menig chakra open en wordt al het aardse boven gezogen, terwijl de rest van het kosmische naar beneden daalt. Hier wordt vrijen het zien en voelen van hele dikke en hele fijne aura, die jaren jonger maakt en die de tijd voelbaar opgevreten heeft.
Hier moet je jezelf eerst een tijd uittesten voor je dit allemaal doorhebt. Hier kan je zo gelukkig worden, dat je tenslotte weet dat je weer voor andere, moeilijke uitdagingen zult worden geplaatst. Hier zeg je dikwijls DANK aan de natuur, voor menig mooi SEKOND...voor ieder deeltje van een uur. Hier had je kunnen leven met de vrouwe poëzie van je leven, maar je deed het altijd maar voor even...maar dat was dan ook LEVEN. Hier verzin je niet, hier komt altijd alles op je af. Hier begin je niet, hier werk je af. Hier luierik je niet...hier rust je uit.
Hier is 'hier' ook niét hier. Hier gebeurt lachen veelal vanbinnen. Hier draai jij niet rond van alles, maar ben jij vast scharnier, dat openingen maakt.
Hier hangt 's nachts al hetgeen in de dag niet boven geraakte...morgen zal het weer worden beschenen en hoef je het maar te plukken...als je op je eigen trilling zitten blijven kan...en niet mee door anderen naar beneden wordt getrokken. Hier worden geneesmiddelen overbodig, want het bannen van je illusies en angsten alléén...geneest. Sommige emoties zijn soms illusies, geldstructuren en hun legers zijn er de materiële uitwerking van. Hier hangt niet veel jaloezie, hebzucht, egoïsme, trots, agressie en onwetendheid meer, maar hun tegengestelde, uitgezuiverde...voorlopig... altijd voorlopig ?
Wie geen rust overerft, kan ze hier zelf ontwikkelen. Met onrust kan je op ieder wilskrachtig moment breken en handelen of niet-handelen.
Rustgolven zullen je overspoelen, als na een hoogtepunt. Of de rustgolven blijven, hangt af van hoe vaak je al bereid was van te durven genieten en hoe vaak je lijden zonder angst op je nemen kon. Hier is niets toeval, alles een puzzel, die soms grillend en krakend uiteindelijk de meest heldere beelden zonder puzzelgrenzen vormt. Hier is weinig gepland, het vloeit allemaal weer in mekaar, telkens het peil in alle betrokken vaten op mekaars gemiddelde hoogte komt.
Hier is een bloem iets met een ziel, een kracht met een ander frequentie en een andere uitwerking dan de struik ernaast. Hier is een boom een stroom naar boven, een streling die je verstopte en kromme energiebanen rechttrekt, zin naar boven geeft. Hier is hout iets waar je van houdt. Hier voel je dat het groen genieten kan van dagenlang in de regen te staan.
Hier hangt niet de somberheid van op vele plaatsen elders; wanneer het weken donker en koud kan zijn. Hier duik je dan mee en voel je vallende bladeren als een even groot raadsel als al die soorten bloesems aan.
Hier heb je een band met allerleikleurige bomenkruinen die je de aan ieder nieuw moment aangepaste krachten sturen...als jij je er maar voor openhoud...en er intensief...vanuit je vezels om vragen kunt. Hier tintelen lichtjes vanop de bodem van verdriet, dat, wie? ... weet van waar het komt en dat je logisch soms niet meer vatten kunt. Hier moet je beseffen dat je je moet compleet leegmaken kunnen, indien je de omgeving door jouw wil laten stromen.////onteigend in 2016…op moment van samenstelling teksten…wachtend op…afbraak ?
- Hij had een beetje krullokken van zijn eigen pagina 92
Als kind van een paar jaar, was het eind jaren vijftig in de eeuw met twee wereldoorlogen, mode van een krulijzer in het midden van boven op je hoofd te laten zetten, zodanig dat je een lange ronde krul op je hoofd had, in die nog heel deftige tijd een beetje een voorloper van het latere punkgedoe. Ik kon daar absoluut niet mee lachen met hetgeen de vrouwengemeenschap in de familie met hem wou aanrichten, vluchtte weg wanneer er weer eens sprake was van zo een vijftien centimeter lange zwarte spelt met twee rijen ijzeren tandjes na wat gedraai met een kam op zijn hoofd te instaleren. Ik hield toen al niet van fake en veel was inderdaad niet nodig omdat het er al was. Zoals fruitkwekers en fruithandelaars die hun fruitkisten van etiketten met de naam van de fruitsoort en de diktemaat moesten voorzien, dat fruit sorteren, ook een totaal overbodige zaak voor de verwende consument die eigenlijk zelf het besproeien van fruit in het leven riep omdat het schoonheidsideaal van het product nu eenmaal geen schoonheidsfoutjes, appelpuistjes bijvoorbeeld meer duldde; men was er vies van, schrik om ergens ziek van te worden, de over properheid stond in zijn kinderschoenen. Inentingen voor alles en nog wat, tot in het leger toe, wat ze eigenlijk als neveneffecten aanrichten, is een onontwarbaar modern taboe. Vijf procent van de mensen was nog boer en tuinder, in een tijd dat er geen veestapels moesten worden verbrand, maar men een ziekte in de kleine stallen rustig kon laten uitzieken. De pastoors verklaarden de zinnen van ’ t leven van uit hun enig zaligmakende hoek en boek en de aandeelhouders trokken miljoenen mensen weg van de velden en steden, om een gigantische industrie op te bouwen, die iedereen eens even op een paar decennia van een auto, een wasmachine, een koelkast, radio’s en tv’s ging voorzien. De drie eerste kan je indien nodig missen, indien je een prima openbaar vervoer hebt en alles kleinschalige wordt georganiseerd, de twee laatsten, soms zijn er wel goeie dingen op te horen of zien, maar een pak desinformatie, voor een stuk goedgemaakt door de kwaliteit op sommige zenders, kleinere politieke bladen en later, en sommige deelnemers aan sociale media. Uit de dorpen zijn in die tijd ondertussen de kleine theatertjes verdwenen, het tv maken van die tijd. Komen er nieuwe mensen in een dorp wonen, is’ t ook in de meeste gevallen geworden als diegenen die zich in een stad een isolement opleggen. Bij het mijmeren over wat nu mijn 1051-ste woord ging worden van deze roman, (het woord ‘Bij’) dus, schoten me een reeks belevenissen uit het verleden te binnen, mijn afkomst, jeugdherinneringen en zo meer, dingen die ik in een al of niet nabij verleden eens geschreven had. Zou ik ze even nalezen om tot op de dag van vandaag door iedereen welbegrepen kunnen verder te schrijven ? Welke waren de thema’s in mijn leven geweest naast van waar alle ellende in de wereld van afkomstig was op individueel of collectief vlak, op materieel en psychologisch gebied, op spiritueel gebied ook, een domein dat nog op de godsdiensten moest worden veroverd. Want die hadden er in ’t verleden vaak een zootje van gemaakt en waren daar weer hier en daar weer op grote schaal weer mee herbegonnen. Over hoe het leven via de fysica en chemie is ontstaan en hoe het tot de eerste cel leidde, die dank zij de energie van de afgestorven cellen tot een eerste vrouwelijke reproductiemethode kwamen, daar had ik honderden bladzijden over geschreven in iedere literaire stijl. Voorlopig zou ik het daar niet over hebben en wie er iets moest van weten moest ook maar bovenmatig met studeren aan de slag of zou mijn linken op het einde van deze roman en de verzamellink hier onder maar moeten raadplegen.
Deze roman, in elke literaire stijl geschreven zal diegenen bereiken wiens tijd er voor gekomen is, hoopte ik stilletjes, net zoals in mijn leven alles zich ook op tijd aandiende, al leek het niet altijd zo.
39 Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water
Wanneer je een emmer water neerzet, zal je merken dat het spiegelbeeld daarin precies dronken ronddanst en altijd vertraagt tot dat ene moment van complete bewegingloze helderheid van zodra onder meer het evenwicht met de snelheid van de aarde rond de zon is bereikt. Op zo'n moment besef je het belang van helder denken. Voorwaarde tot het verstaan van de essentie van helder denken is het doorheen de vaak woelige praktijk van allerhande bewegingen in het leven (zie het water in beweging), zo vaak mogelijk tot stilstand, tot rust geraken. Vermijden van verstrikt te geraken in de over complexiteit van allerhande situatie, is ten zeerste aan te raden, maar wegens oorzaken in verleden en heden en hun bijna onvermijdelijke gevolgen in de toekomst; niet altijd even goed doenbaar. Gelukkig volgt er op een these altijd een antithese en een synthese...wat zowel voor maatschappijen als personen in alle mogelijke relaties gelden kan. Dat allemaal met één bedoeling : dat iedereen de naar zijn omstandigheden dosis bewustzijn opdoet. De hoeveelheid vrijheid die je in deze spirituele evoluties krijgt kan beperkt of zeer ruim zijn, naargelang de omstandigheden en het kunnen aanhouden van je innerlijke evenwicht dat je veel omleidingen kan besparen en je een waardevoller inzicht over de verhouding tussen plicht en vrijheid kan geven. Een goed begrip van de details rond een bepaald gegeven, vertrekt altijd van innerlijk evenwicht en eenvoud...zo niet ga je worden platgewalst door de complexiteit.
pagina 93
40 De tekenen overleven hen.
Er was dat moment, onlangs; wijl ik buiten op mijn winterstoel zat. Een paar uur eerder had ik een gedicht over mijn vader ergens in een prozatekst gebruikt. Ik observeerde de natuur, de natte verkleurde eikenbladeren die in de kale boom op een ravennest waren blijven hangen. Ik streek enkele keren met mijn rechterhand over mijn linker. Een paar seconden later, realiseerde ik me dat onze ouwe dat vroeger ook deed. Zijn aanwezigheid was op zijn vroegere vorm na, net ietsje minder duidelijk present. Nu.
Net als een paar ochtenden terug, toen ik me de koffiegeur in de cabine van zijn camion op weg naar Duitsland herinnerde...zo ineens, zonder aanleiding. Gewoon maar om aan de eenheid in verscheidenheid te herinneren, aan het verhaal dat samen met het leven, toen het net boven het niets uit, aan zijn tocht begon. Het leek net of de diversiteit van wezens voortdurend wordt uitgebreid naarmate het theaterstuk van het leven andere personages nodig heeft. En toch zijn we aan dezelfde scenarioregels gebonden.
41 Leren beseffen wat de geest is
Je hebt zo van die documentaires over de totstandkoming van biologisch leven. Als je dan ziet en aanvoelt hoe door het niet niets willen zijn (een ruimte groter of gelijk aan nul kan niet bestaan, en dan volgt er een explosie à la big bang) door onzichtbare straling, geest als het ware, het eerste atoom werd geschapen...dan snap je de symboliek daar wel van, het leven moet het niet van onzin en gebrek aan inhoud hebben. De reis ging verder naar de molecule, al gecompliceerder, de planeten, het tot stand komen van toestanden op planeten, waarbij het ontstaan van de cel mogelijk werd en zo verder tot ons. De kosmos boven je hoofd, dat is dus ook al duidelijk familie van ons, dat zijn wij voor een stuk ook. In feite kan je de stof ook al bezield noemen dus en de ei (eicel), kwam voor de kip. Het zou wel eens best mogelijk kunnen zijn dat de kosmos binnen afschrikwekkende tijd (gewoon weer eens?) in mekaar klapt en er op het randje van niets weer een nieuwe big bang cyclus begint...en alles van voor af aan weer begint...op basis van alle energie die er voorafgaandelijk bestond. Heerlijke gedachte, niet, of vindt U meer zin of troost in de klassieke vorm van reïncarnatie, waarin U of delen van U of combinaties van geaardheden van zijn, niet zo lang moeten wachten op een enigszins verwante verschijning van het wezen dat U nu bent ? Gissing natuurlijk, maar zo komen we toch een stukje korter bij de geest van het zijn.
Dichter bij de ziel komen omhelst andere dingen, figuurlijk en ook letterlijk soms. Door het leven met de anderen kom je daar de hele dag mee in contact, soms oppervlakkig, bij wijlen dieper. Misschien hebben dingen als levenslust, goedheid, blijheid, opgewektheid, solidariteit al van bij het begin van de vorming van de kosmos bestaan onder de vorm van de straling die toen vrijkwam...tegelijk met hebzucht, arrogantie, zwaarmoedigheid en nog andere om te polen wezenskenmerken. Wie weet wilden ze door het ontstaan van het biologische leven gewoon eens van kostuumpje veranderen en aan theater gaan doen. Als het zo zou zitten, zijn die symbolische wezenskenmerken er wel in geslaagd om tot op vandaag en wie weet nog hoe lang verder, voor de nodige ongelofelijke scenario's te zorgen. Of het nu gaat om relaties tussen mensen of gemeenschappen, we komen van ver en alles lijkt wel te culmineren in het NU, naar een happy-end of nog wat meer drama toe.
Je hoeft natuurlijk niet te vertrekken van de ontstaansgeschiedenis of de ruimte indien je je meer wil bewust zijn van wat de geest is. Dichter bij de ziel van je medemensen geraken, maar eerst en vooral je eigen 'zijn' verstaan, gaat ook. Gebeurtenissen, gesprekken, beschouwingen, ogentaal...allemaal aanleidingen en voertuigen daarvoor.
42 Naar de kern van het wezenlijke
Geloof, modernere versie. Een mens kan veel inzicht verwerven in zijn leven, tenminste als je daar voor openstaat. Je kan de ontstaansgeschiedenis van het biologische leven bestuderen, de geschiedenis van de politiek, de evolutie van de mens als psychologisch handelend wezen. Je kan dat in kunst omzetten als je wil. Het wezenlijke echter, leven en dood en het waarom ervan, blijft het moeilijkst om uit te drukken. We zouden eigenlijk op wetenschappelijke basis wel eens oneindig zouden kunnen zijn, binnen bepaalde limieten en tijdsintervallen die niet zozeer met de klassieke reïncarnatie te maken hebben. Je zal hier tal van essays daarover vinden, maar je hebt waarschijnlijk de tijd en de energie er niet voor om ze te lezen.
Hetgeen ik hier wil naar voorschuiven, heeft ook te maken met een stem te geven aan eenieder die niet via de klassieke religies aan geloven toekomt. 'Relier', het Franse woord voor 'verbinden', 'religie', wil toch ook zeggen van al die domeinen 'filosofie', 'wetenschap' 'psychologie'...te verbinden met het spirituele denken en ook aanvoelen...want dat staat nog het dichtst bij het dagelijkse leven, maar het gaat hier soms om hele vluchtige momenten, indrukken, aanvoelen die de kern van het wezenlijke benaderen, namelijk de medemens zelf. De mensen rondom ons. De oude man of vrouw met wie je midden hun lijden al eens over vergankelijkheid durft praten. De jongeren naar wie je moet luisteren en met wie je in dialoog kan treden, om die zeldzame momenten dat we niet door de bijkomstige dagelijkse dingen opgeslorpt worden, ze voorzichtig en kordaat raad leren geven, na rijp beraad. Hun aller evolutie aanvoelen en weten waar dat jij daar ergens in staat en wat je daar staat te doen. De voorgeschiedenis van ons allen en de domino's die we zelf in beweging brachten, maken dit makkelijker voor de één dan voor de ander, al staan de sterkste schouders vaak in de moeilijkste situaties.
Op zo een momenten midden mensen, kan je toch moeilijk afkomen met de klassieke religieuze dingen zoals 'de Here zei dit of dat' en al van die zaken waarvan de huidige liturgie in de kerken zich bediend en waarmee ze de meerderheid van de mensen van zich vervreemd. Wat niet wil zeggen dat ik sommige teksten van oude religieuze schrijvers niet waardeer.
Maar we moeten weer meer leren communiceren met mekaar. Zeggen wat ons in de andere stoort zowel als wat we op prijs stellen. Mekaar verhalen durven vertellen, al is het soms niet makkelijk om persoonlijke dingen aan te kaarten. Ik weet het, soms is dat niet echt nodig om te diep te graven en blijven de pijnen best onder een laagje aarde, waar ze als compost dienen, maar op sommige momenten moet je als mensen een stukje van mekaar durven prijsgeven.
Voor iedereen komt de dag dat hij of zij heengaat en dat is de kern van het wezenlijke, ‘sterft’ de graankorrel en ontkiemt er een nieuw leven...onder één van de vormen en voorwaarden die ik in eerdere essays probeerde te beschrijven ? Het is al wat te eenvoudig om te geloven in een hemel of een wedergeboorte op z'n Indisch ingeschat...allemaal aanlokkelijk...maar zijn we gewoon geen vervolg op al hetgeen waar die voor ons leefden mee bezig waren en wij ergens daardoor nog zijn ? Dat is pas realistisch karma zou ik zeggen. We zijn voortdurend aanvulling...en hoe we dat invullen, wel soms kunnen we niet anders dan zus of zo, omdat het leven vooral niet iets individueel is, maar een samenspel...en daar moet je in leren aanvoelen, welke rol je vervult. Met vallen en opstaan. Met begrijpen, vergeven en doorgaan. Hopen en geloven in het positieve, het oneindige en veel meer. Bovenmenselijk leren liefhebben.
43 Zegen het nieuwe jaar ook zelf. pagina 94
Evenwicht op een bevroren spiegel. De massa kleurrijke bladeren naar de bodem gezakt. Nog maanden en het stuifmeel zal weer drijven. Wijl vogels hun nesten weer zullen bewonen in groen. Ondertussen mijn kachel met het dode hout stoken.
Wachtend in de hut, op bezoek van 't internet.
Wezenlijke ontmoetingen, ook in 't niet virtuele.
't Beste in 't nieuwe jaar vol van weer zingeving.
In al zijn verschijningen en linken. Dankbaar en sterkte behoudend.
Elkaar, mekaar, graag blijven zien…
44.Liefhebben, in platonische zin, los van de volledige liefdesrelatie die je met iemand hebt : buren, famillie, kennissen, vrienden, mekaar een warm hart toedragen...de diepten van begrip leren doorgronden, zonder slaaf van iemands 'loeten' te worden.....vandaaruit naar beleving van filosofie, cultuur, politieke stellingnamen, solidariteit toe, over de regio's en landsgrenzen....in deze wereld die georganiseerd is op economie die maar moeten blijven groeien opdat iedereen een inkomen zou hebben...een maatschappij zou moeten gestoeld zijn op het leren begrijpen waarom wij hier met z'n allen rondlopen, over de dood heen...
45. Aan onze Depressieve medemensen
Elk van jullie is een enkeling op zoek te midden van.
Niemand werpt een steen, die tijden zijn voor de meesten van ons voorbij.
Hoe iemand helpen een ritme te vinden dat bij hem haar past, terug méér in iemand te zien dan klachten, chemie en pillen ? Dat de andere ook weer kunnen laten voelen ?
Hoe het onverwerkte verleden kunnen helpen afsluiten ? Het heden niet als een ‘schuldig zijn aan’ aanvaarden, maar als een rol van jouw in het grotere spel om je heen. Tekortkomingen aan anderen niet verwijten, tekortkomingen van anderen met begrip doorzien.
Was de waarheid die je al of niet voor echt hield, verwarring, leugen of deed het echt pijn ?
Smijt die pillen toch maar beter weg ? Als ze al niet het zinnelijke onderdrukken, dan wel misschien het lied van de ziel die durven wil en niet onder het peil van de inactieve soort van berusting wegzakken wil.
Waar zitten ze ergens, de pijnen, te diep of zwaar om alleen te dragen misschien...als men daardoor jou nog verdragen kan.
Tegen dat soort pijnen, helpen geen pillen...ze doen misschien tijdelijk goed en brengen je hoofd tot rust...tijdelijk, terwijl je weet dat je je sust.
Wat is dat nu, wat je echt niet meer weten moet ?
Bang van hoe je omgeving reageert, reageer je nog nauwelijks op je omgeving, dan meer, dan minder en dan weer teveel.
Je verwaarloost het gezonde eten en de frisse lucht, het ervaren van wat stilte, toch ook al niet ?
Je hebt toch al het gene waar een mens zich voor interesseren kan, toch ook al niet opgegeven ?
Niets zegt je nog iets, maar beetje bij beetje wordt je lomp in dingen, terwijl je dat niet bent.
Maar, begrijp wel dat er nog begrip is rond je, begrip dat niet mee het zware in wil. We zagen je toch nooit bijvoorbeeld een drankflesje op de openbare kieperen, zo lomp en zo ongelovig in de zin der dingen, wil je echt niet worden. Daarvoor heb je gelukkig nog een voorraad trots. Ontdek hem en je kan er aan beginnen.
Los van relaties waar je het moeilijk mee had...de uitdaging niet zag of onderschatte. De onbekende man of vrouw naast je, de eens bekende, ontkende of de niet voldoende gekende... . Zoek de zin en werp de onzin overboord, ook na het kwetsen van de waarheid en het moment waar je ontdekt dat je best andere lagen in je zelf aanboort...anderen op een andere manier aanhoort.
Blijf in de perioden van opklaring geloven en er naar verlangen !
En bedankt er voor ! (ps. we dragen allemaal wel een zekere depri-graad mee)
pagina 95
46. God zij dank, ‘god’, dat zijn de anderen
De anderen. Zoveel tegen gezegd al. Zovelen gelinkt, zoveel te zeggen, onvoldoende gehoord. Laat ze soms maar zelf spreken.
Vrienden, vriendinnen , zijn en haar-dimensies, kennissen, regeerders, onderdanen, jaknikkers, tegengewicht. De anderen.
Door sommigen verwekt, anderen door jezelf. Familie. De anderen. Hun pijnen, frustraties, gloed en willen weten, dan weer niet.
De anderen. Hun kwaaltjes, hun pillen hun ouder worden. Hoelang valt 'dood' eigenlijk buiten te houden bij leven ?
De anderen, het beste in hen zelf dat zo verblijden kan. Hun aanvullingen, nodig als brood, onuitstaanbaar soms.
De anderen. Wij, hebben alleen ons eigen gezelschap in feite. Reizigers doorheen al zo lang en soms teveel, telkens overwonnen. De anderen, wijsheid, fijngevoeligheid met onaf verweven. De anderen, gedomineerd door de ideologie van de productie om de winst. De anderen, opgedeeld in kasten die mekaar leerden mijden. De anderen die mekaar dan toch weer opzoeken en vinden voor iets grootser. Solidariteit, uitwisseling van menselijke gevoelens, samen perfectie. De anderen, zieleroerselen, verhalen verdrongen en opduikend. De anderen, mekaars sadisten, masochistisch bij wijlen. De anderen, werktuigen der evolutie naar meer bewustzijn. Met Mekaars geduld bergen en ravijnen en vlakten van liefde lerend. Inzichten, te weinig van belang,…bang ? De anderen, de stilte van het parcours meer of minder genegen dan het lawaai in het zijn. Een Teveel of Te weinig, opvullen en aanvullen met niets. Het niets, de grootste duivel...telkens weer verjaagd door om het even wat van...zin. Zijn. De anderen, kwelduivels en engelen in hun enige, menselijke gedaante. De anderen, geven en nemen, vergeven en van doorgaan tot stoppen, veranderen. De anderen Octaaf 07/07/2009 dinsdag, bij weinig zon
- Morgen kan ze er niet meer zijn Ze is nog van de jaren twintig vorige eeuw en deze van deze eeuw, zal ze niet meer beleven. Een geheugen dat haar zelden in de steek laat. Tal van mensen en voorvallen, lotgevallen, weet ze aan haar eigen prognose qua vooruitzichten te koppelen. Zelf heeft ze die minder. Ieder kent zo wel iemand, hard labeur, kinderen grootbrengen en dan nog zorgen voor tal van ouderen en een eenzaam familielid. Nu wordt ze zelf door haar kinderen verzorgd. Na een evolutie van alles nog zelf beredderen, komt het trager stappen, dan het ding met vier wieltjes, waar ze achter liep, ‘loopkarretje’ heet zo iets waarschijnlijk. Uiteindelijk de rolstoel waar ze nu in zit. Vroeger kon je ze nog meenemen voor een uitstapje met pannenkoeken als kers op de taart. Ook dat is voorbij. Nu ze meer en meer frequent vecht tegen pijnen als daar zijn, die vanuit de heupen, en steeds talrijker andere plaatsen. Het wachten op de volgende fase moet benauwend voor haar zijn. Niet meer zelf kunnen rechtstaan, pijn hebben als ze rechtgehouden wordt bij het op de pot gaan en het wassen. Als je ze ziet indommelen van de rust die ze door pijnstillers heeft en haar hoofd de tafel niet wil raken, ja, dan vraag je je af, waarom een leven op zo’n zware manier moet eindigen. Haar mimiek kan door de pijn heen soms terug heel alert en blij worden en dan zegt ze de leuke dingen van vroeger weer of dan wordt ze ernstiger en geeft een nuchtere, niet idealistische kijk op toestanden. Blij kan ze zijn als je de kol van haar hemd goed schikt of als je ze overhaalt om een bonbon of een ijsje met je te delen of het alles overrompelende wereldnieuws een beetje eenvoudiger voor haar maakt en corrigeert, positieve vooruitzichten stelt, aantoont dat de wereld niet naar de bliksem hoeft te gaan. Maar dat nieuws, dat grote domme nieuws over banken en oorlogen en bommen die , door wie eigenlijk geleid, ontploffen, zogezegd omdat er vliegtuigen in torens vliegen…vervaagd gelukkig in haar geest als ze de gewone mensen op ‘man bij hond’-tv ziet. Mensen zoals zij, afhankelijk geworden, het einde, vraag ik me af, in sommige gevallen verwelkomend. Dat grote domme nieuws dat verdwijnt als de kinderen en kleinkinderen en buren met het gewone nieuws komen en zij er niet uitgesproken, haar ervaring met bijna zestig jaar dezelfde partner tegenover stelt. Andere tijden andere mensen. Oordelen doe je die dingen op de duur niet meer, alleen proberen begrijpen van waar ze komen, je afvragen wat er in welk verhaal vermeden worden kon …als dat al mogelijk zou zijn…ook nog eens. Je afvragen in hoeverre beslissingen op kruispunten niet teveel ingegeven waren door de wereld buiten en minder vanuit het ‘eigen’. Je afvragen tot hoever iemands vrije wil eigenlijk reikt.
Ieder verhaal is een ander verhaal, onderhevig aan dezelfde wetmatigheden, maar vaak met andere voorgeschiedenissen, die zich herhalen en in de loop van hun evolutie de tegenstrijdige en gelijkgestemde personages in het leven roepen…en ja, ook die polen kunnen in de loop van verhalen wisselen. Nee, stokoud vrouwke, de wereld is vooral gek als het om centen en bezitten gaat en ik weet het, ook mensen kunnen mekaar tot gekte drijven…als ze het zware niet overwegend licht maken kunnen. Eén van de verschillen met vroeger, is dat men het daar vroeger allemaal weinig over had.
pagina 96
48 .Het verdriet om zijn broer
Hij werkt in weer en wind tussen de fruitbomen.
Klein, breed, werkershanden aan zijn lijf.
Plant bomen op de akkers van voordien.
Zet er staken, spant er draad en snoeit.
Geniet van de bloesems, dunt om te laten dikken.
Besproeit, bemest, maait en dan de boekhouding nog.
Tussen de bedrijven rondom 't Boeckhout.
Plukt en stockeert en koelt zijn opbrengst.
Kisten klaarmaken voor transport, sorteren.
Vervoer naar de veiling.
Familie mobiliseren als broodnodige hulp.
Hij praat op een hele zachte stille toon,
warm contrast met zijn ruwe uiterlijk.
Plots zie ik hem staan naast de open kist van zijn broer.
Met tranen in zijn ogen.
Nee, niemand verdient zo lang vechten tegen een vreselijke ziekte.
Waar zijn die ravottende jongens van vroeger ?
Naasten kunnen ze de droeve dingen van zich afzetten ?
Echt slijten doen ze niet.
Dichter bij de ziel komen doet soms té pijn.
Op andere momenten kan het heerlijk zijn.
Coeckelberghs Octaaf
- Je ziel zit ook bij wie je ze gaf, geeft, zult geven
Wie ben ik ?
Heb je er al een idee over ?
Een samenstelling van vergane zielen .
Waarin je echte eigenheid moet domineren.
Wie gaf je je ziel ?
Een deel ervan om in te werken met een doel.
Dat ook die andere als aanvulling zocht.
Van wie kreeg je ook een belangrijk stuk ?
Aan wie wil ze ook biologisch doorgeven ?
Van wie kregen we ze ?
Welke zijn , over één leven heen, de rode en blauwe draden in de levensverhalen ?
Midden het economische, dat andere verhaal.
Over wat eigenlijk die andere zinnen van 't leven zijn ?
Menselijkheid leren beleven, doorgeven.
Niet buigen voor de pijn.
- Spreken met ouderen
Het leven moet niet beleefd worden als een wachtkamer vóór de dood. Als je het vaak met zieke ouderen over een eventueel nakend heengaan hebt en ze onder meer vertelt van die mensen die al klinisch dood zijn geweest en terug werden geanimeerd en dan met verhalen komen over hoe ze hun eigen zagen liggen en de al of niet bekenden en de lichtwereld aan de andere kant, lijken ze vaak niet te geloven dat er een andere kant zou kunnen bestaan. Ze hebben soms te veel meegemaakt of fysisch geleden en interpreteren het lijden in de wereld als iets wat 'God' niet zou toelaten. Voor mensen met een meer wetenschappelijk gebaseerd geloof in het onvergankelijke van energie, hoeft dit geen beletsel te zijn om de mogelijkheid van onvergankelijkheid zoals in de na de dood ervaringen (en weer terug) beschreven, open te houden. Mensen die moeite hebben met het ontwarren van waarom hun leven hun leven was, lijken pessimistischer dan anderen in deze materie. Inderdaad, in deze ‘materie’.
- Celibaat en andere praat
Mensen, sommigen hebben al eens de nood om rond de hete bij van taboe onderwerpen heen te praten. Seksualiteit vooral, is een 'heet' hangijzer. Over welke soort van lichamelijke gevoelsbeleving hebben we het dan ? Is het niet menselijker om bij de redenen voor het homo of hetero zijn stil te staan en leren dieper in de ziel te kijken, dan louter te 'veroordelen' ? Moeten mensen die met de evolutie van de ziel begaan zijn, niet eerder leren 'kijken', 'voelen' naar de evolutie van de seksualiteit, van louter een instinktachtig beleefde uitlaatklep naar een extra gevoelen van aanwezig zijn met mekaar in functie van het zoeken naar jezelf en het waarom van de eenheid met een andere ? Zoiets als kunstschaatsen op het ijs...alleen is al mooi, met twee nog mooier, ingewikkelder ook.
Zouden er meer roepingen zijn in de kerken der gekende religies indien de bedienaars er van mochten trouwen ? In sommige religies mag dat en ook daar blijkt er een steeds groter wordend tekort aan priesters te zijn. Wordt het niet stillaan de hoogste tijd om geloven en religie ook onder andere invalshoeken te bekijken... psychologische, wetenschappelijke, filosofische ? Misschien zijn er wel evenveel 'gelovers' in het leven zelf onder gescheiden mensen dan onder hen die het geluk of ongeluk hebben nog met mekaar te leven. Belonen en straffen lijken we mekaar al genoeg in dit leven aan te doen, de rest is giswerk en afwachten. Hoe leg je dat aan moderne mensen uit : in de hemel mogen de getrouwde mensen rijstpap eten en alle 'overspelige' moeten de afwas doen misschien ?
pagina 97
- They said he would send us the holy spirit. In many ways I tried to approach a number of fundamental things. The creation of cosmos due to the fact that something smaller or equal to nothing cannot exist. When meaningless is approached, pressure mounts and like the big bang explodes. That’s why everything has a meaning. Nihilism is a contradiction. Sense could not be stopped. The voyage from radiation towards the first atom and cell and from then onwards towards us, the creation of the unique circumstances where this could happen, no, no lucky coincidence. Everything serves a purpose and nothing wants to become or can become meaningless. That’s why society is in evolution, trying to move away from the decadence of the worn out, towards more fulfillment in the new end. It might be a possibility that we do not take our chance and make a happy end of it all during this big bang cycle…just like we as individual, emotional beings sometimes desire to have more than one life to get the complete picture of who we are. I contributed a lot of essays to raise enthusiasm about these things (mainly in Dutch). All objective philosophical questions can be solved with science and history and you can find a lot of wonder and joie in it…a pity few people try.
The subjective site of it all, the psychological reasons, the making sense of it all…well, one needs more to try to understand it and bring it over…by life itself and by culture, one can succeed. But still a lot of ‘the holy spirit’ of it all becomes clear by those strange kind of special energy, of ‘intuition’-like features…which aren’t as much a mystery, but a kind of energy that can trick you, but you cannot trick it back. This is no appeal to push logic and reason aside when one is dealing with rather sometimes irrational things as life and dead. One’s life is interconnected with others and sometimes it is not so easy to understand ‘why this is all happening to us’. There’s a structure in everything from a cell to an apple, and you name it. A lot has been invested to make life possible. We see and hear…and so on and still we manage to feel unhappy. We have a problem with considering all those beautiful things in nature as a unity, as seeing it as a part of us, part of the same adventure. Our sun is 5 billion years old and within another 5 billion years it will be over. Just a little more a dark spot in the milky way. Even the universe starts over and over again, like a day follows night…so, what are we afraid of…of death????
We often get to depressed to feel good. We cannot afford to pity ourselves or others…we must purchase our inner strength in a way that we do not bother others to much. Good will is of essence, but can put you in a lot of trouble…and in times of trouble one often must persist, alone if necessary, to be able to understand afterwards why you had to go through the whole process. Often the answer is that it was because it was necessary to play a positive role in the life of others…but often in another way, by other means. You can long for compassion, comfort in certain periods in your life. But it’s better to rest and think things over and get a hold of yourself. To try to find out what you really are good in and act. There is a lot where one can be good in : let those who know how to offer compassion, compassionate, let the writers write, let the workers work instead of putting them without a job or taking too much of their time for educating the philosophical part of themselves. Find joy. Do not be greedy, jealous or do not be bothered with other kinds of fear. Venin starts with thinking that you are beautiful and you miss a lot…whilst ignoring true beauty…the fruit of contemplation. We were put on a wonderful stage and we still don’t understand why…how can we take real pleasure in it, not understanding the whole picture ? Insight dictates our live, but we often fail to see. It can take quite a while before one has experienced all from every side to get the whole picture. Do good.
53 raadpleeg mijn overzichten van filosofie en geschiedenis
54 Ach ja , de liefde : onuitgegeven roman
55 lees ook mijn Kortverhalen
- Vliegen zonder vleugels
Voor diegenen die al eens vogelpik spelen is het duidelijk dat een pijltje zonder vleugels, dat je daar niet ver mee geraakt, het verliest op de duur van pure zelfontwaarding zijn punt, als ware het niet meer fier een pijltje te zijn. Zo ook een mens die het leven maar absurd en dom en zonder reden vindt, zal zonder de tegenkwaliteiten die nodig zijn om in het leven te geloven en er zin in te vinden; zo ook riskeert die mens om ook zijn vleugels kwijt te raken en de doelen die hij zich in het leven stelt, te missen. Tot in de kleinste dingen des dages kom je soms aanleidingen tegen om een filosofische metafoor (vergelijking) op te bouwen. Je vindt bijvoorbeeld een kaars van de één of andere communie van één van de gasten. Heel je leven wil je al overdragen dat geloven, buiten wat godsdiensten er soms terecht of onterecht van zeggen, in heel veel kan gevonden worden en dat je dat niet alleen in daden literair, maar ook qua allerhande menslievendheid kan uitdrukken. Een man die dit op een speciale manier probeerde was Phil Bosmans. Vóór zijn tijd hing in vele gezinnen aan de muur “ hij die werkt voor vrouw en kind en door hen wordt bemind, ’t is vader”…de spreuken van de bond zonder naam hangen inmiddels in tienduizenden woningen.
- Genetische wijsheid pagina 98
Genetische wijsheid zet mensen op weg naar mekaar om onafgewerkte dingen uit het verleden in het nu tot rijpheid te laten komen, zodanig dat de onvoltooide verhalen van de voorouders hun voltooiing vinden als genetische wijsheid, weer wijzer geworden. Soms stoppen verhalen wegens volbracht of ten einde inspiratie. Je kan veel uitleggen, maar het komt in feite voor een groot stuk neer om te weten wat het leven en de liefde inhoudt, welke schade negatieve emoties kunnen veroorzaken voor meer positieve wegen worden gevonden. Een mens moet steeds meer capabel worden om te leren observeren wat er in het nu gebeurd. Eenmaal je het verleden snapt en veel kennis en wijsheid hebt opgedaan, sta je stabieler in het nu.
- Telepathie
Elke dag is er vol mee. Onafgebroken lijken dingen, gebeurtenissen, woorden te worden voorbereid via het netwerk van eenieder die met mekaar is verbonden. Als je bewustzijn op een hoog peil is, niet verstoord door negatieve emoties, maar ook niet euforisch; vallen er vele maskers en kan je mits voldoende rationaliteit in je waarnemingen en kennis en wijsheid over dingen, structuren en mensen; er op betrouwend dat je in evenwicht je subjectieve indrukken kan betrouwen, kort bij de eigenlijke aard van iemand komen. Maskers vallen dan, niet alleen op individueel vlak, maar ook qua de mens onder zijn sociale verschijningen in groepsverband, politieke drijfveren worden duidelijker bijvoorbeeld. Men leert de pijn en angst van anderen doorzien, hun hoop gelukkig ook. Je moet er jezelf ook voor overwonnen hebben. Leren kijken op een evenwichtige, strenge doch ook soms gedogende en soms genadevolle manier, goedhartig maar ook goedhardtig…kan dingen veranderen zonder dat je echt op klassieke manieren ingrijpt.
- Weer tussen het vorige schrijven en dat van nu
“’Binnen een exact aantal mensentijd, (seconden, minuten enz), kunnen er enorme hoeveelheden meer of mindere spirituele verschuivingen zitten; in een fractie van een seconde kan je even veel duidelijk worden als je dat op een maand kunt om het simpeler te stellen”’. Drie aanhalingstekens, daar heb je ‘het’ weer, die nog het één en ander over de rest van de maand kwijt wil. ‘Het’ wil me absoluut steeds maar weer op het pad van het paranormale terug brengen. “’Je weet toch wel die dag dat de stichter van de Bond zonder Naam stierf en je dat nog niet wist en je te gast was bij een vriendin en het kaartje van de bond zonder naam boven de kalender ervan naar beneden viel en tussen de muur en het verwarmingselement inschoof…wat er toen opstond realiseerde je je eerst een week later “de kunst van het loslaten”, alhoewel je die namiddag zijn dood vernam. Het kan toch niet toevallig zijn, jullie beiden die al 17 jaar reclame maken voor dergelijke spreuken, ze hangen op jullie beider kamers en eigenlijk door jullie schrijven en contacten zijn jullie ook intensief met dergelijke zinnen over levenshoudingen bezig, het kan toch geen toeval zijn dat dat allemaal gebeurde in de voormiddag van zijn sterven ? “’
°Wat doe je° sms-te iemand me. Misschien leuk om voortaan in romans het °symbool te gebruiken voor mensen die digitaal met iets op de proppen komen. Maar eens proberen van kort te antwoorden, wat ik ook deed, maar in het lang kwam het hier op neer . “Ik probeer na mijn reis in afwisselend mijn stenen huis en ergens onderweg te schrijven; over waarom ik geloof, ondanks de moeilijkheden in de wereld en tussen mensen; de persoonlijke uitdagingen van vroeger en nu en dewelke er in de toekomst nog voor de deur staan. Met om me heen een koud buiten en een leeg gevoel van te veel lichamelijk gemis in de tweede chakra …het vrouwelijke aanvoelen ontbreekt voor een stuk als inspiratie voedend onderdeel van mijn lyrische kunnen, dus sorry voor dit soort van eerder zakelijker stijl Lotus. “’Lot dus”’. ‘Het’ moest er zich natuurlijk weer kunnen tussen wringen. “’Weer iemand die op een bepaalde manier aan een andere man gebonden is en niet vrij is, snap je het nu nog niet, niet op antwoorden; je woorden maken haar verliefder en voor je het weet verval je in het toegeven aan lichamelijk gemis zoals met Lotus een paar keer in de lente vorig jaar en een paar keer in de zomer met Gypsy die afhaakte na wat geflirt met een vriendin van haar in de herfst , in plaats van op de ware te wachten.”’ “Bestaat die ware wel ‘het’”, vroeg ik ‘het’”. “’Die kans heb je al dikwijls laten voorbijgaan”’ repliceerde ‘het’…en ik die dacht dat de dames altijd uiteindelijk de boot afhielden.*(loving life is the greatest art, living together as well).
Wat kunnen ‘we’ daar samen uit besluiten ‘het’ ?
Hoe wijzer men wordt en hoe meer levenservaring, des te meer kan men de positieve lijnen van de negatieve lijnen onderscheiden, hoe ze mekaar aanvullen, maar tegelijk ook ‘zien’ of iets te laat is of niet. Van veel zijn mensen zich niet bewust, zowel zaten ze met een soort permanente drang om alles en iedereen te willen veranderen…zowel op sociaal als persoonlijk vlak…dus kabbelt alles verder met hier en daar een waterval of minder. Is niet alles gewoon een heimwee naar de rust van het worden dat in de passievrucht bij uitstek begint ? Een verlangen naar eeuwige jeugd ook en de cyclus van het hele leven zelf niet begrijpen ? Een voorbeeld op het sociale vlak, een deel van de massa verafgood de sportgoden die miljoenen verdienen…zij aanvaarden de ideologische bovenbouw van de burgerlijke samenleving. Ter herinnering, voor de burgerij had de adel het voor het zeggen, alhoewel de proleten van nu toch al een inhaalbeweging achter de rug hebben. Een voorbeeld op het persoonlijke vlak : sommige mensen dienen als go betweens om verhaallijnen tussen anderen weer laten aaneen te sluiten. Zo was ik onlangs op een letterfeest met dichters en zangers, waar vooral de enkele niet nihilisme geneigden me aanspraken. Maar later misschien meer daarover, want er hangen te veel verhalen van het vroeger en nu van anderen aan vast… en die kan ik hier onmogelijk gaan samenvatten. Het is misschien wel (natuurlijk is het zo) op aangeven van ‘het’ dat ik wel het daar beleefde voorbeeld van wat ‘het’ gedachtentransformatie noemt, even schets. Ik had afgesproken met een paar enkele kennissen om hen op het letterfeest te ontmoeten. Op een bepaald moment hekelde ik het pessimisme van een paar nihilisten zodanig dat ik tegen een vriend zei van : “zo kan je hier ook de prijslijst uit het café van het cultureel centrum hier aflezen (wat ik wel degelijk begon te doen), en zeggen dat het poëzie is)”. Er waren maar enkele mensen aanwezig toen in het café, (er waren continu optredens bezig in aanpalende zalen en zaaltjes). Een uur later komt daar toch in het café als inleiding op zijn speech de drankkaart van het café aflezen zeker ! ‘Het’ informeerde me dat dat kwam omdat ik naar zijn optreden was gaan zien en horen en gewoon daardoor ergens op de punten van zijn gemis had contact gemaakt met wezenlijke dingen in hem, waardoor de gedachtenoverdracht van het beschouwen van de prijslijst als een te lezen gedicht kon doorgaan. Weer niks om tegen andere mensen te vertellen en bovendien, het werkt allemaal veel subtieler. Je kan wel wensen dat er van alles positiefs gebeurt (het tegendeel werkt toch in je nadeel en een groot deel van de mensen kan dit gewoon niet gelukkig); maar het is een hogere energie die de dingen en mensen bij mekaar brengt, gebeurtenissen en woorden doet ontstaan, krachtsverhoudingen en al wat je kan bedenken. En het is niet omdat dit blad niet gevuld is, denk ik soms als ik op een dagboekbladzijde kijk, dat het daarom geen intense dag was. Een samenzijn bijvoorbeeld buiten mijn gebruikelijke alleen-zijn of een dag met vele praktisch te regelen dingen die ook al onderdeel zijn van de processen die ik tot nu toe kwam te beschrijven. Maar wat echt goedgoedgoed doet, mistte ik ook gisteren, nee niet vandaag, zonder dat het opviel eigenlijk, zo ongewoon kan men het worden, zeker als men op te veel domeinen bezig is, zoals deze klavierheer. Het was ook een stakingsdag vandaag, oh wat heb ik daar vooral tot in een niet ver verleden veel over geschreven. *. Altijd maar over het waarom van krachtsverhoudingen en de toestand van evoluties, maar op het sociale vlak dan. Heden ten dage interesseer ik meer voor zo van die gedachten van ‘het’ onlangs : “’Dementie is ook door genetische verhaallijnen te overwinnen, zodanig dat een bepaald stuk van het wezen uiteindelijk vreedzaam in rust en kennis overgaat”’. En zo een gedachte van hem komt dan na een droomanalyse ’s morgens nog wat sluimerend in bed, met de blik toevallig op de lichtstralen die door de blikken trommel met rijstwafels wordt weerkaatst, licht van de zon om de hoek in het oosten, een zon nog niet voor het raam, ook aangekondigd door een eens degelijk door mij opgeblonken glas dat er voor stond. Maar die momenten kiezen ook niet altijd een dergelijke tot het lyrische neigend ‘ogenblik’, het kan ook gewoon bij het patatten schillen. Waarover vandaag nog schrijven ? Over de evolutie van het geluk in driehoeken (maar dat is niet mijn idee), ben meer in voor het beleven zelf van het leven voor de moment…de buitenwereld trekt weer ! Vergat ik in de januarimaand nog belangrijke anekdoten te verhalen ? Tuurlijk. Zal wel eens van pas komen via een flash back. Donderdag 2 februari 2012
- Dennenwezens in de sneeuw pagina 99
2 Grote mastodonten. Van elk een andere soort en toch boom, mooi is dat aan ’t leven. Mijn raam even wagenwijd open, de nacht en de eerste grote witte stilte van het jaar overvalt me. Ik snuif alles diep binnen in mij en voel verwantschap in een oneindige stilte waar een paar uur eerder nog een uil door vloog. In een oogwenk meen ik deze pracht te begrijpen en geniet ten volle van het eindeloze mysterie van het zijn en alle vragen daarachter, op dit gegeven nu in een lange reeks waarbij puur bewustzijn als dit vaak vertroebeld wordt. Nu de wit bezwangerde bomen wel in dialoog met me willen gaan, lijkt het als of ze gewoon willen zeggen wat ik zo net beschreef. Even geen vragen of antwoorden meer, alles laten stromen, observeren; luisteren naar delen’ zijn ‘die ook nog gezuiverd willen worden, zoals bomen doen met lucht en mensen met mensen op de paden die hen scheiden en verenigen.
- Symbolische fantasieën
Je kan alle dagen luisteren naar het weerbericht en na een paar weken keihard vriezen, blij zijn dat de temperaturen zachter worden en ineens denken ‘de lente kondigt zich aan’; al is het nog maar half februari en schijnt de zon, uren later kan het weer winter zijn; alsof mens en weer en alle geest totaal onverwacht bochten kunnen maken. ..tegen de tendens van het lineaire denken in…nee, wacht het weer maar dag na dag af…het zal geen zomer zijn tot 21 december. De eigenlijke betekenis van ‘bidden’ : je eigen innerlijke analyse van dingen van de zielswereld van jezelf en anderen, gebruik makend van lichaam, ervaringen, kennis, bewustzijn, wijsheid, beelden, woorden, geuren, emoties, gevoelens, innercommunicatie. Observaties, bijvoorbeeld van de rand van het lege glas waarmee de zon een grote nevelcirkel op het plafond tekent. Ons heeft men geleerd te bidden tot een verkeerde voorstelling van het wezenlijke, een beeld in de kerk. In plaats van tot rust te komen, alles waar je mee bezig bent letterlijk en figuurlijk tot stilstand te laten komen, tot aan het punt ‘verlangen’ naar een punt van connectie van waaruit het goede kan worden bevordert. Dat kan het flash backen naar het big bang punt zijn, eerst gevolgd door het aanvoelen van de evolutie van het alles naar de cel en ons toe, zodat je uiteindelijk na een herinnering aan bijvoorbeeld een familiesaga, bij jezelf terechtkomt…alle evolutie op alle domeinen even laten rusten en genieten van je innerlijke rust en vertrouwen in de verdere evolutie en de komende dingen des levens met mensen, opdrachten … . Verbinden met die mensen in het nu waar je een band mee hebt, van persoonlijk tot groepsgebeuren, sociaal, cultureel, psychologisch, spiritueel. Mogelijke oorzaken en verdere ontwikkelingen doen de revue, gekruid met weten wanneer je afzijdig te houden en automatisch het goede toe te wensen aan deze of gene (geen nare dingen, uit den boze); wel wetende dat je niet in het lineaire denken mag belanden en de hoop moet koesteren dat alles op wieltjes zal gaan .
Kritiek op de Oosterse filosofie. Het “ego” is iets individueels, maar ook vooral iets collectiefs, een puzzel die werd samengesteld door heel veel voorgangers in genetische vertakte lijnen, met communicatievormen die volledig gesnapt kunnen worden door diegenen die de code van dat alles in hun leven al hebben ontcijferd. Later voorbeelden. Opgeven van het ‘ego’ is ook weer zo een vorm van lineair denken, je lost er niet alles mee op, integendeel, je kan dat ‘ego’ niet opgeven, wel het deel negatieve emoties die een mens heeft; de rest moet worden gekoesterd en ontwikkeld en zo bevorder je andermans geluksgevoel en andere dingen; zonder jezelf te schaden. Wat ben je er mee te geloven dat een hond eerst hond moet zijn geweest voor hij een paard kan worden ? De ziel als natuurlijk opgebouwd element van bewustzijn van andere elementen; als instrument voor het ervaren en verkrijgen van meer en meer bewustzijn doorheen allerhande emoties, gevoelens…voedt de geest als analyticus van de zingeving van het geheel. In het leven is heel dit proces heel goed te ervaren. Als literatuur bijna niet te vatten, want er zijn niet alleen de rode, praktische levenslijnen in het leven, maar ook al die menselijke wisselwerkingen en gevolgen die zonder de vereenvoudiging van het dagelijks aan te houden evenwicht er tussen, niet te overzien zijn, laat staan te ervaren. Genetisch beschadigd raken of genetisch hersteld raken door het leven, maakt meer kans op de waarheid te zijn , dan de Indische reïncarnatie- gedachte; wat niet wil zeggen dat het achtvoudige pad, de juiste instelling, de juiste gedachte, de juiste woorden, handelingen… niet zeer wijs is.
- Kreta 2012 pagina 100
Een boom van een man, met roots in Afrika en Europa, vloog ons veilig tot Heraklion. Mijn zetel was naast een paar Waals landgenoten die interesse hadden in het Griekse alfabet dat ik nog maar eens onder de knie niet maar in mijn beeldvorming van woorden probeerde te krijgen om ten minste de namen van de gemeente onderweg te begrijpen. Het werd geen KéFord maar een volkswagen Polo om het eiland van 250 km op 60 te doorkruisen richting Agio Nicolaus, Sitta en zo verder naar beneden tot Mikra Galiatos. De twee enige nachten in een bed bracht ik aldaar door in Makri Galiados op dertig meter van de steeds bruisende zee. Enkele tochten binnenland daarboven gemaakt, bergdorpen met oude en weinig nieuwe huizen zoals agios Stephanus en Agios Ioannis, namen van heiligen waarvan de datum van viering voor diegenen die de namen dragen vaak belangrijker is dan de verjaardagen van diegenen die ze dragen. In het eerste dorp een geweldige zonsondergang gezien, alleen de vermanende vinger van de godsfiguur uit de bijbel ontbrak er nog aan, in de tweede een alleen spelend kind in een piepklein gehucht waar zwaluwen in verlaten huizen woonden. Daarna richting Ierepetra waar de sneeuwtoppen opdoken, prachtige tocht naar Lentas, op een bergtop eerder hoorde ik weer de kinderstemmen van de kinderen vroeger, zo’n serene pracht en zo alleen met de natuur. Heel dankbaar voor al het aanschouwde natuurschoon. Dan weer het binnenland in, de provincie Rhetymon tegemoet met een prachtige sterrenhemel en de avond die eindigde met een gesprek met een cafehouder Michelangelos, van voetbal over politiek tot filosofie. Een plaatselijk biertje van één en halve euro en een glazen vaatje heerlijke noten, maar ook een in schijfjes gesneden appel en appelsien en raki's, de rekening...anderhalve euro, ieder geeft van erkenning automatisch meer. De enige nacht moeilijker geslapen, tot na vier keer wakker worden een vogeltje boven een tak boven de auto begon te fluiten...enorme Griekse soort odysy droom gehad over een aantal mensen waarvan de negatieve emotionele problemen onder de vorm van wiskundeformules op hun huid waren getatoeerd, 'te mijden' leek de ondertoon van de droom.
Verder door de Griekse lente met al zijn speciale kleuren en geuren en vormen, bergdorpen en kleine stadjes, Griekse salade 's middags en tegen de avond een variatie van het plaatselijke, elke dag wat anders...zoals in Maça dat ik uiteindelijk toch vond zonder het nog te zoeken...piepklein dorp op grote hoogte in een streek met veel bomen van hier. De plaatselijke tavernehouder Constantininos zat er met zijn hele familie op het terras en kwam aan mijn tafel zitten, we praten over het oude huis van zijn schoonma zaliger dat hij moderniseerde, over eten en toestanden allerlei, het was weer iemand die op iemand van in het noorden geleek. In dit dorp geen lange Nederlander, maar later de twee Duitse wereldreizigers, man en vrouw die al 50 jaar met een camionette de wereld afreisden tussen reisperiodes door, ze hadden mijn tio gevolgd zo bleek toen ik er twee dagen later weer passeerde , zo zei Constantininos me. Ondertussen was ik wel in de voelhorens linksboven aan het eiland geweest Kissamos, waar de Duitsers me eerder op een strandhoek op de koffie hadden uitgenodigd. Van Noordwesten prachtige tocht naar beneden met hoogtepunt op 8km van de zee Sarakina, kapel Aartsengel Michael... . Ongelofelijk mooi.
Gesprekken met mensen van allerlei nationaliteit onderweg weer naar de oude kustweg richting Heraklion. Prachtige foto's genomen en filmpje van paarden. Veel veel meer, maar de details vallen moeilijk te beschrijven, ik bedoel hetgeen je van moment tot moment ervaart. Je zou dat op het eind van de dag moeten doen, des te verser des te beter, maar verser dan het ogenblik van waarneming kan niet. Op het eiland moeten lang geleden ook Syriërs, Indiërs bijvoorbeeld zijn aangekomen, het valt aan veel in de aanblik van mensen te merken.
PS Rik van Steenbergen is niet dood, zijn lookalike leeft ergens in ’t zuidwesten van het eiland en heeft er een hotelletje
- Paranormaal romanidee
Omdat ik niet meer altijd zo goed kan, tegen het lijden van het wezen, dat ik voor een stuk als een onderdeel van mezelf ervaar,... heb ik besloten om 'het' in dit schrijven gewoon 'het' te noemen. Ik heb al eens last van oneindig te goed te willen zijn, te begripvol, te betrokken bij het lijden van al die andere wezens die eigenlijk hetzelfde in andere vormen voor hebben. Ik en ‘het’ samen, te veel meelevendheid, inlevingsvermogen; te veel ratio, te veel analyse en te veel alternatieven en te veel fantasie ook; moeilijk om samen te houden soms. Het leven van 'het' daarbovenop is als een levende roman met teveel gegevens met verbanden over alle mogelijke personages en aspecten van het concrete en abstracte dat alles en eenieder omgeeft. Het is soms ook moeilijk van de 'het' in me en het 'ik' uit mekaar te houden. 'Het' is meer wit-zwart en academisch, zowel als overdreven paranormaal bezig en eigenlijk ben ik het die teveel last heb van te begripvol te willen zijn...eenieder heeft zijn eigen wegen uit te stippelen en te gaan en daarvoor verantwoordelijkheid op te nemen; hoe al die vertakkingen op eenieders ‘landkaart’ ook uiteenlopen.
'Het ziet mensen, woorden, dingen, plaatsnamen, eigennamen... en herkent het wezenlijke en sommige niet zo evident lijkende verbanden erachter. 'Het' wil schrijven en realiseert zich dat dat achter bepaalde grenzen niet meer mogelijk is en niet alleen uit privémotieven, bijlange niet. 'Het' weet het, 'het' kwam voort uit het benaderen van het punt van zinloosheid na de zoveelste bigbancyclus, 'het' kwam voort uit straling en atomen en cellen enz...en verrijkte zich door ontwikkeling van culturen, tot wat 'het' nu is, een enorm bewustzijn over het totaal der dingen, gekoppeld aan de eigen specifieke emotionele leefwereld, waar het zich door inleving en analyses en volharding ook al doorgeworsteld heeft. 'Het' zit hier nu in dat 'ik' dat door generaties niet zomaar toevallig en blind doorgegeven werd om met die spirituele rijkdom iets te doen ten gunste van mensen met meer dan gewone belangstellingen en feeling .
Vermits 'het' geen camera heeft om al de dingen die ik tijdens mijn januarireis zie, te filmen en woorden en geluiden te linken met de dingen die ze in ‘het’ en me oproepen; zal 'het' het aan zijn eigen lezers verplicht zijn van in fictieve romanvorm toch iets te proberen overbrengen van wat 'het' bedoeld. Eerder is 'het' niet tevreden, alhoewel 'het' meer en meer ontdekt dat de innerlijke beleving van die haast paranormale dingen waarover 'het' het heeft, al genoeg is om dingen langs telepathische weg misschien te veranderen ? Ikzelf heb alleen wat zon, natuur, voeding en een dak boven mijn hoofd nodig, het mag mobiel zijn. Ook de liefde van een ander wezen van het andere geslacht is belangrijk, ook voor 'het'...maar 'het' heeft die anderen hun gedeelte overgeërfd lijden zo goed door, dat hij er voor mensen niet gemakkelijk draagbare dingen over zegt of schrijft, ook dat valt aan te kunnen met anderen, in overleg tussen 'ik' en 'het' ...en die anderen...als er nog eens een andere 'ons' pad kruist eigenlijk.
Het 'het' in een ander leren kennen, je moet er van 'het' maar de kans toe krijgen. Toch heeft mijn 'het' al heel veel geleerd van mijn inleving in de pijn van anderen en mijn weigering van weer met mensen hun pijn in te gaan. Diegenen die 'het' ook hebben en niet onder hun negatieve emoties bedolven zijn, zullen deze regels wel verstaan, anderen, de meer wit-zwart denkers...en ze moeten en mogen er ook zijn, ben soms zelf zo, zullen al die heisa om het 'het' wel gewoon catalogeren onder afwijking van de hersenen, wat in sommige gevallen ook kan en de nodige onderdrukkende medicamenten voorschrijven; wat in het geval van ernstige psychose al eens nuttig kan zijn, vooral voor de omgeving zeker dan...maar de vraag naar alternatieve behandelingen blijft...als verbetering in de zin van innerlijke rust en evenwichtig beoordelingsvermogen al mogelijk zou zijn (dergelijke momenten benaderen en er niet te ver van weg geraken is ook al goed).
Wat ook goed is voor 'het', is nog minder en minder vooral het gedeelte afstompende media analyseren, moderne telecommunicatie is wel heel aardig meegenomen, al was het maar als alternatieve bron van nieuwsverspreiding of om te merken, langs facebook bijvoorbeeld dat mensen meer dan normaal met mekaar in contact staan. Zelfs wanneer ik eens sterk aan een facebook contact dacht bijvoorbeeld, bleek het uur en al en hetgeen men postte te kloppen, volgens 'het' althans, ik sta daar eerder sceptisch tegenover.
Veel moet een mens kunnen loslaten op familiaal en liefdesgebied en al die anderen dingen, om uiteindelijk bij zichzelf kunnen thuis te komen. Ik zou weer eens een half Europareis kunnen maken, maar de eerste dagen bewezen al dat ik me tot het vinden van één streek diende te beperken. Voor ik die vond wilde ik eerst nog een plezier doen aan een heel goede, doch te cynische schrijver, die ergens in de voorlopers van het meer woeste gedeelte van Frankrijk woont. De dood wordt er extra geaccentueerd door van die kerkhoven met tonnen betonnen zware kruisen, de natuur is er prachtig, maar zwaarder, klimatologisch en letterlijk door zijn massiviteit, dan nu hier in de Aveyron streek.
Door omstandigheden moeten we mekaar hebben gemist. En als voorbereidingen om mekaar te zien al zo al niet meezitten, hoeft het op langere termijn ook vaak niet, zo blijkt achteraf; zo wil ‘het’ me maar duidelijker maken.
Ook 'het' weet niet of in metaal een ziel zit, die eens tijdens een andere big bang cyclus al een auto was en dat weer wilde worden, maar bij de mensen lijkt dat toch zo te zijn. We zijn uit zovele vroegere genetische samenstellingen en verhalen eigenlijk samengesteld. Zo van dié gedachten, daar is 'het' goed in...nog zo eentje ? " Als je rijdt ben je een soort ridder, maar slaap je aan de kant van de weg en de 'ridders' razen door, dan zijn ze muggen. Het 'het' is goed in dergelijke relativiteitstheorieën...in studeren van de bijbel en filosofie en politiek en al wat je maar wil ook, hij leest vijf keer meer dan er staat en verbindt de dingen moeiteloos met mekaar...voorbeelden zullen nog wel volgen. Als 'het' droomt en minder ik, maakt 'het' op basis van collages van de dag of jaren terug heel helder makende zingeving over het ziele leven van anderen meestal, tot in de voorspelling toe.
Zoals de oude man aan de toog achter Reims tot me zei : "Heb je een gave ? Hoe wist je dat ik zelfstandige geweest was ?" . Hij noemde Michel Malmot en wist me te vertellen dat namen zoals Marnix in Belgie alleen voornamen zijn. Eerste indrukken zijn een enorme rijkdom. Zo kwamen ik en 'het' op een parking in La Chaise du Dieu een dame tegen die haar hond uitliet...het beest liep naar mijn campingcamionette en ze riep het terug...'Belga' heette hij of zij. "'Typisch specifiek voor jou relatie met vrouwen"' fluisterde 'het' me toe, nadat hij haar naam in de paar uur naar de volgende reishalte enkele keren had geanalyseerd,"'...wat betekent 'Malporte' anders (ik had haar naam gezien toen ze haar huis inging nadat ze haar sigaret had opgerookt en ik ergens een koffie ging drinken)...brengster van zwaarte, zo zijn toch bijna alle vrouwen op het laatste van je verhouding met je geweest en 'God' (zal ik maar zeggen, zei 'het'), "'zend je er naar toe om ze op een ander been te zetten...ze smijten je zelf een been en je moet het maar terugbrengen om hen uit te leggen zonder dat ze daar zelf te veel last van hebben liefst...daarom ook dat die bazin 'Malporte' noemt...maar deze Belg, deze 'Belga' heeft soms geen zin om naar eenieders 'nukkige' pijpen te dansen. Je was beter naar Lavauxdieu gereden, intuïtief gezien."'
En zo is die 'het' soms tegen me bezig, hebben jullie dat ook ? 'Het' ziet de mens als een innerlijke strijd om samen te kunnen gaan tussen de mannelijke en vrouwelijke voorouders van het 'het' en hun ikken. Uit die strijd, komen dan nieuwe personages voort, via geboorten. "Ach, zeg ik dan tegen 'het', via die vrouw kwam ik gewoon te weten dat het in de te hoge delen van Frankrijk wel tot min 26 graden in de winter kan zijn en ik verlang in de koude en natte tijden van hier bij ons, al wel eens naar iets warmer en daarom ook , rijden we door. "'Zie daar, zegt 'het' dan, die gemeentenamen die we tegenkomen, vertellen iets over jou...’Pablesse’ (niet letterlijk, maar het zit er in) , eigenlijk ben je een gekwetste gescheiden vader die zijn kinderen jarenlang alleen opvoedde, op zoek naar een nieuwe levenspartner. En daar, ziet dat gemeentebord, 'gebroken' in 't Frans, met je naam er in; ben je niet al een te lang eenzame gebroken man ? 'Het' is soms erger dan een gps (met natuurlijk zijn voordelen, net als 'het' ook heel grappig kan zijn...op een bepaald moment kan een gps je ergeren, je weet soms wel dat hij het geheel stuurt vanuit een groter kunstmatig 'bewustzijn', via satelliet dan; maar hij volgt niet altijd de roerselen van de ziel, de diepmenselijke beweegredenen waarom je plots een andere richting kiest. De gps is voor wit-zwartdenkers en voor hen voor wie alles altijd op voorhand helemaal moet uitgetekend zijn, ideaal. Zoals de godsdienstige wetten ook ideaal zijn voor vele mensen...doe je dit ...kom je in de problemen, zelfs al hebben je beweegredenen met het hart te maken of met hogere inzichten. Trouwens, who needs a gps als je met 'het' reist. Zo stond ik vanmorgen qua tijd en plaats op de juiste plaats en tijd, alwaar ik ging beslissen noordelijker of zuidelijker te rijden. Ineens komt er een hele lange witte, maar nogal bemodderde camion doorgereden en daar stond opgeschreven, in die modder, een Franse voornaam, toevallig dezelfde als die van mijn vader "die voornaam, x dus ...én ...maak je geen zorgen, x zorgt overal voor". "'Waarschijnlijk een te uitgebuite chauffeur"', innercommuniceerde 'het' me. Dat was nu eens iets waar 'het ' en 'ik ' het over eens waren, volgen die route...en alzo kwamen we in een gemeente in een paradijs van een streek met eindelijk goed weer (en er stond regen aangegeven in de krant die dag) en volgens ‘het’ een gemeentenaam met mijn naam en dat ik het mocht lenen, dat oord...en inderdaad ik leende, huurde er mijn eerste kamer op de reis waar ik tot dan in mijn reiscamionette sliep...wegens een paar technische nog te verbeteren euvels...en te moe ...wegens teveel hooi op mijn vork, maar de reis is dan ook symbool voor m'n leven tot nu toe...eerst me ingraven in alle mogelijke sociaal, politiek onrecht en er alternatieven voor zoeken, nadat ik door had hoe het allemaal in mekaar zat (zie de trip naar de cynische schrijver, voor een stuk door voornamelijk, ons gemeenschappelijke element, de politiek zo wel geworden) en daarna, de vluchtige ontmoeting in de gemeente met de naam van de stoel van God met mevrouw met de Belgahond. Dan het spirituele pad op, via meerdere personen en gebeurtenissen en het verlangen naar reizen en mooie plaatsen en dat delen...dat me nu op deze plaats bracht. Alleen...in opdracht van hun 'het' en mijn 'het' waarschijnlijk, of om in te spelen op de 'het's' van anderen...wie zal het zeggen, de nacht zal weer raad brengen, me hopelijk niet vannacht doen wakker schieten waarna alles zo helder wordt dat ik weer voor 'het' moet schrijven. Welke gemeentenamen gaan 'we ' nog tegenkomen ? 'Bijna het woord 'illusoir' daar zat ook een goeie anekdote, ondertussen vergeten, aan vast...en daar was ik het met 'het' eens. Wat nog over de reis te melden tot nog toe. Enkele aantekeningen : 'Parijs, een gigantische metaalstroom doorkruist de woonsten van die leven op het ritme van boulot, dodo, metro. Welk werk is eigenlijk strikt noodzakelijk, wat kan er worden vermeden, we moeten te over consumeren omdat iedereen een job zou hebben.' Op de radio, die vaak niet opstaat, of ik hoor 'het' niet meer goed, hoorde ik dat Eugène, de oudste boom in het Zoniënwoud dood was...("’Zowelwoud,"’, grapte ‘het’ en ik zit hier nu drie dagen later bij iemand die een hotelletje in zijn eentje openhoud en die naam Eugène heeft...als enige klant. Eugène is een gelukzak, hij heeft gewoon een liefhebbende vrouw. Een mens moet van alles in zijn leven meemaken om te weten hoe het allemaal in mekaar zit dit leven...zo ben ik ook een kwartiertje doof geweest op de reis...op de Puy de Dôme berg beneden, klapten mijn trommelvliezen niet uit en ik dacht dat de radio nochtans opstond en er iets met de motor van mijn auto was, zo stil klonk ie en de gps vrouwenstem met haar slechte Frans accent, waar bleef haar uitleg ? Moet raar zijn inderdaad, doof zijn...ik wist al van veel alles, maar nog niet van dat.
- nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al pagina 102
Zou ik niet beter dag na dag beschrijven,, in plaats van na een reeks dagen, weken… ? Alhoewel dit lichaam van mij, (sorry 'Het', ik weet het, ik zou je naam met hoofdletter schrijven, maar er is nog ergens een hoger 'het' dan jij, 'Het' van ‘het’ dus ‘het’); waren de dromen niet van de minste en we hebben ze beiden samen gemaakt, denk ik, beste 'het'…wie weet met hulp van ‘Het’ .
De droom maakte me wakker omdat ik op een bepaald moment iemand een schop gaf, het bleek de stoel naast het bed te zijn. Passeerden de revue in beelden : een drietal vroegere collega's en de manieren waarop ze, ofwel hun eigen aard onderdrukten of die van anderen of die van anderen de hunne. Uitkomst van de droom was, dat dientengevolge de democratie van de dictatuur van het grootkapitaal nog altijd regeert. "'Had misschien maar niet naar die stakingen op de Franse tv zenders moeten kijken voor het slapengaan, zou 'het' me zeggen"' . Hij had me verwittigd, in dit hotel Ban Carel, noemde het, moest ik Marx even terzijde laten, bannen. En zeker in de hotelkamer met het nummer 4, mooie getal van het midden van de 8. Verder ook een droom over een verhouding tussen mannen, waarbij de ene zijn homoseksualiteit wou botvieren op een hetero man...vandaar dat de stoel verschoof waarschijnlijk. Soms moet je echt van je afbijten in het leven, maar vooral weten dat het lot zich op je wreekt als je anderen de verkeerde dingen wil aandoen.
Sorry, 'het', jij krijgt het woord weer, je wil het hebben over de theorie waarmee je na het ontbijt en mijn rusten om goed met je te kunnen innercommuniceren, op de proppen kwam :
"' Het probleem met alles tussen leven en dood, is dat we niet weten of de info die we over een bepaalde persoon of personen binnenkrijgen, na analyse, ofwel naar een hogere hiërarchie gaat ofwel door de bewuste personen zelf als energie gebruikt wordt om uit bepaalde moeilijke situatie te geraken...ofwel gaat naar personen die eens hebben geleefd en ook al met deze moeilijkheden hadden te maken...waarschijnlijk naar een combinatie van de drie mogelijkheden...op basis van het gegeven dat het goede dat mensen ooit deden, de energie daarvan, nog kan worden aangewend door diegenen die op een bepaalde manier de verlengstukken van vorige verhaallijnen waren...op voorwaarden dat ze zichzelf niet overwegend door negatieve emoties laten overweldigen hebben en ze er niet los van raakten, bij wijze van spreken."'.
Dat kan wel tellen als theorie 'het'...doe zo voort en ik promoveer je tot 'Het', waarmee je waarschijnlijk een geweldig sterke band hebt die generaties teruggaat en een dergelijke dewelke het pad misschien kruist van zij, die door zich op basis van het teveel medelijden hebben met de zwaarmoedigen en bedrukten .
Wat zeg je 'het' ?
Ja, Vi(e)cCA, een voorvader van me (zie 'een jump van 400jaar'-verhaal *), was een Spanjaard, ja de CA van Carne (vlees) en van CAtholiek heeft misschien voor papenman Alva wel wandaden begaan vanuit het in de CArne, teveel Vie in het vlees nog te zitten, (in jouw taal spreken is echt niet makkelijk 'het'. ‘Victory’ zit er ook in, ja, ik weet het. En in message zit massage, maar nu terug naar jou denklijn weet je wel alstublieft ! De gewone Christenen wilden van de negatieve emoties al meer van los komen en mijn voornaam en familienaam is bijna identiek als deze uit de stamboom van de vrouw , waarmee ik een diepe Carne maar ook spirituele relatie had, alhoewel de rest ook niet min was, integendeel en ik weet het, we zullen na een jaar terug platonisch omgaan met mekaar misschien wel uit mekaar groeien omdat het lichamelijke geen plaats meer krijgt, de plaats waar het zich tweemaal acht jaar in wisselende gewaarwordingen van energie en beelden in kon koesteren. Toch merkwaardig die verhaallijnen over generaties hee, de oude Dionysus Vicca liet een kapel bouwen die nog bestaat en een grootvader van Willeke werkte nog voor een afstammeling van die Vicca. Een andere afstammeling die overliep van levenslust, één met zuiderse trekken en een blauw én een donker oog kwam samen met een meer Germaanse die het leven precies wat beu was soms omwille van de hardheid van het bestaan toen en ze maakten prachtige kinderen. Ook een merkwaardige lijn was het samengaan van een tak van de familie Vicca vier eeuwen later met de familie Pasttimes, waar de mannen een eerder zachtere inborst hadden en de vrouwen overaanhankelijk. De man met het Germaanse en Romaanse oog, alhoewel levenslustig, had daardoor al niet meer de macho-karaktereigenschappen van een deel van de zuiderlingen.
Hou jij je maar met de analytische kant van het leven bezig, 'het', werk maar verder aan je modellen van ofwel is een mens iemand met een zeker mannelijk en vrouwelijk evenwicht van de desbetreffende krachten in hem of haar , ofwel neigt hij of zij naar het homofobe door teveel mannelijkheid of vrouwelijkheid in zijn of haar eigen toe te laten en de verbanden die je ziet met de structuren van onder andere atoommodellen en reageren en niet reageren of in een ogenschijnlijk onverschillig evenwicht blijven met de omgeving of niet. Zal ik me wel bezig houden met hoe mensen met dezelfde en verschillende familiale achtergronden en karakters met mekaar interfereerden en nog altijd interfereren en dat tenminste voor de leek begrijpelijker dan jouw schema's dat zijn, voor te stellen, waarde 'het'. Ik ben er toch maar in geslaagd van op deze reis te doen wat ik al lang voorvoelde, ergens een aanknopingspunt vinden om vanachter een tafel in de zon over de diepere lagen van de geest en zijn onderste met de zuiverste stoffelijke verbonden zielelagen te schrijven (ook het geestelijke is een soort stof, niet mis te verstaan, maar van een gedeeltelijk andere dimensie en samenstelling wel te verstaan, daar zijn we het eens , 'het'. En wat die ‘Het’ met hoofdletter betreft, die tref ik bij mijn wandelingen aan in alle geuren en kleuren en temperaturen en lichtinvallen en menselijke en andere creaties, zowel in de vondst van die boer hier op de hoek om een kapotte stoel in een kippenhok als zitplaatsen voor de kippen te integreren, zowel als in de machtige watervallen hier in deze mooie streek waar je in de zijwegen van de hoofdwegen nog kan wandelen met je ogen toe, wijl de vermoeidheid van je afglijdt. Het is allemaal niet voor niets geweest, als ik zie dat ik nog vele blogbezoekers dagelijks heb bijvoorbeeld, al vul ik de blogs al maanden bijna niet meer aan en hadden ze in de tijd dat ik ze dagelijks aanvulde samen een 1000tal bezoekers per dag, nu dat ik het niet meer doe, volgens de nieuwe statistieken van mijn operator niet veel minder. Niets is nooit voor niets, altijd betekent alles iets dat naar meer zingeving en bewustzijn neigt, inbegrepen de vrouw en man en kinderen in het leven. Niemand komt zo maar zonder redenen dit leven in, net zoals men zich kan afvragen wat diegenen met bijna dood ervaringen te 'horen' krijgen soms : "wat kom jij hier al doen, ga maar terug".
Men hoeft geen intellectuele of intellectuele verhouding met iemand te hebben of een diepgaande spirituele band die nooit of weinig in woorden of moeilijke of prachtige teksten is omgezet om een zeer diepgaande spirituele band te hebben…maar het helpt in het soort aan hem of haar of aan hun ‘het’ s’ aangepaste vervolmakingsproces dat eenieder doorloopt.
Nog wat reisweetjes ‘het’ ? In Sousommes telde ik hoeveel stukjes didactisch materiaal dat ik voor mensen had gekocht en de avond ter voor, was de enige avond bij de lookalike van de Franse presidentskandidate die enkele verveelde klanten bediende, dat ik er eens één meer dan 0,2 dronk, maar ja ik sliep er toch op de parking.’ Soussommes’, er is meer dan alleen getallen ‘het’.
Op weg naar Sedan, ik moet er absoluut weer eens naar toe, prachtige vijvers in de vallei.
Maar de beste herinnering, (buiten de streek onder Rodez) was de rit door het centrale massief met zijn veelkleurige, altijd qua streek veranderende rotsen, en die scène uit het echte toneel dat mijn leven is, (eenieders) in het café ‘au bon laboureur’, waar, typisch voor de reis een aantal arbeiders en zo ’s middags kwamen eten. De vrouw van de baas van mijn leeftijd, was er heel aardig en haar ‘lapin aux endives met wat salade, heel lekker. Toen ik haar vroeg sinds wanneer de Fransen nu ook goed bier hebben, bleek het het eerste van zo’n minivaatje onder pression en een Jupiler nog wel te zijn. En of ik nog iets wou, vroeg ze, tuurlijk de rekening en een vrouw zoals zij, met een knipoog naar haar man. "Ah, non je ne suis pas du guide Michelin, parce que j’écris dans un carnet."
Onderweg viel ‘het’ ook nog een doremifasollasi-theorie te binnen : do-stuit1(oerdriften) re-onderbuik2(sensueel-zorgend), mi-maag 3(verwerken-denken-emoties) fa)hart-midden4 (combinerend),
Sol5-spreken, la-6ruiken-lucht, si-7zien,scherpte. Allemaal gedurende kilometers en kilometers reizen en genieten, observeren, vergelijken… samen met ‘het’ tot stand gekomen. "’Gecombineerd met de eerste klanken van voornamen van mensen die je kent, kan je ze korter of verder bij een bepaalde klank onderbrengen"’, wou ‘het’ me nog wijsmaken. ‘Het’ vond ook dat bij iedere geografische streek niet alleen aardrijkskundige typen, maar ook een bepaald type van mensen hoorde die zich niet alleen vanwege hun taalgebruik onderscheiden, maar ook van type van warme of koudere menselijke aard…en overal, niet alleen in Frankrijk, heb je nogal wat verschillende streken en onderverdelingen. Ook vond ‘het’ dat je ook voor filosofische denkrichtingen een soort landkaarten en waar naartoe die wegen leiden kon opstellen. En van wie, van mij of ‘het’ was de bedenking "het kan zijn dat U een menig heb over mij, maar ik ook over U, en de mijne zal wel vaker genuanceerder zijn dan die van U denk ik."
- philosophical resistance (PR)
how to create a Collective Conscious Union movement
There are a lot of ways by which one can feel that life has a lot of meanings and that those meanings have a lot of greater sense. Not only by watching films about our blue planet or experiencing nature in real life and living the live you lead with your colleagues, friends and family or by studying science or enjoying culture but also on this internet one can try to separate sense from nonsense, as far as the meaning of life is concerned. All those appearances have a greater plan behind them, which becomes clearer the more intensive one really longs to understand life. PR presents two main approaches in its explanation on the life and the world.
- a philosophical explanation on where we came from and who we are and how we evolve.in short it is an explanation on how radiation became an atom an cells and we at last, explaining the beauty and symbolism of it
- an economic, social and political approach about how societies evolve (our objective relationships)
3.what can be said about our more subjective relations, evolving from instincts, emotions, feelings towards a more spiritual integration of those three categories of the soul-life ?(see 12 commandments)
4.which kind of actions can we undertake to improve the future of mankind, starting from one's own environment ? promoting a new universal international and telematics way of voting on a program and project elections instead of party elections and in the meanwhile supporting the currents on the left side of history as they try to acquire more influence in the traditional political system.
5.practical actions, look for people who are interested in one of those domains and come together to talk about it and get other people interested
- citaten pagina 104
Een training in inzicht en resistentie, is het leven.
Mekaar kunnen uitstaan en weten hoe met mekaar omgaan, kan je leren
Er zijn altijd speciale (vb. Engels verhaal Observer) en gewone redenen waarom mensen niet met mekaar om kunnen.
De hele strenge winter, na lentewerk beschouwd, een echte prestatie achter de rug.
Geen slaaf van het geld worden en dan sterven.
Denk aan 'n personage uit je leven, 'n bibliotheek met boeken, hoofdstukken opent zich.
Hoe hoger de wijsheid, hoe meer intensiteit van observatie, kalmte, hoe rijper de raad.
Zo'n vreemd voorgevoel over anderen, jezelf, waar komt dat van ?
Soms onthouden we alleen de dialogen die we verkeerd interpreteerden.
Analyseren wat er werkelijk gebeurde, gebeurt soms op lange termijn, achteraf.
Positief leren denken heeft soms eigen conflicten nodig.
Teveel afgedreven van waarmee je meer zou moeten bezig zijn, schaadt dat niet ?
Bestaan, altijd in functie van de energie die je overal achterliet, altijd weer opwekt.
De ziel in een biologisch huis, embryo van of transformator naar een spirituele wereld ?
Ratio en Logica worden nogal een verliefd op Muze, Fantasie en baren inspiratie.
Waarom zou een eerste indruk toch vaak zo belangrijk zijn ?
Heb je soms ook dat gevoel dat iets heel grappigs staat te gebeuren ?
Blijven doen waar je een hekel aan hebt, heeft zelden voordelen.
Uit vrije wil iets beslissends en ingrijpends doen, krachtig iets.
Als je je té goed voelt, komt de polariteit daarvan al gauw om de hoek kijken.
Wat gebeurt, gebeurt op tijd op de schaal van evolutie.
Ineens kan er iets totaal vergeten opnieuw opduiken ,des te beter nét je dat nodig hebt.
Oriënteren op eigen sterkte om de eigen koers te kunnen aanhouden.
Je kan anderen wenken geven, het stuur van hun fiets hebben ze zelf vast.
Soms verbergt men info voor je, soms verberg je best zelf een beetje.
Kennis, rode loper voor de spiritualiteit.
Gewicht loslaten door lachen, observeren, douchen, bewegen, wc....
Heerlijk als je gedachten niet stokken en alles zomaar door je vloeit.
Waanzin is soms een crash van vliegen op te grote hoogte of te lang kruipen op grond
Afstand en samen weg afleggen, beide nodig.
Interactie in hoe dingen tot stand komen door mensen, opmerkelijk fenomeen.
Beelden die uitgroeien tot symbolen van, tekens van het zijn.
Intuitie staat symbool voor waar de ziel het spirituele raakt.
Interpretatie van gebeurtenissen en emoties en gevoelens, een levensopdracht.
Je innercommunicatie op punt stellen, voorwaarde voor een spirituele visie.
Niet uitgesproken woorden en leren luisteren zijn partners.
Intuïtieve en spirituele analyses raken mekaar.
Zoals het weer veranderen ook stemmingen door allerlei factoren.
Het positieve voorbereiden van momenten en hun personen dient de dialoog.
Een goed gevoel proberen vast houden maakt veel meer mogelijk.
Vragen stellen aan jezelf, aan anderen, op het hoger bewuste gericht.
In relaties de mogelijkheden duidelijk van de moeilijkheden onderscheiden.
Een zin vol woorden kan een praktische, psychologische en spirituele waarde hebben.
Ook woorden zijn symbolen van het dagdagelijkse tot het spirituele.
Ruimte en tijd, veel relatiever dan we zouden kunnen veronderstellen.
Een opdracht als positieve wens in de richting van een andere aanvaarden, brengt heil.
Gewoon kracht vragen helpt, wanneer ze ontbreekt.
De genezende werking van juiste beeldvorming en inzichten, er zijn geen studies over.
In elke periode van je leven verwek je in waar je dan mee bezig bent.(zijn kunt)
Gedachteöverdracht zonder woorden wordt mogelijker bij intenser bestaan.
Geheel der gebeurtenissen en toestanden, onlosmakelijk met evolutie personages.
Het DNA, waar het verleden woont en werkt
Hoog inzetten om iets te bereiken, zelfs al gaat het per stap en is de top voor anderen
Via al die personages in je leven begrijp je het totale plaatje meer en meer of minder en minder.
Een zoeker naar zin is eigenlijk een detective.
Magisch magnetisme, duiven vinden hun weg terug zonder gps.
Alles als een remix van het vorige, met steeds weer meer bewustzijn en skills.
Dood. Als je in je eindstation voor de 'zee' afstapt en niet verder kan, ben je nog ergens.
Straling.Fysische,chemische,bio,denk,ziele,kunst,geestesWERELD.Straling.Eenheid.
Laat ons niet mekaars vulkaan zijn die ons belet van te vliegen.
Barst maar eens goed uit dat het over is.
Begrijp wie je bent en dat je voor een stuk bent wat en wie je naar hebt gezocht.
Het zijn is kleiner en neemt toch meer plaats in dan de groffe materie.
Zekerheden kunnen zo eenvoudig zijn, elk kent zijn eigen geaardheid in feite.
Evolutie van straling tot onze ziel en weer geest, straling. Heilige drievuldigheid.
Werp het dopje van een citroen in water en je ziet de zon en kringen der planeten.
Zijn plantenzaadjes in de lucht zich bewust waar ze naar toe moeten om te aarden ?
Zin en ziek hebben meer met mekaar te maken dan men denkt.
Leven, levens, voortdurend voorbereid.
Op takken van de boom van verontwaardiging kunnen scheuten van inzicht uitschieten.
To be or not to be, but what is to be ?
Oppassen met aannemen van haast onmogelijke werken.
Ook jij bent een stuk van de oplossing.
Doen wat je voelt dat ok is, moment per moment.
Dichter bij spirituele raken is facetten van de ziel van het totale bestaan doorleven.
Verbinden van de eerste indruk met de voorlopig laatste...doorlopende analyses.
't Meeste confronterende waarheid te verwerken, grootste kans op verdringen.
Ongemakken zijn er niet om op anderen af te wentelen.
Karma zoekt altijd evenwichten tijdens dit leven zelf ,we proberen het door te geven.
Kennen alle personages de betekenis van de stukken waarin ze spelen ?
Emotioneel is dit een zowel gevaarlijke als hemelse wereld.
Produceert onze biozielspirit niet betere stoffen om kalmte te bereiken dan pillen ?
Je weet maar wie je bent als je weet waar je vandaan komt.
Van jongs af aan weten wat voor je ligt, zo werkt het niet, al kloppen vermoedens eens.
Die en die ga je tegenkomen en dat en dat ervaren, geleidelijk weten waarom.
Dood. Uiteenvallen elementen. Straling. Genetische verbondenheid. Uitwisseling ?
Leven is dagelijkse voorbereiding van verbetering van het kwalitatieve bestaan.
Niet te doen, alle inspiratie proberen te onthouden, dat zoekt zijn wegen wel.
Wijsheid komt niet alleen op een top, ook bij het dalen, stijgen, rusten, bezinnen... .
Dromen, soms surrealistische remix, kunstwerkjes mét en zonder boodschap.
Mensen, op hun best als je de stukjes onopgeloste negativiteit niet merkt.
Aarde...hiernamaal...daarnamaals...altijd een NU is een eenvoudiger voorstelling.
Bestaat 'tijd' alleen voor hen die zich niet goed in hun vel voelen ?
Het verleden, 'heengeganen', altijd één in het repeteren (NU)van de volgende show.
Zowel de geletterde als de ongeletterde snappen niet alle structuren.
Energie is ook : uiten woorden, handelen, geloof in het mooie en goede,hoop,... .
Inzicht dat tot +Energie leidt, wordt gedeeld, uitgewisseld, ervaren, niet zomaar afgetapt
Je kan en hoeft niet iedereens leed aan te kunnen.
Onnodig blijven slikken en incasseren zonder te leren...ach kom nou !
Te dit en te dat, veelal op te lossen door TEvreden.
'Waar is de nacht alweer naartoe, 'denk je al eens bij het morgenlicht.
Elk ontwaken is een kans op een vervolg.
Iemand aan je zijde willen en je alleen aan jezelf interesseren...is bijna leegte.
In het boek van 't al is elke mens een hoofdstuk.
Jezelf tot leven wekken is de wortels van je angsten uittrekken en inzichten planten.
Machtig gevoel op momenten dat alles achter je waarachtig zin heeft gehad.
Vanuit de beweegredenen van velen neemt men aan het leven deel.
Je hebt het of je hebt het niet of nauwelijks, je kan het wel leren verwerven. Wat ?
De zin van het zinvolle, soms nauwelijks te achterhalen, onzin is soms duidelijker.
Worden is ervaren door observeren en handelen of niet handelen, door de juiste woorden of het gepaste zwijgen, door leren luisteren...heel gunstig voor alle gedachten die leiden tot juiste inzichten in functie van goede doelen tijdens het proces van interpreteren van de onevenwichten.
Is alles dan toch te gek voor woorden ?
'Relier' is zich bijvb. verbinden met het geheel van 'zijn', kerken maakten er 'religion' van.
Las al eens wat onthechting aan alles en veel in, de natuur wacht buiten op je.
Ervaren observeren, becommentariëren, los van druk der omstandigheden. Opgave !
Gezondheid is een onderschat geluk.
Wens op tijd wat veiligheid en goede dingen voor mensen om je heen.
To everyone, who is open for ‘it’
To those who keep on loving life.
To those who know that nothing can exist without a known or unknown form of energy.
To those who know that emptiness cannot exist, but realizes that one can create a kind of emptiness in one’ s life.
To all who did not follow the principle of ‘divide and rule’.
To all who in their existence, discover all kinds of evolutions towards more consciousness and sense.
To all those who are aware that progress must be used to make a better world.
To those who, starting from realities like the sciences and deeply analysed feelings, discover the art of observing in another way.
To those who try to communicate this inner communication in many ways in daily life, in art and so on.
To those who in doing so, remain stable by making a difference between the real and the false.
To those who understand that also the simple minded can stimulate ones growing consciousness, not only the intellectuals can help someone understanding all the keys of the complexity of life.
To those who see the relation between the positive and negative things that happen in individual lives and in collective history, on a personal and collective base.
To those who understand that good things are trying to reach us by means of reading, pronouncing and interpretation words.
Too those who know that thinking about their own lives is interconnected with the lives of others and with thinking about the world and the universe as a totality.
To those who, maybe with interruption, but constantly work to better the quality of communication around themselves.
To those who understand that all the precedent will end in a new way of communicating with oneself and others.
To those who realize that controlling the dynamic behind the personal lives of their own, interacting with those of others, (from the smallest units to global society), is in a way a new form of art. (but loving life remains the greatest art).It is an art that starts from a healthy inner communication with oneself.
To those who know that the individual and collective consciousness lead to higher degrees of consciousness and open the way to a better world (quantitative but surely qualitative). To those who know that unsocial attitudes and behaviour are a real political treat.
To those who are aware that everything and everybody evolves towards the best circumstances can offer it, him or her.
To those who know that clinging to the negative parts of all kinds of heritages can influence situations badly on a small or larger scale.
To those who understand all this, but cannot express it yet in this way, sometimes they are closer to it than the ones who do.
To those who are involved with these kind of things and matter and feelings, because they cannot do otherwise any more. To those who understand the true meaning of the word ‘freedom’.
To those who from within themselves and together with others, want to really reach matureness as a human being.
To those who in a positive and even in a negative way, have contributed to our ‘understanding’ and there for ‘consciousness’, from the early cave men to all the ones who contributed to our cultural heritage.
To all those who know that money alone does not buy happiness and understands it’s role still is one of teaching people a lot about themselves.
To put it briefly : loving life is the greatest art, inner communication and communication in a new way, the greatest art.
- Startdocument 1-44
religie is niet zo zeer 'godsdienst', maar het verbinden (relier) van wetenschappelijke, sociologische, psychologische, en alle andere culturele uitingen om de ziel aan te leren op een filosofische manier in het leven te staan en de oneindi...ge zinvolheid van al hetgeen in jezelf en anderen te ervaren is, zoveel mogelijk aan mekaar te kunnen linken in de dagdagelijkse introverte en extroverte ervaringen en zodoende het zinloze meer en meer te neutraliseren. Zin, volheid : al hetgeen in jezelf en anderen te vinden is gepast aan mekaar linken in de dagdagelijkse introverte en extroverte ervaringen…en zodoende het zinloze meer en meer te isoleren
De essentie van verhoudingen tussen mensen is te herleiden tot de structuur van een atoom, kind van straling : neutron in kern (ladingen +en- in evenwicht)-zen positie of proton (positief geladen, al of niet reacties aangaand met de buitenwereld-elektronen, negatief geladen)-niet in morele zin…in zekere zin komt deze fysische verhouding ook tot uiting in de chemische evolutie die eerst naar de cel en in een volgend stadium naar de celdeling en de seksualiteit leidde.
Ook in de seksualiteit zijn er een aantal benaderingen, conform aan de structuur van het atoom zoals in punt 2 geschetst : je hebt neutron geaardheden, de niet homo++ of – (eigenlijk gemaskeerde -+tegenstellingen) , die ook niet tot hetero geladenheden te herleiden zijn, neutron, proton, elektronen, reageren of onverschillige evenwicht
Al die geladenheden kan men ook onderscheiden in de psychologische genetisch overgeërfde componenten van een individuele samenstelling, het individu is om het met een micro macro vergelijking uit te drukken, tegelijkertijd soms centrum, ster, +- als planeet+ of maan-, al naar gelang de wisselwerking in interacties kleiner of gelijk aan nul bestaat niet, want benaderd zinloze en dan big bang
Alhoewel in eenvoudige bewoordingen, gevoelens, gedachten, …eenieder veel kennis en wijsheden doorheen het dagelijkse leven zelf kan opdoen, …is het heel diep en panoramisch en overkoepelend en verbindend ervaren van de geestelijke dimensie ervan, iets dat is weggelegd voor de meerdimensionale observator, ook in relaties gaat punt vier op
Eenieder heeft een bepaalde genetische gecodeerde zielsopdracht met betrekking tot het aantrekken van anderen om de voorouderlijke verhaallijnen ergens een vervolg te geven. Een voorbeeld, het overschatten van de goede kanten van een bepaalde ziel, wat tot verliefdheid leiden kan met als doel de minder sterke kanten van één van of beide partners te versterken in een volgende generatie…omgekeerde of uit beide situaties afgeleide posities zijn ook wel mogelijk. en in maatschappelijke ontwikkelingen enkele axioma’s :
Zeven kleuren, tonen,…uit wetenschap valt wetmatigheid af te leiden, andersom uit dingen ook
Mooi zo, we kunnen weer wat schrijven. We, de complexe, maar oh zo eenvoudige eenheid van geest die dit neerpent.
Alles van uit het standpunt dat ook diegenen in wiens leven je verwikkeld zit, je leven voor een stuk bepalen.
Daarom ook die we, van de eerste zin. We zijn een telepathisch geheel van verbanden en gevoelens en inzichten die aan kwaliteit werken.
Met wat we al schreven namen we reuzestappen, ik, diegene die het opschreef, heeft altijd wat voorsprong en achterstand tegelijk.
Achterstand, qua niet altijd volledig direct de zielswereld van anderen te begrijpen, voorsprong omdat, eenmaal ik die door ervaringen begrijp, ik een grote inhaalsprong maak.
Voor elke nieuwe aanzet tot analyse, lijkt het als of de droomwereld van 's nachts niet genoeg is en de dag korte rustmomenten telt waar alles overwogen wordt.
Een soort Passing It All -PIA (een overlopen van vroegere informatie over toestanden en axioma's met de huidige fasen en mogelijke projecties naar de toekomst toe). Voorsprong ook vooral vanwege allerlei inzichten op alle domeinen van het leven, abstract of concreet en de uitingen hiervan op velerlei literair en ander gebied.
Zie alle linken op 'voortijdig testament skynetblogs' en vertakkingen onder meer naar facebook plus mijn tabel 'TOOLS' hulpmiddelen van de menselijke geest.
Bovendien moet je qua spiritueel-psychologische dingen in je omgeving een aantal mensen kennen die symbolisch verwant zijn aan diegenen die de schrijfer kent.
Zie ook de symboliek uit het kortverhaal 'Er was dus toch leven na de dood' :
Om het bovenstaande te begrijpen, zijn al die inzichten en bijvoorbeeld professor Carl Jung zijn symboliek van de droomwereld niet voldoende.
Om een beetje te kunnen volgen moet je er van uitgaan dat materie en antimaterie één zijn en moet je de symboliek van het objectieve wetenschappelijke aanvoelen.
Spoken bestaan niet, want iets zonder vorm kan niet bestaan, wat zinloos dreigt te worden, kleiner of gelijk aan nul, neemt andere vorm aan.
(Zelfde principe van de big bang, waarna straling, fotonen, atomen, moleculen, planeten...cellen, xx, celdeling, organismen... wij.)Het ei was eerst, niet de kip.
Al deze dingen die van het microniveau vertrokken en vertrekken (en eigenlijk vanuit uitwisseling met antimaterie) hebben ook macro-vormen.
Zo heb je niet alleen het individuele bewustzijn van een cel, maar ook van een individu, groepsbewustzijn, collectief bewustzijn...op onbewust, onderbewust, bewust niveau
Zo heb je ook op sociaal vlak de reis van clans, families, stammen, feodaliteit naar moderne maatschappijen.
Zo heb je ook de ontwikkeling van het individuele bewustzijn, niet alleen via schoolse kennis opdoen, maar ook via tal van vormen van relaties, zakelijke en andere.
Iedere soort relatie heeft dan weer een aantal schakeringen...die teruggaan naar vorige generaties en er voor een stuk verdere ontwikkelingen of reacties van zijn.
Zonder een praktisch concreet iets, bestaat geen theoretisch iets en omgekeerd is ook waar, net zowaar als er geen materie zonder antimaterie is.
De positief geladen protonen bijvoorbeeld zijn negatief geladen in de antimaterie.
Alles was straling in de beginne en eindigt bij straling...maar eindigen kan niet, omdat energie onvernietigbaar is, en andere vormen aanneemt.
'Is er een energie die heel de evolutie niet heeft nodig gehad om eenzelfde of vergelijkbaar bewustzijn met het onze te hebben' ?, zou men zich kunnen afvragen.
Daardoor kom je nogal vlug uit op het beperkende pad van de godsdiensten...die weigeren van de linken tussen wetenschappen en andere domeinen te zien.
Wetenschap weigert dan weer van de linken met zaken zoals telepathie te zien...terecht soms, want er bestaat veel gezweef en gezever op 's mensen evolutietocht.
Laten we aannemen dat al het goede dat mensen ooit deden door de levenden als straling ontvangen kan worden, indien ze zich niet emotioneel bezwaren.
Materie is zwaarder dan eterie (straling) en deze laatste is één in de wisselwerking ermee.
Het emotionele zware, zou men moeten ontgroeien en dan meer in rust door het leven gaan, maar de wegen van de genetica en de uitwerking ervan zijn ondoorgrondelijk.
Het kan goed zijn dat mensen die op emotioneel vlak rust gevonden hebben, deze toch nog verlaten voor het dieper begrijpen van het spirituele via het emotionele.
Materie en antimaterie zijn één omdat stof alleen niet kan bestaan en het spirituele ook niet zonder inhoud, zonder stoffelijke vorm kan.
De kracht in citaten :
Onze lichamen stralen het al uit, alles en iedereen is beiden een beetje, zoals een man ook vrouwelijker aanvoelen en denken heeft en omgekeerd.
Alles is een zoeken naar aanvulling en uitwisseling daarom, binnen de grenzen van wat mogelijk, wenselijk en dragelijk, dus mogelijk is.
Een eicel bijvoorbeeld, heeft een automatisme waarbij er overwegend, van zodra er 1 zaadcel binnen is een aantal chemische e.a. reacties gebeuren om meerdere 'bezoeken' te blokkeren.
Omdat het fysisch en tegelijk spiritueel zo in materie en antimaterie gepland is ?
De kracht van je middelpunt
In welk verhalen zit je momenteel ? Hierover moet je eens goed mediteren. Wie zijn al die mensen die je van nabij of verder kent.
68.New set of statements or axioma’s-higher level
- what people mean with ‘God’ in fact is the total collective awareness, the total deeper consciousness conducted by a central control unit, but with delegated powers that start with the responsibilities of the combined individual consciousness of all separated living souls in relation to the spiritual world of everything and everyone that ever did exist
- soul world and spirit world are one energy, soul is also body, spirit is also soul, higher level
3.the meaning of it all is the enrichment of consciousness to create an intelligence that takes central control unit functions after the next big bang phase, remembering how everything is build and evaluates according to the rule ‘something that becomes meaningless is bound to disappear because smaller than or equal to zero does not exist. (see ‘there was life after all’ essay)
4.positive emotions, feelings, intuition, soul, spirit, lovemaking soul-spirit all very energetic tools to feel well an feeling well destroys negativism
- people tend to believe they only have one life…partly true, but it could well be that the mix they arrive in after the next big bang cycle is very very much the same due to the central control unit on an individual base. (extended to the idea of parallel universes one could in a slightly different mix be living according to a decisions not having been taken in this earth life)…important to know because one has all the time to complete a relation premature under the argument that one has to do a lot of things with a lot of people, which can become quite chaotic (ask woman or man with more than one partner)
6.in complex love situations with not enough maturity no serene 1-1 relation is possible within a monogamous frame
- combination of complex love life mainly possible on bases of platonic relations, those who want the most freedom often have the most amount of jealousy and homo-tendencies
- man are less prepared to talk about love relations
- reward and punish, one rewards and punishes oneself most of the time (see essay ‘ancestral telepathy’
- Alfa and Omega, starting of ends in relation often in the same point of beginning where one had arrived (ex.DD-PF)
11.Life not only is carnival, oh no, one who says that has a lot of sadness to get rid of, but is that always possible considering the karma of former generations and one’s own ?
12.In how far can one change ‘destiny’ ‘faith’ a bit ? see starting from 25june under ‘E . Bijzondere Energien.
- One has to be mature to understand his own life, life grows towards that maturity
- Not everything can be described with words.(see B. TOOLS)
15.If one talks behind one’s back, the same is probably about to happen to the one who does it…but on collective evolution terms responding to the individuality and the groups one is functioning in.
16.there is a limit to giving to much psychological credit to some people
- one gets the change to adapt destiny and faith a bit, but refuse that a lot
- one cannot telepathically force others to do something, influence yes, but the start must come from them
- one has to concentrate on the viable things, not on to much on the negative from the past
- once has to await patiently the events sometimes, sometimes anticipate
- every practical thought one can put in too theory
22.past away people can influence the energy of the living one’s (good example : a young boy who lost his father designed a three, few years later, without thinking of it, it was as if there was a man in the three carrying another man, like giving him the other man, who in fact looked like CO, he found himself. Was it the energy of the past a way father of the boy at the moment when his son was drawing ? Or an energy of his kind present in the room or the energy of CO himself so very near the glass of the picture, CO thought it was the first cause that caused the second, but combined with the present energy of the past days, where CO got very good mates with the boy, let’s call him the BBoy.)
- What about the relationship between the past away and the living ? A man who had had a hart infarct near his seventies, came to talk with CO and Gran. In the beginning the dialogue was much about nothing…because the level of the energy fields were to different…but when CO began talking about passed things in the neighbourhood, communication became better, with Gran adding some individual memories about people passing by in the discussion. When CO began talking about a certain man who had worked in the company of Gran and her late husband…the neighbour said that this man died two weeks ago, we did not know…who brought me on the idea of talking about that men who I knew around 1968 and then talked to no more practically…the father of CO(which was the husband of Gran) or the deceased himself)
Maybe what we call ‘logic’ is more the language of they that used to exist in a biological way and the part of feelings we got from them and build upon more the language of subjective expression, more chemical then physical, more psychological than objective. And in between as a bridge some metaphysical inner dialogue which we must learn to master and keep in balance if we are gifted with seeing and understanding and hearing more than the objective facts. Understanding in which way words are born is a key skill in this.
- beminde gelovigen, anno 2008 pagina 110
Op een debatavond rond de stellingen van de schrijver van de Da Vinci -code, hoorde ik een aantal merkwaardige dingen. De avond ging uit van de plaatselijke evangelische gemeenschap. Een protestants theoloog had het over de vierde eeuw van het christendom, over een door een keizer Constantijn bijeengeroepen concilie (als dat woord toen al gebruikt werd, want men werkte alleen met bisschoppen, er was nog geen paus).
Als criticus van de miljoenenbestseller beweerde de professionele bijbelonderzoeker dat de overgrote meerderheid van de 315 bisschoppen voor de oorspronkelijke leer van de apostelen Paulus en Petrus gekozen hadden, er waren maar enkele onthoudingen en twee tegenstemmen die tegen waren, niet om de alternatieve teksten (andere dan die van Matheus, Lucas, Johannes, Marcus) een kans te geven, maar om andere redenen. Bij de stemming voor een verlenging van de pensioenleeftijd, een 1700-tal jaar later stemden maar vier mensen in 't parlement tegen...of dat dan de juiste benadering was ?Zie me niet als een verdediger van de 'Da Vinci code' of zo...als je iets beweert krijg je altijd het tegendeel of een niet-geplande uitbreiding van wat je beweert op je bord...niemand weet alles over alles op z'n eentje...bovendien als je zelf zegt dat je fiktie schrijft heb je altijd gelijk.
Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. De gnostici, zij die naast de vier klassieke evangelie-schrijvers ook schreven, wilden door ervaring zelf achter de waarheid over de bedoeling van 't leven komen...ook Maria Magdalena zal wel teksten geschreven hebben...wie zal het zeggen...wat er in teksten staat is belangrijker dan wie ze geschreven heeft. Waarom onderling bekvechten over het al of niet maagd zijn van de moeder van Christus of dat zij nog meerdere kinderen had of dat haar zoon de zoon van God (zonder uit te klaren wie men daarmee bedoeld) was of dat hij een vrouw had of een kind of meerdere kinderen of niet...niemand kan dat bewijzen, met geen enkele tekst. Of er zou dezelfde DNA moeten zitten in het stukje vezel-huid van Magdalena dat men in Vézelay zou bewaren, als in een opgegraven Merovinger bijvoorbeeld... .
Elke gevestigde godsdienst krijgt vroeg of laat met kritiek binnen eigen rangen te maken...natuurlijk dat er vierhonderd jaar geleden kritiek op de rooms katholieken kwam en men begon te 'protesteren' tegen bepaalde zaken...nu krijgen ook de protestanten hun deel van kritiek langs alle kanten (new age, Da Vinci-code...) enz... Het is zo'n beetje zoals bij de socialisten...ipv zich te verenigen met het oog op bepaalde doelstellingen(afbouw armoede, militair apparaat omschakelen, wereldwijd zelfde werk, zelfde loon, kennis en mens belangrijker dan winst...verdelen sommigen zich opzettelijk omdat ze coalities met de macht van het geld willen blijven aangaan.
Ze hebben het allemaal over 'God' zonder dat ze dat vanuit de wetenschap onderbouwen en ze idealiseren de geschiedkundige werken waarop ze zich baseren. Alhoewel er natuurlijke prachtige dingen inzitten in die werken kan je van het oude-testament op sommige plaatsen gerust zeggen dat het een imperialistisch pamflet avant-la-lettre is. Het nieuwe testament breekt daar met die stijl. Wat voor de Bijbel waar is kan ook van andere religieuze werken gezegd worden, het zijn allemaal uitingen eigen aan de tijdsgeest...sommige uitingen hebben wel eeuwigheidswaarde (bijvb. 'doe niet aan een ander wat ge zelf niet leuk vindt'), maar zich op basis van boeken in zijn geheel laten verdelen in godsdiensten kan tot onnodige spanningen leiden en door de politiek ...misbruikt worden. Ook dingen die Marx beweerden zijn nu nog voor een groot stuk waar...economische dominantie leidt tot oorlogen...moeten we ons daarom Marxist noemen...misschien schatte hij de rol van het sparen wel verkeerd in. Misschien wou Christus meer begrijpen over de man-vrouwverhouding en werd hij daarom op Maria Magdalena verliefd ? Wie zal het zeggen...je kan daar een heel leven over lezen en debatteren... en iedereen kan er met zijn groot verstand nog naast zitten. Vooral bij zaken die met de subjectieve leefwereld te maken hebben, psychologie, leven en dood, filosofie ,heeft een mens een groot stuk van de factor 'geloof' nodig...maar dan een geloof dat vanuit goedheid en innerlijk verlangen naar het goede vertrekt. Goedheid...'god'...maar één lettertje verschil. Het goede en het schone...meer moet dat niet zijn...laat ons mekaar niet onder negatieve gevoelens bedelven...alle lelijkheid heeft ergens in 't verleden zijn oorsprong...laat ons meer vanuit het heden met goede intenties bezig zijn en samenwerken aan een betere wereld en betere verhoudingen tussen de mensen die hem bevolken.
De wetenschap op zich is ook een bijbel voor wie tussen de lijnen lezen kan. Straling (symbool voor idee) schiep materie (het eerste atoom, de eerste cel, de eerste mens) en alles keert altijd tot straling weer. Een andere wetenschappelijke oplossing voor het 'probleem' van de zin van het leven : iets dat kleiner of gelijk aan nul(inhoudsloos) dreigt te ontploffen : zinloosheid zelf kan niet bestaan...hoe meer ze dichterbij komt hoe meer de 'redding' , de 'nieuwe schepping...de nieuwe toestand' nabij is. Elke dag is een nieuwe toestand.
Neem nu een begrafenis. Je geniet van het gebeuren ook al ben je het filosofisch niet eens met alle zinnen die door de priester of zo uitgesproken worden. Ook het deelnemen aan dat stukje leven van de familieleden van de overledenen is een louterend iets waarbij je een stuk zin in het leven ervaart. Leven en dood, hetzelfde mysterie als 'elektriciteit', de ene draad mag de andere niet raken of je hebt kortsluiting...de ene draad weet hij ervan dat de andere bestaat ? Samen geven ze wel stroom, leven...ons ? Gaan we dat allemaal wel weten als we dood zijn ? Misschien is dood-zijn voor sommigen...voor iedereen ?... een toestand van energie in rust in plaats van in beweging...en weten we niet eens dat we dood zijn, maar voelen we dan alleen maar het verschil tussen energie in rust en de stromende energie van het dagelijkse leven. Misschien is het juist de kunst om al tijdens het leven zo een rust te bereiken ?Gelukkig mogen we maar gissen.
Het leven zelf dan. Waarom de ene de andere als levenspartner aangetrokken heeft...sommige originele maar een stuk dezelfde trekken die je in kinderen en kleinkinderen waarneemt, hun ontroering enz... .Het even stilstaan bij de kern van het leven. Een ziel lijkt wel een lied...daarom ook dat als er één spreekt de andere even zwijgen moet of je hebt chaos.
Iedereen moet leren zichzelf 'scherp' te zien. Weten waarvoor je staat.
Weten welke rol je speelt en voor wie je die spelen wil. Met het stuk pijn dat dit vaak met zich meebrengt geconfronteerd willen worden. Je bewust zijn van de spiegel van jezelf en anderen vanbinnen...al eens de tijd nemen om die spiegel te kuisen, te ontvetten van negatieve gevoelens. Soms zijn anderen ook een stukje spiegel van jezelf buiten jezelf...of een stukje omgekeerd spiegelbeeld...je kan in anderen zowel positieve als negatieve stukjes van je eigen samenstelling bekijken. Leren denken in beelden en symbolen is een soort aanleren van een nieuw alfabet.
Let geconcentreerder op gebeurtenissen, woorden, beelden, toestanden en leer de wereld met kennis van zaken interpreteren. Ook landschappen, niet alleen mensen...geven ons vaak energie...neem eens meer de tijd voor een passage en je wordt 'sage'. Laat het licht en de lijnen en de kleuren in je dringen, voel ineens die ruimte daar vanbinnen. Zuig je longen vol goede lucht en wandel zonder zucht van het ene perspectief naar het andere. Zoveel mensen zoveel landschappen, zoveel gezichtspunten vanuit een andere hoek.
Alles kan ten goede veranderen als je je voor het goede openstelt.
Het is natuurlijk niet altijd even goed weer om te wandelen. Zoals het weer neigen wij mensen ook al eens naar depressie...wachten tot het door is en je vooral letterlijk en figuurlijk 'warm 'proberen houden...je gemoed niet laten verkillen...al kan dat ook al eens positief zijn als je meer assertiviteit ten opzichte van anderen nodig hebt. Depressiviteit is als een stuk verleden waar je niets meer kunt mee doen en waar je niet mee afrekent...niet alleen de werking van hormonen...jij zou hen moeten sturen in plaats van zij jou.
Daarmee afrekenen kan betekenen dat je leert met mensen te leven, er beter leert mee omgaan of dat je er juist minder moet mee leven...afhankelijk van wie wie het meeste onnodige schade berokkende. Onnodige schade is schade waardoor je als mens niet meer mens van wordt. Man en vrouw kunnen mekaar wel eens beschadigen en hoe langer dat duurt en hoe meer dat gebeurd en hoe meer ze op mekaars tenen trappen hoe minder ze nog voor mekaar voelen kunnen.
Als je goed leert kijken snap je beter waarom mensen bij mekaar horen.
Dat begint al van voor de geboorte...misschien vormen al die verschillende soorten genetische informatie uit het verleden wel 'ploegen' zoals in een wielerwedstrijd met een soort afspraken om het eerste aan de meet, de 'eicel' te kunnen komen...als het zoal werkt...misschien beslist de eicel wel over wie ze eerst binnenlaat...ondanks al die mannelijke afspraken van de ploegen uit de spermaploegentijdrit. Van zodra we er zijn blijven we individueel of collectief maar coalities sluiten.
Het is belangrijk hier even NU in dit tijdvak van menselijk bestaan op in te gaan...nog een paar decennia en niemand zoekt twee generaties na mekaar een partner in het eigen of aangrenzende dorp...hetgeen daarom niet noodzakelijk te betreuren is, dat bedoel ik niet, maar een psychologisch- evolutionair breken met wat al een heel oud verhaal kan zijn, kan betekenen dat je de rode draad in je roots moeilijker terugvinden kan. In een dorp op een kerkhof merk je dat bijna alle mogelijke combinaties tussen mensen uitgeprobeerd zijn. Naarmate je ouder wordt en voor zover je nog weet welke voorouder met welke familie is scheep gegaan en wat daar in het geval je die mensen zelf niet gekend hebt nog door overlevering werd over doorverteld ...kan je beter aanvoelen welk een soorten energie je zelf meedraagt...nog allemaal stukjes van die voorouders.
Soms kan je zelfs gelijkenissen zien met dingen waar jijzelf of voorzaten het moeilijk mee hadden of hebben of dingen waarmee je eigen nazaten vlotter mee omgaan. Net als dromen blijven sommige van die observaties over jezelf en de mensen rondom je niet altijd even helder bij en is het vreemd genoeg de bedoeling niet...net als het soort dromen die je je niet meer herinnert, maar die toch een antwoord waren op wat er zich in de dag of zo heeft afgespeeld. Je ontwaakt met rustige hersengolven en toch weet je niet waarover je nu wel gedroomd hebt. De nieuwe dag kan beginnen...altijd op zoek naar het behoud van de innerlijke rust van 's morgens...je eigen niet laten overnemen door computervirussen die je computerscherm de hele dag bestoken met reclame waar je niks kan mee doen...en die je alleen maar hindert...een mens heeft geen behoefte aan mensen die hem willen 'kopen', maar aan mensen die met andere mensen in ontmoeting willen treden.
Dan wordt je gedachtegang meer als een verre reis, gedachte na gedachte, kilometer na kilometer, in plaats van dat je teveel door de consumptiemaatschappij wordt gedirigeerd.
Als je dan 's avonds echt intens weer naar een goede nachtrust en droombeleving verlangd...komt die er meestal wel en ben je 's anderendaags weer fris vanbinnen...je spiegeltje blinkt weer en je kan weer helderder observeren. De basspeler die z'n partituur gehurkt op de treinwagonvloer leest, terwijl z'n handen op en neer gaan en hij de muziek hoort en af en toe corrigeert...terwijl er in die bewuste tussenruimte van de trein geen noot te horen is en z'n instrument gewoon in een andere treinhoek gekoesterd ingepakt rechtstaat en hij geen dingesspeler in z'n oren heeft.
De geest is tot veel in staat...het verleggen van dimensies terwijl je observeert...zoals in de documentaire die ik zag...indien we met ongeveer de gemiddelde snelheid van een parachutist door de aarde heen moesten vallen...zou dat 32 uren duren...hoe lang zou de overgang van leven naar dood en leven duren...vraag ik me dan af...een seconde of drie...bijna nul seconden, waardoor de dood eigenlijk gewoon niet bestaat ? Of moeten we twintig miljard jaar wachten voordat een gelijkaardige kombinatie die het stukje 'ons'-straling van de vorige big-bang zich weer na de volgende vertaalt in een cel enz... ? Als de dood het inhoudsloze is dan bestaat hij inderdaad niet. Als het inhoudsloze benadert wordt is dat niet alleen zoiets als een big bang...maar ook zoiets als honger krijgen...je wil het tegengaan en zoekt naar eten...onze ziel zal altijd naar zin zoeken om in leven te blijven...als ze dat al wil...misschien kan ze ook niet anders...zeker als ze ?misschien alleenlijk als geest verder zal zien te bestaan. Eigenlijk is er geen einde en geen begin maar altijd overgang van het ene in het andere, een eindeloze reis...ook als we in een andere vorm van energie zullen bestaan zal die ook wel in een nog andere vorm overgaan...maar dan wordt het wel wat ingewikkelder dan de vergelijking van de rode draad van het leven en de blauwe draad van de dood die niet tegen mekaar mogen komen omdat je anders kortsluiting hebt...dergelijke vergelijkingen zouden ons te ver leiden.
Laten we het maar rustig bij het leven zelf houden en daar onze vergelijkingen zoeken.
Sommige mensen hebben meer van chimpansees weg die al eens andere apen doden en andere mensen zijn meer met de vredelievender en rustiger bonobo's verwant. Bij niet-mensen heeft dat verschil (bonobo’s doen het misschien meer) misschien meer met de frequentie van hun seksleven te maken...bij de mens zit dat verschil meer bij z'n innerlijke rust...of zou daar moeten zitten.
Ook de opvoeding speelt een rol...als je nog niet zolang geleden 'linkshandig' was kreeg je een tik van de lat in de school of bond men je hand vast. Alles er doctrinair indrammen in plaats van wat ruimte aan de eigen levensweg en manier van doen te laten...was niet alleen vroeger de boodschap.
Zoals soldaten in 't leger in de rij staan voor een dokter die met een soort pistool inentingen toedient, zo slikken wij alle dagen opinies en meningen die er enkel moeten voor zorgen dat de wereld door overheersing en uitbuiting verder kan blijven bestaan.
Daarom aan alle fundamentalisten in spe : alles is tegelijk veel ingewikkelder en simpeler dan jullie je ook maar kunnen voorstellen. De zelfvernietigingsdrang van sommige mensen, doordat ze het zachte in hun geest en lichaam niet volgen en het eigen gelijk fanatiek verdedigen... dreigt soms anderen voor een stuk of totaal mee te slepen. Als je hen liefhebt wordt liefde een soort zelfkwelling Elke dag van niet liefhebben van het leven in al zijn aspecten ondermijnt en takelt af.
Wat is liefde, wat is haat, wat is rijk en wat is arm ? Te weinig solidariteit en te weinig kansen. Leer allen samen groeps-te dansen. Breek de cirkel van wraak en weerwraak.
Totaal herbeginnen op basis van een menswaardig leven voor iedereen.
Ogenschijnlijk zitten we materieel goed in 't Westen...we trekken ons voor 't merendeel van politiek weinig aan. Honger en armoede...ver weg...allée kom aan, niks aan te doen zeg !
Maar let op, de wereld is één...de 'problemen' komen toch naar de overkant...en let maar op dat ze ons niet verrechtsen ...vroeger het lachen met de rijke jood...nu de angst voor de vreemdeling ! Goed, die oorlogen dan...zo ver weg. Tot de auto's niet meer rijden...hoe komt dat nou zeg ! Tot dat de banken failliet gaan, waarom nou toch ? Ai beleggingen, oei spaargeld.
Ach mens, laat ons hopen dat het wel goed komt met de wereld en dat we meer bewust ontdekken wat ons daarvoor te doen staat.
70.liefdesrecept pagina 113
Bovenal leer de liefde die in je zit voelen en leer ook aan wie ze te geven. Onderzoek de wegen die de filosofie en de geschiedenis bewandelden. Bemin de kunsten. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Laat zo weinig mogelijk negatieve emoties toe. Verzorg je lichaam, dwing het niet tot overmaat. Deel zowel de vriendschap als de liefde, de kennis en het zoeken als je lichaam met je uitverkorene...kruidt het geheel met relativiteitszin en humor en je bekomt ...passie.
Als je dan niet dadelijk voor mekaar kiest...moet het niet zo zijn.
Als geest en materie '1' zijn en eeuwig bestaan en de rode, wetenschappelijk aantoonbare wetten van de materie, altijd aan een verfijning van de geest gewerkt hebben; ...hoe komt het dan dat voor het begrijpen van allerlei soorten verhoudingen tussen mensen, zeker die, die met het intieme zijn te maken hebben, je met die rode wetten alleen niet ver komt ? Mensen zijn niet alleen bij mekaar omdat ze geografisch gezien in mekaars buurt woonden of elkaar toevallig tegenkwamen...of mekaar economisch nodig hebben...ze trekken de moeilijkheden en aangename dingen die ze nodig hebben om te groeien vaak zelf aan...vooral diegenen die mensen die eigenlijk niet veel groei nodig hebben, lijken soms nog het meeste moeilijkheden aan te trekken. De liefde gebruikt ons om ons het onderscheid tussen mensen en wat hen in ons aantrekt en afstoot duidelijk te maken...zodat we er alle dagen wat wijzer zouden uitkomen.
Aantrekken en afstoten, ebbe en vloed, het universum dat uit deint weer in mekaar stuikt...de liefde kent er ook wat van. Die filosofische speurtocht naar de zin van het leven, sommige theorieën die men rond de praktijk van de mens en zijn menselijke relaties kan uitwerken, blijken in de praktijk rondom ons veelal te kloppen...al kan je een mens en zijn relaties niet in om 't even welke theorie gieten.
Zo hebben vele alleenwonenden hun boezemvrienden wel een aantal redenen om niet bij mekaar te wonen...wellicht omdat ze te openhartig over hun al of niet platonische verhoudingen zijn...en ook omwille van de verplichtingen die ze, terecht of onterecht nog bij de voorgeschiedenis van hun leven terecht of onterecht, menen te hebben.
Vanuit de subjectiviteit van een situatie lijkt iedereen tijdens conflicten wel gelijk te willen hebben...het is hoe men zich op korte of lange termijn voelt dat bepalend voor iemands beslissingen is. Misschien is het iemand zijn lot van bijvoorbeeld te blijven schrijven en daarvoor veel alleen te moeten zijn. Misschien is het iemands lot van verder in de omgeving van je kinderen te blijven. Alles is op een bepaald punt altijd het resultaat van wat eraan voorafging. Schrijven over de veiligste manier om emotionele windhozen met vrouwen en mannen en kinderen te vermijden, is nog niet zo simpel. Er monogaam mee samenwonen is, afhankelijk van iemands karakter en opdracht in 't leven een heel goed recept ter voorkoming van onrust...maar in iedereens rode draad van 't leven niet ingeschreven, zo blijkt meer en meer. Ook in gemengde gezinnen met kinderen is samen leren omgaan met mekaar een opdracht. Het zou zo simpel kunnen zijn. 'Indien gij niet wordt als deze kinderen'...1meisje, 1 jongen. Zo simpel blijft het voor velen echter niet...en dat kan soms ook niet anders lopen.
In de tijd van onze grootouders en ouders, het eerste grote stuk van vorige eeuw, bleef men bij mekaar wonen tot 1 van de twee sneuvelde of vredig doodging. Dit feit wil natuurlijk niet zeggen dat het toen allemaal beter tussen man en vrouw was. Nu valt het door de meeste mensen niet te verdragen als de partner iets met iemand anders heeft, hoe geestelijker het nieuwe paar bij mekaar staat, hoe erger meestal voor de vorige partner. Dit 'dicht bij mekaar staan' heeft soms ondoorgrondelijke redenen en soms is het zoeken naar een andere partner alleen maar zin in avontuur of gebeurt het uit revanche...of om de partner te vlug af te zijn...zo diep kan jaloersheid gaan.
Het lijkt wel dat hoe meer je elkaars gedachten kunt vertolken zonder dat de andere ze uitspreekt, hoe dichter geliefden naar mekaar toegroeien en hoe intenser ook hun innerlijke band wordt. Het waarom van zowel verliefdheden als scheidingen kan generaties terug te vinden zijn...we vertegenwoordigen en zijn vele stukjes van zij die voor ons kwamen.
Het leven stuurt de ene vele paden in, een ander krijgt er minder te begaan... om te genieten, te boeten, wraak te nemen, te domineren of te leren...of alles bijeen ? Aan alles alleen op ons eentje te doen, hebben we niet veel, we zoeken gezelschap. We beseffen het niet altijd, maar toch willen we gewoon in onszelf tot rust komen, via de invloed van anderen. Dat tot rust komen heeft ook, maar niet zozeer met de lichamelijke kant van de liefde te maken. Buiten de al eens overhoop gegooide gevoelswereld in ons eigen gaan we werken of verplaatsen ons met onze auto's of met de zeldzame bussen. Als we door een van onze dorpen stappen, lijken we wel rare snuiters , want voetgangers kom je op de buiten nog zelden tegen in de dagen van tegenwoordig. Ook in de steden vereenzamen mensen soms.
Het is niet alleen menselijk contact en innerlijke rust dat we zoeken...we willen weten hoe ons leven in mekaar zit. Niet zozeer op filosofisch gebied, want daar zijn er velen onder ons te materialistisch voor geworden, maar gewoon ons liefdesleven, dat willen we toch wel begrijpen. Alhoewel we het leven van zij die er niet meer zijn onrechtstreeks verderzetten, spreken de graven niet meer, op de voetpaden kom je zelden iemand tegen voor een meer dan gewoon gesprek.
De visuele media houden iedereen soms op een oppervlakkige manier in hun ban. Als je naar de beeldbuis kijkt moet je altijd veel selecteren, zappend op zoek naar een goede documentaire of een film met menselijke inhoud.
Boeken over relaties zijn er in overvloed...toch zullen we in de praktijk de confrontatie met de voor ons nuttige dingen daarin moeten aangaan. Wordt vervolgd.
71.Het grappige aan onze evolutie pagina 114
Eerst was ik supersnel...straling weet je wel. Toen begon ik te vertragen...atoompjes gingen me dragen. Daarna begonnen die wat te prullen...en dra zaten we met moleculen. We hadden het kunnen weten, dat moest eindigen met planeten. Wat dan weer redelijk eenzaam was...zo ver van mekaar afstaan...maar dat deden we toch ook al als atomen...maar nu was 't gedaan...want er zaten celletjes aan te komen.
Die celletjes leerden altijd nieuwe spelletjes...ze moesten zichzelf niet meer kopiëren toen ze met seks begonnen experimenteren. Van die celletjesseks kwam het eerste orgaan en lichaam...en nog was 't niet gedaan. Tussen allerlei soorten groot en klein is ook de mens ontsproten. Wat had hij een leven misschien. Bleef hij in 't begin in de buurt van z'n bomen hangen, eten genoeg, aan werken ging hij zich niet laten vangen. Nog bossen genoeg, jacht en pluk en op tijd nog andere leuke dingen. Van zodra 't ergens te koud werd zijn we
dan van d' ene gordel naar de andere getrokken...altijd maar van 't goeie leven blijven dromen. Toen kwamen er tussen de mensen zij die nooit content waren met zomaar genoeg of een beetje...ze wilden stamhoofd, koning, beursspeculant en zo heten. Alles wat voortaan werd gemaakt, eigenden ze zich toe...ze leerden ons werken voor een loon en kopen en verkopen. Zo werd dus het geld, de duiten, geboren...en hoe meer er werd gevochten om die duiten...hoe meer we naar ons schoon leven konden fluiten. Toen vonden de nooit contenten dan ook nog eens de wapens uit om anderen hun streken te veroveren. Ondertussen kwamen er velen, ze noemden Confucius, Lao-Tse, Boedha of Onze-Lieven-Heer en den Allah, ze hadden misschien wel goed voor...maar wij hadden genoeg aan de zon en de maan, een kampvuur en eten, aan ons innerlijke bestaan...de rest was allemaal goed om weten en soms goed vertaald. Ook veel filosofen sloven zich door allerlei uitleg heen, iedere tijd volgde ze alle wel en wee op de been. 't Ergste was altijd dat een deel van die tisten alles alleen in dienst van boze machthebbers wisten. In feite kwam het samenleven beheren ons toe, en niet de nooit contenten; maar was het al niet te laat...ze bestonden al uit een legertje serpenten, hun pluim of hun bik of hun krijt, altijd tot collaboratie met het kwaad bereid. We besloten ons wel ten allen tijde tegen hen te keren. Waarom zouden we voor hun onzin blijven creperen ? We bestudeerden hoe dat toch allemaal kwam...dat we ons steeds lieten vangen door hun telkens heraangepast gezwam. De ene keer riepen ze "'t zijn de heidenen, hak ze toch in de pan". Dan weer "pak ze" want ze lezen de Koran. Nu durven ze wel niet meer te roepen "pak de olie"...maar we zijn nog altijd de dupe verdorie.
- Lees mijn honderden Filosofisch Verzet Columns over binnen-en buitenlandse actualiteit tussen 2006 en 2010 en later via gastauteurs en commentaar op facebook
73.Het boek dat leven noemt
Niets is 'echter'dan het beleven van het leven zelf, hoe echt kunst ook is. We zitten met ons allen in een echte roman die al eeuwig bezig is. Personages wekken andere personages tot leven en verdwijnen weer. Sinds duizenden jaren proberen we al dat bezig zijn in tekens om te zetten. Hoe meer je er van snapt, hoe moeilijker het in woorden om te zetten is.
Het goede dat een mens doet leeft tijdens en na z’n leven door. Het kwade ook. Positief en negatief vullen mekaar aan in interacties. De zin ervan, een allesomvattend, machtig iets. Je kan pas observeren en reageren vanuit een evenwicht waar je dagelijks aan werken moet. Enkele tips. Wetenschappen kunnen ons logische verklaringen voor het leven geven. Een getraind observeerder ervaart meer dan alleen de logica der dingen. Objectieve wetenschappers hebben te veel oog en te weinig tijd voor hun vak alleen. Filosofie, psychologie en geschiedenis, moeten als menswetenschappen de overige logica één maken en verbinden met de subjectiviteit van het dagelijkse leven... Theorie verschilt nu eenmaal met praktijk. Godsdiensten probeerden het met ons te doen geloven in goden. Religie, dingen 'reliëren',' verbinden' wat was dat dan? Het omgaan met hoe het leven in z'n geheel ineenzat, was nog ver af. Marxisten probeerden de objectieve wetmatigheden van de geschiedenis te vatten. De subjectieve factoren hadden ook zij niet altijd onder controle. Einstein bundelde wat al was bereikt en onthulde een nieuw uitgangspunt. Tijd, ruimte en materie werden relatiever dan we dachten. Freudianen toonden voor een stuk de rol van soorten van bewustzijn aan. Toch konden zij geen allesomvattende zin zien in dit leven van ons. Wij zouden allen veel meer 'zinzoekers' kunnen zijn. Een zin die het leven verbindt met het begin, het verloop en het einde(?) ervan. We zitten echter teveel gevangen in allerlei soorten gewoonten en 'pijn'.
73bis . Eindelijk er acht-er gekomen !
De drijfveren van het menselijk bestaan !
Hoe kunst ontstaat.
Het kwetsen en verblijden van mekaar programmeert de levens.
Dat alles balsemt en overwoekert het sociale.
Geeft dwaze politieke spelletjes veelal vrij spel.
Eindelijk, alles valt op zijn plaats.
Al het nuttige opgebouwde even terzijde.
Woorden die beginnen met God, gewoon een denkmethode.
Wetenschap, een voertuig naar méér inzichten.
Lichamen, de echte tempels van geestelijk ontwaken.
Eindelijk het waarom van het leven zelf, onbeschrijfbaar in roman. Leven zelf…
Dat alles op zijn diepst doorwoelen kan.
Dat speelt met alle emoties, een spel.
Dat het negatieve uit het positieve sleuren wil.
Eindelijk doorgrond, weer bijna tot op de bodem.
Niet de goeie ouwe fictieve God, maar de mens, bijna ondoorgrondelijk.
Niet alleen voor zichzelf en voor anderen.
Niet alleen door de voorouderlijke pijnen, de nieuwe compositie en zo.
De angst om te vergeven en vergeten, doet bloesems verwelken.
Eindelijk begrepen welke soorten vruchten, karakters dan worden geboren.
Waarom we hier rondlopen, hier horen en weer niet.
Waarom er sterke schouders bestaan.
Waarom liefde ongemerkt domineert, maar de soorten angst regeren.
De ijdelheid, het te grote zware ego, hebzucht, jaloezie à l’infinie.
Eindelijk ogen, hart, verstand, weer even op open.
Welk een afwisseling van geluk en ongeluk moeten worden doorstaan.
Welk een vermijdbaar (?)aantal paden, gejaagd gelopen.
Welk een linken allemaal afgewogen, verbanden herwogen, geschrapt, geschept.
De mens, waarom dat eeuwige te min en te onmin.
Eindelijk zowel emoties, gevoelens als eeuwige straling, kernen en elektronen verklaard.
Hun werking, zoals die tussen man en vrouw en mensen, in beelden en gedachten ook.
Hun reddend onverschillig evenwicht en heilzaam overhellen weer opnieuw.
Hun soms te lang blijven lopen achter de feiten.
Eindelijk bijna alle watertjes doorzwommen.
Bezit, wraak en weerwraak, meelij wekken, de koestering van de onmacht.
In alle soorten camouflage en alibi’s vluchten.
Onbegrepen eigenheid zogezegd, omwille van valse trots.
De andere niet kunnen luchten, de uitdagingen ontvluchten.
Concrete Redenen genoeg om op te sommen.
Altijd het onbegrepen verleden dat zich wreekt.
Niet snappen dat ook het niet uitgesproken spreekt.
Niet geloven dat eenieder hier met zijn eigen redenen bestaat.
Het verschil tussen achterkant en voorkant, algemene lijn en detail niet zien.
De veelal onvermijdelijke driehoeken en andere kansen tussen mensen.
Het stoffelijke en de gemakzucht laten primeren.
Bemind willen worden met teveel verliefdheid op zichzelf.
De enige, de beste, de snelste…willen zijn.
Te koud, te warm, de seizoenen in mensen niet kunnen zien.
Hun klimaat, hun ondergrond, hun overlevingsvormen, hun afschermen niet kennen.
Wacht niet op het te vroeg willen sterven om je geest te kunnen laten geboren worden. 5/08/2009 woensdag
- Lees mijn filosofische essays
- Neem contact via philosophicalresistance&gmail.com
- Organiseer uw eigen filosofisch verzetsvorm
- Schoolse herinneringen pagina 116
De eerste prof waaraan je, oh soms bizar of soms guitig spel van toevalligheden, terugdenkt, is de heer Steels van Engels. Van bepaalde mensen die je pad zelfs zoveel uur per week kruisten, onthoudt je, merkwaardig genoeg de ene of de andere uitspraak, ook al is het iemand waarmee je maar een paar uur geconfronteerd geweest bent, zoals die Algerijnse ingenieur die je je friet mayonaise betaalde toen je vijftien of zo was en die je over je leven in België en zo vroeg. Je had het dan over de drietaligheid van het land en zo en hij zei in ’t Frans “une langue c’est comme un fil de téléphone, ça aide à communiquer”, “ een taal is als een telefoondraad, het helpt gewoon de communicatie”. Zo zaten wij dus aldaar in Tienen, Tir-le-Mont(monde) op bijna de taalgrens…’tirer’ ‘trekke’…hoe hard ik aan die wereld zou gaan trekken, ik had er nog weinig benul van. Maar om dus op die leraar Engels terug te komen, hij was wel altijd in voor een lach, maar meestal zeer ernstig tot bezorgd kijkend. Van hem onthoudt je dus dat hij teenagers de raad gaf om voor een meisje te kiezen dat zowat toch met de eigen intellectuele vermogens overeenkwam. Daar waren wij natuurlijk over verontwaardigd, al begrepen we er wel een deel logica van. In teveel intellect bijeen, zat daar niet het risico in, dat indien je er té objectief en wiskundig mee omging, dat er dan teveel een zekere saaiheid om het hoekje te wachten lag…ach ja, maar dan aan de andere kant humor is van alle lagen van de bevolking en is een aparte afdeling van het IQ, dat daarvoor niet altijd hoog hoeft te zijn, zelfs honden zijn grappig, zonder het volledig te beseffen. Lachen, voelen, de contrasten, de subjectiviteit, de tegenstellingen van de invalshoeken, konden ook immers voor creatieve situaties zorgen. Maar wat wist je al van het spel van aantrekking en afstoting ? Feit is dat al die dingen die je blijft onthouden meestal een cruciale betekenis in je leven hebben. In het geval van de Algerijnse ingenieur, in de latere telematica (het woord bestond in 1970 nog niet) voorzag je in je carrière bij de telefoonmaatschappij al een hulpmiddel om de samenleving op een andere manier te beheren…want aan oorlog en het hebben van een inkomen had en heeft de wereldbevolking nog niks te zeggen eigenlijk (blauwdruk zie linken filosofisch verzet via facebook Fotofilosofie)
In het geval van de leraar Engels, het belang van zich niet door het zware emotionele te laten leiden in de partnerkeuze bijvoorbeeld. Herinneringen die daar filosofisch nauw bij aansluiten zijn die van de heer Stels, de biologie leraar en de heer V, fysica. Beide leraren hadden gemeen dat ze ons alleen de objectieve kant achter de schepping probeerden over brengen, zoals wanneer je een fiets uit mekaar zou vijzen en de onderdelen er van uitleggen, zonder je beschouwend af te vragen hoe iemand nu op het ontdekken van een wiel komt of wat nu eigenlijk de bedoeling van al die geologische tijdperken was, de planeet klaarmaken voor de biologie natuurlijk. Vandaar dat ik strafstudie kreeg om een onnozel steentje tegen een groevewand te gooien, wat een klein watervalletje aan keitjes voor gevolg had. Dan die leraars die probeerden wat zin aan het geheel te geven, die mens van psychologie bijvoorbeeld, met zijn goede vragen op het mondelinge examen “zijn we diegenen die we denken te zijn” en zo meer. Alle antwoorden wist hij zelf al evenmin vermoedde ik toen al en ging zelf op zoek naar oplossingen en verbanden waarvan ook de pastoor leraars godsdienst geen antwoorden op wisten…ook de dappere leek R. Degeest niet , een leraar die het aandurfde het over Theilard de Chardin te hebben, een eerste aanzet om tot een toenadering tussen wetenschap en spirituele zaken te komen. Ook daar was ik mijn verder leven mee bezig . Aan een rechtsleer in dienst van het grootkapitaal en aan boekhouden in die zin, had ik heel weinig, wiskunde was ook niks voor mij…en dat op de duur, alhoewel je in talen heel goed was, kon je soms verplichten van een jaar over te doen…wat een slavernij.
- mijn buitenlandse gasten Chinezen, Koerden, Algerijnen, Marokkanen…
Jianfeng Is een Chinees. Kwam in de jaren 1990 ongeveer, naar Leuven studeren. Op een kamer van vier op vier in de ’s Meyersstraat, waar ook het studentenblad Veto zijn hoofdkwartier had. Ik ontmoette hem op de fruitplantage van mijn vader zaliger, waar hij zich ingeschreven had om er een paar maand aan de fruitpluk mee te werken, samen met een tiental mensen uit de streek hier. Elke dag reed hij met zijn fiets van Leuven, zeventien kilometer verder naar de verschillende laagstamboomgaarden. Een echt Brabants werkpaard was hij, één en al ijver met zijn groot stevig hoofd en altijd die beminnelijke of zeer brede lach. Niemand kon hem volgen. In het naar de nieuwe, steeds opschuivende normen, kleinschalig fruitbedrijf; diende de kar nog te worden getrokken; met tien bakken Schone van Boskoop van elk twintig kilo of met zware kisten Doyené, hij vloog de Hagelandse heuvels op en af. Chen, eigenlijk zijn achternaam, maar voor ons was het korter; studeerde voor architect in het Engels, maar dat was nog voor veel verbetering vatbaar; dus ’s avonds soms zocht ik hem op om hem wat meer vloeiends van die taal bij te brengen. Hij had een vrouw en dochter in China, Caixa en Dylis. Toen hij ze liet afkomen deelden ze zijn 4X4 kamer, later vroeg ik hen in mijn relatief kleine eenmans rijhuisje te komen wonen, aparte huishoudens. Caixa ging in een Chinees restaurant werken en Delice leerde op één jaar tijd als zesjarige Nederlands. Om nog wat bij te verdienen ontwierp Jianfeng Chinese interieurs voor Chinese restaurants tot in Nederland en de Walen…niet alleen op papier, maar ook volledig uitgewerkt en met mijn hulp, geleverd en al. Hoe hij zijn eindwerk over de Chinese Bouwkunst klaarkreeg was mij een raadsel. Uit China stuurde men hem honderden foto’s en op mijn allereerste primitieve Brother computer schreef hij er levendige commentaren bij (in ondertussen vloeiend Engels). Binnen een korte tijdspanne, kende ik 27 Chinezen in Leuven, en als ze hun Nieuwjaar vierde en er moest worden gegeten, amaai, die kleine schoteltjes bleven maar komen en wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, ik leerde met stokjes eten. Buiten in de kleine smalle tuin hadden we een geïmproviseerde pingpongtafel gemaakt, grootse spannende tornooien zijn daar gespeeld, terwijl Caixa de resten van de zwaardvis van waar ze werkte, geel lachend klaarmaakte en Dylis zong, wat klonk als “woo thei an, an tei woo” enz…toen ik Chen vroeg wat het betekende, zei hij dat het een loflied op de partij was, maar toen ik het een keertje aan Dylis vroeg, zei die dat het ‘God is groot’ wou zeggen. Op een dag was er een aardbeving en ik werd gewekt door de vele glazen die op de kamer boven op een houten karretje van hun begonnen trillen. Mensen kwamen buiten in de smalle Rondestraat om te zien wat er aan de hand was. In de straat stond mijn Fiat Uno klaar om een viertal weken een 9000km lange reis door het Oostblok, Griekenland, Italië en zo langs de Zwitsers en Fransen terug naar Leuven te maken. Chen Jianfeng haalde zijn diploma en vertrok terug naar Ningbo, nadat hij op het punt had gestaan in Hongarije een Chinees restaurant te openen. Jianfeng en Caixa kregen een tweede kindje, een zoon en vertrokken dus naar China, waar hij voor een bouwfirma ging werken en later zou hij een zaak in bouwmaterialen beginnen. Caixa kon geen woord Nederlands, maar we hebben mekaar altijd al glimlachend en met gebaren begrepen. Hoe zou het met hun allen ondertussen zijn en met al die gezamenlijke kennissen ? Wat een periode, na de Chinezen kwamen er Koerdische vluchtelingen van de eerste Irakoorlog te verblijven bij mijn Turkse gebuur en vrouw en kinderen, mijn computer had weer vertalingswerk en het was zomer en buiten speelden al hun kinderen tezamen, ook in mijn tuintje, waarvan ik de draad had weggedaan. Enkele van de kinderen hun vaders zaten vast wegens illegaal, inmiddels zijn het allen zelfstandige werkers. Ooit nam ik ze allen eens met de oude camionette mee om in het Meerdaalwoud de zorgen te vergeten. Iedereen hielp mee mekaars klusjes op te klappen en mijn buur kreeg er een heus zonneafdak achter zijn keuken bij. In de Koerdische dorpen was men wel wat gewoon, sommigen moesten wel buiten slapen. Ik probeerde hen er maar van te overtuigen dat vechten en vechten om een eigen Koerdische staat eigenlijk achterhaald is en dat we naar één wereld moeten waar de werkenden onder mekaar, van welke afkomst dan ook, alleen maar baat hebben bij sociale en economische eisen; dat de Koerden solidair moesten zijn met de toen in staking zijnde Turkse mijnwerkers. Een eigen cultuur, die beleef je toch als je dat wil in je gemeenschap. Ondertussen, een paar decennia later is het herbergen van mensen zonder papieren een misdrijf geworden geloof ik, met fameuze sancties. Ok, niet iedereen kan naar hier komen natuurlijk, daarom is het dan ook hoog nodig dat de mensen in de landen met veel armoede, al die bourgeois klieken aan de macht aan de kant zet…
…en net als onze voorouders sociale gerechtigheid gaan eisen in plaats van bijvoorbeeld met die gewapende fanatiekelingen in dienst van imperialistische confrontaties mee te doen.
pagina 117
- Citaten, vertellingen, humor en andere ernstige dingen
Citaten, humor en andere ernstige dingen
Onze goed vriend Facebook, zijn Naam wezen overigens geprezen, probeert de blogwereld van weleer te vervangen; maar als blogkunstenaar doe ik door, zelfs al moeten mensen daarvoor nog op een link duwen en al iets langere teksten lezen…of wachten tot ik een boek schrijf. Ach Facebroekje, we vergeven het Hem, want de advertentiewereld kent zijn eigen wetten.
Op een ochtend met vele positieve ideeën wakker worden, houdt soms wel in dat je de dag er voor er voor zorgde dat je relatie naar anderen toe niet van die aard blijft dat men spanningen in stand houdt of uit de weg gaat. Voor het slapen gaan ook niet kijken naar zombie of misdaadfilms (dat aanbod mag men eigenlijk schrappen maar een deel van de consumenten blijft de vraag scheppen). Liefst iets luchtigs, het nieuws op de dialectzender van Luxemburg, grappig, iets, bijna niets verstaan van brandende wereldhaarden, er mee kunnen lachen om niet onnozel te worden, zeker voor mensen die politiek heel veel begrijpen. Zo is er een zangeres die geestdriftig over Ginges Khan zingt en eens komt uitleggen dat alleen de oppositie in een land in bijna burgeroorlog overschot van gelijk heeft en de andere de grote boosdoener is…zonder veel geschiedkundige werken gelezen te hebben waarschijnlijk. Bloeddorstiger kijkt die bokser die eerst tot de vijandelijkheden opriep en nu zijn ‘troepen’ via de TV tot geweldloosheid wil aanzetten (één van de drie rechtse oppositiepartijen, zonder sociale eisen, doodgrappig, allen liefhebbers van de Euromarkt en de zotheid om voor een kleine groep mensen veel geld te verdienen).
Maar het ging hier over dromen oorspronkelijk. Vaak puzzelt de geest maar wat bij mekaar van de dag of de laatste uren daarvan. Hij wipt dan van je eerste puberlief die Roza noemde naar RTL Luxemburg, Letze versie en voor je het weet sta je ergens in een zaaltje van in je jeugd als parodie één van de smartlappen van toen te zingen, waarvan je nu weet dat al die romantiek en hartezeer en het eeuwig ‘ik hou van jou’ wel voor een pak mensen heel anders in mekaar zitten. Nog een wonder dat ik niet van Roza Luxemburg droomde eigenlijk. Ach ja, voor je iedere ochtend andere historische woorden uitspreekt om mee op te staan, vandaag zou dat in mijn geval “tijd om het licht aan te doen” worden, passeert er nog wel het één en ander in de geest. Misschien een nieuwe blog, de 25ste of zo starten, titel “sit down comedy”, of nee, in ’t Nederlands “al zittend aan komedie doen” of filosofischer “al zittend Erasmuseren” voor de doordenkers die nog weten wat ‘lof der Zotheid’ is en die de eerste wereldoorlog niet naar 1418 toe dateren. Maar ‘k weet het, het leven is niet alleen amusement en humor en een gekkenfoor. Men begrijpt het wanneer mensen uit bepaalde beroepssectoren waar men door de telematica nog niet massaal kan afdanken, je zeggen dat er op de palliatieve al eens tot mensen gezegd wordt : “wordt het geen tijd moedertje of vadertje of jonge broer om los te laten en te sterven”, ook op persoonlijke miserie staan limieten. In India moet in die sector werken een stuk makkelijker zijn, want terugkomen is in de meeste gevallen gegarandeerd. Als wijze koe of Hindoe in een betere kaste, nee ik zie dat niet zitten al daar; als bedelaar of CEO, nee, ik zie het niet zo. Trouwens een andere van mijn ochtendlijke Bedgedanken (gedachten) was de bedenking naar aanleiding van een facebook post van gisteren, ‘een CEO bij een openbaar bedrijf heeft er belang bij dat bedrijf failliet te laten gaan vermits de overheid hen minder gaat betalen en zij meer kunnen verdienen in de privé”. Overigens wens ik Belgacom toe dat het weer een volledig overheidsbedrijf wordt, wat de kans verminderd dat er pakken van mijn geld aan kaviaar besteed worden of opgedaan worden in casino’s of ander aandeelbeurzen.
Aan eenieder overigens nog een fijne dag gewenst, wees niet te bezorgd om uw persoonlijke relaties zal uw horoscoop waarschijnlijk zeggen en als je er geen hebt, je weet veelal niet wat je hebt tot je er hebt en je weet achteraf wat je niet mist als dingen de mist in gaan. Ja, dat laatste gaat de dag van vandaag redelijk makkelijk met dat jachtige leven en het vele willen van ons…we willen wel water bij de wijn doen naar anderen toe…maar met een ander symbolisch beeld gezegd, nadat we vaak onze eigen ruiten hebben ingegooid door bijvoorbeeld te hard te rijden, willen we eigenlijk even snel blijven rijden…en kopen ons sterkere schijfremmen om te kunnen overleven …in plaats van op ons gemak te leren rijden.
- Zuidoost Spanje, Andalusie Sierra Nevada 2013 pagina 118
sonrisa=glimach in 'in 't Spaans...sunrise, reizen en talen, filosofisch ('sonrisa' zie twee foto's onder tekst)
Reizen begint met een beetje planing, hoe lang kan je uit je omgeving weg, welk budget, wil er iemand mee, ga je per eigen wagen, vlieg je of huur je een auto aan het vliegveld van bestemming enz...maar voornaamste is toch zeggen, ehwel nu ben ik eens weg ze, een weekje bijvoorbeeld. Op internet tamelijke voordelige vluchtprijs, tikketten zelf nog afhalen want de dag erachter voor een weekend al vlucht op zaterdag. Na zes weken winterregen op ons centraal Europees dak, en twee weken vriezen en sneeuw eens naar de zon. Had bon in het sympathieke hekserige lachje van de ticketdame, telkens ik iets grappig zei; wijl ik daarna nog wat kaarten bezag en alleen wat boordbagage meenam, de kleine notebook had zelfs niet gehoeven eigenlijk, onderweg toch internetcafees en eenieder die welk soort info of entertainment (verzet of verzet) wil, zal wel een weekje wachten. Alhoewel 't is beter van iemand die je via fbook kent en na uitnodiging eens wil bezoeken, dat je daar het juiste adres van kent, anders ga je naar een hele grote gemeente wat te veel uren wandelen in de hoop het intuïtief vinden. Maar bon via de notebook en draadloos internet wifi style, toch opgebeld door de te bezoeken correspondent, heel goed gesprek gehad en de man zijn vader was schrijver over een deel van de dingen waar ik ook mee bezig ben nog wel, woonden hoog op een berg met zicht op wat vroeger een Fenisische haven was, hun huis vol met vele interessante boeken en ander schilderijen, waaronder de deze van mijn gast. De Sierra Nevada is gewoon een prachtig streek om te verkennen, maar ga best niet naar beneden via Berga A347 of je tuimelt een gebied vol plastieken groenten -en fruit serres binnen, zo groot als een Vlaamse provincie tot tegen de kustlijn, vanachter Motril (ligt achter Malaga) tot voort Almeria, je vlucht gewoon van de vage plastiekdampen en uitzicht terug de loutering in van de bergdorpen, in alle soorten en groten, zie dat je er niet in vastrijdt (in die met de kleine steegjes), of je gps zou je de gekste dingen willen doen doen. Mensen zijn vriendelijk en behulpzaam , maar soms een beetje stug, eigenwijs en soms herken je mensen van Indiaanse afkomst (sinds Columbus) of zuid Amerikaanse horigen, maar steevast kom je her ten der weer figuren tegen die je ook in België kent als het ware, wel leuk zo een bijna treffende gelijkenissen. Je kan hen er niet op aanspreken, niet zo zeer vanwege het Spaans dat je probeert te spreken " quandao cervezza podre beber por évitar una contrala negativo de policia Espagna, dos ou uno" (ze verstaan het wel, dos(2) por vosotros (toeristen) , 1 uno por nosotros(voor henzelf). Ook de politieke gesprekken vielen mee "es verda que en Espâgna 25% de jovenes son sin employo" "han rencontrado los Indignados en Bruxellas l'anno pasado, qual es la programma politica de vos moviemento" en als het niet lukt schakel je over naar Engels of Frans eventueel met behulp van anderen, voor de niet veeltaligen . Nogmaals, Brussel verdient wel hoofdstad van Europa te zijn, door heel Europa platgelopen door de eeuwen (vandaar de gelijkenissen met sommige mensen thuis) en vier talen blokken wij alhier. Wel leuk, talen zijn de max.
Her en der praten met de mensen, al zie je niet veel op straat en toeristen zijn er niet veel in januari op de rustige Sierra Nevada wegen, is heel leerrijk (zie mijn kaart met de plaatsnamen waar ik stopte). Als je een viertal van de zeven nachten niet in de auto slaapt (let wel hoe hoger hoe kouder eens de zon met de twintig en meer graden van in de dag weg), kan je douchen en slapen en eten voor prijzen tussen de dertig en vijftig euro. Volledige maaltijden van tien tot vijftien euro ongeveer, alhoewel de tappa's ook al veel maag vullen voor twee à vijf euro per keer). Wel altijd fruit, water en pana-brood bijeen sparen of kopen voor de periodes tussendoor. Alle soorten dieren en stijlen van bergen en bomen kom je tegen, alhoewel er veel dorre streken zijn en de sneeuw nooit ver weg is. Negatiever is de bijna steeds aanwezige tv in de cafés, en heb je er eens één op je kamer, merk je dat van de zestig Spaanse posten of zo er meer dan het merendeel niet van dezelfde kwaliteit zijn als het Vlaamse Canvas bijvoorbeeld, maar ja, ook in onze kranten lees je een deel rioleringsjournalistiek over allerlei soorten misdrijven, de kranten integendeel doen hun best om dingen te brengen over het dagelijkse leven. Onderweg op de baan, je ook niet laten misleiden door ronde punten waar ineens geen verkeersbord meer staat met de nummer van de weg die je volgt. Een hobby van mij, is het associëren van plaatsnamen met zaken uit vijf talen en hun betekenis, onder meer om ze proberen te onthouden. De Arabische invloed in deze streek is merkbaar uit de bouwstijlen en de bevloeiingssystemen. Op de hoge plaatsen kan je de rust die er hangt bijna proeven eigenlijk. 'Sonrisa' betekent 'glimlach', bijna het Engelse 'sunrise', is dat niet prachtig ? Ik las in een krant (la voz d'Almeria') onder een foto van een zestig jarig huwelijksviering 'son sonrisa dida toto'('haar glimlach zegt alles') en zo zijn er pakken voorbeelden van taalvergelijkingen te sprokkelen, maar je vergeet ze vlug als je ze niet opschrijft. Niet altijd mooie Spaanse muziek opzetten in de wagen, want de stilte is, nogmaals, heel mooi en de moderne wagens hoor je bijna niet meer. Schel contrast met het rumoer in sommige cafés, een prachtige anekdote : de drie mannen die een hamburger aan het eten waren en ik een visschotel en op de tv maande de speakerin de bevolking aan niet van twee merken van hamburgers te eten wegens besmetting, die mannen draaiden hun burgers nogal rond ! Als je een kabeltje meeneemt voor internetverbinding, waar geen wifi is, heb je een voordeel, ook niet verwaarloosbaar soms. Maar toch niet te vaak binnen blijven, want mensen en gezichten, daar heb je uiteindelijk meer aan dan aan het virtuele dat je thuis toch al genoeg hebt in de moderne samenleving. Zoals overal zijn mensen bezig met hun kinderen, ouderen, meer merkbaar door de pleintjes en de cultuur van het aan de deur zitten dan bij ons eigenlijk, iets dat bij ons veelal totaal uit het straatbeeld verdwenen is. Voor diegenen die willen overwinteren zonder camper of zo of zonder in verlaten hoeves hun intrek te nemen : voor 300 euro zonder de gewone kosten, de maand, huur je al een vrij moderne 1slaapkamer, kitchinette, badkamertje.
Over Alqueriamorayma en meer (zet er www voor en .com achter misschien), waar ik een goede dialoog had met de familie uitbaters van een landelijk project, ...via de commentaar en de foto's meer. Laatste tip voor wie geen bed vindt of wil besparen : kies rustige hoeken. En natuurlijk, geen alcohol in de dag en matig voor het slapengaan als je de baan op moet, zal zeker helpen bij het nemen van de talloze bochten op grote en kleine hoogte. Hou er ook rekening mee dat net als je maag, je auto soms dorst heeft en in sommige afgelegen gebieden is overal tanken niet evident...maar dan weet je wat het voor de onlangs protesterende piloten moet zijn (tegen met minimum aan liters brandstof vliegen ter besparing). Europa is een prachtig land met een mix aan tegenstellingen van mensen en landschappen enz, of zoals Ludwig Beethoven het in zijn negende symfonie zou zeggen "...kom zing een vredeslied en leer het aan je broeders...". Goeie reis en ontdek weer een beetje meer jezelf en neem iemand mee als je daar voor met meer dan 1 moet zijn en dan kan je allerhande delen, het moet wel een gepast persoon zijn, want een gps kan je uitzetten als ie vervelend begint te doen...haha, niemand is perfekt, daar is het leven in zijn geheel immers voor, stijgen en dalen, ebbe en vloed, aan en uit...maar nooit doods. Altijd vol verassingen, vermits de kleine wagen die ik vroeg nog moest gewassen worden, kreeg ik voor dezelfde prijs (120 euro een Ford CMax, met dank aan Maria F.Gonzales geloof ik). Namen van families, ook leuk (Contador : teller, staat op de watermeters, Zapaterro, (op grond)zou bij ons Deschoenmaker heten, en alle andere namen van Spaanse ronderenners die je in 't echt tegenkomt. Een fruithandelaar in appelsienen noemde ook al bijna Sonrisa (glimlach)... enz. Als je hier echt op 't gemak geniet kan je ook goed dromen in de bergen en sterrenhemels, ik zou ze nog vergeten op grote hoogte (over de 3000 meter soms), amaai, sommige flanken van de hemels zijn 'bezaaid' met duizenden stippen en stipjes.
- Al dat geklaag over de crisis, lieden conservatieve politici, haal de speculatie uit de economie en betaal de mensen degelijke lonen in heel Europa, zodat er zoveel kamers niet leeg hoeven te staan in de toeristische sector. Bezuinigen, dat doe je met energie en zo en door geen nodeloos dit of dat te gebruiken, niet met geld waarvan het loon en de job van mensen afhangen...als je dan toch wil bezuinigen, zoek het dan bij de mateloze ontevredenen, die ondanks miljoenen overschot nooit tevreden zijn. Mijn respect gaat dan ook uit naar diegenen die ik ontmoette die met niet veel ook tevreden waren, van de schapenherders en gepensioneerden tot zoveel anderen die nog dichter bij het leven zelf als waarde staan, niet het geld en het altijd meer. Gelukkig is het hele plaatje niet overwegend negatief, getuige onder meer de talloze projecten in groene energie, molens, zonnepanelenvelden enz...en het sociale opvangnet, waarvoor zal moeten echt engagement of alternatieve investeringen op de proppen moeten komen.
PS Indien je al eens rookt, niets op de grond werpen, niet alleen wegens brandgevaar, maar ook omdat het op niks trekt, zeggen ze bij ons, uitdoen en in box steken of vuilbak (wel goed uitdoen) bitte.
PS Hopelijk kom ik morgen op de laatste en zevende dag geen zee plastieken serres meer tegen (vergelijkbaar met van Brugge tot aan de kust over de lengte van de kustprovincie) zoals achter Motril ongeveer. Er zou meer klassieke tuinbouw op de heuvel len bergflanken kunnen komen, alhoewel je duidelijk ziet dat de grond van achter Berja bijvoorbeeld vruchtbaarder is. Veel is mogelijk, maar investeringen moeten op korte tijd veel opbrengen waarschijnlijk.
PS deed een dutje ergens in een doodlopende straat in een gemeente met naar ik had horen zeggen, toch wel wat buitenlanders, twee teenage koppeltjes kwamen wat 'verkeren' en ik wilde ze niet 'afluisteren' en vroeg gewoon bij het openen van het portier 'spreken jullie Nederlands' en weg waren ze van 't verschieten alleen hoop ik. grapje
PS Zo dadelijk wat gaan eten ergens in dit hotel op de buiten, men zal weer bijna alleen voor mij koken waarschijnlijk en voor hun eigen, ik hou hier de hele sector recht (grapje)---had het al voor dat men de Marokkaanse buurvrouw gauw naar de keuken haalde en de ober uit zijn bed waarschijnlijk. ...wat later...nee, er was een pak volk in het café, goede gesprekken gehad met een paar mensen voor ik anderendaags wat me nog aan de streek vlak voor Almeria deed, prachtige maanlandschappen zegt men soms, maar vind het persoonlijk heel speciaal zonder aan de maan te denken. In Benahadux op het pleintje heeft er ne joviale jonge man lekkere tappa's en de dorpsbewoners aan de toog in deze rustige oase praten graag wat over één en ander. Overal gesloten en open karakters eigenlijk. Almeria zelf is wel mooi en modern en als je je wagen weer inlevert kan je hem afzetten een halfuurtje te voet verder in een voorstad gaan slapen voor het vliegtuig weer naar onze frigo-natte winters bij dagen.
pagina 119
He wanted everybody to be happy. From early on as a kid ‘everybody’ meant the people in the village where he grew up, his parents and grandparents, animals and so on. It might be kind of funny for a guy of 55 to wake up with these thoughts which probably were elder then himself as he sometimes thinks on his moments of analysing what life and his life is all about. He wrote a lot about it in every possible style and about each domain in life, both in a scientific and literary way…until he reached the border where words have to give up and very special kinds of reasoning and feeling became difficult or impossible to describe. What started off as an idyllic picture of the world gradually changed in a real understanding of what is going on in this world as a whole…not only in his personal life…in the broadest sense possible. But let’s descend in too that ‘wanting everybody to be happy feeling’ was and became and is all about. One can wonder about it. Does everybody in fact wants to be happy ? Isn’t feeling unhappy a starting point to discover what’s wrong and isn’t being unhappy not both something that can lead to accepting reality and appreciating it ?
Like in nature, moments of aspiration and moments of expiring of situations go hand in hand. It is the longing for understanding and comprehension and the feeling of wanting to be loved and wanting to love that motivates us to exist. As far as sensitive people are concerned that is…despite the fact that almost everyone has certain degrees of sensitivity within themselves…and intelligence. One can be very intelligent and almost have no human feelings towards people surrounding oneself…in combination with brain damage due to genetic heritage or a fall for example or in combination with a mental disorder or a lack of love or misuse in one’s youth; this can even lead to psychopathic behaviour. Sensitivity is what really makes us human in fact. Being sensitive seems to have always been under thread in history, but in combination with positive intelligence it made the world and a part of the individuals and the group they belong to progress, amid a lot of bloodshed and misery.
So, where did his own journey began ? Which players would he encounter to understand the way life works ? Why and how had he evolved to wanting to write about life ? Why and how had he evolved from having compassion with unhappy people towards analysing their lives in a critical but human and sensitive way ? What had lead him to his main philosophical question : “is there an energy which did not have to go through the evolutionary road of radiation, atom, molecule, planet, cell…and us to reach our kind of consciousness “ ? For others this meant there was a God or whatever name they gave it…for him it was more a feeling and a kind of energy…more a puzzle, both in a scientific and in a human sciences way…a story about making sense of nonsense. And what is nonsense in an energetic way ? In physics, when something tries to take a volume that is less or equal to zero…the situation explodes in little or big bangs, probably ever repeating themselves. So this means that, since everything is energy and energy is eternal , because it always evolves towards other forms of energy, life and we are eternal as well, taking under consideration that qualitative differences exist. So what all those words mean, is that ghosts cannot exist, because everything and everyone has a volume…and that when something or situations or in the end, we ourselves approach the point of too much pressure upon us…things have to change in positive ways…and hopefully if one continues that line of thinking…in a positive way after our dead too. The spiritual world, one cannot understand by dogma’s alone
We have a lot of love inside us. When love often has been undergoing some painful tests and we still try to understand the reasons why people sometimes don’t get the real meaning of certain situations in a relationship and we keep on continuing trying to raise their understanding about the way life works…then there really is a spiritual connection between people, a thousand links to our daily lives and those of the ones before us. What is that love and were does it come from ? Should one continue the relationship (s) or not ? Sometimes one has no choice, because the other side wants to stop the relationship partly or complete. Even if one does not continue to meet each other, relationships of all kind continue; most of the time it isn’t even clearly noticed by the different degrees of consciousness. You probably know about the moments when you can reach a high level of communication or contact with someone. One even does not have to fall in love with them in each way. It’s a strange thing that one can lose one’ s love for someone and if one is lucky friendship and respect remain to chase away the nasty thoughts and images the darker side of the beloved provoked. The darker side is all about the unsolved heritages of the past and the ones one added to them in responding from the same or other situations. When one touches the real nerve of the condition of someone, that someone begins to defend some cultural or personal dogma’s that not always correspond with the truth about someone’s roots. (Listen to both words, ‘truth’ and ‘root’…they have a lot in common.) Each time, in each area other words are used to enlighten bits of what life is about. One only can talk about the practical things of life and add some humor while maintaining the relationships that need no digging in too one’s soul. But when the discovery of one’s soul happens spontaneously, another approach becomes necessary. The sentence ‘ one has got to know one ‘s self’, is often used and clearly this passes through others; this can become a very intensive process with a lot of avoidable and not avoidable consequences…for better and for worse. One can chose for a celibate life, like for example priest do, or one can chose to find out what the soul of a woman or a man really contributes in discovering what life and your life is all about. Each kind of relationship, whether as a colleague, a child, parents, grandparents, friends, lovers…invites us to really understand the different meanings of life. In the case of lovers, what are they really searching for next to the pleasant things body-contact can offer and not feeling alone ? When spiritually connected people can overcome their negative emotions their fingers become like camera’s reading each other cells…surely an almost ideal situation…making love with a lot of concentration and understanding how to really activate each other’ s body…and soul in a spiritual way…but it isn’t a guarantee that things work out all right, because of the karma who preceded that kind of relationship isn’t understood or one does not dare to understand. This can cause a lot of troubles…and indeed if there are other family members involved on both sides and if one tries to please everyone without understanding in which situation they find themselves in. It isn’t easy trying to tell other people what to do…especially if they aren’t ready for it, or if they are too stubborn. Also, when the relationship with ancestors and others isn’t understood it can become difficult to unwind the wires.
Like in the telecom connections in the boxes on our streets there are certain connections between people and they get disturbed when things in our live occur that shouldn’t have happened to avoid complications, but in a lot of cases things couldn’t haven’t gone in another way. We experience things and we forget things, but when we reach the deep truth about a lot, we can tend to push it away, with a feeling of missing something as a consequence or we can try not forgetting the lessons and their feeling anymore and carrying it as a power in our consciousness…thus telepathically influencing things positively, all dough that SEEMS not to be the case sometimes. We cannot play ‘God’, but we can near the divine energy that make things happen mostly in an unconscious way. People who are aware of this should not try to escape by means of believing superstition or using unnecessary pills that burry a part of their body and soul and prevent a contact with their spiritual inner communication or dialogues which they could have had if they had overcome themselves and others. Often they cut ties with the one who really cared lots and lots about them, because the confrontation with their roots was to heavy emotionally loaded for them. Then they have the choice to enjoy life in a way they can handle, but in many case they make it worse. Sometimes the more distance one keeps after finishing a relationship or turning it in to friendship (if still possible), the better it will go with oneself or the other…if this means that one of the two for example will not take some medicine any more, the longing for the one he or she had to miss can come back and if that person is lucky she or he will not have to repeat the same road with more suffering then joy. Suffering surely will come when one discovers one has lost someone with the same roots. True roots, roots of truth. (almost poetry those related sounds in these words).
vrijdag 17 juni 2011
pagina 121
Trying to pass the borders of impressionism.
Because there are people one knows involved, no one can write a complete proza documentary about just what was one day in his or hers lifetime. Also due the fact that at a certain moment one is ready to begin writing such description, the reader will not be able to follow because of the complexity of one's past that is determined for a part by events in the past.
So that is why one always has to choose between fiction and reality, between the daydream and the situations one has to adept oneself on. Each thought is a novel on it' s own if one would pay attention to it and mingled with fantasy a thousand novels. Each dream is a puzzle of a lot of things that happened in a lifetime over generations. Time does not exist. Each moment of a minute, sometimes splits of a second, is so intense to write about that, if one is a writer, one cannot support any more in the end or just survive by observing and enjoying and making sense. In order to achieve a part of this wanting to explain about the codes of life in a narrative way, one should be a lot alone perhaps...I do not know, I'll have to find out...but the energy of achieving the aims described, is lacking me at this moment. Shall I try to write a prelude (french word,an introduction, which again is a French word ?) about the past or start with the day itself today or go to sleep for half an hour to recover ? Or shall I look upon you as my private detective trying to find out in this day to day story of mine, how my live and maybe yours was ?
Woke up with my neck hurting more than the day before and a kind of fatigue that went away. Had a 'talk' with a virtual friend about dreams and situations in daytime, but then not trying to fix the events itself, but put them on a broader scale. Nice that in English the word 'friend' is not substitute for male or female. A friend is rather someone one can talk or write with on a more or less the same dimension of vibrations. And if it's a virtual exchange one does not feel like one will have a supposed real encounter where one falls in love and by consequence having to endure all the responsibilities, joys and hardships based on the realities of the other person ‘s life.
I dreamt that a bloke with a lot of primitive and rough and in a way brute physical energy tried to seduce a friend of mine. He wanted to conquer her innocents in a mainly instinctive way. At first my reaction was 'let it go, it's not your life', but the feeling kept following me and then I met an old tired Indian woman who told me to control the blood pressure this has caused in my body. She maybe has saved this house of that soul of mine, and that is why my spirit is back on the track of continuing 'it's' spiritual tasks...for the sake of being a kind of assistance to all those who have managed not to live pureally superficial.
Me and my neck rested for a while and the fatique due to a life with a lot of tasks and due to the part isolation, slowly disapeared a bit, due to the fact that I let my ghost speak to my tired body, encouraging it from within the spheres of 'heaven' present as well in everything and everyone on earth, but most of us do not really know or can't reach the same dimension any more or not yet.
A cup of thee or coffee ? I had run out of water of the source in the wood, so it took some of the kitchen tap. The water was presumed to be the best, because of a lot of controle and addition of...I do not know. Nature's tap was to far away today for me to go and get it. The fellow occupants of my house were at work and I went outside to say the dogs hello, after eating some of the meal of yesterday and sharing the rest with them. The only animals whose meat I eat are, from time to time in a limited way 'chicken' and some fish from time to time. And hopefully, most of the time chicken that were not emprisoned in factories all of their lifetime.
In a village with tries not to become a town, I met the young man who wanted to make a living of his dream, providing food and a drink to his clients, which were more friends to him. He asked me how my writing got along and I answered him I had started writing in English and that I still was helped by the computer to avoid spelling errors...but that the computer wasn't so human as to underline the words thought and taught, because they both are correct...but it depends on how you use them. This restaurant-café keeper has a replica of one of Renoirs paintings in his establishment. I look upon it at each visit and so I said : 'I saw the film 'la fabuleuse destin d' Amelie Poulain' lately again. While living in her world of fantasy, she always was trying to help people by bringing them together or playing jokes with someone who mistreated another person. There was that role of a painter in the movie who was making a copy of Renoir's summer ball...he advised Amelie to grasp her own happiness in her attempt to meet the love of her live...and in response the painter and other personages received a lot of blessings as well.
There were some woman in my view on the owner of the 'Good Life', waiting for the buss at the other side of the street. One nice dark woman from Africa with a lot of pounds extra, sat on the stone before the window of a house...like as if she was meditating. Had she found happiness in marriage or was she misused on this or the other continent...or in both cases and even if she was unhappy, was this the consequence of the wrong choices she made before she emigrated ? A bit of an Asian women came to sit next to here and they looked understandingly at each other, without talking. Do only coloured people take the bus in this place ? A Caucasian woman pushing a child in a baby-carriage came along...and another white skin one with a happy little black-white dog came along. Wish Renoir was here. Maybe he was, with all that talking going on about him...as a consequence of what he did. Since time in fact does not exists, he must be somewhere, I thought. And while I write it I wonder if I did not write 'taught' instead of 'thought' in a phrases like this. Sorry, no energy left to go back and correct it. It's a bit like life...the past, try to deal with it as much as possible, but avoid having to make corrections in this day itself. Make your day, not interfering to much with earlier evolutions who have had their flow. Try to have a panoramic view on people and things, or you will get lost among too narrow conditions. It is like a heard this man say in a documentary about Darwin and his Beaggle boat : "I love the Amazone, but do not expect it will love you back. In fact the Amazone is very happy to see me coming...because it is very hungry : mosquitos snakes like the anaconda, some fish...they surely love me in their own way. So did my cat and my chicken when I came home. The cat pushes her head against my giving hand to thank me and the chicken lays her daily egg and expects no special things in return...forgotten of the times when she was a dino Maybe her kind has become humble through all these years of evolution ? Still there is a kind of mean dino-look when she mistrusts me and is not singing her relaxed song.
zondag 12 juni 2011 pagina 183
83 A family called Humanity Economy’s daughter Social married a guy named Politics…
And they had many children in different states and stages
Situations tend to function quite a bit different then they are described in that part of the media that has to many readers or watchers. Independent judgment is only possible when one considers the situation and the needs of the world as a whole. Learning to put facts in a broader perspective, dealing with insinuations. The more one succeeds in doing so, the more chance a progressive policy gets. Most of let things go their way and only when situations are really too much to take and one unites only to save a part of the furniture, leaving structures as they are, because politically the social movement was an orphan.
We are connected not only by blue lines (personal relations), but also by red lines, the econ-socio-politico-eco ones in fact. Our blue lines can benefit from a good condition of our red lines. The red lines are dominated by all political parties from far right to the spectrum of the left parties. If the individual no longer wants to stay without a voice concerning wars, poverty and social and ecological issues…or does not learn how to use telematics to oblige politicians to listen to them…the decadent part of politics will continue for much longer. (see text ‘to all’ on http://bloctaafblogartist.webs.com/apps/blog/ ) (and to ‘dear fellow world occupier’) on http://bloggen.be/conscience2008 ) We must obtain insight and a vision in order to understand history on his way to providing the planet with an ecological system of production so that in the end, if we plan this socially, we can span more free time in doing other things related to the meaning of life. Most of us have a daily life consciousness that prevents them from understanding what is happening fully and shows them in what kind of play they play. One has to learn how one can become as objective as can be. The higher the degree of collective consciousness the more possibilities for the individual. Why so many people rather like a populist then an intellectual approach ? They really want to show solidarity but they are divided in a lot of groups. questions for workers
Why is it we are still being ruled by representatives of bancs ?
Why you work so hard while so many are without a job ?
Why is having a job not normal ?
Why can't you easily find a new job ?
Why our telecom services, our energy and transport are not free ?
Why still not one world currency or an administration based on need ?
Why some of us need the discipline of old ideologies to function ?
Why not our inner discipline or the one of our colleagues in charge ?
Why not we but them should be afraid of doing away with speculation ?
Why does the same product does not cost as much everywhere ?
Why is poverty a form of official slavery ?
Why so few people control so much wealth ?
Why so few robots command so many soldiers ?
Why religions are not as much spiritual then our inner energy ?
Why imperialism calls war humanitarian aid, free world and democracy ?
Why do criminals control economy, whether in USA, ex- USSR or Liberia?
Why do trade unions follow the games of big money ?
Why do we not understand that 'foreigners' can be workers to ?
Why we still make weapons to kill our comrades elsewhere ?
Why do kings and queens still exist ?
Why not use technology and technocracy to build a beautiful world ?
Why doesn't education teaches more about human sciences ?
Why do we pay taxes as well for putting mines as demining them ?
Why do factories or companies close when demand is so big ?
Why are farmers payed to destroy or not produce, while so much hunger ?
Why so much short of housing ?
Why our dogs and cats eat more money than some earn ?
Why their system survives by means of crises, wars and exploitation .
Why do we keep on collaborating while modern fascism is so strong ?
Why our media talk in favour of what's going on ?
Why is the right to vote, the right to say yes to the system ?
Why don't we put forward our own program first ?
Why don't we defend our own alternative in the enterprises we work ?
Why don't we invite the jobless to join our reunions ?
Why don't we develop our new strategy to put our demands in power ?
Why we really want to show solidarity, but we are divided in lots of groups. …with no international action plan…
84. LESSONS FROM HISTORY
---------------------------------------------------------------------------------------------
Why don't we put forward our own program first ?
Why don't we defend our own alternative in the enterprises we work ?
Why don't we invite the jobless to join our reunions ?
Why don't we develop our new strategy to put our demands in power ?
see later on, below
pagina 123
Losing loves
Losing great loves.
Close to souls who pass away.
Lives that one must partly or almost abandon.
Then recognizing them here and there.
Losing loves.
Ignore the feeling, invent reasons why…
It had to be that way.
Sometimes they are right.
Sadness is never the same.
Relieve as well, but from whom and who and when
?Always, ‘after this one’, not again the part of hurt in love.
While there still are sparks of fire in the ashes.
Relations.
Always in other dimensions, other heights and tunes.
Different situations from needs of others.
From the own stories as well.
Do experiences have to come and visit us again ?
Does one have to go and search them in situations ?
Unique memories and sensitive connections…
Keep on connecting with the hart.
Losing great loves.
Close to souls who pass away.
Sad ,happy or in the middle, never the same meaning with this one or that one.
And passion also has seven tunes and colors.
And lots of songs in seven styles.
The simplicity of the white knight and the princes.
To the land of legends these days.
Pipi Langkous and Peter Pan don’t exist in adult world.
Those who can stay that way, enjoy and hold it.
Chose for each other.
More complex situations…often more hard to handle.
Losing great loves.
Close to souls who pass away.
The older one get, the higher the account.
And in the end…
Being light, always trying to be light.
We were it, are it and stay it…
Literally and philosophically at least.
Between each other, depending from meeting how and when.
After all those different kind of periods.
Great loves that try to be friendship again.
Relief and difficult test sometimes as well.
Like everything one is not used too.
Ignoring the bio, one can learn, integrate or not.
One isn’t the same any more as who one was before letting go.
One does not know always what to keep or let go.
The games ancestors played and play with lives.
That what one knitted oneself.
Knitting in life, you don’t do it on your own.
Some are not made in life…for patterns to tight.
Whatever the degrees of comprehension.
How little the degree of jealousy …
Funny with who a lot sometimes and with who not and when.
Good friends and become like children and wise men.
Losing great loves.
Art is born from it, as much as from joy.
To bring people closer to the soul.
And often it looks like getting closer to the spirit.
Of one who nobody can derange any more.
And only loves happy things.
Knowing that life hold more in store with people…
Then only romance and all kinds of passion.
The spiritual world, one cannot understand by dogma’s alone
We have a lot of love inside us. When love often has been undergoing some painful tests and we still try to understand the reasons why people sometimes don’t get the real meaning of certain situations in a relationship and we keep on continuing trying to raise their understanding about the way life works…then there really is a spiritual connection between people, a thousand links to our daily lives and those of the ones before us. What is that love and were does it come from ? Should one continue the relationship (s) or not ? Sometimes one has no choice, because the other side wants to stop the relationship partly or complete. Even if one does not continue to meet each other, relationships of all kind continue; most of the time it isn’t even clearly noticed by the different degrees of consciousness. You probably know about the moments when you can reach a high level of communication or contact with someone. One even does not have to fall in love with them in each way. It’s a strange thing that one can lose one’ s love for someone and if one is lucky friendship and respect remain to chase away the nasty thoughts and images the darker side of the beloved provoked. The darker side is all about the unsolved heritages of the past and the ones one added to them in responding from the same or other situations. When one touches the real nerve of the condition of someone, that someone begins to defend some cultural or personal dogma’s that not always correspond with the truth about someone’s roots. (Listen to both words, ‘truth’ and ‘root’…they have a lot in common.) Each time, in each area other words are used to enlighten bits of what life is about. One only can talk about the practical things of life and add some humor while maintaining the relationships that need no digging in too one’s soul. But when the discovery of one’s soul happens spontaneously, another approach becomes necessary. The sentence ‘ one has got to know one ‘s self’, is often used and clearly this passes through others; this can become a very intensive process with a lot of avoidable and not avoidable consequences…for better and for worse. One can chose for a celibate life, like for example priest do, or one can chose to find out what the soul of a woman or a man really contributes in discovering what life and your life is all about. Each kind of relationship, whether as a colleague, a child, parents, grandparents, friends, lovers…invites us to really understand the different meanings of life. In the case of lovers, what are they really searching for next to the pleasant things body-contact can offer and not feeling alone ? When spiritually connected people can overcome their negative emotions their fingers become like camera’s reading each other cells…surely an almost ideal situation…making love with a lot of concentration and understanding how to really activate each other’ s body…and soul in a spiritual way…but it isn’t a guarantee that things work out all right, because of the karma who preceded that kind of relationship isn’t understood or one does not dare to understand. This can cause a lot of troubles…and indeed if there are other family members involved on both sides and if one tries to please everyone without understanding in which situation they find themselves in. It isn’t easy trying to tell other people what to do…especially if they aren’t ready for it, or if they are too stubborn. Also, when the relationship with ancestors and others isn’t understood it can become difficult to unwind the wires.
Like in the telecom connections in the boxes on our streets there are certain connections between people and they get disturbed when things in our live occur that shouldn’t have happened to avoid complications, but in a lot of cases things couldn’t haven’t gone in another way. We experience things and we forget things, but when we reach the deep truth about a lot, we can tend to push it away, with a feeling of missing something as a consequence or we can try not forgetting the lessons and their feeling anymore and carrying it as a power in our consciousness…thus telepathically influencing things positively, all dough that SEEMS not to be the case sometimes. We cannot play ‘God’, but we can near the divine energy that make things happen mostly in an unconscious way. People who are aware of this should not try to escape by means of believing superstition or using unnecessary pills that burry a part of their body and soul and prevent a contact with their spiritual inner communication or dialogues which they could have had if they had overcome themselves and others. Often they cut ties with the one who really cared lots and lots about them, because the confrontation with their roots was to heavy emotionally loaded for them. Then they have the choice to enjoy life in a way they can handle, but in many case they make it worse. Sometimes the more distance one keeps after finishing a relationship or turning it in to friendship (if still possible), the better it will go with oneself or the other…if this means that one of the two for example will not take some medicine any more, the longing for the one he or she had to miss can come back and if that person is lucky she or he will not have to repeat the same road with more suffering then joy. Suffering surely will come when one discovers one has lost someone with the same roots. True roots, roots of truth. (almost poetry those related sounds in these words).
Some remarks about my essay-story : ‘there was live after dead aswell’ (see link)
Does the negative energy of someone keeps on living in the spiritual world as well, or is it an energy that only continues to have an influence in the existing world ?
From the world of electricity we know that a switch can be ON or OFF. Off means not in connection with the source. ON, connected. In the BIO –world there is LIFE and DEAD…in case off DEAD the qualitative attitude one has towards life keeps on empowering certain connections, especially if one has a lot of panoramic as well detailed insides into the different domains in life.
donderdag 9 juni 2011
pagina 124
oorspronkelijk nederlandstalige tekst :
Life is a training in understanding, resisting and enjoying.
To be able to support one another, one can learn.
There always are ordinary, special and to secret reasons why people do not get along.
After a hard winter, feeling spring, proud having survived.
Do not become a slave of money and then just die.
When one thinks about someone, often a library is opened in your head.
The higher the wisdom, the more intensity of observation, calm, the more mature the deed.
Such a strange ‘for’ feeling about others or yourself, where does it come from ?
Sometimes we only remember the dialogues we did not understand.
Analysing what really happened often works on a longue term, afterwards.
Thinking positively sometimes needs it’s blessings and conflicts.
Drifted to far away from what you should be doing, it harms doesn’t it ?
Existing in function of the energy one leaves behind and regenerate from time to time.
The soul of a biological home, embryo, transformer to the spiritual world ?
Ration and Logic fall in love with muse and fantasy and give birth to inspiration.
Why is a first impression often so important .
Do you ever get the feeling something very funny is about to happen ?
Continuing doing what you don’t like sometimes for someone has an advantage.
Out of free will doing something important with positive consequences, special event.
When you feel too good, polarity is ready around the corner.
What happens always happens on a scale of evolution.
Something one completely forget, all at once it is there when one needs it.
One loves hearing people talk, but not if it is empty talk.
Orientate on your own strength to keep on your own course.
Sometimes one hides info for you, sometime it is best hidden for you.
Knowledge, red carpet for spirituality
Letting go weight by laughing, observing, showering, moving, toilet, walking… .
Marvelous, when taught flow through you without effort.
Madness sometimes is a crush because of touching the sky to long or crawling too much.
Distance and walking together, both needed.
Understanding interaction in how things and situations come in too being.
Images that become symbols of and grow and grow to more insights.
Intuition is where one’ s soul reaches the spiritual world.
Interpretation of events, emotions, feelings, intuition…a lifelong task.
Like the weather, moods change, due to a number of conditions.
Preparing for each kind of moment when one meets someone serves the dialogue.
Sticking to a good feeling very often makes a lot more possible.
Posing questions at one’s self and others with the aim of getting more conscious.
In relations, separate the possibilities clearly from the difficulties.
A sense full of words can have more implications then practical and psychological ones.
Words are symbols of the daily as well as the spiritual.
Space and time, a lot more relative then we might imagine.
Send positive things in the direction of others, without always accepting missions.
Just ask for the strength your inner needs, when strength fails you.
Do there have to be studies about the healing power of knowledge, insights, wisdom… ?
In each period of your life you awake in yourself the things you must deal with.
Passing thoughts without words becomes easier when one exists intensively.
Measuring the evolution of oneself and the people one knows, not so easy.
To reach something, risk something even if it goes step by step and the summit is not yours.
Through the ones you know you understands the total picture more, sometimes less.
A searches for meaning is a kind of detective.
Magnetism, pigeons find their way home, we need a map.
Everything is a remix of what came before, with more and more consciousness.
Dead. Like a train station near the see…it seems like this is it.
Radiation. Physics. Chemistry. Bio. Soul. Thought. .Art. Spirit. Radiation.
Do not be each other’ s volcano that prohibits one from flying.
Burst out in something, that you get it over with.
Understand who you are and that you are who you were looking for.
Being is smaller than matter, but a lot bigger.
Each one knows the way he is, but not completely.
Evolution of radiation to our soul and radiation again. Holy trinity.
Are seeds in the air aware of where they can land to flourish ?
Put the top of a lemon in water and you get rings around the sun.
Lives, living, constantly prepared. Prepare to want.
The leaves of indignation lead to understanding sometimes.
To be or not to be, but what is to be ?
Watch out for accepting nearly impossible tasks.
You are a part of the solution as well.
Doing what one does, moment by moment.
Getting closer to the spiritual is living through all ,passed to you, facets of the soul.
Connecting the first impressions with the last for the time of being always.
The more confronting reality is, the more one pushes it away.
Not feeling well is not meant to push in the direction of others.
The karma of our own lives is looking for balance.
Do all personages know the meaning of the pieces they play in ?
Emotionally this is both a dangerous as heavenly world.
Our bio –soul- spirit produces better stuff then the factories of pharmacy.
One knows who one is by understanding the past better.
From an early age knowing what is in front of you, it does not work like that, but… .
That one and that one one will meet, slowly understanding why.
Dead. Return to separate elements. Radiation. Relations. Exchange ?
Life is a daily preparation of improvement of the quality of being.
One cannot remember all of the inspiration…it will find road to reach us again.
Wisdom not only comes on a top, also by descending, resting, meditating.
Dreaming, a surrealist remix, works of art with and without message.
Earth, hereafter, thereafter, always NOW is more easy to understand.
Time, does it exists only for those who do not feel well in their skin ?
The past, that what was, always in repetition to prepare the next show.
Both the literate and not literate do not always understand all structures.
One often forgets, speaking words, thinking is energy as well. Energy has consequences.
Energy is also faith, acting, believing… .
Insight that leads to energy is shared, exchange, experienced, not only tapped.
One cannot and does not have to be able to support all the pain of others.
Being satisfied often helps against too much or too little.
Keep on swallowing without learning, you must be wanting to become a zombie
Each awakening is a change to write a prolongation.
Wanting somebody at your side and only thinking of yourself is nearly emptiness.
In the book off all, each person is one of the different kinds of personages.
To give yourself your life back, understand it’s roots and plant understanding.
On moments you realizes the meaning of it all…one feels great.
On joins life starting from all those reasons for living of others too.
You’ve got it, or you don’t…or nearly, but you can get it…what ?
The meanings of the meaningful, hard to understand ? Nonsense easier ?
Becoming is experiencing by observing and acting or not acting.
Acting or not acting. The wright words, silence, listening, intervening...
…by doing so, wisdom an progress come easier…interpreting the unbalances.
In fact sometimes everything is too crazy for words.
Connecting and combining while understanding is almost the French word ‘religion’.
Make some time for nature from time to time.
Observe and commentate inside, outside, free from stress and circumstances.
Wish some good things from time to time.
The greater your interests and your desire to know you are and what you can do, the more you can control your life. Emotions are a teacher in different phases. We can change direction every time we understand more and know what we want and don’ t want. Then we can act or not act from a balance situation…with the hope and believe that this acting will be positive for yourself and others…even if in the beginning it does not appear like it will be. Who can understand for others which direction will be positive for them ? The answers lay in our environment for the grasping if we really want…if we didn’t give up searching, that is.
Without wires, there isn’t a single electrical lamp that burns (except for those with an inner battery). We exist because of inner power and connections.
pagina 127
- dinsdag 7 juni 2011 Letter to a father died 18 mars 2005
Thirty years after having written a letter for his father’s birthday, Ob finds a letter Ob wrote to him at the time, congratulating him on his 59th birthday.
“It is not easy to contemplate, that is think and write about one’s father. It is obvious that one has respect and admiration in away, but not easy to put this in too words and make some critical remarks as well.
I always knew you as an enormously hard working man and as someone with a feeling for justice beyond compare…as rare as your blood group. But above …you are someone in very close connection with nature. But what do I mean with all those words pa ? Hardworking. I am grateful that I have had a happy childhood and that I have had a happy childhood. I have never regretted that I had to work very very hard when I was young, I had a lot of useful extraordinary experiences in the field of cultivating and trading fruits. I have lived to see the complete evolution from a little farm, from horse to tractor to truck and so on…first on the local markets and then abroad in the East. I grew up in an environment with a lot of space and working after school hours, I did it to get a lot of weight from your shoulders, that of your wife, your brothers and others. It’s great to have space, land with fruits, storehouse’s, a whole village… . It has helped to build my character and perseverance. I like to take initiative and make my hands dirty and don’t stop till the work has been done. When I think about all those times we loaded truck with fruit from the region, delivered at our place or on the markets and the times we drove together with all that fruit to Germany in a number of cities having to load it back of… this was quite an experience. Watching you trying to keep awake all night and in the morning sleep for a couple of hours and drive back home to give your orders at a few the workmen of the village who helped with the trade and a couple of miners who didn’t want to work under the ground any more, but spend their days between the fruit yards. I watched you when you drove. The expression you had on your face, pure enthusiasm, is unforgettable to me. It was the look of one who is a 100% pleased with what he was doing and believed entirely in it…it had a purpose as all lives have, yours had as well. Your motivation went along with an ability to hold on that I did not meet a lot so far. It’s amazing that you still look like an ugly old man yet. “
“Only two aspects of the way you are, aren’t in your and our benefit. In stress conditions, you sometimes wind yourself up to much and you want to do everything by yourself then, then blaming us or the workers when things do not go the way you think they ought to. But that doesn’t bother us anymore, because we have become used to it. Secondly, you are too good with people sometimes, you want to make a compromise most of the time, even if it isn’t in your benefit. It will get you bankrupt if you don’t watch out. Even on the non-business field, in a human way, you give in to quick sometimes…instead of letting others clean up their own mess. You do have a lot of knowledge of the human character
but often you judge sharp,, but to quick maybe ? Or am I not old enough to understand ? Let’s just say you are on the watch for others a lot of the time…maybe that’s because of the unnecessary benefits you give them…and not knowing you are sometimes fooled ? A lot of people were killed in the war you lived and had to hide from and your father as a member of the resistance saved many lives and the local resistance was not to blame for the terrible revenge the village went through for it’ s actions…do you feel as if you must make up for the whole village ? Nevertheless you are a good teacher in combining the worries of the past with the reality of today and the future’s joys of tomorrow maybe. “
“I did not continue your business. Rationally I hadn’t got the money for it an subjectively I am not a trader…and one part of you isn’t also. For too long I felt as if I did you wrong by this. One thing I know for sure…everything has a reason and the art of producing fruit will go on…if not in then outside the family. I loved the years I was a fruit worker in your and your brother’s company…I loved working on the land more than that trade and that too complicated for me accountancy around it. I have my own family to take care of.
Sometimes I wonder that a thing that you wanted to pass me in life, ‘being religious’, I haven’t got it in me because I behave more as a philosopher and an artist and political militant. You really think so ? I have taught a lot about those things and I tend to look for a neutral bridge between all kind of sciences and religion. The fact that you not often see me in church, does not mean I haven’t got ‘it’ in me. I behave more as a Christian in believing and acting in and for a more just world, then by going to church and I will try to hold my family together and raise my children…but these are quite other times then when you grew up and started a family. I try to life my life consciously and with a good conscience. From all off the children and husbands and wives and grandchildren, ‘happy birthday’.”
Once father had retired, he began to read ancient texts about religion and others…two of them I found recently back again, ‘In the light of the truth’, must be something like the gnosis texts or not, he would have a look.
‘In the Light of Truth’,
So there stood : ‘in the Light of Truth’. Looked to me like the writer was trying to say that there was indeed a more powerful consciousness than ours that did not have to go all the way our evolution had to pass by from waves to atom and cells. Under that level would be a kind of distributing in between server or ‘light’ distributer…I ‘ll give it my own metaphors to help understand. The text was not referring to any religion in particular or race.
When making an effort to do what is good one gains credits, so much was clear. The author used also the argument that we often meet again in different lives. He sees no border between the here and hereafter…this I can understand (see my text ‘there was life after dead as well’), but I have my doubts about that classical reincarnation. One would wish it was true, seeing the burdens to overcome in some families…but there have to be certain laws that guide parapsychological energy. And I think those rules function according to the energy present in ancestral telepathy (gone, but not dead) en present energy also under one of his forms : present telepathy. He goes on explaining that what you think and feel is very important, because it makes links and attracts other people’s thinking and feeling, so in order to not get involved in thinking and feelings of people who think negative of life. Again this logic starts from a presumption and that is that the same positive energy attracts the same positive energy and good intentions. But is more complex than that. There are a number of stories before us that wait for completion and the two kinds of telepathies who are one in this world, make happen that what is logically and obvious to follow out of older events. According to the principle of thesis, antithesis and synthesis often, things happen, children are born, the second never the same as the first. Our free will consist in understanding our own situation in the world around us and choose for our typical own way which corresponds with our real soul…not so much a copy of our ancestors but our surplus. Does that surplus feels well with this or that person ? Of course if I am wrong then we are all perfectly living together and at an early stage in our being young we chose the wright partner. To make this basic picture complete, I could add that at a certain time only ones condition an choice is possible. Not everybody needs the same and everybody should evolve from within if one is a bit on a negative road.
What must I remember of all this ? That I shall encounter the things I feel, speak and think one day in the rest of my lifetime(s) ? If you have a Jack Russel and you educate him to be a hunter, it can be that he starts searching immediately when you come home because of that or mainly because he is a Jack Russel…I think both arguments are true. If every taught stays in connection with you… there is an gigantic net surrounding people. The author says that time does not exist, so we have time enough, it is all about the evolution of our inner communication in response to our connections with the rest what is…and that rest is one with you. All you have to do is wanting to overcome negative things, so is written. But what if in fact the positive and the negative interact because both can get wiser ? And we all know we have are stronger and weaker parts…so in interaction it is almost impossible to not think now and again something negative about somebody dear mister Abd Bernardt, with all respect. Wanting the wrong thing represses and wanting good things, lift up, I know my friend. People worry too much and have depressions, not only because of the economic system.
And what about those gnostic scriptures ? They seem to have more of an insight, inner approach to religion…by learning from one’s own experiences, and confronting them with those of others, from a bit hesitating to in the most open way possible one gets to understand the ways of the soul, the mental world…and one becomes more open to a meditative approach of present and ancestral telepathy. Some of the old gnostic texts show prove of this as some of the current ones as well. More people than you might think are ‘agnostic’…learning by what they feel in their inner and not taking some dogma’s of churches for the one and only truth.
In 367 after JC the church of Alexandrië under the guidance of Athanasius (Athan-nasty-nes) forbid the gnostic texts and the followers of the gnostic groups hid the texts who later reappeared. Maybe some people in opposition to the gnostic were afraid of discovering the inner, which might lead to some aggressive reaction towards others. An intuitive knowledge of ‘God’, like the gnostic called the divine hierarchic energy includes wisdom about people and life and oneself, also about knowledge of all kind itself. Whether starting from life or starting from texts, one can always work with both to approach a good interpretation of the world and life. Gnostic see everything more in terms of being not aware about things, rather than only talking about sin and forgiving. Their tradition goes partly back to the ancient traditions of the east, but trying to make the bridge to the rest of the world would only take a start long time after the documents were found in the second half of the 21th century. A number of people are not open to a gnostic way of living, others can only understand through metaphors. How does one explain that one can reach a place of peace inside oneself ? ‘The light which hasn’t got a shad’, surely they mean the waves, radiation, aura… ? ‘He knows all spaces, even before they existed’(before the big bang ?). “Earthly bodies often part for earthly purposes and live apart for earthly reasons…but the spirit lives safely in the hands of love and after dead it brings the connected souls back to God.” Esthetically written…and it makes me think that a lot of people are boycotted in their love on earth, by ancestral telepathy and presence of people who are not so close to them as one thinks…but they need them for a number of reasons in the past or present. To be honest, a lot of people would not like meeting others under the form of telepathy…but if they do not want to attract telepathy they do not like, they must let go inside and take a position of inner indifferent equilibrium, separating the positive and negative in each character. If one ask people for the definition of love, one gets several answers, according to one’s experiences.
Here are some links if the heaven they taught me exists and you are boring yourself over there : zondag 5 juni 2011
pagina 129
88 Have a taste of spirituality HYPERLINK "http://talespoemsessays.blogspot.be/2011/06/have-taste-of-spirituality.html". 88a In the beginning
Last week I went to an exhibition about the history of the universe and the necessity to save the planet. It’s a real wonder what came from the big bang, which symbolically means that something without a material form cannot exist, because something almost equal to zero tends to explode. The first moments after this event there only was radiation and then the first atom and so on until our consciousness. The question whether there is an energy who did not need all that road towards our consciousness, I leave to teologists to dispute about, but there is more God to be found in science and especially in man and woman and their relationships and in people trying to help people in a social and individual way, then in sterile debate about texts who DO HAVE THEIR OWN VALUE to be interpreted in their own époque. All dough some texts show that they know a bit of special energies and this at an époque that science did not have the same knowledge as today; which proves that there is a relationship between the dead and the living, between ancestor telepathy and present telepathy…it are always the sums of both which determine what is going to happen, which words shall be spoken.
The final goal of economic, social and political history is that human kind should learn how to produce in an ecological responsible way and divide in a social way…in order to have more time to enjoy culture and to try to get the meaning of life by understanding who others and themselves really are. The spiritual world one cannot grasp by dogma’s alone. The spiritual world tries to combine the struggles between positive and negative emotions on a small and larger scale. It is depending on the free will of people to act in a way that life becomes more and more a conscious way of dealing with things.
A number of people have so much love in them and that love has often been so misused that they try so hard to prove to others where that love comes from in fact…from the spiritual world. They can feel what is missing in others and where it went wrong as well as the negative sides those others have to coop with. By doing so, if the ones with few negative emotions inside, become more and more enlightened about live. In fact that is why everyone is looking for tenderness in their lives. Some have forgotten about this desire and replace it by all the practical things of life, who aren’t a ‘bad’ thing, but it has become their whole life practically. One often cannot blame those people by acting so because of the fact that unconsciously they know about their ‘pain points’ and it is too much of a burden to talk about them or chose other directions. They work and work in the material world, with no time for contemplation about life. They have relationships whereby they forget that in being truly together with someone who really is close to his soul and the spiritual world means being able to live with less food or less stress. If someone lives together with people that don’t believe in the spiritual any more one of them or two of them lose the respect and the friendship and their love in the end. When one touches the real nerve of the personal condition of someone, one begins to defend some cultural or personal dogma’s. In dealing with practical people one can invent spontaneously some funny things to talk about, but it will not or no more o further, but in doing so you create a little space in them. To reach people who still want to make an effort in touching deeper layers in each domain of life one can have a really deep conversation.
But when one want to remain on a spiritual level one has to remain with the positive and this isn’t an easy task considering the ancestral telepathy and the present one, continuously influenced by people with less consciousness about a lot. In relationships the degree of wanting to dominate others is an important factor which not only has negative consequences if someone needs a guiding hand still.
There are so many interesting questions one can wonder about after reading “there was life after dead as well” ( link : http://bloctaafblogartist.webs.com/ Does the negative heritage of someone keeps on living as well in the spiritual world, or is it an energy that only continues to have an influence in the existing bio world ? Both the strong and weak parts continue their story here, but spiritual energy hasn’t got negative parts, we only can create them, or are almost obliged to create them by the sums of as well ancestor telepathy as present telepathy.
88b The energy of consciousness plays a telepathical game with our telepatical and other exchanges In function of who we are and what we want and of who needs what in fact. Those who know true events and words that their interpretation was wright, can have very good flash backs and discover connections between things and people better. Those who understand as well, or in lower degrees; but who realize that they were partly or entirely the cause of misdoings to others; can have good understanding of things as well, but in less agreeable dimensions. Do not blame them to much, they are seeking to escape from both sides of telepathy. Life puts people on our roads, sometimes we like them a lot till we find some angels who need the help of angels. In the process of helping them (and at the same time in a way, us, no matter the emotional road downwards they can provoke)…in that process they do not always like us for the effort…and by getting tired the stronger ones don’t always have the wright reaction…and the weaker ones can have very strong inputs as well. If there is something troubling you, have faith that it will resolve it’ self and trust the inner spiritual energy who is inside you ,meets you…
88 C .Poems
The heat is gone
The heat is gone.Night has fallen.
Dark clouds refresh.
The light leaves the window.
Between white walls of a yard,
Bats dance the radar dance.
Soon as you think they’ re gone.
One comes back. Always the same maybe.
Picking the mosquito’s before my face.
No blood of yours for them.
In alliance I leave the light on.
Thinking while absorbing time and place.
The brain is a dark place…
But a lot of light is being transported.
There’s no such thing as a bat in your head…
A bat that picks away parasite taught.
You are your own bat inside.
New couple
New couple. Often it goes like this.
They find a lot in common.
A lot to blame their ex-es
They think their trust was misused.
Struggle with the lust for change inside.
Wondering whether to enjoy the lust of new lives.
Rediscovering to be glad.
They stop holding having something
Against the ones who cheated on them.
Experiencing the newly found joy THEY
Must have feld.
But the new love story often ends…
As the old one…
And insults and hurt replace tenderness again.
pagina 130
88 E. Between soul and spirit
Like I said to my cat the other day : “It is difficult trying to be a messias these days. If you only knew what is happening in the world or what has happened in my life, you would jump in to a tree and you wouldn’t come out”. Without followers one often talks to one’s dog or cat. Nearly all possible things that can drive a man crazy, have happened to me or I have seen them happening and who know what is to come. Good, bad and terrible as well as heavenly. That is why I find myself in a good balance between experience and not having to go through some stages I already witnessed. I drink my thee with honey, the water comes from a practically unknown well and I’ve decided to continue to be a messenger. One can be a messenger as well in daily life, in family and so on…but I long time ago was pushed to arrive at this moment in my life…translating this originally Dutch text for those I have not reached yet in that language. I already used a number of ways to try to express partly a social and partly a psychological and spiritual message. I try to think and talk and write about all possible issues in live, including philosophy, religion (faith) science and spiritual things like telepathy and the meaning of it all is to generate enthusiasm and participation to make this a better world with more people having more time to understand what they are doing here. In school I was critical, on my work I tried to do something about the social and political consciousness of my environment. On a familial level I gave everyone, including myself in the end the freedom to do their own mistakes. On a political field I noticed that a number of parties were ego minded further on the right and on the other hand the center often swinging to the right and the left as well, with some inside opposition or a great division at the left side of the left. I proposed to overcome it by adapting the old philosophical dogma’s of the left, making room for science to prove that eternal live indeed is possible. I invented a new political neutral system of worldwide telematics elections, based on an election to approve a worldwide social program without arms production and equal terms of production and the abolishment of speculation with money and raw materials...etc. I met a lot of people in different ways, all wanting the same while war after war and economical cries after crisis occurred. Artists, politicians, social workers and each other profession, all on their own, like we often all on their own, occupied with their social and personal problems. Those personal problems often prevented them from getting more and more conscious about the mystery of life and the ways it operates through us. We must unite more and more, we started of from one cell and we are spread genetically all around the world…interconnected more than the internet.
88 D. Between soul and spirit BIS
She bit her nails till bleeding, you did not know why yet.
She kept a distance, did not want children it sometimes seemed.
You did not know why.
You taught that you could help her with her child wounds.
She loved and sometimes pushed away.
Wanting to finish the relationship.
What should you do ?
Isn’t the past of generation stories always pushing true ?
Stories of joie and terrible ones she had shared.
You kept on believing that improvement would come through you.
You have wanted children.
Everyone who comes to play his role, will come.
After three years apart and a dozen living together.
A man as enemy image, due to the past was there again.
You were man and guilty in a way.
Can one carry on trying to help ?
When therapy with the guilty ones back in time lacked ?
Then came new listening ears, a new shoulder for her.
You noticed that there was something you did not know.
Material things also counted, hopefully not.
One cannot stay with somebody that understands your life in detail.
One cannot stay with someone who’s inner calm you can’t support no more.
One cannot stay in that calm when the partner doesn’t want to be nice any more.
Opportunities to overcome the negative part of instinct follow…
Revenge is waiting around the corner…you want someone else as well.
You were new in this game, it takes you with it, on the run.
Somebody else, with no heavy burden on the shoulders,…
Is surely waiting out there somewhere.
Forget it, because you are here to learn about every possible problem.
And your solution…making theory of experience in practice.
While knowing that staying nice and tender and helping is the real solution.
Staying in good mood and helping each other and others.
Always hoping for true love and encountering ancestral and present problems.
You notice some need some to maintain their relation or something in between.
But you do not get it yet, because you are in love.
After the cycle of understanding, letting go, comes the essence of the pain…entering by means of something that happens to others or words spoken.
You had to write about it and play roles in the lives of others.
Constantly adapting to different stages of situations.
Until one becomes like an old three which skin wants to burst.
But this is something for the future you hope.
Nature can comfort you, two pigeons come to drink water.
Let go tiredness and al this above and other terrible things in the world.
You carried too much on your shoulders, like so many in different ways.
Wars never stopped from the days you were a child.
Carry less and take your distance.
Rest a while in the sun, it’s spring again.
Travel in your fantasy to a place near mountain and see.
The light that never becomes dark, that only can be somewhere.
There’s no light in the brain but a lot of light being transported.
Because you keep on loving life.
Because of stars and planets, forget men for a while.
Matter contains space as well.
Create some space in your own.
You’ll have to keep on going on, no matter what.
Only through ones again descending in pain ?
By seeing pain as tragic and comic ?
When you have a good day it will reflect in to the others.
We are all healers true words, connections, tenderness, joy…
But confrontation as well.
Through a good inner relation as well.
We travel with people who want to do good things over again...
But they do not understand with who they can and can’t.
Spiritual bands are not to be broken.
You can’t even try, even dough you think so.
Be glad to be in good health and love your senses.
Your life, do not express it in suffering, but in wisdom and feeling good.
Try to understand your own happiness and don’t blame others to much.
Forgive each other, some have difficulties in coping with life.
But again, do not carry to much weight of others on your shoulders.
Wanting someone back again isn’t always a way forward.
pagina 131
88 F. Daily Waves in modern inkt
Left my wood one day
My wood where people looked for serenity.
Discovered a wood, hidden in a town.
Where ecologists do good things.
And I offered them my help.
Went in to town to tell the news.
But got a load of emotional stories about modern pain.
Could not take mine any more…
Lost my good temper…but it was in vain.
The message of my wood, not understood.
Forbidden to be too complicated, just talk along.
Frustration isn’t something for a public place.
It’s to be ventilated at home…
When tenderness has gone.
Back in my wood
nature, telematics, internet
the floating software of the one spirit
receiving trillons² of needs sending trillions³ of possibilities
with each time just one match for that period in time of being
telepathically connected drive of unfinished stories of past and present
wrote a poem about a bat to escape from battle
before it was on the net 3 book friends had used the word too
7 colors 7 sounds 7 continents 7chakra’s 7positive emotions 7negative emotions /7 senses/7 souls/7good intentions
Came near to things hellish and divine
Cracked both codes
Will keep a distance, thus no more someone’s or me to blame.
For the one percent of mistakes and wrong interpretation.
Being aware of once, one emo-link to many in nerve breaking conditions.
A lot of people preaching how to let go and be and live independent.
A lot of them live alone.
A lot of them get hurt.
And when they ‘ve learned from each other to abandon or let go.
They often forgot they were each other ‘s missing link.
How can one be afraid of a missing link ?
88 F.Boodschap van de planeet Krito
Onderstaand interview kwam tot stand dank zij enkele mensen werkzaam in een aantal observatoria. Vanaf 24 juni 2010 kwamen daar een aantal signalen met het verzoek om dialoog toe. Tot iedereens verbazing was de vraag om communicatie duidelijk verstaanbaar en bovendien in het Nederlands. Daarom werd professor Gust Aerts uit Leuven aangeduid om de dialoog te beantwoorden. De wetenschappers lieten de politieke, economische en militaire leiders en de media op verzoek van de contactzoekers voorlopig buiten het gebeuren. Een stem die zich voorstelde als KritaKrokus uit Krito de hoofdverantwoordelijke voor het ministerie van interplanetaire betrekkingen, herhaalde eerst bij wijze van inleiding en test zijn inleidende groet : Krita: “Aan alle mensen van goede wil, begaan met een menselijke leefwereld voor allen, aan jullie allen, aardbewoners : Groeten uit Krito. Al vele jaren volgen we jullie wereldse doen en laten, bestudeerden jullie culturen en talen, maar tot nog toe zijn we er niet in geslaagd van contact met jullie te leggen. Het gejuich dat U op de achtergrond hoort, zijn mijn medewerkers wiens geestdrift nu interplanetair uit deint. (pauze). Eerst waren we van plan enkele satelliet zenders te hacken en ons tot de totale wereldbevolking zelf te richten, maar die optie hebben we laten vallen in overleg met onze historici die jullie geschiedenis hebben bestudeerd. Wees gerust, we kunnen jullie nog niet bezoeken de volgend 200 aardjaren , maar dat zouden jullie leiders toch niet geloven en jullie zouden in opdracht van jullie militair industrieel complex al meteen beginnen met een aantal kernwapens en dergelijke bij te maken. We richten ons nu tot jullie in het Nederlands om geen ongepast chauvinisme in de landen met de grotere taalgroepen uit te lokken en omdat één van jullie landen waar het Nederlands gesproken wordt, als hoofdstad Brussel heeft, niet onverdiend nadat dat land door de eeuwen heen van uit het merendeel van de andere Europese landen aangevallen werd. Als ontwikkelde culturele wezens, is die symboolwaarde ons niet ontgaan van op Krito. Dit is onze kernboodschap aan jullie : Jullie bevinden jullie op een mijlpaal in jullie ontwikkeling, de keuze waarvoor jullie staan lijkt ons heel duidelijk : ofwel blijven jullie nog decennia ter plaatse trapellen én ook achteruitgaan ofwel kiezen jullie resoluut voor een totaal andere aanpak van jullie samenlevingsbeheer. Ondanks jullie technologische ontwikkeling slagen jullie er niet in van op een ecologisch verantwoorde manier datgene te produceren wat jullie menselijkerwijze nodig hebben en het vervolgens op een sociale manier te verdelen. Integendeel, jullie systeem draait rond het steeds meer produceren vanuit de superwinstmotieven van een kleine groep speculanten. Niet te geloven, maar met een gigantisch productieapparaat leven jullie al zo onder de voortdurende bedreiging van ineenstorting van jullie economisch systeem, met steeds maar weer werkeloosheid en economische en militaire strijd tot gevolg. Bovendien zijn jullie door jullie systeem verplicht van tegen een hels tempo te produceren met steeds minder mensen, terwijl jullie talrijk genoeg zijn. Merkwaardig ook dat jullie het leven voornamelijk beleven van uit het idee dat het uitsluitend in het teken van productie en consumptie zou moeten staan. Onderwijs, cultuur en levensbeschouwing...daar hebben jullie in verhouding weinig tijd en middelen voor over...voor ons een overduidelijk teken dat jullie nog veel werk hebben aan die 'winkel' van jullie, zoals jullie dat zeggen. We hebben, in alle bescheidenheid ,een aantal dingen op een rijtje gezet, waarvan jullie werk zouden moeten maken. Jullie hoeven nog niet over te stappen naar het samenlevingsbeheer dat wij hier kennen, objectief gezien zouden jullie dat wel aankunnen maar subjectief gezien ligt ons systeem hier nog niet zo in jullie aard. Wat jullie dus al wel zouden kunnen doen is zorgen dat jullie overheden op internationaal vlak zouden overeenkomen om :
-voor hetzelfde werk hetzelfde loon uit te betalen
-alle mogelijke vormen van speculatie uit jullie economie te bannen
-één internationaal sociale zekerheidssysteem voor meer welzijn te ontwerpen
-een internationale reconversie van de wapenindustrie te beginnen
-de militaire conflicten onmiddellijk stop te zetten
-een plan voor degelijke ontwikkelingshulp uit te voeren
-een eenvoudig en rechtvaardig belastingsysteem in te voeren
-wat jullie 'geld' noemen en 'banken' onder strikte voorwaarden te organiseren
-per grote economische sector één wereldwijde groep te maken om die moordende concurrentie waaronder jullie gebukt gaan te niet te doen
-de media door structurele maatregelen uit het winst denken halen.
Tot daar de kern van onze boodschap aan jullie”.
Het interview kon nu beginnen. De kleine groep wetenschappers hadden besloten de wereld van instanties en media niet te alarmeren en van uit eigen naam te reageren. Gust Aerts : “Hallo en welkom midden onze groep van wetenschappers op de verre aarde en bedankt voor de goede raad. Inderdaad, heel velen proberen hier tegen de irrationele en onmenselijke logica van ons samenlevingsbeheer in te gaan, er wordt aan gewerkt, geholpen door de tegenstellingen die het systeem zelf voor meer en meer mensen aan het licht brengt, al zijn we op onze hoede om niet te euforisch te worden bij het boeken van kleine successen. Vermits jullie alles van ons lijken te weten, stel ik voor dat we jullie een interview afnemen om meer van jullie manier van organiseren op te steken. Hoe zit jullie samenlevingsbeheer in mekaar ?
het leven op de planeet Krito
Onze planeet bestaat uit een viertal grote continenten. Eén heeft een beetje de vorm van een ijsvogel, een tweede juist daaronder, lijkt een beetje op een Indiaanse die over het tweede grootste continent tuurt, dat dan weer meer een beetje van een reusachtige walvis in beweging heeft. Het grootste continent heeft grosso modo wat weg van een hele grote pauw die wat eetbaars op de grond lijkt te pikken. Hier en daar wat grote en kleine eilanden die als wolken tussen de wateren rond de continenten lijken te zweven. Klimaatgordels en poolkappen komen goed overeen met jullie klimaat zones, al lopen de tijdzones wat uiteen omdat onze afmetingen en deze van onze, ook gele ster wat groter zijn. Geschiedkundig hebben we ook een heel deel negatieve gebeurtenissen achter de rug, kinderziekten waaruit we versterkt gekomen zijn. Momenteel hebben we een technocratisch samenlevingsbeheer, waarbij alle groepen van eigenaren en producenten, zowel de overheidsorganisaties als de kleine als middelgrote en grote ondernemingen betrokken zijn. Private mastodontondernemingen zoals in jullie fase van imperialistische concurrentie strijd, bestaan bij ons al lang niet meer en zijn overheidsbezit. Het principe van produceren om maximumwinsten binnen te halen, werd door ons systeem geneutraliseerd. Iedere zelfstandige of werknemer behoort op Krito tot één of meerdere projecten waar hij of zij, werkzaam is...oh ja, wij op Krito hebben ook twee polariteiten aan wezens, ook onder onze dierensoorten is tweeslachtigheid een zeldzaamheid. We overwegen van onze betaalmiddel, het geld op een dag geleidelijk beginnen af te schaffen, maar tot nog toe, op een niet speculatieve manier als ruilmiddel en administratief middel gebruikt, vormt het nog een bruikbaar bindmiddel om iedereen er toe aan te zetten van toch zijn steen aan de samenleving bij te dragen. Toch hebben de begrippen 'loon' en 'handel' een andere inhoud dan bij jullie Aardlingen.
De berekening van een loon, gebeurt totaal anders. Neem nu het project Telematica. Het hoofdmanagment van dit project berekent op een ruime basis hoeveel een jaarlijks abonnement op alle mogelijke diensten per Kritoäan kost...dit bedrag wordt gewoon afgetrokken van het loon dat iedereen krijgt in welk projekt hij ook werkt. Tot de werknemers van het project Telematika behoren niet alleen de werknemers van de nationale telecombedrijven die de grote infrastructuur voor alle internationale telecombedrijven beheren en bezitten, maar ook de werknemers van tal van kleine en middelgrote privébedrijven wiens eigenaars aldus eigenlijk geen lonen hoeven te betalen aan hun werknemers en bovenop hun wedde voor hun beheers capaciteiten een surplus tot maximum 20% van het gewone gangbare loon krijgen, wat voor alle lonen met een grote graad van verantwoordelijkheid is ingebouwd trouwens. De handelaren van weleer krijgen voor hun distributie -of onderhoudsfunctie op het gewone loon dat eenieder krijgt een 5% bonus en alle prijzen, zowel als de lonen, zijn voor de hele planeet gestandaardiseerd. Alle andere kosten zijn recupereerbaar, niemand buiten de overheid op Krito heeft eigenlijk nog 'loonlasten' te verrekenen en alle grondstoffen zijn ook gemeenschappelijke eigendom. Ook boeren krijgen een loon van de overheid en bonussen als ze de productienormen halen. Wij hadden, net als jullie met zovele absurde situaties rond oorlog, armoede, werkloosheid, vervuiling enz... af te rekenen, dat meer en meer Kritoänen een andere vorm van democratie gingen eisen. Ze wilden zelf een aan de evolutie van de samenleving aangepaste vorm van samenlevingsbeheer kiezen, zelf de grootste lijnen van de projectprogramma's verkiezen en nadien de dirigenten daarvan op projectlijsten aanduiden. De oude politieke partijen waren op de duur wel verplicht van zich qua partijwerking te beperken tot het plaatsen van kandidaten op de projectlijsten. In de allereerste programma -en project verkiezingen, stonden de volgende eisen die men bij de eerste internationale verkiezingen goed-of afkeuren kon : ze komen overeen met de eisen die we ook op sommige 'blogs' op jullie internet vonden, de blog https://www.filosofischverzet.be
88 G. pagina 133
Enkele belangrijke notities over liefde
Nog maar eens een poging tot inzicht in wat men de 'liefde' noemt
De verstrengeling van de emotionele banden die er tussen mensen bestaan is zo moeilijk te doorgronden omdat er vóór we allen werden verwekt er al zoveel is gebeurd dat wel onvermijdelijk tot ons bestaan leiden moest. Deze soort geestelijk-biologische bewegingen zijn enorm moeilijk te vatten. Neem nu de eerste zin in deze uiteenzetting...ergens hebben we wel onder een bepaalde hoeveelheid ook al deel uitgemaakt van het verhaal van de vorige generaties. De generatiedomino's blijven gewoon vallen. Alle moeilijke dingen waar vorige generaties niet konden mee in het reine komen, krijgen we gewoon terug op ons bord. In religieuze termen zou men dit 'erfzonde' noemen. Bon, iedereen heeft een vrije wil en mits we de verkeersregel numero uno : 'trouw' in het klassieke liefdesspel 'gehoorzamen' hoe minder 'fout' de dingen dan dreigen te gaan : jaloezie, ingewikkelde driehoeksrelaties, vlinders in de buik voor anderen die bij de oorspronkelijke partner, dan weer de slangen tot leven brengen. Dégout in plaats van sensuele gevoelens naar derden toe naar de bestaande relatie te leren integreren. Chemie alleen is nog iets anders dan een voorname rol in het leven van iemand anders willen opnemen,...liefde. Dat is natuurlijk de theorie, de praktijk brengt andere resultaten voort. In hoeverre zijn we eigenlijk 'vrij' om ons eigen emotionele leven te leiden...bestaat die vrijheid eigenlijk wel, zijn we immers niet verbonden met iedereen die via oorzaak en gevolg aan ons voorafging ? Als dit sociaaleconomisch en politiek toch duidelijk zo is, waarom zou dat dan ook niet voor onze persoonlijke, emotionele relaties gelden ? Als maatschappij hebben we de vrije wil om armoede, oorlog en vervuiling uit de bannen en om door velen zeer duidelijke, uiteenlopend omschreven redenen, kan dit nog altijd niet...alsof de oude demonen uit de geschiedenis nog niet tot rust gekomen zijn. Ondanks alle mogelijke alternatieven voor het huidig samenlevingsbeheer, blijven we in een sukkelstraatje zitten...net als met onze relaties trouwens. Uitleen lopende en gelijklopende verklaringen en alternatieven genoeg, alle dagen met nieuwe, op oude ontwikkelingen gebaseerde tendensen gekruid.
Het is vandaag de dag niet moeilijk het ontstaan van het leven wetenschappelijk te verklaren. Filosofisch komt het er op neer dat iets dat niet meer houdbaar is onder grote druk ontploft...kleiner of gelijk aan nul bestaat immers niet, spoken ook niet, wat niet wil zeggen dat we na onze laatste adem geen andere vorm van energie aannemen. Wat voor de big-bang (uiteengaan onder teveel druk) geldt, geldt ook in het emotionele leven van mensen. Voor de generatie die nog vijftig jaar getrouwd geraakte, lag dat anders, niet alleen omdat de man vaak de enige kostwinner was. Onder teveel druk van buiten uit ontploffen ook wij en onze relaties (stress op het werk, overdreven steeds opgefokter consumptiepatronen, de cultus van het seksuele genot, de commercialisering van de seks, de sensatiepers, het inhoudsloze deel van wat de media te bieden heeft : geweldfilms, geweldspelletjes, uitgaan te midden van overdreven decibels en tot in te vroege uurtjes, verkeerde voeding, milieufactoren, geen tijd voor bezinning...het gevoel maar één eindig leven te hebben dat zo vol mogelijk moet zitten, wanhoop gevoelens naar de eindigheid van het leven toe, politieke apathie die asociaal en individualistisch maakt...). De mensheid heeft zich over heel de wereld verspreid en is eigenlijk als één boom met geweldig veel vertakkigen te beschowen. Onze wortels zijn in feite ons gemeenschappelijk kollektief verleden, zij die er niet meer zijn, maken er in feite op een haast onzichtbare manier nog deel van uit. Zij zijn een deel van onze vrije wil vandaag als het ware. Wijzelf, iedereen persoonlijk staan aan de top van de piramide, moeten het geheel dirigeren, al slagen we daar niet altijd zonder moeite in. De ware levenskunst bestaat erin dit zonder teveel af te zien aan te kunnen. Je leven in alle rust te kunnen beleven. Weten wat wel en niet kan indien je die rust behouden wil. Dit houdt in dat je aan een inzicht in al de soorten realiteiten rondom jezelf moet werken. Constant, elke dag en nacht opnieuw. Als individuele tak van de boom je verbonden voelen met de andere takken, met de gemeenschappelijke stam, met de wortels.
Om dit op het niveau van het emotionele te doorgronden is het misschien best om het sociaaleconomisch-politieke deel van het bestaan even buiten beschouwing te laten en ons alleen op het emotionele te richten. Al is het emotionele moeilijk van het economische te scheiden omdat inkomen en dus 'geld' en van die materiële zaken nu eenmaal ook in het emotionele meespelen, als zou dat eigenlijk niet moeten hoeven. Voor diegenen voor wie deze dingen wel een te belangrijke rol spelen zijn het gewoon gegevenheden die een opvoedkundige rol spelen in het proces van het inzien wat nu eigenlijk de zin van het leven is. De emotionele zin van het leven is veel belangrijker dan de socio-economische en politieke zin van het leven...omdat het onze opdracht is van ons van alle negatieve emoties naar onszelf en anderen toe te ontdoen. Soms gaan mensen uiteen en is dat een noodzaak. Soms zouden ze beter bij mekaar blijven omdat dat in hun geval de best mogelijke kaarten zijn die het leven hen voor hun persoonlijke ontwikkeling had kunnen geven.
Geliefden, getrouwd of in welke vorm van samenleven dan ook, willen mekaar op momenten soms door klagen en zuren, flirten met... bewust uit een relatie duwen en tevens de indruk wekken dat het allemaal de fout van de andere is , soms net in een periode dat de andere dacht net in een onbezorgde relatieperiode te zijn beland, slaan wie weet welk een domino's van het verleden in het heden toe en lijkt de toekomst voor beiden ofwel een beloftevolle lat-relatie, vrienden-relatie, open relatie... of een eindpunt, met nieuwe vooruitzichten om van te leren ? Velen hebben soms vele hoogtes en laagtes van velen moeten delen vooraleer ze zelf begrijpen dat er verdriet bestaat waarover niet zo maar kan worden gepraat met woorden. Misschien houden tranen dan nog gezond...of..enz Helder zien hier in bereiken betekent eigenlijk gewoon beseffen dat wat men met het 'goddelijke of 'ondoorgrondelijke' bedoeld (het leven in al zijn facetten eigenlijk), een staat is die men bereiken kan dooralgemene kennis, doorgronden van de eigen levensloop en inleving in de levens van anderen en de coördinatie ervan, niet alleen door het gesproken en geschreven woord, maar door de ontmoeting met je innerlijke evenwicht doorheen dit alles Het beleven van het bewuste wezen in jezelf, ben je zelf
Dat spiegelbeeld van het wezenlijke zijn, concreet door je eigen vertaald; is ook het spiegelbeeld van de buitenwereld. Voortdurend zit je de gevoelens, gedachten, beelden daaromtrent in te schatten om de verbanden te ontrafelen, zin te zoeken en alles ten goede te proberen keren
-het jaloezie- monster in vele van zijn facetten : Met een grapje beginnen : in plaats van jaloezie te hebben, gewoon de volgende beklagen. Menig één heeft er al eens last van, van miniem tot gemiddeld en veels, veels te veel. Soms klopt de intuïtie, soms zit men er helemaal naast. Het vuur van de jaloezie, eenmaal in gang, probeert alles te verorberen...met wat brandstof uit herinneringen van het verleden er op gegoten, is het soms niet te stoppen en paranoia- achtig...we hebben het natuurlijk maar niet alleenlijk over de biologische jaloezie, die soms niet moet onderdoen voor andere vormen. De biologische jaloezie heeft natuurlijk zijn redenen in de vraag welk leven nu mag en moet tot stand komen en welk niet...als of wij in onze bescheidenheid daar allemaal een volmacht voor zouden hebben om dergelijke complexe codes te begrijpen. Als men veel last heeft van jaloezie is het best niet al te zeer met het subject dat in bepaalde situaties (scheiding, ander verblijf...)niet direct 'controleerbaar' is, bezig te zijn. Alle soorten opwinding die dat met zich meebrengt schaadt waarschijnlijk de gezondheid...of activeert het de kwaliteit van de genen ? Niet alles moet en kan worden uitgetest. Ook al heeft men het monster al lang overwonnen, toch kan het op bepaalde momenten weer opduiken. Mensen die al enkele partners hadden, merken soms op dat ze maar bij een paar echt jaloers konden zijn, namelijk bij de vrouw van hun kinderen en iemand waarvan ze denken dat hij of zij best geen kinderen met die of die man of vrouw krijgt...in sommige gevallen pushen ze het door hun gedrag, in andere gevallen niet. Niet alleen 'kinderen' hebben met of willen hebben met, is een reden tot jaloezie. Het monster is op zijn best bij fantasiebeelden over de partner met iemand anders. Grappig, of helemaal niet grappig, is dat men soms duld dat de ander iemand nieuw' heeft' om ook iemand anders te kunnen 'hebben'...met of zonder onderlinge afspraak. Ijs is , zoals u weet, heel glad en het komt inderdaad bij tijd en wijlen terug. Het echte belang van fysieke trouw, buiten de genetica, heeft qua menselijke goedvoelen, bij de meesten ? niet zozeer te maken dat men bij het scheiden armer wordt, maar is vooral belangrijk om jezelf niet al die zware emoties aan de hand te doen. In sommige gevallen is 'trouw' zijn echter een aangeleerd iets dat, indien je het echt te extreem wil volhouden, ontaard in de andere pool, de slipper...die alleen langdurig verrijkend kan zijn (soms met vallen en opstaan) indien twee mensen spiritueel meer bij mekaar horen dan twee anderen. Soms wordt er alleen maar wat geflirt omdat men de andere op het belang van de eigen 'waarde' wil wijzen of dat men er een melancholisch soort aandacht mee wil ervaren. Een klein beetje meer of minder van dit of dat hormoon, zal wel gezond zijn zeker ? Een brand kan je blussen, maar soms wordt hij oncontroleerbaar.
Soms is jaloezie iets dat ontstaat in voor iemand ongunstige ervaringen met ouders en de daaropvolgende soorten relaties of gewoon ook dat men zodanig geduld met iemand heeft gehad in lief, maar vooral leed, dat het dan driedubbel erg is dat je wordt ingeruild voor iemand waarmee de partner minder zichzelf worden kan. Soms kan dat niet anders en moet je je er mee neerleggen. Soms is alles aan je stiergehalte gebonden, heel gewoon in het dierenrijk, al zijn vrouwen vaak jaloerser dan mannen. Vaak potsierlijk is het als het niet zozeer om een gevecht voor de beste genen gaat, maar om materiële bezittingen bijvoorbeeld. Worden onze DNA-strengen er beter van ? Je zou ook kunnen stellen dat je niet daadwerkelijk ontrouw hoeft te zijn, om aanleiding tot jaloezie te geven. Sommigen voelen zich vaak belachelijk onnodig, of zijn verplicht van in de meeste gevallen anoniem; grote dosissen porno tot zich te nemen...als of dat ook niet meetelt in het aanvoelen van waar die energie achter af dan komt. Voor diegenen waarvoor sex pijnlijk wordt, is dat waarschijnlijk minder een probleem dan voor anderen. Tot slot, indien je je partner achteraf vraagt wanneer 'het' dan gebeurt is en het tijdstip klopt met een soort jaloers gevoel dat je overkwam, meldt het ons en we zullen het bij onze studies rond het fenomeen telepathie, voegen. Ook het tijdstip van intieme gesprekken die men 'aan de andere kant' had, kan interessant voor ons zijn. Trouw, uiteindelijk, heeft zijn goeie en minder goeie redenen, maar is een heel valabel iets. Ergens vertrek je van een maagdelijke situatie die soms evolueert naar 'hoe zou het zijn met die of die andere'...al is het soms maar een heel klein beetje, want je bent content met je partner of gezin. Toch kunnen mensen niet altijd de opgelopen trauma's van hun partner inschatten, nog dikwijls het gestook achter hun rug van exen of schoonouders, vrienden, ouders... . Trouw heb je niet helemaal alleen in de hand, of je moet al vooraf over een soort grote wijsheid daarover beschikken. De situatie van 'je voelt je ok, alleen omdat je trouw zo vanzelfsprekend acht', kan danig uit de hand lopen. Tweede slot. Er is meer tussen hemel en aarde, hoe meer men tijdens zijn leven met alle mogelijke schaduwkanten afrekent, hoe sterker we als ziel in de geestelijke wereld overgaan...en...hoe minder problemen je ouders onderling en naar ons toe oplosten dus , hoe meer er op ons bord komen ... ? Dat zou allemaal kunnen vermits de ziel en de geestelijke energie één zijn. We zijn immers een mix van de verlenging van onze voorouders en ook de meer en mindere hoeveelheden testosteron, dopamine (op opwinding gericht) en oxytocim (meer op kalmere ervaringen gericht), spelen mee in een spel waarvoor wij een leven tijd hebben om het te begrijpen...een leven en langer. Zoals alles is alles een test...om ons weerbaarder te maken, maar dat het leven ons maar bespaart van mensen die bij mekaar horen te provoceren.
Deel Kortverhalen
pagina 135
Deel Kortverhalen 135
Tussen Allerzielen En Euroshima 136
Geachte Mede Maatschappijer 151
De Blogfilosofen 157
BLOGKUNSTENAAR. BLOGNOVELLEN 172
Karel Kompel’s referendumpamfletten 179
Er was dus toch leven na de dood 186
There was life after dead: see English edition
Tussen Allerzielen
En Euroshima
Nu dat ik dan toch dood ben
‘Het moet wel een afgrijselijk zware klap geweest zijn’, dacht ik met een onverklaarbare zandsmaak in m’n mond. Zonder het hoofd op te tillen, wist ik dat er warm zand onder me lag. Na het zandkorrelgevecht van mijn oogleden, richtte ik mijn lijf stilaan op. Op handen en voeten liet ik me met billen op voeten zakken. Wat ik zag, kwam me als volslagen waanzinnig over. Was dit een grap ? Een droom kon het niet zijn. Of toch ? Het stijve en stramme dat de minste beweging met zich bracht, was me te vertrouwd. Zo…weet je wel alsof je de dag tevoren voor het eerst weer een voetbalmatch gespeeld hebt. Hoe kwam ik in hemelsnaam in dit soort blauwe zand terecht ?
Ik zat midden in een uitgestrekte, woestijnachtige omgeving; maar dan in het blauw met rode en gele rotsen. ‘Wat doe ik hier, hoe kom ik hier’, gonsde het in mijn brein. Dit was nu net wat je een surrealistisch schilderij zou kunnen genoemd hebben. Een blauw heuvelig landschap met een soort witte zon die laag tegen een groene hemel plakte. Alsmaar waanzinniger rondkijkend stelde ik vast dat er werkelijk niets meer of minder te bespeuren viel. Een bange kalmte overviel me. M’n vingers grepen ziftend door het blauwe. Ik stond recht. M’n voeten sleepten zich een rare kring van stappen in het zand,…ja, dat moest het zijn, het kraakte, voelde aan als en kwam in mijn schoenen zoals ‘thuis’ aan zee. Ik kwam terug op het punt waar ik op mijn buik gelegen had. Moedeloos liet ik me op m’n gat vallen. Ik probeerde kalm te blijven. Ineens wist ik het weer. Daarnet was ik toch in de wagen naar huis ? Oh nee ! Die klap ! Het groene licht en dan die vrachtwagen op het mij zo vertrouwde kruispunt. Meer wist ik niet…was ik gek geworden…of was ik dood ? Gelukkig kreeg ik niet lang de tijd om na te denken. Anders was ik compleet doorgeslagen. Ineens brak de eindeloos bevreemdende stilte rondom me. Hoorde ik dan geen steeds aanzwellend geluid als van een automatisch ratelende naaimachine ? Het rake gehakketak in stereo groeide aan. ’t Was zo soepel en geolied dat het geen vrees, eerder nieuwsgierigheid bij me opwekte. Slechts één moment dacht ik aan vluchten. Toen ik aan een stuk groene einder een duidelijk rood iets over het blauwe zand schuiven zag.
Het zichtbare begin van de ontraadseling van het abnormale waarin ik hoe dan ook gedropt was, schoof tot op een veilige afstand vóór mij neer. Het tuig had iets van een ouderwets type vliegende schotel. Tevergeefs zochten mijn ogen naar een opening in het harnas. Daar ik geen venster of deur vond, waagde ik me langzaam naar de andere kant. Inderdaad, De voorkant van mijn stalen bezoeker had bovenaan een soort donkere venster in trapeziumvorm. Een meter lager meende ik een soort ovale deur te kunnen onderscheiden. Net toen ik korter bij wou komen, begon het buitenmaats portier van bovenuit naar me toe te wentelen tot dat de deur haar brugfunctie bereikt had. Er gebeurde niets. Meer en meer kreeg ik het beklemmend gevoel dat ik ergens vertrouwd was met dergelijke toestanden. Achter de half zichtbare tweede deur die nu het open gat vulde, bewoog de schaduw van een gedaante in een hel licht. Het wezen er achter stond nu pal vóór het deurscherm. Een vijfvingerige hand leek ergens op een knop te drukken. Een deurscherm schoof in de koepel van het ongeveer vier meter hoge tuig. De schaduw was echt. Een knappe tengere vrouw in een geel pak, nodigde me uit om de trap op het luik te beklimmen. Ze bleef wenken tot ze haar linker hand uitstak om me binnen te helpen. Ik begreep niets van haar aardse uiterlijk, maar wat kon me nu nóg verbazen ? Daar had ik dan in een paar tellen daarna al een antwoord op. “Welkom jij, mij naam is Kernaate, wees onze gast aardmens. Pardaf. Ik stond aan de vloer van het ruimtetuig gelijmd, ze heette me welkom in het Nederlands ! Na dat de schoteldeur dichtklapte en het scherm na een druk op de knop ernaast toeschoof, leidde ze mij naar ’t midden van de stulpvormige passagiersruimte. “Ontspan je wat”, zei ze bezorgd. Ik heb dan toch ongelijk, ik had me buitenaardse wezens altijd als een soort gevoelloze robots voorgesteld, maar ze nodigde me vriendelijk uit om in één van de twee relaxzetels plaats te nemen. Zelf ging ze naar wat me een soort futuristisch boordpaneel leek. Terwijl ze enkele toetsen indrukte, hoorde ik haar iets over coördinaten zeggen. Met kleine passen kwam ze terug en legde ze zich spontaan op de lig zetel naast me. In de buitenkant van haar armleuning was een soort afstandsbediening ingebouwd. Vreemd genoeg trad bij mij al een zekere gewenning op aan het gebeuren, zelfs toen ik haar een paar voor mij herkenbare letters en cijfers zag intoetsen. Boven onze hoofden flitste een driedimensionaal beeld van de omgeving aan. Het effect daarvan stelde me enigszins op mijn makkie… doch een woord uitbrengen, ging nog niet. Kernaate had het door en was me vóór. Haar vlekkeloos Nederlands bleef me een raadsel. “Stel jezelf niet teveel vragen. Mettertijd zal je wel begrijpen. Ook hier op Krito is er voor alles een logische uitleg”. “Krito”, bracht ik er moeizaam uit. “Ja, KRITO, ’t betekent in onze taal ‘planeet der kraters’. Laten we het eerst over jou hebben ‘kapitein Ruben Vanstock’.” Ik schrok me rot, een onbehagelijke warmte trok naar mijn kleinste hersenbloedvaten. Zag ik er nu rood of bleek uit ? Eerst dacht ik gewoon ‘waar heb ik die naam nog gehoord’. Pas toen begon ik te twijfelen. ‘Was die naam de mijne niet’ ? Kernaate legde een geruststellende hand op mijn been, toch keek ik, of Ruben Vanstock, haar een weinig argwanend en vragend aan. “Ik geloof dat ik het beeld van jouw avontuur nu wel helemaal kan invullen”, zei ze ernstig. ‘bedoelde ze dat figuurlijk of letterlijk’, kwam in mij op. “Het verwondert me niet dat je aan wat men in aardse termen ‘geheugenverlies noemt lijdt. Als je het goed vindt kijken we dat op onze thuisbasis Estona wel even na”. “Ja, ok probeerde ik maar zo gewoon mogelijk te doen bij al die nieuwe dingen en feiten”. “Wel”, zei ze , zich bewust van mijn nood om opklaring“, ik zal eens proberen om het hele gebeuren eens terug bij jou te brengen. Je moet weten dat wij Kritoänen al generaties lang bekwaam zijn om jullie radiosignalen op te vangen. Wij waren perfect op de hoogte van het ruimtevaartprogramma waar jij inzat. Zelfs van het feit dat iemand je tijdens je oefening in zwaarteloosheid vroeg of je geen hinder meer had van het verkeersongeluk dat je zo rond jullie 2064 bijna het leven kostte. Maar goed. Vermits je geheugenfunctie voor onder meer je job van astronaut faalt; zal je je het volgende ook wel niet meer herinneren. Je werd geselecteerd voor een routine solo ruimtevlucht. De bedoeling was gewoon het uittesten van een nieuwe, op kernkracht aangedreven motor. Er liep echter iets mis met de aandrijvingskracht. Zodanig dat je met een duizelingwekkende snelheid uit je baan om de aarde raakte. Door je hoge snelheid was je niet meer onderhevig aan de aantrekkingskracht van jouw zonnestelsel. Je snelheid was dusdanig groot dat je als het ware ‘opgezogen’ werd door de aantrekkingskracht van de witte ster ‘Raki’. Waar men op jouw planeet Aarde voorheen 87 jaar zou moeten over doen, deed jij op zes maanden. Daar onze ster 185 maal groter is dan jullie Zon, kon de koers die jij uitging niet ontsnappen aan de kolossale aantrekkingskracht van Raki. En zo kwam jij dus uiteindelijk op onze Krito, acht maal groter afgestevend. Qua positieberekening heb je ons de laatste 14 dagen aardig wat problemen gegeven. Door de tweejaarlijkse orkanen kon je zowat overal terecht komen. Dank zij het spel der winden hier, kon landen zonder je te pletter te stortten, maar niet zonder dat je automatische landingssysteem uitklapte natuurlijk. De winden waren wel een soort vangnet dat je val remde. Gelukkig maar, anders was je echt dood, zoals ze je na je lancering opgegeven hebben. Je zult me niet geloven, maar jij was het, wat jullie ‘proefkonijn’ noemen. Het proefkonijn van je ruimtevaartmaatschappij. Absurd genoeg wilde men bij jullie een tegenover een andere luchtvaartmaatschappij opgelopen achterstand inhalen. De druk van de privémaatschappij en de regering van je land, was zo groot dat jouw bazen zo vlug mogelijk wilden weten wat onder andere de invloed van door kernkracht aangedreven snelheden op menselijke weerstand was. Je kent het vervolg. Zij denken dat je dood bent. En jij, jij weet nu waarschijnlijk door mijn hypnose en jouw herinnering terug, hoe je, na je iets wat ruwe landing uit je capsule kroop en lang verdwaasd rondliep. Je merkte zelfs nauwelijks op dat onze luchtsamenstelling quasi dezelfde is. Of zie ik dat verkeerd ? “ Zij had gelijk, ik was Ruben Vanstock. Niettegenstaande mijn herwonnen zelfbesef, voelde ik me als een invalide in zijn karretje. Te veel dingen probeerden tegelijk tot me door te dringen. Het leek of er in mijn hoofd een film van achteren naar voor afgedraaid werd. De aanvaring met de planeet. De maandenlange eenzame tocht. Het gesuis in m’n hoofd. Het voortdurend gevoel van ergens naar toe gezogen te worden. Net als in een kermis looping, maar veel heviger. Die duizeligheid en mijn zuurstof-en pillenvoorraad die dreigde op te raken. Waarom hadden de mensen van de geprivatiseerde Nasa mij eigenlijk zoveel overlevingsmiddelen meegegeven, kenden zij de risico’s ? Een invasie van beelden, dwong me tot praten. “Je moet wel gelijk hebben Kernaate. Ik kan het me wel allemaal terug herinneren, maar mijn hoofd tuit. Ik kan mijn herwonnen werkelijkheidsbesef niet goed aan, vrees ik. Hebben jullie geen medicatie tegen hoofdpijn of zo” ? “Tracht kalm te blijven. Je zal geholpen worden, maar niet met de achterhaalde methoden die je gewoon was. Wij van Krito hebben therapieën om je overspannen toestand te ontladen. Er komen daar geen scheikundige stoffen aan te pas. Hoe jullie preparaten soms ook kunnen helpen, wij gebruiken ze merendeel alleen bij infecties. Probeer je te ontspannen. Je nieuwe reis begint pas. We zetten zo dadelijk koers naar Estona…de kraterbasis waar ik toe behoor. Daar kan je in ’t gezondheidscentrum in één van onze ‘hersenbegeleiders’. Ze zag dat het woord me schrikken deed. “Schrik niet”, een hersenbegeleider is gewoon een comfortabele, trilvrije en zuurstofrijke glazen stolp. Je krijgt een koptelefoon op, niet met muziek hoor”, lachte ze. “We sturen een hooggekwalificeerde geluidsgolf door. Dat signaal heeft de eigenschap dat het je brein geweldig zuiver activeert. Zo zal je bijvoorbeeld je vroegste herinneringen in een soort diepzinnig perspectief kunnen herbeleven. Technisch gezien verklaart deze werkwijze zich door het feit dat onze speciale geluidsgolf als een aparte dimensie op je inwerkt. Naast de scheikundige en elektrische processen heeft het ‘geluid van Molta’ zoals wij het noemen, een onnavolgbaar begeleidend effect. Het is een dermate gevorderde denkkringloop die je verstandelijke vermogens toelaat om, in de mate dat je over de nodige informatie beschikt, alle, aan bepaalde ervaringen gekoppelde oordelen te herwaarderen. Bovendien…volledigheidshalve, indien je dat zou willen, zijn wij zelfs bereid en bekwaam om ons infosysteem mee op jouw koptelefoon aan te sluiten. Zodoende heb je bij informatietekort de mogelijkheid onze denktank te ondervragen. Begrijp me nu niet verkeerd. Denk bij dit alles niet aan wat jullie ‘hersenspoeling’ noemen. Je behoudt zelf het initiatief om over datgene wat jij oproept te denken en er naar jou vraagstelling en keuze op in te gaan. Akkoord” ? Al had ik op aarde geleerd om mensen eerder te wantrouwen dan in vertrouwen te nemen…voor ’t eerst sinds lang, voelde ik mijn gelaatstrekken ontharden. Iets in dit wezen stelde me volkomen gerust. Met een zelf deugd doende glimlach zei ik haar dat ze mijn vertrouwen kreeg. Vanwaar kwam dat vertrouwen eigenlijk ? Was het een gevolg van radeloosheid en overweldiging ? Kon het niet eerder zijn dat mijn geloof in haar een uitvloeisel van haar zalige hypnose was”?
Het geld en de inzichten.
“Nu we mekaar meer beginnen vertrouwen, kunnen we meteen koers naar Estona zetten”, zei Kernaate. Van zodra ze , door afstandsbediening, de vermoedelijk computergestuurde techniek het startsein gaf, hief het ruimtetuig zich ditmaal meerdere meters van het blauwe oppervlak af. In een paar minuten tijd haalden we een enorme snelheid. Het driedimensionaal scherm was net een levend schilderij, waarvan de kleuren me leken op te zuigen. Ik kon er niet lang naar blijven kijken. Het razend ritme van beelden werkte scherp en hels op me in, meer nog dan de kleurloze beelden die ik van af mijn vertrek te verwerken kreeg. Net toen ik mijn boordkapitein wou vragen het scherm uit te schakelen, begon ze weer gemoedelijk tot me te praten. “Zo zie je maar, als je iemands vertrouwen wil winnen, ga je er best niet met zijn vijven op af. Hadden we dat gedaan, dan was je zeker op de loop gegaan. Na overweging, besliste de Kraterraad tenslotte dat een vrouwelijk uiterlijk je wel niet afschrikken zou. Alhoewel wij geen discriminatie qua sekse kennen, hadden een paar mannelijke collega’s het er toch moeilijk mee. Uiteindelijk viel de keuze om de buiten- Kritoäan op te halen op mij. De stakkerds ! Ik zal de regering van onze planeet via de Kraterraad voorstellen dat mijn niet geselecteerde vrienden je bij jouw terugreis mogen vergezellen”. “TERUGKEER”, dacht ik en sprak ik tegelijk uit geestdrift en verwondering. “Dat meen je niet”. Als jullie dat zouden kunnen, waarom zijn jullie dan al niet zelf naar de Aarde gekomen” ? “Waarom zouden we ? Jullie luchtruim is gemilitariseerd. Niet jullie wetenschappers, maar politiekers en militairen hebben het in jullie ruimte voor het zeggen. Wat zou er gebeuren indien we boven jullie luchtruim zouden verschijnen ? Zelfs indien we ons bezoek zouden aankondigen, hebben we geen enkel tastbaar bewijs dat we wel degelijk buitenaards zijn. Het zou allemaal zo vlug gaan dat we door jullie ruimteschilden zouden neergehaald worden, als collectief zijn jullie voor ons bezoek nog niet rijp en het zou te makkelijk zijn voor jullie als geheel. Indien jullie niet eerst zelf met behulp van een massa wel individueel kosmisch, positief bewuste mensen wél collectieve vooruitgang konden bereiken dan zouden we wel voor uitwisseling openstaan. We wensen niet in jullie folterkamers te eindigen. “Wacht eens even”, zei ik, “allemaal goed en wel, maar stellen jullie je mijn terugkeer dan anders voor” ? “Waarschijnlijk wel ja. Indien we er langs jou om in slagen van meer te weten te komen over de aarde, dan wellicht wel ja. Je kan ons een volkomener beeld geven van jullie maatschappij en mentaliteit. Misschien kunnen we bij je terugkeer onze komst dan beter aankondigen en verantwoorden, zonder een massale paniek te veroorzaken ook. Jullie beheersen jullie brein niet voldoende en jullie hebben nog onvoldoende inzichten in het waarom van jullie individuele en collectieve geschiedenis. Dat zal trouwens wel blijken in de hersenbegeleider. Alles waarvan jij bijvoorbeeld dacht dat je het vergeten was, is gewoon onbereikbaar geworden in je brein. Nu zal dat alles door ons Moltageluid terug bovengebracht worden. Tot en met de letterlijke tekst van de boeken die je las of de dingen die je ooit uitgesprak of schreef…of al de omwegen in je leven, die eigenlijk niet zo zeer omwegen waren; maar in het geheel der omstandigheden en het geheel van evoluties van een aantal met jou verbonden mensen te situeren vallen. Met een gedachtenschrijver kunnen we via een paar electroden heel dat proces rechtstreeks in de taal van jouw keuze uitprinten ! Natuurlijk alleen als jij dat zo wil. Je hoeft ook niet terug naar je planeet. We zullen je heus niet in een dierenkooi zetten. Vermits we hier geen ‘geld’ kennen, kunnen we ook niets aan je ‘verdienen’, allemaal verloren energie die drijfveren van jullie. Jullie hebben nog een eind te gaan eer jullie op basis van onbaatzuchtigheid met mekaar kunnen samenleven, alhoewel, ’t is niet alleen wreed maar soms ook wel grappig hoe jullie er toch in slagen van jullie wereld gaande te houden, we zullen jullie periodes van het mekaar op grote schaal verdelgen maar overslaan. Bij ons gaat het alleen om ‘inzicht’, ‘geluk’, ‘samenwerking’ en persoonlijke voldoening via een collectieve aanpak van de grote samenlevingslijnen. Dat zijn onze grootste waarden. Dat is wel niet altijd zo geweest. We hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden gehad. Maar we konden het tij keren. Je zal er meer van te weten komen wanneer je onze denktank raadpleegt. Je kan ook in onze musea terecht. Mijn verbazing dreigde me een ogenblik het noorden kwijt te raken. ’t Was een hele dobber om me zo snel aan die nieuwe werkelijkheden aan te passen. Ik wendde mijn luisterende blik van Kernaate af en probeerde aan een leegte te denken. Een tijdje na het geforceerde ‘niets’ in mijn hoofd, voelde ik dat we snelheid minderden. “Niet in slaap vallen Ruben, binnen een paar uurtjes mag je slapen zoveel als je wil”. Ik opende mijn ogen. Het eerste door een mens waargenomen buitenaards wezen, keek me aan. Nu ik haar zo zag, overviel me een soort astronautentrots. Je weet wel dat typisch menselijke van de eerste en belangrijkste te zijn. Ze hoefde me niet te zeggen dat we Estona naderden. Op het scherm zag ik de planeetbodem in een andere kleur aan me voorbijtrekken, het leek nu wel op een soort gele uitgedroogde leem. Kernaate legde me uit dat onder het blauwe zand van hun planeet zeer vruchtbare grond zat, maar ze hadden hem nog niet nodig eigenlijk, in de leemachtige gebieden deed men wel aan landbouw en die gebieden lagen ook niet toevallig in de buurt van de kratervestigingen. De eerste primitieve Kritoanen die zich als landbouwers in en rond de kraters vestigden, ontgonnen gedurende duizenden jaren meer en meer grond. De uitgedroogde leemsoort die je nu kan zien, komt voort uit ettelijke duizenden jaren graafwerk. Door de winderosie en het feit dat alle neerslag naar de kraterputten loopt, is begroeiing in de blauwe gebieden zeldzaam. Veel water wordt in kraters opgeslagen.”
De ondergaande witte zon verstak zich gedeeltelijk achter een aan de horizon opduikende cirkel van meterhoge wallen. Vóór de wallen was de duisternis al ingetreden. ’t Was daarom dat mijn ruimtevriendin me op op de door het donker verholen velden attent maakte. Boven de krater hing een gedempt licht in een soort mist te schijnen. Waarschijnlijk was die mist afkomstig van het door de warmere temperaturen verdampte kraterwater. Kernaate ging naar het handbediende gedeelte van de apparatuur. Ze vroeg me om naast haar aan het tweede, kleinere driedimensionale scherm komen te staan. “Had je misschien gedacht dat je bij de landing je veiligheidsgordels moest aangespen”, schertste ze. Ik was te verrukt om nog omstandig te repliceren. Onze snelheid was dusdanig gedaald dat we bijna over de kraterwallen heen ‘zweefden’. Een fraai, niet te helder kunstlicht bescheen het avondlijke Estona. Zoiets had ik nooit kunnen fantaseren. Een bijna aardse planten –en struikengroei met hier en daar bosjes metershoge bomen, omsingelde de huizen van zeer uiteenlopende stijlen. Het geheel was geweldig planmatig gebouwd. De verschillende kratergrondlagen waren trapsgewijze in cirkelvorm uitgegraven. Ieder huis scheen een gelijkmatig perceel groen te hebben. Daarom telde een lagere grondlaag telkens minder huizen dan een hogere. Overal liepen wegentjes die de huizen met mekaar verbonden. Nu we duidelijk boven het middelpunt van de krater hingen, liet Kernaate het ruimteschip boven een soort parking zakken. Rondom het grote centrale wateroppervlak stonden enorm kunstzinnige, futuristische gebouwen. Net zoals bij de huizen hadden ook de gebouwen op de daken een soort Zonnecollectors, (Rakicollectors in dit geval). Naarmate we begonnen dalen, onderscheidde ik duidelijker hetgeen zich onderaan achter een groot beeldhouwwerk afspeelde. Doorheen het meesterwerk dat een groep wezens met een vogel voorstelde, kon ik een menigte op ons wachtende Kritoänen zien. De ongeveer 500 koppige groep stond ergens op een parking van gekke wagentjes, fietsen, busjes. Je kon duidelijk afmeten dat we op het plein voor het standbeeld gingen landen. Het in 100 moderichtingen geklede volkje kwam rustig op ons afgewandeld. Het ruimtetuig lande zacht. M’n bloed koerste de afstand van zijn omloop op recordtempo af. Toen de trap weer voor ons open lag, legde Kernaate haar arm weer op m’n schouder. Het leek of een deel van m’n spanning weggleed. Een door een microfoon gedragen stem heette me hartelijk welkom. Eerst in de mijne, daarna in de lokale taal waarschijnlijk, een beetje een mengeling tussen Zweeds, Grieks en Zuid-Afrikaans zo klonk het me; alhoewel geen van de woorden een bepaalde betekenis bij me opriep. Daarna vergastte men mij op een vreemd ritmisch dijengeklap. Kernaate leidde me tussen de menigte door. De Kritoanen leken me op de ene of andere wijze elk te willen begroeten door even hun menslijk aanvoelende hand in m’n nek te leggen; maar ik leerde hen meteen een hand te geven, maar ja, dat wisten ze ook al wel van ons waarschijnlijk, met al hun geavanceerde techniek. M’n onthaaldame loodste me in goede zin door een gang van, in goede zin ‘nekkende’ wezens tot bij de plaats waar een microfoon opgesteld stond. Terwijl ze haar kratergenoten in haar taal toesprak, bemerkte ik een paar gesofistikeerde camera’ s, die het gebeuren waarschijnlijk naar alle plaatsen van de planeet brachten. Ik vond van mezelf dat ik er maar onwennig en verlegen bijstond. Weer volgde een applaussalvo van uitdeinende dijengeluiden. Kernaate leek alles gezegd te hebben. Een paar wezens riepen iets van uit de groep en begonnen die zo op mensen lijkende wezens nog warempel nog te zingen ook. Na hun acteersessie klopt eik in m’n handen en vervolgens…op m’n dijen…het qua gelaatstrekken bijna identiek aan de mens lijkende volkje, barstte in lachen uit (oef) en het geklets kon opnieuw beginnen. De kinderen hadden nog het meeste pret. Weinige ogenblikken later stapte iedereen terug in de richting van de parking met de op Rakiënergie aangedreven voertuigen. Net daarvoor : “Ik weet niet of je begrepen hebt dat we je een verhelderend verblijf op Estona toegewenst hebben” ? vroeg Kernaate. “Daar is geen taal voor nodig, ik vind trouwens geen woorden om iets te zeggen, maar dank iedereen maar voor het warme welkom”. “Doe dat maar zelf”, zei ze, “de vertaling komt op een scherm”. Aarzelend bracht ik dan uit dat dit gebeuren mij totaal overhoop dreigde te gooien, wat zeker zou zijn gebeurd, hadden ze mij niet zo geweldig ontvangen. De menigte kletste zich euforisch op de dijen natuurlijk…stel je voor dat dit op aarde gebeurde, er zou een wekenlange show van gemaakt zijn. Maar hier, ging iedereen weer rustig naar zijn busje of wagentjes en vertrok, terwijl ik met de speciaal voor de gelegenheid in ’ t geel geklede mensen van de organisatie naar een met ettelijke beeldhouwwerkjes afgezoomd gebouw ging dat een gezondheidscentrum bleek te zijn. Binnen het gebouw zonder muren leidde men mij naar een soort rustiek ingerichte eetruimte; want een scan onderweg had mij al gezond verklaard. We kwamen aan een rustiek ingerichte eetruimte waar een maaltijd opgediend zou worden, eindelijk geen pillenvoedsel meer, maar men vertelde me dat ik niet teveel ineens mocht eten…en smaken dat het deed ! De design van de borden en zo was echt verbluffend bovendien. Mijn zin voor tafelmanieren bovenhalend probeerde ik, ja, probeerde ik zeg ik wel, zo goed mogelijk te tonen, zeker met dat aanbod van diverse, mij soms wat vreemde groenten, drank en dergelijke. Tot tweemaal toe vroeg ik meer, lang geleden dat ik nog zo gegeten had; al zaten er wel rare smaken tussen. Een wetenschapper verzekerde me dat mijn maag er geen last van zou hebben, de scan, weet je wel. De tafelgenoten genoten zichtbaar van binnenpretjes en elkaar toegespeelde grappigheden. Ze stelden zich aan mij voor en wensten me een langdurige goed nachtrust toe. Het was Kernaate die overbleef. “Wat dacht je van een ontspannend bad vóór je jezelf op één van onze waterbedden vallen laat” ? Ze nam me mee naar een borrel bad met draaiende sponzen middenin. Van uit een soort voorzichtigheid om niet als ronduit belachelijk over te komen, hielp ze me met uitkleden tot het punt dat ze wel merkte dat verder niet meer hoefde; zijzelf ging bij haar thuis douchen, zei ze schalks. Des al niet te min, het water en de sponzen deden lijf en leden weer een beetje meer in de plooi vallen, als een relatief fris man, hees ik mezelf uit het bad. Toen Kernaate me dan ook nog een handdoek aanreikte, kreeg ik, wat de eerste buiten planetaire erectie moet geweest zijn. Mijn vervelend gevoel, al had ik één of andere regel op Krito overtreden, verdween toen ik zag dat zij het fenomeen met een typisch menselijke look opgemerkte. “Weer iets dat identiek werkt bij jullie”, zei ze. We bezagen mekaar en proesten het uit. Al lachend reikte ze me mijn nachtkledij aan. Terwijl ik me aankleedde vroeg ik me helemaal niet af hoe ze hier hun textiel maakten. Ze leidde me weer langs een reeks machtig beschilderde panelen, naar door gordijnen van mekaar afgescheiden bedden. Ik liet de waterbedden voor wat ze waren en koos een met precies wollen plokken gevulde ‘beddenbak’. Na een kuise nachtzoen “oh dat kennen jullie dus ook hier”, en een “tot morgen wanneer je uitgeslapen bent”; zakte ik zalig in mijn ledikant en het half wakker laten bezinken van wat me overkomen was, zou nog wel enkele uren duren.
Een hersentocht tussen twee werelden
Ik moet wel uitgeput geweest zijn, besefte ik, toen de hoog staande witte zon langs de koepelgaten binnen klaarde. Tegenover gisteren voelde ik me gans anders, frisser dan de hoentjes zoals men hier op deze planeet misschien ook zegt. Ik begaf me aangekleed naar de eetruimte, waar de groep van gisteren al op me wachtte, ik probeerde hun namen te onthouden, wat wel zou lukken want hun namen waren in hun outfit verweven, gisteren avond waren ze nog in het geel, van morgen in het blauw. “Om een reis tussen verleden en heden aan te vangen, zie je er prima uit, maar laat ons eerst maar ontbijten onder mekaar. Nu je aardse opdrachtgevers je zo roekeloos ongewild richting Makrokosmos gestuurd hebben, geven wij je de kans om een tocht in je eigenste ‘ik’ te maken. Zo’n ervaring met onze hersenbegeleider, heeft hetzelfde effect als een goede nachtrust met positieve onderbewustzijn ’s activiteit. De voornaamste effecten zijn dat je geheugen bereikbaarder en helderder wordt en je interpreteringsvermogen er op zal vooruit gaan. Partan, een baardige heer van middelbare leeftijd, nam de leidraad over : “ Je kan via je gedachten de centrale denktank raadplegen, je gedachten worden in energie omgezet en onze antwoorden komen in geluidsgolven terug. Met een gedachtenseintje dat eigenlijk van uit je gevoelswereld komt, kan je het hele proces stopzetten. Onze vriend Lidram zal je enkele voorbereidende basistoelichtingen geven. Zodoende krijg je een beter idee van hoe het Moltageluid en de denktankgolven op jouw wereld kunnen inspelen. Let op ik zeg ‘inspelen’ en niet ‘verdringen’. “Die basis toelichtingen kan onze denktank ook wel aan, zei Lidram, een donkerharige, slanke jonge man. Hij stelde meteen voor om naar de brainwave afdeling te gaan. Een vijftal onbenutte glazen stolpen, stonden voor een in ruwe steen opgetrokken halve muur, die het vertrek van de rest van het gebouw scheidde. Ieder stolp was met een tekstverwerker verbonden. Lidram hielp me in een op een helikopter gelijkende glazen ligkuip. Terwijl kernaate met gekruiste armen, speels vergenoegend naar mijn onwennigheid keek, hielp haar vriendin Zidarke me met de koptelefoon. Een groepje kinderen keek met grote ogen naar het mannetje uit de ruimte mee. Vanuit een ontspannen lighouding had ik maar twee hendeltjes te bedienen. Eén er van diende ik continu laten aan te staan : het geheugen –en interpretatie bevorderend Molta geluid, het tweede kon ik inschakelen indien ik informatie uit de denktank wou opvragen. Voor de rest werkte de ruimte automatisch, tot het lezen van hersengolven toe. Van zodra de deur gesloten werd, trad het luchtverversingssysteem in werking. Voortdurend circuleerde er nieuwe en verse enorm zuurstofrijke lucht. Na wat nek-gedag zeggen, sloot men de glazen koepel. Ik ontspande me en probeerde aan iets te denken. Een behoefte aan weer zo een bad als gisteren, kwam in me op. Mijn gedachte ging terug tot mijn laatste aards bad van vroeger, het terugdenken werd vager en ik haalde het Molta hendeltje over. Er drong een indruk van geluid tot me door, het vertrouwde aan deze onwezenlijke toon, was me niet meteen duidelijk. Kennelijk functioneerde het Moltageluid reeds in m’n hoofd. Zonder aanleiding viel m’n herdenkvermogen terug op een welbepaalde zaterdag toen ik met m’n neus onder water in bad lag. Het enige wat me toen stoorde was het feit dat een bepaalde politieker tijdens de nieuwsberichten weer zijn gebruikelijke desinformatie mocht op de ether brengen, daar dacht ik toen aan terug. Het verband is gelegd, dacht ik dit maal op Krito. Het geluid van Molta klonk ongeveer met dezelfde akoestiek, alsof je in water ondergedompeld zou zijn. Dit idee bracht me in de buurt van het abstracte begrip ‘techniciteit’ en verder op bij Lidram. Ik besloot de info over de werking van de hersenen op te vragen. Aarzelend haalde ik het hendeltje over; In m’n linkeroor klonk het als of er iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon opnam. “Welkom op ons centraal informatiesysteem…en naar ik vernam…welkom op onze planeet”, zei de computerstem, een tot mijn verwondering zeer op een Kritoanenstem lijkend, intonatielozer geluid.
“Welke vraag had je graag beantwoord gehad”? “Ik zou wat meer willen weten over de werking van de hersenen”, bracht ik traag in mijn microfoontje in. “Je stem verraadt een grote onzekerheid”, repliceerde de denktank juist. “Ik zal je eens een aantal basisdingen uitleggen, het Moltageluid zal je logicabeheersing wel corrigeren indien je iets niet begrijpt. Wordt rustig en luister naar wat wij tot op heden aan informatie hebben opgedaan. Na een analyse van duizenden opgevangen aardse gesprekken, veronderstellen wij bijna met zekerheid dat de hersenactiviteit van zowel Aardlingen als Kritoänen, tot een zelfde systeem is terug te brengen. Volg me, het zal je duidelijker worden.
Microscopisch gezien is alle opgeslagen breininfo afkomstig van zenuwcellen. Structureel gezien bevatten zowel de menselijke als Kritoaanse hersenen éénzelfde door evolutie tot stand gekomen interactieve kwabbenwisselwerking. De bovengelegen kwab controleert de lichamelijke gewaarwordingen, de bakermat van de sentimenten. De midden gelegen spitst zich meer op het geheugen , de taal en het eigenlijke gevoelsleven toe. Opmerkelijk is dat wij meer lessen uit ons collectieve geheugen trekken dan jullie, jullie leren weinig uit jullie geschiedenis eigenlijk, herhalen, net als de kringloop waarin je met je persoonlijke negatieve evoluties kan zitten, ook nog die militaire twisten her en der op jullie aarde. Een vierde kwab, in het voorhoofd, heeft zich gedurende duizenden jaren evolutie aan de steeds groeiende hogere functies en bewustzijnstoestanden aangepast, maar bij jullie minder. Momenteel zijn de Kritoanen heel bedrijvig in takken zoals hypnose, telepathie en innercommunicatie, een vorm van doorgedreven analyse van jezelf en omgeving. De vier hersenkwabben, zijn de op elkaar ingestelde basiswerktuigen van een brein, dank zij een enorm verkeersnet van ontwikkelde verbindingen, kunnen de hersenen zo enorm creatief zijn. Net zoals in een maatschappij, komt het er voor een brein vooral op aan om een eigen gesofistikeerd telecommunicatiesysteem te bezitten, je moet dat wel verwerven natuurlijk, kennis willen opdoen, ervaringen leren analyseren en gevoelens leren hanteren”. Ik luisterde wel aandachtig maar onderbrak de denktank niet. Het boeiende onderwerp had de plankenkoorts voor m’n vreemde gesprekspartner doen verdwijnen, nu eens klonk de stem mannelijk dan weer vrouwelijker…’het’ was goed in mekaar gestoken door de Kritoanen. Om hem toch te tonen dat ik niet voor een domme aardling wou doorgaan, voegde ik aan zijn uitleg toe dat een mens tien tot de twaalfde macht hersencellen heeft, maar dat was niet van aard om ‘hem’, de computerstem in te tomen. “Inderdaad. Jazeker. Bij ons ook en ‘het’ begon over het naar woord, beeld, geluid, vaardigheden, geur en smaak ingedeelde korte en en lange geheugen. Wat me van zijn uitleg bijbleef was dat bij het vergeten van iets, niet zozeer je opslagplaats maar meer je herinneren in gebreke blijft; wat met het geheel van het scenario van het leven zou te maken hebben…een diepzinnige computer zeg, hoe bestond het. De info zou dus niet vernietigd zijn, maar gewoon bij gebrek aan het niet gebruiken van gans de hersenactiviteit, moeilijk te bereiken zijn. Weer uitgaande van aardse stemanalyses, veronderstelde de denktank dat de Kritoanen tot acht maal meer hersencapaciteit gebruikten, voornamelijk omdat ze hun negatieve emoties hadden overwonnen ! Volgens mister denktank diende een weinig ontwikkelde cultuur alle gehanteerde waardeoordelen, opinies, feiten en beelden kritisch te herdenken en herwaarderen. Zo niet zou een vooropstellen van objectieve vooruitgangsvormen zeer moeilijk blijven. Ik had nog nooit een computer van om ’t even welke generatie zo wetenschappelijk horen filosoferen. Reeds een paar seconden later ging hij gestaag pratend verder. “Wie bij jullie de macht over de taal, de media in handen heeft, dient een positief algemeen belang duidelijk van negatieve, te egocentrische invloeden te vrijwaren. Wanneer ik mezelf als denkmachine met jullie hersen vergelijk, dan moet ik toegeven dat wezens met biologische breinen op één punt nog een geweldige voorsprong op mij hebben : mijn programmeurs hebben een rem gezet op mijn vrije wil, ik denk nog steeds volgens hun vrije wil normen, maar ik kan me daar goed in vinden, vermits zij eigenlijke een heel hoogstaande vorm van met mekaar omgaan bereikt hebben. Van zodra de Kritoanen beslissingen nemen die tegen hun vooropgestelde vooruitgang indruisen en ik mijn veto stel, voel ik zelfs geen enkele voldoening, dat is het verschil tussen onze soort van intelligentie en jullie manier van zijn. Gelukkig hebben de Kritoanen, niet zoals wij, net als jullie ook een ‘hart’ zoals jullie dat noemen, een echte ‘ziel’. Dat is een gevoel, dat je alleen in een biologische aard gewaarworden kan. Geen enkele techniek kan zoiets aan. Zelfs indien me me zodanig zou verkleinen dat een inplanting in een biologisch wezen zou mogelijk worden, zelfs dan, zou ik nooit identiek kunnen ‘ervaren’ wat geluk en ‘liefde’ is bijvoorbeeld. Er schuilt wel een gevaar in die emoties van jullie, ze zijn afhankelijk van een chemische en elektrische wisselwerking. Tussen en en in jullie lichaam en brein. Een geestelijke spanning wekt bij jullie altijd een lichamelijke geprikkeldheid op. Alleen de juiste hoeveelheid geprikkeldheid kan een biologisch geheugen versterken; Subjectieve zaken zoals onwetendheid, woede, faalangst en overdreven egoïsme zijn niet bevorderlijk voor vooruitgangsnormen. Ze versterken het geheugen trouwens niet, hoe beter je ‘inborst’, zoals jullie dat noemen, hoe beter je positieve mogelijkheden”. Gedurende een minuutje hoorde ik ‘professor telematica stem’ niet meer. Deed hij soms stemanalyses uit pas binnengelopen materiaal ? Plots was hij er weer, even overtuigd en boeiend, maar met weinig intonatie in zijn stem dit maal, werd hij dan toch Kritoaanser of menselijker ?
“Het feit dat aardlingen slechts een vijfde van hun hersencapaciteit gebruiken valt onder meer te verklaren door de balans van opgedane angst en niet- verwerkte woede, die jullie tijdens eeuwen evolutie opgedaan en doorgegeven hebben. Alle aardse beslissingen zijn in de kern nog steeds gebaseerd op de primitieve vlucht- of vechtreacties van jullie voorouders. Er gaat meestal een individuele, zelden een nuchtere gezamenlijke samenhang van uit. De Kritoanen hebben geleerd hoe ze hun volledige, meer op ‘het totale afgestemde hersenvermogen moeten gebruiken. Vele aardlingen blokkeren die evolutie. Ze denken dag ze reeds ver gevorderd zijn, maar slikken tegelijk tonnen chemische anti depressieve middelen. Hun idee van vooruitgang is meestal eng en vegeterend. Jouw soortgenoten zijn nog teveel uitsluitend op hun eigen wereldje gericht, zonder de bredere plaatjes te snappen”. Mijn ‘gesprekspartner’ sloeg rake ballen in mijn aardse echokamer. “Met mijntoelichting over de hersenwerking zitten we inmiddels al op het sociale vlak”, vervolgde ‘het’. “Heb je voldoende aan mijn uitleg. Je kan me uiteraard op ieder moment over andere onderwerpen oproepen. Of wil je gedetailleerder over hersenwerking ‘praten’ ? “Nee, dank je wel”, antwoordde ik verrast door ‘zijn’ rechtstreekse aanspreking. “Zie je wel dat jij je hersenen nog niet volledig gebruikt”, seinde ‘het’ koel terug. “Ik heb je toch uitgelegd dat jij je hersenen nog niet volledig gebruikt. ‘Dank je wel’, doet me niets. Je reageert natuurlijk op een verworven manier en niet zo automatisch als ik en daarvoor kan ik je zelfs niet benijden, ik weet zelfs niet wat het is, ‘blij’ te zijn. Je hebt geleerd om zelfs tegen een menselijke stem als mijn telematische, ontwapenend beleefd te zijn. Zet je geheugentocht maar verder. De hendel overschakelen weet je wel”. Ik begon die ‘het’ tegelijk grappig en toch maar saai te vinden en had enigszins met ‘hem’ te doen…”dag zak, fluisterde ik…je snapt er in de fond toch geen bal van, sorry voor dit hoor, grapje…”. Ik hendelde de denktank weg.
Een generatieoverbruggende tocht tussen verwrongen samenlevingswortels Het Moltageluid begeleidde me opnieuw naar de herinneringssfeer van vóór ik de denktank had ingeschakeld. Zogezegde beelden van m’n onvoorstelbaar verre aardse leven kwamen bovenbreien. Toch dacht iknog sterk aan de filosofie die de denktank rond zijn uitleg geweven had. Allemaal beschouwingen die alleszins dieper gingen dan het oppervlakkige van het door allerlei stellingen en instellingen onvolledig gehouden leven van veel aardsen. ‘Zijn vader’, registreerde de Kritioaanse hersenprinter nu waarschijnlijk…want aan hem dach tik nu ineens. De man had een hartstochtelijke drang om op onregelmatige tijdstippen onder meer sociale kortverhalen en andere literaire stukken uit zijn vingers te sleuren of laten vloeien. De drijfveer achter zijn literaire streven was eigenlijk niet uit zijn linkse militanteninstelling gegroeid, overdacht ik zo. Hij schreef uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking tegen te gaan. Meteen besefte ik dat hij zijn op de werkelijkheid gebaseerde intriges niet louter als spannende vertelsels bedoeld had. Vader bediende zich voor zijn stukken altijd van naakte, vaststelbare feiten. Smaakvol en toch ijzig realistisch ontrafelde hij de achter de feiten verscholen werkelijkheden. Als schrijver had hij een hekel aan weinigzeggende stereotype en té romantische, te sensationele of futuristische situaties. Wie had ooit kunnen denken dat ik zijn ongeloof in het twijfelachtige ooit eens hier op Krito van uit een totaal ander perspectief beleven zou ? Het kwam me levendig voor de geest dat ik het altijd merkwaardig gevonden had dat ie niet gepubliceerd wilde worden. Schrijven was voor hem meer een middel om ervaring en visie te beleven, want hoe geef je eigenlijk de enorme alomvattenheid waar over hij schreef aan anderen door ? “Als de kiem er van in je gebakken zit, komt het vroeg of laat bij momenten wel naar boven. Andeers begin je er niet aan. Eens de smaak te pakken en alle niet inzichten opgelost, laat het je niet meer los”, bezwoer hij me vaak. Zijn leven als persoonlijk en collectief rijpingsproces, al wat hij van uit een vaak beproefd inzicht opbouwde; trok aan mij voorbij. Hoe verder ik ook terugdacht, steeds kwam dezelfde bovenliggende vraag opduiken. Van wat stamde zijn grote vatbaarheid voor ‘het goede in de mens’ af ? Van uit een aan schrikbeelden gekoppelde behoefte aan veiligheid en geluk ? Van uit een pril enthousiasme voor een wereld die hij als jeugdige te verkennen…zelfs voor een klein stukje te veroveren had ? Die vragen interesseerden me. M’n geheugen bleef in de buurt. Ik dacht aan een op ’t einde van de 19de eeuw geboren grootvader van m’n verwekker. De brave, over rechtvaardige geaarde man beschouwde de catechismus als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden. Diep in hem wist de geliefde, volkse zanger die hij in zijn vrije tijd op bruiloften en zo was, dat er meer achter ’t leven stak. Het harde boerenleven en het gebrek aan een degelijke scholing en twee wereldoorlogen ontnamen hem de mogelijkheid om te studeren. Aangezien ook mijn vader tijdens het begin der 1960er jaren nog vragen uit de catechismus moest kunnen aframmelen; had die misbruikte stijl van één vraag, één antwoord, geen afwijkingen, ook hem als over nieuwsgierig mensje even veel te vroeg spaak gezet. Hoe vaak had hij het daar niet over. “Van af het moment dat de toenmalige leerlingen kritisch werden, hield men hun geest dagelijks God ’s gedienstig op het rechtse pad. Van kleins af aan werden we verwittigd van het bestaan der sadistische hellestraffen. Men hield ons in die tijd voor dat dit leven niet het belangrijkste was. Je diende voortdurend op je hoede te zijn om aan ’t eind van je leven bij de hemelvaarders te kunnen gerekend worden. Je mocht in feite niet denken zalig te worden door sommige aardse zaken zalig te vinden. Het ‘goddelijke’, de opperste betrachting, had absoluut vetorecht. Wat dat dan wel betekende werd door ontelbare onkreukbare heiligenbeelden en prenten met vooruitgestoken handpalmen en lichtstralen achter het hoofd voorgesteld. Zij, die om ’t even waar, onder aan de ladder stonden, dienden blindelings de gevolgen van de reglementen der ‘ongrijpbare’, onbegrijpbare ‘god’ te ondergaan. Ons al dan niet met de werkelijkheid verbonden bewustzijn mocht zich niet ontwikkelen. Indien iets erg je overkwam, was ’t ofwel een beproeving ofwel een straf omdat je niet volgens het kerkelijke boekje geleefd had, en soms had je natuurlijk wel een stukje gelijk als je zo redeneerde, maar dat had dan weinig met die kerk te maken eigenlijk. “Hetzelfde zou zijn Ruben”, zei mijn pa eens, “ dat je hoofdpijn hebt omdat iemand anders zegt dat je hoofdpijn hebt”. Het was geweldig hoeveel uitspraken ik me dank zij het Moltageluid bleef herinneren.
“Het werd ons sedert generaties lang, de eeuwen door ingepompt dat we ons niet teveel rechtstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen moeten stellen. ‘naar boven staren’, was de haast romantische goddelijke boodschap. Op kerkelijke theorie voortbordurend vond ik het verschrikkelijk onrechtvaardig dat een pasgeboren kindje, zo één dat vóór het gedoopt kon worden, stierf…niet naar de hemel mocht. Ook over de drie goddelijke personen raakte ik niet uit gepiekerd. Afgezien van het godsdienstige waan-denken, kon ik me zo’n ‘drievuldigheid’ wel ergens voorstellen. Wanneer ouders bijvoorbeeld een aantal verschillende, bijna identieke of nieuwe erfelijke kenmerken op hun kinderen overdragen. Ofwel hetgeen je tijdens een hallucinant gegoochel met drie cirkelvormige luchtbellen kan waarnemen. Van zodra je door de inmekaar hangende luchtbellen, rook blaast; komt er middenin de zone waar de bellen mekaar raken een gekleurde kubus tevoorschijn ! Rechtvaardigheid, schoonheid en lust…gecontroleerd door een universele rede. Begrijp je ?” zei vader altijd na dergelijke ‘uitingen’…’van uit de dingen’. Ook het moment toen ik onze pa vroeg waar dat hij uiteindelijk naartoe wilde met al zijn wijsheden, kwam via mijn cellen zeker, helder uit het verleden opborrelen. “Het eindpunt”, zeg je ? “Wel, finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde menselijke toestanden nooit zonder vaste afspraken tot stand kunt laten komen. Omdat alles, maar dan ook alles, zeker wetten volgt; alleen de manier waarop de dingen tot stand komen kan heel magisch en niet altijd op het eerste zicht aan wetten gebonden zijn. Vroeger maakte men kruistekens om uit bepaalde nare situaties te geraken of er te voor te worden gespaard, sympathiek en begrijpelijk en godsdiensten boden en bieden nog wel leidraad aan mensen, maar je moet je verder proberen inleven in het leven. God is denkbeeldige, rationele zekerheid die subjectief gemaakt is, toch ligt er een goddelijk iets, laat het ons zo noemen achter het ontstaan en bestaan…ik ga het weer niet uitleggen, je moet zelf een inspanning doen, lees mijn filosofische essays er maar eens op na.
Ze leerden ons zo een heleboel dongen om ons er van te weerhouden situaties nuchter te ontleden en gepast te reageren”. Door de denkcel-werking bleef vader tot heel vroeg tot in mijn jeugd tot me doorkomen. Hij ging naar een dorpsschool die tot de ‘cleruszuil’ behoorde Zo’n minireservaat waarvan een paar op pensionering wachtende nonnen de garantie voor het religieus gezicht van de school waren. In eigen omgeving met kinderen uit de buurt opgroeien, woog op tegen het ondertussen toch al veel versoepelde, minder dogmatische onderricht onder godsdienstige noemer. Bepaalde bevrijdingstheologen en moderne opvoeders zagen Christus al meer als een mens en begonnen godsdiensten al met mekaar te vergelijken, zoals een viertal eeuwen terug men het had aangedurfd van de bijbel meer als ‘protestanten’ gaan te interpreteren.” Het is grappig, maar het werkt soms”, kon pa er soms zo ineens uitflappen. “Wat nu weer”, dacht ik soms benieuwd en zei ik soms verveeld. “Het feit dat talloze personen en instellingen zich in een gemaakt wetenschappelijke onfeilbaarheid hullen ten opzicht naar de vraag van onsterfelijkheid. Verhullen. Omdat ze een aantal wetenschappelijke waarheden voor hun geldmeesters verdraaien moeten. Zaken zoals de onvermijdelijke sociale evolutie en zijn wetmatigheden, die zowel niet volledig begrepen worden door politieke strekkingen die zich zowel wel als niet op godsdiensten beroepen. Filosofisch gezien moet men zich wel wetenschappelijk oriënteren, maar de wetenschap sluit naar mijn mening niet uit dat we gewoon sterfelijke wezens zouden zijn. Politiek trouwens, is maar één van de dimensies van het zijn. Stevenen we heden ten dage op een apocalips af, een nucleaire holocaust, zijn we in een beslissend stadium op weg naar een vredelievender en minder op maximumwinsten gerichte samenleving” ? Evolueren we van uit een oer primitief stammenverband vertrekkend, over feodalisme en kapitalisme heen, naar een nog verder uit te werken sociaal-isme toe ? In een uitbuitingssystem zijn waardheden vaak taboe zoon, ten koste van de waarden. Men leert er niet over te praten. Men ‘bekoudeöorlogt’ ze is er na een , opgedrongen blik nog plaats voor een overlevering van wat tienduizend jaar geschiedenis eigenlijk in feite betekende ? De beste sociale bedoelingen staan nog geen tweehonderd jaar op papier en nog altijd zoekt de wereld naar uitwegen uit oorlog, armoede en zo meer, maar ook naar inzichten wat het innerlijke in de mens betreft en die andere zinnen van het leven. Om de langdurigste organisatie van leidraden voor het leven uit te bouwen, hebben kerken altijd met het oude didactische materiaal waarvan ze delen verborgen hielden gewerkt. Voortbouwend op een traditie van tekens en rituelen vonden ze de sacramenten uit. De visuele acts doen het nog altijd de dag van vandaag, zelfs diegenen die kunnen lezen worden er nog door gefopt de dag van vandaag, zo weinig zijn we filosofisch geschoold geworden en dan niet in de zin van ‘wiskundige filosofie’ of het bestaan van een glas water ontkennen. Het is slechts als goed menend, principieel individu, onomkoopbaar individu dat je, met ’t algemeen belang en de navorsbaarheid voor ogen, je op de duur je mystieke onzekerheid voor de onbaatzuchtige waarheid inruilt…al komt daar ook wel eens pragmatisme aan te pas omdat je het spel nooit alleen speelt. Uiteindelijk is alles uit te leggen als stoffelijke evolutie die in het sociale en culturele zijn beloning vindt, maar het innerlijke menselijke nog meer zou moeten gaan dienen. Binnen het aardse gebeuren is er niet al te veel gelijkheid geweest op bepaalde vlakken en het absolute snappen van veel, blijft moeilijk voor velen, je moet de dingen en mensen aanvaarden zoals ze zijn en van daar uit verder interageren en leren. Zelfs heel vroeg ging het ook al zo op eencellig niveau en zo verder…met aanpassingen, toevalligheden en sociale noden als leermeesters. Driften zoals overheersingsdrang en elitair klassenbezit op grote schaal dan, blijken op ons niveau nog steeds vernietigend te werken”. Zeer scherp hoorde ik als het ware, weer de woorden die hij eens tegen me zei : “Zoon, vriend. De allereerste chirurgen hadden het niet makkelijk om de werking van het menselijk lichaam te doorgronden. O hadden de filosofen en sociologen ook een lange weg achter de rug, eer ze de onderhuidse wetmatigheden van de sociale ontwikkelingen begrepen. De tijd is rijp om de geschiedenis ernstig te gaan nemen. Indien je als regeerder een systeem niet ten volle kan of wil begrijpen, vanwege je banden met de wereld van het hele grote gewin, vanwege ook het feit dat je een product bent van geregeerden die vaak weinig bewustzijn hebben; dan kan je op termijn geen lokale of bij uitbreiding internationale structuurhervormende maatregelen doorvoeren. De komende decennia zullen er zich geweldige veranderingen opdringen, ‘änderen’, veranderen, het gebeurd altijd in objectieve omstandigheden, maar met subjecten, met ‘anderen’…en er staan er te velen VER af van bepaalde inzichten.”
Op een dag, midden onder ons lag een oude, voldaan starende man die zijn ogen niet meer opende, al waren ze te mooi om te sluiten geweest, maar zo moe ook soms als de helderheid of jongensachtigheid het even liet afweten. Die ogen met een onvernietigbare jongensachtigheid die jarenlang hadden geloofd dat wat hij zelf niet in de hand had, wellicht van God zou afhangen. Zijn onverwachte dood, zoals hij het altijd gewild had, deed mijn hersentocht van die dag in 2068 tot in de generatie van mijn grootouders ‘wippen’. Even nog, vroeg ik me af in welke mate m’n verleden de Kritonanen wel interesseren kon. Ik had echter te veel voldoening aan dit denkexperiment om me toen daarover vragen beginnen te stellen. In een paar seconden overbrugde ik de kloof naar mijn grootouders toe.
Vader’ s moeder. Zeventien en aan ’t eind van wereldoorlog twee, wordt op ’t platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijenvlees joeg. Een bloedend, verwond jong meisje in paniek. Nooit opgenomen Vietnam beelden in Vlaanderen. Een zogezegde anti-nazioorlog waar later een tijd voorlopig in verhaalvorm werd over gesproken en geschreven en gefilmd, zonder de nodige analyse van wie dat er de wereld regeerde. Pas jaren later, zou ik door zelf de dingen uit te zoeken begrijpen waarom in een gemeente als de onze met vele burgerslachtoffers, niemand de eigenlijke achtergronden van de waanzinnige imperialistische belangenbotsingen en van het weerom in crisis verkerende kapitalisme begreep.
M’n vaders vader? 56 en tijdens wereldoorlog twee in een ander dorp op ’t platteland. Verscholen in beken, in kuilen, onder hooimijten en jonge prei. Evenals grootmoeder behoorden ze tot de hardwerkende plattelandsjeugd. Na vier oorlogsjaren en constant longontsteking, stond hij braaf om werk vragend aan de Waalse hoogovens. De waarde van het gangbare geld, bepaalde en een aantal andere factoren waarvoor mijn vader zich op latere leeftijd ging interesseren, maakten dat de boerderij van zijn vader voor de drie broers tezamen te klein was. Nog later ging die grootvader het in de koloniale school proberen. Na een cursus over uitheemse teelten en over al wat een blanke moet weten om zich in het evenaarsklimaat uit de slag te trekken, passeerde hij de examens met glans. Hij maakte grote plannen om te vertrekken. M’n grootmoeder raadde het hem af. Wat vrouwen en moeders al niet vermogen. Achteraf bekeken zou hij toch alleen maar mee een koloniaal uitbuitingssysteem helpen opbouwen hebben…hopelijk wordt het een dag nog een mooier verhaal dan het leven dat de Afrikanen vóór allerlei inmenging hadden, als dat zo al was. Raar eigenlijk dat mijn vader in zijn leven ook tal van mensen tegenkwam die met Afrika banden hadden (trouwens ook met de rest van de wereld). Nee, de koloniaal in spe, mijn grootvader, wist nog weinig van politiek, al had hij wel vóór de oorlog voorspeld welke bank als eerst failliet zou gaan. Hoe zou hij trouwens van veel weet hebben gehad ? Wie zou hem komen vertellen zijn dat het hier voornamelijk om een soort economisch bekeerwerk ging ? Het ging hem toen zoals tot in de 21ste eeuw voornamelijk om ‘zijn boterham te verdienen’. De missiepaters hier te lande kwamen donderpreken houden, zo werd me verteld. Bij de boeren al hier werd er geld afgepingeld om de boeren ginder ‘rubberbomen’ laten af te tappen. De stedelijke kaders van de werkliedenpartijen vertelden mijn grootvader even min hoe de geldvork in de steel zat…daar voor hadden ze te weinig invloed op het platteland zeker en in de steden hadden ze het te druk met het maken van ideologische bochten onder de voorhoede die de dingen wel begreep, wie weet. Het was een tijd waar in men zich politiek ook bezig hield met andere steekspelletjes en spelen als daar waren, de koningskwestie, het koloniaal medebeheer en de binnenlandse arbeiderseisen. De anti socialistische concurrentie van de door rechts opgezette werknemersorganisaties, maakte het de roze leiders niet eenvoudiger. Zich nog met het hen grotendeel verketterende platteland bezig houden, bleef tot aan het tweede deel van de 20ste eeuw en in feite ook nog later een enorme opdracht. Ook de noodzaak om tot een efficiënte internationale arbeiderssamenwerking te komen, werd door die verdeeldheid tegengewerkt. Ware dit alles niet het geval geweest, er zou nooit een tweede wereldoorlog geweest zijn, maar de realiteit van het algemene bewustzijn was anders. Uiteindelijk namen m’n grootvader en z’n broer het fruithandeltje van hun pa over. Terwijl m’n grootvader met een bierdrinkend paard de kleinhandelsmarktjes aandeed, paste de volgende generatie de zaak aan een door een begin van welvaart gegroeide markt aan. Welvaart die er onder druk en uit schrik voor het werkvolk gekomen was, de sociale zekerheid was geen cadeau. Naast die handelsgroei bleef er van de boerderij zelf uiteindelijk nog een fruitteeltbedrijf over. Je hoort het je grootvader nog altijd verhalen. Van de dorpsonderwijzer die z’n leerlingen vóór de oorlog vertelde dat men in Engeland fruitbomen in grote bakken kweekte. Na de oorlog werd dit ook bij ons een feit. De laagstam verdrong de hoogstam. De op de tuinbouw toegepaste, door de 20 jaar later opduikende moderne ecologisten bestreden, grootschalige productie, deed ook op het platteland haar intrede. Grote varkens-en kippenkwekerijen schoten als kleine vleesfabriekjes uit de grond. Koeien werden voortaan aan de lopende band gemolken. Tegen het einde van de twintigste eeuw was het percentueel aandeel van de landbouwers tot minder dan drie percent van de bevolking uitgedund. Zonder doelmatig verzet, mee met de stroom der geschiedenis, want mensen bleven van analyses verstoken. De landelijke gemeenten vervreemden een beetje van de stad, het samenlevingsmodel dat het platteland al had laten leeglopen op sommige plaatsen in de wereld. De tijd dat m’n overgrootpa z’n beesten met van bij de kloosters opgehaalde, rijkelijke afval vetmestte, verdween snel. We zaten nu middenin de jaren vijftig. De oude lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de varkens en de koeien, verdwenen van het boerderijtoneel. De Hagelandse hagen, de kasseiwegen en de Brabantse trekpaarden werden in een tijdspanne van tien jaar folklore. Samen met de vier dorpswinkels verdwenen ze uit het jarenlange, vertrouwde samenlevingsbeeld. Alleen een paar nieuwe dorpswinkels probeerden een dertigtal jaar later de gigantendistributie te beconcurreren. Maar zover waren we nog niet. De fruithandel van de gebroeders Vanstock pastte zich aan de economische groei. Aanvankelijk kochten ze een Engelse ‘stationwagen’. Daarna kwamen een manueel te starten tractor, een Bedford camionet en een Daimler Benz camion de paard en kar infrastructuur als eersten in hun reeks vervangen. De kleinhandel werd geleidelijk een groothandel die via een groothandelsmarkt de bevooraders der gestaag in aantal slinkende kleine winkels bediende. Zonder talenknobbel van de school meegekregen leerden de gebroeders met zowel Franstalige, als later Duitstalige klanten omgaan. Ze dienden te groeien of te verdwijnen. Zo verging het ook een deel van de boeren die minder en minder eigenaar van hun bedrijven werden. De banken daarentegen werden het dank zij de door de boeren af te dokken leningen des te meer. Ook aan de bouw van huizen zouden ze gigantische kapitalen verdien die vooral in het eerste decennium van de 21ste eeuw op de beurzen voor een stuk in rook zouden opgaan. Het woord ‘boerderij’ verdween een beetje uit het taalgebruik; het werden rond die tijd per kleine gemeente nog een paar hele grote bedrijven. Selectief uitgekozen stieren en varkensberen storten hun zaad alleenlijk nog in glas uit. Het was die periode, tussen de door toedoen van de tweede wereldoorlog overhoop gehaalde oude gewoonten en de opkomst van een nieuwe, meer en meer gestresseerde levensstijl door, die mijn vader snel aan zich voorbijtrekken zag.
Toen hij in ’t vijfde decennium van de vorige aardse 20ste eeuw de inmiddels geheelde, duiveneigrootte oorlogskater in het malse boven dijbeenvlees van m’n grootmoeder passeerde; kondigden al die bruuske veranderingen zich reeds aan. Het ambachtelijke schrijnwerkerijtje van Louis en z’n zonen, vocht nog een aantal jaren tegen de steeds goedkopere grote meubelfabrieken. In hun ateljeetje waren alleen de nagels en enkele werktuigen van metaal. Al de rest rook heel zalig naar door mensenhanden bewerkt hout. De kalme sfeer die er heerste kan je niet in woorden vertalen. Wanneer de op een primitief motortje lopende cirkelzaag draaide, keek elke toevallig aanwezige gast naar het moment dat de handen van één van de drie houtbewerkers gevaarlijk dicht in de buurt van de niets ontziende zaag kwamen. Die ongelofelijke kalmte in het bloed en het handelen van die schrijnwerkersfamilie, stond tegenover de steeds opgedreven dagtaken in het bedrijf van m’n grootouders. Noodgedwongen dienden ze het tijd -en prestatiemonster bij te houden en alle nieuwe trends op te volgen. Sproeistoffen voor de laagstam, terwijl de verdwijnende hoogstambomen er geen vandoen hadden gehad, maar ook het fruit, niet alleen de mensen moesten volmaakt van uitzicht worden. De boeren, ambachtslieden en zelfstandigen die dat niet deden konden best naar steun of loon gaan uitzien. Hun kinderen werden tot een nooit geziene diplomajacht aangezet. De vakbond van de ondertussen als landbouwers betitelde boeren, groeide uit tot een landelijk instrument van het grootkapitaal. Het sociale verenigingsleven en de katholieke dorpsschooltjes werden, tegen die achtergrond door de pastoors gepatroneerd. Iedereen sprak die aanvankelijk in het zwart gerokte heten met ‘mijnheer pastoor’ aan. Vrouwen, mannen, meisjes en jongens, in hun christelijk geïnspireerde afdelingen, liepen geruime tijd haast kritiekloos afgelijnde activiteiten programma’s aan. De tijd was wel door dat ze zich in het Latijn lieten overbluffen, maar nu verengelste de wereldcultuur en die diende nog al eens te veel de verkoopcijfers. Net toen m’n vader de Latijnse woorden voor de misviering begon te kennen, schakelde de Kerk na eeuwen op de gestandaardiseerde Nederlandse taal over. Eerst vonden enkelingen dat ongehoord, later vond iedereen het de normaalste zaak van de wereld en zo zou het nog met veel gaan. Nadenken over de moeilijke achtergronden waarvan de cultuur de mensen en hun levens verwijderd hield, was er nog niet teveel bij. De oude kleine zwartrok vertrok zo sympathiek wuivend als dat hij zich bij zijn ‘inhaling’ vermoedelijk had voorgedaan. De ‘nieuwe’, langere herder was een oerconservatief. Doch ook hij liet na een tijdje de rok voor wat hij was en kostumeerde zich in het grijs met een licht metalen kruisjes op de rechter pakvleugel…’een soort gothics avant la lettre’. Hij was een heel bewegelijk, zenuwachtig type. Rond die tijd werd onze pa zijn misdienaar. De ene keer prees hij hem naar de hoogste regeringsposten (‘”die van jullie wordt nog eens minister”), de andere keer verweet hij hem voor vagebond, omdat hij hem het touw dat zijn misrok ophield, verkeerd aangaf. Wat er ook voorviel, de sigaren paffende herder maakte zich altijd kwaad indien hij geen bijbels gelijk kreeg. Maar ja, hij zou wel gelijk hebben, want hij kende Latijn, zo redeneerden er een aantal. De man ontdekte zelf sop een dag dat zijn misdienaars aan de wijn gezeten hadden, want hij had inkt op de fles gesmeerd. Vader kon toen nog niet vermoeden dat men van celibaat nerveus kan worden. Dezelfde volksmisleiding ging van vele neppolitiekers uit, wanneer ze langs de pers hún met consensus saus gekruid, zanderig misTtaaltje in de hersens van de nietsvermoedende burger binnenvetten; waren ze op hun best.
In die sfeer van alle jaren terugkerende rituelen en overbluffingen allerhand, groeide vader uit zijn kinderjaren. Al het gene hij niet begreep, klasseerde hij aanvankelijk als ‘ontoegankelijk’. Te geleerde dingen behoorden tot het domein van dokters, pastoors, onderwijzers of vaders of zo, alhoewel. Zijn goedgelovig, onbegrensd vertrouwen in een soort ‘goeie gang van zaken’, was gebaseerd op een eerlijkheid en goedwilligheid die hij ook van andere mensen verwachtte. Verwachtte…niet eiste…op dat gebied was er wel nog wat werk aan hem, dacht hij soms na desillusies. Zijn vertrouwen in de mens en de mensheid was te onbegrensd. Hij oriënteerde zich op de positieve kanten van zaken en mensen. Was dat soort nederigheid een uitvloeisel van een op straffen en strengheid gefundeerde nonnen –en patersopvoeding op school of een soort genetische erfenis van overwegend gemoedelijke mensen die zich niet agressief aan hun omgeving opdrongen ?
Doordat hij het van kleins af aan voor zijn kameraadjes opnam leerde hij wel dat je soms verplicht was van kamp te kiezen en het barmhartige, vergevingsgezinde en vergoeielijkende in hem tot gepaster vormen en normen te hanteren. Hij werd immers al eens te veel bedot, voor hij de nodige mensenkennis kon opdoen. Zonder zich eerst van die oorsprongen van gerechtigheidsdrang bewust te zijn, zocht hij naar de redenen voor het beschadigde deel in een deel van de mensen rondom hem. In het begin met te weinig kennis en ervaring handelend, te vaak met een naar perfectionisme neigende instelling en een te grote bekeringsdrang om de zin van allerlei dingen in het leven uit te leggen en dan te hopen dat mensen er iets zouden aan hebben in hun emotionele evoluties en onderlinge relaties. Een stuk verder in de tijd, deden zijn bijeengesprokkelde ervaringen hem minder individualistisch en meer overlegd, gepast impulsief en kalm te werk gaan. Alhoewel hij muggenzifterij haatte, kwam hij altijd op een bepaald punt in zijn leven tot een in wezen ogenschijnlijk pietluttige vaststelling. “Een detail”, zo zei hij, “ mag dan als medeverantwoordelijke in een reeks bewegingen van een groot maatschappelijk geheel, te verwaarlozen zijn; toch kan je van uit een onderdeeltje van een bepaalde situatie vertrekkend, de echte symptomen der grote structuren aantonen, zowel op individueel als collectief vlak; één groot net ergens in de kosmos…(of daarbuiten)”. Telkens hij met een dergelijk staaltje afkwam, wist de rest van de familie of vrienden of zo dat hij het volgend uur met meer beschouwelijke praat ging vullen…(oei). Hoe verder hij hier in ging, hoe minder goed men meekon natuurlijk, ook dat had hij aanvankelijk niet door en ook dat was een heel leerproces, waarbij hij van het onbegrip het nodige leerde ook om het hele plaatje van het zijn op de duur beter en beter te snappen. Hij wist vaak beeldend te verhalen nochtans, schrijvend was hij beter, hoe de ‘mère superièure’ in ’t dorpsschooltje rondliep. Hoe ze voor alles wat de leerlingen niet mochten verstaan, in ’t Frans met de ‘juffrouwen’ sprak. Hoe ze na haar dood in een stedelijk kloosterkerkhof bijgezet werd. “Ze is terug naar haar bruidegom, had een andere non gezegd”. Zo een dingen onthield vader dus om over na te denken, zich niet bewust dat hij door zoveel ook over de dood na te denken, zich in zovele levens in te leven had om de verbanden te snappen, simpel genoegen nemen met het kroniekschrijver zijn, was niet genoeg. De daarnet geciteerde non had hem ooit in de kleuterklas met sandaalstampen achtervolgd toen hij bij het spelen een vaas had omgegooid. ‘Sint Nicolaas’ was geweest en hij (mijn vader) liep met een paar indianenpluimen door het klasje, maar ja , die vaas stond daar ook. Vaders geheugen scheen soms een onuitputtelijk archief van bijgehouden herinneringen.
De ‘pisbloem’ waarover hij twijfelde of hij ze tijdens een plantenverzamelingsopdracht wel mee naar school zou nemen, want die bleek achteraf ‘beschaafder gewoon ‘paardenbloem’ te noemen. De affiche van ‘broederlijk delen’ (twee boterhammen die elk een beet misten), was in plaats van beleefdheidswenk bedoeld als fondslokker voor het katholieke bekeringswerk in de ver weg gelegen ‘heidense’ gebieden. Kortom, bedrukkende en achteraf soms gedeeltelijk of volledig grappige momenten wisselden elkaar af. Toch zette de ‘volwassen’ verzameling van zwarte klerendragers en hun lekenonderdanen een domper op een zelfontwikkeling zoals hij die later kwam te zien. Hij had er bijna een beetje een onnozele, verklaarbare schrik voor ’t einde, voor ongelukken en voor de gevolgen van de met sancties verbonden reglementen van, het zij de strenge meesters of ware het God van gekregen, als hij zijn ‘verzet’ natuur niet had weten te behouden, verzet ook in de betekenis van iets luchtig te houden.
‘Staat’ kende hij alleen nog maar als ‘politie’. Daar diende je ijzig op je hoede voor te zijn. Er mee in aanraking komen, dat kon zo een brave als hij niet overkomen, dacht hij. Ook m’n overgrootvader respecteerde hij. Geen wonder dat hij van jongs af aan een soort volgzame stiptheid aankweekte. Op de momenten dat hij niet in ’t familiebedrijf meewerkte of school liep, durfde hij toch nogal eens eigenzinnige fratsen uithalen. Ook zat hij soms voor het slapengaan op zijn kamer te mediteren opdat ‘het’ hem en anderen wel zou lukken…bidden noemde men dat toen. ‘Het’, wat dat dan wel allemaal was, bleef nog af te wachten. Het was dankzij een volhardende koppigheid dat hij niet totaal van de hem nog te wachten staande feitelijke realiteiten vervreemde. Na de lagere school begon voor hem een tweede soort geestelijke mistgordijn. De toenmalige katholieke scholen, met in zijn stouter wordende ogen, beklagenswaardige lekenopvoeders, hielden lange tijd aan een ‘gescheiden ontwikkeling’ vast. Naargelang je ene jongen of een meisje, op het enen gebied begaafd of minder begaafd was, werd je anders geprogrammeerd. Het was een vruchtbare verdeel –en heerspolitiek, op een bepaalde manier dan toch; die kunstmatig gescheiden deelgroepjes in stand hield. Sommigen van zijn medescholieren vonden het daardoor vanzelfsprekend dat ze beter waren dan die van de rijksschool of die van de beroepsafdelingen. Niet alleen de maatschappij, maar vooral de vrouwen werden hen van alle kanten als totaal andere wezens voorgeschoteld. Voor velen, die sociaal gezien opstandiger werden; was de geïdealiseerde achtervolging van ‘het vrouwmens’ de strop van hun ontluikende systeemkritiek. Het zaterdag avond ‘slow dansen’ had dan ook meer succes dan om ’t even welke politiek geïnspireerde benefietavond. Het soms te negatief beleefd, over emotioneel, in functie van de praktische vrouwelijke ingesteldheid reagerende ‘mansmens’, viel vaak uiteindelijk terug tussen de plooien van respectievelijk moeder, meisje, school, werk, vrouw of d’ een of d’ andere actief of passief beleefde hobby. (en omgekeerd of beiden soms). Een derde obstakel was de overdreven schoolse prestatiedrift en de daaruit voortvloeiende faalangst. Het was in die dagen dat zich een nieuwe diepgaande economische crisis aankondigde. Een crisis die naar de heersende geplogenheden heel simplistisch uitgelegd werd. Het kwam natuurlijk alleenlijk door de hoge olieprijzen, die onbevooroordeelde objectieve school en media toch. Rond die tijd had vader een bepaald jaar die onverklaarbare herexamens gehad. Dat was dat jaar, toen er in ’t land massaal tegen de defensie politiek betoogd werd. De leerlingen van vader’ s school stonden toen bijna allemaal voor de door de opzichter dichtgehouden schoolpoort…klaar om de scholierenstoet van de andere onderwijsinstellingen te vervoegen. M’n vader duwde die vent voor de poort weg, de scholieren raakten buiten…maar pa een maand later niet door een paar herexamens. Al probeerde hij vaak in een door ‘meerderen’ gevraagde traditionele pas te lopen, toch kon hij het regelmatig ‘ongepaste’ kritiek uiten niet laten. Hij deed er wel leerrijke machtsverhoudingen door op. Naarmate zijn begrip van en zijn begeestering voor filosofie, kunst, sociologie en wetenschap en geschiedenis steeg, des te minder trok het vakjes schoolse systeem hem aan, de ‘paardenbril’ voor een ruimerdenkend gezichtsveld, vooral ook beperkt door een politiek en echt religieuze, geen godsdienstige kijk op leven en dood en een blinde aanvaarding van de economische ‘wetmatigheden’ daar nog eens boven op. Was er eeuwig leven ? Ok, wilde hij over praten, maar dan niet alleen met de oude argumenten. Nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen en andere, logischer inzichten, leerden hem zijn geconditioneerde schuchterheid meer achterwege te laten. Wat hem daarbij het meest stimuleerde, waren de talloze vakantiedagen en ieder vrij uur waarop hij hard lichamelijk werk met een rechtstreeks tastbaar resultaat, als één van de grootste geneugten des levens ging beschouwen. Het bracht hem een enorme verantwoordelijkheidszin en een binnen tijdsbestek leren werken bij. Hij kon z’n eigen fysiek uiten door tussen de schooldagen door keihard te werken. Kisten sjouwen, camions laden, met de tractor en ’t materiaal ’t veld in, fruit sorteren, plukken of met z’n vader of oom of andere werkmannen naar binnen –en buitenlandse groothandel fruitmarkten…hij genoot er vaak van. Maar weer stelde hij zich een aantal vragen. Voor wie fruit sproeien ? Voor die bepaalde mensen met van die wensen die vroeger niet bestonden, geen schoonheidsfoutjes op het fruit bijvoorbeeld. Op grote schaal is men als fruitkweker verplicht te sproeien, want de consumenten willen een ideaal product, in de natuur werkt gezond anders en tussen mensen ook eigenlijk. De sproeistofproducenten waren, zijn er goed mee. Waarom fruit sorteren naar diktemaat ? Een kilo is toch een kilo. De consument zou ze even goed uit de bakken kunnen rapen…was al dat werk eigenlijk alleen maar nodig omdat mensen tijdens het werken beter, ieder op zijn manier filosoferen, mediteren konden…want buiten het werk was er niet zo veel gelegenheid om van de tv weg te blijven en echt cultureel bezig te zijn. Waarom met een volle camion naar de markt rijden en na de vaak de te snel verlopende verkoop en levering één derde terug mee naar huis sjouwen, de frigo’s weer in om ’s overmorgen ‘s , kriekezottevroeg, met dat al minder kwalitatieve derde en steeds wisselende prijzen te moeten herverschijnen ? Welk soort logica was dat eigenlijk ? Waarom een zeventig uren week, als ‘een ander ‘ zijn veertig klopt ? Waarom die ingewikkelde boekhoudkundige verplichtingen die zijn ouders van hun overblijvende tijd beroofden ? Was een eventuele overname wel financieel haalbaar voor hem ? Had je nog wel tijd voor iets anders, wanneer een onderneming voortdurend moest groeien om niet te verdwijnen ? Het waren allemaal vragen die hij zich soms veel te nadrukkelijk en met over verantwoordelijkheid naar anderen toe stelde. Daardoor lag de zakelijke kant van het bedrijf duidelijk niet in zijn aard. Hij had meer voldoening van het werk met de ex-mijnwerkers, die zich nog te jong voelden voor ’t pensioen en die hun longen in de boomgaarden met andere dan mijnlucht volpompten. Hij leerde van hen dat hijzelf niet zo onvervangbaar was als hijzelf wel dacht te zijn. Hij leerde van hen in het verleden te berusten en toch weerbaar te blijven. Hij leerde van hen dat er één dag voor aller heiligen en aller zielen moest zijn. Hij had voor hen dezelfde bewondering als hij voor zijn hardwerkende ouders had.
M’n grootvader voorspelde zijn zoon tijdens de hoogconjunctuur der jaren zestig, dat de werkelozenrijen vanaf de jaren zeventig tot een miljoen zouden aandikken. Grootvader zag alle heil in groei en zelfbereddering. Dat laatste stond gelijk met noest werken om zo veel mogelijk loonkosten uit te sparen. Vader wou wel blokken voor maatschappelijk werker, maar deed het dan toch niet, omdat hij door aal die torenhoge absurde sociale verdeelsleutels al op voorhand als bureaumarionet van een toevallige politieke meerderheid zou moeten dienen. Aanvankelijk koos hij voor ’t leven tussen de sjouwers en de inpakkers en vooral voor ’t werk buiten. Totdat hij na een op lange termijn vooruitgeschoven berekening besloot om het maar niet als zelfstandige te wagen. Tijdens de vele ledige uren van zijn legerdienst (de eerste ervaringen in die soort waar voor hij vrij unieke oplossingen zocht, en nadat hij nog een aantal jaren als arbeider bij m’n grootouders werkte, werd de druk en het belang van wat hij met zijn toekomst ging doen, zo groot, dat hij het niet meer relativeren kon. Wat zou het worden, het overdrukke leven van grootvader verder zetten of aan een eigen weg timmeren ? Vooral wegens ergens die ongeschreven morele verplichting dat een zoon zijn vader dient op te volgen, na al diens investeringen; woog de beslissing zwaar. De financiële onhaalbaarheid en de hoop dat z’n ouders zich niet meer verplicht zouden zien van zo hard te blijven werken, hakten de knoop door.
Hij begon aan z’n nieuwe job, een bedienden job, midden in een stakingsweek. Daar hij nog niet bij een vakbond aangesloten was, wilde hij gewoon om ‘geen slechte indruk te maken’, blijven doorwerken. Toen hij achteraf de verhouding tussen arbeid en werkloosheid bleef volgen en bestuderen, vond hij z’n vakbondsallergie maar van een weerloos allooi. Over vakbonden en partijen zou hij wat later veel bijleren. Het zat hem dwars dat hij individueel gezien eigenlijk bevooroordeeld was op hen die ook mét een diploma geen werk hadden. Ook voelde hij zich ergens niet goed in zijn huid. Hij was gewend van lichamelijk meer te presteren dan dat hij nu van achter zijn bureau ’s avonds maar leek gedaan te hebben. Het administratieve lag hem duidelijk nog niet te best. Dat gevoel verdween toen dat hij besefte dat hij toch ook in de kosten –en batenanalyse van de firma verrekend zat. Soms vroeg hij zich af of hij niet beter in de firma van zijn familie gebleven zou zijn. Daarvan loskomen was een proces dat te maken had met het geleidelijke inzicht dat alles en iedereen aan andere financiële implicaties gebonden lag en dat het kleine familiefruitbedrijf sterk onder de verslechterende economische toestand en de al aangehaalde structuur veranderingen in de distributie leed. Weer dacht ik aan al die keren dat vader op het belang van mensenkennis wees. “Je mag je nooit laten inpompen”, zei ie dan, “dat je bij een confrontatie met om ’t even wie over respecterend of ondoordacht volgzaam moet reageren. Je moet iedereen op zijn echte waarde leren schatten in plaats van de mensen direct op te hemelen en hun negatieve punten weg te cijferen. Je moet je goedheid tegen bepaalde misbruiken afschermen. Denk er aan. Achter een zich belangrijk gekleed iemand kan een hele egoïstische persoon zitten, of juist ook niet. Je zal mettertijd wel leren dat sommige mensen veelal bange, gedesoriënteerde, wezens zijn die zich veelal slechts oppervlakkig over de voor hun belangrijke dingen uitlaten, niks mis mee; maar op de duur verlopen de dialogen er mee niet zoals ze zouden kunnen zijn indien ze voor hun eigen een aantal latten wat hoger zouden leggen. In zijn boeken probeerde m’n vader dan ook te doorgronden waarom de meeste mensen buiten hun werk zo moeilijk contacten legden…met kennissen makkelijker dan met Kennis”.
Hetgeen hij niet bereikte, was, dat ik, zijn zoon, diezelfde begeestering van hem overnam. Inderdaad. Alhoewel ik zijn passie verstond, interesseerde ik mezelf niet aan al die dingen. De vierde generatie, t.t.z., ik; Ruben Vanstock, werd na mijn doctoraat in de natuurwetenschappen, werkzaam bij de Europese ruimtevaartmaatschappij en later bij de. Na een aantal moeizame selecties werd ik voor een gemeenschappelijk Amerikaans-Europees-Russisch-Chinees ruimteproject als kandidaat astronaut opgeroepen. Uiteindelijk viel ik er dan op ’t laatst toch nog af, zodat ik voor die experimentele vlucht met een nieuwe op fusie kernkracht aangedreven motor, aangeduid werd. Voor mij dus geen teamvlucht, maar solowerk, dat me nu hier uiteindelijk in deze hersenbegeleider doen belanden heeft.
De denktank, gedachtenlezer en historicus Hoelang zat ik nu reeds in de hersenbegeleider ? M’n blik viel op het hendeltje naast dat van het Moltageluid. ‘Oh ja, de denktank’, dacht ik, de twee vorige gegevens verbindend. Ik schakelde ‘het’ in. Tot overgrote verbijstering van al m’n zinnen, kreeg ik, zonder de vraag in het microfoontje in te spreken, al dadelijk het antwoord. “Je bent twee aardse kwartieren hersenbegeleid”, zei de denktank. Voor het eerst kreeg ik het later weer verdwijnend gevoel van bespioneerd te worden…en wat, maar een halfuur ? Ik wist wel dat er op vijf minuten veel door m’n hoof kon passeren, heelder romans, maar dat verbaasde me nu toch. Het duurde een poosje voor ik de situatie door had en weer helder denken kon. Wat kon het mij ook schelen dat ‘het’ mijn gedachten las en dat ze misschien werden afgeprint. Wat had ik tegenover het onbekende te verbergen ? Het volk der Kritoanen ging mij helpen, zoveel was toch duidelijk ? “In naam van alle Kritoanen, ben ik daar in hun plaats zeer tevreden over, vriend Vanstock Ruben”, leidde de denktank dan weer in mijn brein in. “Je had bij mijn antwoord op jouw onuitgesproken vraag evengoed woest je koptelefoon kunnen afgooien hebben. Aardlingen kunnen soms heel gekwetst reageren, als je hun privaccy binnendringt. Ook via een niet uitgesproken vraag kan ik reageren. Geef toe, je zou niet aan het experiment hebben deelgenomen, indien je op voorhand had geweten dat we je gedachten zouden kunnen lezen. Ik vond het niet aangewezen dat je dat zou weten eigenlijk, zit je er mee ? Ik kan je al verklappen dat we ook je leven als een film kunnen zien, maar later meer daar over. Hopelijk maakt het je niet geremd, want dan moet ons systeem proberen van eerst een aantal storingen in de beelden en het geluid te corrigeren, hoe spontaner je blijft, hoe beter alles zal verlopen”. Ik schrok niet meer. Ik was me te bewust van het Kritoaans overwicht inzake techniek. Daarbij, de denktank had voor mij iets sympathieks over zich gekregen, iets zoals een objectieve vriend zonder vooroordelen. “Uit m’n tijdens je hersentocht uitgevoerde berekeningen, werd het me vlug duidelijk dat jouw opgelopen hersenschudding en gemoedstoestand aan de beterhand zijn. Daarom wachtte ik juist tot je me inschakelen zou. Voor je me aanhendelde was je aan een retrospectieve kijk op de wereld zoals jij die gekend hebt toe. Ga nu maar verder je gang. Als er zich een vergelijking met Krito zou opdringen, kom ik wel even tussen als je dat wenst, je hoeft me er zelfs niet voor weg te hendelen”. En weg was tankmans. Wat werd er hiernog wel van me verwacht ? Het was niet makkelijk om het einde van de 20ste eeuw naar de helft van de 21ste eeuw zomaar te overlopen, nooit in de wereldgeschiedenis was er zoveel veranderd in mijn wereld ver weg. Waar zou ik beginnen ? Bij algemene sociale ontwikkelingen of bij persoonlijk beleefde toestanden ? Ik probeerde me op de grote politieke en economische ontwikkelingen te concentreren. ’t Kwam er in feite een beetje op neer dat de wereldnet niet opnieuw in een grote brand verzeild geraakt was. De kapitalistische economie slaagde niet in om het armere deel van de wereld te ontwikkelen. Het wereldwijd karakter van om ’t even welk probleem werd stil aan duidelijker voor een groter deel van de publieke opinie in de arme en armer wordende landen. De wereldeconomie die het systeem langs het werk van miljoenen mensen om had opgebouwd, stond op lemen voeten. Enorme begrotingstekorten (vooral door de militaire uitgaven in sommige landen) en schuldenlasten, van de derde wereld tegenover de rijke landen bijvoorbeeld (cynisch eigenlijk), samen met herstructureringen om nog meer winsten te kunnen maken, leidden tot een reeks faillissementen vanaf de jaren 1970 vooral. De verliezen in de economie, daar moest de gemeenschap voor opdraaien, de winsten daarentegen… . Tegen 2008 hadden een aantal landen zoals China vooral en in mindere mate Brazilië en India en Rusland een inhaalbeweging gemaakt tegenover landen als de VS en de Europese gemeenschap. Speculanten hadden zo zeer de macht gekregen over een economie gebaseerd op kunstmatig geschapen geld, dat het boeltje begon in te stortten en weer een reeks banken onderuit haalde. De burgerlijke economen konden geen recepten meer bedenken om uit de crisis te raken; een crisis die niet alleen de onderste inkomenslagen trof, maar ook steeds meer mensen uit de middenklasse. Noch door geld te lenen of bij te maken, noch door geld uit de economie weg te trekken, kon men weer tot groei komen. De koopkracht daalde, het verzet en de nood aan een degelijk anti-armoede alternatief, namen overal, ook in het eens zo rijke Westen toe in het begin van de 21ste eeuw. Oorlogen om grondstoffen en strategische posities en gewoon om landen die onder invloed van andere landen stonden te verzwakken, bleven duren. De linkerflank van de politiek kreeg ademruimte, nieuwe bewegingen kwamen ook via de nieuwe telecomtechnieken snel op; er leek veel verandering op til in het begin van het 2de decennium van de 21ste eeuw. Zuid Amerika, na jaren van dictaturen en verdwijning van syndicalisten, was aan het verlinksen en Noord Amerika kende meer en meer Occupy bewegingen en andere vormen van verzet dan dat men het daar ooit voor mogelijk zou hebben gehouden. De oude imperialistische krachten moesten toezien dat een land als China, dat geen militaire avonturen begon Afrika veel meer ontwikkelde dan de vorige contracten tussen het Westen en sommige marionettenregimes ginder. Een groeiend bewustzijn maakte zich van de geesten meester, maar dit vertaalde zich voorlopig niet in revolutionaire standpunten, zodat men nog jaren met de oude burgerlijke vormen van democratie werken moest om de schade van de crisis voor de slachtoffers er van te beperken. Velen vreesden dat er door een samenloop van omstandigheden, de crisis en de militaire conflicten en bedreigingen, vooral in het Midden Oosten en Noord-Afrika, een nieuwe wereldoorlog zat aan te komen met een mogelijk Hiroshima in Europa tot gevolg, een Euroshima; vermits Europa en de VS Israël maar bleven steunen en er vóór de arbeidersrevolutie in Palestina en Israël maar geen eengemaakte staat tussen Israël en Palestina kwam. Een verstandige zit want anders zaten ze daar met twee grondgebieden met eilandjes van de andere Staat er tussen. Wat in 2011 begonnen was als de ‘Arabische Lente’ had nog vele jaren van conservatieve parlementaire regimes nodig voor de bevolkingen begrepen dat er een andere vorm van democratie moest komen. De aanzet kwam uit Europa waar vooral de werkloze jongere bevolking die andere manier om het samenleven te organiseren begon als eis naar voor te brengen. Men wilde voortaan verkiezingen waarbij het programma zelf eerst goedgekeurd moest worden in een eerste ronde, maar dan een op de algemene noden van de hele wereldbevolking afgestemd programma met een aantal overgangseisen naar een steeds verder uitgewerkt programma toe. In een tweede ronde zouden dan de dirigenten daar van op de verschillende projecten daarrond verkozen worden. Het idee kreeg meer en meer aanhang in vergaderingen, op ’t internet, op straat en uiteindelijk in het parlement. Het referendum als democratie vorm werd populairder, want de oude heersende klassen zaten met de handen i n het haar, voortaan kon men zijn stem uitbrengen tegen wat er op de wereld het meeste fout liep en voor de oplossingen.
https://deblogfilosoof.bloggen.be of https://www.filosofischverzet.be
‘k Was me nog maar net aan het afvragen of er zich op Krito geen gelijkaardige analoge situaties zouden afgespeeld hebben of na een paar fracties van seconden kwam de denktank weer tussen. “De verre en nabije voorgeschiedenis van het laatste zeventigtal jaren uit jullie evolutie, komt voor 95 percent overeen met de onze. Het heeft hier ook niet veel gescheeld of we hadden hier ook een hele beschaving naar jullie ‘bliksem’ geholpen. Voor dat alles zich hier ten gunste van de meerderheid van gewone Kritoanen ging ontwikkelen, is hier ook een tijd met angst voor grote vernietiging omgegaan. Bij ons is dat alles al 543 aardse jaren geleden eigenlijk. In één van de laatste jaren van onze oude tijdrekening, werd op de laatste Kritobasis, de allerlaatste bevelhebber van het leger der heersende klassen afgezet. Een periode van vrede en de uitbouw van een samenleving met Kritoaanser waarden kon beginnen.
Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, konden we niet tot een rechtvaardiger manier van organiseren komen en iets nieuw in stand houden en daar hebben we dus aan gewerkt sinds toen. Kritoanen opvoeden in een geest van solidariteit en objectiviteit. De macht over de toen even zeer hoogtechnologische Kritomaatschappij, lag vroeger in handen van de Sanskruppen, een kleine groep enorm rijke speculanten. Van uit deze kleine groep vertrokken alle machtsvertakkingen van onze oude samenleving. De Sanskruppen waren er in geslaagd van alle vormen van communicatie ten diensten van hun aan de macht blijven aan te wenden. Als eigenaars van zowel pers-als telcom lieten ze niet de minste ruimte voor een cultuur die de geldbelangen van de bezitters van de grote economische sectoren zou aantasten. Zelden vond je in een toneelstuk of in een film een spoor van verzet tegen bepaalde oppervlakkige manieren van denken. Heel de speculatieve geldwereld kreeg jullie ‘kicks’ door het doen en laten en het inkomen van de Kritoanen te bepalen en in handen te houden. De aanvankelijk tegen mekaar opgezette werkersgroepen leerden geleidelijk aan dat het de Sanskruppen en hun alles dominerende handlangers waren, die de economie in een voor de werkers chaotisch sukkelstraatje hadden gebracht. Alle sektoren die voor de Sanskruppen geen superwinsten meer konden opleveren, gingen voor jullie ‘bijl’. Aangezien het bindmiddel voor het toenmalige kritoaanse samenleven, ‘Manial’, jullie noemen het ‘geld’, was; werd het leven op zich en iedereen zelf, ondergeschikt aan de jacht er op. Diegenen die geen ‘bemanialde’, ‘betalende’ bezigheid hadden, werden in de door Sanskruppen beheerste staatsorganisaties geplaatst om zich vaak met , op dit ogenblik totaal overbodige bureaucratische uitvindsels zoet te houden. Men was in feite voor een job te vaak van de machthebbers afhankelijk. Onder de dekmantel van het zij godsdienstige, eng-Kritobasische, corporatistische of zelfs racistische motieven speelde bijna iedere partij eigenlijk op een verdoken manier, bewust of onbewust het systeemspel van verdeel en heers mee. De eigenlijke aanleiding van de omwentelingen hier op Krito; lag in het feit dat de meest bewuste oppositionele Kritoanen zich organiseerden. In tegenstelling tot groepen die een overwicht van bepaalde federaties voorstonden, werkten deze groepen veeleer in globaal Kritoverband. Deze Kritiskers waren veelal die individuen die het sterkst weerstand boden aan het proces van maatschappelijke afvlakking en Sanskruppische afstompingsmethoden. Door hun werking, hun publicaties en hun onomkoopbaarheid gingen ze langzamerhand een andere levensvisie en een logischer maatschappijvorm propageren. Alhoewel de reactie van de regeerders daar op meer welstand was voor sommige groepen, ging het de Kritiskers daar niet alleen om. De werkstress was veel te hoog en men wilde het verdeel en heers gedoe niet meer, sommigen werk andere niet enz… . Sommige Kritiskers hielden niet zo van aan politiek doen en begonnen een soort tweede, ambachtelijker productienet van kunstateliers, kleinere coöperatieven, productie van gezonde voeding en zo meer. De negatieve ingesteldheid ten overstaan van culturele waarden en het spirituele, verdween meer naar de achtergrond naar mate te veel mensen echt afgestompte, over consumerende culturele analfabeten waren geworden en open kwamen te staan voor basisprojecten die via de Kritoaanse facebook werden gepromoot. Vroeger had men hier veel uitlaatgassen overlast, dank zij de protesten daartegen en het nieuwe bewind dat energie op cleane basis opwekt, is dat allemaal verleden tijd. Al deze eisen werden hier ook uiteindelijk via een referendum in een programma gegoten en hier verkiezen we onze dirigenten op projectlijsten en niet langer op partijlijsten. Sinds dien zijn we geëvolueerd naar een samenleving zonder leger, alleen de politie is bewapend, maar omdat iedereen meer met cultuur dan met productie om massaal winst te maken bezig is, is er bijna geen criminaliteit, het snobisme van de levenswijze van de vroegere elite, het zoveel mogelijk goederen willen bezitten, heeft plaats gemaakt voor een andere instelling, namelijk, begrijpen waar het leven en de dood nu eigenlijk echt om gaan en begrijpen dat het relationele leven belangrijker is dan productie.”
Men laatste gedachte was ‘herbronning’ geweest. Ik moet wat lomig geweest zijn en viel in slaap maar bleef precies voor een stuk wakker. Het woord ‘herbronning’ liet m’n scherpe aandacht van de historische denktankschets over Krito naar mijn aardse informatie overwippen. Ik dacht aan de titel van één van vaders fictie boeken “de nieuwe baronnen”. De oude baronnen, de vroegere invloedrijke uit de feodale adel gegroeide kringen en de burgerij van vroeger. De nieuwe baronnen, de elites van conservatieve partijen later, die de belangen van een imperialistische politiek bleven dienen. Hij schreef het toen hij zich na zijn vervroegd pensioen voor een tijdje in Griekenland vestigde. De personages en verwikkelingen die dit werk droegen, verschilden in weinig met de toestanden en tegenstrijdige karakters en ingesteldheden die in het verre noorden thuis beschreef. Eén ding lag de zuiderlingen een ietsje vlotter aan het hart. Werd er bijvoorbeeld, bij ons nooit over politiek gesproken; de Grieken waren er des te meer mee bezig in hun conversaties. De gemiddelde, koeldere noorderling reageerde soms wel behoudsgezinder dan de minder welvarende Griek. De Grieken waren dan wel maatschappijkritischer en linkser; ook zij zaten opgezadeld met een politiek zuilensysteem van gunsten, met een op een conservatieve leest geschoold verkiezingssysteem, dat hen op een bepaald moment in mei 2012 vast zette. De bevolking wilde niet opdraaien voor de speculatieve verliezen van de banken en het wanbeheer van regeringen, koos wel linkser, maar links raakte het voorlopig niet eens over een strategie. De ‘nieuwe baronnen’, de oude en nieuwe soorten superrijke miniklasse die een meerderheid aan middelen bezat, wilde haar macht niet kwijt en zou alle middelen gebruiken, tot de lancering van een soort Griekse nazipartij toe om haar greep op de politieke ontwikkelingen te kunnen blijven behouden. De machtige klassieke partijpotentaten, waarvan een groot deel van de massa voor het bekomen van tijdelijke of vaste overheidsjobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, afhankelijk was; kwamen door de massale verarming toch electoraal in nauwe schoentjes te zitten. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen vroeger stelden, was het politiek kleurloos blijven. Dit zo lang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je, naargelang de politieke omstandigheden op het om het even welke politieke paard kon wedden om carrière te maken ook. Nog anderen probeerden het door zich in bepaalde partijen verdienstelijk te maken, maar dan op een politiek inhoudsloze manier. Voor het merendeel der beide groepen was dit niet alleen een weloverwogen politieke zet, maar meer een ‘must’, een ongeschreven code omdat ze nu eenmaal dank zij een nieuwe politieke baron of burocraat in een aan een bepaalde politieke kleur gebonden mutualiteit, school, verzekering of staatsjob werkten…en wie kwam er nu over al die grenzen heen tegen zijn eigen broodwinning op ? Net zoals men vroeger de macht van de geestelijken niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de macht van de ‘nieuwe’, op het arrivisme berekende ‘intellectuelen’ tornen. Het breken met die manier van politiek bedrijven, zou eerst door een niet te stuiten economische crisis in een stroomversnelling komen. Het lag dus niet zo zeer aan het klimaat of het temperament,…feit was dat de Grieken hun vertegenwoordigers van de verschillende politiek kasten op den duur meer op hun politieke stellingnamen dan op hun dienstbetoon beoordeelden. Ondoordacht had dit tot gevolg dat een deel van de linkse kiezers de vergissing maakte uit boosheid ook om toch nog op oude of nieuwe conservatieve partijen te stemmen. Al hadden de kleiner, door de geschiedenis van het socialisme uiteen gegroeide politieke partijen en bewegingen meer succes dan in het noorden, hun historische taak zouden ze in vaders boek niet waarmaken; zo meende ik me toch te herinneren…hoe liep dat nu weer af ?
In de ‘nieuwe baronnen’ waren de urenlange en jaren durende palavers tussen bijvoorbeeld Vlamingen en Walen of Grieken en Turken, koren op de molen van de eens te meer door de burgerij en een deel van de andere klassen gesteunde fascisten. Ook buiten die landen beschreef m’n vader de omvang van die neofascistische, wereldwijd vertakte, antisociale beweging. Zijn boek was ook een poging om een aantal rechtse mythes te ontkrachten. Vaak deden conservatieven zich als verdedigers van het christelijke geloof voor bijvoorbeeld, terwijl de meer progressief ingestelde mensen eigenlijk de echte verdedigers van sociale waarden als solidariteit waren. Het was in de Verenigde Staten wachten op de grootste bankencrash na wereldoorlog twee, voor dat men onder andere via de ‘occupy’ beweging aan een soort tegenkracht voor het aartsconservatieve denken van een deel van de bevolking aldaar begon. Een groot deel van de personages uit ‘de nieuwe baronnen’, vergaapten zich aan de status en geluk normen die de grote media hen opdrongen. Daarvoor diende al de rest, idealen en onbewust of bewust als concurrenten beschouwde onfortuinlijker mensen inbegrepen, maar te wijken. Op schoolgaande jeugd werd een zware diplomajacht uitgeoefend. In deze context was het voor de fortuinjagers onder de massa duidelijk dat het kapitalisme zich voor dat doeleinde goed leende. Dat de sociale, economische en ecologische haalbaarheid ervan tot explosieve toestanden dreigde te leiden, daar stond een bepaald deel van de mensen niet bij stil. Openlijk bij een socialistische partij aansluiten, was zo een zaak die niet bij iemand met een aan de ‘high luxery life’ gespiegelde levensbetrachtingen paste. De ‘socialisten’, warend at niet de armoezaaiers van vóór en na de tweede wereldoorlog ? Jan met de pet werd in ’t westen niet teveel meer door hongersnood en bomaanslagen en zo verder verontrust als hij het tamelijk goed tot zeer goed had. Al werd door gedegen opzoekingswerk en door publicatie daarvan, het extreem rechtse paniekzaaierij karakter daarvan telkens weer blootgelegd, …het bleef een kleine minderheid die zich actief tegen niet denkbeeldige evoluties bleef verzetten. Zo kwam het in het boek ‘de nieuwe baronnen’ tot nooit geziene verwarde toestanden. De werkers waren er niet in geslaagd om zich op grote school efficiënt te organiseren. Her en der in de wereld doken politiestaten op. De bewapeningswedloop flakkerde weer op; maar uiteindelijk kwam er toch verzet van de gewone man. In Athene kwam dat verzet op een hoogtepunt toen in het boek,Dimitri Kanos vermoord werd na zijn laatste redevoering, woord voor woord kwam die passage uit het boek terug : “Gedurende jaren hebben we alle krachten gesteund die voor ontwikkeling en vrede waren. We waren met te weinig. Zij die de verantwoordelijkheden tegenover het voortbestaan van de planeet niet opnemen zijn even schuldig als de machtigen der aarde die profiteerden van de door hun veroorzaakte chaos. Zij, waarvoor alle ellende in de wereld geen reden was om hun onbezorgder bestaan door gewetensvragen te verontrusten, zij die in het drama van de wereldgeschiedenis hun rol niet willen opnemen, alleen hun eigen rol kenden of miskenden en niet wisten of wilden weten in welk theaterstuk ze speelden… . Zij die tot allerlei goden baden en niets ondernamen tegen de wortels van de wantoestanden…zij die zelfs niet zochten of wilden zoeken…zij die alles over zich heen lieten gaan. Ik zeg U : als onze wereld door uw medeplichtigheid naar de verdoemenis gaat…is er geen belonende toekomst meer voor de geschiedenis van de mensheid. Geen olympisch ideaal meer, geen winnen of verliezen, zelfs geen deelnemen meer. Geen stedelingen, dorpelingen, graan of veestapels meer na een nucleaire oorlog als men zo verder aan politiek blijft doen zoals men nu bezig is. Ook gedaan met kleingeestig getwist en vitterijen en met zich op zichzelf terug te plooien. Gedaan met mode en overvloed en tekorten, met honger en zwelgen. Voor zij die toch zouden overleven, blijft alleen nog de langzame dood. Spijtig vooral dat ook de tijd om te begrijpen, edele kunst, ook door zal zijn…indien we passief blijven. Kan je je voorstellen dat onze soort ophoudt te bestaan door de grote leegte die te velen toelieten van hun bestaan te verduisteren door zich niet over het waarom en waar naar toe in het leven meer te verwonderen ? De jarenlang voorspelde nucleaire exodus mag zich niet verwerkelijken. Ook de leiders van godsdiensten die zich door een rechtse manier van werken in het kamp van de overheersers plaatsen zijn medeplichtig. Bij gebrek aan eerlijkheid, mede voelen , vertrouwen en inzicht, bij gebrek aan vertrouwen en organisatie dreigt beschaving op te houden en in een stroomversnelling kan geen wilskracht meer baten.”
Plots klonk er buiten ergens een luide knal…ik schoot wakker, niet in een denkkoepel, maar in een bed…ik zette de radio aan omdat het digitale klokje op exact zeven uur stond en verwachtte dat de nieuwslezer zou aankondigen dat er een nucleaire oorlog gestart was, maar hoorde dit : “bij de splitsing van Brussel Halle Vilvoorde zijn er weer enkele nieuwe juridische problemen opgedoken…”…erg, maar …oef…back to earth. Kreeg ineens een gek idee, ze stonden er al jaren, die ijzeren kisten met mijn vaders schrijfsels… een hele week vrij, eens even neuzen in die geschriften https://deblogfilosoof.bloggen.be of https://www.filosofischverzet.be
Tussendoortje
Op velerlei gezichten
staat geschreven dat men nog weinig fascinerends aan het leven vindt. Nochtans, zelfs alle uitleg omtrent elke discipline van het denken, niet meegerekend, het leven is inderdaad fascinerend.
Hoe meer fascinatie je door hebt, hoe voorspelbaarder alles af en toe wordt, maar daarom niet minder boeiend. Tegen de tijd dat iets uitkomt ben je alweer vergeten dat je het had aangevoeld. Ieder heeft een eigen levensverhaal met een prehistorie...het kan jaren, een leven lang duren, voor men beseft dat de tijd tussen de houten tralies van het kinderpark en de ijzeren staven van het sterfbed vervliegt als een kartonnen doos op een aantal windvlagen in een straat bij dag en nacht. De baby die wil leren lopen wil de wereld in, de bejaarde die onder de medicijnen de pijn en de realiteit vergeet, wil de wereld uit. Welk een verschil tussen mensjes grootbrengen en naar de uitgang begeleiden...en toch is het één lange, kronkelige lijn. Soms heeft het leven ons verblijd, soms sloeg, slaat het ons met verstomming. Er is heel veel zin te vinden tussen al die onzin in het leven. Een stuk in het leven is bepaald door voorgeschiedenissen, het zich daar van bewust worden verloopt in een aantal gelijklopende episodes die jij zelf en anderen doorlopen. Sommige punten komen bijeen, andere nauwelijks. In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf bepalen ?
pagina 151
GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER
_______________________________
Het stuk ‘Kiezen voor Mensela’ (Mensela = gemeenschappelijke verblijfplaats, aarde) is een ietwat filosofisch sociaal bewogen werk met zeer ruime inhoud.
Opgebouwd rond een theatermonoloog die gaat over de onmacht van het individu tegen over oorlog , honger, armoede, vervuiling, krisis en andere soorten van onderontwikkeling…zoals stress, werkeloosheid, commerciecultuur, platte journalistiek…mondt de monoloog uit in een zoektocht naar de mens en zijn innerlijke en intermenselijke relaties. Kan ons subjectieve zijn onze objectieve bestaansvoorwaarden beïnvloeden ? Het gaat hier om kunst uit het echte leven gegrepen : Real Art.
Inzicht verkrijgen in dat grote toneelstuk waar we tenslotte toch allemaal tegelijk in spelen, zo’n inzicht betekent intens gaan beginnen nadenken over hoe we ons, misschien tot het praktische, alledaagse beperkte bewustzijn uit kunnen bouwen. Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven, zonder erdoor ontmoedigd te geraken.
‘Inzicht verkrijgen in’…is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder niveau kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aan de noden van de gehele wereldbevolking aanpast.
Dat betekent dat je je eigen tegen allerhande vooroordelen begint te wapenen. Met als drijfveer van te willen bewijzen dat het willen weten en de in objectieve journalistiek vertaalde waarheid het uiteindelijk op de ongebreidelde bezitsdrang der machtswellustelingen zullen halen.
Geeft de taal en ons denkvermogen ons niet de mogelijkheid om met behulp van een aantal wetenschappen de geschiedenis van alles en nog wat als één onafscheidelijk deel te analyseren ? We gebruiken onze ogen volledig om te zien, waarom zouden wij onze taal maar half gebruiken ?
‘Hoop’ is ook een levensnoodzakelijk iets, maar het kan niet zonder geloof…geloof in datgene wat je gaan hopen bent.
Je moet goed weten op welke bedoelingen en machtsverhoudingen jouw geloof en hoop gebouwd zijn…dat wisten onder andere de nazistemmers niet…en ook nu nog neemt men de mensen bij de neus.
Of het nu om hoop in een mens, hoop op een systeem of hoop in een idee gaat (hoop op rechtvaardigheid, solidariteit of in welk een kracht dan ook)…hoop is belangrijk. Hoop is ‘uitzicht’ hebben op…omdat je erin gelooft. Zonder geloof kan je niet hopen, leerde men ons ; da’s wel juist , maar het blijft gevaarlijk om je op halve waarheden of op dingen die buiten de werkelijkheid staan te oriënteren
Al diegenen die ons voorafgingen zochten naar antwoorden nog voor de kultuur hen die gaf en misschien kon het oudste deel onder hen op een benijdenswaardige manier tevreden zijn met wat de natuur hen bood. Eén ding is zeker : wat zij ons ooit eens ononderbroken doorgaven, dat is wat wij nu biologisch zijn.
Als onze geest louter materieel te verklaren is, dan is ook hun geest in een welbepaalde, stoffelijke, genetische betekenis
…niet dood…en proberen zij ons nog altijd die eenvoud van het
natuurlijke en lichamelijke aan te leren.
De spiritualiteit lijkt een energievorm te zijn die aan de materie gebonden is, lijkt soms alleen in het NU mogelijk en soms lijkt het erop dat wij na dit leven verhuizen naar de krachtvelden van al die abstracte deugden die wij in ‘t leven soms ter versterking aanroepen, zonder ons aan woorden zoals ‘God’ of ‘tijd’ te laten vangen. Het biologische en spirituele…zijn één met ‘t verleden ;reizend doorheen de tijd .
De rest van ons, onze leefwereld, onze gewoonten , onze cultuur, hetgeen ik hier nu zeg, hebben we natuurlijk ook voor een stuk van hen ,…maar vooral dat kunnen wij van karakter doen veranderen. Door lezen, studeren, bespreken, organiseren, alternatieven voorop te zetten, te weigeren, te strijden…
Echter… is het nadenken over ‘oorsprong &worden’ misschien zo zwaar dat we gelukkiglijk achter andere bezigheden, idealen of gewoontes wegvluchten kunnen ?
De materie verwekte het leven, wij verwekten ‘god’ en wij weten als eersten dat ‘leven’ kan ontstaan door het te wensen.
Deze magie kent misschien geen grenzen, maar laat ons realistisch blijven. Godgelovigen zeggen dat de schepping , het wensen dus, voor de feiten kwam. Aan de andere kant van de gedachtenlijn staan de materialisten, niet in de dagdagelijkse, maar in de filosofische betekenis. Materialisten, niet in de zin van ‘alleen eten en drinken en vogelen’, niet in de zin van ‘het kan niet op’ of ‘om ter meest en nooit genoeg’ of ‘alles voor mij en niks voor een ander’ niet in de zin van ‘nooit content’.
Dat zijn verwrongen betekenissen die ,in het andere, van het wensidee vertrekkende kamp, als geestelijke verweerwapens bedoeld waren…en zijn. Materialisten zien meetbare krachten als oorsprong van hun zijn. Bij hen is de volgorde gewoon omgekeerd : één materie, twee idee (de hersenen als product van evolutie, de hersenen als hoogst ontwikkelde materie, …of toch niet ? Wordt soms onze geest geboren als onze ziel ‘heengaat’…
Daar zullen we het later nog wel over hebben. Letterlijk en figuurlijk dan. We kunnen alleen eigenlijk vaststellen dat ‘zijn’ ‘zijn’ is, aan bijna altijd meetbare krachten gebonden, maar…
Hoe meet je gevoelens…en vanwaar komen je symbolische dromen ? Laat toch maar wat mysterie over zal je zeggen.
Fysische en chemische wetten hadden hun eigen scenarioschrijver : de drang tot overleven, de aantrekking en afstoting.
Laat al die filosofische dingen ons niet scheiden.
Interessanter dan het zich innerlijk en onderling over die tegenstellingen het hoofd breken is…ontdekken dat de geschiedenis niet in de eerste plaats bepaald wordt door de stimulansen van zij die erover nadenken, dan wel door de omstandigheden waarin men leeft.
Vrienden, kameraden, broeders en zusters, desnoods landgenoten ; de mens ; hoe belangrijk en allesbepalend hij zich ook vindt, denkt nog veel te weinig als groep of groter geheel.
Als je de dingen objectief en sociaal bekijkt, zonder overal je persoonlijke vooroordelen op bepaalde personen, instellingen en hun daden direct in een ‘goed’ of ‘slecht’-quotering om te gieten ;
Als je achter alles een ‘juiste’ of ‘in die of die omstandigheden tot mislukking gedoemde ‘ontwikkeling naar…’ leert herkennen ; dan ben je op weg om te kunnen beginnen begrijpen dat de groei van het individuele aan de uitbreiding en verfijning van het collectieve vastzit…en omgekeerd.
Hoe hoger de ontwikkelingsgraad en de kwaliteit van het collectieve, des te groter de individuele koek en de individuele mogelijkheden. Wanneer bijvoorbeeld meer mensen het belang van een goed draaiende werkersbeweging en de kracht van solidariteit zouden begrijpen, dan zou heel veel mogelijk worden.
Heel veel van wat nu onmogelijk lijkt.
Te weinigen vragen zich af hoe het komt dat ze zonder werk zitten of waarom er zijn die creveren en anderen die hun boterbergen of wijnplassen moeten vernietigen…of waarom dat d’ enen de wapens maken om er d’ anderen weer mee kapot te kunnen laten maken…enz.
Ze vragen het hun te weinig af, het wordt hen wel eens gezegd, maar het blijft niet bij omdat het allemaal misschien te geleerd klinkt, en vooral omdat het nergens in een groter geheel lijkt te passen. Aan de basis weet men goed genoeg, ieder in z’n eigen dat men een ander geen werk of geen brood ontgunt.
En de meesten onder ons zijn milieubewust.
Maar dat dingen zoals werkeloosheid, honger, oorlog en milieuverloedering niet alleen met goeie wil, maar met onaangepaste, voorbijgestreefde structuren en winsthonger te maken hebben…ne keer da je da weet…wat begin je er dan tegen ? Er is schijnbaar geen tegenmacht aanwezig om die dingen positief te beïnvloeden. En daarom praten we weer eens over ‘t weer…wat natuurlijk ook belangrijk is ; want de zon, het licht…zijn zo belangrijk voor de mens als de manier waarop en door wie de samenlevingen georganiseerd worden voor ons gezamenlijk welzijn van belang is. Niet ?
Waar hield men ons tot no gtoe mee bezig ? Wat zouden wij ons moeten bekommeren om het eten met gouden rijstlepels, als je weet dat er hier bij ons voedsel tekort is en productiecapaciteit vernietigd wordt. Moeten wij onze kinderen er op wijzen dat hen een eeuwige straf te wachten staat als ze de paus van Rome niet volgen…of moeten we hen er niet eerder op wijzen dat ze het leven voor hun nageslacht leefbaar moeten houden ? Wat heeft er nu voorrang : de toenadering , het vertrouwen en de organisatie tussen hen die werken of werkeloos zijn bevorderen en weer iets gezamenlijks in de stadsstraten doen ontstaan…of tegen mekaar blijven propageren dat je er toch niets kunt aan doen ?
Dat is je blindstaren op de problemen zonder naar de mogelijkheden te zien. Ik vraag het nog eens : wat heeft voorrang :met welk water men mag dopen of water brengen daar waar er geen is ? Ne pastoor heeft iets gemeen met nen arbeider de dag van vandaag : het merendeel van de arbeiders heeft ook ‘anonieme’ bazen. Daarom misschien even deze kleine Kritische ode aan het bijbelboek :
Jullie allen, atheïsten, theisten of weet ik veel :
Alle tisten stopt het twisten, wordt liever artiesten ;
Want wie heeft er nu gelijk over en baat bij het uur of het wie of wat van ontstaan en vergaan …en bij het zeker weten dat het
Vergaan ook hoort bij ‘t bestaan en verder gaan …met de oude bagage die verslijt , maar indien je gedijt zal je worden verblijdt
Aan god gehechten en zij die zonder zo’n idee of gevoel op hun manier ook gelovig kunnen zijn : zoek naar een bruikbare rede ; want het eeuwige is er voorlopig toch al ; het sluimert in ons allen
Godsgelovenden denken uitverkoren te zijn.
Hoeveel onder hen en hoeveel anderen weten dat alles in één beweging samenvloeit, doorvloeit, niet hoeft dood te bloeden ?
Hoeveel weten er dat het hersenlijke en het geestelijke vaak intenser dan voelen smaakt ?
Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn.
Economisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen.
Er was, er is er zal altijd het tot zichzelf beperkte bewustzijn van eigen vergankelijkheid blijven. Moeten wij daarom blijven werken als mieren, zonder ons ook daarin te verdiepen ?
Wie leidt de strijdt om ‘t bezit van geld, van grootgrond, van werk, van voeding en oorlogstuigen ?
De sterken, de bezittenden dringen zich ‘t makkelijkst op. D’ afhankelijken organiseren is moeilijker.
Zij moeten blijven kiezen voor mekaar. Want zelfs de minst beklagenswaardige onder hen die ‘t uiterlijk goed maken, is slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen.
Hebzucht en doodsbesef baarden doodslag binnen d’ eigen soort…daarom mochten zij van die boom niet eten…omdat kennis zich makkelijk door lepe ‘ik-zucht’ manipuleren laat.
Ondertussen werken d’ afhankelijken aan het collectieve bewuste…van vredesmensen over anti racisten en anti fascisten, ecologisten, verdeelde linksen tot en met de mensen van het artsen zonder grenzen oplapwerk en vele anderen allemaal in hun vakjes zonder gezamenlijk programma.
Misschien is er achter het collectieve bewuste wel niks meer…of denk je dat het idee en het gevoel los van de stof bestaan ?
De waanzin van angsten, moorden, de tegenstelling tussen eindig door gulzig opslorpen en oneindig doorgeven .
Het afstotelijke van het hebben van teveel ten koste van een ander…los je niet alleen op door te geven, maar door te sleutelen aan de grote bezitsstructuren.
De aangeleerde schaamte voor naaktheid van lijf en echte feiten. De drang om je misschien van kleins af aan te vaak met de vinger gewezen initiatief dan maar voor altijd op te bergen.
Het lichtzinnige van het geloof in een gemakkelijkere antimaterie…daar waar sommigen hun beurt niet voor afwachten ...om er te geraken…terwijl ze er in feite al zijn.
Weten ze dan niet dat het allemaal zeker ‘hier’ te doen is ?
Wie zal hen altijd andere dingen blijven voorhouden ?
De mens, die naar de wortels van de boom der kennis groef, werd als Mozes of één van de honderden andere schrijvende zoekers. Darwin’s Adam’s en Eva’s, voorwaardelijk onsterfelijk…
…leven nog altijd…smullen hun beperkte oneindigheid te verstrooid op…staan
niet stil, denken weinig samen ; …nemen niet in acht…de macht van het samen handelen
…om op termijn alleen het waardevolle over te houden
…mekaar waarden doorgeven helpt het collectieve vooruit
Het dreigen met hen uit wat hun paradijs zou kunnen zijn, te jagen, helpt nu niet meer…het dreigen met totale vernietiging is de werkelijkheid. Herhaaldelijk bedriegelijke beterschap beloven, herhaaldelijk slaan, doen beven, doen ondergaan, de zogezegde minsten dom houden…dat kan nooit ten bate van het totale gaan…altijd die commerciele ontspanning, OK, maar niet als nieuwe opium voor het volk. Al beloofde Hij, door dreigers uitgevonden de aarde nooit meer te verwoesten, de kans zit er in ‘t punt nu…eerst voor ‘t eerst dik in.
Men bouwde een stad, een toren, uiterlijke tekenen om zich gemeenschappelijk te voelen, je kan d’ er haast niet buiten. Het onzichtbare hoofdpersonage der oude bijbelse drijvers dreigers, brachten in het oude boek de spraak in verwarring. Dreigers willen verwarring onder hun onderdanen. Jammer dat soms, dat bijna altijd, alleen af en toe dreigen helpt.
D’ uitstraling van de zich oriënterende onderdrukten en hun naar onbaatzuchtigheid strevende helpers’ voorbeeldig